Capelle revisited

Sinds de verhuizing van het werk van Capelle terug naar Amsterdam ben ik er niet meer geweest. De firma is vorig jaar verhuisd naar een paar panden verderop.

Ik doe even een totaalbeleving, eerst die hele A12 en A20 (Utrecht-Woerden-Gouda-Capelle), bezoek eerst even het treurige winkelcentrum Zevenkamp, waar we zoveel middagpauzes naar toe sjokten, naar de plaatselijke C1000. Of de toko, of de snackbar. Wat was dat wat. Toen.

Het kantoor is anders. Er is nu een andere vestiging, voor minder mensen. De economische argumenten voeren dezer dagen bij alle keuzes de boventoon. Binnen is het er ruim en opgewekt en zijn de oud-collega's blij me te zien. Dat is leuk en fijn, want aan hen lag het niet. We hebben zelfs een opgetogen vergadering. 

 Na afloop ga ik net als toen door naar Maassluis, waar schoonmama nog steeds aan huis gekluisterd is. Ook dat is al zo vrolijk. Wat was er eigenlijk mis met Capelle, vraag je je af.

En ondertussen te Beekbergen...

Vandaag doe ik een Rondje Nederland: van Amsterdam via Deventer naar Capelle en weerom. En omdat de ochtendstond goud in de mond heeft breng ik eerst Bobby naar Utrecht en heb ik ook nog tijd om een snel kopje kov te doen in Beekbergen waar Hani501, Inge en Willy Drie kamperen in de achtertuin van het leegstaande want nog altijd onverkochte ouderlijk huis.

Bijzonder moet dat zijn: kamperen in de achtertuin van je jeugd. Er moet veel gesnoeid worden in die tuin. En verder branden ze vuurtjes: 's morgens, 's middags en 's avonds. Willy Drie staat en slaapt in de regen, maar het hindert hem niet. Ze zijn op zoek naar het antwoord op de queeste Ossewagen. En ze bezoeken - mét Willie Drie - de oude moeder in het verpleeghuis. 

Hier zou ik zo wel een week willen blijven, maar dat kan niet, ik moet door naar de afdeling Online Development (OD) te Deventer.

Zondagmorgen

Eindelijk weer eens naar de Nicolaaskerk. Zo mooi, zo bijzonder. Waarom ik er niet elke week ben is dat je jezelf om een uur of negen met enige wilskracht uit je bed moet rukken. En dat lukt vaak niet.

We halen het nét. En komen in de zijbeuk voor te zitten, zo vol is het. Er zijn heel veel mensen, en zo bont en internationaal is het geheel. Dit is een heel actieve kerk, er zijn veel vrijwilligers, en na afloop blijven velen koffiedrinken. 

Het is wel jammer dat pastoor Joop Stam er niet meer voorgaat. Vandaag doet kapelaan Jim Schilder de preek. Hij is oud-journalist van HP-DeTijd en telg uit de - in die kringen uit mijn jonge jaren - beroemde vrijgemaakt-gereformeerde familie Schilder. Hij doet zijn best, maar hij is nog geen Joop Stam, maar dat kan ook niet. Dit is mooi, deze kerk, de mensen, de saamhorigheid, de muziek.

In en om huis

Eigenlijk zijn we te lui om te bewegen, maar als we dan iets gaan doen wil ik graag naar Durgerdam.  Naar de vuurtoren. Nou goed, geeft Bobby toe, maar dan gaan we eerst appeltaart met slagrom eten op de Durgerdammerdijk. Echt veel slagroom krijg je daar. Zet maar tegen je Facebook-vrienden dat je een nieuw dieet hebt, zegt hij, met drie maal daags appeltaart met slagroom, en 's avonds bitterballen, en dat je al vijf kilo bent afgevallen. Ik krijg meteen reacties.

Uitzicht op de Schellingwouderbrug over het BuitenIJ. Vanwege de vele zeilboten is de brug steeds open, maar dat is helemaal niet erg, want dan kunnen de fietsers de laatste nieuwtjes over de Olympische Spelen uitwisselen. Sport verbroedert.

Bobby wil graag de achenebbisj industrieterreintjes in de buurt (Cruciusweg e.o.) verkennen. Ik ben er nog nooit geweest. Er is weinig dat me trekt. Maar als je foto's gaat maken is het wel weer leuk. Zo exotisch waterrijk ziet het er uit, nog geen honderd meter van mijn huis. Links liggen de woonboten achter de Zeeburgerdijk. 

Het is aan de Cruciusweg niet wat je noemt gezellig. Ik vind het er zelfs eng. Creepy. Saga Norén zou er van alles vinden. Verlaten loodsen, loodsen die nog een beetje in gebruik zijn, verwaarloosde panden met dure auto's erachter geparkeerd. Wat gebeurt hier allemaal?

Plexi

Vandaag verdiep ik me in plexiglas.  Ik ga misschien die iconische tekening van Vati & Mutti op het graf zetten, als dat klaar is. We hebben half september een inwijdingsritueel gepland.

Ik zou de foto liefst in glas willen. Bij foto-sites bieden ze aan: 'afdrukken op plexiglas', bij sportzaken 'glasstandaards'. Maar ik kom er niet achter of je een jpeg kan insturen en dat-ie dan op die glasstandaard komt. En hoe dan. 

Plexiglas is minimaal [20x30cm] en tegen 60 euro. Dat is best prijzig voor een experiment. Bij de Hema kun je op die [20x30cm] de foto wel kleiner afdrukken dan 't hele formaat en er kan ook een gekleurde rand omheen. Na eindeloos pielen en overwegen wordt 't een lichtgroene rand. Dat lijkt me wel mooi op de begraafplaats in het bos.

Ik probeer ook nog het verschil uit met de oorspronkelijke verlovingsfoto en de tekening, maar dan is het alleen maar bloedserieus en zit er geen relativering en humor meer in. Het wordt toch echt de tekening. En zo bestel ik deze bij de Hema. Zo ziet 't er op scherm uit. We zijn benieuwd hoe dat er écht uitziet.

Zaterdagmorgen

In mijn buurt heb ik de keus uit een Surinaamse/Hindostaanse Spar, een AH, en een Lidl. En niet te vergeten ontelbare Turkse supermarkten. Tegenwoordig ga ik best vaak naar de Lidl, want je kunt er goed parkeren. Kom daar maar eens om in Amsterdam-Oost. Ook ga ik naar de Spar, want die eigenaar vind ik zo aardig. Maar hij heeft lang niet alles ('Thaise curry? Wat is dat?'), het is niet altijd vers ('Neem die taugé maar gratis mee')  en hij is best duur. De Albert Heijn aan de Molukkenstraat is verschrikkelijk. Krap, vol, en alle lekkere dingen waarvoor je dan net naar AH gaat die hebben ze niet. Maar om nou helemaal naar de Watergraafsmeer te fietsen...

Omdat ik afgelopen december - toen ik m'n iPad kreeg - m'n abonnement op nrc-next heb opgezegd (hij werd de helft van de week niet voor 07 uur bezorgd, wat ze wel beloven) moet ik elke zaterdagmorgen naar de winkel. Daar is altijd even wat wilskracht voor nodig, want je wilt eerst ontbijten. Maar bij de ontbijt hoort de krant en we lezen de krant toch niet op de iPad. Dan is de keus: ga ik voor de krant eerst even naar de Spar en dan later nog een keer boodschapen doen? 

Terwijl ik langs de Spar fiets besluit ik toch maar naar AH te gaan. Dan ben ik in een keer klaar. Het is even slikken, want alle gangpaden staan vol met dikke Turkse vrouwen zonder haast en ze gaan niet aan de kant. De Marokkaanse vakkenvullers vullen wel, maar ze hebben zeg maar weinig productkennis.

Ik wil artisjokkentaart maken, maar kan de artisjokkenharten niet vinden. Hebben ze die niet of kijk ik niet goed? Vráág het nou gewoon, zegt een stemmetje. Maar ze weten toch niet wat artisjokkenharten zijn, zegt het andere stemmetje. Dat is een vooroordeel, Lucie Theodora. 'Mevrouw, mag ik wat vragen?' 'Natuurlijk', zegt ze aardig. 'Weet u waar de artisjokkenharten staan.' '???' 'Artisjókkenharten.' '???' ' 'Ar-ti-sjokken-harten!' (Hoe breek je dat woord af? Kan het nergens vinden). '???' Ik zeg maar 'Dank u wel' en loop weer door.

Bij de Servicebalie herhaalt zich het nog een keer. 'Mag ik de Trouw van u?' Want Bobby leest de Trouw. '???' 'De Trouw, alstublieft.' '???' En dat terwijl die gewoon op de counter ligt. 'Daar ligt-ie', wijs ik. '???' Ik vind dat best moeilijk op zaterdagmorgen.

Afscheid aan de Amstel

We nemen afscheid van Nane, die nu écht weggaat. Het was een mooie stage, over en weer, herhalen we. Vinnie heeft drie prachtige boeken voor haar uitgezocht.

Er is qua horeca niet zoveel om over naar huis te schrijven in de buurt van het Amstel Business Park waar wij werken. Kaap Kot (aan de Amstel) is alweer dicht voor we er ooit geweest zijn. Daar komt weer een nieuwe nieuwbouwwijk, het Amstelkwartier. We vinden gelukkig een nieuw café-restaurant: Riva. Het is van de eigenaren van Dauphine. Adres: Amsteboulevard. Nooit van gehoord, maar het ligt achter de nieuwbouw bij het Amstel station aan de Amstel, Óp de Amstel. Het terras is op een drijvende vlonder en zo word je langzaam - elke keer als er een bootje langs vaart - bijna een beetje zeeziek.

Het is drukkend heet, er zwemmen mensen, en er dreigt onweer. Ongekens ruimtelijk voor Amsterdamse begrippen. Het is een perfecte plek om afscheid te nemen, en voor nog veel meer. Om te eten, te drinken, de tijd uit het oog te verliezen. Een Geheimtipp!

Kip in t pannetje

Te Egmond aan de Hoef bereidt Jeroen een prachtige en verrukkelijke kip in zijn barbecue-oven. Zij heeft een halve citroen in haar kontje en ligt haast op een bedje van knoflooktenen. Zelf dop ik voor het eerst van mijn leven mijn eigen (tuin)boontjes. We eten in de tuin onder de perenboom met uitzicht op de duinen. Idylle.

Abdijgeur Thé

Vorig jaar kocht ik in de abdijwinkel te Egmond heerlijke abdijzeepjes, abdijgeuren, abdij-jam (vijgen) en abdijbiertjes. De lekkernijen komen van het Monastère Notre Dame uit Ganagobie. Deze winkel had vorig jaar nog een filiaal in Amsterdam aan de Nieuwezijds, maar die is sinds Kerst dicht. Nu scheur ik dus - op weg naar Egmond aan de Hoef - snel even langs Egmond Binnen.

Herinneringen aan de weekend vol tijd en rust en stilte komen langs als ik door de abdijpoort en de abdijtuin naar de abdijwinkel stiefel. Tijd en ruimte en schoonheid der natuur, dat is daar volop. Kom daar eens om in het normale bestaan. Wat was dat een mooi weekend toen.

Met een tas vol zeepjes, geurtjes, biertjes en wijze boeken vervolg ik de dag. Heb ik toch wát.

Lámmetjes zijn het

Als ik thuiskom zie ik op onze dijk een vrouw met dezelfde vrolijke bloes als ik. Linnen wit met grote roze bloemen. Ze komt op me af. Há, zegt ze, je weet misschien niet meer wie ik ben, maar ik ben de vorige bewoonster van je huis. Vorig jaar ben even bij je binnen geweest. Ik volg je blog. Ik weet alles van je katten. Ja, zeg ik, want ik heb maar weinig aanmoediging nodig, het is geweldig, die feromonen. Lámmetjes zijn het, zeg ik. Ze heeft ook katten, vertelt ze, en ervaring met feromonen. Geweldig middel.

Zij en haar man zijn geëmigreerd naar Frankrijk, maar nu een weekje terug in Nederland. Ze bezoekt geloof ik alle buren. Zij was een hele sociale buurvrouw, heb ik wel eens gehoord. Ze nodigt me uit voor een borreltje bij het volgende blok. Nee, ik krijg bezoek, zeg ik, enne, ik vind ons blok wel genoeg, de hele dijk leren kennen is me teveel.

Voor ik het doorheb stel ik huizenruil voor. Frankrijk. Kan zij weer even in haar ouwe huis en wij in haar Franse droom. Vandaar een foto van mijn lammetjes. Kijk, zo lief zijn ze nu!

Inge, die dierenarts is, zegt dat je er op den duur wel mee kunt stoppen, met die feronomen, maar niet te snel. Omdat 't dan weer terug naar af kan gaan en dat je dan weer overnieuw moet beginnen. Wel een behoorlijk aantal maanden, adviseert ze.

Milkshake

Afgelopen zondag was in het Westerpark het 'Milkshake Festival', een jong vrolijk hedendaags muziekfestival met allemaal deejays en luide muziek en vrolijke zomerse jonge excentrieke mensen. Dit dikke meisje was een van de beeldiconen van het feest. Ik kan er haast niet naar kijken, zo'n dik lijf en zo'n kleine bikini. Dat is zó not done. Maar Vinnie die bij het festival was vertelt dat het meisje zo gekleed als op de foto op het festival rondliep en iedereen mocht met haar op de foto. 

De fotograaf Erwin Olav was een van de aanstichters van het festival, misschien heeft hij het meisje verzonnen.

Osje aaien

Ik moet Willy Drie hoognodig met eigen ogen aanschouwen en reis af Woudsend, waar het zo aan een picknicktafel aan het water net een vakantie-oord is. Osje aaien is heel therapeutisch, al die botten en spierbundels zijn lekker warm en sterk en heel aaibaar. 

Willy Drie plast bloed. Waarschijnlijk heeft hij planten uit de tuin gegegeten die niet goed voor hem zijn. Er zijn heel veel planten niet goed en dus vergiftig voor ossen. We mogen toch hopen dat deze eerste zonnige dag NIET het einde van Willie Drie is.

Tijdens de maaltijd schurt de hele veestapel zich tegen je aan. Maar na de eerste gang moet een deel op stal. Never a dull moment hier.

Icoon

Met een der Geschwister praat ik over het graf. De steen, de letters en de plantjes zijn nu wel ongeveer afgetimmerd, maar wat daarna? Als we als alles af en klaar is in september een 'ceremonie' gaan doen om het nieuwe graf in te wijden, wat doen we dan? 

Ik bedenk dat ik misschien wel een foto van ze wil, een icoon, in perspex. Wil ik dan de Verlovingsfoto, of daar weer een afgeleide van? Een icoon van een icoon?

Haarlemse Honkbalweek

Vanwege dat vrienden van Bobby vrijwilliger zijn bij de Haarlemse Honkbalweek  (respectievelijk Hoofd Beveiliging en Hoofd Catering) gaan we naar de Haarlemse Honkbalweek. We hebben geen kaartje, maar mogen er toch in. We mogen door onze connecties zelfs parkeren in de VIP-parkeergarage. Een telefoontje met het Hoofd Beveiliging opent alle hekken. 

We wonen de wedstrijd Nederland-Puerto Rico bij, van 19 tot 21.30 uur. Vanmiddag was USA-Cuba, maar dat was te vroeg. Bobby vindt dat de wedstridj snel afgelopen is. Ik op mijn beurt vind tweeënhalf uur erg lang. 

Het is bijzonder bij de Haarlemse Honkbalweek. Op mijn manier geniet ik er ook wel weer erg van. Niet zozeer van de wedstrijd, die vind ik best saai, maar van de mensen en het gedoe eromheen. Het is pure sportvreugde, zoals sportvreugde moet zijn. Zoals voetbal zou moeten zijn. Het is soort van  Amerikaans, met opgeklopte muziekjes en waves. Ik heb weinig voeling met het publiek dat hier komt, maar ik kijk mijn ogen uit, het geeft veel plezier, en het intrigeert me.  Ook mooi zijn de prachtige avondluchten in zo'n stadion, zie foto.

Er zijn vooraf en na afloop diverse stands met honkbalparafernalia. Bobby koopt een aantal honkbalshirts. Al snap ik er weinig van, ik moedig dat graag aan. Of we morgen weer komen. Zondag is de finale. En wel de héle dag. 

Le Creuset

Het is alweer een tijd geleden dat ik een Le Creuset braadpan en idem dito ovenschaal op mijn verjaardag kreeg. Ik gebruik ze wel eens, maar niet genoeg. Dat komt omdat ze een beetje een gezinsformaat hebben en ik meestal voor een of twee personen kook.

Nu zag ik laatst in Antwerpen een kookboek voor de Le Creuset ovenschaal. Dat vond ik zo'n goed idee dat ik 'm meteen kocht. Vandaag het eerste recept. Een eenvoudige doch voedzame maaltijd. In het kader van slow living, slow cooking.

Allerpoesliefst

Om het bezoek aan Jazeker De Hypotheker en het Huis aan de Vecht te verwerken kijken we aflevering 7 tot en met 10 van 'De Brug'. Zo spannend! Vier uur lang, vrijwel zonder pauze. 

Dit lijkt een nieuwe hobby, wij kijken nooit samen tv. Bobby houdt van natuurdocumentaires van de BBC, daar val ik onmiddellijk bij in slaap. Ik op mijn beurt houd van oude comedies als Seinfeld, Two and a half Men, Spin City en Will & Grace. Die kijk ik wel doordeweeks.

Maar De Brug, met Saga Norén en Martin Rohde, tien afleveringen, die vinden we allebei leuk.

Het is zó gezellig. Samen op de hoekbank tv kijken. Is dit wat 't Aan-de-Vecht dan gaat worden? merk ik een beetje bezorgd op. Rooie en Gele liggen op hun allerallerallerpoesliefst ook op de bank. De feromonen in de electrische verstuiver doen zo te zien geweldig werk.

Jazeker De Hypotheker

Dat Huis aan de Vecht, dat begon als een grapje. Maar er zijn er wel drie! We fietsen er een paar keer langs, je probeert je zelf erin te visualiseren, en dat heeft wel wat, en dat blijft, dus we gaan maar eens naar Jazeker De Hypotheker.

Anderhalf uur lang maakt de man sommen, linksom en rechtsom, en het kan allemaal best. Behalve dat we het huis te duur vinden voor wat het is. Het is wel een droom, maar het is niet zo groot, en smal, en niet al te modern. Het staat dan ook al een tijd te koop. Het zullen mensen zijn die niet zakken met de prijs. Maar ja, die achtertuin aan de Vecht, met steigertje, en vrij uitzicht daarna.

Dertien jaar geleden zat ik ook bij Jazeker De Hypotheker. Het komt allemaal terug. Men moet er even van bijkomen.

Boekentaart

Ik snap niet meer dat ik nooit een stagiaire wilde. Nu hebben we maandenlang een geweldige stagiaire gehad. Ze is ijverig en inzetbaar tot en met. Heel wilskrachtig én heel verlegen. Een bijzondere combinatie van karaktereigenschappen. Ze ziet en hoort alles. Vindt daar van alles van.

Zij heeft een bijzondere hobby, al sinds haar achtste, en die is taarten bouwen. Nu heeft ze ten afscheid voor ons een taart gebouwd. Een 'boekentaart'. Geweldig. Niet alleen Nane, maar alle collegae stralen. 'Staat 't al op Twitter? Staat 't al op Twitter?' Het ultieme compliment.  De tijdgeest of beroepsdeformatie?

Feromonen

Omdat Rooie en Gele nu ook bij Bobby zijn gaan plassen moet er wat aan doen.  het is een complex probleem. het kan zijn: blaasgruis, blaasontsteking, maar waarschijnlijker is het gedrag. In een telefonisch consult raadt de Dierenopvang mij een kattengedragsconsulent aan, maar die gaat pas aan de gang als duidelijk is dat er geen medische problemen zijn. Dus ik met Rooie en Gele naar de dierenarts.

Dat is wel boeiend, nu kan ik er eindelijk achter komen of Rooie of Gele Simba is of Panthera. Dat zijn tenslotte de namen op hun paspoortjes. De dierenarts kan tenslotte hun chip lezen. De dierenarts vindt dat wel een grappig vraagstuk. Nu we er toch zijn wegen we ze ook. Gele die zo langzaam eet is 3,68 kilo, Rooie de vreter is al 4,98 kilo. Meten is weten.

Ze staan stijf van de stress. Durven het mandje niet uit. Dat komt van de geur in deze kamer, zegt de dierenarts. Dat maakt waarschijnlijk dat een temperatuur van ruim boven de 39 hebben. Er is natuurlijk niets te vinden. Volgens haar is het hoogstwaarschijnlijk dat het plassen een uitvloeisel van de stress is en dat ze dat graag op 'veilige' plekken doen: dekbedden, kleedjes, kussentjes, handdoeken, dat hoort daarbij. Maar willen we het probleem ècht aanpakken, zegt de dierenarts, dan moeten we weten wie het doet. Meten is weten.

Ze vindt ze erg gestresst. Dus ze geeft ons 'geluksferomonen' mee, die ik in het huis elektrisch moet verstuiven. Daar worden ze rustig en gelukkig van. Het lastige is dat ze in mijn huis al weken niet meer buiten de bak piesen. Alleen afgelopen weekend hebben ze Bobby's witwollen karpet bevuild.

Dus nu moet ik dagboeken bijhouden om er achter te komen wie er waar plast.En wie er wellicht blaasontsteking zou kunnen hebben. Het wordt een langdurig en duur onderzoek. De kosten bedragen na een half uur: 199 euro. Omdat het twee katten zijn betaal ik tweemaal consult à 39 euro. Drie keer verstuiver met babyferomonen à 31 euro (daar doe je 4 weken mee). Twee voor bij mij, en een voor bij Bobby. Een zakje plastic kattenbakkorrels met pipetje om plas op te vangen. 24 tabletten kalmerend poeder. Zucht. Ik verzoek/eis een rapportje. Maar ze werken nog met een DOS-programma en dat kan niet gemaild.

Het Volle Leven

Locatie Merkelbach

Ben uitgenodigd voor een Vrouwennetwerk. Toen ik werd opgebeld zei ik onmiddellijk ja. Ik dacht er ondertussen wel van alles kritisch over als Moet-Dat-Nou, vrouwen apart, maar toch. De andere netwerken op mijn vakgebied zijn besloten en op de een of andere manier voor mij niet toegankelijk om redenen waar ik geen invloed op heb. Het zijn namelijk mannennetwerken. Blijkbaar is het geaccepteerd als mannen exclusief netwerken en moet men zich  verdedigen als vrouwen netwerken. 

Ik heb een hekel aan het glazen plafond, zegt Vinnie. Ik ook, zeg ik. Maar daar gaat het hier niet over.

Vijf van de twintig leden

Hoe dan ook: het is hártstikke leuk. Twintig dames in een luxe zaal om een luxe tafel. Er zijn Statuten, er is een Reglement, we doen een Kennismakingsrondje. En aan het eind wordt iedereen Lid. Nu gaan we elke twee maanden dineren, er komen Spre(e)k(st)ers, er komen Excursies. Het is Feest.

Eddy Varekamp

Eddy Varekamp

De nieuwe VPRO-gids heeft een leuk omslag: een linosnede van Eddy Varekamp. Ik herken hem onmiddellijk, omdat hij zijn atelier in de Negen Straatjes heeft en ik daar toen ik nog in de Jordaan woonde vaak langsliep en overwoog of ik iets zou kopen. En juist omdat het zo ongebreideld vrolijk erotisch was vond ik het leuk maar kocht ik het niet. Als ik het in mijn huis ophing, dacht ik, zouden 'de mensen' wel denken. Dat ik zo nodig zou uitventen hoe fijn erotisch ik het heb. 

Ik heb nu ook wel 'lichamelijk' werk hangen, maar op beide staat er slechts één vrouw afgebeeld. Niet een vrouw die zich aan de kijker opdringt, maar die tevreden is met zichzelf en de ruimte waar zij is.

Maar deze prent is zo leuk, die mag zo!

Ponta Delgada

Ponta Delgada, door LThV

Terwijl ik al tijden probeer te mìnderen met kleur en dit plein in werkelijkheid uitgesproken zwart wit is, is deze tekening een beetje doorgeschoten, kunnen we wel stellen.

Juist dat felle zwart-witte in die ongenadige zon, dat vond ik zo mooi. Maar dit is het geworden. weggooien mag ook niet. Misschien staat het wel ergens voor.

Driemaal drie

Dat was me wat met dat pipet. Ik had het immers per ongeluk in een keer leeggespoten in mijn oor, terwijl er op het etiket stond: driemaal daags één druppel. Maar het was wel effectief. De oorontsteking was in een etmaal over. 

Ik ben alweer dagen terug op het werk. Wat is werk weer fijn als je er ongewild uit was. Maar ik ben nog wel doof. Slechthorend. Telefoneren kan alleen aan het linkeroor. De mensen kunnen praten wat ze willen, vooral de ene collega die - slechts een dun systeemmuurtje van mij verwijderd - zo veel en zo hard en zo indringend op de mensen in praat, of op zijn medewerkers, of op zijn bronnen, ik hoor hem nu veel minder. Ik glimlach veel en vriendelijk. En zo hebben we allemaal fijn contact met elkaar.

Vandaag belt de apotheek. Ik wist niet eens dat hij mijn nummer heeft. Hij meldt dat hij vorige week per ongeluk 'driemaal daags één druppel' op het etiket had gezet, maar dat het driemaal daags dríe druppels moest zijn. Wat dan wel weer intrigeert hoe hij daar vijf dagen later achter is gekomen.

De tennisarm

Nu ik officieel een tennisarm heb, au, mag ik twee keer per week naar Lex. Lex is fysiotherapeut aan het begin van de Zeeburgerdijk. Dat klinkt dichtbij, maar de Zeeburgerdijk is heel erg lang en het is wel een kilometer weg. Hij begint om 08 uur en dan mag ik meteen. 

Hij behandelt mijn tennisarm. Het heet wel tennisarm maar het is eigenlijk weer KANS, zeg Lex, al zitten de pijntjes ergens anders dan de vorige keer. 

Thuis moet ik drie oefeningen doen. Rekken, strekken, ontspannen. Ik verlang nu alweer naar Drs. MeiMei. In haar Chinese kamer aan de Oude Rijn met die zachte steen en die zachte stem van haar behandeld worden. 

Categorie klein leed

Ik weet nog  goed dat het een nachtmerrie was om alleen al aan de route Amsterdam-Utrecht te dénken. De A2 die altijd dicht stond. 's Morgen Utrecht Amsterdam, 's middags Amsterdam-Utrecht. Dat is sinds anderhalf jaar open. Fluitend kun je alle vijf de banen gebruiken. Een beetje heen en weer zigzaggen tegen de verveling. Een ongekende luxe. Je mag er maar 100 km/u, maar niemand doet dat. Het slaat ook nergens op, denk je als gebruiker. De eerste week kreeg ik een boete, daarna niet meer.

Nu begrijp ik dat dat maximum van 100 km een voorwaarde was van de omliggende gemeenten om in te stemmen met de verbreding van de A2. En daarom gaat er nu over een week trajectcontrole in. Het houdt de gemoederen bezig. Een ANWB-woordvoerder noemt de controle een 'vorm van uitlokking'. De aandrang om daar harder dan 100 kilometer per uur te rijden is namelijk voor veel automobilisten erg groot. 'Door afspraken met gemeenten langs de weg moeten we straks met zijn allen met de grootste moeite proberen niet boven de 100 kilometer te komen. Dat geldt ook midden in de nacht. Dat is zoiets als uitlokking.'

Ik probeer niet harder 100 km te rijden, maar het lukt echt niet.

Vrienden

In de Domkerk is een boekwinkeltje en daar ligt het boek 'Vrienden' van de benedictijner monnik Anselm Grün. Ik voel nood aan reflectie op dit thema en vind dat hij vaak wijze dingen schrijft waar je wat aan hebt.

Het boek is een neerslag van een aantal avonden met vrienden en vrienden van vrienden over de betekenis en functie van vriendschappen in hun leven. In een maatschappij waar instituties minder belangrijk zijn, werkrelaties vaak can korte duur en liefdesrelaties sneuvelen, zijn vriendschappen belangrijke peilers/ankers. Grün maakt een groot onderscheid tussen vriendschappen tussen singles en mensen meteen relatie slash gehuwden, en tussen mannen-, vrouwen-, en gemengde vriendschappen. Ik heb het idee dat Grün erg uit een wereld met traditionele man/vrouw verhoudingen stamt. En ik mis de homo en lesbowereld waar vriendschappen vaak de functie van familie overgenomen hebben. Maar dit terzijde.

Een avond met vrienden en vrienden van vrienden praten over vreugden - en soms ook kwetsuren in vriendschap - lijkt me mooi.

Het is ook wel eens goed te bespiegelen wat wel en niet belangrijk is in vriendschappen in deze tijd waarin je de vriendschap niet alleen voedt met live ontmoetingen en telefoongesprekken, maar ook door middel van sms, twitter, facebook, e-mail, chat, slype en blogs je contacten onderhoudt. Over het palet van 'vrienden' bij Facebook is al veel gefilosofeerd. Voor veel mensen is dat een middel, een marketingtool, maar zelf wil ik dat niet op de manier. Ik geniet als familie, vriendinnen, bekenden wat met je delen waar je blij van wordt. Als je mensen volgt die je kent dan verheugt en verbindt dat ook extra. Ofzo.

Daar gaat dit boek natuurlijk helemaal niet over. Dit gaat over het wonder dat het hart openbloeit voor een ander. Over steun. Acceptatie. Respect. Vertrouwen. Trouw. Spiegel. Soms ook kritiek. Daar mag je dankbaar voor zijn.

Kerken kijken

In Utrecht kun je de hele zomer kerken kijken. En dat zijn er nogal wat. Vrijwilligers houden de kerken open en vertellen desgewenst saillante details. Ik heb zin in omhangen en slenteren en me laten verrassen. Dat kan heel goed door kerken kijken.

In de loop der jaren heb ik alle kerken in het centrum van Utrecht al bezocht, dacht ik, maar dat blijkt niet zo te zijn. De Pieterskerk is nieuw voor mij, met zijn catacomben, en de Domkerk ook. Voor Anneke is de St. Willibrordkerk nieuw, met zijn adembenemende bonte schilderingen. In De Kathedraal laten we een vrijwilliger die graag wil vertellen alles vertellen.

Wat is het heerlijk als je zoveel zeeën van tijd hebt en zo open staat voor wat zich aandient. En ondertussen nemen we alle thema's van leven en liefde door.

De nacht ruikt anders

Ik ga naar Galerie Kunstliefde aan de Nobelstraat (U.), waar acht jonge kunstenaars onder de titel ‘De nacht ruikt anders’ werk exposeren. Ik vind het leuk om door de stad te slenteren en te zien wat jonge mensen maken. Hoe ze zoeken naar expressie. En naar expressie van wat? Ze zijn meer bezig met abstracte thema's dan met het zelf. Dat vind ik op een bepaalde manier prettig.


Het schilderijtje linksboven is van Nathalie Duivenvoorden. Ze doet iets met kleurpotlood en verf op papier wat mij intrigeert. Ze lijkt over foto's heen t  werken, maar hoe? En als dat al zo is, hoe zij die foto's op dat soort formaat papier geprint weet te krijgen is ook een vraagstuk.

Er hangt ook een reeks van acht foto's van Sanne Kabalt, en haar uitnodiging aan de bezoeker om aan te kruisen welke twee gezichten uit die acht  je uitgesproken sympathiek vindt en welke twee uitgesproken antipathiek. En dan de keuzes naast elkaar leggen en benoemen welke elementen maken dat jij iemand sympathiek vindt en welke iemand voor jouw gevoel antipathiek maken. Heel verhelderend dat jouw keuze om iemand sympathiek te vinden alleen maar wat over jouzelf zegt, en niet die over die persoon. Dat project is hier te zien.

Het druppelen van één druppel

Om opgebeurd te worden bel ik Zus4. Zij is tenslotte met man en drie de zonen naar Amerika geweest. Blijkt dat alle drie de zonen daar in Amerika oorontsteking gehad hebben. Heel erg was het, heel pijnlijk. Já, zeg ik gretig, já! Méér!

Bij een oorontsteking krijg je in Duitsland meteen antibiotica van de dokter. In Amerika ook.  Maar, zegt zij, jij kiest toch dokters die dat niet meteen doen? Wat verwacht je dán van je dokter? Nou, probeer ik, dat-ie uitlegt wat er aan de hand is. Wat een oorontsteking is. Hoe men aan een oorontsteking komt. Kan komen. En hoe men er weer af komt. 'n Beetje begrip, dat 't zo zeer doet. Dat ik geen aansteller ben dat ik me ziek heb gemeld. Een voorspelling hoe het zich waarschijnlijk oplost. Wat ik kan doen. Wat ik kan verwachten. Waar ik mij op in kan stellen. Wat ik kan verbeteren. Gewoon, het hele verhaal. Nee, dat verwacht zij niet van de dokter. Bij hun geeft de dokter antibiotica.

Nadat we Kansas en New York, de grafsteen, en de Azoren behandeld hebben, doen we nog even de oordruppels. Dat heb ik natuurlijk onmiddellijk nagezocht, toen de dokter zei dat ik zúre oordruppels kreeg. Ik moet één druppel in mijn oor druppelen. maar dat gaat niet. Nee, zegt ze, dat gaat niet.  Zij heeft er ervaring mee, want haar zonen moesten 5 druppels. 

Ga naar de buurvrouw, raadt Zus4 aan, en laat die die druppel druppelen. Dat doe je toch niet? Drie maal daags?

Isaac Israels

Tegenover de Apotheek aan de Vijzelstraat is het Stadsarchief Amsterdam. Daar hangt sinds een maand een tentoonstelling van de schilder Isaac Israels (1865-1934). Een mooie wilde Ot-en-Sien-aquarel van moeders en kinderen in het net opgeleverde Oosterpark, eind 19e eeuw, zag ik al op de posters. Die kerk op die prent moet de Muiderkerk zijn.

Isaac Israels is één van Nederlands belangrijkste impressionisten. Hij was de zoon van Jozelf Israëls - om zich van zijn vader te onderscheiden schreef hij de naam Israels zonder puntjes. Hij tekende en schilderde veel Amsterdam. Rozengracht, Munt, de Noordermarkt, de Zeedijk, de Dapperstraat, het Oosterpark. Zijn tekeningen en schilderijen bekijken is een feest van herkenning. De werken zijn gerangschikt naar buurt. Hij woonde en/of werkte steeds in een bepaalde buurt waar hij dan zijn atelier had. Hij hield erg van stadsgedruis. En druisen deed Amsterdam ook eind 19e eeuw al.

Zijn potloodtekingen zijn prachtig woest en maken van de grachten ware woelige wateren. Het is wel raar zoals de geportretteerde mensen op straat getypeerd worden. Vrouwen die je ziet zijn 'dienstmeiden', 'fabrieksmeisjes', 'waspitters' en 'koffiepiksters'; mannen zijn 'sjouwers'. Hebben ze geen namen, denk je dan? Of doen die er niet toe? En in de collectie schilderijen aan Nes en Zeedijk schildert hij veel dansende dames, twee aan twee, cheek-to-cheek. Hij schildert ook winkelstraten, Kalverstraat, Nieuwendijk. Toen ook al vol met schuifelende mensen.

Er zit weinig anders op dan het boek te kopen, om thuis meer te genieten.

Naar de dokter

De doktersassistent (een knaap met ringbaardje) kan mij niet in zijn afsprakenschema vinden. Maar ik heb een half uur geleden met u gebeld, zeg ik. Na enig zoeken blijk ik scheef in zijn spreadsheet te staan. De nieuwe dokter is een jonge vrouw. Ze is nog niet antroposofisch, zegt ze, maar wel in opleiding. Als arts, vraag ik voor de zekerheid, of voor uw antroposofisch specialisme? Dat laatste.

Nee, bevestigt ze, aan oorpijn kun je niet veel meer doen dan wachten tot het over is. Oorzaak is meestal oorsmeer. Dan kunnen oordruppels wel eens helpen. Maar soms ook niet. En anders onder de douche je oor lekker uitspoelen. Met water. Ze zal wel even kijken. Nee, ze ziet niet veel oorsmeer.  Dus ik hoef geen oordruppels.

Nu ik er toch ben heb ik ook nog een vraag over een pijn aan mijn armen. Heb ik weer een RSI-achtige? Nee, dit is een tennisarm, constateert ze.  Ook dat gaat vanzelf weer over. Maar kan wel duren. 'U kunt ook naar een fysiotherapeut gaan, dan gaat het er misschien wat sneller uit. Maar misschien ook niet.' 'Hoe komt men aan een tennisarm', vraag ik, 'als men niet tennist?' 'Tsja', zegt ze, 'kan van alles zijn'. Zo word je toch niets wijzer.

Ter afronding van het bezoek zegt ze dat de assistent maar even naar mijn oor moet kijken. Dat was het. Ze geeft me een hand. 'Ernaar kijken?' vraag ik, want dat klinkt me een beetje vaag. 'Weet hij dan wat hij moet doen?' 'Ja', zegt ze.

'Ernaar kijken?' reageert hij echter 'n beetje onzeker, 'wat moet ik dan doen?' 'Mijn oor uitspoelen ofzo denk ik', zeg ik. 'Jij zou dat weten, zegt de dokter.' Hij loopt voor nadere uitleg naar de tweede dokter. Ik zeg nog: 'Ik was bij de andere dokter', maar hij luistert niet. Na een tijdje komt hij terug: 'De dokter is bezig'. 'Nee', zeg ik, 'niet de dokter waar ik net was. Die heeft na mij nog geen nieuwe patiënt.'

Zij is nog vrij en hij heeft inderdaad geen idee. Dus gaat de nieuwe dokter mijn oor maar uitspoelen met een watertje uit een dun slangetje. Zij denkt dat zij hem al doende instrueert, maar hij kíjkt niet eens. Twee keer spoelen doet ze, maar het levert niets op. 'Er komt weinig uit', zegt ze. 'Het is inderdaad beetje geïrriteerd. Neem dan toch maar oordruppels. Zúre. Als het  volgende week nog pijn doet komt u maar terug.'

'Ben je al naar de dokter geweest?'

'Ben je al naar de dokter geweest?' vragen de mensen.

Dat ik het niet zo hoog op heb met huisartsen is trouwe lezers van mijn blog niet onbekend. Er was een tijd dat ik ernstige klachten aan nek en schouders had, en tevergeefs bij diverse artsen en andere zorgverleners aanklopte. Mijn ervaring is dat de meesten van hen het ook niet weten en voornamelijk adviseren: 'Doet u maar even kalm aan. Goed naar uw lichaam luisteren'. 

Een andere drempel is dat ze vaak een totaal overvoerde assistente hebben die noodgedwongen haar prioriteiten stelt, heel begrijpelijk, maar waardoor het niet eenvoudig is - alleen al telefonisch - bij de dokter binnen te komen. Altijd in gesprek of in de wacht. Gisteren waren ze dicht. Wel hoorde ik een voicemail een andere naam van de dokter noemen dan van wie ik patiënt meen te zijn. De stem meldt dat ze om half negen weer open gaan. Maar om kwart voor negen nog steeds die voicemail die meldt dat ze om half negen open gaan.  Even ademhalen, Lucie Theodora. Die assistente heeft misschien drie patienten op de stoep, in levensgevaar, die kan even de telefoon niet opnemen. Doel is dat je bij de dokter geraakt. Gewoon blijven proberne.

Het is een nieuwe assistent, een jongen. Er is een nieuwe huisarts, vertelt hij. De vorige is met pensioen. Is deze ook antroposofisch, vraag ik. Daar ga ik niets over zeggen, zegt de assistent. Dat moet u de dokter zelf maar vragen. Nou ja, zeg ik, maar vanwege dat specialisme was ik bij dokter Ari Bos! Die trouwens volgens de Vereniging tegen Kwakzalverij een ware kwakzalver was.  Om kwart over elf heeft hij een gaatje. Ik kom meteen, zeg ik.

Doe maar

Henk stuurt een nieuw reisschema.  Het vorige vonden we te vol. Het was zo vol dat je het niet eens wilde uitlezen. 'Doe maar een eiland minder, of twee. We vinden toch alles prachtig'.

Ook het nieuwe reisschema is nog een beetje ingewikkeld, geeft hij toe, maar het heeft een reden, en het wordt hoe dan ook prachtig.

Ik teken het maar even uit om het een beetje te snappen. Doe maar, zeg ik. Doe maar.

Nieuw lijstje

Nu we zo bezig zijn met het graf en de grafdekking mag ik in huis de sweet memories ook eens wat herinrichten. Ergens in een doos van twee verhuizingen geleden ligt de foto van Vati, ook in zijn kwetsbaarste laatste jaar. 1995. Als Mutti zo prominent aanwezig is, dan ook hij.

Mutti's foto staat op het altaartje in het kapelletje, waar ik nog elke avond een kaarsje voor haar brand. Die mag daar zo onderhand wel eens weg. Zij kreeg eerder dit jaar een mooi koninklijk lijstje met Murano-glas uit Venetië, waarvan de Geschwister zeiden dat ze het - al dan niet 'met alle respect' - wat overdone vonden, nu vind ik dat Vati ook een over-the-top fotolijstje mag. En op de piano. Tenslotte heb ik mijn haatliefde voor orgel en piano van/door hem.

Dat overdone, dat heeft een betekenis. Dat diepe doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg, dat slaan we er postuum nog maar eens uit. Eert uw vader en uw moeder, opdat uw dagen verlengd worden in het land dat de Here uw God u geven zal. Eren zullen we.

Station Nieuwersluis

Bij de fietstocht langs het Amsterdam Rijn Kanaal afgelopen zaterdag reden wij te Nieuwersluis over een Stationsweg. Die lag grotendeels in de weilanden. Ik vond dat 'n beetje raar. Er is daar in geen velden of wegen een spoorlijn te bekennen. Wel deed het me denken aan het voormalige treinstation in de weilanden bij Wilnis waar ik vorige zomer gedurende zeven weken bijna dagelijks langsreed, op weg naar het hospitium waar Mutti lag.

Laten die twee inderdaad samenhangen. Er waren de Haarlemmermeerspoorlijnen. Vanuit Nieuwersluis/Loenen konden de reizigers via een loopbrug over het Amsterdam Rijnkanaal naar Aalsmeer via Vinkeveen, Wilnis, Mijdrecht.  Er zijn hele websites aan deze spoorlijn gewijd. Mannen die van sporen houden verzamelen plaatjes, verhalen en kaarten.

Daar lees ik ook over de A2, gebouwd begin jaren vijftig. Toen heette die Rijksweg Amsterdam-Utrecht. Er was jarenlang een gelijkvloerse kruising met deze spoorlijn, want een viaduct was te duur. Er kwamen spoorbomen. In 1969 zag het er even naar uit dat er een viaduct zou komen, maar door het vervallen van het steenkolenvervoer ging dat niet door. Het goederenvervoer werd beperkt tot één goederenpaar: 's ochtends om 11.15 uur vanuit Nieuwersluis naar Vinkeveen en rond de middag weer terug. Bij grote verkeersdrukte of slecht zicht kon het uren duren voor de trein toestemming kreeg om over te steken.

Over het Amsterdam-Rijnkanaal is trouwens ook veel geschreven. Dat stamt uit 1892 en is een uitbouwsel van het 'Merwedekanaal'. Hier bij mij op de hoek met de Zeeburgerdijk heet de straat inderdaad Merwedekanaal, wat ik nooit begreep.

Waarom?

Waarom vertrok Bodhi-Dharma naar het oosten? Deze film kreeg ik op mijn verjaardag van Anneke die voor háár verjaardag een paar seizoenen Will & Grace vroeg en kreeg. Hoe dat te duiden?

Maar na een dag ziek is een stille film wel goed. Het is een hele bijzondere en vooral bijzonder trage Koreaanse film uit 1989. Filmhuiscircuit. Regisseur Bae Yong-Kynn. Er weinig verhaal, er zijn vooral indrukwekkende natuurbeelden van een klooster in de bergen. Drie mensen spelen erin: een oude Zen-meester, een jonge monnik die de stad ontvlucht is en een weeskind. Zij wonen met elkaar in een vervallen klooster in de bergen en zijn omringd door de natuurelementen: water, vuur, aarde, wind en lucht. Op een dag doodt het jongetje per ongeluk een vogel waardoor een vogelpaar wreed gescheiden wordt. De vogel die achterblijft volgt hem op de voet. Dat leert hem het fundamentele leed van het leven te begrijpen: de dood en het vluchtige van het leven, de verbondenheid en de passies, de zonde en angst. 

Voordat de oude monnik sterft, geeft hij de jonge monnik de opdracht zijn lichaam na zijn sterven te verbranden. Deze moet de crematieceremonie 's nachts uitvoeren, in de bergen, in de regen en in zijn eentje. Daarna trekt hij in zijn eentje verder, met een os, en laat hij het jongetje alleen achter.

De film duurt wel twee uur. Omdat er bijna niets gebeurt is best moeilijk om te blijven zitten kijken. In die zin is het net meditatie. Ik lijk al bijna een kenner van dit genre, want eerder (in 2008) zag ik een behoorlijk vergelijkbare film: Spring, Summer, Fall, Winter..., geregisseerd door Kim Ki-duk, ook uit Zuid Korea, uit 2003.

KNO

Lig ineens te bed met KNO-pijn. Heb ik al sinds zaterdag. De oorpijn is van de drie het ergst, het is vooral het rechteroor, je kan er niet van denken. En bij m'n werk moet ik denken. Keelpijn en heftige hoofdpijn vervolmaken het plaatje.

Eerst duw je het weg: stel je niet aan, gaat wel weer over, rustig aan doen, maar na 48 uur stekende oorpijn denk je dat niet meer.

Kring Apotheek: 'Bij oorpijn is er meestal sprake van een ontsteking. Bij kinderen met oorpijn is bijna altijd het middenoor ontstoken. Bij volwassenen wijst oorpijn meestal op een ontsteking van de buitenste gehoorgang. De algemene klachten zijn pijn, tijdelijk gehoorverlies, oorsuizing en jeuk. Een ontsteking van het uitwendige oor ontstaat meestal door de aanwezigheid van vocht, waarin zich bacteriën of schimmels hebben ontwikkeld (natte variant). Een ontsteking van het middenoor begint meestal met een verkoudheid. Dan zwelt het slijmvlies van de neus-/keelholte op. Hierdoor kan de verbinding tussen neus-/keelholte en middenoor (de buis van Eustachius) dichtgaan. Virussen of bacteriën in het middenoor kunnen zich dan gaan vermenigvuldigen. Zo vormt zich een ontsteking, die vaak gepaard gaat met koorts. Door de ontsteking ontstaat vocht. Het vocht kan niet weg omdat de buis van Eustachius dichtzit. Door de ophoping van vocht komt er druk op het trommelvlies te staan en dat doet pijn. Soms breekt het trommelvlies open en loopt het ontstekingsvocht naar buiten. De pijn verdwijnt dan meestal snel.'
 
Ik heb de neiging er een beetje baby-olie in te druppelen, maar ik geloof niet dat dat goed is. Twee paracetamollen helpen twee à drie uur. O o, wat zielig.

Commissie Grafsteen

De Commissie Grafsteen is voortvarend bezig. En van hen projecteert de letters op de foto van de zwerfkei, zodat de rest zich er ook alles bij voor kan stellen. En zodat Stadskanaal dat zo'n beetje kan namaken.

Ik vind mij niet erg geschikt als pin-up, maar in de reeks merkwaardige (zelf)portretten misstaat hij niet. In het verslag staat te lezen dat ik vooral op de foto sta vanwege het kleine keitje dat ik in mijn hand heb, waarvan wij er 15 cadeau krijgen bij de grote kei.

De Brug

Bobby heeft een dvd-box cadeau gekregen met een Scandinavische crimiserie, genaamd 'De Brug'. Het gaat over de Øresundbrug tussen Kopenhagen en Malmø, ofwel Denemarken en Zweden.  Precies op het midden van de brug, op de grens wordt een lijk gevonden. Van een vrouw. Het lijk blijkt doormidden gezaagd te zijn. De bovenkant en de onderkant behoren tot twee verschillende vrouwen: een politica en een prostituee. Tien afleveringen zitten er in de box. Om er goed in te komen kijken we er twee.

De hoofdpersonen zijn de Deense middelbare inspecteur Martin Rohde en de Zweedse jonge vrouwelijke blonde sexy inspecteur Saga Norén. Ik vind haar echt geheel ontsproten aan de mannenfantasie. Ze is een keiharde, alleenstaand, houdt nooit op met werken, verkleedt zich midden in kantoor, in die zin dat ze steeds andere shirtjes aandoet en dan in haar bh-tje staat. Als ze seks wil gaat zij naar een café, spreekt een man aan de vraagt: Wil je seks en wel bij mij thuis? Als hij klaargekomen is valt niet hij maar zíj als een blok in slaap. Ik vind 't wel spannend on onderhoudend, maar haar vind ik als karakter niet erg geloofwaardig.

Utrechtse luchten

Hier heb ik eigenlijk weinig aan toe te voegen... Uitzicht van Bobby's balkon. Als Amsterdammer verzin je het niet, maar ja, inderdaad, de luchten boven Utrecht zijn fantastisch.

Rooie & Gele, aflevering zoveel

Links: Rooie, rechts: Gele.

Ze zijn een hele nacht alleen geweest en nu weer intens tevreden dat we thuis zijn. Ik hoop maar dat ze bij mijn afwezigheid ook de hele dag met elkaar liggen te spelen, te vechten, te liefkozen. 

Fietstochtje

Utrecht-Amsterdam 39 km.

Van Utrecht naar Amsterdam langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Het is net vakantie. Het doet wel een beetje aan de Afsluitdijk denken: 39 km immer gerade aus. Maar het is toch ook heel romantisch, links van je de beroepsvaart, rechts authentiek boerenland en af en toe een sluisje. Er zijn ook sluisjeshuizen te koop. 

Lunchen doen we bij restaurant 't Stoute Soldaatje in Nieuwersluis, dat een terras aan de Vecht heeft, tegenover de voormalige militaire gevangenis. Er valt elke dag wel weer iets te ontdekken.

Nieuw paviljoen bij Fort Diemerdam,

De laatste ontdekking van de dag is Fort Diemerdam, een onooglijk lief plekje, met een haventje met leuke boten en resten van forten, die horen tot de Stelling van Amsterdam.   Daar wordt een uitspanning gebouwd, een heel bijzondere ronde vorm, van hout. De uitspanning is bijna klaar, zou die deze zomer nog opengaan? Lijkt me wel fijn voor de uitbater, voor het is zeer geschikte plek voor de bewoners van IJburg. Vanuit mij zou het een mooi doel voor een wandeldagtocht zijn. Ik heb eens geen foto gemaakt, maar stuit op internet wel op deze foto uit februari.