Er was maar één aanmelding, maar Bobby gaat ook mee (‘van harte’) en ter plekke komt er spontaan nog een deelnemer opdagen.
Zo lopen we met zijn vijven te genieten in het prachtige herfstbos tussen Groenekan en Maartensdijk. Even had ik gedacht: moeten we er niet mee stoppen? Maar die gedachte is nu weer over. Zo mooi als het was. Hemels. Het is mooi zo zwijgend met groepje. Al praat de spontane deelnemer wel erg graag, over trivialia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten