Hassan

Mooi indrukwekkend portret bij Zembla van een Syrisch gezin dat in 2014 overzee naar Sicilië vluchtte,  de boot kapseisde in de Middellandse Zee en de helft van het gezin verdronk.Vader Hassan werd gered en naar Malta gebracht, en zijn zoon naar Sicilië. Zij vinden elkaar terug en komen uiteindelijk te wonen in Nederland te Zutphen. Maar zijn vrouw, schoondochter en kleinkind hebben de tocht niet overleefd. Het programma Zembla volgt ze al een tijd.

Ik ging er naar kijken omdat iemand op Facebook een link naar de documentaire gepost had en erbij schreef: 'Kijken! (als je durft). Waarom begrijpen we helemaal de emoties van mensen die de 2e Wereldoorlog overleefd hebben en zich levenslang schuldig voelen omdat zij niét zijn doodgegaan. Waarom begrijpen we niet dat Syrische vluchtelingen die familieleden verloren op zee eerst moeten zien te leven met dat verlies, voordat ze überhaupt de moed hebben om aan een nieuw leven te beginnen, zonder die geliefden met wie ze dat hadden willen doen.'

Hassan en zijn zoon wonen nu in een kaal Zutphens huurhuis. Na verloop van tijd hebben ook de twee andere kinderen uit Damascus zich bij hen kunnen voegen. Vader Hassan is te gebroken om zich nog te mengen hier, het lukt hem niet om Nederlands te leren. Hij heeft ongeveer geen contact. De jonge generatie lukt het wel beter. Wat een tragisch verhaal. En zo zijn er tienduizenden.  Sommige journalisten tekenen hun verhalen op.

Dezer dagen wordt er veel gereflecteerd op de journalistiek. Alsof zij/wij het allemaal fout gezien hebben met de verkiezing van Trump, en nu weer met hun verbazing over dat Trump inderdaad uitvoert wat hij beloofd had. Dat ze niet genoeg naar de ontevreden burgers hebben geluisterd. 'Je moet niet alleen de Trumps waarheden de hele tijd tegenspreken', hoorde ik een journalist zeggen, maar ook de verhalen van de mensen  in nood blijven vertellen. Geschiedenis schrijven. En lezers / kijkers vinden die die verhalen willen lezen/horen/zien.

Laatst las ik een interview met een paar gepensioneerde journalisten die een nieuw tweewekelijks tijdschrift Argus gaan beginnen op de manier waarop het vroeger ging en volgens hen moet; de journalisten vertellen de verhalen die zij willen vertellen. Een auteurstijdschrift. Niks geen van bovenaf opgelegde formats. 

Wij lezers/luisteraars/kijkers moeten ze (weer) willen lezen/horen/zien. De werkelijkheden bij je in de straat of om de hoek. Want het is niet moeilijk om er omheen te leven en het niet te zien. Dat besef je na het zien van zo'n documentaire.

Zie hier de aflevering van Zembla: Fatale Overtocht

My boss

Ik weet dat niet met die lof aan het mateloze, uit het vorige blog. Dat rusteloze. Natuurlijk wil ik na het werk en het eten naar de film. Of een concert. Er valt zo veel te genieten. Maar ook van de eigen kamer.

Graag vertel ik over mijn nieuwste baas (ze is er alweer ruim een jaar), dat ze kwam en zei dat ze eerst ons weer gelukkig ging maken. En dat deed ze. Als de mensen nu vragen hoe het met mijn werk gaat antwoord ik: Goed, en dat meen ik, en dan kijken ze me verbijsterd aan. Want de verhalen de afgelopen jaren waren niet zo positief. Het was een kaalslag.

En dan vertel ik hoe leuk ze is en hoe mooi en hoe grappig en wonderlijk en consciëntieus. En dat ze nogal op Máxima lijkt. Als ik dat aan Bobby vertel kijkt hij me een beetje ongelovig aan. Máxima?

Vanavond na een uur of wat tv kijken en dientengevolge onrust over alle nieuws in de wereld, en in mijzelf, ga ik op mijn kamer boven tekenen. Wierook aan. Stevie Wonder aan. Vandaag ga ik Ruth tekenen. En als de tekening af is, is de onrust weer weg. 

Rusteloosheid

Tot 'beste spirituele boek van 2017' is gisteren verkozen Rusteloosheid. Pleidooi voor een mateloos leven van de Vlaamse filosoof Ignaas Devisch. Het gaat op een positieve manier over onrust, over alles willen, niets willen missen. Doorgaans gaan boeken in de spirituele hoek over het zoeken naar rust. Deze man is meer mateloos geboeid door wat dat is dat mensen zoveel willen. Volgens hem is het levenslust, niets willen missen, het leven volop willen leven.

Devisch was gisteren te zien in het programma 'Jacobine op Zondag', Ik kijk het terug. Aan tafel zitten ook schrijfster Rosita Steenbeek die wat mag zeggen over over compassie, filosofe Joke Hermsen over verschillende manieren van beleven van tijd (zij legt dat uit aan de hand van de Griekse begrippen 'chronos' en 'kairos') en Hinne Wagenaar die een nieuw hedendaags klooster Nijkleaster heeft opgezet in (ik meen) Friesland, waar mensen even uit de rusteloze tijd kunnen stappen.

Hoewel rusteloosheid een thema is dat mij regelmatig bezighoud vind ik het gesprek aan tafel behoorlijk onbevredigend. Het komt denk ik doordat de gesprekken te kort zijn, hapsnap, niet uit de verf komen. Misschien gaan gesprekken zo in-het-echt, maar op tv is een beetje gewauwel. Die gasten hebben allemaal boeken geschreven en daar lange betogen opgebouwd, die zijn niet per se sterk in drie minuten.

Gelukkig is er de krant. Een interview met Devisch uit 2016, toen dit boek net was verschenen. 'Ik constateer iets in mijn omgeving en het is mijn job daarover na te denken.' Hij ziet het "druk, druk, druk" hebben. 'Ze hunkeren naar rust en vertraging in hun bestaan en zoeken naar balans en evenwicht. Maar ze plannen hun vrije tijd vol activiteiten. Er moeten cursussen Frans gevolgd, er moet geyogaat en gemediteerd. Er zijn feestjes te bezoeken, er moet buiten de deur gegeten, iets leuks ondernomen. Zelfs een etentje thuis mondt uit in een krachttoer met een mooi gedekte tafel en zelfgemaakte raviolischelpjes. De vraag die hij stelt is simpel: als we zoveel last hebben van de drukte, waarom zoeken we die dan zelf op?' Volgens hem kan rusteloosheid een gevuld en druk leven opleveren, wat iets anders is dan een gejaagd en onbevredigend leven.'

De journalist Rinskje Koelewijn weet het even niet: 'Ik proberen niet steeds terug te bladeren naar wat de 17e-eeuwse filosoof Blaise Pascal zei over rusteloosheid: de oorzaak van alle ellende is volgens hem: het onvermogen van de mens om rustig in een kamer te blijven. Al was het maar heel even.'

Veerpoort

De Veerpoort te Schoonhoven vond ik erg mooi. Dat noodt tot een tekening. Na het wilde avondje uit ben ik helaas niet zo geconcentreerd. De tekening wordt een beetje scheef en uit balans, net als ik zelf, maar toch ook zo mooi genoeg voor de Galerie, Hij doet me denken aan een paar andere tekeningen: die van de Morspoort te Leiden en De Duif in Amsterdam.

Met de muziek mee

Met Nol en Ernie gaan we naar een concertje in een nooit-van-gehoord-zaaltje MerkAz aan de Magdalenastraat bij de Nieuwegracht. Daar treden op de saxofonist Benjamin Herman en de gitarist Anton Goudsmit. Jazzlegenden. Vooral Ernie is vooraf wild enthousiast. Zij speelt zelf nu tien jaar saxofoon.

