Alle begin is moeilijk

We hebben het hele Ruhrgebied doorkruisd en zitten nu in Sauerland. Gearriveerd in het huisje. Ik had wel foto’s gezien maar me er concreet niet zoveel bij voorgesteld. Je kunt hier niet met de auto direct bij je huisje komen, maar via een bergpaadje en zonder ezel kun je je koffers, tassen en boxen naar je huisje zeulen. Ze zijn twee onder één kap, en zonder eigen heggetjes, dus niet al te veel privacy. Zit je net uit te hijgen van het aankomen zie je voor je raam allemaal buren arriveren zeulend met tassen van de Action. 

Bobby heeft een kortere klauterroute van de asfaltweg naar ons huisje ontdekt, maar dat is zo steil en modderig, daar begin ik niet aan. Ik zie me al weer eindigen met een breuk hier of daar. Het bergpaadje is ook nog eens onverlicht, merken we als we ‘s avonds na het eten terug klimmen. En de batterijen van allebei onze zaklantaarns zijn ineens op.

Er is in het huisje maar één zitbank terwijl twee banken een selectiecriterium was. Een houtkachel was ook een selectiecriterium en we hebben een grote tas haardhout mee, maar het is lang niet koud genoeg voor  een haardvuur. Het slaapkamertje is zo minuscuul dat je niet om het bed heen kunt lopen. De WiFi doet het niet. En zo mopper ik wat af. Wetend dat het bijna altijd zo begint. Dat het een stom huisje is. 

En dan gaan we bij de Rewe glutenvrije biertjes zoeken en hebben ze die niet. Gelukkig hebben ze wel glutenvrij brood en glutenvrije pasta.

Tenslotte gaan we bij het restaurant lekker dikkedakken, ik neem kalkoen met champignonsaus en Bobby zalm, en samen een flesje Grauburgunder, en dame blanche toe. Dat helpt enorm. En dan stort ik op de bank in slaap. Morgen kijken we er heel anders tegenaan.