Het Diertje kwam in mijn leven toen ik tijdens een late herfstvakantie naar Saarburg ging. Ik had gordelroos en dientengevolge zenuwpijnen in nek schouders en rug. Het was tamelijk naar. Ik kon niet liggen, niet slapen, niet zitten, niet lopen. En een dag gingen we het schilderachtige stadje in en daar was Kerstmarkt, en in een van de winkeltjes zag ik het Diertje. ‘Díe is lief,’ zei ik. En toen heeft Bobby het voor mij gekocht.
Het heeft de rest van de week in mijn nek gezeten. Troostdiertje. Het woont sindsdien op het hoofdeinde van het bed. Meestal besteed ik er totaal geen aandacht aan, maar nog steeds als ik een keertje ziek of zielig ben beurt Diertje mij op.
Nu Hani501 met een gipsvoet op bed of op de bank zit heeft ze ineens tijd en ruimte voor het oude unvollendete project. En ze gaat als een tierelier. De helft is al af. En ik sta als eerste!!! Raar om mijzelf van zes jaar geleden te zien. Nog rood haar. Een randloze bril.
We hadden het er vorige week uitgebreid over. Te Heeg. De vraag was of er tekst bij moest. Oorspronkelijk was het idee dat erbij zou komen te staan: ‘Lucie. Troostpopje’. Maar wat voegt dat toe, vroeg ik. En als al, dan liever ‘Beesje’ of ‘Diertje’. Want Troostpopje associeer ik nu met ‘troostmeisje’ en misbruik. Die connotatie wil ik niet. Ze heeft een mooi fotoboek met foto’s van verlaten huizen en daar staat ook niets bij. Nu heeft ze besloten dat er geen tekst bij komt.
Lees verder bij Hnt501:
https://hvanherk.com/projects/100d-editie-woudsend-2022/
Lucie in 2016 in Woudsend:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten