Het tweede portret is af. In Wilders en Omtzigt heb ik helemaal geen zin, dus eerst maar Caroline. En dan wat peinzen over het waarom van dit reeksje (in)formeeeders. Wat gaat er de komende jaren met onze samenleving gebeuren als deze types de dienst gaan uitmaken? Stop buitenlanders, stop asielzoekers, stop klimaatmaatregelen, stop cultuur, stop links. En zoals ik van ze gruw (of van hun denkbeelden) zo zijn ze helden voor zoveel mensen.
Vraag ik aan Bobby: 'Zou Yesilgöz wel eens op de bank liggen huilen: Ik kán niet meer, ik wíl niet meer!' Maar hij denkt dat ze erg van zichzelf overtuigd is, wat er ook fout gaat. Over Caroline is een documentaire gemaakt waarin ze zich maanden heeft laten volgen door ren cameraploeg. Die huilt wel. Maar die is dan bij een commerciele streaming te zien.
Door mijn manier van tekenen maak ik de mensen mooier en sympathieker dan ze in eerste instantie overkomen. Menselijker. Vestig ik extra aandacht op ze. Zie je ze zoals hun familie en vrienden ze zien. Best aardige mensen. Maar wil ik dat?
Misschien kan ik toch beter een good guy als staatssecretaris Eric van der Burg gaan tekenen, die de spreidingswet er door gesleept heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten