Allerzielen Meezingen

 Aanstaande zaterdag is er weer een Meezingkoor. Ze zingen dan 'Funeral Anthems of Queen Mary' van Henry Purcell'. Het idee alleen al dat ik dat zou kunnen. En ik ben al veel te laat om mij aan te melden. Zal ik mijn Connectie aanwenden? Het is geloof ik bedoeld voor Allerzielen, maar met Allerzielen ben ik ineens in London. Een prachtige combinatie: het Requiem van Fauré en de aangrijpende Funeral Anthems voor Queen Mary' van Henry Purcel.

Het oosten

Sta je om 06.45 uur op om lekker vroeg op het werk te zijn, hebben we daar een internetstoring en niet zo'n kleintje ook. Alwéér? vragen de freelancers die wij wel te woord kunnen staan maar niet verder helpen. Niets kan je. De mail doet het niet, de site niet. Om erger voor te zijn hebben we alle werkoverzichten heel modern niet langer op de server staan maar  in the cloud, op Google Docs. We kunnen dus nergens bij. Heel onrustig. Na tweeënhalf uur vastlopen gaan we maar naar huis. Grrr.

Ons hoofdkantoor zit in Deventer en daar zat het probleem. 'De internetstoring die ons vanmorgen parten speelde schijnt voorbij te zijn. Het probleem lag bij NDIX, een schakel in het glasvezelgebeuren. Het was een regionale storing bij NDIX waardoor een groot deel van het oosten van het land werd getroffen. Wij hopen dat de storing nu is opgelost en dat we weer volop gebruik kunnen maken van het www', meldt ruim na 13u de helpdesk.

Lichter

Bij het klooster te Egmond vorige week was ook een klooster(boek)winkel. Die winkel heeft ook een filiaal in Amsterdam, trouwens, en wel aan de Nieuwezijds, vlakbij Athenaeum, de American Book Center en de Kinderboekhandel. 

Je staat in zo'n klooster even open voor andere dingen dan normaal, zeg maar. Dus kocht ik er het boek 'Spiritueel afvallen' van Nannet van der Ham. Ik zou er nooit over zijn begonnen (uit schaamte natuurlijk) ware het niet dat Hani501 er erg op aandrong. We zitten er allemáál mee, zegt ze. Het is juist góed als jij erover schrijft. Nou, vooruit dan maar weer.

Want zo'n Dr. Frank-aanpak is natuurlijk ook maar pure armoe. Al is het een duidelijk systeem dat vol te houden is en helpt het ook echt wel. Maar op den duur is het geen oplossing. Je mag het maar tien weken doen van Dr. Frank, daarna moet je blijvend je leven beteren. Maar goed, de mensen zeggen spontaan dat ik er beter  uitzie. Jonger. Stralender. Ik doe ook weer oorbellen in. Dacht dat dat niet meer kon met die Bril. Dat het too much zou zijn. Maar dat is ook maar een Opvatting.

Spiritueel afvallen leidt je naar een lichter hoofd, een lichter lijf en een lichter leven, zegt Nannet. Spiritueel afvallen is gewoon wijs doen. Matigen. Van jezelf houden en dus van je lichaam. Goed voor jezelf zorgen - en dus je lichaam. Je huis opruimen: je keukenkastjes en het badkamerkastjes. Niet op een dure fitnessclub maar gewoon op de fiets naar je werk. Een uur per dag lopen. Niet rennen, maar wandelen. Alleen of gezellig met iemand. 

En tráplopen. Als je wilt vreten: even terugdenken wanneer je ook alweer gegeten had en je realiseren dat je nog geen honger kunt hebben. Als je moe bent een tukje doen in plaats van gaan eten. Zoveel mogelijk maar van de natuurvoedingswinkel eten. Al die dingen die je je voorneemt maar altijd weer tegen zondigt. Het is wel een stomme titel, maar als je er elke week een stukje in leest dan helpt het wellicht een beetje.

In het klooster zat ik op zolder en kon ik telkens weer kiezen: of met de lift of tien trappen. Deed ik steeds tien trappen. Nu mis ik dat. Want thuis heb ik er maar één. Op het werk ook.

Vette jaren

Ik krijg dit deze roman De vette jaren van Chan Koochung  in handen gedrukt van de vertegenwoordigster, die er nadrukkelijk bij zegt dat het práchtig is. Nu zeggen vertegenwoordigers dat wel meer, dat is hun specialisme, maar dit weekend heb ik het toch bij me gestoken, dus waarom niet gelezen?

Auteur Chan Koonchung werd geboren in Shanghai en groeide op in Hongkong. Na zijn studie aan de Universiteit van Hongkong, studeerde hij ook in Boston. Hij publiceerde meer dan tien boeken in Hongkong, Taiwan en het Chinese vasteland en wordt geprezen om zijn toegankelijke, eigentijdse schrijfstijl.

Het boek is adembenemend. Op de achterflap staat dat het een hedendaagse Chinese versie van romans als 'Animal Farm' of 'Brave New World' is. Als ik me over mijn weerstand tegen de cover heen gezet heb (die pakt een serieuze lezer toch niet op?) begrijp ik hem ook wel: het boek gaat over die verplichte Chinese blijmoedigheid. Wie herinnert het zich niet: toen de Olympische Spelen in Beijing waren moesten alle hostesses uitblinken in perfectie, blijheid en dienstbaarheid.

De vette jaren beschrijft een blije Chinese maatschappij, waar niets anders dan die 'blijheid' getolereerd wordt, waar kennis over het verleden weggefilterd is, waar kritische of ongelukkige geesten verdwijnen. Het vertelt het verhaal van een tamelijk succesvolle auteur in dat nieuwe, rijk China, wiens creativiteit te lijden heeft onder een gevoel van tevredenheid en geluk, dat onder de hele bevolking leeft. Tot hij op een paar mensen stuit dat daar helemaal geen last van heeft en met een groeiend gevoel van alarm onderzoeken ze waarom er een complete maand uit het collectieve geheugen van de bevolking is gewist.

Ze willen koste wat het kost uitvissen wat hier achter zit, achter deze opgelegde vrolijkheid en het collectieve geheugenverlies in China. Wanneer ze een hooggeplaatst persoon ontvoeren en hem dwingen alles te onthullen, zijn ze tot op het bot geschokt over wat ze te weten komen - niet alleen over hun leiders, maar ook over hun eigen mensen.Ben eerst beetje bang dat ik draad ga kwijtraken door de Chinese namen, maar dat is niet zo. Práchtig boek.

Moet steeds denken aan die delegaties Nederlandse uitgevers en schrijvers naar de Beijing Book Fair enige maanden geleden en die felle discussies achteraf of ze nou wel of niet hadden moeten gaan. Had het geholpen als ze dit gelezen hadden voor ze naar Beijing afgereisd waren?

Ådum

Nu heb ik net zo lang geheenenweerd over het vloerkleed tot ik tot de conclusie kom dat het het kleef Ådum moet worden, en wel in het donkerbruin, om dat zware serieuze en rust in die kamer te krijgen, komt er een aanbeveling van een volstrekt vreemde persoon Lonneke binnen voor het kleurige Vemb-kleed.

Inspraak! Wat moet je ermee?

Onze eigen Libelle

In het kader van de Maand van de Spiritualiteit die komend weekend van start gaat heb ik laatst de uitgeefster van een spiritueel boekenfonds Servire geïnterviewd. Zij bestaat 90 jaar (haar uitgeverij dan), ze heeft een boek uitgegeven met de titel 'Leef', dat hetzelfde is als het thema van de maand. Aanleidingen genoeg, leek me.

Het boek Leef is een verzameling reflecties, 365 in totaal - ik schreef er geloof ik al wat over -  voor elke dag één. Een paar keer per week lukt het me die overweging van de dag te lezen.

Nu heeft Hani501 voor de cover van ons Vakblad een foto van de uitgeefster gemaakt met een blow-up van het beeld van de cover van het boek erachter. Leuk bedacht, Lucie Theodora, al zeg je het zelf, maar zij moet het wel weer doen. En ze dóet het. Dat vind ik zó heerlijk! En daar ben ik dan best een beetje trots op! Al heeft het al met al wel een beetje een Libelle-uitstraling.

Vreugdeloze politiek

Wat een mooie foto's. De twee CDA dissidenten spelen weer op en een ruime meerderheid van het CDA vindt dat de jonge asielzoeker Mauro Manuel in Nederland mag blijven. Men  keert zich tegen de opstelling van de eigen minister Leers.

De Volkskrant blikt vooruit op het CDA-congres morgen, waar de zaak-Mauro een belangrijke rol zal spelen, evenals de leiderschapscrisis waarin de partij verkeert. Drie scenario's zijn er volgens de krant: 1. Complete chaos en anarchie; 2. 'Wij zijn het eens dat we het oneens zijn'; 3. De rijen worden gesloten.

Ach , zeggen de foto's niet veel meer dan alle tekst?

Eurotop

Al dat nieuws over Euro-toppen om de euro te redden, dag en nacht vergaderende regeringsleiders, en een voor een komen ze geruststellend vertellen dat de euro nú gered is, het lukt haast niet meer om er aandachtig naar te luisteren.

Vooral niet als vervolgens de criticasters alle geruststellingen en argumenten weer fijntjes onderuit halen. Dan ben ik wel blij met spotprenten.

Sunny Side of Sex

Zullen we vanavond bellen, vraag ik K. Goed, zegt ze, maar wel vóór 21 uur, want dan ga ik naar The Sunny Side of Sex kijken. Wie gaat er níet kijken, vraag je je af.

Documentairemaker Sunny Bergman is  vanuit een persoonlijk betrokken perspectief in Oeganda, China, Cuba en India op zoek gegaan naar andere denkbeelden over seksualiteit, die aan onze ideeën wrikken over wat normaal is, of hoort te zijn. De docureeks laat zien dat in het liberale Nederland, dat seksueel bevrijd lijkt te zijn, toch dogma’s en vastgeroeste conventies bestaan. Vanavond start de aflevering Oeganda, waar tantes hun nichtjes alles over seks leren. Het filmpje daarover op Youtube duurt maar 30 seconden, daarom laat ik maar de andere drie zien.

Vemb

Mijn werkkamer is nog niet af, en uitgesproken sáái. Weet niet goed wat ik er mee moet. Het is best een lekkere kamer, wat helemaal duidelijk werd toen Nichtje er woonde met al haar meisjespulletjes. Maar nu zij weg is is dat gevoel ook weer weg. Hoe trek ik mijzelf naar die kamer toe? 

In de middagpauze een halfuurtje naar IKEA. Vloerkleden kijken. Wil ik een Pers, een Witwollen, een Kleur, Veel Kleur, Naturel, Licht, Donker?

Mijn vloer is bamboe. De wanden zijn katoenwit. De boekenkast is berken. De werktafel en de planken zijn antiekgroengrijs. Al met al is alles een beetje bleek. Er moet iets opgefluft.

Vroeger droomde ik van een donkere studeerkamer, als van een psychiater, met donkere kasten, donkere boeken, een lederen bank, Chesterfield ofzo, een statige schemerlamp, en een knappend haardvuur, een Belangwekkende Mannen-studeerkamer. Daar past dit kleed toch niet bij? Maar het past wel bij de tekenspullen en de tekeningen.

Ineens valt het oog op deze 'Vemb', waar ik nooit op zou komen, maar die heel goed zou passen en onmiddellijk vrolijkheid in die kamer gaat brengen. En een trek ernaartoe. Maar ik zou het nooit uitzocht hebben.

Zegt ook iemand: 'Dóen!' of 'Niet Doen!'?

Nu wordt ze een boom

'Dus raakt de dood ons niet, hij heeft geen vat op ns omdat de ziel die wij bezitten sterfelijk is.' Aldus de Romeinse dichter-filosoof Lucretius in zijn De Rerum Natura ofwel De natuur der dingen.

Vandaag ben ik bij de herdenkingsdienst van EB. Zij is vorige week vrijdag overleden. Bij leven en welzijn was zij filosofiedocent en gemeenteraadslid in een deelraad voor Groenlinks. Ik kende haar niet heel goed, maar ik wel ken ik meerdere mensen die haar wel goed hebben gekend. Ze was ook mee naar mijn eerste cursus Zing & Beleef (Bach) in het Concertgebouw.

De aula van de Nieuwe Ooster is bomvol. Hani501 is de ceremoniemeesteres. Er is muziek van Vivaldi (Aafje Heynis zingt het Stabat Mater) spreken een broer, een zus, een vriendin, een vriend, een werkgever, een student. Vriend Dennis leest de tekst voor 'De dood raakt ons niet' van Lucretius. Haar zus zegt: 'Ik ben blij dat ze tijdens haar ziekte zo rationeel bleef en geen spirituele aspiraties kreeg. Lucretius was Elisabeth blijkbaar tot troost. Het einde is het einde en daarmee basta, Ik weet het niet. Hoezo raakt de dood ons niet? Is dat troost? De dood raakt ons wél. Een ook hier wordt wel degelijk gehuild.

Er is een grote menigte vrouwen aanwezig uit de lesbisch feministische beweging van ooit. Bijna allemaal grijs nu. Ik loop er een oud-collega van de vrouwenboekhandel tegen het lijf - we hebben het over begin jaren tachtig - die nu directeur blijkt te zijn van het Johannes Hospitium te Vleuten. Die ook een dependance heeft in Wilnis. Wij blijken elkaar gesproken te hebben de ochtend dat ik rondbelde voor een plaats in een hospitium voor Mutti. Zij was heel aardig geweest aan de telefoon, maar had toen geen plaats. Zij had inderdaad gedacht: Lucie Theodora, zou dat Lucie Theodora van vroeger zijn? Ik moet last van hersenvernauwing gehad hebben dat ik haar naam niet opgepikt heb.

EB wordt nu een boom. Een herinneringsboom. Remember in Green.

'Je maakt je pad door te lopen'

In Frankfurt stond ik op een borrel en kwamen er rond mij twee mensen bij elkaar die elkaar vele jaren niet gezien hadden. Hij is inmiddels pensionado, zij is upcoming. Zij had ooit voor hem gewerkt. Veelbelovend, maar ze had wel wat lang gedaan over het upcomen gedaan. Allebei had ik ze geinterviewd. Hem vijf jaar geleden, haar de week ervoor.

'Ieder legt zijn of haar eigen pad af,' zei de pensionado wijs. Ik twijfel altijd erg bij dergelijke uitspraken. Of het is een enorme open deur, of het is diepwijs. Anyhow, hij beloofde mij toen een prachtig lied. Dat komt net binnen in de mail. 'Dag Lucie Theodora, belofte maakt schuld. Dit Spaanse lied beloofde ik je op de G-borrel. Hartelijk. P.'

