Onze parkeerplaats achter het huis was dus een paar weken leeg en nu staat er iets nieuws. Dat merk je hoezeer de Celica geliefd was, bij wijze van spreken een opsteker voor de hele straat. Kindertjes (jongetjes) waren er gek op. ‘Raceauto!’ Daardoor denk ik aangestoken door hun vaders.
Nu zegt buurvrouw D. over onze nieuwe lichtblauw-zilveren Mazda 6: ‘Ik moet wel wennen hoor. Ik moet wel wennen. Ik vind het helemaal geen auto voor jou.’ En dat herhaalt ze wel vijf keer.
Onze pauwblauwe Celica deed de mensen denk ik dromen van een vrij leven. Zij flufte de hele parkeerplaats op. In Bunnik - herinner ik me nu - had ik een mannelijke collega met wel vijf kleine kinderen (de laatste worp werd onverwacht een tweeling), en toen moest had hij een enorme stationcar. Die kon ook zo smikkelend naar mijn Celica kijken.
Onze pauwblauwe Celica deed de mensen denk ik dromen van een vrij leven. Zij flufte de hele parkeerplaats op. In Bunnik - herinner ik me nu - had ik een mannelijke collega met wel vijf kleine kinderen (de laatste worp werd onverwacht een tweeling), en toen moest had hij een enorme stationcar. Die kon ook zo smikkelend naar mijn Celica kijken.
Bobby is er heel gelukkig, gelukkig. Die kijkt uit het slaapkamerraam en glundert. Nu gaan we dus met zijn allen wennen, en ik ga er alles aan doen dat de Mazda me stáát. Ik ruim hem in met al onze spulletjes, de kaarten, de power station, de start- en trekkabel. Wellicht parels. Bontjassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten