Van de Appie

Ingrediënten: 2 sjalotten, 1 struik bleekselderij, 50 g boter, 300 g risotto, 0,2 liter droge witte wijn, 750 ml hete groentebouillon, 200 gram Gorgonzola in blokjes.

Bereiden - Snijd het blad van de bleekselderij fijn en houd apart. Schil de stengels met een dunschiller en snijd in stukjes.
- Verhit 25 g boter in een pan en fruit de sjalotten 2 min.
- Voeg de bleekselderij toe en bak 2 min. mee.
- Voeg de risotto toe en bak 2 min. mee tot de korrels glazig zijn.
- Voeg de wijn toe en roer tot deze door de rijst is opgenomen.
- Voeg een scheut hete bouillon toe en roer tot deze is opgenomen. Herhaal dit tot de rijst beetgaar is. Dit duurt 15-20 min.
- Neem de pan van het vuur en roer er de rest van de boter door.
- Schep de kaas erdoor en breng op smaak met peper en zout.
Verdeel de risotto over 4 borden en bestrooi met het selderijblad.

Met deze risotto (en chipolataworstjes en tomatensalade) leggen we een goede bodem. En dan is het ineens 03 uur 's nachts.

We hebben het ook over de wasmachines des levens.
- Was je vergeten dat er aanstaande dinsdag een wasmachine (een Miele) vrijkomt?

Utrechtsestraat

Met Bobby's moeder praat ik over wasmachines en welke dan en waarom. Zij blijkt dezelfde Miele bovenlader te hebben als ik had. Ergerlijk toch, zeg ik, dat je naar een winkel gaat en zegt: Ik wil een bóvenlader, en dat ze dan zeggen u kunt beter een vóórlader nemen. Dat vindt zij ook. Zij is ook heel tevreden over de bovenlader. 

Waarom dan, vraag Bobby, die een vóórlader heeft. Omdat je niet hoeft te bukken? Alsof wij luie varkens zijn die niet willen bukken. Ik geef toe, ik vind dat ook wel prettig dat je niet door de knieën hoeft, maar het allerfijnste aan de bovenlader vind ik dat hij zo smal is. Mijn eerste bovenlader kocht ik in Bos & Lommer, in mijn minuscule appartement waar hij gemakkelijk in de smalle keuken paste.

Na anderhalve week geheen-en-weer over wel of niet een Miele en waar dan, besluit ik af te reizen naar een Expert-winkel. Ik wil gewoon naar een winkel met vriendelijke behulpzame verkopers. Die de indruk wekken dat ze verstand van zaken hebben. Die ook mensen snappen die geen 1300 euro voor een wasmachine over hebben. Op de site kun je zien welke bovenladers ze verkopen. Qua afstand heb de keuze uit Utrechtsestraat en Diemen. Diemen is ook zo wat, dan heb je helemaal besloten voor het suburbia. Nee ik ga naar de Utrechtsestraat. Ik ben en blijf Amsterdammer, ook al woon ik aan de rand. Bij de Expert van de Utrechtsestraat kwam ik toen ik in de Jordaan woonde en op het Frederiksplein werkte ook al.

Op de site van Expert staan vier bovenladers: één Miele, twee Bosch-en en één AEG. Ik bel: 'Heeft u bovenladers op voorraad?' Ze hebben vier verschillende op voorraad.

Als puntje bij paaltje komt kan ik heel snel beslissen. Want men kan nog wel weken twijfelen, maar wat levert het op? 'De Miele gaat 5000 wasbeurten mee, de AEG 2000, andere merken nog minder,' vertelt de verkoper. '5000 wasbeurten', hoon ik, 'maar die van mij is mooi na 10 jaar en twee maanden ingestort.' Wat betekent 2000 wasbeurten? Als je vier keer per week wast, 50 weken per jaar, dat is 200 wasbeurten. Dan gaat die AEG dus 10 jaar mee. Als je twee keer per week wast, wat de realiteit is, dan is dat 20 jaar! Dan ben ik al dood. Komt tijd komt zorg komt raad. Ik ga voor de AEG. 799 euro. Vrijdag a.s. wordt-ie bezorgd.

Kruidenrekje

Van tijd tot tijd bestudeer ik de statistieken achter mijn blog. Ben benieuwd hoeveel mensen mij bezoeken en waarom. Zo is er een Keyword Analysis en een van de populairste zoektermen om op mijn site te kopen is het woord kruidenrekje. In 2009 zocht ik een kruidenrekje en berichtte ik daarover. Andere populaire zoektermen zijn bijvorbeeld Gotthardtunnel en Zonnegroet. Je verzint het niet.

Maar tegenwoordig zijn er bedrijven die gaan googelen en reageren op sociale media. Die hebben iemand in dienst die dat doet, neem ik aan. Gisteren kwam er ineens een 'reactie' op mijn aflevering 'kruidenrekje' van jaren geleden dat de Lidl een kruidenrekje in de aanbieding heeft. En elk jaar weer. Geen datum. Jet was ook nog eens heel moeilijk om het kruidenrekje van de Lidl te vinden omdat Lidl 5 actiefolders heeft die per regio verschillen. Om je aanbieding te vinden met je de hele folder doorbladeren. Mijn regio Amsterdam heeft niet eens kruidenrekje in de aanbieding.

Het is een heel lelijk rekje van de Lidl. Mijn eigen rekjes zijn veel mooier.

Agotha Kristof

De gisteren overleden Hongaarse schrijfster Agota Kristof hoort bij mijn leven. Haar debuut Het dikke schrift verscheen in Nederland in 1987. Dat was ook het jaar dat ik met een clubje vriendinnen het blad Surplus Vrouwenboekenkrant oprichtte. Ik haalde dat al eerder aan bij mijn in memoriam over Annelies, die in dat eerste nummer haar eerste stuk schreef over Elfriede Jelinek. Nu komt onze toenmalige mederedacteur Ingrid Baal boven, die haar eerste stuk in die eerste Surplus schreef over Het dikke schrift van Agota Kristof. We hielden allemaal onze adem vast over onze eerste stukken. Vonden we elkaar goed? Goed genoeg? Vonden we onszelf beter, of minder? 

De eerste jaargangen van Surplus onder mijn hoofdredactie zijn nog te koop ergens in Nijmegen, via Antiqbook, zie ik nu. Gna.

Ik heb geen tijd om te schrijven, maar wil het toch melden. Dan maar partijtje citeren. De Groninger Coen Peppelenbos schrijft: 'Er was een tijd waarin ik iedereen die ik kende Het dikke schrift van Agota Kristof cadeau gaf. Het verhaal gaat over twee jongens, een tweeling, die bij hun grootmoeder gedropt worden door hun moeder en zich oefenen in het harden tegen het leven. 'Grootmoeder slaat ons dikwijls, met haar benige handen, met een bezem of met een natte dweil. Zij trekt aan onze oren, pakt ons aan onze haren vast. Andere mensen geven ons ook klappen en schoppen, zonder dat wij weten waarom. Die klappen en schoppen doen pijn en wij moeten ervan huilen. Het vallen, de schaafwonden, de sneden, het werk, de kou en de hitte zijn ook oorzaken van pijn. Wij besluiten ons lichaam te harden om de pijn zonder huilen te kunnen verdragen. Wij beginnen elkaar in het gezicht te slaan en daarna te stompen.

In 1956 ontvluchtte Kristof Hongarije met haar man en dochter. Ze kwamen in Zwitserland terecht, in het gedeelte waar men Frans sprak en ze schreef eerst toneelstukken in die nieuwe taal en in 1986 haar eerste roman. In totaal zou ze er zeven schrijven. Het dikke schrift is op dit moment niet meer te verkrijgen. Maar wie zoekt en vindt is verzekerd van een boek dat niet meer uit zijn geheugen verdwijnt. Het is buitengewoon grandioos geschreven en huiveringwekkend van inhoud en je merkt aan alle kanten dat hier een vrouw schrijft die de oorlog heeft gemaakt en weet heeft van totalitaire onderdrukking.' Aldus Coen P.

Sascha

In Therapie: ik weet het nog niet. Het tijdstip is goed: dagelijks van 22.45-23.15 uur. Tot nu toe ben ik er twee keer bij in slaap gevallen, maar ook twee keren heb ik geboeid gekeken en ben ik verrukt van goed drama op de vierkante centimeter.

Ik bel met iemand die vier weken gemediteerd heeft, vier weken stil, en vorig jaar ook van In Therapie was. Ik moet ophangen, zeg ik, want In Therapie begint. Kijk je ook weer? Nu zegt ze: Nee, néé. Het steekt een beetje. Alsof kijken naar een sterke dramaserie over een therapeut/therapie van een lagere orde is. Dacht het niet.

Het filmpje doet het niet. Dan maar een link.
Aflevering Sascha

Bonte avond met Tjap tjoi

Aan het eind van de dag verveel ik me zó dat ik voorstel een eindje te gaan rijden. Rondje Oranjekanaal. We gaan weer op het blauwe bankje zitten, maar het is haar te koud. Door elke keer dezelfde programma-onderdelen te doen zie je wel hoezeer ze achteruit gaat. Dat stukje van de berm naar het bankje is nu bijna onoverkomelijk.

Ik gun mezelf een plaatje van een Laatste Avond en stel voor om naar de Chinees te gaan.  Zij snapt het niet, maar thuis snapt ze het óók niet. Ze snapt de appelsap niet, de rijst niet, de kip niet, de paprika niet...
- Wat is dat Luus, wat moet ik ermee?

Zus1 zoekt me:
- Waarom neem je de telefoon niet op? Is er wat?
- Nee, we zitten bij de Chinees.
Het klinkt feestelijker dan het is.

Een en al liefde

Ze was één en al liefde, zegt haar vader. Het journaal laat een fragment zien waar de Britse zangeres Amy Winehouse's vader en moeder de plek tegenover haar huis bezoeken, waar veel fans samenstromen om haar de laatste eer te bewijzen. 'Ze hield van haar familie en haar vrienden. En van jullie.'

'Jullie maken dat wij het kunnen verwerken', zegt hij tegen de fans. Wat je je nauwelijks kunt voorstellen, maar hij zegt het toch maar.

Ik heb in mijn leven eigenlijk weinig naar haar geluisterd, vooral gekeken. De inspiratiebronnen voor haar looks waren Diana Ross en The Supremes, The Ronettes en Dusty Springfield, lees ik nu. Deze dames waren meester in de torenhoge 'beehive'-kapsels en introduceerden deze bij een generatie jonge meisjes wereldwijd. Met Winehouse als de ruigste en bekendste volgelinge.

Dit was dan de laatste keer

Waar men zoal een dag Mutti mee vult. Opstaan. Douchen. Goeie morgen. Ik ben zo moe. Ik blijf het liefst in bed. De thuiszorg komt. Zij doucht Mutti. Medicijnen. Brinta. Naar de wc. Diezelfde Brinta, nu koud. Weer medicijnen. Bijbellezen. Naar de wc. Wat nu, Luus? Wil u op de bank of in bed? Op de bank. Naar de wc. Afwassen. Was opvouwen. Nieuwe was in de machine. Naar de wc. Boodschappen. Bloemen verversen. Vuilnis naar de container. Naar de wc. Onderbroken door: 'Wat moet ik nu?' en: 'Ik ben zo verdrietig'.

Ik ben veel te actief. Hier moet je naar standje Helemaal Niets. Mutti wil het liefst stil zitten, in het hoekje van de bank, en gekoesterd worden. Arm om haar heen. Hand vasthouden. Haar hand is koud. Als je je hand terugtrekt, knijpt ze er hard in. Blijf! Ik houd zo van je, zegt ze indringend. Daar heb ik vroeger toch weinig van gemerkt, laat ik af en toe een gedachte toe. Haar huid is geel. De geelheid wisselt door de dag heen.

Ik kijk en kijk en kijk de kamer rond. Is het de laatste keer hier? Die rare steilgereformeerde boeken in de boekenkast. De Dordtse Leerregels in twintig zwarte linnen deeltjes. Streekromannen. Mijn eigen boeken ook, waar ze niets mee hadden. Maar toch staan ze er. Als die rare cadeautjes die iedereen van vakantie menam, wat een bizar ratjetoe.

Op de stereo draai ik de hemelse muziek van het Goteborg Kammarkor. Zou ze denken dat ze al bijna in de hemel is? Nou nee.

- Wat galmt die vrouw, zegt Mutti kritisch

- Vindt u het niet mooi? vraag ik.

- Och, zegt ze, weinig enthousiast.

- Zal ik het dan maar uitzetten?

- Nee, dat hoeft niet.

De maaltijdservice komt drie maaltijden brengen. Drie maar? Dat is te weinig nu ze niet meer naar de dagverzorging gaat. We moeten nodig eten, want dan is het alweer tijd voor het middagslaapje. Vanmiddag komt er bezoek. Oude kennissen komen afscheid nemen.

- Vanmiddag komt Geesje, kondig ik maar alvast aan.

- Wie is Geesje?

- Een vriendin, zeg ik. Met haar liep u altijd samen naar de kerk, vroeger.

- Weet ik niets meer van.

Geesje, zo ben ik gewaarschuwd, praat onverstaanbaar binnensmonds. 'Je moeder zal er wel niets van begrijpen.'

Er bellen wat lieve mensen op die me wel een uurtje willen aflossen. Ik hoef maar te piepen. Wil ik dat? Wil ik nog langs het oude huis? Het hunebed? 

In Therapie

Zou ik dit jaar weer aan In Therapie verslingerd raken? Avond aan avond om 22.45 voor de tv? Deze eerste aflevering val ik erbij in slaap. Maar dat is ook geen wonder, want ik ben al sinds 06.40 uur op, heb een rit van Utrecht naar huis achter de rug, een fietstocht van huis naar werk en vive versa, veel kwestietjes op het werk, boodschappen, koken, afwassen, Vespa's hongerige gejammer weerstaan... En dan weer de rit naar het eindeloos verre Emmen. De laatste keer? De gang der dingen. Het leven zelf.

Mutti nog wat meloen gevoerd en dan in bed gelegd. Zit je eindelijk op de bank. Goede herinneringen aan de serie vorig jaar. Maar nu? Twee psychotherapeuten (m) die een partijtje eindeloos tegenover elkaar zitten te jeuzelen, dat is dan niet echt waar je op zit te wachten.

'Hoe kom ik daar dan?'

- Wat is dat, vraagt Mutti, terwijl ze wijst op de folder van het hospitium die pontificaal op de salontafel staat.
Even aarzel ik. Nee, Lucie Theodora, niet aarzelen, duidelijkheid is van belang.
- Dat is een folder van het huis waar u naar toe gaat verhuizen, zeg ik. Volgende week.
- Ik snap er niets van, reageert ze. Hoe kom ik daar dan?
- Met de auto.
- Ik geloof dat sommigen me erheen gaan brengen, zegt ze. Maar wie?
- Zus&Zwager1, Broer&Zwager, en ik, probeer ik het ingewikkelde verhuisschema samen te vatten.
- Allemaal tegelijk? Ze lacht een beetje.
- Nee, om de beurt. Het is een mooi huis met mooie kamers en hele lieve mensen. En wij komen elke dag uw hand vasthouden.
- Elke dag? vraagt ze ongelovig.
- Ja elke dag, beloof ik.
Oei, denk ik, belofte maakt schuld. Gelukkig is ze vergeetachtig.
- Ik snap er niets van.

Dolorosa

We gaan naar de English Mass in de Augustinuskerk. Het is alweer lang geleden dat we hier waren. Raar is dat. Er is niemand meer die bekend is. Het koortje is helemaal vernieuwd, de priester is onbekend, de Zuid/Amerikaanse misdienares is er ook niet meer, net zo min als de dikke jongen in het koor. Ik vind het niet eenvoudig om de achtergrond van al deze de mensen te benoemen. Volgens mij zijn er veel Aziaten, Indiërs en Afrikanen. Ze bidden na afloop van de dienst hartstochtelijk voor Maria.

Ik ben met de gedachten bij Mutti die waarschijnlijk binnenkort van Emmen naar Wilnis gaat verhuizen. Hoe goedbedoeld van ons, het is en blijft een drama. Ik brand weer een kaarsje voor haar.

Deze zondag maar een nieuwe Maria Dolorosa in de reeks.

Kamer 6 of 7

Het verhuizen van Mutti lijkt naderbij te komen. Vrijwel alle Geschwister zijn nu in Wilnis geweest en zijn onder de indruk, de artsen hebben elkaar gesproken, en niets lijkt haar verhuizing nog in de weg te staan. Nu moeten we de datum voor de overtocht vaststellen. Zelf vinden we het ineens heel moeilijk. De laatste keer Emmen, dat is ook een raar idee.

We krijgen de plattegrond toegestuurd. Hopelijk wordt het kamer 6 of 7. Ik ben ingedeeld bij het sfeervol inrichten van de kamer. En de eerste avond de hele avond Mutti's handje vasthouden.

Het rare van deze plattegrond is dat mijn ontwerpen van mijn ideale woonhuis uit mijn jeugd in herinnering roept. Die was ongeveer zoals dit huis. Als kind wilde ik een tijd graag architect wilde worden, wat ook wel gekund had want ik heb gymnasium-bèta, maar ik had geen enkele interesse in techniek, wat een keuze voor Delft weer tegensprak. Maar ideeën over hoe je huizen bouwt had ik wel. Mijn idealen huis bestond uit twee ronde 'vleugels' met een gang daartussen. In de ene 'vleugel' waren de keuken en de woonkamer, alsook de ouderslaapkamer en hun badkamer, in de andere vleugel sliepen de kinderen. Ziehier.

Zondagochtendstond

Na het Zweedse feestavondje ineens een slapeloze nacht. Het is zo onrustig dat ik maar een beetje tv ga kijken, maar veel meer dan erotische telefoonoproepen en beelden over de aanslagen in Noorwegen is er niet. Dan ineens begint om 06.20 op RTL4 'Death on the Nile' uit 1974. Waarom programmeren ze dat in godsnaam op die tijd? Ik ben er vandaag erg blij mee, daar niet van.

Geen idee wanneer ik die film voor het eerst gezien heb, in de bioscoop of op tv, maar het is een feest van herkenning. Met Peter Ostinov als Hercule Poirot, Bette Davis, Mia Farrow, en Angela Lansbury die later Jessica Fletcher in 'Murder She Wrote´  zou gaan spelen.

Uit Zweden

Het is al meer dan een jaar geleden dat we in Zweden waren. Zus&Zwager1 zijn al heel lang Zweden-gek en dus nodigden we ze vorig jaar al uit voor een avondje Zweedse maaltijd. Het kwam er echter steeds maar niet van, maar vanavond is het eindelijk zo ver. Haring, haring en nog eens haring. En garnalen en zalm. En eieren en mierikswortel en zure room. En bietjes.

Het menu is geïnspireerd op het buffet dat we kregen tijdens de overtocht van Kiel naar Goteborg vorig jaar, toen we ons ongans aten aan de voorgerechten en toen ook nog Zweedse gehaktballetjes aten en een copieus toetje toe, zodat we aan het eind van de avond als rolmopsen in de stapelbedjes doken. 

Het eten wordt vanavond geserveerd op Zweedse placemats, de glazen staan op Zweedse onderzetters. Er hangt een Zweedse vlag over de televisie. We drinken naast het Zweedse biertje een glaasje aquavit. We draaien Zweedse jazz en kopiëren Zweedse cd's 's voor hen.

 Zus1 heeft 4 fotoboeken over Zweden. Ik één. Overdrijven we niet een beetje, vraag ik nog. We zijn het eens. We overdrijven ontzettend. Maar overdrijven is ook leuk.

Christen-fundamentalist

Ik volg het nieuws over Noorwegen op internet en op de radio. De Volkskrant: 'Bij de aanslagen op een jeugdkamp en op het regeringscentrum in het centrum van Oslo zijn vrijdag minstens 91 doden gevallen. De man die is aangehouden in verband met de bloedige aanslagen gisteren in en bij de Noorse hoofdstad Oslo is een rechts-extremist. Hij heeft hij christen-fundamentalistische denkbeelden. 

De 32-jarige verdachte is niet van buitenlandse komaf. Hij heet volgens mediaberichten Anders Behring Breivik. Hij zou uiterst nationalistische denkbeelden hebben geventileerd via sociale media. De Noorse politie ziet geen verband met buitenlandse terroristen zoals jihadisten. Hij wordt verdacht van zowel de bomaanslag als van de schietpartij.

Hij is aangehouden op een eilandje 30 kilometer ten noordwesten van Oslo, Utoya, waar hij naar het zich laat aanzien een bloedbad heeft aangericht op een jeugdkamp. Op het eilandje organiseert de sociaaldemocratische partij van Noorwegen jeugdkampen. De als agent verklede man opende het vuur op de naar schatting 560 aanwezigen, overwegend kinderen en jongeren in de leeftijd van 14 tot 25 jaar.

De schietpartij op Utoya was ongeveer 2 uur nadat een krachtige bom was ontploft in het centrum van de hoofdstad. Daarbij vielen zeker zeven doden en het kantoor van Stoltenberg, het ministerie van Financiën en het ministerie van Olie werden zwaar beschadigd. De zware ontploffing veroorzaakte een enorme paniek in het doorgaans vreedzame Noorwegen.'

Er is al een Nederlandse Wikipedia-pagina over de man.

Wraak!

Wout weet een leuk Vlaams satirisch programma geheten Basta, waar vier jongelieden het leed van 'de kleine man' op de hak nemen. In deze aflevering - van 10 minuten - nemen ze wraak de helpdesk van de Belgische provider Mobistar.

Met deze aflevering kwamen ze volop in de belangstelling te staan. Even door de eerste minuut heen bijten en dan wordt het heel geestig.

Nog meer Miele mannen

De Miele-winkel in mijn buurt ligt aan de Hogeweg, midden in het sjiekste deel van de Watergraafsmeer. De winkel heet Miele Innovation Centre. Welgemoed en besluitvaardig stap ik naar binnen, met het idee vijf minuten later weer mét een bestelling buiten te staan, die dan morgenochtend bezorgd wordt. 

Maar na mijn vraag ('Ik wil graag een nieuwe Miele') word ik overspoeld met informatie, die wasmachinekopers blijkbaar willen als ze een wasmachine zoeken. Hou op, ik krijg enorme informatie- en keuzestress van u, zeg ik al na enkele minuten. 'Zijn de wasmachines bij u even duur als bij de witgoedwinkels? Is er een vaste prijs?'

Wij van WC-Eend adviseren WC-Eend.

Eigenlijk wil ik gewoon dezelfde wasmachine als die ik had. Ik had een bovenlader. Bovenladers zijn 45x60cm en voorladers 60x60 cm. De verkopers zijn echter niet zo van de bovenladers. Die nemen mensen alleen maar als ze geen ruimte hebben, vinden ze. Heeft u geen ruimte? Eigenlijk best wel, zeg ik, nu wel, maar vroeger niet en je weet maar nooit. Achter zo'n zin gaat - weet ik - een wereld schuil, maar daar zijn deze heren niet gevoelig voor.

- Waarom zou ik géén bovenlader nemen? Wat is het voordeel van een vóórlader? Ik heb nooit te klagen gehad over mijn bovenlader, zeg ik, behalve dan tot vorige week.

- Hoe oud is uw machine, vragen ze.

- Tien jaar, zeg ik.

- Tien jaar?  Dan heeft u wel péch gehad. Een Miele moet toch langer meegaan.

- Ja, zeg ik, dat zegt u. En om te laten constateren dat-ie kapot is moet ik  ook nog eens 87 euro betalen. Dat geld krijg ik alleen terug als ik bij u een Miele koop. Wij van Miele zijn er ook niet blij mee, zei de Mieleman.

- U hebt het niet van mij, zegt de baas van de twee, maar belt u Miele nog een keer en benadrukt u hoe teleurgesteld u bent, dan krijgt u misschien wel tien jaar garantie op uw nieuwe Miele.

Ze hebben ook tweedehands Mieles staan van 480 tot 620 euro. Die hebben korter garantie en die 87 euro krijg ik dan niet terug. Daar voel ik me dan weer te goed voor. Bovendien hebben we het risico van dat afbrekende drie-armige kruis. Dat probleem heb je dan eerder met een tweedehandsje. Niet met vloeibaar wasmiddel wassen, zeggen ze hier.

Ik neem een dikke folder mee vol wasmachines, wasdrogers en afwasmachines. En eenmaal thuis weet ik het zeker, ik neem gewoon weer een bovenlader. De goedkoopste is 1199 euro. Minus 87 euro dan. En dan moet ik die garantie bij het Callcenter aftroggelen.

Ook weer boeiend: bij BCC  is de [Miele W 627 WPM] (bovenlader) 100 euro goedkoper dan bij de Miele-winkel en wordt-ie ook nog eens gratis bezorgd en aangesloten. Maar: geen BCC winkel heeft deze machine op voorraad. Er zijn Whirlpool- en Indesit-wasmachines te koop voor 420 à 500 euro.

'Wij van Miele vinden dat niet leuk'

De Mieleman. Hij bleek maandag terug van vakantie gekomen te zijn en van mening dat hij nog vrij was. Had niet in de agenda van het werk gekeken. 'Ìk was de hiccup in het systeem', lacht hij. Het een hoogstbeschaafde man. Lijkt wel een intellectueel. Hij stelt vast dat de machine kapot is en repareren heeft geen zin. Te duur. Er zit een drie-armig kruis aan de trommel, waar de as aan vast zit, en dat kruis is gebroken. 'Dat gebeurt meer, en wij van Miele vinden dat niet leuk.'

De oorzaak van de breuk is nog niet achterhaald, maar ze denken dat het door een bacterie komt die doorwoekert en het aluminium aanvreet als je niet regelmatig heel heet wast. Ik was inderdaad op 40 graden. Maar dat is niet het enige, want het probleem doet zich voor in  Noord-Holland en niet in Limburg.

Dit bezoek kost 87 euro en wordt door middel van een incasso ter plaatse afgerekend.  Die 87 euro krijg ik terug als ik naar een Miele-winkel ga. Aan de Hogeweg zit een Miele-winkel. Er zijn heel veel nieuwe snufjes aan wasmachines, waar ik geen weet van heb. Want deze machine had ik ruim 10 jaar.

Naschrift voor de technisch geïnteresseerde lezer: Op de site Klus-idee lees ik: 'Mijn Miele W985 Novotronic wasmachine maakte op het hoogste toerental bij centrifugeren wat geluid. Ik dacht de lagers. Lagerset (120 euro) vervangen met keerringen. Wel een paar uur werk maar niet moeilijk. Machine moet wel helemaal uit elkaar. Na montage van het kruis met de lagers liep de trommel aan. Vreemd. Kruis er weer af en weer er op. Nog aanlopen. Vóór demontage liep er niets voelbaar aan. Toch maar binnentrommel eruit gehaald. Het drie-armige kruis aan de trommel, waar de as aan vast zit, bleek op één plek gebroken te zijn. Nieuwe trommel kost 450 euro. Gebruikte trommel gekocht voor 35 euro. Binnen trommel er uit gehaald en gemonteerd. De wasmachine werkt nu al weer een paar dagen prima. Helemaal stil.'

'Toen ik een nieuwe rubberpakking ging halen voor de trommelafdichting hoorde ik van de Miele-specialist dat die pakking nooit vervangen wordt. Goed ontvetten en dun insmeren met siliconenkit. Heb ik gedaan, dicht goed af. Ik heb diverse zaken gebeld over dat gebroken trommelkruis. Komt nooit voor. Zou komen omdat er niet op 90 graden wordt gewassen. Daardoor bacteriegroei, oxydatie en dan breuk. Klinkt aannemelijk. Wij wassen hier eigenlijk alles op 40 graden. Zou één keer in de twee weken op 90 graden wassen dit gedoe hebben kunnen voorkomen?

Mobiel internet

Licht verontrustend nieuws: KPN heeft nieuwe mobiele abonnementstarieven aangekondigd. Ze verdienen te weinig meer aan bellen en sms-en. Sinds de smartphone zijn we dat met zijn allen steeds minder gaan doen. Omdat ze llen hun omzet op peil willen houden gaan ze mobiel internet flink duurder maken. 

Gadgetgoeroe Vincent Everts hoorde ik zeggen zeggen dat  zijn kosten - bij zijn tamelijk excessieve gebruik van de iPad, - bij die nieuwe tarieven op 800 euro per maand zouden komen. Maar wie heeft enig idee hoeveel  gigabites aan data hij/zij gebruikt? Ik in elk geval niet. Ik lees dat op dit moment de meeste datalimieten rond de 1 GB liggen. Daarvoor moet je bij KPN een abonnement van 57,50 euro nemen: dan krijgen je 450 belminuten of sms'jes en 1GB aan mobiele data. Als dat allemaal duurder wordt worden diensten als Spotify neem ik aan weer minder interessant.

Omdat ik een abonnement via het werk heb heb ik eigenlijk geen idee van de kosten. Ik heb het idee dat een iPhone ca 45 euro per maand kost, inclusief toestel. Maar laatst hoorde ik iemand zeggen, die veel met de iPhone belt, sms-t en internet, dat zij per maand wel 150 euro aan de iPhone kwijt is. Na veel onderzoek had ze dat bedrag weten terug te brengen naar 100 euro. Hemel! Wat een gekte.

Wie weet steekt de Tweede Kamer er een stokje voor. Eerder dit jaar raakte KPN in opspraak nadat het bekend maakte dat het voor bepaalde mobiele internetdiensten extra vergoedingen wilde gaan vragen. Het is nu verboden om specifiek internetverkeer af te knijpen, extra zwaar te belasten of te blokkeren

Dreaming

In de werkmail zit een verzoek, of iemand wellicht onvermoede kanten heeft, zoals blokfluit spelen, en op het personeelsfeest wil spelen danwel zingen. Wat de herinnering doet bovenkomen aan dit 'Dream a little dream'. Ik heb het eens gezongen bij het afscheid van oud-collega Marion. Zij vertelde elke dag haar erotische dromen. Zo droomde zij van Antoine Bodar. De jongens ter redactie toen konden er geen genoeg van krijgen.

Dit is een verhaal uit de oude doos. Ik heb het over minstens twaalf jaar geleden. Bobby wilde altijd afscheidsliedjes. Hij had net een gitaar gekocht en les wilde wel wat uitproberen - op de achtergrond. Ik moest dan op de voorgrond. We oefenden bij hem op zolder. Zingen. Dat ik dat niet durfde ging er bij hem niet in en dan ging ik maar. Als 'Droom ook nog een keer van mij', hadden we dit liedje vertaald. Laatst kreeg ik via LinkedIn een mededeling dat ze gaat trouwen. Eindelijk. Met een jeugdvriend.



En toen we uiteindelijk weggingen bij Elsevier zong ik een lied op de melodie van California Dreaming van The Mama's And The Papa's. Het afscheid was in een café in Maarssen. Bobby heeft de tekst vast nog wel ergens. Ik was het er niet mee eens dat hij altijd op de achtergrond zat en mij zo op de voorgrond dwong. Volgens mij moest hij van mij toen met zijn gitaar op een kruk op een cafétafeltje. We waren een groot succes.