Het zaaltje is in de voormalige weeshuis-synagoge, die een paar jaar geleden weer in bezit kwam van de joodse gemeenschap die in Utrecht altijd vrij klein is geweest. Er 'kerkt' ook de liberale Joodse gemeente in. En af en toe zijn er concertjes. Ik stuitte op een foldertje - ik denk in de Literaire Boekhandel waar ik het dure boek Rijks kocht. Aan het eind van het concert pleit Benjamin Herman voor het blijven bezoeken van de kleine zalen, nu het machtige Tivoli/Vredenburg bijna alle andere zalen in de stad opgevroten heeft. Rasa had dit weekend zijn laatste concert. Ik ben helemaal voor kleine zalen.

Het is een geweldig leuk optreden. Met zoveel plezier, gemak, souplesse. Als ik op internet zoek en zijn Facebook bekijk treedt deze saxofonist bijna elke avond op. Grote en kleine zalen. En blijkt dat ik vorige week nog naast ze gestaan heb, zie ik nu, bij het openingsfeestje van het Boekenvak in het Nemo. Ze speelden voor en met Jules Deelder. Ik vond hem vooral een Deelder-kloon. Ze werden toen niet aangekondigd. Het was een vreselijk  overcrowded feestje, zo vol dat ik alleen maar weg wilde. En zeker geen aandacht had voor de muziek. Nu dus zomaar in de herkansing.

De avond eindigt in Rubens Proeflokaal op de kop van de Nieuwegracht, waar ze bij elk biertje en elk wijntje een heel verhaal vertellen. Het goede leven. Wat een mooie avond. Ik breng als onderwerp mijn aanstaande verjaardag. Een kroonjaar. De hamvraag is: doe ik het groot of doe ik het klein? Soms wil in en petit comité naar Griekenland ofzo, net als met mijn vijftigste, soms wil ik een echt feest. Nol gaat zijn band Crazzjazz vragen of ze kunnen/willen optreden.

Geduld

Al weken heb ik last van mijn haar, het pluist en hangt voor mijn ogen, hoeveel 'product' ik er ook in smeer. Het help niet meer. Vandaag moet het er maar van komen, ook al is het zaterdag. De kappers willen liever niet dat ik op zaterdag kom, want ik duur ruim tweeënhalf uur, maar ze zeggen ook geen nee. 

Deze zaterdag gaat dus op aan de kapper. Deze kapsalon doet niet aan afspraak, dus dat betekent eerst een uur wachten. Er komen hele gezinnen. Geduld. Het is daar zo kleurrijk, qua mensen en conversaties, dat het best te verdragen is. Zo is er is een heel oude dame met een telefoon met een ringtone van een ambulances. En een vrouw met een Noorse vriend die erg van schaatsen houdt en bij de schaatsbaan las: 'Verboden voor Noren'. Er twee roze-geklede meisjes die de hele tijd gekke bekken trekken in mijn spiegel. 

De Poolse kapster constateert met mij dat er helemaal geen permanent meer in mijn haar zit. Bij de derde spoelbeurt onthult ze dat ze permanent zetten zo leuk vindt. Dat kan ik me nou nauwelijks voorstellen. Waarom? vraag ik dus nieuwsgierig. 'Omdat het zulk precies werk is', antwoordt ze, 'zo'n geduldklusje'. Dennis (haar collega die het de vorige keer gedaan heeft) heeft dat geduld niet, weet ze. 'Hij houdt er niet van. Dat kun je zien'. Het fixeer moet je er héél precies uitdeppen, tot het echt droog is. Hij doet dat niet zo precies als zij. 

Geduld met kinderen heeft ze trouwens níet. Die roze meisjes die in mijn spiegel en om haar heen gekke bekken stonden te trekken, die kon ze wel sláán. Achter het behang. 'Daarom heb ik ook geen kinderen. Gek hè, dat ik met permanent wèl geduld heb.' 

Lek

Ik heb behoefte aan verre einders en rijd richting Lopik. Naar de Lek. Eerst naar IJsselstein en daar richting Schoonhoven. Toen ik laatst de Lek als wandelstek probeerde, iets ten westen van Vianen, kon je na 20 minuten ineens niet verder. Onderzoek wijst uit dat er onder Lopik allerlei wandelpaden op de Lekdijk en in de uiterwaarden zijn. 

Ik geloof dat dit stukje Nederland op de grens van de provincies Utrecht en Zuid-Holland maar eens een poosje mijn nieuwe hang-out wordt. Wat een schitterende wijdse uitzichten. Ruimte. Stilte. Af en toe een vrachtschip, een rijnaak. Oude stadjes. Veerponten. Het voetveer naar Almeirde vaart niet in de winter, maar bij Schoonhoven varen er twee. 

Vandaag vind ik geen gezelschap, maar het is wel fijn eigenlijk, zo in je eentje scharrelen. 

Vrienden

Hoe zou dat zijn, politieke vrienden? Het is een komen en een gaan. Ze mogen elkaar, vertrouwen elkaar -tot op zekere hoogte - houden elkaar de hand boven het hoofd/ zolang dat opportuun is. Toch kan ik me niet voorstellen dat deze twee nog eens gezellig gaan bijkletsen. 

Taart

Gisteren had stagiaire Tessa haar laatste dag. Ze had enorme taarten mee. Ik zeg altijd Nee. Nee, dank je. Nee. Ziet heerlijk uit, maar nee. Het is toch fijn om in de WeightWatchers-app níet die 15 punten in te vullen.

Zo ziet het eruit. De toegenomen waarden de afgelopen maanden komt van de nieuwe weegschaal, die anderhalve kilo meer aanwees. Nu heb ik een nieuwe truc: ik zet de weegschaal niet meer direct op de tegels maar op het badkamerkleedje. Dat scheelt zo een kilo. Omlaag.

Het blijft een gevecht. Want als je dan uit eten gaat met de collega's, je hebt om half één 2 boterhammen geluncht en spreekt 18 uur af voor de borrel en sommigen komen pas om half acht. Dan heb ik inmiddels wel enige wijntjes op, en nachos, en heb ik hongerklop, en eet ik zo een bakje patat op. Alsnog die 15 punten, zeg maar. 

Toch stemt het grafiekje in de WW-app wel vrolijk, hoe het ook beweegt en danst.

Het werk

Vijf maanden hebben ze stage bij ons gelopen, de linker twee. Ze moesten alle mogelijke marketing-karweitjes doen, tot dropjes in zakjes aan toe. Die werden dan uitgedeeld in de stand of bij de conferentie. Mensen houden van dropjes en worden heel willig als ze een zakje dropjes krijgen. Dat is de opvatting van onze uitgever (rechts). 

Het is een bijzondere ervaring om met zoveel vrouwelijke vrouwspersonen te werken. Ze praten voortdurend over kleren en eten. Vanavond nemen we afscheid van de stagiaires. Als ik om negen uur vertrek vinden ze dat heel gewoon. Ze vonden het al heel bijzonder dat ik mee was.

Zevenaar?

Eens per twee maanden maak ik een onkostendeclaratie. Dat is heel veel werk. Maar wel de moeite waard want ik reis wat af. Die declaratie kost wel anderhalf uur werk. Ik moet in een Exel-sheet invullen waar ik was en waarom, met datum, adres, postcode, kilometers en bewijs. Eens per half jaar voeg ik daar de parkeerkosten bij, die ik via Yellowbrick betaal. Daar heb ik alleen geen bonnetje van. Wel kun je op de site van Yellowbrick je transacties inzien, als je tenminste je klantnummer enzo hebt.

Dus ik mijn transacties bestuderen. De meeste kan ik traceren. Waar ik wanneer was en waarom. En wat voor het werk was, en wat niet. Erg mysterieus is mijn bezoek op 3 november 2016 aan Zevenaar. Ik ben bij mijn weten nog nooit in Zevenaar geweest. In mijn agenda vind ik ook geen clou.

Als ik het adres Google waar ik geparkeerd zou hebben  komt er een lelijke jaren zestig nieuwbouwstraat naar boven. Wat is hier gebeurd? Wie heeft hier uit mijn naam geparkeerd? Het triggert de fantasie wel. Bobby? Wat deed hij daar? Maar dat kan niet, want het gaat niet om de auto zelf, maar om je telefoon.

Genootschap

Eindelijk ben ik weer eens bij het DamesGenootschap. Het afgelopen jaar heb ik een paar keer verstek laten gaan, er was steeds wat. Het Bestuur heeft inmiddels een nieuwe locatie gekozen: niet meer Merkelbach, maar hotel restaurant The Lobby. Ook in Amsterdam-Oost, bij het Amstelstation. Het schijnt een echte hotspot te zijn. Van buiten is het een grauwe jaren zestig-zeventig betonnen flat, maar binnen is hij helemaal hip is gemaakt met 'vintage' meubelen uit de jaren vijftig en zestig. Mooi strak en smaakvol gedaan. Ik heb voortdurend schokjes van herkenning omdat die meubels ook bij ons thuis stonden. Maar dat hebben de mensen van onder de vijftig al minder. Ja, misschien stonden die meubels nog bij hij opa en oma.

Het Genootschap bestaat dit jaar alweer vijf jaar. Het heeft de crisis overleefd. Diverse Genootschapsleden zijn in de crisisjaren hun banen kwijtgeraakt, maar bijna iedereen is weer op haar pootjes terecht gekomen. In de statuten staat dat als je een half jaar geen werk hebt dat je er dan uit moet, maar die regels zijn gaandeweg versoepeld, mede ook omdat het een der bestuursleden overkwam. 

Ik maak er een grapje over, dat ik vijf jaar geleden een der bestuursleden tegenkwam op straat in Amsterdam-Oost, die vertelde dat ze dit Genootschap ging oprichten, en of ik erbij kwam. Omdat ik Hoofd heet en Pers ben natuurlijk, zodat ik over hen ga schrijven. Ze zei dat het nadrukkelijk ging om hóge vrouwen, geen gewóne vrouwen. Ik geloof niet dat mijn disgenoten deze anekdote erg op prijs stellen. Men moet er wel in geloven. Men maakt geen grapjes over zichzelf. 

Er is een lijst met 25 mogelijk nieuwe leden. 10 daarvan gaan uitgenodigd uitgenodigd. We stemmen. Heel veel 'hoge' vrouwen willen bij ons Genootschap. Het Bestuur beslist. Dit is je reinste elitevorming. En ik ben erbij. Het is erg leuk. Ik heb mij aangemeld voor de lustrumcommissie. 

Troost

Hoe verweer je je tegen het nieuws? De nieuwe werkelijkheid? De populistische politici die terrein winnen en innemen. Een heel klein beetje door te lachen om satirische filmpjes als van Arjen Lubach van afgelopen zondag. Zijn verzoek aan Donald Trump. Ik weet niet of u het al gezien heeft, maar zo niet, zie hier.

Het filmpje is op Facebook al 42 miljoen keer bekeken en het werkelijke aantal ligt vermoedelijk nog vele malen hoger. Vele internationale media besteedden er dinsdag aandacht aan in hun rubrieken. Het filmpje heeft zelfs tot een petitie geleid in Amerika. die op een speciale website van het Witte Huis staat waarop gewone burgers dergelijke verzoeken kunnen indienen. Wanneer 100.000 mensen de petitie binnen een maand tekenen, wordt het verzoek ingezien door de Amerikaanse overheid en moet die met een reactie komen. 'Nederland heeft in het kader van de eerste nieuwe Amerikaanse initiatieven verzocht om simpelweg op de tweede plaats te komen', staat in de motivatie van de petitie, die sinds dinsdag online staat. 'Op de tweede plaats staat nog niemand en Nederland heeft het netjes gevraagd voordat iemand anders dat deed', aldus de initiatiefnemer. 'We'll make them great too. We can do it.'

Ook sterk was Lubachs item over de mislukte inburgeringscursussen. Je ziet zo'n onderwerp bloedeloos op het nieuws: inburgeringsbeleid (waarbij migranten sinds dit kabinet Rutte 2 zelf hun cursussen Nederlands en inburgering moeten uitzoeken en bekostigen) is mislukt. Vroeger zorgden gemeenten ervoor. Bemiddelden. Deden misschien niet alles goed, vast niet, maar waren erop aanspreekbaar. Nu is er een wildgroei aan inburgeringscursussen. En de migranten die geen Nederlands kennen moeten zelf hun cursus uitkiezen.

Lievelingskostje

Dit gaat nergens over. Champignonragout. Ik kondig zaterdag aan dat ik zondag champignonragout ga maken. Bobby blij, want vroeger maakte zijn moeder ook altijd champignonragout. En dat was in zijn jeugd zijn lievelingsmaaltje. Maar ineens ligt zondag Schoonmama weer in het ziekenhuis en zitten we weer in Schiedam. Dat bezoek eindigt in een Chinees-Surinaams restaurantje in Chinatown in Rotterdam.

Dus als ik maandag die ragout eindelijk ga maken zit hij helemaal te likkebaarden. Er staat bij het recept dat het met gnocci moet, zeg ik, zal ik gewoon aardappelen doen? Nee, rijst! zegt Bobby, Champignonragout moet met rijst! Ik heb een recept uit een AH-kookboek en waarbij de saus aangemaakt wordt met een bakje zure room. Ik zie het al, dit is niet zoals Bobby's moeder ragout maakte. En bovenal: het is niet bovenmatig veel. Bobby probeert niet teleurgesteld te kijken. Het is best lekker, zoals ik het gemaakt heb. Maar het is niet de ragout van zijn moeder. Ik weet onmiddellijk hoe het had gemoeten: met een rou-tje. Lekker veel. Lekker zout. 

Je moet ook niet probéren het lievelingsmaaltje van de schoonmoeder na te maken. Dan delf je altijd het onderspit. Ik herinner mij dat Vati vroeger zo van hachee hield. De hachee van zíjn moeder, onze oma, wel te verstaan. En dat Mutti dan ook wel eens hachee  maakte. En dat hij dan zei dat het best lekker was, maar dat de hachee van oma veel lekkerder was. Wat vond ik dat als kind gemeen en respectloos naar Mutti! En steeds probeerde ze het weer. En steeds zei hij dat weer. Nooit zou ik trouwen. 

Rotterdam

Voor de derde keer in anderhalve week ben ik in Rotterdam. Vandaag is er markt, een tamelijk rommelige markt. Veel rommeliger en ruimer van opzet dan de krappe markten die ik ken in Amsterdam en Utrecht. Leuk is dit. Ze verkopen er alles tot rozegebloemde jaren-vijftig-nachtponnen aan toe. Een oudere Marokkaanse man zoekt er een uit. Ook zijn er bossen bloemen te koop voor slechts 1 euro 50. 

Van de markt ga ik naar de bibliotheek. Ook al zo leuk. Niet zo high brow als de OBA, en met een minder hip en veel ouder publiek, maar zo in deze ochtend redelijk goed bezocht. Het mooist daar vind ik de taalles van een oudere Rotterdammer aan een migrant. Ze lezen samen in een kinderboek. Volgens mij is Rotterdam een goeie stad.

Orkney

Ik lees Amy Liptrop, De uitweer. Heel mooi. Ik zag haar laatst in gesprek met Jeroen van Kan in het tv-programma VPRO Boeken. Dat is een boekenprogramma op zondagmorgen waar ik bijna nooit naar kijk, want zondagmorgen. Maar de VPRO had mij gebeld of ik niet een interview met hen wilde doen, met hem en de nieuwe medepresentator Carolina Lo Galbo. Toen heb ik zeven afleveringen gekeken.

