Verzuimbeheersing

Ze belt inderdaad niet, de medewerkster verzuimbeheersing van het UWV. Na drie uur zoet wachten zoek ik de brief er maar bij en bel ik het telefoonnummer dat je kunt bellen als er iets mis gaat. Dat nummer blijkt inmiddels veranderd, maar dat kan ik natuurlijk zonder rechterhand zo snel niet noteren. Dan moet ik mijn BSN-nummer intypen en dat mislukt ook. Grr.

Ik krijg een meisje aan de lijn dat nergens terug kan vinden dat ik gebeld zou worden. Ze verbindt mij door en dan kom ik 20 minuten in de wacht. Dan blijkt Het Systeem stuk en kan de Tukkers sprekende medewerker niet noteren dat ik gebeld heb en moest ik het later nog naar eens proberen. ‘s Morgens om half negen lukt het het best, zegt hij. Dan begint iedereen net. Bent u helemaal gek? roep ik ineens enorm geagiteerd. U zou mij bellen, ik ben hier al vier uur mee kwijt, u kunt niet antwoorden en niet doorgeven, en nu is het mijn verantwoordelijkheid??? 

Natuurlijk googel ik het meisje dat me had zullen bellen. Ze is vast een heel aardig. Ze heeft toeristiek gestudeerd en doet nu verzuimbeheersing te Almere. Er was vast een goede reden dat ze me niet belde. Het Systeem ofzo.

Op fietse

Syts komt bij Bobby op de ochtendkoffie, of laat ik zeggen bij ‘ons’. Een ochtendje bijpraten, te beginnen bij Schotland waar haar dochter met drie kindjes woont en waar ze veel is. Ik ken Syts als oud-horeca-onderneemster, maar al jaren pensionado. Dat zij ooit ergotherapeut was wist ik niet. Maar dat was ze dus en ze weet en begrijpt alles van de revalidatie van gebroken polsen/armen. Wat heerlijk. Hoe geknoedeld zo’n hand uit vier weken gips komt. Het oedeem, de ingekorte pezen, het onvermogen, de oefeningen.

We doen ook een rondje ‘Wat heb je onlangs gelezen’ en zij las Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer. Ik lees de laatste weken niet zoveel, het wil niet. In de digitale bibliotheek is dat boek nog niet te vinden, maar wel De filosofie van de heuvel, een reisverslag van een onvoorbereide fietstocht op tamelijk gammele fietsen van Leiden naar Rome. Veel heuvels onderweg. En zo verschillend al die heuvels. En zo ongeoefend. En zo leeg het Noord-Franse platteland. En zo gruwelijk, fietsen op autosnelwegen. En zo wispelturig de Russische vriendin. En zo lastig: bandenpech. En zo onverwacht mooie plaatsjes onderweg. Een onverwacht erg leuk boek dat ik in één ruk uitlees.

Een telefoontje dat niet komt

Het is even een beetje een one-issue blog aan het worden, sorry hoor, ik doe mijn best mijn aandacht op de buitenwereld te richten, maar de hand/pols/arm en de afspraken met zorgverleners zijn toch ongeveer het voornaamste dat me bezighoudt. En de oefeningen natuurlijk. Tien keer daags. 

De agenda: Gisteren was ik naar de fysiotherapeut en vandaag wacht ik op een telefoontje (tussen 13.30 en 15.30u) met de uitslag van over een botonderzoek. Wachten op een telefoontje dat niet komt. Je kan niet hén bellen, je krijgt geen nummer en jou bellen ze met een anoniem nummer. Don’t call us, we’ll call you.

Dat telefoontje komt inderdaad niet. Ben ik pessimistisch? denk ik al die tijd. Wantrouwig? Dat kunnen we pas vaststellen als het inderdaad niet komt. Dus ik om 15.45u maar eens naar het ziekenhuis bellen. De secretaresse van de afdeling Chirurgie zegt alleen: 'De middag is nog niet voorbij. Nog even wat geduld hebben.’ 

En als de arts-assistent eindelijk toch belt zegt hij alleen maar: 'Het is goed'. 'Kunt u misschien iets meer vertellen? Er is een scan van mijn botten gemaakt. Was er iets te zien? Viel er iets op? Zijn er minimale of maximale waarden?' Nee, meer dan 'Het is goed' heeft hij niet te melden. Op zich wel fijn, maar ook onbevredigend. Eigenlijk ook wel soort van minachting. En het was ochtend geweest en het was avond geweest, de zoveelste dag.

Morgen mag ik de ochtend wachten op nog zo'n telefoontje tussen 9 en 12, dan van het UWV. Van die monitorende dame die wil weten wanneer ik weer beter ben. En dan zeg ik weer: 'Weet ik niet.' En dat was dan weer dat. Als ik de telefoon morgen niet opneem wordt mijn WW stopgezet, stond in de brief die de monitorende dame na het telefoontje nastuurde.

Monica

Afgelopen week een paar artikelen gekezen over Monica Lewinski en een documentaire die eraan staat te komen: The Clinton-Affair. Want de hele Monica-Lewinski-affaire was natuurlijk een Bill-Clinton-affaire, onderdeel van de haatcampagne van de Republikeinen om Bill Clinton af te zetten. Er waren afgelopen week al diverse interviews met haar te lezen, hoe de ‘affaire’ haar leven geruïneerd heeft. En hoe de affaire er nu wellicht benaderd zou zijn b het licht van de #MeToo-discussies. Machtige mannen die affaires aangaan met jonge ondergeschikten. De uitzendingen beginnen komende week, maar er zijn plekken waar je al vooruit kunt kijken. Het blijkt een serie van zes, zeven afleveringen.

Ik was ver in de dertig, tegen de veertig, toen Bill Clinton gekozen en herkozen werd. De beelden van al die zaken van de Republikeinen tegen Bill en Hillary Clinton staan nog in mijn geheugen gegrift, ook al die schijnheilige verontwaardiging over een affaire van de kant van rechtschapen hoge heren die waarschijnlijk allemaal zelf ook van die affaires hadden. Ik had de verontwaardig niet, had vooral te doen met Monica, met Hillary, met de dochters, was verbijsterd over de verraadster Linda Tripp. Nu wordt alles in perspectief geplaatst. Het is als een spannende dramaserie. Nu demk je: hoe konden ze haar dit aandoen?

Filmhuis thuis

Ik heb een nieuw filmhuisfilms-aanbod ontdekt dat je thuis kunt bekijken: Cinetree. Het bestaat al sinds 2014, maar blijkbaar ben ik er nu pas aan toe. Voor €7,99 kun je een maand lang hun films bekijken. En eerst een maand gratis op proef. Ze hebben geen oneindig aanbied, en geen series, wat er staat is door filmliefhebbers speciaal uitgezocht en aanbevolen. Neusje van de zalm-verrassingen. Omdat het te warm is om naar de stad te gaan is dit een aardig alternatief. Als ik de taakjes die ik met één linkerhand aankan (wasjes draaien, ophangen en opvouwen, recept zoeken en boodschappen halen) én de oefeningen gedaan heb mag ik een film op bed. Het grote gieteren doe ik ‘a avonds. Ik heb al twee films gekeken. Atlantic en The Perks of being a Wallflower. 

De eerste film Atlantic gaat over een Marokkaanse jongen, een top-windsurfer, die heel graag naar Europa wil. Hij heeft veel Europese vrienden die in de zomer komen surfen maar dan weer teruggaan. Het leven in hun vissersdorp biedt weinig mogelijkheden en vooruitzichten. Zijn vrienden mogen wel naar Marokko, maar hij mag niet naar Europa. Hij droomt van een grote oversteek via de Atlantische Oceaan. Er is weinig tekst in deze film, veel beelden op het water. Prachtig. En veel melancholie. Onrecht. Verlangen. Vechten. Mooi. 

De tweede The Perks of being a Wallflower is een lieve coming of age-film over een stille jongen die zijn plek niet zo kan vinden op de middelbare school maar op een gegeven moment toch opgenomen wordt in een groepje. Mooi gemaakt en best om naar te kijken, maar  noet zo noodzakelijk.

Cinetree is een initiatief van actrice Hannah Verboom. Er staan zo tien films op en ze vernieuwen elke drie dagen het aanbod. 

Handencentrum

Ik ben er inmiddels vaste klant, bij het Handencentrum. Als ik bel voor een afspraak vragen ze: ‘Bent u eerder bij ons geweest’ en ‘Was de laatste keer dat ik bij ons was minder dan drie maanden geleden?’ Ja dat was met die tenniselleboog.   

Het wordt een intensief programma, zoveel wordt direct duidelijk. De disciplines in de gezondheidszorg.  De chirurg kan wel zeggen dat het bot mooi geneest en de gipsmeesteres dat het gips er altijd af gaat, mijn ervaring is heel anders. Ik kan bijna niets bewegen en mijn hand en vingers zijn nogal opgezwollen. Daar geeft de fysio meteen maar voor 8 x daags 8 oefeningen voor op. En ‘s nachts een soort strak steunkousje om de hand en vingers, ook om de zwelling te doen afnemen. Lekker bij die 40 graden. En maandag weerkomen. Drie keer per week minstens, om te beginnen.

‘Eh... hoe doen we dit verzekeringstechnisch? vraag ik. ‘Met die tenniselleboog heb ik al heel wat van mijn fysiobudget opgesoupeerd’. Elk consult kost 38.50. Ze gaan nu proberen om mij in een Zorgverzekeringstechnisch experiment te frommelen, genaamd ‘anderhalvelijns zorg’. Daar moet - mocht ik daarvoor in aanmerking komen - een revalidatie-arts een verwijzing voor geven. Dit gaan ze voor me vooronderzoeken.

De gipsmeesteres

Het gips is eraf. Het voelt allemaal nog behoorlijk  beurs en kwetsbaar. ‘Mag ik niet nog een weekje gips’, vraag ik een beetje bescheten aan de gipsmeesteres. Maar ik krijg alleen een kousje. ‘Vroeger ging een arm zes weken in het gips. Maar tegenwoordig houden we drie weken aan. Het geneest sneller zónder gips’, zeggen zowel de gipsmeesteres als de dokter. Zij zien van alles op de röntgenfoto, vooral dat het goed gaat, en dat moet je dan maar geloven. Ik moet zelf maar aanvoelen wat wel en niet kan. Nee, autorijden en fietsen zou ik zeker de eerste weken nog niet doen. En ik kan het beste maar gauw naar de fysio. 

Huisarrest

Het lijkt wel een idylle, dit plaatje, maar vandaag is het dat niet. Binnen is het 25,4 graden, dat is te doen, en buiten is het inmiddels 37,9, zo meet het weerstation. Het opendraaien van de twee parasols is een wat pijnlijke en voor de pols niet zo verstandige klus, ook hiervoor heb je echt twee handen nodig, maar ik doe het toch maar.

In den lande strijdt men om de hitterecords. Het ligt momenteel geloof ik in Gilze-Rijen. Het is de kunst alles dicht te houden - ramen, deuren en gordijnen - om het binnen een béétje koel te houden. De dagelijkse wandeling (behalve die naar de AH) in de moordende zon lijkt vandaag niet zo wijs. In de hete bus naar de stad en dan een kwartier door de hitte lopen naar een gekoelde bioscoop is het overwegen nog waard. Soort van huisarrest. Pas vanavond laat kan ik de tuinen gaan gieteren. Rare weken zijn het. Hoe kom ik de tijd door met nòg minder te doen?

Monitoren

Daags na mijn terugkomst uit Schotland meldde ik mij ziek bij het UWV want sollicitatiebrieven schrijven gaat echt niet met een gebroken rechterarm/pols. Bloggen doe ik op de telefoon met mijn linkerduim, mocht u zich dat afvragen. Dit is alweer drie weken geleden. Ik kreeg een formulier van minstens 6 A4-tjes waar ik mijn hele arbeidsverleden weer uit de doeken moest doen met data en handelingen die ik wel en niet kon doen tijdens mijn huidige ziekte en al die jaren daarvoor. En ik werd gesommeerd dagelijks van 09 tot 18 uur bij de telefoon te zitten voor mogelijke controle door het UWV. 

Telkens raak ik weer van slag door hun toon. Het is heus niet een particuliere neurose, het is het gevolg van hun beleid. Van het weekend las ik in NRC een interview met socioloog Paulien de Winter die onderzoek doet naar de werkwijze van het UWV, en zij zegt dat ongeveer 10% van de ‘klanten’ van het UWV fraudeert en dat daar het hele (communicatie)beleid op gebaseerd is waardoor de andere uitkeringsgerechtigden die alles goed proberen te doen alleen maar sidderen voor wat dan ook van het UWV.

Omdat mijn mobiele telefoon in ons huis geen goede ontvangst heeft had ik mijn vaste nummer doorgegeven. Zelf vind ik mijn wandelingen en filmbezoekjes zeer wijs, maar ik ben dan niet bereikbaar en dus fout, omdat ik niet thuis zit te wachten op de controletelefoontjes van het UWV. Dus het wandelen geeft ook stress. Elke dag de voicemail afluisteren of ze ingesproken hebben.

Gisteren belt er eindelijk een dame. ‘Ik ben Machteld en ik mag u monitoren.’ Ze is heel aardig maar het enige doel van haar telefoontjes is natuurlijk mij beter te melden. ‘Ik weet het niet’, is mijn voornaamste antwoord. ‘Het doet nog steeds zeer en ik weer niet hoe het is en wat ik kan als het gips er af gaat. Áls het gips er af gaat.’ Volgende week belt ze weer, belooft ze.

Gevallen vrouwen

Inge van mijn koor is ook gevallen en heeft haar sleutelbeen gebroken. Op de afsluiting van het koorjaar vorige week bedachten we dat we wel eens samen kunnen gaan wandelen. En zo lopen we vandaag samen het Jaagpad langs de Kromme Rijn, van Tolsteeg naar restaurant De Veldkeuken in Amelisweerd. En we wisselen uit hoe het leven is met een gebroken arm. Het is het toppunt van mindfullness, zegt zij. Je bent je bewust van elke handeling en de impact ervan.

Zij houdt erg van ontbijt op bed en als zij dat zichzelf bezorgt dan gaat dat nu tree voor tree: het kopje thee, het bordje brood en alle andere lekkernijen. 

Dolende zielen

Vandaag draait in het Springhaver de Koreaanse film ‘Claire’s Camera’ met in de hoofdrol drie Koreanen en een Française. De film van de Zuid-Koreaanse regisseur Hong Sang-soo speelt zich af In Cannes in de periferie van het filmfestival. De acteurs spreken met elkaar  Koreaans en gebroken Engels. 

Het is een film over dolende zielen en daar ben ik wel aan toe. Vluchtige ontmoetingen, kleine gesprekjes. De jonge vrouw wordt ontslagen door haar chef de filmproducente, zonder duidelijke reden. Later blijkt ze met een regisseur geslapen te hebben, die ook de amant is van de filmproducente. 

Ze lopen alle druk wat doelloos door het steegjes en langs het strand van Cannes waar ook Claire loopt een 50-jarige toeriste die met een polaroidcamera mensen fotografeert. Die rol wordt gespeeld door Isabelle Huppert. Zij meent dat de werkelijkheid van mensen verandert op het moment dat zij ze fotografeert. De film is luchtig en niksig en gaat toch ergens over en heerlijk aangenaam.

Máximapark

Deze zondag mag ik de bestemming kiezen voor de zondagmiddagwandeling. Ik kies het Máximapark bij Vleuten. Leidsche Rijn. Bobby heeft grote bezwaren tegen Leidsche Rijn, niet echt gestoeld op kennis, maar heftige vooroordelen. Dat culimeerde ooit in een heel leuk huis dat wij er kozen en kochten (2012 ofzo) en toen toch weer niet. Wat een drama was dat. Een leuk huis was het, maar Leidsche Rijn, dat was alleszins een brug te ver. 

Dus dit voorstel ligt een beetje gevoelig. Maar ik vind het een leuk en heerlijk park, het is niet ver, maar je moet er wel met de auto naar toe. Ik vind het net het Vondelpark, zo mooi en gezellig, en niet zo druk, maar ik weet niet of dat voor hem een aanbeveling is. ‘Ik zit er niet om te springen’, zegt Bobby. ‘Nee dan dat uitje naar de Eendenkooi in Maarssenbroek langs de A2 vorige week’, reageer ik. Dan gaan we toch.

En hij vindt het ook leuk. Tot zijn verrassing. ‘Ik wist dat niet’, zegt hij nu. Zoals de oude lintbebouwing  van het gebied in het park geïntegreerd is. De verrassende toegepaste kunst. Mooie bloemenperken. Grappige speelplaatsen. Blije mensen. Mooie waterpartijen. Verre luchten. 

Het is ook een fijn park om in je eentje te wandelen. Het ene park is daar geschikter voor dan het andere. Even googelen wijst uit dat onze Bus 4 van hier via het CS naar de wijk Terwijde rijdt, ook Leidsche Rijn, bij het Castellum, de andere ingang van het park.

Nessie

Voor Liesje hadden we een keramieken Nessie meegenomen uit Loch Ness. Die hebben we gisteren afgeleverd. Liesjes ouders hebben een nieuw huis aan de Maas en we brengen de avond door onder de appelbomen in een weidse tuin. Pure idylle. We kunnen zo wel in de Libelle, zegt Liesjes moeder. Nu heeft Liesje een meer getekend en daar Nessie in/op gevlijd.

Down the Road

BNN/VARA zendt momenteel ik geloof dagelijks een Belgische reisserie ‘Down the Road’ uit: zes jongvolwassenen met het syndroom van Down samen in een busje op vakantie met Dieter Coppens, een Vlaamse tv-maker. Heel heel prachtig, ik ben helemaal verslaafd en aan het binge-watchting geslagen. De serie is van de VRT van vorig jaar, er is al een tweede gemaakt in Zuid-Afrika. 

Het is zo mooi hartverwarmend. De reizigers hebben het hart op de tong, het ene moment zie he hoe ze van hun ouders en begeleiders geleerd hebben met hun emoties om te gaan,  het andere moment laten ze zich helemaal gaan, overmand door liefde, aanhankelijkheid, angst, wat dan ook. Ze reizen in 16 dagen door 7 landen, en logeren zowel in tenten als in luxe hotels en op chateaus. Onderweg doen ze allemaal spannende dingen om hun grenzen een beetje te verleggen, zoals fietsen, autorijden, koken, in een hotel werken, naar een volksfeest. De verkeringen gaan aan en uit. Die Dieter is ook ontzetten leuk, een knapperd en geweldig hoe hij met de groep omgaat.

https://www.npo3.nl/down-the-road/VPWON_1297801

Nieuwkoop

Voor onze wekelijkse wandeling van deze week rijdt Will me naar het dorp Noorden bij Nieuwkoop. Het ligt op de grens van Utrecht en Zuid-Holland. Ter hoogte van Breukelen ga je westelijk de binnenlanden in, al vrij snel raak je elke oriëntatie kwijt. 

Er is daar een moerasje genaamd ‘De Groene Jonker’, een terrein van Natuurmonumenten, dat het uitgangspunt is van de 10 km-wandeling. Verder is het een vrij niksig landschap met heel veel weilanden luchten en wateren. Geen enkel fotogeniek plekje om te fotograferen. Geen pittoresk plaatsje te bekennen. Maar erg fijn wandelen en zijn. Af en toe lauwe windvlagen om het hoofd.

Het restaurant waar we een mosterdsoepje doen heet De Plasplaats. Een Geheimtipp voor vissers. Er zitten op het verder lege terras nog twee dames die uit Amsterdam zijn komen fietsen en hier nu een B&B nemen. 

Seizoenen

Sinds ik deel uitmaak van twee clubjes maak ik nu ook kennis met afsluitingen van het seizoen. Gisteren de Gym en straks het Koor. Met de Gym maken we eerst een rondwandeling langs de hofjes van Utrecht om vervolgens te gaan eten bij Duits restaurant Kartoffel. We waren aangemeld als een gymclub, maar wie verwacht dan een groep 60- en 70-plussers? Omdat ik niet excelleer in grote groepen zie ik er vooraf een beetje tegenop. Ze zijn hartstikke aardig, daar niet van, maar inderdaad gaat het de hele avond over de kinderen, de kleinkinderen, de breuken, de hernia’s en de dementies. En - voor zover nog aanwezig - de gebreken bij de echtgenoot. En tegen tienen beginnen ze over de miskramen. Dan is het maar eens tijd om naar huis te gaan.

En in de voortuin...

Wat ook leuk is aan waar wij wonen is de school. Het is een kinderrijke buurt en er zijn veel lagere scholen. Uit het keukenraan voorbij het plantsoen ligt de school De Cirkel. Ze hebben een schoolplein dat ook buiten schooltijd veel door de buurkinderen gebruikt wordt als speelplein. Het is er zo door de dag heen een komen en gaan. ‘s Morgens natuurlijk het grote brengen, en ‘s middags het halen door de ouders, grootouders en de diverse BSO’s. Tot vorig jaar ging dat met stins, maar sinds die verboden zijn lopend of met busjes. Groepjes dreumesen hand in hand achter de leidsters aan. 

Vandaag klinkt er veel gedruis van het schoolplein. Is het al de laatste schooldag voor de vakantie? In de ochtendpauze begeleiden wel zes gehoofddoekte jonge vrouwen het speelkwartier, heel enthousiast. Er draait popmuziek en een van de gehoofddoekte vrouwen leert de kleintjes dansen op de muziek. Daarna klinkt er steeds een enthousiaste stem uit een microfoon gevolgd door kindergejuich. Het gaat maar door. Ik ga maar even op onderzoek uit. Groep 8 wordt uitgeleide gedaan. Alle kinderen worden bij name genoemd, naar welke school ga jij? En dan mogen ze onder gejuich door de erehaag van de hele school. Een blonde jonge moeder zegt: Dit is toch zo’n geweldige directeur!

De oudste klassen zijn bijna allemaal met donker haar, maar bij de jongste groepen zitten ook veel blondjes. Zwarte school wordt weer beetje gemengde school.

Not In My Back Yard

Sinds gisteren is er een zeer lokaal gevecht gaande over een dance-festival in onze backyard. Het gaat om het Smeerboel Festival (nooit van gehoord) dat op 14 september zijn tiende verjaardag viert. Tot nu toe was het in Papendorp dat een bedrijventerrein is, maar nu hebben ze hun oog laten vallen op het natuurgebiedje Oud-Zuilen langs de Vecht, tussen onze wijk Zuilen en het dorp Oud-Zuilen uitgekozen. Prachtig leeg en stil is het, een oase, een geschenk uit de hemel. 

Gék word je van die festivals. Die herrie. Hoe een paar jaar geleden het gevecht tegen zulke festivals in het Flevopark in Amsterdam-Oost is afgelopen weet ik eigenlijk niet. Als het niet (meer) je eigen backyard betreft dan gaan zulke kwesties al gauw langs je heen, maar als het wél om je eigen backyard gaat... Wat sommige mensen leuk vinden, ervaren anderen regelrecht als hell! Ik plaatste een oproep tot tekenen van de petitie on de straat-app, met deze foto erbij. Voor mij was die dé illustratie van waarom we dat festival moesten stoppen, maar anderen reageerden dat ze het er heel gezellig uit vonden zien. O ja, dat kan ook. Ik vind zowel zoveel mensen op een kluit als de decibellen die zo’n festival produceert afschuwelijk.

Slot Zuylen is de petitie gestart. 14 september is Open Monumentendag en als er zo’n festival dendert dan komt er natuurlijk geen museumbezoeker. De tennisvereniging heeft ook geprotesteerd want ze hebben die dag net tennistoernooi. Het zijn geen indrukwekkende opponenten, nee. Verder is er nog de Dorpsraad van Oud-Zuilen en er zijn twee tuincomplexen en een atletiekbaan. Dat is de charme van dit gebied, dat er weinig meer is dan natuur.

We zijn heel benieuwd hoe de gemeente gaat besluiten. Laten we niet al te optimistisch zijn. Het Appelsap Festival heeft de strijd tegen de natuurliefhebbers en omwonenden in het Flevopark ook gewonnen, zie ik nu. https://www.artiestennieuws.nl/95137/fotoreportage-appelsap-fresh-music-festival-2018

Verder lezen:

- De petitie (u kunt ook tekenen!)

- Artikel in het AD

De kleine kameraad

In het Springhaver draait vanmiddag de film The Little Comrade over een klein Ests meisje Leela in de jaren vijftig wier moeder (onderwijzeres) door de Sovjets naar Siberië wordt gestuurd. Het is de periode Stalin. Het meisje blijft achter met haar vader die sportleraar is en ook steeds meer problemen met de autoriteiten. Echt een lieve film. Ik geloof gebaseerd op de autobiografie van het meisje in kwestie: Leelo Tungal.

Zij wordt op school natuurlijk communistische geïndoctrineerd en ze mag zo weinig mogelijk weten. De film is grotendeels vanuit de optiek van het niet begrijpende kind gefilmd. De vader zorgt zo goed en zo kwaad als hij kan voor zijn dochter. Allemaal even ontroerend. Maar hoewel dat steeds belooft dat mama gauw weer terugkomt kan hij dat niet waarmaken. Aan het slot van de film is Stalin dood en stapt een gehavende moeder uit de trein. Dan wil je wel een traantje wegpinken.

Insomnie

In VN staat een serie lange en gedegen artikelen van de hand van Bregje Hofstede over slapeloosheid. Zij heeft daar onderzoek naar mogen doen met subsidie van het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten. Zelf lijdt ze ook aan slapeloosheid. Maar het is niet alleen een persoonlijk probleem, maar een maatschappelijk probleem. Ze heeft het over 1,7 miljoen Nederlanders die slaappillen slikken en dan heb je de kasten vol bij de drogisterijen met enorm veel slaapverwekkende middelen.

Het fijne is dat ze alle betweterige waarheden die mensen tegen je zeggen benoemt en nuanceert. Het stuk is enorm welkom omdat ik na een zeer goed doorslapen vakantie in tent of B&B nu thuis ineens weer WAKKER lig.

In de aflevering in het juli-nummer staat een passage die mij treft, namelijk de partner die - troostend bedoeld - zegt: ‘Maar je sliep net wel hoor!’ De zeer licht  slapende slapeloze voelt zich enorm miskend want is alweer klaarwakker. Volgens Bregje en haar deskundigen lijden slapelozen aan een grote alertheid, zowel slapend als wakend en als ze al slapen schieten ze van het minste of geringste wakker.  

Lees verder: https://www.vn.nl/auteur/bregje-hofstede/

https://www.vn.nl/slapeloosheid-nachtelijk-probleem/?token=QUpYRGQ5YlFEV0dtLzZwKzVvMWdZTHN4THJNenQ1UnBvV0xZM3p5SlNWMD0

Retrospectief

Alweer bijna twee weken zijn wij terug uit Schotland, maar door de gebroken arm met alle bijwerkingen heb ik de vakantie nauwelijks kunnen verwerken. Het is tijd om de tekentas uit te ruimen. De eerste week op de Orkneys had ik een hele productie. Raar dat ik dat ineens niet meer kan. Voetbalsters heb ik ook niet kunnen maken. Wel jammer.

Mocht u het overwegen: ik kan Schotland aanbevelen als bestemming. Al die verten en de elementen. Het weer was wispelturig maar viel alleszins mee. Die woeste luchten zijn prachtig als het niet regent. De grote steden heb ik niet gezien, maar het kan niet anders dan dat die prettig en uitdagend zijn. Edinburgh het meest cultureel, schat ik in.

Eendenkooi

Sinds Bobby het Handboek van het Utrechts landschap heeft kiest hij op zondag een natuurgebiedje in de buurt dat we nog niet kennen. Vandaag valt zijn keuze op de Eendenkooi in Maarssenbroek, pal langs de A2. In het Handboek staat geschreven dat het een heel oud gebiedje is en ondanks die A2 wonderbaarlijk stil. Het is een beetje een raar uitje. Het gebiedje is inderdaad heel oud en een beetje verrommeld, en zo klein dat je in 20 minuten eromheen bent en het ligt direct aan het geluidscherm van de snelweg, die je echt wel hoort. Echt een topuitje dus, dit.

Straatbarbecue

We hebben de jaarlijkse straatbarbecue. Dat is leuk. Iedereen neemt wat mee en er is genoeg voor iedereen. Procentueel is er een overdosis aan jonge gezinnen, en Bobby en ik zijn ongeveer de oudsten van de straat, maar het voegt zich mooi naar elkaar. De vaders barbecueën en de zoontjes schrijven een barbecue-wedstrijd uit. We komen met twee andere kinderloze stellen aan een picknickbank te zitten. Bijzonder genoeglijk allemaal.