Göteborgs Kammarkör

Omdat mijn cd Bara för sommarens skull van dit Zweedse Göteborgs Kammarkör, die ik vorig jaar meenam uit Lysekill, zo ontzettend mooi is, en ieder aan wie ik een kopie uitdeel de verrukking over deze muziek deelt, heeft Bobby maar liefst víjf cd's van dit schitterende a capella koor gekocht. Deels klassieke muziek, deels volksmuziek.

Het is te koop op de Zweedse site van Naxos. Ik kan er echt geen touw aan vastknopen, aan Zweedse teksten, maar vraag me wel af hoe een Nederlander dit anders aan de man/vrouw kan brengen dan door het veelvuldig gratis en voor niets uit te delen? Waarom hebben ze geen website? Waarom geen Engelse tekst?

'Meneer Saal heeft zich uítgeroosterd'

Voorspelde ik al niet dat de Mieleman een nieuwe verhaalllijn zou worden? Vrijdagavond ontvang ik een correct mailtje van Miele met mijn ordernummer en de mededeling dat mijn Mieleman, meneer Saal, maandag tussen 08.15 u en 09 u komt.

Maar wie er ook komt: géén Mieleman. Om 08.58 uur bel ik Miele: 'Kan meneer Saal het misschien niet vinden?' 'Meneer Saal is lokaal', zegt de mevrouw van de Miele Klantenservice, 'die moet de weg in Amsterdam kennen. Ik zal hem proberen te bereiken.'

Meneer Saal blijkt zich uitgeroosterd te hebben. Een hiccup in het systeem noemt de mevrouw aan de telefoon het. 'Ik maak er een aantekening van. Onze excuses.' 'Stof genoeg voor een nieuwe verhaallijn op je blog', meent Vinnie, 'geen nieuws is ook nieuws.'

We hebben een nieuwe afspraak voor donderdag.

Ayumi Kaihori

Ayumi Kaihori, een hele kleine keepster, is ineens de heldin van Japan. Zij glorieert zondagavond enorm in de strafschoppenserie in de finale van het WK Vrouwenvoetbal. De keepster van de Japanse ploeg laat slechts eenmaal een penalty van de USA gaan. Omdat de Japanse voetbalsters driemaal raak schieten vanaf de stip mag Japan zich nu de nieuwe wereldkampioen noemen.

Ik wil eerst helemaal niet kijken, maar Bobby haalt me over. Het is een zeldzaam opwindende wedstrijd met wisselende kansen, met een telkens opverend Japan, met vallende vechtende vrouwen, en zinderende spanning.

Weeping

Mooie huilende madonna's. Ze komen tevoorschijn als je het woord 'weeping' op afbeeldingen googelt. Vroeger begreep ik er niets van, nu zijn ze mijn lust en mijn leven. Het is mooi om die naar mijn eigen hand te zetten. Mij troost het al, en misschien kan ik er iemand anders ook mee troosten?

Schilderen op zondagochtend. Begeleidende muziek: Arvo Part, Spiegel im Spiegel.

De Innerlijke Glimlach

Dit boek heb ik vorige week ook bij Zaailing gekocht. Ik ben gefascineerd door de Chinese geneeskunst. In China, zo zegt dit boek ook weer, worden artsen betaald als hun patiënten gezond zijn, en als ze ziek zijn hoef je de dokter niet te betalen. De belangrijkste aspecten voor een goede gezondheid zijn ons voedsel en onze emotionele huishouding. 

De wijsheid van emoties biedt een programma waarmee je negatieve emoties als kwaadheid, depressie, angst en schaamte kunt ombuigen naar vriendelijkheid, moed, vreugde en vreedzaamheid. Negatieve emoties zijn voor de Chinezen de belangrijkste inwendige oorzaak van ziekte.

Het boek gaat uit van drie taoïstische principes met bijbehorende oefeningen van elk tien tot twintig minuten waarmee je stap voor stap aan de slag kunt. De eerste twee principes, de Zes Helende Klanken en de Innerlijke Glimlach, worden al meer dan tweeduizend jaar in China toegepast. Het derde principe, het Loslaten van een Emotie, is een moderne toepassing van de eerste twee. Alle drie de vormen zijn gebaseerd op chi kung, de eeuwenoude Chinese leer die de levenskracht intensiveert.

Mantak Chia, auteur dezes, is de grondlegger van Universal Healing Tao. Hij heeft tientallen boeken geschreven waarin taoïstische principes toegankelijk worden gemaakt voor de westerse lezer. Zijn mede-auteur, Dena Saxer, werkt als senior instructor in Los Angeles.

We moeten leren glimlachen naar al onze organen. Dan ga je je een stuk beter voelen. Ik geloof zo dat het werkt, maar ik ben nog niet zo ver. En als ik zo ver ben, dan weet ik niet of ik dat wel aan de mensheid ga mededelen.

Zes

Ik zit er uren mee te klooien, met deze mandala, vind 'm eerst niet mooi, en wil per se dat-ie wel mooi wordt. Betekenisvol. En ineens denk je: Ja nu is-ie goed. 

 

En dan kijk je ernaar. En nog eens en nog eens. Zes tulpen. Allemaal gelijk en allemaal verschillend. En dan is de associatie daar. Mutti die zei: Ik wil zo graag bij jullie blijven. Mutti die toen ze weduwe werd zes diamantjes in haar trouwring liet zetten. Ik wil wel aan iets anders denken, maar dat gaat niet zo goed.

Lekker eten

Lekker eten maken geeft ook troost. Sinds het overheerlijke eten laatst bij de Thai Tiger op het Javaplein wil ik ook Thais leren koken. Om te beginnen maar eens een eenvoudige groene Thaise curry.

Ingrediënten: 3 sjalotten, 1 paksoi, 2 eetlepels olie, 300 gr kipfilet in blokjes, 1-2 eetlepels groene Thaise currypasta, 250 gr sperziebonen, 200 ml kokosmelk, 1-2 eetlepels vissaus, 1/2 theelepel suiker, 2 eetlepels pinda's of cashewnoten.

Bereiden: Sjalotten pellen en in partjes snijden. Paksoi wassen en onderste deel in repen snijden. Blad in stukken scheuren. In wok olie verhitten en kipblokjes op hoog vuur in 1-2 min. bruinbakken. Sjalotpartjes en 1 el currypasta 1 min. meebakken. Sperziebonen en paksoirepen erdoor scheppen. Kokosmelk, vissaus en suiker toevoegen en aan de kook brengen. Vuur laag draaien en gerecht 10 min. laten stoven; regelmatig omscheppen. Als sperziebonen beetgaar zijn, paksoiblad toevoegen en nog 2 min. meewarmen. Gerecht op smaak brengen met zout of vissaus en eventueel wat extra currypasta. Pinda's grof hakken en over kipcurry strooien. Lekker met rijst of noedels. Garneer de curry met geurige blaadjes koriander en basilicum. Voeg voor extra pit reepjes rode paprika toe.

Leermomentje: Men hoeft niet meteen al te scheutig zijn met de groene curry, want die is nogal heet.

Zo verdrietig

We mailen wat af. Er komen brieven van de geriater waarbij de uitslag toch weer iets anders klinkt dan we donderdag  mondeling te horen hadden gekregen. Of de optie 'hospice' (en bijvoorbeeld Wilnis) nog in zicht is, is weer afwachten.

Zus1 is nu in Emmen. Zij schrijft over haar conversaties met Mutti: 
(Mutti: ) - Je weet het toch ook, he?'
(Zus1:) - Weet wat? 
- Dat ik niet lang meer zal leven. Ik ben zo verdrietig. Ik wil zo graag bij jullie blijven.
Zachtjes huilen. Hartverscheurend. Ik zou wat troostende teksten willen hebben. Al verandert dat natuurlijk niets aan de feiten.

Ook midden in de nacht is ze weer erg verdrietig dat ze niet bij ons kan blijven. 
- Ik houd zo van jullie.
Ze onthoudt dit deel van de diagnose in elk geval perfect.
Ze is sowieso behoorlijk 'goed' qua begrip.

Ik begin één keer over een kamer bij Hilversum en verhuizen, maar daar gaat ze heel glazig van kijken, dat begrijpt ze niet. Om het niet erger te maken dan het is, houd ik daar maar weer over op.

Ook de andere mailtjes zijn hartverscheurend. Ieder haar/zijn eigen verdriet en haar/zijn eigen hang ups. Ik ga maar eens door de regen fietsen, naar de Choral Evensong in de Nicolaaskerk. De Nicholas Chorale zingt.  Misschien biedt dat troost.

High care

Er is nieuw slecht nieuws over Mutti. We moeten ineens aan iets anders gaan denken dan aan de psychogeriatrie. Er is plaats in Laren, horen we, maar eigenlijk willen we dat niet meer.

We moeten ons nu verdiepen in het fenomeen hospice, en wel high care hospice. Samen met Zus1 bel ik alle hospices in de wijde omtrek van Amsterdam/Utrecht/Hilversum af. Is het mogelijk een zieke moeder op te nemen? Is er plaats? Is het een probleem dat zij Alzheimer heeft?

Er zijn wachtlijsten bij de hospices in Hilversum, De Bilt, Vleuten, Amersfoort en Amsterdam, maar in Wilnis heb ik beet. Wilnis? Wat moeten we nou in Wilnis? Maar eigenlijk ligt Wilnis heel mooi tussen Amsterdam, Hilversum en Maarssen in. Afslag Vinkeveen op de A2. Als Zus4 uit Duitsland nog te Woerden had gewoond - wat ze vroeger deed - had het helemaal in het midden gelegen.

Kunnen we komen kijken? Jazeker kunt u komen kijken. Nu? Ja, als u wilt nu. Samen met Zus&Zwager1 ben ik opeens in het Johannes Hospitium De Ronde Venen te Wilnis. Zes kamers. Een vaste verpleegkundige, die alle tijd voor ons neemt. Het is heel fijn en prettig. Licht, lief, aardig, verzorgd, aandachtig. Het zijn best grote kamers en je mag van alles zelf meenemen. Zelfs de bank waar Mutti altijd op zit zou mee kunnen. Veel lieve mevrouwen en wat meneren die voor alles zorgen: de gasten, de koffie, het eten, de tuin, de bloemen....  Zwager1 is zo onder de indruk van het plezier waarmee de vrijwilligers zich inzetten, dat hij aankondigt  dat hij zich gaat aanmelden als vrijwilliger zodra hij met pensioen is.

Nu nog met alle Geschwister in binnen- en buitenland besluiten of/dat we dit gaan doen. En de ooms en tantes bellen.

Groepsportret

Vinnie en ik doen een RondeTafel te Noordwijk, waar het stormt en regent. We hebben laatst zo'n leuke avond gehad met vijf boekhandelaarsters uit Rotterdam, Noordwijk, Maastricht, Katwijk, Amsterdam, dat moet tot iets moois leiden in ons blad. Van tevoren zijn we wel een beetje giechelig, want met deze types belooft het een chaotische avond te worden.  Dat is dan ook zo.

De avond begint bij boekhandel Van der Meer in Noordwijk,  onder de vuurtoren, omdat die eigenares verkozen is tot Boekverkoper van het Jaar 2011. Zij is de tweede van rechts op beide foto's. De Boekverkoper van het Jaar 2010 is er ook bij, zij is van De Nieuwe Boekhandel in Amsterdam Bos & Lommer. Zij staat op beide foto's helemaal rechts.

Hoe dan ook. De rolverdeling is als volgt: ik probeer het gesprek te leiden, voor zover mogelijk, en Vinnie maakt de aantekeningen. maar hij lacht steeds: 'Ik maak dan wel de aantekeningen,  maar Lucie Theodora moet het stuk schrijven.'  Dat is van later zorg. Het is wel een geweldige avond.

Hani501 maakt de foto's. Zij kan niet kiezen, zie ik op haar blog. Dat snap ik wel. Misschien kunt zich iets bij het RondeTafelGesprek voorstellen.

Uit een vorig leven

Elke dag zoek ik even naar leuke filmpjes over ons Vak op YouTube. Vandaag stuit ik op een stukje grijs verleden: het boek Wilde Rozen, van de 'damesschrijfbrigade Dorcas'. Je reinste pulp was het. Een van de schrijfsters legde het aan met mijn toenmalige Liefde. Grr! Nachten lag ik wakker van de stress. Kan er nog steeds  woedend om worden. Het boek heb ik nooit meer kunnen zien. In de prullebak ermee!

Nu is er een musical van gemaakt is die laatstleden Roze Zaterdag is uitgevoerd in de Schouwburg te Groningen.  Wilde Rozen Dé Musical. Ja, het was een staaltje regionale lesbische cult. Later werd het  boek 'landelijk' uitgegeven bij uitgeverij Furie van Rosa Pollé, en daarna bij IndeKnipscheer. Dat waren nog eens tijden. Ze staan nog in mijn geheugen gegrift.

Brand in Mokum

Brand in mijn oude buurtje. De voormalige Openbare Bibliotheek is gisternacht door brand volledig verwoest. Wat een nachtmerrie. De brand brak even na middernacht uit. Het vuur laaide hoog op en sloeg over naar een naastgelegen pand, maar hier kon de brandweer de schade beperkt houden. 35 mensen uit omringende panden werden geëvacueerd. Rond drie uur werd het sein brand meester gegeven. Hierna konden de meeste bewoners weer naar huis terugkeren.

Even heb ik nog de gedachte dat dat pand al zes jaar te huur danwel te koop stond sinds de OBA naar de eilanden bij het CS vertrok, en dat het zo lelijk was dat niemand het wilde en dat iemand het in de hens gestoken heeft. Maar dat blijkt niet waar te zijn. Er zou een Hyatt-hotel worden gevestigd, waarvan de hoofdingang zich aan de Prinsengracht bevond. In mei vorig jaar is de renovatie gestart.

Filmpje:

Mieleman

Wasjes draaien is mijn lust en mijn leven. Zoiets als als-je-haar-maar-goed-zit: als-je-was-maar-schoon-is. Maar nu ineens is de wasmachine stuk. Terwijl ik gestaag alle achterstallige werk-kwesties zit weg te werken klinken er boven geluiden alsof een oorlog is uitgebroken. Het is de trommel. Die hangt scheef in de machine en draait niet meer. Nu maar een Mieleman geregeld. Dat regelen gaat allemaal online. Maandagochtend tussen 07.30 en 10 uur heb ik hem besteld. Ze mailen zondagavond een iets preciezere tijd. O, ik voel het aan mijn water. Dit wordt vast weer een nieuwe verhaallijn!

Afstrepen

Ik word de ochtend overspoeld door onduidelijke bezoeken. Zoals een jongeman met drie emmers die 'naar de kozijnen komt kijken'. Hoezo, waarvoor, waartoe? vraag ik. Maar hij praat onverstaanbaar binnensmonds Drents. Voor zover ik het begrijp vindt hij de kozijnen schoon genoeg: 'Alleen wat stoffig, bij de bovenburen zijn ze helemaal zwart'. Dan verlaat hij het pand weer. Wat is dit?

Dan gaat opnieuw de bel. 'De huisarts.' Dat is de man die we al vijf maanden niet in beeld of aan de lijn krijgen. Ik heb hele bijzondere beelden van hem, maar die blijken niet te kloppen. Het blijkt een gezette jongeman van 35 à 40 schat ik in. Ik snap niet goed wat hij komt doen dus ik laat hem voor de zekerheid maar even de laatste Teena Lady zien voor die in de vuilnis gaat.

'Ik ben net helemaal naar uw praktijk geweest om een formulier te halen, had u niet even kunnen laten weten dat u kwam?' Ja dat was misschien wel handig geweest, geeft hij toe. Hij vraagt met luide stem aan Mutti: 'Hoe gaat het met u?' maar ze geeft geen antwoord. 'Ik weet niet wie die man is, Luus.' Verder kijkt hij haar nauwelijks aan. Wel kruist hij nog een extra waarde aan om te onderzoeken. Straks gaan Mutti en ik namelijk weer naar het Ziekenhuis voor weer een bloedonderzoekje. De vorige keer is het 'mislukt'.  Elke keer is het een hele expeditie.

Hij zegt dat hij haar maar weer gaat doorverwijzen naar Dr. Dral, de geriater, die vervolgens een datum voor een afspraak per post naar ons zal sturen. Kan dat niet wat effiecienter, met een telefoontje of een e-mailtje, vraag ik. Nee, zo gaat dat.

Of het verder allemaal goed gaat. 'Nou nee', zeg ik, 'dat moet u toch bekend zijn. Belt u misschien eens terug naar mijn broer, zeg ik. Die zoekt niet zomaar contact. Hij heeft Mutti's hele medische dossier onder zijn hoede. Wat ik hoor is dat het niet eenvoudig is u aan de lijn te krijgen.'
'Waar hebben jullie het over, Luus', vraag Mutti, 'ik begrijp er niets van.'

De dokter verklaart dat hij regelmatig bij Mutti aanbelt, maar tevergeefs. Vaak is dat op maandag of woensdag. 'Dan is ze naar de dagverzorging, daar bent u toch van op de hoogte', zeg ik. 'En als u zomaar op een andere dag aanbelt: ze doet zelf de deur niet meer open. U kunt beter even aangeven wanneer u komt. Een telefoontje doet wonderen.'

Hij legt uit dat hij een druk bestaan heeft en geen tijd om te bellen. Telefonisch spreekuur doet hij op dinsdag en donderdag een half uur. Hij belooft nu te proberen vandaag nog te bellen. Dan gaat hij weer. 'Wie was die man', vraagt Mutti. 'Wat kwam hij doen?' Geen idee. Afstrepen dat hij hier geweest is waarschijnlijk.

Nachtzuster

Vandaag kunnen we eindelijk op bezoek bij het verpleeghuis te Laren. Om kenbaar te maken dat de tijd dringt. De inteekster zegt dat Mutti nu op nummer 1 staat van de wachtlijst staat. Maar ja, er moet eerst iemand anders dood.  Dat heeft ze niet in de hand.

Zus1 heeft met veel moeite bereikt dat de Buurtzorg nu ook af en toe 's nachts hier slaapt. Want het rare is dat je uiteindelijk - als het erg genoeg is en je alle instanties meekrijgt - en dat is geen sinecure- dat je dan 24-uurs crisisopvang kunt krijgen, maar een paar nachtjes een zuster hier is veel moeilijker te regelen. De ondoorgrondelijke regels van het Zorgkantoor.

Vanwege  de zorgelijke berichten van de afgelopen dagen reis af naar Emmen met lood in de schoenen. De gordijnen zijn al dicht als ik aankom, Mutti ligt alweer in bed. Tot mijn verbazing is ze heel opgewekt. Ze is erg blij dat ik er ben en steekt dat niet onder stoelen of banken. Af en toe komt ze naar de huiskamer. Ze huppelt bijna: ik vind het zo leuk dat je er bent. Het is alweer een beetje omgekeerde wereld. Ze doet me denken aan de opwinding die je vroeger als kind had als je ziek thuis mocht blijven en Mutti was beneden aan het redderen en huishouden was.

Het is wel schrikken in de Stichtse Hof. Nu wordt het echt. Als over een of twee of drie weken het jawoord komt, moet ze er binnen twee à drie dagen naar toe. Ontvangst om 14 uur.

Hunebed D45

Het is 'ons' hunebed dat stuk is gemaakt, dat in de Emmerdennen. Hunebed D45. Het is een waar monument daar in de Emmerdennen. Toen ik klein was wandelden we er vaak op zondag naar toe. En zoals anderen op muurtjes en evenwichtsbalken liepen, zo balanceerden wij op de hunebedstenen. Vooral als het had geregend was de nu gehavende 'deksteen' spek- en spek glad. Onder de deksteen hebben de vandalen een vuurtje gestookt. Daardoor ontstond er een grote barst. Staatsbosbeheer denkt dat het megalitische monument wel gerepareerd kan worden, met behulp van stalen pennen en speciale lijm. Geschat wordt dat de reperatiekosten minimaal vijftienduizend euro zullen bedragen. (En-dat-van-onze-belastingcenten.)

Het is niet voor het eerst dat een hunebed het doelwit is van vandalen. Eerder dit jaar werden alle bronzen informatieborden bij de hunebedden in Drenthe al verwijderd. Uit voorzorg, want de borden bleken interessant voor dieven. Verschillende informatieplaatjes waren gestolen en hierbij werden ook diverse keien beschadigd.

Elsschot

Ik krijg een mail van Oom Ted, de man van tante Bé, Mutti's jongste zus. Tante Bé heeft ook Alzheimer. Bij haar begon het een paar jaar eerder dan bij Mutti. Zij woont nog thuis, met Oom Ted dus. Dat klinkt alsof het makkelijker is dan bij ons. Maar dat is natuurlijk niet zo. Oom Ted staat er alleen voor.

Zus1 heeft Oom Ted (ook al in de tachtig) attent gemaakt op de lijn Alzheimer op mijn blog. Ik geloof dat ik de mensen ontroer. De familie. Anderen. Ik hoop dat het ze ook een beetje troost. Het feit dat mijn schrijfsels hen ontroeren troost mij. Want soms denk ik: mag ik dit allemaal wel schrijven?

Oom Ted was gedurende zijn arbeidzame leven leraar Nederlands. Ik studeerde Nederlands.  We deelden en delen blijkbaar nog steeds een liefde voor literatuur, voor poëzie. Hij schrijft dat hij het gedicht van Jonckheere dat ik onlangs aanhaalde mooi vindt: 'Het spreekt me aan. Ongeveer een jaar geleden ontmoette ik een oud-leerlinge die me vertelde zich te herinneren dat ik dat gedicht in de klas had besproken, na het overlijden van mijn moeder.'

Nu stuurt hij mij een gedicht van Elsschot. Mooi.

Moeder

Mijn moederken, ik kan het niet verkroppen,

dat gij gekromd, verdroogd zijt en versleten,

zooals een pop waarin een hart zou kloppen,

door 't volk bij 't heengaan in een huis vergeten.

Ik zie uw knoken door uw kaken steken

en uwe oogen diep in 't hoofd gedrongen.

En ik ben gansch ontroerd en kan niet spreken,

wanneer gij zegt: ‘kom zit aan tafel, jongen’.

Ik hoor u 's avonds aan de muren vragen

of gij de vensters wel hebt toegesloten.

Gij kunt de schemering niet uit uw hersens jagen.

Uw lied is uit, gij kreunt de laatste noten.

Daar in de verte wordt een put gegraven;

ik hoor zoo goed het ploffen van de kluiten.

En achter 't huis zie ik een schimme draven:

hij staat waarachtig reeds op haar te fluiten.

- Kom in, Mijnheer, ik stel u voor aan Moeder.

- Vrees niets, kindlief, al heeft hij naakte beenen:

hij is een vriend, een goede vriend, een broeder:

hij is niet ruw, hij wandelt op de teenen.

Tot weerziens dan. Ik kom vannacht of morgen.

Gij kunt gerust een onze-vader lezen,

en zet uw muts wat recht. Hij zal wel zorgen

dat gij geen kou vat en tevreê zult wezen.

Willem Elsschot Parijs 1907

Alzheimer voorkomen

Vanwege nog een bezoek aan de glas-in-lood-winkel in Oud Zuid ga ik ook weer even bij de antroposofische winkel Zaailing naar binnen, dat zowel een speelgoedwinkel, hobbywinkel, een Weleda-drogist als een boekwinkel is. Ze hebben niet alleen Rudolf Steiner maar een grote collectie psychologie, esoterie en religie. Ik koop er behalve een doos mooie nieuwe kleurpotloden ook het boek 100 eenvoudige manieren om Alzheimer te voorkomen van ene Jean Carper. Uitgeverij Bert Bakker. Het doet het blijkbaar goed, want: eerste druk januari 2011, tweede druk maart 2011. Alzheimer wordt voorspeld als  volksziekte nummer 1 in 2050, want we worden met zijn allen steeds ouder. Mensen zijn ook banger voor Alzheimer dan voor iets anders.

Jean Carper was medisch correspondent bij CNN en schreef jarenlang de populaire column ‘EatSmart’ in USA Weekend Magazine. Nu is ze werkzaam is als redacteur. Carper heeft 23 boeken op haar naam staan, en haar werk werd vertaald in 15 talen. Toen Carper ontdekte dat ze drager was van het alzheimer-gen, was ze vastbesloten om zichzelf tegen de ziekte te wapenen. In 100 eenvoudige manieren om alzheimer te voorkomen deelt ze haar kennis en laat ze zien hoe je met simpele, effectieve stappen de strijd tegen alzheimer en geheugenverlies kunt aangaan.

Het is een heel leuk boek. Ze biedt 100 remedies aan tegen Alzheimer, allemaal een hoofdstukje,  allemaal lekker leesbaar en allemaal onderbouwd met onderzoek. Eten, leefwijzen, voedingssupplementen. Natuurlijk is van geen van de remedies bewézen dat die 100% helpt tegen alzheimer, maar van allemaal is wel statistisch aangetoond dat het de kans op Alzheimer vermindert. Je kunt ze nooit allemaal navolgen, maar als je er maar tien doet en volhoudt is het meer dan niets. Zie het als een lopend buffet, zegt ze, en neem er van af wat je kunt gebruiken.En het is heel fijn de hoofdstukken te lezen die je al doet, of waarvan je al maanden/jaren denkt dat je ze zou moeten doen.

Om er maar een paar te noemen: 1 glas alcohol per dag is goed (rode wijn is beter dan witte wijn), maar meer niet. Eet Indiase curry's. Dan gaat het om de gele curry's, om de kurkuma. Geen rood vlees, maar witvlees, en nog beter is vis. Een relatie hebben is beter dan geen relatie hebben. Leef gedisciplineerd. Heb een goed vol sociaal leven. Doe steeds weer nieuwe dingen, leer wat nieuws, ervaar nieuwe dingen. Leer nieuwe dingen, blijf de cognitieve functies oefenen. Na tien goede voornemens moet je wel even stoppen, want dat is niet haalbaar, maar elke maand een paar hoofdstukken lezen houdt een mens bij de les.

Het gaat volgens de Volkskrant van zaterdag dramatische slecht met de boekhandel, en de boeken, en ons lezen van de boeken, maar ik weet het niet. Er zijn altijd weer voorbeelden  aan te dragen van het tegendeel. Dit boek (om maar wat te noemen) heeft geen recensie gehad, het loopt desondanks goed en  een winkel als  Zaailing gaat uitbreiden.

Plenty

Zullen we langskomen zo rond etenstijd? sms ik. Nee heb je tenslotte. Maar Hani501 antwoordt enthousiast: já, leuk!

In het verre Friesland blijkt ze zich aan het enorme kookeiland ontpopt te hebben tot keukenprinses. Ze kookt verrukkelijk. Haar nieuwste inspiratiebron is 'Plenty. Groente genoeg om heel lekker te koken' (Fontaine) van Yotam Ottolenghi. Hij heeft in Londen vier restaurantjes, een mini-keten. Het is een heel mooi aanstekelijk kookboek, en dat geldt zowel de recepten als de fotografie.

Plenty is een vegetarisch kookboek, maar Ottolenghi zelf is geen vegetarier. Misschien is dat wel de reden dat hij zo'n frisse kijk heeft op groenten en wat hij er mee doet. Hij baseert zich op uitgesproken smaken en grensverleggende combinaties. Hij wijdt delen van het boek aan sla-soorten, aubergines, koolsoorten, rijst en granen, pasta en couscous, peulvruchten, tofu, knolgewassen en wortelsoorten, pompoen, ui, fruit, paddenstoelen en tomaten. Zijn gebruik van kleur, smaak en vorm is buitengewoon.

We eten dit buitengewone eten buiten in een van de eethoeken, krijgen tegen de wind allemaal een Noorse trui aan, wandelen met de honden, en voeren de paarden en de kippen en werpen vertederde blikken naar de slapende katten. Wat een droomoord.

Katten fitness

Vespa is weer áángekomen. Zelf ben ik er heilig van overtuigd dat ze is afgevallen, dat ze schonkige schoudertjes krijgt, maar de weegschaal van de dierenarts is onverbiddelijk: ze weegt 4,97 kilo. Méér dan de vorige maand. Toen  was ze 4,90 kilo. Het is bijna niets, maar het is ook niet mínder.

Het is een beetje een klap voor me, want ik lijd behoorlijk onder haar strenge dieet. Om 05 uur des ochtens begint ze me toch te mekkeren en te miauwen, onophoudelijk. Maar het regime is brokjes en insuline om 07 uur en om 19 uur.

De dierenarts gaat eens bellen met de leverancier van het afvaldieet en belt me terug. Er is wel een heftiger afvaldieet, heeft hij vernomen, maar dat spoort niet zo met de diabetes. Dus ik moet zorgen dat Vespa gaat bewegen. Vespa moet op fitness. Dus ik naar de dierenwinkel in de Javastraat, die alleen maar lelijke dingen verkoopt, en ik kom thuis met a. een groene muis aan een soort werphengel, b. twee rieten balletjes en c. een citroengele voerbal waar droogvoer in kan. Dan kan ze dat alleen maar eten als ze met de bal speelt. 16,95 euro bij elkaar. Je doet wat je kan. 

Vespa kijkt eventjes geïnteresseerd naar die troep, slaat twee keer naar de groene muis en gaat dan weer verder slapen.

Mammeke mammeke

Er bereiken me steeds meer alarmerende berichten uit Emmen. Wie van de Geschwister in Emmen is maakt zoveel mee dat zij de neiging daar veel over te gaan mailen. Mutti herkent ons regelmatig niet meer, ze herkent soms haar huis niet meer, ze kleedt zich s nachts aan en gaat dan door het huis spoken.  Conclusie: ze kan geen nacht meer alleen zijn. We moeten méér. Of er moet een andere slaapoplossing gevonden worden. Dat als wij er niet zijn dat dan de thuiszorg af en toe ook bij haar slaapt. Als dat mag van het Zorgkantoor.

Het is allemaal van zo'n andere orde dan het gewone bestaan met werk en grapjes en lekker eten en een mooi boek, en zo ontregelend, dat ik maar eens een avond heel hard moet huilen. Dat helpt een beetje. Werken is veel gemakkelijker dan een moeder met alzheimer.

Herinnering: Vroeger als ik als klein meisje in bed lag te huilen riep ik jammerend: 'Mammeke, mammeke, mammeke! Die neiging heb ik nu ook weer. Maar die mammeke is er niet meer. En ik ben niet bij haar, want aan het werk.

Kersttrend

Na het 'wild breien' nu 'kerstballen breien'. Je moet ook aldoor weer je best doen om dingen interessant te vinden. Er potentie in te zien. Vinnie wijst me met klem gewezen op een persbericht dat ik overgeslagen en gedelete heb over - je verzint het niet - Kerstballen breien met Arne en Carlos 'De creatieve kersttrend voor dit najaar! Uniek concept met de oeroude breitraditie! Traditie viert hoogtij! We gaan kerstballen breien met twee, uit Noorwegen afkomstige, modeontwerpers!Arne & Carlos tonen in deze stijlvolle uitgave een keur van kerstballen, gemaakt volgens de Noorse breitraditie!'

Het boek gaat uit van één basismodel voor meer dan vijftig verschillende kerstballen!Het is niet alleen geschikt voor de geoefende brei(st)ers die behoefte hebben aan nieuwe ideeën, maar ook voor beginners.Daarnaast zal het ook velen aanspreken, die net als Arne & Carlos inspiratie willen opdoen en dat willen opnemen in hun creatieve repertoire.

Het schijnt al helemaal een hype te zijn.  Of we meedoen er een hype van te maken.