Triëst

Triëst staat ook op het programma, want Bobby is nog nooit in Italië geweest. Het ligt vlak over de grens bij Skopo. Een dagje Italië. Met echte Italiaanse koffie en Italiaanse pizza. Het kan vandaag, het kan morgen, het kan volgende week, maar laten we nu gaan.

We houden grotendeels van dezelfde dingen - alleen houd ik beduidend meer van internetcafés en hij meer van kerken en kathedralen. Een groot verschil is hoe ergens komen. Ik loop graag kriskras zigzag door een vreemde stad en besluit bij elke hoek op grond van wat ik daar zie of ik links of rechts wil. Doorgaans komen alle highlights vanzelf op mijn pad. Deze aanpak gaat helaas niet zo goed met iemand erbij, want die wil bij 'links' of 'rechts' graag een reden of een doel.

Triëst ligt geweldig aan zee. Het grote belangrijkste plein met veel grandeur en paleizen loopt uit naar zee. We drinken koffie en lunchen aan dit kanaal, zie foto. Na de pizza laten we onze wegen scheiden. Terwijl ik nu in een duister internetcafé zit te bloggen (verstopt achter de fruitautomaat) bezoekt Bobby een Servisch orthodoxe kerk.

Skopo

In de karst logeren we in het dorpje Skopo, in een agriturismo farm. Wel een beetje luxe, vier sterren maar liefst, maar iets anders is er niet. Dit is geen toeristisch gebied. De meeste mensen spreken geen woord Engels of Duits, alleen Italiaans, maar dat kan ik dan weer niet. Maar ach, met handen en voeten redden we ons wel. Er zijn te Skopo vooral wijngaarden, winkels zijn er niet en een internetcomputers zijn hier al helemaal niet. Vandaar dat ik al dagen niet geblogd heb. Nu zit ik in Triest, in een luidruchtig stinkcafe, maar wel met een internetcomputer.

De broer van de overgrootvader van onze gastheer te Skopo was uitvinder. Aan hem is een kamertje gewijd. Hij vond ooit de 'aerocopter' uit, de voorloper van de helicopter. In het kamertje hangen tekeningen en een model. Hij was de professor van de familie, studeerde in Wenen en werkte in Wenen en Triest. Hij vond meer uit, hij had op diverse apparaten een patent. Ik heb geen aantekeningen gemaakt en schrijf nu alles op vol halve waarheden en nog erger: fouten. Deze tekst wordt wellicht hopelijk aangevuld en verbeterd.

Skopo is mooi. Heel eenvoudig, eigenlijk niets. Maar oud. Al die wijnbouw en grote klusters woningen / wijnboerderijen. Hele families moeten er wonen. Bij 'onze' familie woont een broer, waarvan de huisbaas (die wel een woordje over de grens spreekt) zegt: 'My brother is not married'. Dat zien wij ook wel. En er is een mooi kerkje bovenop de heuvel, ook al omgeven door wijnranken, en een mooi kerkhof. Veel jonge doden hier. Bij alle graven flikkeren elke avond lampjes. Boven Skopo en de hele karst hangen zwarte onweerswolken. Het onweer elke avond indrukwekkend. Vanuit Nederland druppelen sms-berichten binnen over schitterend weer.

Škocjan Jama

Na Ljubljana gaan we naar de karst, een gebied ten zuidwesten van Ljubljana. Er is daar welige wijnteelt en er zijn grotten, onder meer de grotten van Škocjan. Om daar te komen neem je de snelweg naar het zuiden, die op een gegeven moment splitst in een richting Triëst en een naar Koper. Dat twee plaatsten zijn nog latere bestemmingen. Eerst doen we dus de karst.

Een van de hoogtepunten van de karst zijn de vele grotten hier. Ze moeten spectaculair zijn. Je gaat honderden meters onder de grond, uren, en dwaalt dan door grotten als kathedralen en heel diep, diep in de diepte krochten van de aarde stroomt een rivier.

De Škocjangrotten staan te boek als een van werelds grootste curiositeiten. Bij het dorp Divača baant de rivier de Reka zich diep onder de grond een baan door de aarde. Het zou de diepste ondergrondse stroom ter wereld zijn. De brug er overheen, de echo’s en de harmonie van de geluiden, de ongebruikelijke zaal Little Pans, de kloof van de rivier in de Svetina zaal, niet minder dan 1400 meter lang, de indrukwekkende stalagtieten in de Stille zaal… Men kan niet anders dan deze meesterstukken bewonderen die alleen gemaakt kunnen zijn door de natuur zelf. De grotten hebben een lengte van 5 kilometer en zijn meer dan 200 meter diep met verschillende watervallen.

Twee uur onder de grond, voetje aan voetje tussen de andere toeristen schuifelen. Niet uitglijden over de glibberige stenen. Ja, ik zie er altijd een beetje tegenop. Maar OK, het moet dan maar, want natuurlijk is het prachtig en spectaculair. Niet benauwd worden. Gewoon doen wat de reislidster zegt: Stay Together As A group!

Tweede poging Ljubljana

Een paar wensen heb ik slechts voor dit ene dagje Ljubljana: de Moderna Galerija Ljubljana - ofwel het Museum for Modern Art - waar een paar interessante tentoonstellingen aangekondigd zijn. Dicht. Nou, dan het International Centre of Graphic Arts, maar daar is alleen een tentoonstelling over het game-personage Lara Croft te zien. Dan vind ik de rest van de dag slenteren ook goed. Verder wellicht wat boekhandels, cd-winkels, en als het moet nog een kerk.

Jazz & Blues heet de cd-winkel waar we cd's kopen. Geen idee, Sloveense jazz van eigen makelij. De boekhandel waar we verzeild raken heet Mladinska. Erg veel te koop, ook heel veel Engels, en bijzonder veel Kluuns. Ik sms maar even naar Kluuns Nederlandse uitgever dat 'zijn' Kluun er in heel veel stapels ligt. Zou ik ooit een excursie naar Ljubljana overwegen, dan is deze winkel / uitgeverij wel een hit. Thema zou kunnen zijn: hoe te overleven in een klein taalgebied. Nederlandse uitgevers klagen wel over de kleine Nederlandse markt met slechts 16 miljoen mensen, maar Slovenie heeft maar 2 miljoen! Aardige mensen werken er: echte karaktertypen. Deze winkel is een mooie mengeling van onze Amsterdamse topboekhandels Athenaeum en Selexyz Scheltema.

We doen nog een kerk of twee, een Servisch Orthodoxe en een Franciscaner, en dan wil ik eerst weer een slaapje doen. Tenslotte staat er ook nog een jazzconcert op het programma in de plaatselijke Jazz Club. Maar die zou in een park plaatsgrijpen. Die blijkt wegens de stortregens niet door te gaan. O! zegt Bobby, alsof hij het net bedenkt: maar er is ook Finale van de UEFA Champions League. Barcelona tegen Manchester United. En zo eindigen we te Ljubljana op het terras van de English Pub. Er zijn hier - uiteraard - veel United-fans. Ik ben voor Barcelona. Barcelona wint.

Celica

Eigenlijk alleen vanwege de typenaam van de bolide - Toyota Celica - vind ik het ontzettend leuk om in Ljubljana te overnachten in Hostel Celica. Het is een voormalige militaire gevangenis en een aantal jaren geleden is het pand als een soort kunstproject omgebouwd tot een Hostel. Alle cellen zijn door kunstenaars verschillend ingericht. Een aanbeveling met stip in de Rough Guide. Het hostel bevindt zich op een alternatief wijkje genaamd Metelkova in Ljubljana, vergelijkbaar met Christiania in Denemarken en Ruigoord bij Amsterdam. Hier zijn heel veel jonge punks en alternativo's. Ik niet wist dat ze nog bestonden en zeker niet in deze hoeveelheden. Met je bolide voel je je een enorme burgermans, voornamelijk angstig dat die Tupen je ruiten inslaan. Maar we zetten ons er overheen en boeken. Twee nachten. Wat betekent het woord 'celica' eigenlijk, vragen we. Celica betekent 'cel' . We krijgen drie cellen te zien, het is echt geestig wat die kunstenaars ermee gedaan hebben, en we kiezen de meest behaaglijke. Maar echt behaaglijk zijn ze natuurlijk niet en we ontberen het grote terras met aanwezigheid van een Meer.

