Onderweg

Deze week ga ik niet mee naar Auntie, dus eigenlijk is het niet mijn avontuur, maar het had mijn avontuur kúnnen zijn. Ik had al wel gezien en gemeld dat de brandstofmeter in de auto snel naar beneden liep. Hoe kán dat nou? We constateerden ook dat op deze kwart tank Bobby nog makkelijk Rotterdam kon halen.

Om vier uur belt hij dat de auto het begeven heeft en dat hij op de Wegenwacht wacht. Hij staat ergens bij Gouda. Om half acht is hij weer thuis. ‘En? En? Ben je met onze eigen auto? Rijdt-ie nog? Vertel!’

Hij wil niet de clou vertellen, maar chronologisch. De auto hield er zomaar mee op. Prt prt stop. Bij Gouda in de afrit richting de A20. Er was file. Hij reed/stond op de linker baan. Een automobilist had hem geholpen, hem naar de vluchtstrook geduwd, en het achteropkomend verkeer tegengehouden. De Wegenwacht gebeld. Die dingen heeft hij nog nooit gedaan. Met die app geklooid. De Wegenwacht zou binnen anderhalf uur komen. 

(Ik kon nooit goed uitleggen waarom ik zó van de Wegenwacht houd, maar nu heeft hij het ook.)

De Wegenwacht kwam al na 10 minuten. Sleepte hem eerst van de snelweg af, naar een klein weggetje. Die constateerde dat er volstrekt geen benzine meer in de tank zat. Dus zij samen een jerrycan benzine halen bij een benzinepomp in de buurt. Die in de tank gegooid, Bobby moest starten en toe was het meteen duidelijk: een slangetje dat de benzine naar de motor stuwt was lek. Zat een gaatje in. Het spoot eruit. Dus die benzinegeur kwam niet van het filter maar van een gaatje in een slangetje. Dat steeds groter was geworden. Wat had er wel niet kunnen gebeuren! Hu!

Zo’n slangetje blijkt de Wegenwacht gewoon standaard bij zich te hebben, dus de man kan het euvel ter plekke repareren. Ze hebben nog hele gesprekken over goeie en slechte auto’s en Mazda’s: die zag hij eigenlijk nooit met pech. 

Enfin, dan kan Bobby nog een keer tanken, en dan weer huiswaarts. Auntie heeft hem niet gezien.