Interessante Human-documentaire van documentairemaker Peter Delpeut en cameraman Stef Tijdink die Noord-Engeland doorkruisen, tussen Leeds en Carlisle, wandelend en met de trein. Het is een soort remake van een reisfilm die ze twintig jaar geleden maakten: ‘In Loving Memory’, genoemd naar de vele herdenkingsbankjes die ze onderweg tegenkwamen. Ze waren indertijd helemaal verliefd op Engeland en de Engelsen. Nu onderzoeken ze: bestaat dat landschap nog? Bestaan die mensen nog? Hun idee was dat het een typisch Engels landschap was en wandelen een typisch Engelse hobby. Blank Engels, wel te verstaan. Als dat is wat je wilt zien, dan zie je dat.
Nu vernieuwen ze ze halverwege de documentaire hun blik. Nu bezoeken ze ook de stedelijke gebieden in en rond Keighley en Bradford die ze de vorige keer overgeslagen hadden. Er wonen daar veel Aziaten, Indiërs, Pakistani, maar ook mensen uit Afrika en de Cariben, uit Syrië, Oekraïne. Het duurt soms wel generaties voor immigranten de steden uitgaan en het landschap in. Maar het gebeurt wel degelijk en steeds meer. En steeds actiever.
Ze spreken ditmaal uitgebreid met literatuurprofessor Corinne Fowler en rapper en theatermaker Testament, die hen leren om met andere ogen te kijken én om Engelsen te spreken die ze twintig jaar terug niet zagen.
De vele gesprekken met de ‘nieuwe’ Engelsen doen me denken aan vorig jaar toen ik eens in de veenweidegebieden tussen Oud Zuilen en Maarsseveen stuitte op een groepje van een stuk of vier jonge Marokkaanse gezinnen. Mannen, vrouwen, kinderen, samen, vrolijk, met sluiers en bakfietsen en heel vrolijk. Ik dacht toen: Hé, die zie je hier nooit. Ze beginnen onze vrijetijdsbesteding te over te nemen. Goedzo. Mij realiserend hoe blank/wit de in de buitengebieden recreërende populatie is. Ik schreef dat toen hier niet op omdat ik niet iets onbedoeld racistisch wilde zeggen.
In deze documentaire wordt er een man geïnterviewd, een zestigjarige Pakistaan, die met zijn stokoude moeder in rolstoel bij de ingang van een mooi oud park zit. De zoon vertelt dat zijn moeder al 55 jaar in Engeland woont en nog nooit in een park is geweest. Alleen maar binnen geweest. Zijn vader (haar men) ging wel naar buiten maar nam haar nooit mee. Ook zien we jongeren van vele komaf die samen wandelen en van het Engelse landschap hóuden. Hún landschap.
Terugkijken:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten