In isolatie als ik ben heb ik alle tijd te kijken naar de documentaireserie ‘Krabbé zoekt Kahlo’. Nichtje had ‘m mij al aanbevolen. Twee jaar geleden heb ik het werk van de Mexicaanse schilderes Frida Kahlo twee jaar geleden gezien in het Cobra Museum, in Corona-tijd, maar naar de grote solotentoonstelling in Assen ben ik niet geweest. Gedoe met treinen en toegangskaarten in de Coronatijd. En de een of andere manier had ik een lichte afkeer van de massale verering voor haar. In het Cobra Museum hing ze met veel werk tussen werk van tijdgenoten uit Mexico waaronder haar echtgenoot Diego Rivera. Dat ze wordt vereerd om haar biseksualiteit, haar weelderige liefdesleven, haar ingewikkelde relatie met haar notoire vreemdgaande man, haar schildering van lichamelijke pijn, haar uitzinnige liefde voor kleuren. Dat vond ik lastig. Het is allemaal interessant, vond ik, maar die verering… Enfin.
Jeroen Krabbé is er echter helemaal vol in gegaan. Eerst heeft hij vergelijkbare gemaakt over Picasso, Van Gogh, Gauguin en Chagall. Die heb ik allemaal niet gezien. Nu wil ik ze wel zien. Krabbé leest zich helemaal suf tot hij alles - maar dan ook alles - weet en reist dan het leven van de kunstenaar in kwestie na. Frida Kahlo dus in Mexico-City, San Francesco, Detroit, New York, Parijs. Ik ben er een boel wijzer van geworden. Hij is zo begeesterd en gepassioneerd, alles gaat in superlatieven. Hoe en waar ze opgroeide, de ouders, het zusje, de polio, het eerste vriendje, het busongeluk en het herstel, de ontmoeting met Diego. Het huwelijk, zijn vele affaires ernaast. Omdat zij in de grijze vervuilde stad Detroit (waar hij voor de auto-industrieel Henry Ford grote wandschilderingen maakte) aldoor alleen maar de vrouw van de beroemde Diego was, begon zij zich uitzinnig te kleden zodat mensen wel naar haar móesten kijken.
Ze maakte prachtige zelfportretten met allerlei ongebruikelijke betekenislagen erin. Een zwangerschap, een miskraam, de corsetten waar haar door het ongeluk gehavende lichaam in geperst moest. Ze werd wereldberoemd vanwege zichzelf, niet door Diego, en ging met de groten der aarde om. Tegen wat achteraf het eind van haar leven bleek te zijn, ze werd 47, verzoenden Diego en zij zich en realiseerden zij samen nog een museum voor Aztekische kunst.
Kortom: een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten