Vroeg opstaan voor de Buurt Taxi. Ik rijd de auto uit de parkeergarage en hoor een raar geluid. Wat een raar geluid. Kan ik wel doorrijden? Is dit gevaarlijk? desalniettemin rijd ik naar Utrecht oost, alwaar een oude dame instapt en onmiddellijk vaststelt: We hebben een lekke band. Oeps. We kunnen niet verder. Zij kan niet naar haar concertje.
De centrale gaat voor haar de andere wagen en voor mij een hulpdienst regelen. De mevrouw vraagt of ik zo lang op de koffie kom. Ze heeft is een totaal chaotisch apartement. Alle stoelen liggen vol troep. Het is de nalatenschap van haar twee jaar geleden aan Corona overleden oudere zuster met wie ze al 20 jaar samenwoonde. Terwijl ze een kopje Nescafé maakt met poedermelk (bah!) vertelt ze ook nog over alle andere ziekbedden en doden in haar leven. Zelf is ze bijna blind. Hoe erg kan het zijn. En ik kan niet goed luisteren, denk alleen maar: ik moet weer naar die auto.
Oefening in omgaan met chaos. Je stelt je in op een ochtend gedisciplineerd volgens een straf rooster rijden en dan sta je daar ineens wat hulpeloos te wachten op een hulpdienst. Midden in andervrouws chaos. Na een half uur belt de hulpdienst of hij misschien foto’s van de platte band mag. Behalve dat die band plat is is er echter weinig aan te zien. Hij belooft dat hij ‘m komt oppompen. En dan zien we wel. Ondertussen belt de centralist Frank steeds hoe lang het nog duurt. Want haal ik de volgende klant nog? Frank, ik wéét het niet.
Nou ja, mijn ongemakken hier zijn niets vergeleken met de bombardementen op de Oekraïnse steden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten