Verboden zwanen te voeren

We hebben een kwestie hier te Zuilen, te Utrecht, en die is dat sommige bewoners heel veel broden aan de eenden en de zwanen voeren. Hele broden worden in de vijver gegooid. Het gebeurt door onze moslim medeburgers, die geen brood mogen weggooien en het aan de dieren geven. Maar de dieren krijgen veel te veel brood, ze kunnen het niet eens op, dus er drijft er vaak brood in de vijver en dat trekt weer ratten en ander ongedierte aan, zeggen de mensen die het weten kunnen. De buurt klaagt, de politie en de politiek doet niets. Niemand durft de broodgooiers er op aan te spreken. 

De Partij voor de Dieren en de ChristenUnie hebben nu voor dit bord gezorgd, begrijp ik. Op meerdere plekken in de stad hebben ze zo'n bord neergezet. Ik vind het heel wonderlijk. Kan het niet serieus nemen. Moet vooral lachen om de afbeelding van jaren-vijftig-meisjes. Wie heeft dat beeld bedacht? Het is ook treurig. Wie of wat moest dat beeld ontzien? Als het al om moslimvrouwen zou gaan, of -mannen, dan herkennen die zich hier toch niet in? Houden die op met brood gooien door dit bord? Zou een informatief bord niet effectiever zijn?

Er ontspint zich een discussie op de Facebook-pagina van ons plantsoen. Dat die moslims geen broden in het water mogen gooien, daar is iedereen het mee eens, maar mag ik dan ook niet meer met mijn kindje eendjes voeren? Het is natuurlijk geen officieel verbodsbord. 

https://www.duic.nl/politiek/partij-dieren-pleit-verbod-eenden-voeren/

Bloed

Sinds zondag heb ik een rood oog, een bloeduitstorting. Het ziet er best dramatisch uit, erger dan dit plaatje, namelijk het hele oogwit. Nichtje die arts is heeft denk ik geen zin om op haar vrije dag haar familie consulten te geven, die gaf in elk geval geen sjoege. 'Het is lastig als je lenzen hebt', zei ze. Ze stuurde me niet naar de huisarts.

Het wordt niet minder, dus nu ga ik maar eens zoeken. De app Thuisarts van de Nederlandse Huisartsen Vereniging meldt dat het niet erg is en dat het in 2à3 weken geneest.  

Oogsten

We eten vroeg, dan kan ik nog even plat voor ik naar de tuin ga. Die fietstochten heen en terug naar en van Bunnik vallen waratje niet mee. Lang kan ik dus niet meer in de tuin werken, want om 21 uur valt zo inenen de duisternis in. Plop.

Voor het eerst van mijn leven oogst ik aardappels. Heet dit nu 'rooien'? Met een 'riek' wrik je ze uit de grond. Ik heb echt moeite met mijn volstrekte onkunde, ik moet zelfs vragen wat een 'riek' is. Maar ik zet met er overheen. 

Bart plant nieuwe spruitjes, Suzan is met johannesuitjes in de weer, en Petra plukt frambozen. Uiteindelijk oogst ik ook nog 5 harde peren en 3 forse courgettes. Er zijn helemaal geen grote vijgen, waarschijnlijk pikt een vreemde die. 

Aan het eind in het donker verdelen we alles eerlijk. Ik heb me weer helemaal verzoend met de tuin.

Oude Muziek

We snakken naar rust, maar het feestprogramma is nog steeds niet over. Bobby heeft van zijn werk vrijkaarten voor het Festival Oude Muziek. In TivoliVredenburg. Het is een concert van een Tjechisch muziekgezelschap Collegium 1704 olv Václav Luks. Ze spelen en zingen prachtig maar veel te lang: van 20u tot 22.30. Morgen zal ik een filmpjes zoeken. Jammer dat ik zoveel moet werken deze week, anders ging ik naar kleine concerten overdag. 

Zweef Inn

'Nichtje', app ik, 'hoe zit je vandaag? Vind je het leuk als ik op de thee kom?' Eind juni trouwde ze. Zit ze nu nog in de wittebroodsweken? Of is dat iets van vroeger? We hebben elkaar al wel een half jaar niet gesproken. Zo gaan die dingen. Someday he'll come along, the man I love... Ze vindt het leuk. Dus ik ga. 

Wat was het mooi toen zij in Oud-West woonde en ik in Jordaan. En toen zij in de Balistraat woonde en ik aan de Zeeburgerdijk. Nu is het ook mooi, maar wel ver. Ze is zó happy! Dan heb je andere gesprekken.

Er komt een baby. Zij begint al tekenen. Ze weet niet of ze nog wel 10 km kan lopen. Haar buik wordt hard & pijnlijk bij teveel inspanning. We mogen manlief any moment bellen en dat komt hij haar met de auto halen.

Zo lopen we weer door het natuurgebied Heumensoord. Met bos en heide. Daar liepen we toen ze pas daar woonde, en toen de 3000 vluchtelingen er pas geplaatst waren liepen we er ook. Nu zijn de vluchtelingen weer weg. Waar zouden ze gebleven zijn? Het hele terrein is omgeschoffeld. 

We lopen naar zweefvliegveld Malden en gaan op het terras zweef vliegtuigen spotten. En wat hebben we een boel door te nemen: de trouwdag, de opmaat, de afwikkeling, de jurk, de familie, de honeymoon... Het werk, de vooruitzichten, de tuin. En dan weerom. De buik doet zeer, maar ze wil niet dat Manlief haar komt halen. Straks is ze volleerd Eerste Hulp Specialist. Trauma Arts. Ik hoop dat ze dan een ziekenhuis een beetje hier om de hoek vindt. 

Dag Nichtje! Dag Tantetje!

Singalong

Mijn tweede singalong - vanavond te Hattum - is weer een feest. Het gaat zo: we zijn met ons zevenen, we eten samen en daarna gaan we samen liedjes zingen. De oorspronkelijke nummers worden via Spotify op de geluidsinstallatie afgespeeld. Om de beurt mogen we een nummer roepen, en dan zoekt iedereen de lyrics op de telefoon, en zingen we allemaal mee. Liefst natuurlijk uit volle borst. 

Vanavond kan ik beter meekomen dan de eerste keer. Ik snap nu beter dat iedereen een andere muzikale bagage en muzikale smaak heeft, en dus andere nummers kent, en dat het uiteindelijk het leukste is om een goeie Breda gedragen evergreens inbrengen. Niet te snelle of te ingewikkelde tekst, niet te lang tussenspel. Jouw lievelingsliedje kan geheel onbekend zijn bij de anderen. Dan kan jouw particuliere speciale beleving een klein beetje stuk gaan. Het is de kunst om respect te hebben voor nummers die jou niet al te veel zeggen en waar een ander veel van houdt.  Im algemeinem kunnen we concluderen dat de Beatles het het beste doen. Hey Jude. When I'm sixty-four... 

Mooi is dat iedereen steeds meer los komt. Het is ook een kwestie van vertrouwen. 

En dit alles geschiedt in een villa zonder buren te Hattem, in het donker, buiten bij het haardvuur. Gedenkwaardig. Wordt hopelijk vervolgd.

Ex-Amsterdammers

Stadionkade

Dagje Amsterdam: eerst werk dan sociaal. De hele dag parkeergeld betalen is too much, dus ga ik met het OV. Eerst met bus 3 naar Utrecht CS, daar de trein naar Amsterdam Zuid, wandelen tussen die dure kantoren en horeca van de Zuidas. Daar op tram 5 naar de Apollolaan, wandelen langs de winkels van de deftige Beethovenstraat. Dan naar het Hilton Hotel voor het interview met Grunberg. Vandaar door Oud Zuid naar het Vondelpark en dan door het struweel naar de Overtoom voor de halte van tram 12. Naar de Admiraal de Ruyterweg waar we 's avonds een informeel familie-etentje hebben, en waar ik vooraf alvast mijn aantekeningen mag uittypen. 

In vroeger tijden was het het etentje voor de Amsterdamse tak van de familie, maar die tak is behoorlijk uitgedund: bijna niemand woont meer in Amsterdam. Ik niet, Nichtje niet, Jongste Nichtje niet, hun broer, diens vrouw en kroost niet... Dit jaar is er dus breder uitgenodigd: ook Hilversum, Den Helder, Maarssen, Zuilen en Nijmegen. Niet iedereen kan, maar veel wel. Onze Jongste Neef uit Mecklenburg Vorpommern logeert bij zijn ooms en kookt voor 14 personages om tafel. Wij zijn trots op hem.

Om 23.15u gaan we de lange weg terug naar Zuilen - nu samen met Jongste Nichtje. Met tram 12 slingeren we heel Amsterdam West en Zuid door naar Amsterdam Amstel, en dan Utrecht CS, en dan bus 5 naar Zuilen. Wat is Amsterdam toch leuk, verzuchten Jongste Nichtje en ik steeds. Om 00.44u zijn we terug in ons nieuwe thuis. Ook fijn. 

Punten tellen

Bobby wil wel koken omdat ik het zo druk heb. Ik probeer hem nog een keer uit te leggen hoe het WeightWatchers-systeem werkt, want hij snapt het niet zo goed. Dat is nogal onbegrijpelijk en hem dus niet euvel te duiden. 

Ik rammel om zes uur al van de honger en moet ik eigenlijk op dat moment de avondmaaltijd, maar omdat we pas om half acht terug zijn van de Maarsseveense Plassen zal het eten niet voor half negen klaar zijn. 'Dan neem je toch gewoon even een boterham met kaas,' zegt hij. 'Een boterham met kaas, dat is 5 punten!' roep ik verontwaardigd. 'Dat kán niet. Dan kan ik geen avondeten meer.' Maar ik doe het toch maar, want ik trek het niet. 

Met argusogen check ik daarna wat hij kookt en voer ik alle ingrediënten in de app in. Blikje tonijn, blikje ansjovis, drie eieren, olijven, twee aardappelen... De eieren hebben relatief veel punten en de aardappelen ook, maar de vis en de olijven vallen mee. Er blijven zelfs drie punten over voor een glaasje wijn, dat ik tevreden nuttig. 

Tot ik vaststel dat er best wat olijfolie door de salade zit. 'Ja inderdaad', zegt hij stralend, 'Heel speciale olijfolie. Acht eetlepels. Lekker hè?' Ik denk dat hij mij pest. Maar nee, het is echt waar. Zuchtend voeg ik het aan mijn WW-dagboek toe: 4 eetlepels olijfolie. 'Dat is 16 punten! Nu ben ik 16 punten over mijn dagrantsoen heen!' Nee, rond de maaltijd is mijn conversatie even niet zo boeiend.

Helemaal sip. Doe ik zó mijn best. Dan wil je ook wel het resultaat van dagelijks enige onzen kwijt. Maar met extra boterhammen kaas en 8 eetlepels olijfolie lukt dat niet. 'Saboteer je mij?' vraag ik. Hij zegt van niet.

Werk

Ik moet nog 400 pagina's Moedervlekken Arnon Grunberg lezen. Vandaag. Ik begin ermee om 17u aan de Maarsseveense Plassen, míjn lievelingszwemplek. Dan kan ik elk half uur even de Plas in om af te koelen. 

Twee weken geleden kreeg ik van zijn uitgeverij de pdf van het boek, die op mijn iPad staat, maar die is met dit licht niet te lezen. Dus koop ik vandaag (te Haarlem waar ik moet zijn) bij Cas' vader en moeder alsnog het papieren boek. Cas' moeder vindt het heel mooi, Cas' vader leest geen Grunberg. 'Grunberg is heel aardig, heel aimabel', stelt hij mij gerust. 'En heel klein.'

Om zeven uur gaat het strand dicht, dus thuis verder lezen. Het is echt een heel mooi boek, maar ik val steeds in slaap. Dat ligt niet aan het boek, maar aan dat ik aldoor zoveel aan mijn hoofd heb. Het lukt gewoon niet het uit te lezen. Morgen heb ik een gesprek met hem. 

IJzeren Man

Marg en ik gaan zwemmen in de IJzeren Man te Vught. Dat is een recreatieplas in een bosachtige omgeving. Het is haar lievelingszwemplek. Dat is altijd leuk om te leren kennen, de lievelingszwemplekken van de mensen. Er zijn er namelijk zoveel meer dan je kent. Ik denk nog wel even: wil ik dat wel? In badpak? Moet ik niet eerst 5 kilo kwijt? Maar men vermant zichzelf.

We praten het leven bij onder prachtig hoge naaldbomen. En kijken om ons heen. Er liggen daar aardig wat obese mannen en vrouwen mijn kwestie enorm te relativeren. En Marg heeft rivella, appels en worteltjes mee. Ain't she sweet?

Aan het eind van de dag, ná een beheerst diner met één glaasje wijn bij haar buurt-Chinees, vullen we samen mijn WeightWatchers-score van de dag in. Ik heb het slechts net niet gered. Netjes dus. 

Griet

Vroeger keek ik vaak naar Zomergasten, maar eigenlijk al jaren niet meer. Tv-kijken doe ik sowieso niet veel meer. De laatste jaren in Oost keek ik 's avonds in bed naar Comedy's  , maar nu hebben we geen tv meer bij het bed. Er is één soap die ik volg, dat doe ik via NL Ziet op de telefoon. En soms als ik niet kan slapen kijk ik 's nachts in het logeerbed een film op de iPad. In dat kijkregime past geen drie uur Zomergasten. Nu waren we de eerste afleveringen bovendien op vakantie. De uitzending met Abu Jah Jah had ik wel willen zien. Die rel bij de uitgeverij om zijn vermeende antisemitisme of anti-Israël. Ik was wel benieuwd wat een in de oorlog daar geboren Libanees aan films liet zien. 

Wel zag ik een klein stukje Hedy d' Ancona, maar haar keuze voor film verraste me niet. Jaren zestig. Boeide me niet zo. Ben na twee fragmenten afgehaakt.

En nu dan de Vlaamse schrijfster Griet Op de Beeck. Haar werk heb ik nog niet gelezen. De Vlaamse recensent Mark Cloostermans die ik hoog heb zitten is uitgesproken negatief over haar. Hij noemde haar een 'talentloos, quasi-therapeutisch zwamhoofd'.

Dat maakte me wel nieuwsgierig. Daar heb ik gisternacht naar gekeken, weer toen ik weer eens enorm wakker werd. Ze is een glanzende persoonlijkheid. Ik las ergens dat het op Twitter los ging dat iedereen verliefd op haar werd. En dat journalist Thomas Erdbrink helemaal geen partij voor haar was.

Dat klopte. Haar thema is dat het funest is voor kinderen als ze geen aandacht en waardering krijgen van hun ouders. Ze had goeie filmfragmenten. Verrassend. Gelaagd. En dan die betrokken stralende vrouw, je raakt gebiologeerd. En die aardige journalist die zo eendimensionaal zijn vragen oplepelt en niet aan haar kan tippen. Na twee uur heb ik het wel gezien. Ze gaat in haar commentaren maar door over kinderen en aandacht, ouders houden niet onvoorwaardelijk van hun kinderen, maar kinderen houden onvoorwaardelijk van hun ouders. Ze doen alles om te liefde van hun ouders te verdienen. Haar thema is geloof ik de eenzaamheid van een kind dat die waardering niet krijgt en hoe dat een leven lang doorwerkt, slecht zelfbeeld en foute partners. 

Pressereise (2)

Als je dan de volgende dag genoemd wordt in een Duits nieuwsbericht naar aanleiding van de Pressereise, dan ben je toch wel weer een beetje trots.

Pressereise

Ik wil best mee, maar mag ik dan misschien in een hoekje zitten zwijgen? Maar nee, zo is het leven niet van een hoofdredacteur. Die moet contacten, bedenken, beslissen, reageren, keuzes maken, babbelen, ideeën opdoen... Misschien kun je nog wat ideeën opdoen, paaiden ze me toen ze me voor de derde keet uitnodigden voor de Pressereise. Misschien hebben ze gelijk, denk ik.

En zo vaar je dan ineens met twintig Presseleute in een chique rondvaartboot over de Amsterdamse wateren. De aanwezige Presse is al dagen overladen met programma's en informatie. Die hebben helemaal geen zin meer in babbelen. 

Journalisten zijn ook mensen, zeg ik bezorgd tegen het organiserend comité. Weet je dat wel? Dat er een grens zit aan wat je op kunt nemen laat staan verwerken? 

De Presseleute lieten het allemaal gelaten over zich heen komen. Zij hadden een mooi uitje naar Amsterdam. En vanavond door naar  Antwerpen, Gent en Brussel voor nog drie zulke volle dagen. Het is natuurlijk geweldig. 

Meer OV

In het kader van van alles (vooral meer bewegen en dus minder auto) ben ik met fiets, trein en benenwagen naar Amsterdam. Wat een drukte toch, OV. Deze wereld. Overal is het vol en lawaaiig. De fiets stallen is al een heel project. De propvolle fietsflat is zeer metaforisch voor de algehele drukte. Het is helemaal geen spits, maar ik kom natuurlijk terecht in een coupé vol opgewonden zeer luidpratende Limburgers op dagje uit. En nu genieten.  

Jarig

Vriendinnenfeestje van Peeq. Zes om tafel en ik mag ook. Wat is dat toch een topformat. Peeq is 58 geworden en wil niet wachten tot haar uitvaart voor er woorden klinken over de vriendschap. Omdat ik de nieuwste vriendin ben mag ik eerst. En ik vertel. Dat is leuk om te doen. Een paar anekdotes en een paar reflecties. 

Er volgen meer van dit soort verhalen. De ontmoeting, wonderlijke uitspraken, Iedereen is vol lof over de echtheid, de originaliteit, de rariteiten, de sprankeling, de trouw. De middag eindigt met een fotomoment in de tuin. Van zo'n verjaardag krijg ik zulke energie! 

Zwanen

Schoonmama juicht weer over de telefoon over de kleuren van de experimentele tekening van de visjes die ik laatst gemaakt heb en waarvan ik haar een afdruk heb gestuurd. Ze wil wel een trui in die kleuren. Daar doe je het allemaal voor. Het is interessant te merken dat het uiteindelijk de rijkheid van kléuren is waardoor de mensen (2) gaan juichen. 

Vandaag ga ik aan de gang met een afbeelding van drie zwanen. Eerst is het helemaal niets, veel te groen, te blauw, te aqua, en dan wordt het toch dit.

Op de Facebook-community Zen Drawing, waar ik de laatste maanden mijn tekeningen plaats, vraagt iemand om tekst bij de tekeningen. Wat zàg je toen je aan de tekening begon en wat heb je ervaren bij het maken van de tekening. Leuke vraag is dat, om dat hardop te formuleren. Wat ik zag: harmonie. Saamhorigheid. Elegantie. Souplesse. Wat ik ervoer: dat zoeken naar en vinden van kloppende kleuren. Van het licht.

Buurtbbq

Het leven is wel heel sociaal momenteel. Woensdag at ik met Cas op het Javaplein, donderdag ging ik mee naar de verjaardag van Arthur, vrijdag mee naar de borrel van Zwaan, zaterdag de barbecue van de straat, zondag Peeq, maandag een rondvaartboottocht door de grachten van Amsterdam. Het is echt erg. Je zou er bijna over gaan klagen. Dat doe je niet. 'Wat een rotleven', zeg je dan. 

Vorig jaar was de buurtbarbecue nog in de 'zandbak' die het achterterrein was, inmiddels hebben we onze afgeronde parkeerplaats. Met hek, de kinderen kunnen ravotten. Dat doen ze dan ook. Ze zijn met velen. 

Wat een leuke buren hebben wij. Ik kan niet anders zeggen. Niet iedereen van de straat is er, maar zeker de helft. Twee buren zijn net óók in Montenegro geweest (én in Albanië), tegelijk met ons. Helemaal met de eigen auto. 

Op enig moment gaat het regenen, maar niemand gaat naar huis. We kruipen allemaal onder twe parasols. De bbq is sowieso een mooie show van barbecues, pizza-ovens, picknicktafels, parasols en statafels. Ik mag ook nog met deze en gene naar binnen om te kijken hoe zíj hun Stadse Huis ingericht hebben.

Het concept van de bbq is: bring-your-own. In het kader van de goede voornemens breng ik snoeptomaates, snoepkomkomertjes, snoepworteltjes en lekkere watertjes in. Maar na verloop van tijd kan ik natuurlijk niet van de rest van het eten afblijven. De buurmannen grillen maar door. Dat is het erge van dit sociale leven. Dat het niks wordt met mijn WeightWatchers--regime. Deze week gaat het met het eten behoorlijk mis. Gelukkig kan ik maandag niet komen wegen.

In de boom

Women in trees is een erg grappig boek. Het is uitgegeven door een Duitse uitgeverij: Hatje Cantz Verlag, die mooie kunstboeken uitgeeft. Dit blijkt een veel kleiner formaat dan ik dacht.

Het is een verzameling amateurfoto's die ene Jochen Raisz door de loop der jaren (25) op vlooienmarkten vond. Ze stammen uit de jaren twintig tot vijftig. Hij vond ze in rommelige ongesorteerde dozen foto's. 91 had hij er op het laatst.

Hij heeft er een leuke kleine inleiding bij geschreven, zowel in het Duits als in het Engels, over zijn fascinatie voor die foto's. Ze zijn een beetje ongemakkelijk, want ze zijn te intiem. Ze zijn niet voor jou. Wat doen die vrouwen in die bomen? Ze kijken naar de camera alsof ze verliefd zijn. Naar wie lachen ze? Waar gaat dit over? Geweldig zijn verzamelingen. Ben erg content met de aanschaf.

(Toen ik de titel hoorde/las triggerde bij mij het onderscheid tussen ons zusjes bij ons vroeger thuis. We waren met vijf zusjes dus. Zoals ik het me herinner (maar misschien is het helemaal niet waar) waren twee van ons waren sportief en klommen in bomen. De oudste en de jongste. Drie niet. Ik niet. Maar dat was een andere categorie bomenklimmen dan op deze foto's.'

Zilver

Ik word het een beetje zat, die Nederlandse Olympische sporters die 'diep teleurgesteld' zijn met zilver, omdat ze 'voor goud gingen'. En dat gelul van de interviewers en de commentatoren erover. Ik kijk nauwelijks meer mee. Die interviewtjes als zo'n sporter net over de finish is, dat die woorden dan zó uitvergroot wordt. 

Er doen zoveel goeie sporters mee aan de Spelen, uit zoveel landen, waarom zou Nederland zoveel moeten winnen? Zijn 'wij' zo exceptioneel goed? Het winnen gaat vaak om millimeterwerk, fracties van seconden. Ja dan word je wel eens twééde, of derde, of vijfde, gewoon omdat anderen béter zijn, of omdat ze meer geluk hebben. Of ben ik onsportief als ik zulke dingen zeg? Al die medaillewinnaars tot nu toe, ik vind het al onvoorstelbaar veel!

Utrecht

'Kijk niet op een jaar of wat / voor goed begrip van deze stad', begint het eerste gedicht in de bundel Utrecht voor beginners & gevorderden van Ingmar Heytze. Wil je Utrecht leren kennen dan moet je huiswerk maken, schrijft hij in de inleiding. De steegjes en straten in.  De verhalen leren kennen. Met gidsen de stad in. 

Ik ben in boekhandel Savannah Bay waar ik een boekje Women in Trees kom ophalen dat ik vorige week besteld heb. Het blijkt een wonderlijke collectie zogenoemde vintage kiekjes uit de jaren twintig tot vijftig. Vrouwen die in bomen klommen was een ding. Toen ik erover las triggerde het iets bij mij. Moet ik zien, moet ik hebben.

'Ik kom nooit in jouw winkel', onthul ik aan  M., 'want ik wil hier altijd alles hebben.' En zo is het ook nu weer.

Ik heb een verjaardagscadeau nodig voor Peeq. 'Heb jij een suggestie voor een vrouw die bij de radio werkt en die momenteel haar hele leven moet umdenken? vraag ik M. 'Klom jij als kind in bomen', app ik ondertussen aan Peeq, want dat zou ik haar misschien Women in trees kunnen geven. Maar nee. M. weet een mooie roman waar geluid een grote rol in speelt. 'Mag het ongewone wat ontoegankelijke literatuur zijn?' Dat mag. Ze geeft me Brullen van Marie Kessels.

Behalve die twee boeken koop ik dus ook nog de dichtbundel Utrecht voor beginners & gevorderden van Ingmar Heytze. Ik ben er aan toe. En ik maak zomaar een afspraakje met M. 'Het is tijd dat ik Zuilen uit kom en Utrecht in', vertel ik. Begin ik een beetje in te burgeren? 

Vreemden, bekenden

Wat is een stad, hoe weet je zeker

dat je hier en nergens anders hoort?

Je huis is stil. Je weet het nooit.

Je bent hier al zo lang, je loopt

hier ook maar rond, je groet de doden

en de levenden op straat, steeds meer

en vaker. Vreemden, bekenden,

je kent ze aan hun schaduw.

's Nachts laten lantaarns en vensters

zien waar het licht van binnen

naar buiten gaat. Elke steen toont

hoe tijd zich met tijd verstaat. 

Ingmar Heytze

Nieuwnieuwnieuw

Het idee is eenvoudig en voor de hand liggend, maar je moet er maar op komen. Ik keek het af van de Duitse collega met wie ik vorige week aan zee zat, die hoofdredacteur is van het Duitse collega- vakblad. Hij heeft qua opmaak een nogal saaie website, maar inhoudelijk zaten er wel wat leuke ideeën in, zoals wekelijks een 'Gesprek op zondag'. Alle kranten maken bij wijze van spreken 24/7 nieuws. Wij doen dat niet, daarvoor zijn wij met te weinig. Wij werken in principe overdag, soms 's avonds, soms in het weekend. 

Dat betekent dat je als nieuwssite het hele weekend stil bent. Een gesprek op zondag, om 09 uur gepubliceerd, geeft echt een toevoeging. Dus dat hebben we deze week bedacht en gemaakt. Een interview en een nieuwsbrief. Binnen de bestaande kaders van de site, maar dan toch ietsje anders.

Op dinsdagmiddag kiezen we het onderwerp, en bellen we die op of ze mee willen doen, op donderdag doen en schrijven we het interview, en dan hebben we de vrijdag nog voor mogelijk gedoe van de geïnterviewde over de tekst en foto. Want die foto mogen ze zelf aanleveren. 

Al met al zijn Mandy en ik er allebei vele  vele uren mee bezig. Hopelijk is dat omdat het voor het eerst is. Ben benieuwd of het een waardevolle reeks gaat worden! 

Op fietse

Op de fiets naar het werk. Om uit te proberen. De zon schijnt uitbundig en wat is er dan eigenlijk fijner dan een fietstochtje? Ik vertrek om 08.19 van huis en ben om 09.10 op het werk. Het is helemaal niet erg, je moet je even door het fietsers-infarct bij Utrecht CS heen worsetelen, maar dan is het lekker doorfietsen. Immer gerade aus: Amsterdamsestraatweg, Catherijnesingel, Gansstraat, Koningsweg, Koningslaan. Ik houd van pittig doorfietsen: 13,4 km, 44 minuten. Ga ik dit volhouden?

Stadstuin Zuilen

Op het fietsje naar de Daalseweg. Aan het eind, tegen Oud-Zuilen aan, ligt Stadstuin Zuilen, een van de negen tuinen van Stichting Utrecht Natuurlijk, een verzelfstandigde organisatie die voortkomt uit de oude schooltuinen. Het ziet er idyllisch uit, maar de poort is altijd dicht. 'U bent welkom als de poort open is', staat er te lezen op het welkomstbord. Kom Lucie Theodora, niet te pessimistisch. 

En inderdaad, vandaag is de poort open. Er zijn twee mensen bij een soort kas aan het werk, de vrouw is gehoofddoekt. Daar stap ik toch niet zo gauw op af, merk ik. Ik loop de tuin op en neer. Het lijkt erop dat hier nog wel tuintjes te vergeven zijn. Maar hoe? Dat is bij deze organisatie dé grote vraag. Ze hebben wel een website en welkomstborden, maar veel wijzer word je daar niet van. 

Dan stopt er een vrouw van rond de vijftig. Zij gaat in haar tuintje werken. Zij is toeschietelijk en mededeelzaam.  Dat is wat ik nodig heb. Zij heeft de tuin sinds april. Twintig vierkante meter, een lijntje eromheen en op een bordje je naam. Het kost 50 euro per jaar plus 10 euro voor de sleutel van de poort. Dat is ook geen geld. Als ze alleen in de tuin is doet ze de poort altijd op slot. Dat voelt veiliger. Ze is erg trots op haar aardappelen, mais, sla, courgettes en donkerrode dahlia's.

Dan ga ik toch maar naar het gehoofddoekte koppel, dat Hindoestaans blijkt te zijn en hier als groep tropische groenten verbouwt, vertelt de man. Het is de bedoeling dat er oude mensen aan meewerken, vertelt hij, maar er is vandaag maar één, die mevrouw met de losse doek over haar hoofd. 

Gentiaan

Bij AH staan gentiaantjes in de Bonus. O wat mooi. Onmiddellijk associaties met wijdse alpenweiden. Er zouden wel 350 gentiaansoorten zijn, maar helaas vermeldt AH niet de Latijnse naam. Misschien is het de stengelloze gentiaan, ofwel de gentiana acaulis, één van de meest bekende gentianen. Bloeit vanaf mei tot en met half september. Weet iemand het? Dit in verband met mijn botanische aanpak.

Naarmate het duidelijker wordt wat er in mijn/ons tuintje wel en niet gaat aanslaan voel ik me iets vrijer om planten toe te voegen. Het is toch raar, een (duur) tuinplan van een ander. Dat heb ik in de buurtmoestuin en dat heb ik thuis. Dat geeft niet bepaald vrijheid van handelen.

Deze twee gentiaantjes kunnen mooi onder de anijsnetel. Wat zul je ze in een potje zetten als je zelf Grond hebt? Het is duidelijk: de tuin mag nog meer van mij worden. 

De tuin

Dinsdagavond. 'n Beetje schoorvoetend ga ik weer naar de Tuin. Ik heb een beetje gemengde gevoelens over hoe het gaat en ik twijfel of ik wel wil blijven. De tuin is voor deze circa tien nogal losvaste vrijwilligers veel te groot om bij te houden en dus een eeuwige zooi. Ik leer er weinig, behalve me verhouden tot een chaotisch vrijwilligersgebeuren waar iedereen maar doet wat-ie doet, en waar anderen zich beter in lijken te kunnen bewegen dan ik. 

Maar het is ook een geweldig leuke plek dichtbij huis en het zijn aardige mensen, in theorie dé manier om een beetje te wortelen te in de buurt, dus ik houd nog even vol. Woe weet komt het toch nog goed.

En elke keer als ik een mooie foto scoor denk ik toch weer Yes! Pruimen. Mmm!

Op het moment dat ik de Tuin verlaat spreekt een Marokkaanse vrouw mij aan. Zij wil helpen. Zij wil een tuin. Zij wil leren. Ik vind haar aardig en denk meteen: zal ik samen met háár ergens een tuin huren? Fatima heet ze. Ze is heel vasthoudend. Ze wíl. Dat vin dik mooi. Ze is er misschien al heel vaak langs gelopen, net als ik vorig jaar, zoekend naar een ingang, en er hangt nergens informatie. Misschien komt ze zaterdagmiddag. Dan noteer ik haar telefoonnummer. 

Er is hier ook een organisatie/systeem dat Utrecht Natuurlijk heet en dat 9 locaties onder zijn hoede heeft. Ook in Zuilen en Overvecht. Die locaties zijn alleen niet altijd open en online is niet te vinden wanneer dan wel. Als ik daar nu eens met groot geduld achteraan ga.

Na de eerste week

Al om vijf voor zes ben ik bij het Apollo Hotel voor mijn tweede Weight Watchers-cursus. Ik vind het niet erg meer. De eerste week heb ik glansrijk doorstaan: ik heb me aan het systeem gehouden en heb elke dag 3 kwartier gelopen. En soms zelfs meer. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik me  fitter voel. Vorige week ging ik nog met de bus naar de stad omdat ik na een dag werk en snel koken geen puf meer had om te fietsen. Nu denk ik: het is maar een kwartiertje fietsen.

Op weg naar de meeting ga ik alvast de fietsroute van huis naar station Zuilen uitproberen. Dat is 7 minuten. Daar moeten dan wel minstens vijf minuten bij opgeteld worden voor het fiets uit de schuur halen, diverse poorten open en dicht doen, bij het station de fiets op slot doen en een lange trap op lopen. 

Dan energiek door naar de WW. Op de WW-weegschaal blijk ik 1,3 kg lichter dan vorige week. Van mij mocht het wel meer, maar ik kan ermee leven. ´Het is véél´, zegt de coach. ´Dit is wel het máximum. Je moet niet te snel afvallen.´ Ze geeft me een sleutelhanger met een hartje. 

Ik ga gezellig tussen twee forse meiden van in de twintig zitten. Ik vind ze eigenlijk heel mooi fors. Ze hebben moeite met hun punten óp te krijgen, vertellen ze. Zij blijken dagelijks 50 punten te moeten eten. Tegen de 30 van mij. Omdat ze jong zijn? Of zijn ze veel zwaarder dan ik? Naarmate zij afvallen krijgen ze minder punten. Ik snap het niet. 

Hebben jullie dat ook, vraag ik, dat de weegschaal thuis 3 kilo mínder aanwijst dan de weegschaal hier? Nee dat hebben zij niet. Maar een andere mevrouw heeft dat ook. 

Er zijn twee nieuwe blonde platUtrechtse vrouwen nu, die aan een stuk door praten zonder punt, komma of clou. Luid. En ze hoesten tussendoor rokershoestjes. Ook luid. Ze houden veel van aardappelen, zeggen ze luid, en van brood. 

Deze avond zijn we met zijn allen 17 kilo afgevallen. 

Madelief

Ik zorg anderhalve week voor de kat van de buren. Madelief heet hij. Madelief is een katertje. Het is moeilijk combineren: de naam 'Madelief' en 'hij', dus meestal zeg ik 'zij'. De menselijke genderkwesties geprojecteerd op een katertje. Ik voel me erg betrokken bij het diertje en ga er minstens drie maal daags naar toe, ook om haar/hem buiten en binnen te laten. We converseren veel, dan mauwen we samen.

Madelief is nogal eenkennig, hij weet precies waar hij woont, en dat is niet bij ons. Maar hij vereenzaamt ook een beetje, ok al kom ik driemaal daags langs, dus schoorvoetend komt hij steeds dichterbij. Laat zich zelfs al door Bobby aaien, wat eerst helemaal niet mocht. O! Wat een verrukkelijke aanwezigheid. 

Zachtheid

Dat ik ervan houd om zondagsochtens naar een H. Mis of desnoods een andere kerkdienst te gaan is duidelijk, maar waar is nog steeds de vraag. Ik voel me wel betrokken bij de katholieke Jacobuskerk op het Prins Bernhardplein, maar die is een aflopende zaak en hun strijd is geloof ik de mijne niet. Er is geen H. Mis meer. 

De Oranjekapel op de Amsterdamsestraatweg kondigt op Facebook deze zomer een reeks lezingen/preken van vrouwelijke theologen aan en vandaag is dat Janneke Stegeman, vorig jaar Theoloog van het Jaar. Zij beginnen al om 10 uur, dat is een beetje tricky. Vanwege het lange nachtelijke vuur en het rennen van Daphne Schipper rond 03 uur word ik pas om 9.32 uur wakker. Maar het lukt. 

Janneke Stegeman is - zo lees ik ergens - enigszins omstreden als theoloog omdat ze nogal graag de confrontatie zoekt en ze onverholen opkomt voor het lot van de Palestijnen. 

Ook al zijn ze in de Oranjekapel (PKN) heel erg zoekende naar nieuwe vormen en inhoud, en lijken het allemaal heel erg vooruitstrevende bijzonder aardige mensen, toch vind ik het er nog steeds protestants, beetje stijfjes, tekstgericht, bijbelverhalen. Ik mis de Amsterdamse kerk De Duif van Diana best. Het openingslied van Huib Oosterhuis  is mooi en gaat over het zoeken naar zachtheid. Wat kan ik erop tegen hebben? Het is oud zeer. De organist studeert het lied mooi met ons in.

De dominee reflecteert in haar naar eigen zeggen ongebruikelijke preek/lezing op oude regels uit het Oude Testament als dat mannen die niet in vrouwenkleren mogen en vrouwen die niet in mannenkleren mogen en meer zulks. Zij doet dat goed en mooi en binnen hun denksystemen vast interessant. Maar Why? Zijn dit geen theologische herhalingen waar je eens mee op mag houden? Is dit waar de mensen voor komen? Komen mensen niet voor rust, troost, ruimte, schoonheid,?saamhorigheid, bezinning. Met de vraag hoe zich te verhouden met de wereldvraagstukken. En de eigen innerlijke woelingen en stormen. Waarom kan het daar niet over gaan? Waarom geen kunst als uitgangspunt? En toch ga ik er heen.

Dominee Janneke heeft een strakke kokerij en veel te hoge hakken aan. De laatste doet ze halverwege uit.

Saturdaynight

Even géén Olympics. Ik heb er genoeg van. Eerst maak ik een wandelingetje om onze vijver om te eindigen op het bankje bij de zwanen die met hun  achten luid liggen te smakken in het water. De inmiddels behoorlijk uit de kluiten gewassen jongen piepen nog steeds heel baby-achtig. Leuk om in het donker bij te zitten. Er zitten ook twee Utrechtse jongeren (jongens) te hangjongeren. De draaien heel zacht muziekjes op hun telefoons, facebooken en bespreken in plat Utregs de zwanen: 'Weet jij dat zwanen de enige dieren zijn die hun héle leven trouw aan elkaar blijven?' 

Dan ga ik in de achtertuin een Zweedse fakkel branden. Ik heb er nog één. Het is er precies de goeie temperatuur voor. En daarbij dan uren lezen. Ik heb de nieuwe Arnon Grunberg; Moedervlekken. Mooie titel. Mooi boek. 

Binnen maakt Bobby af en toe behoorlijk lawaai: dan is er ineens weer een gouden medaille gewonnen. Mooi, die twee werelden met dubbel glas ertussen. 

Glazenkast

Vraagt Bobby: 'Zullen we vandaag eens kasten gaan kijken?' Ik roep meteen 'Ja! Daar zet ik álles voor opzij'. We moeten immers nog steeds een nieuwe glazenkast (ter vervanging van de Ikea-kast) en een cd-kast voor 3000 cd's en lp's. 

Onmiddellijk ga ik op vooronderzoek. Vitrine- en/of buffetkasten zijn niet wat we zoeken, stel ik al rap vast, de zoekterm is eerder 'bierglazenverzameling'. Ik herinner mij de glazenkast bij de Parel van Zuilen en J.'s antieke boekenkast. En zo kom ik - en komen we - terecht bij een handelaar in Engels antiek (Arcade Antiek) te Apeldoorn. Dit is het helemaal. De Engelse antieke boekenkast met glazen klepjes. Mahoniehout. We nemen er maar één, trouwens, de helft van wat op de foto staat. In zo'n kast vind ik de bierglazenverzameling een stuk leuker. Ik hoor mezelf straks zo zeggen: 'Kijk! Dit is onze bierglazenkast.'

Dit gaat hem worden. Maar we beslissen nu nog niet, zeggen we wijs.

Family first

Vrijdag na het werk wil ik ineens familie zien. Ik ben al haast een week terug en ik heb nog geen familie gezien! Ik bel Zus3 of ze thuis is en voor we het weten lopen we een rondje Maarssen. Onze Chinese buurman heeft een snackbar in Maarssen en ik heb hem al een paar keer aangekondigd te komen kijken. Dit lijkt me een heel goed moment. 

Zus3 heeft haar kleindochter te logeren en die lijmen we met een ijsje. Wat een mooi einde van de eerste werkweek. 

De buurman vindt het leuk dat wij langskomen. Hij geeft ons koffie en Jemimah een ijsje. En daarna brengt hij ons hartelijk en gul een groot bord bitterballen. Van het huis. Eh... Eh... We doen aan onze lijn, stamel ik. 

Op mijn Weight Watchers-app toets ik de SmartPoints van bitterballen in. Twee punten voor één bitterbal. Wanhopig kijken wij elkaar aan en ten einde raad nemen we elk één bitterbal. Het is de schaal echter niet aan te zien dat er twee ballen opgegeten zijn. 

Ik vrees dat we nu alle regelen van gastvrijheid-ontvangen geschonden hebben. 

Thuiskomen

Eindelijk is er een beetje tijd om thuis te komen. Te landen. Van vakantie via Weight Watchers naar werk was wel een beetje veel en snel. Vandaag doe ik de tuin. Hij ziet er nogal zootjesachtig en onbedoeld uit. Na een uur schoffelen en plukken - wat een klein tuintje, maar een volle zak onkruid en uitgebloeid gaat eruit - ziet het er weer 'bedoeld' uit.

Sommige planten doen het goed, andere helemaal niet. En we hebben echte appels aan de appelboom. De blauwe regen vóór is wel twee meter de lucht in geschoten. De - vervangen - clematis doet nog steeds niets. Noch de monnikskap. De kamperfoelie valt ook tegen. Daar bloeit niets. Maar wat een verschil met vorig jaar, toen het hier nog een zandbak was!

Wat is een onkruidarme tuin veel vreugdevoller dan een tuin vol onkruid. Wat is het? Dat je de illusie hebt dat je als mens enige controle hebt over de oeverloos woekerende natuur? De illusie van een maakbare wereld? 

Avond aan Zee

Reintje heeft me vlak vóór de vakantie gevraagd of ze een ontmoeting mocht arrangeren tussen een Duits werkcontact van haar en mij. Voor haar doe ik alles, maar om nou twee uur te reizen voor een uurtje een gesprekje met een vreemde in Amsterdam, ik weet niet. Dus had ik bedacht dat het leuk zou zijn hem in Noordwijk uit te nodigen en te eten aan zee. Reintje ook mee en misschien wat boekverkopers. 

Leuk idee, maar ik was het helemaal vergeten. En Reintje kan zelf niet en de boekverkopers had niemand uitgenodigd. De hele dag is het bewolkt en/of regent het, dus het plan lijkt met het uur onzaliger. Misschien heeft de man zelf  ook wel helemaal geen zin! Maar ja, afzeggen doe je ook niet. Voor Reintjes sake dan maar.

En zo zit ik opeens met een niet al te duidelijk Nederlands sprekende Duitse zestiger aan het strand van Noordwijk. Strálend weer. Hij is helemaal gefascineerd door meeuwen. 

Aan het eind van de avond moet ik constateren dat ik nu al in mijn oude patroon ben teruggevallen: patat, dorade, 2 glaasjes wijn en dat ik - vooral door de patat - bijzonder veel Weight Watchers punten verbruikt heb. Alle extra punten voor de rest van de week zijn op.

Treinen

In de trein van Schiphol naar Utrecht eergisteren - met het beeld van weer elke ochtend de A27-file te moeten trotseren in gedachten - bedenk ik opeens dat ik ook met de trein van Station Zuilen naar Bunnik zou kunnen. Daar rijdt een doorgaande trein, een zogenaamde sprinter, Rhenen - Breukelen. Dat duurt slechts 12 minuten. En dan een vouwfiets. Of een fiets in Bunnik neerzetten.

Waarom heb ik dit niet eerder bedacht? Station Zuilen is ca 10 minuten fietsen van huis, in Bunnik moet je denk ik ca 5 minuten fietsen. Het kost een extra fiets en een abonnement op de stalling te Bunnik. Je moet je wat strakker op de vertrektijden richten. En tijd uittrekken voor het fiets stallen. Maar misschien is het toch relaxter dan met de bolide. Heb je ook wat meer lichaamsbeweging.

Wegens werkzaamheden op de Utrechtse sporen ligt Station Zuilen er alleen al een maand of wat uit, dat duurt tot tot 21 augustus. Vanaf die datum zal het spoorwegnet rond Utrecht helemaal up to date zijn. Zeggen ze.

Aan de lijn

Niet volgende week, niet morgen, maar nú. Het is weer tijd voor een afvalrace. Tweeënhalf jaar geleden is het me met behulp van een diëtiste gelukt om in een paar maanden tijd vele kilo's af te vallen. Maar die zijn er langzaamaan weer bij gekomen. Nu ga ik de WeightWatchers proberen. Erni was er enthousiast over. En zij ziet er prachtig dennenslank uit.

Gisteravond direct na thuiskomst van de vakantie heb ik me aangemeld voor de WeightWatchers CombiPas. Daarmee kun je  gebruik maken van zowel online en de app, als van de wekelijkse real live cursussen. Op die cursussen word je gewogen. In Utrecht is er op maandagavond om 18.30 een cursus in Utrecht Centrum, op dinsdagavond om 19.45u in Overvecht. Omdat ik dinsdag niet kan kies ik dan maar voor vandaag in het Centrum. 

Het WW-systeem is online niet eenvoudig te begrijpen. Hoe het werkt met hun punten (SmartPoints), en hoe de app werkt, wat precies de filosofie is, maar dat moet al doende maar groeien, besluit ik. Wat ik wel begrijp is dat ik 30 punten per dag mag eten. Groenten en fruit zijn nul (0) punten. Brood is veel punten: afhankelijk van het gewicht 2 à 3 punten per sneetje. Koolhydraten zijn heel veel punten. Alles mag, is hun devies, maar met 30 punten kun je niet zoveel. Ontbijt: twee boterhammen (5), 'n beetje boter (1) en een ei (2) is 8 punten. Als je dat 's middags herhaalt, dan heb je voor 's avonds niet veel over. Veel groente eten dus. 

En zo zit ik ineens in een kelderzaaltje in Hotel Apollo op het Vredenburg. How low can you go? ('Het Apollohotel', zegt J, 'dat is toch in Amsterdam?'). Het voelt alsof je naar een AA-meeting gaat. We komen om ons te laten wegen. Met zijn allen (circa 15 dikke dames) zijn we 12 kilo afgevallen. Dat is een applausje waard. De cursus bestaat verder vooral uit  het verkopen van WW-producten en een rondje hoe-voelen-we-ons-vandaag. We mogen een kaart uitkiezen die ons gevoel verbeeldt en daar dan over vertellen. 

Er is één man aanwezig, hij is ook voor het eerst. Hij en ik mogen als nieuwelingen samen even nablijven. Hij vertelt dat hij een wijnlokaal heeft aan de Nieuwegracht. Dan herken ik hem. Ik heb een maand of wat geleden met Peeq een heerlijk wijntje bij hem gedronken. Wel twee. En lekkere worstjes gegeten. Alles was superieure kwaliteit. Ik zeg: 'Nu kan ik geen wijn meer drinken. Een glas wijn is 3 punten. Maar één glas wijn drink je niet.' 'Nee', beaamt hij, 'één glas wijn drink je niet.'

Hij denkt niet dat hij elke week gaat komen. Dat is nou weer  jammer.

The End

De vakantie zit er op. Om 23.30 voor het slapen gaan herhalen we nog even uit het hoofd alle locaties, logeeradressen, landladies, behuizingen, buren, discussies, restaurants, obers, wandelingen, maaltijden en andere wederwaardigheden en we kunnen concluderen dat het een mooie reis was. 

De terugreis is eindeloos, we vertrekken om 07 uur bij het laatste hotel naar Dubrovnik AirPort dat helemaal niet geëquipeerd is voor zoveel reizigers, maar je moet gewoon uren in de rij staan en je hersens uitschakelen. 

Ook in Nederland gaat dat trouwens door: de trein van Schiphol richting Utrecht rijdt niet wegens werkzaamheden. 

Was het het waard? Het was het waard. Het ene jaar wil ik helemaal niet in vliegtuig of auto, de optie vorig jaar met de boot van IJmuiden naar Newcastle was een geweldige. Maar soms moet je twee à drie dagen reisgedoe op de koop toenemen.  

Neef PJP reist momenteel per motor door de Balkan. Ik volg hem op Facebook. Hij is om te beginnen met de autotrein naar Wenen gegaan. Die rijdt vanaf Dusseldorf. Misschien is dat ook een optie, ooit.

Eerdere jaren namen Bobby en ik na verre vakanties afscheid op Schiphol. Dat voelde - voor mij - soms heel dramatisch. Nu is het samen-uit-samen-thuis. Ook weer raar. De trein Schiphol-Utrecht die we uiteindelijk nemen rijdt nota bene over de Zeeburgerdijk. Snik. Bobby kijkt ook. Hij weet dat ik af en toe wel een dagje terug wil.

Cilipi

In tegenstelling tot andere vakanties was er dit jaar te Montenegro weinig live muziek te genieten. En nu de laatste avond in het puntje van Kroatië is er in de haven een muziekoptreden met volksdans! Bijna gaat het niet door omdat het regent en onweert, maar dat houdt net op tijd op. Geweldig! Wat een fijne afsluiting. 

De muziekgroep doet veelstemmige mannenzang en snaarinstrumenten, die schitterende harmonieen herinner in me nog ons vorige bezoek aan Kroatie. Klapa heten die mannenzanggroepen. Ze zingen vaak hun hele leven samen, heel perfectionistisch. Cilipi heten dezen geloof ik. Dat zoek ik later uit. En er is volksdans bij. Wij zien het op een natte avond in het donker, maar als ik ze google treden ze veel overdag in de zon op. Dat ziet er veel vrolijker uit. Ze zijn heel goed.

Nu moet ik slapen, want EasyJet vertrekt morgen heel vroeg en we moeten de Polo nog inleveren.

Molunat

We gaan op de terugreis. Gezien de ervaringen bij de grens tijdens de heenreis en de vroege vlucht vanaf Dubrovnik morgenvroeg lijkt het wijs vandaag al over te steken. We kiezen het uiterste zuidpuntje van Kroatië. Er ligt een landtong tegenover Herceg Novi die half van Kroatië half van Montenegro is. Geen idee waarom deze wonderlijke idyllische landpunt zo verdeeld is. De laatste oorlog? Of al veel langer? We verblijven in Molunat.

Lezen en leven

Momenteel lees ik Het Rosie Effect van Graeme Simsion, het vervolg op het bijzonder geestige Het  Rosie Project. Het vertelt over de liefde en de vele misverstanden autistische hoogleraar genetica Don Tillman en de studente medicijnen Rosie Jarmen. Dit boek is mee vanwege de categorie 'dwarsliggers'. De categorie e-boeken uit de digitale bibliotheek is opeens uirgeschakeld. Die heb ik drie wekend geleden waarschijnlijk om 11 uur geleend, want vanochtend werden ze om een uur of 11  van de iPad gewist. En dat terwijl ik net begonnen was ik een boek over het thema 'werk' door de zenboeddhist Thich Nhat Hanh (als ik zijn naam goed schrijf, want dat kan ik nu niet checken). 

Hij betoogt - als ik net kort door de bocht goed samenvat - dat je het beste de hele dag blij en dankbaar kunt zijn: 's morgens voor dat het ochtend is, dat je mag douchen, dat je mag ontbijten, dat je naar je werk mag rijden, dat je werk hebt. Je moet steeds even een momentje rust nemen en daar ook weer van genieten, evenals van je collega's. Zelfs van voor een stoplicht of van in de file staan kun je genieten. Makkelijk praten in Plum Village, denk ik dan. Daar heb je geen A27. Enfin. Dat boek is weer verdwenen. Het hoofdstuk 'Thuiskomen' heb ik nog even gemist. Daar mag je ongetwijfeld ook heel blij en dankbaar voor zijn.

Wat ik lees werkt altijd door. Vandaag doen we een uitje naar Tivat. Bobby wil graag naar Tivat. Daar is een haven met de krankzinnigste dure motorjachten en een ongelofelijk luxe vakantieresort waar de rijken der aarde hun vrijetijd stukslaan. We kunnen het vanaf het balkon in de verte zien liggen. We gaan meestal samen op stap, hoewel de wederzijdse voorkeuren bekend zijn en niet altijd dezelfde. Ik vind zo'n haven met patserboten helemaal niks aan. Maar ik wil wel even slenteren en rondkijken en lekker lunchen. Want als hij van alles gezien heeft en ik niet, dan word ik jaloers.

Soms voel ik ons net dat autistische stel Don en Rosie. Je probeert de ander te begrijpen of te waarderen of ik elk te gunnen wat hij graag wil. Ieder gedraagt zich geheel voorspelbaar. In dit geval die patserhaven. Ik begrijp niet dat zo'n linkse jongen zich zo kan vergapen aan zulke luxe boten. Het zijn gigantische schepen met vaak diverse verdiepingen met vollegdige bemanning, doorgaans Aziatisch. De vrouwen van die boten gaan met een rolkarretje naar het eind van de pier naar de boutiques met topmodemerken.

Een uur sjok ik tamelijk vriendelijk mee en ga dan langzaamaan wat mopperen. Is het nu niet genoeg geweest. Zullen-we-nu-weer-terug? Ik-heb-het-warm. Ik-kan-niet-tegen-de-warmte. Bobby wil eerst nog even wat maritieme winkelstjes kijken, want in zijn reisgids staat dat daar een paar maritieme winkels zijn. Daar verkopen ze hengels en kaplaarzen. En dan gaan we op een leuk volks betaalbaar terras lunchen, en dan zijn we allebei weer goedgemutst. 

Onderweg terug naar ons appartement verzeilen we op de tweebaans hoofdweg van Montenegro in een file, waar we de wijsheden van Thich Nat Hanh kunnen uitproberen - hoe beoefenen we dankbaarheid voor een file in een temperatuur van minstens 36 graden - en thuis vallen we van alle inspanningen prompt in een diepe slaap. En dan lees ik met groot genoegen verder over de autistische Don en Rosie.

Lustica

J

De wegenkaart ligt nog in de Polo. Ik heb even geen idee hoe de plaats heet waar we zijn. Ik word wakker op een appartement met een schitterend balkon met uitzich op een staalblauwe baai en daarachter bergen. Prachtig! Plaatje! Even bijkomen van gisteren.

We zijn aangekomen op het schiereiland Lustica, geprezen vanwege zijn olijfgaarden en ongereptheid. Het ligt ten westen van Tivat, waar ook het vliegveld is. De baai van Tivat. Als je een eindje doorrijdt kom je in de baai van Kotor, waar we begonnen zijn. Aan de overkant van deze baai ligt Herzeg Novi, daar is de grens met Kroatie, en de weg naar Dubrovnik, daar moeten we terug naar toe. 

Het is het laatste stukje reis. De reisdag van Ada Bojana hier naar toe is erg enerverend. Eerst doen we Budva, omdat dat de meest beroemde plaats is van de Montenegrijnse Rivièra. Met een haven patserschepen en rijke Russen. Daar val ik van een stoepje. Niet gezien, zoveel indrukken. Plaf, zo voorover, de Teva's ten spijt. Ik bloed als een rund. Beweegt alles nog? Hulp van alle kanten. Ontsmettingsmiddel, water, pleisters, gaas, een stoel... Een lief meisje dat niet stopt verbandgaas om mijn knie te zwachtelen, omdat ze geen schaar heeft. 

Budva (Stari Grad, ofwel de oude stad)  is beeldschoon, helemaal gerestaureerd. Een ommuurde middeleeuwse stad in de Adriatische Zee. Volgens mij anders van sfeer dan eerder bezochte steden aan de Adriatische kust, zoals Split, Kotor, Dubrovnik. Het schiereilandstadje met smalle straatjes is nu helemaal opgepoetst en een toerische trekpleister van jewelste, vol winkeltjes en restaurantjes. 

Daarna proberen we Lustica. Het is al einde middag en om 20 uur wordt het donker. Het liefst wil ik onze vakantie eindigen in een pittoresk karakeristiek vissersplaatsje op de uiterste punt: Rosa of Zanjice. De weg daarnaar toe is weer zo'n kronkelweg van 1 auto breed. Sommige automobilisten - onder wie wij beiden, maar ook tegenliggers - zijn niet al te bedreven in achteruitrijden op zo'n weg als de situatie daarom vraagt. 

De pittoreske vissersplaatjes blijken inderdaad pittoresk, maar ook supertoeristisch, bevolkt door watersport-gezinnen. En nauwelijks appartementen. Waar we aanbellen zijn ze bezet. Kortom: de spanning stijgt. Dan maar weer terug. De terugweg over die smalle bochtige weggetjes gaat in de schemer. Gelukkig zijn er dan niet zoveel tegenliggers meer.

In Krasici, een langgerekt dorp aan de noordkant van Lustica vinden we uiteindelijk een appartement. Op een heuvel, de vierde rijd huizen achter de huizen van de rijweg. Ik had ze nog nooit waargenomen. De Polo moet nog even een heel eind een 20 procents-helling op, en dan wij nog vier trappen, maar dan hebben we een uitzicht. In het plaatselijk restaurant mogen we na tienen nog terecht en ook de Minimarket is om half twaalf nog open. Zo'n dag waar je héél erg van bij moet komen. Maar ondanks alles achteraf eigenlijk best leuk. Bobby neemt na het eten maar eens een 'Marsal Tito' en ik een 'Amaro Montenegro'. En al heb ik een kapotte knie en een elleboog die niet meer recht wil, vandaag kijken we naar de nóórdelijke sterrenhemel, vanaf ons nieuwe en tevens laatste balkon.

Ulcinje

In de ochtend gaan we naar Ulcinj, de meest zuidelijke 80% Albanese stad in Montenegro. Ik verwacht een soort Kosovo-Albanezen, maar zo is het niet. Het is druk, chaotisch, kleurig, goedkoop, vol, en wel grappig. Gedoekt en halfbloot supersexy beweegt hier schijnbaar moeiteloos langs elkaar. Op een strandje niet ver boven Ulchinje had je zowel vrouwen in minibikini's als in burkini's. De bikini's die hier te koop zijn, zijn helemaal over de top. 

Bobby wil graag nog Albanie in, maar ik mag het zeggen. Ik weet het niet. Ik gun het hem, maar zelf heb ik weer zo'n dag van Was-Ik-Maar-Thuis-Gebleven. Het is zó warm! Het nudistenhotel waar we verblijven is een fenomeen, en goed voor de verhalen, maar toch niet echt mijn ding. Het is hier allemaal dan wel naakt, maar verder nogal onpersoonlijk. Niemand groet elkaar. Ik vind het leuk om mij met de mensen te verhouden.

Je kunt hier een massage nemen. Laten we een massage nemen. De masseur is een jonge man. Tegen mij praat hij niet, maar met Bobby wel. Normaliter is hij fysiotherapeut in Podgorovic, en daarnaast behandelaar van het nationale volleybalteam van Montenegro, en dit masseren op het nudistenhotel doet hij er in de zomer bij. Ik vraag me af waarom hij het doet, wat hij eraan ervaart, of hij van mensen houdt, of dat hij een hekel heeft aan onsportieve lijven. Alle genoten massages passeren in mijn gedachten de revue. Grappig dat je daar een geheugen voor hebt. 

Ada Bojana

De laatste week gaan we naar de Adriatische kust, hadden we afgesproken, maar waar precies, dat moesten we nog zien. Highlights als Sv. Stefan en Budva zouden we vermijden. Over een smalle bergweg rijden we van Virpazar naar Bar, wat een lelijke industriestad blijkt te zijn, en dan zuidelijker richting Ucinje, dat 80% Albanees heet te zijn. Je hebt er allemaal geen enkele voorstelling bij. 

En nu, uren later, zitten we in een jaren 70 grootschalig FKK- gebeuren, Ada Bojana, ofwel nudist, ofwel helemaal nakend. ('Ik zit hier helemaal nákend!' schreeuwde ooit een oude demente dame in het Groninger verzorgingshuis Blauwbörgje waar ik in mijn studietijd vakantiewerk en weekendwerk deed. En als ze dat niet schreeuwde, dan schreeuwde ze: 'En krieg'n wie nog kovvie dèn?')

Ada Bojana is een eiland in een rivierdelta in het uiterste zuiden van Montenegro tegen de Albanese grens. Je verzint het niet. Er zijn we 250 kamers/bungalows. En twee keer zoveel naakte mensen. Het is behoorlijk lekker trouwens: in die hitte al je kleren uit. Er is hier eindeloos zandstrand.