Joan Manuel Serrat i Teresa (1943) is een Spaanse zanger die zingt in het Catalaans en Castiliaans. Hij is zeer bekend in Spanje en Latijns-Amerika. Hij is een vertegenwoordiger van de Nova Cançó. In dit lied zingt hij de tekst: Caminante no hay camino, se hace camino al andar (Wandelaar, er is geen pad, je maakt een pad door te lopen).

Nieuwe Koefnoen

Voor wie het gemist heeft (ik ben nu geabonneerd op het Koefnoen-kanaal op YouTube): de nieuwe aflevering Koefnoen. Gerd Leers geïnterviewd door Rick Nieman. Wat hebben die Owen Schumacher en Paul Groot toch een heerlijk vak. En wat kunnen ze dit goed. Als ik Gerd Leers was had ik hier echt wel een paar slapeloze nachten van.

Als je haar maar goed zit

Vinnie is (op mijn dringend advies) naar mijn oude kapper gegaan. Dat is een geweldige homokapper, zoals het een Amsterdamse binnenstadskapper betaamt. Hij is gezellig, beetje rellerig en behoorlijk dominant. En bovenal: hij heeft een visie op je hoofd. Op de foto staat de kapper, een foto van Vinnie heb ik nog niet.

Als klant heb je eigenlijk vrij weinig in te brengen, maar je moet hem nageven, hij heeft visie: als je bij hem vandaan komt zit je haar altijd meteen goed. En: hij is open op de avonden en op zondag.

Waarom ben ik bij hem weggebleven? Omdat hij niet meer naast de deur  zit en omdat hij zo duur is - minstens 50 euro, en dan heb je nog niet meegerekend de producten die hij je na afloop aansmeert. Vinnie vertelt nu dat hij 90 euro kwijt was.

Maar nu ben ik enige malen verknipt bij mijn Turkse kapster, weliswaar  à slechts 14 euro... Vinnie heeft de binnenstadkapper beloofd dat ik weer terugkom.

Ekklesia

In de Gastenbibliotheek van het klooster staat een prachtig boek genaamd Het Geheime Boek der Openbaring, een boek over de Beatus-manuscripten. Die zijn geschreven  in 784 in Spanje door Beatus, abt van Liébana. Het is een commentaar op de Apocalyps. Dit werk is van eeuw tot eeuw overgeschreven en het waren vooral de fantastische miniaturen die bijdroegen tot het succes van het boek. Van de 10e tot aan de 12e eeuw werd het voortdurend gereproduceerd.

Dat heb ik nu ook weer vrijelijk gedaan. Het háált het niet bij het oorspronkelijke, maar ik vind het toch een aardige tekening. Ekklesia wordt bedreigd door een zevenkoppige draak. Van die zeven koppen zijn zoals u ziet in deze uitsnede slechts vier te zien.

De ochtendstond...

... heeft goud in de mond. Om 08.10 uur des zondagochtends heb ik al een douche, een gebedsdienst (de lauden) en het ontbijt achter de kiezen. 

Eerst maar een wandelingetje over Gods akkers. Het is intrigerend om de oude kaarten van Noord-Holland te zien. Met duingebied en drassig achterland. Omstreeks 740 startte Adelbert hier een kerk, zoals Willebrordus dat vóór hem deed in Heiloo en Bonifatius in Velzen. Ik weet er niet veel van, maar zij waren geloof ik Ieren. Je kunt hier het Monnikenpad lopen. Dat is te ver voor nu, dat is een dagtocht. 

Over een uur begint alweer de eucharistie.

Engelen

In de groepssessies gaat het over ontvankelijkheid. Dat is logisch, zult u zeggen, want dat is het thema. Maar voor iemand die al haar hele leven al groepssessies vermijd, is dat best griezelig. Ik denk dat ik wel weet hoe dat komt, maar daar gaat het nu niet over.

In een van de groepssessies doen we een 'geleide meditatie' en worden we uitgenodigd een bééld, een wóórd en een gevoel te bedenken dat voor jou voor ontvankelijkheid staat. Vind ik alweer een behoorlijk enge opdracht en ik hoop dat ik geen overhoring krijg.

 Dan mogen we naar een dertigtal Novib-kalenderplaten kijken en een uitkiezen die voor jou ontvankelijkheid verbeeldt. Na enig twijfelen kis ik de foto van een Indiase man die zijn vrachtwagen heel vrolijk opschildert met kleurige bloemmotieven en landschappen. Omdat ik gisteren nog dacht dat al dat tekenen en kleuren van mij misschien wel anti-ontvankelijk is. Door deze plaat zie ik ineens dat het juist het toppunt van ontvankelijkheid is. Je moet immers wel de geest krijgen om te kunnen tekenen of schilderen. En die geest kan wel aan je raampje tikken, je moet je er wel open voor kunnen stellen.

Waarom ik een engel teken weet ik ook niet. Waar je mee omgaat daar word je door besmet, denk ik. Katholieken houden - gezien het aanbod in de abdij(boek)winkel - nogal van engelen. Als ik het morgen bij de slotsessie maar niet allemaal hoef uit te leggen.

'Ontvankelijk zijn'

Het is mooi hier binnen de hekken van het klooster. De Benedictijnen houden erg van schoonheid.

Het thema van de retraite is 'ontvankelijkheid'. Men probeert hier Ontvankelijk te zijn voor God (daar kan ik niet zoveel mee), voor stilte, voor poëzie en voor schoonheid. Met die laatste drie kan ik wel wat .

Het zijn van die dingen waar je in je dagelijks bestaan echt tijd voor moet bevechten, en hier zijn ineens zeeën van tijd.

Gods dolende edelvrouwe

Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik op retraite ging in een klooster te Tilburg. Dat was eind november. Het was aardedonker en stervenskoud. Nu zit ik in de Sint-Albertusabdij in Egmond-Binnen.

Deze abdij heeft een geheel modern gastenverblijf: je hebt een grote eigen kamer met douche, toilet en beddengoed. Ik heb een pyjamaatje mee voor het geval ik 's nachts over de gang zou moeten, maar dat is niet zo.

Ik heb weer tekenspullen en boeken mee, maar misschien ga ik er dit jaar wel niets mee doen. Het is een zwijgende retraite, ik wil iedereen wel toeroepen hoe heerlijk dat is. Gewoon iedereen zijn kop houden.

Omdat het retraiteweekend ondanks dat zwijgen toch wel in een groep is hebben we straks wel een aanvangsiets in een kring. Ik zie er nu al tegenop! Laat mij maar in mijn celletje - met cv.

Ze hebben hier een fijne bibliotheek met echte kloosterboeken. Ik heb er al een paar uit de kast gegrepen, zoals 'Gods dolende edelvrouwe' over Teresia van Avila, 1515-1582. Die heeft de meditatiebankjes van Thom ontworpen.

Tenslotte het eten: ze hebben heel erg lekker geurend brood, maar ik mag geen brood. Ze hebben ook witte hagelslag (anijs), maar ik mag geen suiker. Gezond Slank met dr. Frank, immers.

Sirte

Wat moet je schrijven over al die bloederige beelden? Wat een raar idee dat je de chaos van oorlog tegenwoordig zo dichtbij kan zien, amateurbeelden, ongemonteerd. En toch weet je niet wat er gebeurd is als je dit ziet. Wat moet je als krant: dit laten zien of de vreugde van het overgrote deel van het Libische volk?

Zo brachten de Nederlandse kranten de dood van Khadaffi.

Broken Circle en Spiral Hill

Gaan we alleen in Mutti's huis zitten, zeggen Zus4 en ik tegen elkaar, of gaan we eropuit? Ik heb wel een paar wensen, en die gaan we allemaal doen.

Eerst gaan we lunchen bij de Chinees bij wie ik tweeënhalve maand geleden nog met Mutti 'Bonte Avond' vierde. De uitbaatster maakte toen een foto van Mutti en mij, die ik de wereld door sms-te, tot grote hilariteit van deze en gene. Omdat Mutti nog geen rijstkorrel als zodanig herkende, laat staan iets als paprika of taugé. Ik laat de Chinese mevrouw de foto zien: weet u nog dat wij hier waren en dat u die foto maakte? Ja ze weet het nog: 'U was hier een paar keer met uw moeder!'

Dan gaan Zus4 en ik naar Mutti 's graf, waar nog heel veel bloemen liggen. De grafsteen is er niet meer, dat wordt ook nog een heel project. Die had Mutti indertijd voor Vati uitgekozen, niet echt mijn smaak, hard rood marmer. Er liggen veel mooiere natuurstenen.

Tenslotte bezoeken we de Broken Circle, een kunstwerk in de categorie land-art bij een zandgroeve bij Emmerschans. Ik meldde het al eerder. We zijn net te laat, het hek gaat als wij arriveren dicht. Aaah! roep ik gekweld, wij komen helemaal uit Amsterdam en Duitsland! 'Oóst-Duitsland', voegt Zus4 er melodramatisch aan toe. 'We komen hier nooit weer!' En dan mogen we toch. Echt mooi!

Al met al is het wel een heel bijzonder dagje uit.

Back Home

Met Zus4 breng ik enige uren door in Mutti 's huis. We hebben afgesproken dat elk der Geschwister er naar toe gaat om afscheid te nemen en te kijken of er in de huisraad iets zit wat je graag wilt. Het verdelen doen we dan weer een tijdje later. 

Raar gevoel om door haar spullen te lopen en het meeste niet te willen. Zoals Mutti 's opsmuk, waaronder een der doosje kralenkettingen. Haar schoenen, haar damestasjes. Het ontroert enorm, maar toch wil ik het geloof ik niet hebben. Of toch en zal ik er een kunstwerk van maken?

Gezond Slank

Het goede leven mist zijn uitwerking niet. In Frankfurt ben ik over een kritische grens heen gegaan en nu moet het maar eens uit en over zijn. Iedereen die te zwaar wordt weet het: je bent het zelf die moet matigen. En de vage methode 'minder eten' en 'minder drinken' helpt niet. 

Het enige dat helpt is een Regime, waar je je aan houdt. Of dat regime nu bij een natuurgenezeres is - zoals ik twee jaar geleden deed (dat was een vet- en koolhydraatvrij dieet met wonderbare ampullen à 250 euro),  de Weight Watchers (al dan niet online) of Sonja Bakker... 

Ik besluit over te gaan op de methode Gezond Slank met Dr. Frank. Die titel is hilarisch. Máánden geleden kocht ik het boek al. Het is een combinatie tussen Dr. Atkins en South Beach Diet. Het grote voordeel is dat Dr. Frank lekkere recepten biedt, met mooie foto's. Je moet goed voor jezelf zorgen, met lekkere maaltijden. Je moet er de tijd voor nemen en er hoe dan ook van genieten.

Technische leergang

De factuur van de garage telt maar liefst twéé velletjes, vol onderdelen, oliën en andere vloeistoffen, en  handelingen. Rick de garagist legt het me graag nog een beetje beter uit. Omdat ik zo goed luister wordt hij steeds enthousiaster. Hij pakt zelfs zijn leerboek erbij. Kijk! Mag ik de titel noteren, vraag ik, dan kan ik dat boek aan mijn man cadeau doen die graag alles wil weten. Ik noteer de titel: Technische leergang. Vervuiling van brandstofsystemen motoren. Maar u kan dat nergens krijgen hoor, zegt hij. Het is exclusief van de fabrikant Forté. Dat is niet voor leken.

Vanochtend heeft hij heel dwingend tegen de remschijven- en -blokkenleverancier uit Etten-Leur gezegd: Het móet vandaag, want die mevrouw móet morgen naar Emmen.

Wat moet u eigenlijk in Emmen, vraagt Rick nu. Naar de dierentuin? Nee, zeg ik, was dat maar waar, we gaan naar Mutti's huis, kijken wat waar naar toe gaat. Maar die dierentuin is wel een ding, babbel ik. Als kind, blababla...

Rick blijkt een vergelijkbaar verleden te hebben, maar dan te Amsterdam. Opgegroeid naast Artis. Vader was bevriend met Jacobi, de toenmalige directeur van Artis. Mocht hij helpen bij jonge gorilla's en jonge neushoorns. Ik ben dan wel 938 euro lichter, maar ik heb mijn auto terug en ik heb er weer een nieuwe Vriend bij.

Grote Beurt

Mijn jaarlijkse uitje naar de garage, want de APK is verlopen. En we moeten ook maar weer eens een Grote Beurt. Ook Rick, de garagist, houdt veel van doceren, alleen is hij minder educatief onderlegd dan Thom van de meditatie.

Ik snap niet wat helemaal Rick zegt, ik heb er geen denkkader voor, alles wat hij zegt valt in een zwart gat. Ik kan het niet onthouden, laat staan navertellen. Dat is heel gewoon, zegt Vinnie, dat heb ik ook, ik zeg gewoon op alles ja. Maar ja, ik heb Bobby en die wil graag gedetailleerd verslag. Maar ik kan het niet navertellen.

Er zijn een paar dingen met de bolide. Hij slorpt olie. Elke twee weken moet er een liter in. Wat voor olie gebruikt u? vraagt Rick. Van de Praxis of de Gamma zeg ik, want die van de Shell is niet te betalen. Maar het zou aan de olie kunnen liggen. Hij gaat het hele systeem reinigen met het een of ander en dan moet ik andere olie gebruiken. Misschíen is het dan over met het olieslorpen.

De ruitenwissers. Ze wissen niet naar behoren. Doet u maar nieuwe. Dat is helemaal niet nodig, zegt Rick, want het kan siliconen zijn. U moet nadat u bij de autowasstraat bent geweest uw ramen met Glassex nareinigen. Dat doe ik, jok ik. Dat is niet helemaal waar, maar ik ga ook bijna nooit naar de wasstraat, maar als de voorruit me te vet is maak ik hem schoon met spiritus, en dat is nog heftiger dan Glassex.

O ja, en er is een probleem bij het starten. Of preciezer: de motor slaat af, zeg de eerste tien minuten, als je even geen gas geeft. Tamelijk vervelend met al die stoplichten voor je op de snelweg bent. Maar of Rick nou zei dat hij iets moest 'uitlijnen', 'aflijnen', 'afmeten', 'uitmeten'? Bobby vindt dat ik aantekeningen moet maken als die man tegen me praat. Ik zie me al. However, hij kan de oorzaak voor het probleem niet vinden en stelt voor chemicaliën door de brandstof te doen.

Tenslotte heeft Rick nu vastgesteld dat de remblokken en de remschijven niet meer goed zijn, die moeten vernieuwd. En het zijn voor de Toyota Celica hele speciale remblokken en remschijven. Zijn leverancier zit in Etten-Leur, maar die heeft ze ook niet, ze moeten uit Antwerpen komen. En omdat ik gisteren de telefoon niet opnam heeft hij ze niet besteld want het is nogal prijzig. Maar zonder nieuwe kon Rick geen akkoord geven voor de APK. Dat snap ik, maar toch. Grr. Maar morgen heb ik de auto nodig! zeg ik. Morgen móet ik naar Emmen.

O Adonai

De Meditatie op Solder is weer heel mooi. Thom, die heer die de meditatie leidt, is een soort schoolmeester die niets liever doet dan al zijn kennis der dingen overdragen. Zo zitten we op meditatiebankjes en niet op kussentjes, want van die kussentjes krijg je volgens hem aambeien. Al die boeddhistische monniken die uren op die kussentjes zitten hebben aambeien, zegt-ie (O Reenske!).

De bankjes zijn bedacht door de heilige Theresa van Avila, doceert hij. Op het bankje zit je met je knieën zo wijd mogelijk, je bent 'als in een piramide' en hij sleept er een driehoekig bord met touwtjes bij, zodat wij zien wat een piramde is. Een deelneemster weet haar knieën zo wijd te doen dat hij haar daar weer voor waarschuwt. Dat is niet nodig, zegt zij, dat ben ik zo gewend.

Er zijn een paar nieuwe deelneemsters, ik ben zo mijn tweede keer al een beetje een geroutineerde ouwe rot. We doen een oefening dat we een boom zijn, je moet je voeten in de grond zetten als wortels en voelen hoe je in de aarde wortelt, het water uit de aarde in je trekken, dan je handen strekken naar de hemel en het licht vanen... Na afloop vraagt hij aan iedereen: Wat was je voor een boom? De meeste deelnemers weten geen boom. Vorige keer antwoordde ik 'Eik' en nu 'Kastanje. O! licht hij dankbaar op, net als je háár. Enfin.

Dan doen we nog een oefening met de stem en zingen we de klanten 'O', 'A', 'Do' en 'Nai', en tesamen vormen die klanten de aanroep 'O Adonai'. Dat is het Hebreeuwse woord voor God, vertelt hij. Het is ook een bekende antifoon. Én het zijn de vier klanken voor een Japanse zelfmassage, waarmee men zijn/haar ingewanden lekker masseert. Ik kan er niet veel over vinden, het woord komt voor op reiki-sites.

Kortom, het is een bijzonder fijne en leerzame meditatie.

Er zijn er méér...

Er zijn er meer die dit doen blijkbaar. Misschien komt Reenske over vele maanden ook zo kaal terug. En dat is dan niet erg. Lees verder

Verjaardag Kabinet Rutte

Als u even afgeleid wilt worden van wat dan ook: Koefnoen is deze week weer erg leuk. De eerste verjaardag van het kabinet-Rutte met Mark Rutte en Maxime Verhagen en Geert Wilders als vervelend kind.

.

't Einde

Het is zulk mooi weer dat het belachelijk is om binnen te blijven - wat ik eigenlijk het liefste wil. Gordijnen dicht. Buiten wordt de marathon gelopen. Er staat een dweilorkest de lopers aan te moedigen en ik hoor mensen die de hele dag applaudisserend de mensen staan aan te moedigen. En er vliegen voortdurend helicopters over. Hou op allemaal!!!

Ik heb een boek gekregen van ene Mark Nepo, hij is een dichter/filosoof, het heet 'Leef'. Ondertitel: 365 reflecties voor een mindfull leven. Er staat voor elke dag een wijs stukje in. Oprah Winfrey leest het elke dag, zegt de achterflap. 't Doet een beetje denken aan het Grote Letter Bijbeldagboek van Mutti, maar dat moet dan maar. 

Bij vandaag staat dat alle ervaringen sámen de kralen van de ketting van je leven vormen, ofzo, en dat daar allerlei soorten ervaringen bij zitten, mooie en minder mooie. En dat al die ervaringen samen het leven diepte geven.

Bobby weet me over te halen te gaan fietsen en Waterland is weer ongelofelijk mooi. We lunchen feestelijk in de schitterende  Theetuin 't Einde te Zuiderwoude, een echte Geheimtipp. Het is er wel een beetje druk maar dat kun je niemand kwalijk nemen. We krijgen een ontzettend leuk Bilthovens Brits-Nederlands gezin met drie heel welopgevoede kindertjes bij ons aan tafel. De hoop der natie.

Om in de herfstmaanden ook klandizie te trekken organiseren ze in deze Theetuin op zaterdagen workshops met High Tea. De volgende workshop is parelketting rijgen!

Kaiserdom

Het is een begin, hij is nog niet af. Maar toch leuk om te laten zien. De lichtgevende blaadjes, als ware het bloesem in oktober, die het tafereel zo hemels maakten, durf ik niet. Want ga ik hem dan verpesten? Misschien met pastelkrijt. Of met vetkrijt.

Eerst maar eens op een kopie proberen. Work in progress dus.

'There Is No Rose'

Het kapelletje krijgt langzaamaan zijn oude functie weer terug nu Nichtje vertrokken is. Het bureau, de computer, de ordners en de rekeningen gaan weer terug naar wat de studeerkamer was. En de logeerbedden weer naar boven. Zeul zeul. Maar nu kan ik weer stilletjes liggen wenen in het kapelletje..

Het is allemaal af en toe zo wezenloos leeg na die ingespannen maanden, weken, dagen. Maar mensen zien wil ik ook niet. Af en toe lees ik een stukje in een boek over afscheid nemen van Riekje Boswijk-Hummel, het heet Afscheid nemen, over hoe verdriet je kan overvallen, zodra je even niet bezig bent.

Dit stukje 'There Is No Rose' wordt gezongen door het Hilliard Ensemble. Het is gefilmd met de iPhone, men ziet de bewegingen van de ademhaling. Ik moet nog even leren hoe men een 'filmpje' maakt met alleen een foto en muziek. Dat is vast heel eenvoudig.

Schöne Aussicht

Deze slotdag te Frankfurt sluit af met een mooie Italiaanse culinaire lunch in mijn uppie op een terrasje in de zon tussen de Kaiserdom, de Schirn Kunsthalle en de Main. Ik nuttig een spagetti met pesto, een mooie salade en een glaasje witte wijn, en lees daarbij in een boek met de toepasselijke titel: Het Leven Is Verrukkulluk van Remco Campert, dat binnenkort de titel is bij de actie Nederland Leest. Dan wordt dat gratis uitgedeeld aan de Leden der Openbare Bibliotheken.

Het is er zo zo mooi! Dit is mijn Schöne Aussicht tijdens de lunch. Dat zou ik willen kunnen schilderen.

Om 16.29 gaat de trein terug.

Erró

De andere IJslandse kunstenaar in de Schirn Kunsthalle heet Erró, en woont in Parijs. Hij maakt al vele jaren gigantische doeken met zogenaamde landschappen, met vogels, vissen, eten, autowrakken. Het is een beetje stripachtig. 

Er hangt ook een reeks portretten, waarbij er vooral politici afgebeeld zijn: Stalin, Mao, Churchill, noem maar op, waarbij hij de helft van hun gezicht afbeeldt als een monster. De enige vrouw die er hangt is Sophia Loren. Ik vind het portret wel passen bij het einde van een weekje Frankfurt.

Een artikel over zijn werk

Gabríela Friðriksdóttir

In de Schirn Kunsthalle zijn twee tentoonstellingen, en wel van twee IJslandse kunstenaars. Een van hen is Gabríela Friðriksdóttir, die een zaal vol geheimzinnigheden heeft gemaakt met veel middelen. 

De tentoonstelling heet 'Crepusculum', een woord dat naar de schemer verwijst. De schemer tussen dag en avond, tussen leven en dood, tussen heden en verleden. Die tentoonstelling, ik blijf er wel een uur, één zaal, gun ik iedereen.

Een artikel over haar werk

Mainkai

Langs de Mainkai is het goed toeven. Je kan met die boot een tochtje maken, 50 minuten naar het westen en 50 minuten naar het westen. Deze foto laat de bizarheid van het 'oude' en het 'nieuwe' Frankfurt zien. Ik vind het 'oude' echt mooier.

Slow Frankfurt

Na een laatste bericht vanmorgen op de site is het genoeg geweest. Ik moet even wat anders beleven, en langzaam aan. Het is schitterend weer.

Eerst sjouw ik de koffer naar het Hauptbahnhof en dan ga ik maar eens de Main bewonderen. Al tien jaar kom ik in Frakfurt en altijd gaat alles in haast en in en met groepen.

Nog nooit heb ik een slow Frankfurt in mijn uppie beleefd. De hoogste tijd.

'We Are The Coolest Panel of the BookFair

'Het moet niet teveel op vakantie gaan lijken', waarschuwt RoRo7. 'Zoals jij blogt, dan zien de mensen niet hoe hard wij werken.' Maar de artikelen die wij voor de website maken zijn voor mijn bloglezers toch niet interessant? Moet ik vertellen hoe ik de hele dag van hot naar haar loop, jan en alleman spreek en dan ook nog des nachts op de iPhone onderzoeksjournalistiek zit te bedrijven? Ik ben best trots op dat we even the talk of the town zijn. Dat gaat over de iBookstore, waar vanaf deze week Nederlandse boeken te vinden zijn. Wat ik hier in zo'n beetje zo'n slapeloze nacht uitgevonden heb.

Ik wil best een kleine  impressie geven van mijn Boeiende Werkleven. Bijvoorbeeld woon ik een panel bij over 'interactive publishing' met de oprichters/directeuren van de bedrijven 24symbols (uit Spanje), en de Duitse initiatieven BookRix, en Bilandia. Ze zetten zichzelf neer als ´the coolest panel’ van de Buchmesse. Zij zijn ook maar gewoon het zoveelste tafereel van vier heren op een podium, maar dat zien ze zelf niet.

Desalniettemin vind ik het wel interessant. 24symbols is Spaans, de eerste ‘Spotify‘ voor e-boeken, waar lezers op abonnementbasis e-boeken in the cloud kunnen lezen. BooxRix is een platform waar auteurs hun boeken en manuscripten kunnen uploaden en laten lezen en als e-book verkopen. Er staan 72.000 titels op en er zijn 330.000 leden. Bilandia is een internetboekwinkel en actieve community van actieve en betrokken lezers.

Volgens de heren zullen lezen en schrijven radicaal veranderen. Een auteur die eens per jaar een kant en klaar manuscript aflevert dat gemarket wordt als uitgeefconcept achterhaald is. Er zijn en komen nieuwe vormen van ’crowd reading’ en ’crowd writing’. Zij voorspellen dat social reading en social writing de hele systematiek van de boekindustrie op zijn kop gaan zetten. Het enthousiasme waarmee ze vertellen is bijzonder aanstekelijk.

Volgens hen hebben platforms als de hunne grote aantrekkingskracht niet alleen op beginnende auteurs, maar ook op schrijvers wier boeken niet meer te krijgen zijn. Wat deze coolest meneren vertellen sluit precies aan bij het verhaal dat Lulu Wang eergisteren vertelde over haar nieuwe manier van werken tijdens bij het panel over de Toekomst van het Boekenvak.

Toen ik na afloop haar uitgever daarover polste merkte ik dat die er een beetje laatdunkend over sprak. We zullen zien. Wij kunnen hier best eens een special over gaan maken met Lulu Wang op de cover. Dat kunnen wij. Ik heb Lulu Wangs kaartje. Bovendien is zij al een jaar mijn Friend op Facebook.

Copieus

RoRo7 ligt op kamer 301 uit te buiken, en ik op kamer 401. Allebei hebben we een gezinskamer met tweepersoonsbed en een stapelbed. Allebei liggen we met smartphone en netbook, schrijvend en telefonerend en fotobewerkend de dag te verwerken.

Zij belooft haar achterban steeds een foto op mijn blog en die blijkt dan niet te komen.

Ze zijn te copieus, mail ik haar nu. Ze wekken de indruk dat we hier alleen maar zitten te vreten en te drinken.

Er is de foto van die Schweinehaxe en de Bratkartoffeln. Er is er ook nog één van appelwijn.

Maar als serie zijn ze wel weer goed, zie ik nu. Ik zou er nog drie moeten maken.

Mótettukór met 'Ljósið þitt lýsi mér'

Na een drukke werkdag is het goed om weer even een beetje te (ver)dwalen. We willen via de Römer naar de Main lopen om weer van de rivier te genieten, maar we vertragen en laten ons door alles wat zich aandoet  verrassen. Uiteindelijk blijven we uren op de Römer hangen, wat net een theaterplaats is, met elke vijf minuten een ander stuk, zoveel bijzondere Typen en gezelschappen komen er langs.

We besluiten tot een lokale Schweinehaxe met Sauerkraut en Bratkartoffeln dáár, verliezen ons in een souvenirwinkel en geraken in de Dom, waar op dat moment toevallig net een optreden begint van het IJslandse motettenkoor Mótettukór. Want IJsland was toch Gastland.

Hier gaan we heen, zeg ik en het stemt me blij en dankbaar dat RoRo7 meteen enthousiast zegt: Já!

De naam van het concert is: Ljósið þitt lýsi mér (wat betekent: 'Dein Licht erhelle meinen Weg'), Schitterende goddelijke muziek is het. Een groot koor met een dansende dirigent, Hordur Askelsson. Het doet heel erg denken aan het Zweedse Göteborg Kammarkor vorig jaar in het Zweedse Lysekill, maar dit is in het kader van de Buchmesse: veel en veel statiger en heiliger en indrukwekkender. Vooral het 'When David heard' van Eric Whitacre is ongelofelijk mooi en prachtig.

Er staat niet veel van ze op YouTube, helaas.  Er zijn wel drie cd's, de laatste heet dus 'Ljósið þitt lýsi mér'.

Gesustere

Onder de Geschwister is een kleine discussie ontstaan over het woord Geschwister. Wij zijn met vijf zussen en een broer. Om de aanhef 'Lieve zussen en broer' te vermijden schreven wij zussen de laatste maanden Liebe Geschwister als aanhef voor de mailtjes-aan-allen. Maar niet iedereen had door dat die term de broer ook insloot.

Gisteren kwam Zus1 met de term 'brussen', die ze in Trouw gelezen heeft. 'Het is eigenlijk hulpverlenersjargon voor broertjes en zusjes (brusjes dus) van een kind 'met een vlekje' zeg maar. Misschien een aardige Nederlandse equivalent van de Geschwister.' 

Nu komt weer iemand met de term Gesuster. Bron: NRC. 'De Engelsen zeggen siblings, de Duitsers Geschwister, de Zweden hebben syskon, de Noren søsken en de Denen zeggen søskende. En de Nederlanders?  Triviaal maar waar: in het Nederlands bestaat er geen afzonderlijke term voor broers en zussen. Geen pakkend verzamelwoord voor deze familierelatie waar de mens zijn leven lang mee zit opgescheept.'

'Hoe kan het dat onze buurlanden met hun zustertalen wél een containerbegrip hebben voor broers en zussen, en de Nederlanders niet? Taalkundige Nicoline van der Sijs heeft een verrassend antwoord. 'Mogelijk heeft het woord wél bestaan, in het Middelnederlands. Tussen 1200 en 1500.' Van der Sijs pakt het Middelnederlands woordenboek erbij. 'Hier staat het. Gesuster. Vooral in het meervoud gebruikt. Gesustere.' Ze leest een paar citaten voor van omstreeks 1350 die misschien duiden op het bestaan van het woord. Maar Van der Sijs houdt een slag om de arm: 'Als het al bestaan heeft, verdween het ruim voor de zeventiende eeuw. Het woord zal te verwarrend geweest zijn.'

Best leuk

Het is best leuk in Frankfurt. Vanavond gaan RoRo7 en ik eten bij de sushibar onder Corry's hotel, samen met Corry, Deborah en Monique, alle drie jonge moeders. Op deze foto ziet u dat ik heel wijs bloemetjesthee heb besteld.

Naar aanleiding van mijn enthousiaste bijdrage aan de converstaie over het boek  'De hemel bestaat niet' van Jannetje Koelewijn leggen de vijftigers aan tafel aan de dertigers uit, hoe dat in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw zat met de emancipatie van vrouwen, van moeders en moeders en dochters.

De dertigers van nu luisteren met open mond. Zij kunnen zich er nauwelijks iets bij voorstellen: vrouwen die niet werkten, vrouwen die geen auto reden, vrouwen die in dienst stonden van hun man...

Het klinkt inderdaad naar stenen tijdperk. Maar wij waren erbij,

Oerverschijnsel

IJsland is Gastland van Frankfurt dit jaar. De IJslandse literatuur. Het is elk jaar weer een verrassing waar zo'n land mee uitpakt. Korea een paar jaar geleden herinner ik me nog goed: mooi verstild was dat. Ik wil niet overdrijven, maar de tentoonstelling van IJsland  is gewéldig. Ik heb wel foto's gemaakt maar kan ze niet laten zien, want er is hier wel wifi, maar die werkt niet. Dat komt natuurlijk doordat alle bezoekers van de Buchmesse tegelijk proberen te internetten, dat is een levensstijl, en dat trekt het netwerk niet. Gelukkig kan ik nog steeds in het Presse Zentrum terecht.

Er hangen meer dan levensgrote beeldschermen met boeken lezende mensen voor boekenkasten. Mischien wel acht meter breed en vier meter hoog. En met beelden van de overweldigende IJslandse natuur. Gaat dit over lezen als natuurverschijnsel?  Je denkt dat het foto's zijn, maar als je een poosje voor zo'n foto blijft staan merk je dat het een fimpje is en dat die mensen heel langzaam bewegen. Af en toe een pagina omslaan. Of het bekende schrijvers zijn? Geen idee. Ik ken geen IJslandse schrijver.

Er zijn antieke zitjes, met antieke tafels en stoelen. Chesterfield. Waarom hebben ze gekozen voor dit oude beeld? Waarom geen toevoeging van de nieuwe tijden? De digitale nieuwe boeken? De tablets? Is dit een statement over lezen als oer-natuur-verschijnsel? 

Er is ook een multimediale 3-D presentatie van het land zelf. je mag er muziek bij opzetten. Heel mooi, vermengd met natuurgeluiden. Is het Bjork? Ik wil onmiddellijk op reis naar IJsland.

Presse Zentrum

Het Presse Zentrum is verhuisd. We zaten eerst in Halle 6.2, naast de Literair Agenten, maar hun ruimte is uitgebreid. We zitten nu op de Agora. Daar blijkt een supersonisch futuristisch gebouw bijgeplaatst te zijn, gesponsord door Audi.

Wij zitten op zolder. Kille witte ruimte. Louter kunstlicht. Vroeger hadden we Frankfurt-signaalrode vloerbedekking en signaalrood meubilair, nu is dat grijs. Er is wel wifi, maar dat is zo overloaded dat het niets bewerkstelligt. Er zijn gelukkig nog evenveel pc's beschikbaar, zodat we breeduiz kunnen zitten typen. Het Presse Zentrum is voor ons altijd een soort rustpunt in de hectiek. Maar deze atmosfeer is niet bien. Gauw weer naar buiten dus.

De hemel bestaat niet

Práchtig boek: 'De hemel bestaat niet' van Jannetje Koelewijn. Ik heb het zoals dat heet in één ruk uitgelezen. Een trein als die naar Frankfurt leent zich daar ook goed voor. Een uur kletsen, drie uur lezen.

Over een ouderpaar dat afkomstig is uit de strafgereformeerde zuil, zes kinderen die allemaal intellectuele beroepen hebben. Jannetje is journalist.  Opgegroeid in Tuindorp Oostzaan, Osdorp en de nieuwbouwwijk Nieuwendam. Maar de voorouders komen van Bunschoten Spakenburg.

Haar vader die nooit iets vertelde, vraagt haar vragen te stellen en het boek te schrijven. Heel expliciet zegt hij erbij dat ze ook naar het huwelijk en de seksualiteit moet vragen. Heel bijzonder. Haar ouders zijn vrij laat gescheiden. In het heden woont pa in St Nicolaasga in een huis, en moeder in een verzorgingshuis in Heereveen.

Wat ik heel mooi vind is hoe ´ze schrijft over de geloofsbeleving van d eouders. Hoe ze op jonge leeftijd gedrild werden bij catechesatie in de Dordtse Leeregels. Die moest je uiit je hoofd kennen. Over de inhoud van het geloof praatten ze niet. Er waren regels wat mocht en wat niet mocht.

Op eeen dag gaat de moeder niet meer naar de kerk. Het enige wat zij daarover zegt is: 'De hemel bestaat niet'. De vader bleef gaan, maar hij zegt nu dat hij er eigenlijk niets van geloofde en gelooft, maar het wel graag zou willen geloven. De moeder haakt in de jaren zeventig, tachtig af van het huwelijk, onder invloed van de feministische beweging. Zij voelt zich gebruikt door haar dominante echtgenoot, die carriere maakt. Hij heeft niets anders gewild dan haar gelukkig maken, zegt hij, maar wel binnen zijn denksysteem, niet het hare. Heel mooi boek. Heel herkenbaar voor mij en mijn Geschwister.

Dwalen

Dat is het leuke van zonder zin of doel gaan zwerven: dat je zomaar op de meest onverwachte verrassende zaken stuit. Cadeautje. Jezelf een cadeautje toestaan.

We komen aan en dan hebben we de keuze: we kunnen meteen naar de Messe afreizen om ons in het gedruis te storten, of we gaan eerst even dwalen. Maar we gaan dwalen. Als journalist/stukjesschrijver dwaal je bijna nooit. Waar je ook bent moet je Nieuws zien danwel máken. En het dan ook nog nieuwswaardig opschrijven. Uitvergroten, zodat het onder je leyers gespreksstof oplevert.

Nee, dan dwalen! We lopen door rafelgebieden rond de Main, over bruggen, en horen midden op zo'n ineens een didgereedoo-geluid. Midden op een oude brug over de Main. Zit er een oude Aboriginal onder de brug? Nee, maar er hangt wel een rode bal hoog boven ons. Sound Art.

Am Main

We beginnen ons Frankfurt 2011 met een wandeling langs de Main. Daar waar de gewone Frankfurters lopen en fietsen en zijn. Er is hier aan de Main een boel bijgebouwd sinds ik hier voor het laatst was: veel prestigieuze woningbouw. Op een boot drinken we een appelwijn en eten we een pompoensoep. Daarna kunnen we er tegenaan.

Waarom zag ik er ook al weer tegenop?

City Ost

Dit jaar ben ik met RoRo7 naar Frankfurt. Het is alweer anderhalve maand geleden dat we Jeannette met de onmogelijke opgave belast hebben om een léuk betaalbaar hotel voor ons te vinden, niet te ver van de Messe, met gratis Wifi. Dat was een belangrijk selectiecriterium. We hebben allebei ons netboekje mee.

Vorig jaar zaten Vinnie en ik in een heerlijk minkukelig hotel van een Pakistaan te Hoechst, een pittoreske voorstad met een beeld van een pittoresk pleintje. Dat hotel hoef ik niet meer, maar wel in dat stadje én gratis wifi. Dat ging niet samen, weet ik nog. Of het was een hotel dat een half uur lopen was van dat pleintje. Ik heb al lang verdrongen wat Jeannette allemaal wel niet geprobeerd heeft voordat we eindelijk zeiden: Doe dan dat B&B Hotel City Ost à 150 euro per nacht maar. Dat is goedkoop tijdens de Messe. 

De taxichauffeuse ként het niet eens. Het is nieuw. Een formule. Fris en fruitig maar met beetje kaal materiaal. We hebben beiden een vierpersoonskamer van zo'n 10 vierkante meter, boven elkaar. Met bankbiljetten aan de wand. Nou ja! Eigenlijk zijn we we al tevreden als we maar gratis wifi hebben.

De dames aan de receptie leggen het uit, hoe dat werkt met die wifi, want je moet wel inloggen, maar ze spreken een beetje abacadabra. Het is en blijft voor ons een beetje onbegrijpelijk dat we op internet - waar we geen toegang toe hebben -  internettoegang kunnen krijgen. We zitten allebei wat te pruttelen tegen de uitleg van de dames, tot we concluderen: Eerst maar eens proberen.

Bij de receptie zegen ze: Het is het een of het ander. Het is óf uw Netbook óf uw iPhone. Ja maar we willen allebei! Als het écht belangrijk is dan moet u maar een usb-stickje kopen, zeggen ze. Nu is het dus de vraag of ik mijn nieuwe spel Wordfeud nog wel kan spelen. Wordt vervolgd.

Nachtelijke vriendschap

Hani501 neemt de uitnodiging om Wordfeud met mij te spelen aan, maar het is voorwaar geen sinecure. Niet gebruikersvriendelijk. De nachtelijke sms-dialoog startende om 23.41 uur  is kostelijk van absurditeit. Ik lig al een tijd in bed.

Hani501: Ik kan het bord niet vinden.

Ik: Komt zo!

Ik: Het is een beetje traag. Ik heb nu twee spellen met jou. Ik wil er maar één.

Hani501: Ik heb een mededeling dat jij "gewoond" heb gespeeld. Maar op Wordfeud kan ik ons bord niet vinden. Ik heb niet 1 spel! Ik moet nog mensen VINDEN zegt het.

Ik: Het was een geniale zet, alle letters in een keer kwijt. Kun je niet ergens op klikken?

Hani501: Ik klik op van alles. Maar ik kan alleen de settings veranderen, of een nieuw spel beginnen. Ik zie geen bord, geen letters, niks.

Ik: Als je op de mededeling klikt wat ik gespeeld hebm dan komt het bord.

Ik: Briljante conversatie, dit.

Hani501: Maar waar vind ik die mededeling nu? Kun je me nog een mededeling sturen?

Ik: Nee, want jij bent aan zet. Doe anders Wordfeud even aan en uit, dan krijg je de mededelingen weer hopelijk.

Hani501: Dat heb ik al een paar keer gedaan, ik krijg een leeg scherm - behalve dat ik in settings kan of een nieuw spel beginnen.

Ik: Morgen anders verder? Ik moet slapen. Hier word ik heel waker van.

Ik: Ik snap het ook niet goed, zou jouw schermpje moeten zien.

Hani501: Ik heb je nu wel toegevoegd als Friend.

Hani501: Morgen verder. Slaap lekker.

Ik: Nu heb je me al drie keer geinviteerd, maar jij bent alle keren aan zet. Ik kan niets doen!

Hani501: Ga slapen. Morgen komt ALLES goed.

Ik breng de iPhone naar de keuken. En de volgende ochtend heeft ze inderdaad een woord geplaatst.

Storm

In de mail: 'Nu je toch een pottenkapsel hebt, ben je vast ook wel in voor wat stevige kost. Deze dame Storm Large was mee met Pink Martini op tournee. Ik kende haar niet, maar wow! Watiszegeweldig! Waarom kennen wij haar hier niet? Eenmaal thuis ging ik op zoek naar Storm Large - ziehier mijn favoriet. Ze schreef het zelf - 'My vagina is 8 miles wide. Absolutely everyone can come inside' - ik hoor het Vinnie en Bobby al zingen.'

Kijkt u maar mee!

Medeleven

Ik mis ze alle drie heel erg, vanavond, Mutti, Nichtje en Vespa. Was er maar iemand die ik de schuld kon geven of tegen schelden. Toch moet ik voornamelijk lachen als ik een poezen-condoleance-kaartje in de bus vind moet ik heel hard lachen. Welke idioot stuurt een condoleancekaart met poezenpootjes?

Het blijkt niets meer en niets minder dan de aftersales te zijn van de Dierenkliniek. Hartstikke aardig, natuurlijk.

Ik twijfel nu of ik een nieuwe poes zal nemen, want alle bezwaren zijn zo evident. Handenbindertjes zijn het, ze poepen, piesen, worden ziek, ontnemen je je vrijheid, etcetera. Maar ja vrijheid, wat is nu vrijheid? Doe mij maar een jeuzelende kat.

Wordfeud

Leen heeft me aan een nieuwe verslaving geholpen: Wordfeud. Het is Scrabble op de iPhone en je speelt met vrienden. Ik dacht: dat doe ik niet, want ik kan niet tegen mijn verlies, maar het is te laat. Ik ben al geheel en al hooked.

Blogger Tim schrijft: 'Het beste advies is om er niet aan te beginnen. Wordfeud (WF) is ronduit verslavend. Het leidt enorm af tijdens werken, koken, autorijden en andere bezigheden. Voor wie al een account heeft (uit de dagen dat we nog dachten dat Wordfeud onschadelijk voor de gezondheid was) is het leed al geschied. Dan kun je er maar beter het beste van maken.' En dat geeft hij hele goeie tips.

Het was vorige week ook op tv, hoor ik nu, bij De Wereld Draait Door. En in cafe ‘De Hete Brij’ in Zwolle is Wordfeud spelen vanaf gisteren verboden. In DWDD was er uitgebreid aandacht voor het probleem dat dit digitale scrabblespel veroorzaakt: kroegbezoekers staren allemaal naar hun schermpjes en wisselen geen mondelinge woorden meer, alleen nog maar scrabblewoorden, per telefoon.

Vooralsnog speel ik alleen met/tegen Leen en Nichtje, maar ik sta open voor nieuwe tegenspelers! Ik verlies altijd, dus het is goed voor andermans/-vrouws ego.