Laat ik maar eerlijk zijn: de overgang van het o zo rustige Bohinj naar dit oord is te groot. Het is ook nog een graad of 36. Als je je beweegt begint alles te gutsen. We wandelen door de stad, die niet heel bijzonder is. Ik had er grotere verwachtingen van. Ljubljana is een prachtige naam, tenslotte. Er wonen 270.000 mensen, daarmee zou je het kunnen vergelijken met Utrecht. Er zijn in de wijken om de oude stad vooral veel sociale woningbouwflats en de huizen in de oude stad zijn nog behoorlijk verwaarloosd. Wel zijn er behoorlijk wat dure winkels en aan de rivier rijgen de terrassen voor de nouveau riche zich aaneen. In het Stadhuis zijn megalomane plannen tentoongesteld voor hoge cityvorming. Dat moet een grap zijn, hoop je. Het is waar, vrees je. We lopen en lopen en lopen. Eten worstjes bij een Bosnier (tip uit de Rough Guide), en gaan dan naar huis. Celica. Hopende op een koele douche en een verkwikkend slaapje. Maar dat is ons niet gegund. Er is een muziekavondje in Hostel Celica. En dan hebben we het niet over sfeervolle kamermuziek, maar over jongenspopomuziek. En niet tot 23 uur, zoals je zou verwachten op grond van de huisregels die bepalen dat het hier om 23 uur stil moet zijn. Er is namelijk een Uitzondering voor de dinsdagavond. Dan hoeft het pas om 24 uur stil te zijn. Nou ja stil..., het gezelschap borrelt nog uren na, onder ons celraam. We vluchten naar een parkje, waar we kunnen lezen. Getergd. Er zijn daar knetterende brommers en luid blaffende grote honden, maar dat moet dan maar. Wie kunnen we hier de schuld van geven? Onszelf? Elkaar? Het is een grote Oefenening in Iets. Laten we in godsnaam geen ruzie gaan maken. Vanmorgen worden we wakker op elk ons brits (erg smal en kort) en glimlachen we. Gaat het weer een beetje, meneer Dreuge? Het stortregent.

Bled

Een man een man, een droom een droom. Bobby wil mij graag naar het eiland roeien op het meer van Bled. Hij zei het al de eerste dag toen we er langs reden, ik wil je graag naar de kerk roeien, en nu - de eennalaatste dag in de Julische Alpen - komt hij er weer mee. Ik ben niet zo op Bled, ik vind het een beetje een overschatte niksige plaats, en het Bohinj Meer is zoveel mooier, maar die droom is wel weer de belevenis waard.

Het is zeven minuten roeien naar het eiland. Daar is dan een kerkje met midden in het kerkje een klokkentoren met een klok waar je zelf aan mag hangen en een geheime wens mag doen. Ik doe mijn wens. Daarna lopen we een rondje rond de kerk, bekijken we het museum met klederdrachten, het schitterende turkooise water vol vissen, en dan begint het weer te onweren. Nu niet een veld, maar een meer over in het onweer. Dat is nog eens een partij spannend.

Daarna gaan op het vasteland naar Heilige Martinuskerk voor de H. Mis. Dat is mooi. Naast de kerk is een soort internaat en er zijn ook veel kinderen in de kerk. Het is levendig een speels. Ze zingen er mooie muziek,voor mij onbekende kerkmuziek. Doet een beetje denken aan de volksmuziek die ik vorig jaar in Kroatie kocht. Jammer dat er geen muziekzaken meer zijn waar je zulks kunt vragen en vinden.

Wild Flower Festival

Ondanks de onweerervaring gaan we toch. Dan maar met de bolide. We gaan naar restaurant Rupa van Jaka Kusterle in Srednja Vas. Aanbevolen door alle gidsen. Dat speenvarken met de jodelende zanger doet hij vast op de donderdag, dus dat moet maar een ander jaar.

Nu is er wat anders. Er zit een tafel vol Engelsen en op een gegeven moment wordt er gespeecht. En niet zo' n beetje ook! De Voorzitter (Sloveen) dankt zichtbaar geroerd de aanwezigen voor hun aanwezigheid, hij hoopt dat het Festival een succes wordt, maar Slovenie is zo klein, wie kent Slovenie. En dan zitten ze ook nog naast Bled! Hoe kunnen ze op tegen Bled? Hij moet er bijna van huilen. Alle Aanwezigen krijgen als dank voor hun Aanwezigheid een fotoboek van Bohinj en kaas.

Een Welshe mevrouw speecht terug en overhandigt de Voorzitter een foto van een magnolia. De Schotse meneer speecht en geeft Whiskey. Er zijn aan tafel veel meer Engelsen dan Sloveniers, de ene Sloveen is de Voorzitter, de tweede de Directeur en de derde de Minister. We gissen wat af, maar komen er niet achter waar dit over gaat. Ik vraag het aan de Welshe mevrouw. Neemt u ons alstublieft niet kwalijk dat we alles zo schaamteloos afluisteren, maar er is geen ontkomen aan. Het is prachtig wat hier gebeurt, maar Waar Gaat Het Over?

Er blijkt in Bohinj een Festival voor Wilde Bloemen gaande. The International Wild Flower Festival. Niets van gemerkt, maar er zijn inderdaad bijzonder veel wilde bloemen op de Alpenweiden. Er zijn overal ter wereld Wild Flower festivals, met name in Wales en Schotland en er komen veel Australiers op af, vertelt de Welshe mevrouw. Ik ben zo geroerd dat ik op de Directeur afstap, mij bekend maakt als Nederlands journalist en hem de persmap en zijn visitekaartje vraag. Bijzonder goed gedocumenteerd verlaten we het restaurant. Dat wordt een tefefoontje naar de Kampioen, ofzo. Maar pas nadat we ons heerlijk maaltje en toetje op hebben, natuurlijk.

Onweder

Het is de dag van onverwachte weersomstandigheden. Tot nu toe heeft de zon van behoorlijk tot onbarmhartig geschenen, dus je denkt bij tekenen anderszins: het valt vast wel mee. Eerst gaan we toch met de skilift naar Hotel Vogel, hoewel de mevrouw van de Tourist Information waarschuwt dat er sneeuw ligt en er dus niet te wandelen valt. Daar stel je je dan op de een of andere manier bij al je onwetendheid verse sneeuw bij voor. En het sneeuwt toch niet? Fantastische ervaring trouwens, die skilift recht omhoog. Echt eng. Behalve dan dat er ook een bus luidconverserende Engelsen in de lift mee is. Maar Ga Weg! denken helpt niet. Het is boven warm, maar er ligt echt sneeuw. Het is oude sneeuw. Als je honderd meter wandelpad door oude sneeuw hebt afgelegd, denk je deemoedig: De mevrouw van de Tourist Information had gelijk. Terug.

Dan liggen we thuis een poosje op de strandstoelen op het terras te bakken in de zon. Ik lees Hotel World van Ali Smith (Penguin) (onbegrijpelijk maar prachtig boek, dank, Bijleveld!). Tegen het eind van de middag besluiten we naar het dorpje Srednja Vas te wandelen, waar een leuk zeer aanbevolen restaurant is. Srednja Vas ligt ca 5 km verderop in een volgend dal na Stara Fužina, maar we gaan een rondwandeling maken om de heuvel Rudnica heen. Het rommelt ter hoogte van de berg Triglav, en de lucht is ook niet echt fijn, maar we gaan toch. Het zal wel meevallen. Ik zet er flink de pas in. Zo-Gaat-Ie-Goed, Zo-Gaat-Ie-Beter, Alweer-Een-Kilometer.

Na een uur worden we op een prachtige Alpenwei overvallen door een enorme onweersbui. De bliksemschichten schieten horizontaal, verticaal en diagonaal door de lucht. Wat te doen? Dit heb ik een keer eerder meegemaakt, twintig jaar ofzo geleden, op een hoogvlakte te Toscane, toen de bliksemschichten om je hoofd schoten en je alle wijsheden die je als kind geleerd had moest afwegen. Toen zijn we in arren moede uiteindelijk maar in een greppel gaan liggen. Hier voel ik me eigenlijk alleen veilig op een bankje onder vier hoge naaldbomen. Maar dat is wel mooi het tegendeel van wat we ooit geleerd hebben, onder een boom gaan zitten. We schuilen een half uur en als het bliksemen afneemt gaan we het hele eind maar weer terug. Het stortregent. Tot op het bot doorweekt komen we terug, waar net de zon weer doorbreekt. Normaal ben je je dat niet zo bewust, maar wat zijn droge kleren een zegen!

Alpträume

Een van de mooiste onvertaalbare woorden is Alpträume. Het woord komt alleen maar in mij op wanneer ik in de Alpen verkeer en des nachts aan de meest idiote dromen onderhevig raak. Na drie nachten denk je dan: Alpträume! Klinkt toch spannender dan nachtmerries. Nu ook weer. Al drie nachten schrik ik om een uur of twee klaarwakker uit de meest bizarre werkelijkheden. Rechtop in bed. De details vervliegen waar je bij ligt. Maar mooi niet meer slapen.

In een droom is boekhandel Scheltema mijn huis. Er zijn allemaal mensen en ik wil dat ze weg gaan. Dat is een thema in mijn vakantiedromen, dat ergens heel veel mensen zijn en dat ik wil dat ze allemaal weggaan. Weg! En dat ze dat niet doen. Hier gaan ze ook maar steeds niet weg, ik probeer ze naar beneden te sturen en dan opeens begint er allemaal glas in het rond te vliegen. Of het van de etalages is of van elders, of het gebouw in elkaar stort, of er een bombardement is, geen idee, maar het houdt niet op. Rondvliegend glas.

In de laatste droom zit ik in een vliegtuig. Ik ben er met Bobby, die aan de gezagvoerder vraagt had of er nog tijd is, of hij nog even een krantje kan kopen. Met dat Bobby het vliegtuig verlaat, gaan de deuren dicht en begint het toestel te taxien, door London. Heel Londen. De City zeg maar. Ik kijk verbijsterd verschrikt uit het raam. Waar ga ik eigenlijk naar toe, waarom zit ik in dit vliegtuig, waar is Bobby en waarom taxien we in godsnaam door Londen? Wie verzint zoiets? Dat Gaat Toch Niet? Onder torens door, door nauwe straten...

Slap Savica

Dit is wel een enorme Slap. Slap Savica. Het is een uitstapje waar veel Slovenen en groupe naar toe gaan. Ze zijn en groupe relatief aardig (vergeleken met een troup Amerikanen, zeg maar) en niet al te luidruchtig. Maar 20 minuten een trap oplopen naar de Slap toe tussen een bus toeristen is niet fijn, ook al zijn het Slovenen, en dan gezamenlijk onder een afdakje schuilen tegen de fijne mist van de slap...

Ik heb mij helemaal ingesteld op speenvarken voor het diner, maar als we 's avonds naar het terras gaan waar 's morgens het speenvarken is gegrild is alles op. We nemen elk maar maar een ander grilletje. Anders is het weer goulash of schnitzel.

Vandaag zullen we naar Hotel Vogel boven in de bergen, maar de mevrouw van de tourist information zegt dat we dat niet moeten doen omdat er sneeuw is. Dat het er moeilijk lopen is, de sneeuw is nog wel 20 cm en hoger en mensen die de wandeltocht naar beneden kwamen lopen waren daar erg ongelukkig en naar van geworden, ze lopen af en toe tot hun heupen in de sneeuw, doet ze beeldend voor.

Het is zondagochtend. De Tourist Information is open, maar de supermarkt is dicht. We dachten: Die zal wel open zijn op zondag. U denkt natuurlijk: ik wou dat ik haar problemen had...

Na vijf dagen woe-wei in Bohinj hebben we op mijn verzoek nu - in grote lijnen - het programma voor de vakantie vastgesteld. Een paar dagen naar de Karst, een dag de grootste grot, een of twee dagen Ljubeljana, en dan naar de zee.

Vršič

De wandelgids suggereert ook een aantal autotours en om de Alpen iets beter te zien dan vanuit ons schilderachtige dal besluiten we Tour 1 te maken, the Circuit of the Julian Alps. Vijf uur staat ervoor, maar de tour is ook makkelijk in twee dagen te maken, zeggen ze erbij. Wij doen er dus weer tien uur over. Wel fantastisch hoor, zo'n tocht in je bloedeigen bolide van haarspeldbocht naar haarspeldbocht met het ene dramatische uitzicht naar het volgende. Ik denk dat de pas de Vršič-pas heet, maar dat weet ik niet zeker. Zo heet in elk geval het hoogstepunt op 1611 meter. De hoogste berg hier heet de Triglav. Er doen opvallend veel fietsers de pas.

De hele route moet een lustoord zijn voor sportievelingen. Er wordt veel gekanoed in het beeldschone azuurkleurige riviertje de Soča. Ergens langs de weg staat een bord van wereldkampioenschappen kanoen in de Soča. Doet me denken aan mijn eigen rampzalige kanotocht ooit in de Ardennen, toen ik een paar keer over de kop sloeg bij versnellingen in het water. Hier komen op een hangbrug twee meisjes in kano-outfort de situatie gedetailleerd in ogenschouw nemen. Veel rotsen en immens snel water. De ene durft minder goed dan de ander, uiteindelijk gaan ze toch maar en dan slaat ze na twee watervalletjes succesvol genomen te hebben uiteindelijk toch om. Koud! Nat! En: boot weg, peddel weg, helmpje weg... Wat een drama.

Trouwens, ik lees ook nog. Welbeschouwd lukt het best om alles te doen wat ik wil. Na Ronals Giphart heb ik gelezen: Alles wat ik verzwegen heb van Azar Nafisi. Ik kocht het bij boekhandel Bijleveld. Op de een of andere manier koop ik daar steeds Iraanse boeken. Nafisi is hoogleraar Iraanse letterkunde in Washington, waar zij in 1997 naar toe emigreerde. Haar eerste boek Lolita lezen in Teheran stond meer dan honderd weken in de bestsellerlijsten van The New York Times. Dit Alles wat ik verzwegen heb is een persoonlijk portret van haar leven, met een nadruk op haar jeugd. Ze vertelt over de moeizame relatie met haar dominante moeder, over haar charmante vader die haar introduceert in de wereld van de literatuur, en over de prijs die haar familie moet betalen in een land dat tijdens de Iraanse Revolutie in snel tempo radicaliseerde. Mooi aangrijpend boek.

Slap Mostnice

Dit is een plaatje van de prachtige kloof Mostnice waar we langslopen tijdens de wandeling van Stara Fužina naar Slap Mostnice. Slap betekent waterval. Het zal niemand verbazen dat hier veel watervallen zijn en vaak doel van een wandeling. De wandeling heet in mijn Sunflower wandelgidsje een van 2,5 uur te zijn, wij doen er dan 5 uur over. Plus als je geluk hebt een lunch en dat is nog een uurtje extra. 'Eenvoudige wandeling', zegt het boekje, maar na afloop ben je wel kapot.

Heel afwisselend, met veel bos en dus een schitterende kloof waar het riviertje zich doorheen wurmt, met alpenweiden en huisjes, je begrijpt het allemaal niet hoe dit allemaal bestaat en aan het eind van de wandeling, bij de Slap, is een boerderij met verrukkelijk idyillisch uitzicht en lunch. We nuttigen er 'jota', een regionale soep met zuurkool, aardappel, worst en spekjes. Heel welkom.

Ik blog niet meer in het Hoofdhotel, want die computer is heel ongelukkig en valt steeds uit. Nu blog ik in het bijzonder vriendelijke Tourist Office van Ribčev Laz, waar internet nog gratis is ook, maar wel binnen kantoortijden. Dus als de wandeling te lang duurt komt het er niet van. Ach, ik wil ook veel te veel: uitslapen, lang ontbijten, koffie drinken en wegzinken in een niksige dag op het terras. Beetje tekenen, kleuren, lezen. En bloggen. En natuurlijk wil ik ook de omgeving verkennen, alle dorpjes bekijken, de Alpen. Enerzijds wil ik wandelingen van huis uit maken en niet meer, maar anderzijs wil ik heel Slovenie leren kennen. Ik wil verder, maar ook nooit meer uit dit beeldschone dal weg. De huisbaas vraagt steeds: 'When do you leave?' 'We love it here, we stay' , zeg ik. 'Is it OK? En dan glimlachen we allemaal. De tijd zal het leren.

Het is zaterdagochtend. Weekend. Bij de plaatselijke restaurant wordt een heel varken gegrild. Dat belooft wat.

Zlatorog

Dit is de plaatselijke steenbok aan het meer. Zlatorog, steenbok, afkomstig van een Sloveense mythe. Ontleend aan het populair geworden verhaal Zlatorog - eine Alpensage van de schrijver Rudolf Baumbach (1849-1905). Hij publiceerde het in 1877 Letterlijk betekent zlatorog 'goudhoorn', het is een mythische witte steenbok met gouden horens. Volgens een oude Slavische sage leefde dit dier op de berg Triglav, de hoogste top van de Julische Alpen en de nationale berg van Slovenië, waar het een schat bewaakte.

Verder heb ik geen zin in educatie. Zullen we vandaag helemaal niets doen? vraag ik. Alleen maar op ons terrasje zitten, lezen, naar de vogeltjes luisteren, en misschien als hoogtepunt even naar de supermarkt? Niet in die skilift?

Wat een verrukkelijke dag. We doen niets. Nagels knippen, lijf insmeren, kopje thee, kopje koffie, parasol verplaatsen en dan weer plat. Zon vangen. Sproeten scoren. Dat is nog eens heilzaam. Van andere vakanties herinner ik me ook zulke beginnen. Het afkicken van Het Volle Leven. De moodswings. In Zweden met Wilma enige jaren geleden had ik mij op de derde dag in mijn slaapkamer verstopt waar ik met de dekens over mijn hoofd lag te lijden. Het heeft niets met jou te maken zei, ik, maar ik moet hier even doorheen. De tweede dag was ze het zat en zijn we maar gaan shoppen. Toen heb ik roze cowboylaarzen gekocht. Dat hielp ook.

Nu lees ik mijn tweede boek: Ronald Giphart Mijn vrouw en andere stukken. Had ik van de redactie meegenomen. Lees jij Ronald Giphart? vraagt Bobby met afgrijzen. Waarom lees jij Ronald Giphart? Ik heb geen zin op die vraag in te gaan. Nadat ik het boek driekwart uit heb leg ik het weg en constateer ik: Dat boek gaat ook werkelijk nergens over. Dat bedoel ik, zegt Bobby. Ronald Giphart is een van mijn favoriete auteurs om op te kankeren. Het gaat nergens over. Dat is zo n jonge auteur die alleen maar BN-er iets en niets te vertellen heeft. Helemaal eens, zeg ik, maar ik wilde graag met een open geest en zonder vooroordeel aan het boek beginnen. Ik heb zijn uitgever genomineerd voor een medaille. Ik vind hem echt goed, maar twee auteurs die hij uitgeeft vind ik vreselijk: Kluun en Giphart. Dat vooroordeel wilde ik even bevestigd hebben.

Daarna beetje door de reisgiden bladeren, uitvinden waarom de kust van Slovenie zo raar smal is daar onder Triest. Wat precies de Sloveense volksaard is ten opzichte van de landen hier om heen: Oostenrijk, Hongarije, Kroatie. Het was in de jaren tachtig een zeer vooruitstrevend land met vrouwen- en homostudies in Ljubljana, herinner ik mij. Er is hier veel vooruitstrevende kunst en literatuur, maar slechts weinig is vertaald. Voorlopig houden we het maar bij de zelf meegenomen lectuur.

Ribčev Laz

Bohinj is inderdaad prachtig. Bohinj is de naam van het meer en de regio. De plaats waar wij zitten heet Ribčev Laz. Het meer is een groot diep meer vol forellen en omlijstingen vol Alpen. Ik wil hier nooit meer weg. We hebben een eenvoudig appartement gevonden met een groot bed, een ruitjesbank en een badkamer met een schuine wand, waar je steeds je hoofd aan stoot, maar het geeft allemaal niets. Er is een groot terras en overal klinken vogeltjes. Beren heb ik nog niet gezien.

Vandaag zijn we eerst maar eens om het meer heen gelopen. Eerst had ik nog last van de witte benen, maar ach, er lopen hier toch voornamelijk senioren. Het zou twee uur lopen zijn, maar we deden er ruim vier uur over. Nu zijn we kapot, maar we zien er wel al heel relaxed en gezond uit. Wat gaat dat snel!

De keuken is een beetje Oostenrijks in dit deel van Slovenie. We hebben al twee keer goulash gegeten en een keer schnitzel. Dat wordt vast wel anders bij Ljubeljana. Maar voorlopig wil ik hier nog niet weg. Er worden allemaal watervallen beloofd als je je een eindje de bergen in begeeft en halverwege het meer gaat een kabelbaan stijl omhoog (hu!) naar ski-oord Vogel, waar je prachtig kunt wandelen, naar het schijnt, met verre uitzichten op al die Alpen.

Bart: Paulien Cornelisse s Taal is zeg maar echt mijn ding is wel aardig. Ik lees het geamuseerd, ze kan goed schrijven, is geestig en raak, het is echt een boek voor OSM, al die ergenernissen aan lelijke taal die iedereen bezigt. Maar ik mis een beetje zelfreflectie. Hoe gaat ze zelf met de taal om? Ik voel me best betrapt af en toe, hoezeer je onbewust onwillekeurig je in sommige modes meegaat, maar dat moet zij dunkt mij ook doen. Nu is haar aanwezigheid een beetje die van een schooljuf.

Dit blog wordt hopelijk vervolgd. Ik zit nu aan een achterlijke computer in het Hoofdhotel, die steeds uitvalt. Het toetsenbord staat links naast de computer (model 1999), ik moet steeds om het hoekje kijken wat ik geschreven heb. Heb nu overal kramp en spierpijn. Ik hoop dat ik een andere computer vind.

Heaven

Zondagochtend. Terwijl het buiten miezert als de ziekte, er talloze tassen gepakt worden en afwasjes geregeld, lig ik op de bank mijn alvast eerste vakantieboek op te souperen (Paulien Cornelisse, Taal is zeg maar echt mijn ding). Men droomt van de eerste bestemming: Bohinj.

De Huntsman Silver Tech

Deze blitse glimmende Victorinox is een nieuw model. Van de week had Bobby hem gespot bij zijn lievelingsijzerwarenwinkel te Utrecht: Gebr. Veenendaal. Dat zijn drie broeders, gevestigd aan de Oudegracht. Toen we in januari naar Schaatsbaan Exloo en weerom koersten, reed Nichtje mee en zij ook een Victorinox. Tot dan toe had ik dat messengedoe als een perticuliere gekte van Bobby opgevat met zijn multitool-apparaten. Dat Nichtje dat ook had en in detail vertelde wat ze met welke tool deed en wanneer, dat was een grote verrassing. Ze hadden het er wel een half uur over. Ik was ineens enorm jaloers dat ik géén zakmes had.

Bobby wilde me één cadeau doen - dit in het kader van 'Oom Bobby, U weet echt hoe U een vrouw gelukkig kan maken'. Maar van die standaardrode Victorinox werd ik helaas niet warm of koud. Wel viel ik op de Leathermen Key Chain, mini, ook geschikt voor de dámesbroekzak, in diverse hippe kleurtjes. Bij de Gebr. Veenendaal. Maar dat ding bleek geen mes, dat was een multitool. Wat moest ik daarmee? Er zat niet eens een kurkentrekker of een een blikopener aan. Toen gingen we nog in de outdoorwinkel Katmandu de Leathermen-zakmessen bekijken, maar ik was ineens in de war. Is een zakmes wel een Intrinsieke Behoefte?

Van de week spotte Bobby ineens een nieuw model Victorinox. Zilver doorzichtig. Dát is wat Lucie Theodora wil. En verdomd, ineens was ik enthousiast. Een Gebr. Veenendaal vertelt dat de verkoop hem een beetje tegenvalt. Waarom legt u er niet een in de etalage, adviseer ik ongevraagd. Dat doe ik niet, zegt hij, omdat ze dan misschien verkleuren. Mensen vinden nieuwe modellen wel op diverse websites en dan komen ze dan kopen. De Gebr. pakt het mes op mijn verzoek in een cadeaupapiertje ('Voor u?'). Nu heb ik het gekregen en ga ik met Huntsman op vakantie. Er zit ook een zaag op, zodat Bobby en ik straks saamhorig bomen en picknickbanken kunnen omzagen in de Julische Alpen.

Inpakken en wegwezen

De opmaat naar de vakantie valt niet mede. Eerst een week op het werk lang alle losse eindjes afmaken. Als dat eindelijk voorbij is Vespa uit logeren brengen (zeulen met een mand met poes, een kattenbak, twee pakken grit, en vier pakken voer, eerst in de stromende regen en dan zeikenat met jammerend dier drie-en-een-halve trap op... Zucht. Zoals ik al zei: het valt allemaal niet mede. Terwijl ik even zit op te drogen en uit te hijgen vraagt Riemer aan Ekfa: 'Mammie, waarom blijft Lucie Theodora hier zo lang?'

Dan vraagt hij: 'Met wie ga jij op vakantie? Met Hani501?' 'Nee, Lucie gaat op vakantie met Bobby', zegt Ekfa. 'Waarom gaat ze niet met Hani501? Hani501 is gezellig!' Wat we allemaal beamen. En bij het weggaan zegt hij weer: 'Doe de groeten aan Hani501!' 'Nee', corrigeert Ekfa, 'aan Bobby!' Ik doe wel de groeten aan allebei, beloof ik.

Eenmaal thuis op de bank ga ik liggen voelen. Wat nu. Inpakken en wegwezen, een avond voor dood liggen, een potje huilen, of een afscheidsparty? Geen idee. Op dat moment belt Hani501. Zij heeft een afscheidsparty met haar Amerikaanse studentetjes en of ik erbij kom zitten. Dat ik treurig ben geeft niet, ze zal me aan het lachen maken. Het studentetje dat mij had willen interviewen over butch en femme is er ook. Een babybutch met een bolle buik. Clem wordt ze genoemd, short for Clementine. Al die studentetjes zijn trouwens tamelijk voluptueus - ze stulpen aan alle kanten uit.

For old times sake eindigen we - goddank zónder de studentetjes - in het vrouwencafé. Hani501 laat me de proeven van het boek zien dat ze met/voor fotografe Marian Bakker maakt. Ze hebben op de valreep subsidies gekregen, dus nu kan het echt gedrukt worden. De opening van de tentoonstelling is tijdens mijn vakantie. Hoe ga je dat boek verkopen, vraag ik, behalve dan bij de tentoonstelling. Heb je een vertegenwoordiger? Hadden ze nog niet over nagedacht. We stellen even een pr-plan op. Lekker om zo geroutineerd te zijn.

Vanochtend dan maar tassen pakken. Vespa!!! Heeft ze wéér gezeken in de kast. Ik dacht dat het probleem door mijn communiceren via het Hart definitief over was, maar nu heeft ze in de schoenenkast gepiest! Niet alleen mijn sportschoenen, maar ook mijn Teva-sandalen, die ik toch al zo lelijk vind, maar elke vakantie weer meeneem, zijn geheel doorweekt. Geen idee waar de zolen van Teva-sandalen van gemaakt zijn, maar die zuigen kattenpies op als een spons. Na een uur weken in allerhande schoonmaakmiddelen is de geur nog niet weg. Zal ik het negeren of de gehate Teva's nu maar eens wegwerpen?

WatSpinoza?

Er hangen allemaal wonderlijke affiches in de stad. Heel veel. Met vragen als 'Wat denk je dat God nu zit te doen?' en daaronder een logo van de Staatsloterij. 'Zijn minderheden ergens goed voor of alleen een probleem?' met een logo van Barbie. 'Zijn alle meningen even goed?' met een logo van Bayer Aspirine. 'Als je je niet herkent in een wet, word je dan onderdrukt of ben je gewoon een minderheid?' met een logo van Balkenende. Die vragen zijn tot daar aan toe, maar die logo's maken het heel vervreemdend. Het lijkt veelbetekenend, maar ik kan er eigenlijk niets van maken.

Het blijkt een project te zijn van Mediamatic, getiteld WatSpinoza? De affiches vormen een op het Amsterdamse publiek gericht vragenvuur. Prikkelende vragen, opgesteld samen met schrijver Dirk van Weelden, ze zijn terug te leiden op het gedachtegoed van Spinoza. Mediamatic verzamelt nu feedback, recyclet interessante uitspraken, en hoopt zo een dialoog te starten met en tussen Amsterdammers.

Mensen kunnen antwoorden mailen en sms-en en die komen op een website. Op de vraag 'Wat denk je dat God nu zit te doen?' antwoorden voorbijgangers dingen als: 'God zit', 'Van mij houden', 'Te dobbelen', 'Wat anders dan God te wezen', 'Het denkt', 'Gewoon, haar teennagels te knippen'. Is dat nu een verrijking? Ik weet het niet. Ik zou zelf niet weten wat ik zou antwoorden. Wat een manier om mensen met elkaar in contact te krijgen. Is dit contact? Maar ondanks mijn scepsis vind ik het toch ook wel leuk, zo'n ontregelend project in de stad.

Alle affiches

Le Creuset

- Wat heb je op je verjaardag gehad?
- Een Creusetpan en een Creuset ovenschaal.

Bij ons thuis waren ze niet zo op kwaliteitspannen. Ik heb dat zeg maar niet meegekregen. Ik ben uitermate tevreden met mijn serie Hema-pannen, drie afmetingen, plus steelpan, plus soeppan, plus vispan, plus koekenpan, plus stoompannetjes. Daarnaast heb ik een Tefal-wokpan waar ik vrijwel alles in bereid. Bakken, sudderen, stoven. Eigenlijk heb ik niets anders nodig dan mijn Tefal-wokpan.

Toen wilde ik een grillpan. Ik keek in de Hema, maar ging mij ook laten voorlichten in een echte kookwinkel, wat nou het voordeel was van een Creuset grillpan boven de grillpan van de Hema. Ik geloof dat juist die Tefal fout was, en breekbaar, en giftig. Hoe dan ook, ik liet mij overhalen tot de Creuset grillpan. Dat-ie een leven meegaat, dat vind ik niet zo'n voordeel. Dan mag je nooit meer eens iets nieuws. Maar hij bevalt goed. Geen idee of die van de Hema slechter zou bevallen. Ik zie het ook wel: de Creuset is erg klasse: de vorm, die kleur, dat emaille en dat gewicht.

Bobby is van de Creuset. Nu heb ik altijd liefjes gehad die mijn pannen wilden verbeteren, dus dat ligt een beetje gevoelig. Alleen al om het commentaar op je pannen zou je nooit meer iemand in je leven laten. Maar het ligt anders, zegt Bobby, hij gúnt mij een Creuset. Zelf heeft hij ook een Creuset. Een van 18 cm. Die vind ik te klein, want ik ben immers die Tefal-wokpan gewend. Daar kun je lekker wild in roeren. Gun ik mijzelf de Creuset? Ja, ik gún mijzelf de Creuset. Ik ben meteen maar voor de 24 cm gegaan. Kan je ook eens voor 4 à 6 personen sudderen.

Vandaag is de eerste dag dat ik mijn nieuwe Creusetpan kook. Een risotto. Veel te groot natuurlijk, die 24 cm pan, voor mijn eenpersoonsmaaltijd. Maar het is toch heel fijn, want ik kan wild roeren zoals ik gewend ben. Echt. Nu ik om ben voor de Creuset, wil ik meteen een van 18 cm erbij. En moeten er vrees ik wat pannen uit, want de keukenkastjes gaan puilen. Daar houd ik niet van. Wat doe ik: gaat die Tefal-wokpan bij de straat?

Mens en Clubje

Vinnie komt trots laten zien dat in Boek, blad voor lezers, zijn leesclubje geportretteerd is. Hij heeft met vier oud-studiegenoten (-genotes) zo'n clubje. Sinds 1999. Tien jaar al. We kijken het artikel na. Leuke boeken lezen ze. Goed idee, zo'n clubje. Dan lees je nog eens wat.

Ze zijn allemaal 32 jaar. Maar wie is nou wie op de foto? De namen van de leden staan er niet in. Oeps. Is dat nou een vorm van zelfpromotie, Vinnie? Het is wel een idee om dergelijke clubjes te gaan portretteren. Een serie 'Klasgenoten'.

Blijf wat mijmeren over clubjes. Sommige mensen zijn uitgesproken clubjes-mensen. Ik ken iemand die in een koor zit, een eetclub, een spelletjesclub en een wandelclub. Ik heb altijd de indruk dat die clubjes van haar elkaar nogal overlappen, dat in al die clubjes steeds dezelfde vriendinnen zitten. Weet niet of het waar is, maar het idee dat het waar zou kunnen zijn weerhoudt me om de feiten na te vragen. Zelf ben ik niet van de clubjes. Kan niet eens een cursus volhouden.

Pin-up

In de Volkskrant lees ik dat er een prehistorische pin-up is gevonden. Deze ‘Venus van Hohle Fels’ is weer minstens vijfduizend jaar ouder dan de ook al beroemde Venus van Willendorf. Daarmee zou dit beeldje de oudst bekende menselijke afbeelding zijn die gemaakt is door de eerste mensen die veertigduizend jaar geleden in Europa de plaats innamen van de Neanderthalers. Het beeldje is zes centimeter hoog en in zes brokstukken gevonden en heeft geen hoofd.

Niet alleen de Volkskrant, maar ook Nova noemt het beeldje 'een prehistorische pin-up, met enorme borsten en billen'. Ik zie wel enorme borsten, maar toch echt geen enorme billen. Wel enorme schaamdelen. Mag de krant dat woord niet schrijven?

Volkskrant èn Nova hebben het woord pin-up allebei overgenomen van het tijdschrift Nature. Volgens Nature zou het beeldje een vruchtbaarheidssymbool zijn, maar dat is niet zeker, het is ook onderwerp van discussie. Eerder had ik een blog over de Slapende Vrouwe van Maltha. Die was ook fors, maar een boel esthetischer dan deze pin-up.

Meerdere vroege figuratieve beeldjes

Huis te Koop?

Is het dan eindelijk zo ver? Helaas is er geen mooiere versie van House for Sale op YouTube te vinden, maar dit is ook al kippenvel. Margriet Eshuijs heb ik diverse malen zien optreden, elke keer weer prachtig, en elke keer deed ze weer dit House for Sale. Het kleeft haar nu eenmaal aan, net als het nummer Black Pearl.

House for sale
You can read it on the sign
House for sale
It was yours and it was mine

And tomorrow some strangers
Will be climbing up the stairs
To the bedroom filled with memories
The one we used to share

Kunst in de douche

En dan word je wakker en hangen er ineens weer donkere wolken boven je huis. Aan de inval van de zon zou je dat niet aflezen, maar toch. Om die donkere wolken te verdrijven hang ik de twee acryltjes-op-linnen op die ik mij op een Parijse brug heb laten aansmeren. Ik had het rechter schilderijtje uitgekozen, dat me opgewekt toeschetterde in de schelle lentezon. 20 Euro. En ik mocht er twee voor 25 euro. Het is wel heel gezellig met schilderijen in de douche. Ze verdrijft de duistere wolken een beetje.

Voor wie nog meer wil weten over de gezelligheid in mijn badkamer: er staan wat planten en er hangen en liggen ook diverse hagedissen. Eigenlijk wel een beetje tropisch. Die hagedissen heb ik opgedaan in deze en gene vakantie.

Kent u het fenomeen Medicijnkaarten? Het is net zoiets als tarot. Deze kaarten zijn een orakel over de kracht van dieren. Dieren vertonen gedragspatronen waarin Helende Boodschappen te ontdekken zijn. Vele jaren geleden was ik een paar keer bij een coach, die fijn naar mij luisterde en op gezette tijden begrijpend humde. Een keer strooide ze 44 dierenkaarten op de grond. Ik mocht twee kaarten / dieren kiezen als mijn vrienden. Die vrienden kies je voor het leven, je mag daarna niet meer veranderen.

Geheel intuïtief koos ik de kolibrie en de hagedis. Daar had ze wat verklarende fotokopieën bij, wat me natuurlijk veel te weinig was. Ik heb toen boek & kaarten zelf gekocht (uitgeverij Altamira Becht). De betekenis van mijn vriendjes was wel mooi: de kolibrie is een vrolijk levendig vogeltje. De hagedis is een dromer, ligt stil te wachten. Die twee kanten heb ik allebei. Kolibrietjes zie ik maar weinig te koop, maar er liggen wel steeds meer hagedissen in mijn badkamer.

Raar fenomeneen trouwens, die dierenkaarten. Ik had eens iemand op bezoek die gefascineerd was door die medicijnkaarten en die na veel gepeins de kraai en de walvis koos. Ik vond dat allebei geen fijne beesten, maar zij ervoer uit die keuze diepe herkenning.

Barebacking

Op de een of andere manieren zijn schalkse gesprekken met onschuldige erotische lading altijd weer leuk. We hebben een etentje en het gesprek gaat over álles. Wonen, werken, gezinnen, ethiek, zelfrespect, meebewegen, op je punt staan, familiedrama's, echt onderhoudend. Maar du moment dat het over Arie Boomsma gaat ontstaat er iets saamhorigs licht hysterisch, wat iedereen van hem vindt, of hij nou knap is of niet. Objectief knap of stom vanwege dat wattige lachje. Geen enkele wanklank, dát is zijn wanklank. Is míjn mening. Saai.

Anyhow. In de trein terug gaat het ineens over barebacking. Hoe wat en waar we daar op komen ben ik kwijt. Vinnie brengt het woord denk ik in. Wat? zeg ik. Weet je dat niet!?! Hoongelach is mijn deel. Bien zegt snikkend van de lach: 'Dat weet zelfs ík!' Maar ja, zij heeft op de Wallen gewoond. Hoe schrijf je dat woord? vraag ik. Want alleen als ik het weet hoe je het schrijft kan ik erover bloggen. Ze blijven maar lachen. Back packing, probeer ik, en bear backing, en ze lachen zich bijkans dood. Ik geloof dat de hele coupé meelacht mee om die dame die niet weet wat barebacking is. Ik link maar even naar Wikipeadia als dienst aan die lezertjes, die het ook niet weten. Fijn toch, om ook eens Onschuldig te zijn.

'Koos is een móórdvent'

Naar een Afscheidsparty in Villa Het Witte Huis te Nieuw Loosdrecht. Koos neemt afscheid. Koos is wat je noemt een pregnant personage. Een type. Hij heeft wit haar, dikke gele borstelige wenkbrauwen en een vreemde hese stem. Hij is franchise-gever, zoals dat heet. Er zijn onder Koos' hoede 360 winkels opgestart, in diverse door hem ontwikkelde Formules. Ik ga samen met Hani501, onze partyspecialist. Zij is wegens haar contactuele kwaliteiten ontzettend geliefd bij de mensen.

Het is een avond met veel toespraakjes en met cabaret-door-het-voltallige-personeel. Hani510 en ik gaan voor een dubbele fotopagina in het magazine. Zij doet de foto's, ik de quotes. Het is confronterend samenwerken. Zelf ben ik in professionele partysituaties soms wat kort door de bocht - zeker als ik 20 quotes moet verzamelen. Dan is het doel van mijn gesprekjes een goeie quote en als die quote niet komt, dan denk ik: Nou dan niet.

Hani501 daarentegen gaat door tot ze de mensen los heeft, maar daar neemt ze waar nodig wel een half uur de tijd voor. Zij is een waarlijk goed mens. Niet dat ik een slecht mens ben, maar ik ben wel productiegericht. Besteed af en toe gráág een avond aan een Afscheid, maar nog liever besteed ik mijn tijd aan de edele kunst van het pianospel.

De 20 quotes die ik scoor zijn 20 variaties op één thema. Dat thema is: 'Koos is een móórdvent'. Die quote komt uit de mond van een volgeling die herhaalde malen benadrukt dat het goed is dat Koos stopt.

Het is een leerzame avond. Ik ben - al zeg ik het zelf - tamelijk goed met ondernemers, directeuren en commissarissen, maar iets minder met het lagere echelon... Niet omdat ik die minder vind, maar omdat ik altijd op zoek ben naar quotes. Noem het beroepsdeformatie. Van Hani501 leer ik hoe ik toeschietelijker kan zijn jegens secretarella's, zodat ze ook wat leuks zeggen. Hani501 leert van mij hoe ze haar werktijd zou kunnen inperken en tijd voor zichzelf. Tijd voor even niets, voor Woe-Wei. Daar moet je wel wat voor doen. Op een gegeven moment sta ik bijna te stampvoeten dat ik nú weg wil. Dat het me niet kan schelen dat we Koos nog niet op de foto hebben. En maar één vrouw. Dat ik omval. Instort. Dat ik nú naar huis wil.

De dag dat mama rusten mag

Voor volgend jaar alvast: de moederdagkleurplaat. Klik op het plaatje en hij wordt groot. Er is een site met Moederdagkleurplaten. Die inkleuren is wellicht net zo meditatief als mandala's kleuren. Bien vertelt - beetje gegeneerd - dat ze voor het eerst zich heeft laten verwennen voor Moederdag. En dat het best fijn was. Juul had een Moederdagliedje voor haar gezongen. Op de wijs van: Ik stond laatst voor een poppenkraam.

Het is vandaag weer moederdag oh, oh, oh
de dag dat mama rusten mag oh, oh, oh
jij zorgt altijd zo goed voor mij,
met dit cadeau maak ik je blij.
een kusje geef ik jou,
omdat ik van je hou,
omdat ik van je hou.

Ik vind dat heel fijn omdat ik dat mijn vader- en moederdag-anekdote weer kan ventileren. En onze Vader- en Moederdagsong van vroeger kan zingen. Het liedje ging aldus: Vadertje (Moedertje) Zeg Luister Eens; 't Is Vader (Moeder) dag, 't Is Feest; Ik Hou Toch O Zo Veel Van U, Van U Het Aller Meerst. Vati vond het heel erg fijn en belangrijk dat wij dat voor hem zongen, in en om bed. Maar wij wilden dat niet. Maar we moesten. En dan zongen wij aan het eind ... Van u Het Aller Minst. Dan werd hij boos en moest het nog een keer. En zongen wij wéér: Van U Het Aller Minst. En dan werd hij nog bozer, en dan moest het no'g een keer. Tot wij huilend zongen: Van U het Aller Meest.

Beren op de Weg

De tas met documentatie is gereed. We hebben de Rough Guide, een wandelgids, een kaart (Freytag & Berndt) van schaal 1:300.000; enige ANWB-routekaarten om ons door Duitsland en Oostenrijk te loodsen. De Rough Guide kan ik nog niet aan, die pagina's zijn me te grijs. Liever freewheel ik eerst wat door het ANWB-boekje. Dit boekwerkje heeft slecht 12 hoogtepunten, dat is heel wat behapbaarder dan de 20 uit de Rough Guide. Het is uit het Duits vertaald en staat vol aanstekelijke nonsens - men zou er zo een cabaretprogramma uit kunnen compileren.

Ik citeer: 'In Stara Fuzina serveert met bij Frau Toncka authentieke boerengerechten met Bohinj: eigengemaakte worst met spek en pens, daarbij een glas karnemelk en ter afsluiting stukjes fruit. Het befaamde draaiorgel in het café wordt nauwelijks meer gebruikt.'

En: 'Elke donderdag draaien bij Jaka Kusterle de speenvarkens boven het vuur. Vier uur zijn er nodig voor het dier een knapperige korst heeft en zoveel vet verloren dat zijn vlees heerlijk zacht smaakt. Hierbij worden een pikante paprikamousse (ajvar) en geroosterde aardappelpunten geserveerd. Stipt om 18 uur komt een bevriende accordeonspeler en brengt geweldige liederen met veel gejodel ten gehore.'

Wie wil er nu níet naar Slovenie? Vooralnog stoten de kano- en raftingfoto's mij nog een beetje af (Hú nat! en Hú koud!), evenals de foto's van parapenters en van groepen toeristen in grotten, maar wie weet wordt dat anders als we er zijn. Want de grotten zijn als kathedralen. Er zijn wel 1000 grotten, en en er zijn nog maar 60 'ontgonnen'. De wandeltochten door de Alpen, langs rivieren en beelschone meren trekken mij nog het meest aan.

Het hoofdstuk 'Goed om te weten' begint met een paragraaf over De Beer. Naar goed gebruik van de ANWB die volgens mij als missie heeft zijn leden te wáárschuwen. Ooit leek het me leuk om te solliciteren bij de ANWB voor een aantal bladen, maar het idee dat je je lezers niet mocht pesten, maar altijd maar moest wijzen op gevaren weerhield me. Maar goed om te weten. Er Zijn Heel Veel Beren in Slovenie.

Omdat ik mij als verantwoordelijk huisvader verantwoordelijk voel voor de auto en de verzekeringen neem ik bij de ANWB ook het boekje met landeninformatie (Europa) mee. Dat staat werkelijk barstensvol waarschuwingen. Zoals daar zijn: invoegstroken op autosnelwegen zijn soms verrassend kort. Vanuit een niet-EU-land mag je 1 liter melkproducten en 1 kilo wild invoeren. De boetes zijn pittig. Door rood licht rijden: 252 euro (door oranje licht: 126 euro); niet verlenen van voorrang: 200 euro; geen tolwegvignet op de snelweg: 300-800 euro.

Rupsenplaag

Bij het Zandmeertje in de Emmerdennen heerst een rupsenplaag. Alle bankjes zitten vol rupsen en ze hangen ook uit draden uit de bomen. Het zijn hele kleine dunne lange rupsjes van een genre dat ik nog nooit gezien heb. De meeste rupsen die ik ken zijn dik en geel met harige poten. Deze Drentse rupsenplaag beweegt zich heel grappig voort, in een soort driekhoekje. Gelukkig is er op internet weer een gek te vinden met rupsen fotograferen als hobby: Albert Jacob Wit. Maar die uit de Emmerdennen staan er niet bij.

Er is veel veranderd sinds mijn vorige bezoek aan de Emmerdennen begin april. Toen was er nog geen groen, nu schettert het je tegemoet. In het Zandmeertje staan schitterende lisdodden te bloeien. Als het lisdodden zijn. Mutti denkt dat het narcissen zijn en Bobby zegt lelies. Maar ik denk dat lelies niet in een bosmeertje staan. Alle drie hadden we ongelijk, het is de gele lis.

In april hadden de Polen hun jeu de boule-baan al wel aangeharkt, maar zelf waren ze nog in geen velden of wegen te bekennen. Nu hebben ze zich wonderbaarlijk vermenigvuldigd: er zijn er wel een stuk of twintig. Ze hebben vandaag heel diverse ballen, qua materiaal en grootte. Maar ze zijn groothartig en alles mag. Hún vermeerdering zou ik geen plaag willen noemen, ze zijn hartverwarmend aan het spelen. 'Vinden jullie mannen niet ontzettend simpel, als je dat ziet', vraagt Bobby. 'Gewoon een beetje met ballen gooien, pilsje drinken, sigaretje roken, en ze zijn tevreden.' Nee, zeggen wij. Het is eerder jaloersmakend, deze eenvoud.

Moederdag is het. Vorig jaar waren we met Moederdag te Maassluis, herinner ik me ineens weer, omdat ik toen onze genante Moederdagsong voor Bobby's Mutti zong. Nu te Emmen. Voor mijn eigen Mutti zing ik het niet. Mutti heeft al drie bossen bloemen. Rode en witte anjers van Ausje. Rozen van Zuslief uit Duitsland en ik voeg aan het palet een zachtgele mengbos toe met grote groene sierbladeren. Behalve dat ik nu wel kook doen we hetzelfde programma als de vorige keer, na het Zandmeertje weer toeren langs Emmercompascuum, Weerdinge en Valthe naar de Schaapskooi te Exloo. We zijn nu een uurtje later op schema, dus de schapen zijn nu wel terug in de Kooi. Ze zijn helemaal stil. Eerder dit jaar op de grote stille heide bij Zeist mekkerden de schapen enorm. Ik ontbeer toch een boel Kennis der Natuur.

Frau und Garage

Ik heb nieuwe vrienden gemaakt. Garage Ostade in De Pijp. Vanochtend rijd ik de Celica om klokslag 08 uur binnen en Mevrouw Ostade zegt: 'Had u niet een Nissan 100NX?' 'Jazeker', zeg ik, 'en die heeft ú afgekeurd. En toen had ik bijna een jaar geen auto.'

Graag een grote beurt, en wat mij betreft zijn er drie kwesties: A. heb ik problemen met het starten, de eerste twee minuten moet ik gas bijgeven anders slaat de motor af. B. Als ik de achterruit sproeier slaat ineens de wisser niet meer uit. C: Na drie maanden is de olie op. Gaat het dashboardlampje onrustig flikkeren. Maar ik zie geen plasjes olie onder de auto.

Mevrouw Ostade belooft binnen een uur te bellen wat er mis is met de auto. Maar ze belt niet. Om 12 uur bel ik haar maar: Is er dan helemaal niets mee?

Als ik de Celica op ga halen nemen we eerst de rekening door. 245 euri. Niet niets voor een auto waarmee niets aan de hand is. Enfin. Het startprobleem hebben de mannen wel geconstateerd, maar ze kunnen er geen oorzaak voor vinden. Ze hebben nu maar een anti-vochtbehandeling gegeven. Voor het olieprobleem zien ze ook geen directe oorzaak, maar daarvoor hebben ze een olie-treatment toegevoegd aan de olie. Misschien dat dat helpt. En dan die wisser. Er zal wel een contactje klapot zijn. Iets doorgebrand. Shit happens. Nee, maken heeft geen zin. Het zou waarschijnlijk gaan over een contactplaatje, zo'n onderdeel van 250 euro. Het sproeien en wissen moet ik maar apart aanjagen. Dat doe ik inderdaad al weken. Ze voorspelt bij de volgende Grote Beurt (over 15.000 km) een nieuwe distributiesnaar en een nieuwe uitlaat.

Als we de rekening helemaal doorgenomen hebben zegt ze - ongelogen - (en spontaan!): 'Wat een geweldige auto heeft u toch. Mooi speciaal model, goeie kleur! Ik vind dat zo leuk als een dame daar aandacht voor heeft! Dat zie je haast nooit.' Daarna begint zo ook nog complimenten uit te delen over mijn betaalpas - met daarop een tekening van mij in de Nissan - dat háár dat nog nooit gelukt is een afbeelding op haar pasje te krijgen. 'Zeker nu ik zo'n lelijke oranje van de ING heb is de behoefte eraan extra'.

Jonge blommen

Ik krijg deze foto toegezonden. De herkomst is mij een beetje duister. Ik heb 'm nooit eerder gezien. Bart? U ziet het wellicht niet, maar de linker persoon ben ik. De rechter persoon is Hani501. Graag beweer ik dat ik in het kader van de genderdysforie nooit, maar dan ook NOOIT van mijn leven een jurpje heb gedragen. Dat is dus helemaal niet waar. En Hani501 in een rok! Ook nooit vertoond! En welk jaar en welk huis het is? Ik schat dat aan de Twee Koningskinderenstraat was. Als dat zo is dan is deze foto in spiegelbeeld. Grappig. Hoe kan dat? Is die foto afgedrukt en is het negatief omgekeerd in de projector terecht gekomen? En dat het 1985 was. Grappig, Hani501 denkt dat het 1989 was. Never nooit niet! Toen droeg ik die jurk echt niet meer. Dat weet ik zeker.

Wat zien we nog meer? Anno 1986 had ik nog geen krullen. Die kwamen in 1987. Plots. Onverwacht. Nog jaren heb ik gevreesd dat ik op een dag zomaar weer zonder krullen wakker zou worden.

Kalkalpen

Het wordt toch Slovenie. Cuba verschuift naar volgend jaar. Dea volente. Vanmiddag ben ik naar onze reisboekwinkel Pied à Terre aan de Overtoom getogen voor een Rough Guide, een kaart van 1:200.000 en een wandelboekje van Sunflower. Fokko, de eigenaar keurt mijn keuze goed. De Utrechtse reisboekhandel Interglobe had niets van dit alles. Alleen een ANWB-gidsje. Die had Pied à Terre dan weer niet. De Rough Guide is bij trouwens Amazon.co.uk (inclusief verzendkosten) minder dan de helft van de prijs van Pied a terre en Bol.com en wordt binnen vier dagen bezorgd. Maar gelukkig voor Pied à Terre speelde de prijs even geen rol, want ik wilde het boek vandáág.

De voorpret is begonnen. Inlezen. Morgenochtend gaan de bolide en ik naar de garage voor onze eerste grote (reis)beurt.

De eerste bestemming wordt Bled. Zie foto. Bled ligt in de Julische Alpen. Wikipedia: 'De Julische Alpen (Sloveens: Julijske Alpe) vormen een bergmassief in de Zuidelijke Kalkalpen en liggen in Slovenië en Italië. Ze kunnen worden gescheiden in een westelijk en een oostelijk deel, waar de grens verloopt van Cave del Predil in het Karinthische Val Canale in het noorden naar Hrušica (Duits: Birnbaumer Wald) in de Sloveense Karst in het zuiden. De hoogste berg is de Triglav met 2864 meter. De naam Julische Alpen is ontleend aan Julius Caesar, die in dit gebied een provincie stichtte met de hoofdstad Cividale.'

En dan heb je nog twintig meer hoogtepunten, aldus de inleiding van de Rough Guide. Waaronder veel grotten. Bobby is erg op grotten: 'De allergrootste onderaardse canyon, die wil je toch niet missen?' Slovenie is qua oppervlak slechts tweederde van Nederland, met maar 2 miljoen inwoners.

Let's party

Tijd voor taart. RoRo7 had mij dágen geleden per mail gevraagd wat ik voor mijn verjaardag wilde en omdat ik het echt niet wist had ik helemaal niet geantwoord. Beetje onfatsoenlijk best wel. Schaamschaam. Nu ben ik bang dat ze me de nieuwe Maeve Binchy gaat geven, en dat dat dan mijn eigen schuld is. Maar nee, ik krijg Winifred Atwell! Een dubbel-cd nog wel.

In het kader van mensen die mij stimuleren om mijn pianospel te vervolmaken is dit wel weer een hele goeie. Dat kan ik toch nooit! Ik zet de cd op in de bolide, en ben vooral verbijsterd over het tempo dat zij bezigt. Het is allemaal enorm uptempo rags, honky tonk en boogie woogie. En af en toe een zingende zaag. Wikipedia meldt over haar niet veel meer dan: 'Winifred Atwell (Trinidad 1914 – Seaforth (Australië) 1983) was een jazzpianiste, die aanvankelijk in Groot-Brittannië en later in de Verenigde Staten veel succes boekte.'

Winifred Atwell op YouTube

Pasjesleed

Naar Parijs, o wat is dat alweer lang geleden, had ik voor de verandering eens een kléin portemonneetje meegenomen. In plaats van de dikke portefeuille met de vele vele vele vakjes en pasjes en digitale lidmaatschapskaarten. In dit kleine portemonneetje passen vier pasjes, papiergeld en kleingeld. Kan zonder al te veel bultvorming gewoon in de achterzak. Wel zo veilig in een vreemde stad. Toch?

Op de derde dag daar blijken beide pasjes geknakt. Zowel de giropas als de creditcard. Ze zijn niet doormidden, maar ook niet meer recht. Dat levert in menig pin- of geldautomaat een storing op. In de meeste, kunnen we wel stellen. Alleen bij de Rabo-automaat in mijn eigen straat kan ik nog geld scoren. Dus dan ga je even het probleem negeren. Maar bij tanken, parkeren, boodschappen halen, álles doe je met de pin, overal vang ik bot.

Dus ik de bank gebeld. Sinds enige maanden niet meer de ouwe getrouwe blauwe Postbank, maar een oranje ING. Spraakcomputer. Ze vinden het niet zo nodig, want die nieuwe betaalpas komt vanzelf, vanwege die overstap van Postbank naar ING. Ik sta op de lijst voor binnen vier weken. Met veel moeite haal ik de telefonist over mij toch binnen vier werkdagen een nieuwe pas te bezorgen. Nee die 7,50 euro kan me niet schelen. Ik wil graag een nieuwe pas.

Nou ja, zonder alle details uit de doeken te doen... na twee weken en vijf brieven ligt er bij het Postkantoor een nieuwe pas voor me klaar. Het is de creditcard. Die doet het nog niet doet, daar moet ik eerst nog 5 brieven voor afwachten. Veiligheidsbeleid. Maar géén betaalpas. Weer gebeld naar die spraakcomputer. Uiteindelijk krijg ik weer een behulpzaam jongmens aan de lijn, dat zegt: 'Nee, er staat niets in het systeem.' Alsnog in het systeem ingevoerd.

Pasje arriveert afgelopen zaterdag. Met brief dat ik mijn oude pasje gevoeglijk kan doorknippen. Onmiddellijk doen, verordonneert de ING. Maar, nieuwe pasje doet het niet. Niet bij de bloemenman, niet in de Rabo-automaat, nergens. Telefoneren kan pas maandag. Kantoortijden. Maandag first things first gebeld. Pasje doet het niet, zeg ik tegen nu een Friezin. Klopt, zegt de Friezin. Pasje had geactiveerd moeten zijn. Lading pasjes van afgelopen week is per ongeluk niet geactiveerd. Foutje van ons. Als het goed is gebeurt dat deze week nog.

Clair de Lune

Hier speelt ene Penne 'Clair de Lune' van de Suite Bergamasque van de componist Claude Debussy. Heel mooi. Het concert was op 18 februari 2006. Penne is een Japanse pianolerares woonachtig te Hong Kong.

Vandaag heb ik het pianoboek 42 Famous Classics arranged for easy piano weer eens van de stapel gepakt. Ik krijg regelmatig adviezen van deze en gene om mij tot betere resultaten te stuwen. Daar heb ik vast al eens over geschreven. Een van die adviezen is naar verschillende interpretaties te luisteren en daar mijn voordeel mee te doen. Op mijn verjaardagspartijtje heb ik m'n liefhebbende zwager, broer en vriendje gewezen op het effect van hun zéér goedbedoelde aanwijzingen. Het leidde tot grote hilariteit in de huiskamer - alle zussen, vriendinnen en Nichtje begrepen onmiddelijk hóe dodelijk die welgemeende adviezen zijn voor iemand die met faalangst behept is. Maar goed. Het ís goedbedoeld en waarschijnlijk moet ik er gewoon naar luisteren en niet zo terugkwaken. Míjn Claire de Lune klinkt nog LANG niet zo. Misschien helpt veel luisteren en oefenen echt wel. En ook als je níet oefent is het mooi om naar te luisteren.

Agressie tegen zwarte Suzuki

We zeiden het al tegen elkaar toen we gisteren in de Coentunnel een zwarte Suzuki Swift passeerden: je zou vandaag de dag toch een zwarte Suziku Swift hebben! Lees ik nu op WaarMaarRaar.nl: Populariteit zwarte Suzuki Swift onder nul. 'Wie de pech heeft in net zo'n oude zwarte Suzuki te rijden als waarin Karst T. zijn rampzalige daad uitvoerde op Koninginnedag, kan rekenen op agressie jegens zijn/haar voertuig. Van de Suzuki Swift van een jonge vrouw in Wateringen werden 's nachts na het drama de spiegels vernield, maar ook overdag houdt het niet op: mensen spreken haar aan en vragen haar waar ze het lef vandaan haalt om er nog in te rijden. Ook wordt er veelvuldig naar haar gezwaaid, met de middelvinger wel te verstaan. Mensen blijken simpelweg primair agressief te reageren op dit model auto. De Suzuki Swift Club houdt voorlopig een 'low profile' en hoopt dat de agressie jegens het automodel snel overwaait.'

En De Telegraaf kopt: Agressie tegen zwarte Suzuki. 'De vriendin van Niels Franken uit Wassenaar is de eigenares van een zwarte Swift. Niet een exemplaar uit 1993, zoals de auto waarmee Karst T. dood en verderf zaaide, maar eentje uit 1992. 'Voor de rest lijkt hij helaas sprekend', vertelt de 25-jarige Franken. „In de nacht van donderdag op vrijdag werden in Wateringen van deze auto in de straat de spiegels vernield. Eerst dacht ze dat het toeval was.' Daarna werd ze bij het tankstation aangesproken door een man. 'Hij kwam dreigend op haar af en zei: dat is dezelfde auto, hè. Dat je daarin durft te rijden.' Ook steken de laatste dagen continu mensen hun middelvinger naar haar op. 'En dat is niet vanwege haar rijstijl. Die auto roept agressie op.' Franken snapt er niets van. 'Ze rijdt toevallig in dezelfde auto als de dader uit Apeldoorn. Maakt dat haar fout of moet daarom de auto in de ban? Hoe kortzichtig zijn deze mensen?'

De Suzuki Swift Club bevestigt dat het lijkt of de wagentjes in het verdomhoekje zitten. 'We hopen dat het snel overwaait', aldus bestuurslid Ernst Schilperoord.