Van die zeven trof de uitzending met Amy Liptrot me het meest. Een Britse vrij jonge schrijfster, geboren en getogen op een van de Orkney-eilanden boven Schotland, om te studeren naar Londen verhuisd, daar enorm alcohol-verslaafd geraakt en op haar dertigste met hangende pootjes terug naar het verre noorden, naar dat woeste landschap in de oceaan, waar ze haar vader helpt op de boerderij en aan baan vindt bij de Vogelbescherming. Ze schrijft geweldig over die eilanden. En over doe verslaving. En over haar jeugd, waarvan de vader toen zij klein was ernstig psychiatrisch patiënt was. De rijkdom aan sensaties in de natuur daar op die eilanden is welbeschouwd veel groter dan die in Londen, waar die vooral uit feesten en drank bestond. 

In een interview in The Guardian lees ik dat ze het afgelopen weekend geïnterviewd is in boekhandel Waterstones op Piccadilly Circus door Olivia Laing. Bijzonder. Die heb ik vorig jaar nog gelezen, haar boek heette De eenzame stad, en behandelt eenzaamheid in de stad, zowel uit persoonlijk als cultuurhistorisch perspectief. Twee jonge intelligente vrouwen in gesprek over eenzaamheid en verslaving in de grote stad. Hoe zal dat geweest zijn?

Het Interview op VPRO Boeken

Tulips

Ik koop tulpjes (2 bossen voor 5 euro) bij de AH: een bosje gekleurde en een bosje zachtroze. Er is een nieuwe wat oudere caissière die tegen mij zegt: 'Wat een práchtige bloemen.' Ik kan er niets aan doen, ik vind dat heel prettig. 

Een paar jaar geleden in de Tesco in Zuid-Engeland, herinner ik me, prees ook een caissière iets van de boodschappen op de band. Ik ben het nooit vergeten. Ik kocht daar een blauw beschermhoesje voor mijn iPhone5, weet ik nog. 'O! Heb je ook een iPhone5?' En Bobby kocht een of andere chocopasta, die zij ook altijd kocht, zei ze, want zó lekker. Ze stak altijd haar vinger in de pot. 

Dat zouden meer caissières mogen doen, (positief) reageren op de inkopen van de klanten, want je krijgt er als klant een bijzonder positief gevoel bij. En volgens mij is het voor de caissière zelf ook leuk, om niet als een robot je werk te doen.

De lichtroze tulpjes schieten uit op de vaas, de andere niet. 

Plantsoen

Op de Facebookpagina van ons plantsoen heb ik om foto's van vroeger gevraagd en toen kwam zomaar deze. Wat een prachtig beeld. Omstreeks 1957, mijn geboortejaar, zou dit plantsoen aangelegd zijn. Ik kan me niet goed voorstellen hoe het hier toen uitzag. De Beatrixlaan achter ons is een mooie jaren-dertig-straat. 

In 1954 werd de gemeente Zuilen 'geannexeerd' door de stad Utrecht, zeggen ze hier, en daarna zijn die treurige flatjes gekomen, rij na rij, waarvan de meeste in de afgelopen jaren weer afgebroken zijn. Wij wonen op de plek van zo'n afgebroken flat.

Ik vermoed dat die flats in de weilanden werden gezet. En temidden van die zouteloze flats kwam hier en daar dan een plantsoen, om het geheel iets leefbaars te geven. Het was de wederopbouw. Misschien waren veel mensen toen heel blij met die flats, en was het een grote verbetering met wat ze daarvoor hadden. Woonden jonge echtelieden bij gebrek aan woningen in bij ouders en schoonouders. En hadden ze hier dan lucht en ruimte. Vergelijkbaar met in Amsterdam de wijken Bos & Lommet, Slotermeer, Slotervaart en Osdorp. 

En nu wonen we hier allemaal tezamen: Zuilenezen en Zuilenaars. De eersten zijn hier geboren en getogen vóór 1954, de laatsten zijn na 1954 ingestroomd. 

Dat zo'n foto zomaar gedeeld wordt, daar word ik heel blij van. 

Why???

Waarom doen mensen dat? Takken en stenen en blikjes op het ijs gooien? Dat verse ijs is zo mooi maagdelijk. En nu alleen maar troep. En in ons plantsoen gooien ze dan ook nog eens alle boeken uit het biebje op het ijs.

L'histoire se repète. Vorig jaar deden ze het ook. Maar ik had gedacht dat intussen iedereen van het biebje was gaan houden. In zijn / haar hart had gesloten. Volgend jaar zodra het gaat vriezen de boeken maar meteen weghalen. 

Van Zus1 krijg ik ter troost vast een stapel Grishams mee. 

Herstellen

Nog even van 08 tot 09 werken en dan ben ik vrij. Eerst maar weer eens naar bed, want ik heb hoofdpijn en stramme schouders. Zal ik de hele dag in bed en/of op de bank blijven, zal ik naar Westbroek de natuur in, of zal ik naar het Haags Gemeentemuseum kunst kijken? Het is een schitterend zonnig dag, een dag in bed is dan een verloren dag, maar ik wil niet in mij eentje naar de zodden. Ik app Peeq, die echter stil blijft. Net als dat het dan maar Den Haag wordt, antwoordt Peeq 'ja leuk!' en worden het alsnog de Westbroekse zodden.

Het is er prachtig, maar in het geheel geen wintertafereel zoals ik hoopte. Peeq herinnert zich nog dat ze hier schaatste.

We doen de 15 km, wat betekent: het Bert Bospad vanaf parkeerplaatsje Westbroek, dan naar Tienhoven, en tenslotte over het asfalt terug naar Westbroek. Ik wil allemaal prachtige foto's maken, maar de telefoon is niet bestand tegen de kou. Dus kan ik nu niet laten zien dat in Tienhoven de mensen hun kinderen op het ijs laten schaatsen. Het ziet er zo onbetrouwbaar uit. Waarom doen ze dat? De hunkering naar winterse ijspret is enorm. Dat heb ik ook. Maar geen haar op mijn hoofd. 

Hostie-Erlebnis

Voor het werk ben ik vandaag alweer in Amsterdam, ditmaal met de trein. Ik ben ruim op tijd en ik wil nog even de Nicolaaskerk in, tegenwoordig Nicolaas Basiliek. For old times sake. Er staat een bord in de entree, dat toeristen even niet welkom zijn, vanwege de eucharistieviering. Dan ga ik die viering toch bijwonen, denk ik. Het is er prachtig. Mooi licht door de hoge ramen.

Jim S. is priester van dienst. Dat is hij alweer enige jaren. Ik heb veel over hem gelezen. Ooit was hij chef-redacteur van de HP/De Tijd. Als kind opgevoed in de vrijgemaakte sfeer. Zijn vader was dominee en theoloog, het gezin ging gebukt onder dezelfde kerkstrijd (1967) als die van mijn jeugd. Zijn oudste zus was psychologe Aleid S, die diverse boeken over geloof en depressie heeft geschreven, en die is meer in de esoterische hoek terecht gekomen. Op zijn 54e zag Jim het katholieke licht en liet hij zich ook maar meteen omscholen tot priester.

Hij is in de Nicolaaskerk kapelaan, de opvolger van priester Joop Stam, die bijzonder populair en warmhartelijk was. Jim S. is meer een precieze, correct in de leer. Hij ontbeert een beetje de warmhartelijke uitstraling. Dat kan. 

Er wonen daar rond het middaguur 15 à 20  mensen in die enorme kerk de eucharistie bij. Die duurt een half uur. Jim doet zijn ding, samen met een oude misdienaar of hoe dat heet. Hij is geen saaie voorganger. Hij heeft een heldere dictie, dat moet ik hem nageven. Maar verder denk je wel: voor wie doe je dit eigenlijk? Voor jezelf? Voor de gelovigen? Het heeft weinig overtuigingskracht.

Enfin. We ontvangen de hostie. Ik doe altijd mee met de hostie. Maar vandaag heb ik toch zo'n gevoel: het mág niet van deze voorheen vrijgemaakte. Hij mag nu dan wel katholiek zijn, maar hij loert nog steeds op mensen die zich niet aan de regels houden. 

Maar ik neem gewoon de hostie van hem aan en loop terug naar mijn plaatsje in de kerkbank. Begint hij onder het uitdelen der hosties enorm te smoezen met die oude misdienaar. Ik denk meteen: Dat gaat over mij! Ze blijven maar smoezen en op een gegeven moment loopt die oude misdienaar het middenpad in. Niet naar mij, denk ik, niet naar mij. Maar wél naar mij dus.

Of ik de hostie wel tot mij wilde nemen. Huh?

Blijkbaar had die hostie-verdelende S. gedacht dat die roodharige vrouw de hostie niet in haar mond had gestoken en was dat onverkwikkelijk. Maar ik had dat wel degelijk wél gedaan. Maar misschien pas nadat ik mij omgedraaid had. Heb ik gedaan, zeg ik. 

Er komt een situatie in herinnering, dat ik een jaar of twaalf was en mijn vader met zijn hele gezin stad en land afreisde naar orthodox-gereformeerde kerkdiensten. Zo gingen wij op een zondag naar Rijssen, naar een hoedjes- en zwarte-kousen-kerk. Vrouwen moesten daar een hoedje op. En mijn moeder en haar vele dochters hadden geen hoedjes op. En zij werd gekapitteld vanaf de kansel. En toen zijn we geloof ik met zijn allen geloof ik de kerk uitgelopen, al weet ik dat niet meer zeker. Daar moest ik aan denken, aan die kapittelende steilgereforrmeerden en dat ik nu nota bene door een ex-gereformeerde priester onterecht gekapitteld moet worden!

Misschien dat ik  hem een linkje ga sturen naar deze blog. 

Russisch Diner

Bobby heeft wat goed te maken en bereidt een Russisch viergangendiner, dat hij in de Bibliotheek-to-be bij een knappend haardvuur serveert. Madam, dinner is served in the library. Eerst moet ik nog een kwartier buiten blijven ook, hú!, om de verrassing nóg groter te maken. Natuurlijk ben ik helemaal vertederd, ook al is het eten met spekjes en room, toast met ham en ei, soljanka en boeuff stroganov met veel gebakken aardappelen. Echt een WeightWatchers recept.

Russische supermarkt, Slavjanski Dvor, Amsterdamsestraatweg 316, Utrecht,

http://www.slavjanskidvor.nl/

Weer bij de tandarts

Het is weer tijd voor de paradontoloog, die na een half jaar aanzien gaat kijken hoe het gaat. Ik zit bij een hele moderne highbrow klantvriendelijke tandartsenpraktijk bij het Wilhelminapark. Chique de friemel. In de wachtkamer is een scherm met informatie, reclame, en filmpjes. Waaronder Mr. Bean. Dat relativeert het allemaal weer zo enorm.

De paradontoloog is bijzonder verrast en tevreden over de stabilisatie van het alles. Hij straalt ervan.  Hij vertelt dat hij bang was dat ze achteraf toch een verkeerde keuze hadden gemaakt, zo traumatisch als de tandvleesbehandeling was geweest.  Maar nu lijkt alles goed. Ze kijken het graag nog een half jaartje aan en dan mag ik terugkomen.

Deprimaandag

Vandaag is het Blue Monday. Sommigen zeggen tenminste dat het vandaag is, anderen zeggen dat het volgende week maandag is. Deprimaandag. De meest deprimerende dag van het jaar, De dag waarop je je realiseert dat je goede voornemens alweer niet zijn gelukt en dat je vakantie verder weg lijkt dan ooit. Bij mij is het ook erg. Ik heb weinig geslapen, ik kan mijn bed niet uit komen, ik mis alle treinen en sta te kleumen op de perrons. En we vergaderen maar steeds. 

Er is vandaag een wiskundeleraar van het dak van zijn school gesprongen. Te Den Bosch. Die had nog eens Blue Monday. In De Telegraaf hebben ze een leerling gevonden die vertelde dat hij heel aardig was. En vijftig. En gescheiden. En eenzaam. 'Het was een lieve man van ergens rond de vijftig jaar. Hij gaf op een vrij onorthodoxe manier les. Je kreeg een heel persoonlijke benadering. Niet klef, maar menselijk. Als ik een probleem zou hebben, was hij de docent naar wie ik toe zou gaan. Op privégebied was hij een eenzame man . Een jaar of tien geleden is hij gescheiden. Waarom hij hier op school een einde heeft gemaakt aan zijn leven? Dat durf ik niet te zeggen, maar het lijkt me duidelijk dat hij hier een statement mee heeft willen maken. Je kan zo’n treurige daad ook thuis doen.'

Fanfare te Water

Mo heeft me uitgenodigd voor een voorstelling 'Fanfare te Water' van het Zuilens Fanfare Corps en het muziektheatergezelschap Waterproof Live. Wat is dat nou weer, denk je dan, maar toch, het is leuk om uitgenodigd te worden en de voorstelling is om de hoek. 

Het is fantastisch. Ik dacht: we krijgen ouderwetse fanfare, en dat vind ik óók geweldig, maar dat was niet zo, het was bijzonder hedendaags en multidiciplinair. We kregen hedendaagse blaasmuziek, vaak jazzy, we kregen schitterende filmbeelden over het water hier te Zuilen: van de Rode Brug over de Vecht via Zuilen en Oud-Zuilen tot aan de Maarsseveense Plassen, maar ook de vijver van het Julianapark en de spoorbrug over het Amsterdam-Rijnkanaal. Het zijn alle beelden uit mijn dagelijkse leefomgeving en die muzikanten spelen er - in alle betekenissen van het woord. 

Ze doen de grappigste geluidsexperimenten, met tikken en gorgelen, en spetteren met afwasborstels in plastic opbergdozen vol water. Het is een voorstelling vol plezier en humor. Van hoog niveau idee, muziek en regie. Door de prachrige filmbeelden van de muzikanten in en om het water is het heel toegankelijk en verbindend. 

Het is prachtig en veel grootser dan twee dagen optreden in het Zimihc Theater. Het is Muziekgebouw aan het IJ- en VPRO-waardig. De thuisblijvers hadden enorm ongelijk, zeg maar.

Abonneren

Dat is een goeie ankeiler van VN! Ik wil tenminste onmiddellijk het artikel lezen, maar in tegenstelling tot najaar 2016 -  toen VN op weg naar de grote vernieuwing alles gratis op het web gooide - kom je er nu niet meer in, tenzij via een pittig betaald abonnement. Ik probeer Blendle, maar dat lukt ook niet, want daar staan alleen artikelen uit de printeditie in. Mooie foto ook. Deze Hanna Bervoets wil ik onmiddellijk  tekenen, ik wil ook haar lezen. Ze won afgelopen week twee belangrijke literaire prijzen en ik heb haar nog nooit gelezen. 

Even over Vrij Nederland: op tweede Kerstdag met de nieuwe maand-VN op kerstvisite te Maassluis appte ik Leen dat Bobby en ik besloten hadden weer een abonnement op  VN te nemen, maar eerlijk gezegd heb ik dat nog niet gedaan. Dus wil ik dat artikel lezen, moet ik nú een abonnement nemen. En ik laat me niet graag dwingen.

Maar we hebben onze onvolprezen digibieb met maar liefst drie titels van Bervoets. Ik kies 'En alweer bleven we ongedeerd', een bundel Volkskrant-columns uit 2015. Bervoets lezen: een ontdekking en een prachtige zondagbesteding. Ze doet een beetje denken aan Maartje Wortel, die ook zo onverwacht en minutieus de krochten van de geest, het lijf en de wereld kan onderzoeken. Zo treft mij een tekst over wachten. Dat je je zo kunt ergeren als je op iets of iemand moet wachten. Dat je het ene moment vredig een boekje zit te lezen en dan ineens ga je je ergeren omdat een dwingende gedachte je daartoe prangt. Of over 'zwienden' zoals zij de vrienden-van-vrienden bestempelt. Ze vergelijkt ze met zwagers: als je zus gaat scheiden is de zwager ook bij jou uit beeld. Als de vrienschap over is zijn ook de vrienden-van-vrienden uit beeld.

Als je de Volkskrant niet leest dan kom je ook de columnisten van de Volkskrant niet tegen. Ik vind haar erg goed. 

Bye bye Obama

Zaterdagmiddag. De kranten staan vol met zijn afscheid. Foto's van Obama 8 jaar geleden en nu. Ik weet niet wat ik erover kan zeggen, niets, alles wordt overal al gezegd. Ik wil alleen laten zien dat de wereldpolitiek ook in mijn dagen en in mijn bewustzijn aanwezig is, ook al blog ik er niet over. 'Daar moet je niet over gaan bloggen', vindt Bobby als ik zeg dat ik mijn blog soms zo triviaal vind in het licht van alles in de wereld, 'jij hebt een ander onderwerp.' Zo dan maar.

Fresco's

Gisteren kocht ik te Rotterdam het boek Beroemde fresco's. De fascinerende wereld van de Joegoslavische fresco's. Het is een boek uit 1986, net voor de val van van alles daar in het Oosten. Deed natuurlijk denken aan de laatstleden vakanties in Macedonië en Montenegro.

Het zijn prachtige afbeeldingen. Het waren prachtige kerken daar, de oosters orthodoxe. Het is daar en wonderlijke mengelmoes van gebedshuizen: rooms katholieke, oosters orthodoxe en moskeeën. Dat komt allemaal voort uit de wereldgeschiedenis. Ik vind het heel moeilijk te volgen. Eerst had je de Romeinen, toen kreeg je (daar) vanaf de 4e eeuw het Byzantijnse Rijk, dat zeg maar oost- Romeins was, en daarna kwamen in de 14e eeuw de Turken.

De tekst in het boek is nauwelijks te volgen. Een rare gewaarwording, dat je leest en dar er niets binnenkomt. Want wat weet je nou helemaal van al die Slavische landen, talen, bergen, rivieren, steden, kerken, kloosters, leiders, heiligen, koningen. Er zit geen kaartje bij, geen lijstje jaartallen, niets. 

Thuis te Zuilen

De hele week heb ik me er al op verheugd; de uitreiking van de Zo-is-Zuilen-Award in de Parel van Zuilen. Al mijn Nieuwe Vrienden in de wijk bijeen. Actieve mensen. Idealisten. Kunstenaars. 

Eerst krijgt 'onze' Suzan van de Springertuin de Gouden Peer 2016 van de Springertuin. Dat is een peer gesneden uit hout van een gouden regen. En dan krijgt van acht genomineerden De Vrijwilliger Brandweer Zuilen de Zo-is-Zuilen-Award.

Mijn levensproject Thuis-te-Zuilen krijgt steeds meer handen en voeten. Ik ontmoet de kunstenares Beatrijs Wind, die mooie kunstwerkjes maakt waar je je op kunt abonneren, de dichter Menno Olde Riemerink (Smit), die over twee weken een kunstenfestival organiseert in ons Zimihc-theater. De cabaretière / zangeres Marloes Klaassen van wie ik in september een filmpje maakte. Esther Kersten, de wandelcoach. Ady Hoitink, buurtmakelaar, die alles en iedereen aan elkaar verbindt. De twee redacteuren Marcel Reijmerink en Benno van der Maten van de buurtwebsite Zo-Is-Zuilen.

Zij vinden mijn idee om interviews voor hen te maken helemaal top. 'Wie ben jij', vragen ze. En wie ik ben, heb ik besloten te vertellen, is de persoon achter de Facebookpagina Niftarlakeplantsoen en het buurtbiebje. 'O! Wat leuk! Ik dacht wel eens: wie dóet dat?' zeggen sommigen. 'Nou', zeg ik, 'dat doe ík.'

Ik geniet altijd erg van de belevenissen van Zus4 in haar minidorp Kirch Kogel /Reimershagen in Mecklenburg Vorpommern, die overal voorzitter of bestuurslid van is en loco-burgemeester, en organisator van dorpsfeesten en taalcursussen. Dat mag ik nu allemaal beleven op Zuilen. 

Als ik in de nacht thuiskom zit Bobby voor de houtkachel te genieten van zijn boek over experimentele Russische kunstenaars in de tijd rond de Russische Revolutie, dat ik voor hem bij De Slegte Rotterdam gescoord heb. En hij luistert grijnzend naar mijn verhalen over al mijn nieuwe buurtvrienden. En we bakken een tosti. Mmm. Thuis te Zuilen.

Rotterdam

Ik heb een sterke aandrang om naar Rotterdam te gaan. Naar de nieuwe De Slegte nog wel. En naar die nieuwe Markthal. Dus ik ga. Wat een enorm leuk uitje! Kan ik iedereen aanbevelen. Je kunt onder de Markthal parkeren dus bij dit weer word je nauwelijks nat. Die markthal is fabuleus van architectuur. En zo exotisch eten dat ik van keuzestress tenslotte omga voor een oer-Hollandse portie kibbeling. Ik wist niet dat er helemaal huizenbouw om die Markthal was. 

En die De Slegte roept zoveel sentiment op. Heerlijke onverwachte boeken. Veel reli- en kunstboeken ook. Ik voel me er als een vis in het water. 

Liefde

Ik zie de documentaire 'De lengte van liefde' over een 50-jarige moeder met een 21-jarige dochter. De dochter heeft twee jaar daarvoor een hersenbloeding gehad en kan heel weinig aan. Het leven van de moeder staat helemaal in het teken van de zorg voor haar dochter. Mantelzorg heet dat. 

Het wordt haar soms allemaal te veel en ze bedenken dat ze in de tuin de schuur gaan inrichten als appartementje voor de dochter, zodat vader en moeder ook wel eens alleen zijn.Het is een ruimte schuur. Er kan echt een appartementje in. 

We zien moeder en dochter helemaal verkleefd. Dochter heeft het erg moeilijk met haar beperkingen en is bang te vereenzamen als ze op zichzelf zou (moeten)  gaan wonen. Hun leven is bijzonder onopvallend gefilmd. Je kunt je niet voorstellen dat de filmer en regisseur in de ruimtes zijn. De gesprekken zijn onnadrukkelijk. Halve zinnen, halve gedachten, zoeken. Zorgzaamheid, sacherijn. Zo tegengesteld aan het volle leven vol mensen en activiteit. En ook een werkelijkheid. Heel bijzonder. In de serie 2Doc van Human. 

O. De film en de regisseur Anna Peeters (1991) hebben diverse prijzen gewonnen, zie ik nu. Peeters studeerde op haar eenentwintigste af aan de HKU te Utrecht. Voor haar afstudeerfilm liet ze zich  inspireren door vorm-elementen uit Franse fictiefilms. Op het Nederlands Filmfestival 2013 ontving zij de Wildcard Award voor haar film Hoe ik mei en juli voel, een prijs van het Nederlands Filmfonds voor de drie meest veelbelovende afstudeerders. Met deze prijs won zij budget voor haar debuutfilm De lengte van liefde.

Ze vertelt ergens dat ze van dichtbij heeft meegemaakt hoe heftig de gevolgen van mantelzorg zijn. ‘Waarin schuilt de kracht van een mens om dit te kunnen? Het zit blijkbaar in mensen om dit voor iemand te doen. Zelfs als wat je terugkrijgt van de ander, zo wrang is. Pas wanneer een ziektebeeld blijvend is, zien mensen in wat de intensieve zorg voor invloed heeft op hun eigen leven. Ik bewonder mensen die zich belangeloos inzetten voor een ander. Maar wat als degene voor wie je zorgt ingrijpend veranderd is?’

Te zien op Uitzending gemist:

Neem een geit

Sinds we uit economische motieven op afstand werken (vanuit Haarlem, Leiden, Deventer, Aalsmeer, Woudsend, Heemstede en Bunnik) zien we elkaar nauwelijks meer. Als collega's. Het meeste werk is geoutsourced. Of je dat nu wenselijk vindt of niet, soms wel soms niet, we hebben het werk en elkaar allemaal nodig, dus je accepteert het maar. 

We bellen niet eens vaak meer. Alles gaat tegenwoordig per mail en Whatsapp. Alleen als het via die weg niet snel genoeg lukt ga je bellen. 

En als we elkaar eens live ontmoeten dan is dat vaak snel tussen twee andere afspraken in. Nooit hebben we meer eindeloze tijd. Nooit een avond ouwehoeren en fantaseren en confidenties. Wat zo leuk kan zijn met collega's. Dat is een groot gemis. 

En iedereen vraagt erom. Wanneer zien we elkaar weer eens? Ik mis het contact. De saamhorigheid. Vanavond zou het eindelijk zo ver zijn. Ik had voor ons een restaurant gereserveerd en eindelijk eindelijk zou het er van komen en zouden we weer een leuk avondje doen. Te Utrecht. Dier locatie is te rechtvaardigen. Maar: de mensen moeten wel helemaal uit Haarlem, Leiden, Deventer, Woudsend, Aalsmeer en Heemstede komen.

Het hing in de lucht. De een ziekig, gebrek aaan oppas, man ziek, eigenlijk te druk...  Als er vanochtend 11 uur drie afzeggingen uit het land zijn en er van de elf disgenoten nog maar acht zullen komen, waarvan vier van ons kantoor te Bunnik, én Bobby, dan denk ik: Cancellen die handel. Jammer dat het niet doorgaat, zegt iedereen, echt jammer, maar ook wel heerlijk.  

Neem een geit. Een advies van een rabbi aan een man die kwam klagen dan het leven hem over de schoenen liep met een groot gezin en te weinig geld in een te klein bovenhuis. Mét de geit werd het nog veel erger. En dan de geit weer wegdoen. Dan is er een grote opluchting. 

Of het etentje er ooit van komt? Never give up. Ik probeer een nieuwe datum via Afspreken.nl.

Avec Bébé

Vandaag mag ik een paar uur op Bébé van Nichtje passen. Bébé is nu zes weken. Nichtje had haar moeder - Zus3 - gevraagd maar die moet naar Excel-cursus. Of ik kon inspringen. Já! Toen ze het vroegen dacht ik dat het mijn vrije woensdag betrof, maar het blijkt net de drukste woensdag van de maand. Toch wil ik deze vreugde niet missen, dus we organiseren alles eromheen. Ik heb nog nooit een baby verzorgd. Ruth zegt: stuur maar foto's! We gaan je helpen.

En zo verzamelen we allemaal om 11 uur te Maarssen. Nichtjes man legt alles heel precies uit, van de melk, het flesje, de lapjes, de schone kleren, de luiers, de zalfjes. Zij hebben het zelf ook nog maar net geleerd allemaal. Nichtje geeft nog eenmaal de borst en doet dan haar mooiste jurkje aan om naar het promotie-feestje van haar vriendin te gaan.

Ik stel me helemaal in op een middag met huilbaby, en ongelukken, maar niets van dat alles: Bébé slaapt alleen maar zoet. Een keer heb ik de fles gegeven en een keer een luier verschoond. Alles gaat van een leien dakje. Ze is zo stil, dat ik af en toe denk: Leeft ze nog wel?

No Inspiration

Zit aan de tafel op mijn kapelletje te wachten op inspiratie, maar die is er niet en die komt niet. Teveel werkdingen aan het hoofd. Blader de laatste Happinez door, die ik in de kerstvakantie kocht ter inspiratie, maar niets inspireert. Na drie keer heen en weer en op en neer bladeren blijven m'n ogen hangen op een fotoreeks met foto's van stillevens van afval. Er staat een tekst bij dat je niet moet kijken, maar dat je het moet zíen.

Dus kijkend naar de troepjes op mijn bureau zie ik de rol wc-papier. Die staat daar om te deppen bij het schilderen. En een even grijswitte zelfgeschaafde en -geschuurde zeepstenen kaarsenstander. Eigenlijk is het best geestig: geen inspiratie.

'Een waardig opvolger van het pissoir van Marcel Duchamps', oordeelt Bobby,

Reparatiecentrum

Die 199 euro voor een nieuwe touch screen voor m'n iPhone vindt iedereen op het werk wel heel veel, maar dat een nieuw touch screen duur is, en meer dan 100 euro, daar zijn de collega's het wel over eens. En onderzoek wijst uit dat de touch screen van de 6s bovenmatig duur is. En nee, daar zijn we niet voor verzekerd.

Zo kom ik al googelend terecht bij de firma GSM-Reparatiecentrum aan het Smaragdplein. Hoograven. Andere kant van de stad. Ze bieden kortingen, zelfs als je een afspraak maakt krijg je al 10 euro korting. En ze repareren je telefoon in een kwartier, waar een ander het in een uur doet. Op hun website staat dat hun klanten hen waarderen met een 9,2. Wij van wc-eend. 

Het probleem met kopie-screens, vertellen ze, is dat het swipen misschien niet zo goed gaat. Dan moet je twee of drie keer swipen voor het effect heeft. Daar erger je je dan natuurlijk dood aan. Dan maar 30 euro extra.

Het zijn heel erg aardige jongens, snel, servicegericht. Ik hoor en zie ze met de andere klanten praten, allemaal 55-plussers, en alles met begrip en respect. Ik geloof dat ik nu wel een nieuwe telefoonreparateur heb.

Het fenomeen verdriet

Over verdriet gaat dit boek. Verdriet dat mensen met zich meedragen. Ieder mensen draagt wel een verdriet bij zich. Bij sommigen is dat manifester dan bij anderen.

Het beeld van verdriet dat de Italiaanse schrijver Andrea Bajani oproept is dat van een soort huisdier is dat altijd bij je is. In het geval van deze roman/novelle gaat het om een jongetje met een onpeilbaar groot verdriet. Met ouders met elk ook weer een groot verdriet. Het begint al bij de vreugdeloze geboorte in het ziekenhuis. De moeder is alleen met de baby en liet blij en melk komt er ook niet uit haar borsten. Dan komt er het verdriet in het wiegje van het jongetje. 

Jaren later ziet hij in de klas een heel dun meisje in het dorp met óók een groot verdriet, maar zij laat dat altijd thuis. 

Ik lig het boek in mijn kapelletje te lezen, want ik wilde een beetje in mijn eentje liggen lezen. Ik zou het zo willen voorlezen. Bobby zit een puzzeltje te maken en wil niet voorgelezen worden over verdriet.

Het is een heel klein heel mooi heel poëtisch adembenemend boek. Het verdriet zie je zo in het dagelijks leven denk ik het best bij de mensen die je al lang kent, van jongsafaan.

Still Alice

Vrijdagavond 6 januari, Mutti's verjaardag, was op tv de film Still Alice. Hebben jullie dat niet gezien? vraagt Zus1 verbaasd op Mutti's feestje. Mutti had Alzheimer. Veel van haar zussen en broers hadden / hebben Alzheimer. Er is gerede kans dat wij het allemaal ook krijgen. De film Still Alice gaat over een vrouw die al op 50-jarige leeftijd Alzheimer krijgt. Dus ga ik vandaag maar kijken.

Still Alice is de verfilming van de roman Ik mis mezelf. We volgen Alice Howland, een vrouw van vijftig die de diagnose alzheimer krijgt. Julianne Moore - die Alice speelt - ontving voor haar rol een Oscar. De roman werd geschreven door de neurowetenschapster Lisa Genova die hem in eerste instantie in eigen beheer uitbracht. Twee jaar later werd het boek opgepikt door een grote uitgeverij en werd het een bestseller, in 37 talen vertaald en wereldwijd 2,4 miljoen keer verkocht. En toen dus verfilmd.

Alice is een leuke vrouw met een leuke man, drie volwassen kinderen en een prestigieuze baan als taalwetenschapper op Harvard University. Maar ze raakt langzamerhand de grip op haar geordende leven kwijt: ze vergeet afspraken, valt in herhaling tijdens colleges en verdwaalt tijdens haar standaard hardlooprondje. Dan blijkt dat ze Alzheimer heeft. Haar wereld wordt steeds kleiner. Ze moet haar leven en relaties opnieuw vorm geven. Het draait niet meer om de toekomst, maar om het moment. Het is een heel aangrijpende film, confronterend ook als je zelf steeds meer vergeet. De vergeetachtigheid is echt een issue en een zorg in mijn omgeving bij de almaar groeide groep 55-plussers.

Uitzending gemist

Rondje Noord

Volgens mij is dit een kleurenfoto. Ja, je ziet het aan de onderkant van de pont: die is blauw. We doen een rondje Amsterdam Noord. Heel erg leuk is Noord. Ook soms heel lelijk. Maar dat ben je vergeten zodra je de Nieuwendammerdijk op loopt. 'O!' zeggen de Geschwister, die altijd geroepen hebben dat ze nooit in Amsterdam zouden willen wonen: 'Hier wil ik wel wonen!'

Nu ik daar weg ben ga ik ze allemaal overhalen bij ons op Zuilen te komen wonen. 

Barsten

De telefoonwinkel heeft mijn touch screen nóg niet op voorraad. Ik bel een andere firma, op Achter Clarenburg die ze wél op voorraad zegt te hebben. Stap ik daar binnen, in de zaterdagmiddagdrukte, zegt het jongmens dat een nieuw touchscreen voor mijn type iPhone (6s) 199 euro kost. Huh? Wij leveren alleen de beste kwaliteit, mevrouw! 

Dat gaan we natuurlijk niet doen. Andere telefoonwinkels doen het misschien goedkoper, zegt hij, maar bij ons krijgt u de Originele. Ja ja. 

Die gsm-winkels zien er allemaal even louche uit. Deze prijskwestie moet ik eerst maar eens tot op de bodem uitzoeken. Misschien heeft mijn baas, die de telefoon ooit voor mij gekocht heeft, wel een verzekering op deze telefoon afgesloten.

Dorpspomp

Wij hebben hier in de wijk een digitale dorpspomp 'Zo is Zuilen' genaamd. Ik denk dat-ie met gemeentesubsidie gemaakt is (mooi!) en door vrijwilligers en andere mededeelzame buurtbewoners gevuld wordt. Ik stuur af en toe ook een foto in, bijvoorbeeld van het ochtendgloren op het station. De foto linksboven is van mij. Dat geeft groot genoegen, het is toch weer anders dan je eigen blog of site. 

Ik vindt het zo'n leuke site. Vroeger had je buurtkrantjes die  vol advertenties van en artikelen over ondernemers stonden. Dit is zo democratisch en niet commercieel, dat ik van de weeromstuit de ondernemers-verhaaltjes wel eens mis. En andere verhalen over / interviews met mensen in de wijk. Want er werken natuurlijk geen echte journalisten aan. Maar wat zou het leuk zijn: de dames van de bakker, Albert en Dennis van de kapsalon. De Turkse groenteboer. De Turkse kleermaker. De Turkse restaurette. Misschien ga ik ze ooit een serietje aanbieden. 

Het weerbericht

Ik heb een ontzettende hekel aan het weerbericht, vooral op het NOS-journaal. Zo lang als dat duurt. Nu weer dat Code Oranje. Het Mensen Binnen Blijven!

Omdat het vandaag Mutti's verjaardag is/was en we vroeger altijd het weekend na Nieuwjaar alweer met zijn allen naar Emmen togen voor het verjaardagsfeest hebben wij Geschwister morgen in Amsterdam afgesproken. Ter nagedachtenis. 

We gaan wandelen in Amsterdam-Noord. Is het idee. En dan eten bij EYE.  We hebben een heel schema wat we hoe laat gaan doen, want dan kan iedereen insteken wanneer hij/zij wil. Het was een heel gedoe om eruit te komen. Maar we zijn er uit. 

Maar hoe dichterbij het komt hoe bizarrer is de afspraak. Het gaat namelijk vannacht en morgen enorm ijzelen. Op de buienradar kun je het zien: nog een uur en de ijzel is hier. Ik zie ons morgen al glibberen en op onze achterhoofden vallen. Wel onvergetelijk natuurlijk, al bij voorbaat. Je wilt niet de eerste zijn die afzegt. 

De zomerbanden

Het leven zelf blijft zich maar aan mij voltrekken. Vanmiddag krijg ik ineen telefoontje van de Garage dat ze ermee stoppen  en dat ik de zomerbanden snel moet ophalen, voor ze er niet meer zijn. Dat is wel heel verzachtend geformuleerd. Bent u failliet, vraag ik dan maar rechtstreeks. Inderdaad. En het is onduidelijk wanneer de curator de boel in beslag neemt en op slot doet. En u met uw bolide heeft best dure velgen en banden...   

Wat moet je met die zomerbanden? Een glasplaatje erop en als bijzettafeltje in de woonkamer zetten?

Grappig hoe snel je schakelt als het moet. Via de ANWB een nieuwe garage in de buurt gezocht. En vind ik Dirk. Dirk vindt het leuk: een nieuwe klant. Bij hem betaal ik 42 euro opslag en 25 euro verwisselen. Hoe komt u zo hoog in de ranking van de ANWB, vraag ik. Hij heeft allemaal vrienden die bij de ANWB werken, vertelt hij. En haast zich er aan toe te voegen dat de ANWB een onafhankelijk instituut is.

Will die in Amsterdam woont maar van oudsher haar auto in Utrecht kocht en in onderhoud had, via wie ik dit adres dus had, kan háár zomerbanden pas overmorgen halen. Ik zou het nú doen, zeg ik. Voor de curator komt.

Wachten

De vreugde om het treinen van huis naar werk is enorm afgenomen sinds de nieuwe dienstregeling van kracht is. De trein stopt bijna een kwartier op Utrecht CS en dat is op een ritje van 12 minuten nogal wat tijdverlies. Ging hij eerst in de spits elk kwartier, nu gaan de twee-per-half-uur vlak na elkaar. En ze rijden veel slordiger. Het komt regelmatig voor dat ik er ruim een uur over doe ik plaats van de 35 minuten voorheen. 

Na de kwijte bril van Q4 heb ik weer zo'n akkevietje aan de hand, categorie klein leed, dat al een week duurt en veel te veel tijd kost. Mijn telefoon is in de kerstvakantie gevallen en het glas is stuk. Bij Smartphonestuk.nl aan de Amsterdamsestraatweg weten ze daar wel raad mee. Doorgaans. Nu hebben ze alleen geen screen voor de iPhone 6 op voorraad. Komt u dinsdag maar terug. Dinsdag en woensdag terug. Te druk. Komt u maar donderdagochtend 9 uur. Ben je daar: O, excuus, het glas is nóg niet op voorraad.

De winkel ligt tussen Station Zuilen en Utrecht CS in. Wat te doen. Zal ik terug naar Zuilen of doorfietsen naar CS? Ik doe het laatste. Maar het vernieuwde pronte Utrecht CS heeft als nadeel dat het zo groot is dat dat je bijna 10 minuten moet lopen van de fiets naar het perron. En ja hoor, de trein is weer net weg. Half uur wachten. Je zou haast weer met de auto gaan.