Plantjes

Ik heb er inmiddels behoorlijk genoeg van, van die gebroken arm. Ik heb constant zeurende pijn en daarbij stress in nek en schouders, en ik kan nog steeds weinig meer dan in een bus gaan zitten en eindjes lopen. Liefst zou ik een uurtje jammeren of heel hard huilen. Maar ja. 

Dus om mijzelf een beetje van mijzelf te bevrijden onderneem ik maar weer een bustochtje naar de stad. Ditmaal naar de plantjesmarkt op het Janskerkhof. Daar koop ik wat miniplantjes boerenkool, palmkool, bietjes, sla, andijvie, bieslook en koriander, om de moestuinen wat op te fluffen. Jonge groenten zijn zo opwekkend. 

Vorig jaar kocht ik ook palmkool in juli, herinner ik me nu, en dat is weinig geworden. Nu hoor ik de verkoper tegen een andere klant zeggen dat het ook al laat in seizoen is voor van alles. De dagen worden al korter. Maar waarom heeft hij dan zo’n handel in groenteplantjes als dat niets meer wordt? 

Amstel

Station Amsterdam Amstel heeft een complete make-over ondergaan. Het station was al jaren een bouwput, vergelijkbaar met Utrecht CS. En nu zijn er ineens pleinen en perken en zitjes en licht en lucht. Onherkenbaar. Onwerkelijk. Maar wel heel fijn. Je vraagt je alleen af of er gewoon aarde onder de perken zit of ook nog een parkeergarage, zoals onder het Museumplein.

Next year

We hebben jaarvergadering van het koor bij de voorzitster thuis. Van de achttien leden nu gaan volgend jaar zeventien door; één goeie haakt helaas af. We hebben allemaal een paar weken terug een enquête ingevuld en bijna iedereen is blij en gelukkig met het koor. Ik word benoemd tot pr-medewerker Facebook. Ze zijn allemaal tegen Facebook, maar ik ben wel de enige die nieuwe leden werft. We willen liefst nieuwe leden onder de 70. Volgende week hebben we slotavond en dan gaan we het héle Gloria van Vivaldi in een keer achter elkaar door zingen. De dirigente straalt bij het idee.

Ouder worden

Zus2 zegt: je kan ook thuis op tv films zien. Dat is waar ook dus vandaag kijk ik een film op tv:  'Clouds of Sils Maria' (2014), een Frans-Duits-Zwitserse dramafilm van regisseur Olivier Assayas. Hoofdpersonen zijn Maria Enders (gespeeld door Juliette Binoche)  en haar assistente Valentine ( gespeeld door Kristen Stewart). Als een jonge actrice een rol van Sigrid aanneemt in een nieuwe theatervoorstelling - de rol die Maria indertijd beroemd maakte - begint Maria’s wereld af te brokkelen. Zij wordt wel gevraagd voor de theatervoorstelling, maar om de rol van de oudere Helene te vertolken. Samen met haar assistente trekt ze zich terug in het Zwitserse ski-dorp Sils Maria.

Het is een beetje een literarische film met allerlei betekenislagen waar je naar moet gissen, maar wel fascinerend door de onnadrukkelijke manier van filmen. Er speelt dus rond een toneelstuk waar Maria ooit haar debuut maakte als de jonge Sigrid die haar baas Helena het hoofd op hol bracht. Nu komt er een remake van dit toneelstuk en is Maria gevraagd voor de rol van de oudere vrouw. Die is 40, noem dat maar ‘ouder’. In het echt heeft Maria dus een jonge assistente Valerie met wie ze dag en nacht samen is. De jonge Amerikaanse actrice die nu de jonge Sigrid gaat spelen is er een die in allerlei ook commerciële producties speelt onder andere in science fiction films en veel met schandaaltjes in de roddelpers opduikt. Valentine adoreert haar, Maria veracht haar. In werkelijkheid blijkt het meisje bijzonder welopgevoed en adorable. Dus veel psychologie en prachtige Zwitserse landschappen.

Queen of Hearts

En dan zit ik ineens bij een onverwacht verpletterende Deense film ‘Queen of Hearts'. Ik heb me vooraf niet geïnformeerd maar laat me verrassen door wat draait. Het is een maatschappelijk gevoelig thema: seksueel misbruik door een vrouw, een stiefmoeder. Het slachtoffer is haar stiefzoon. De hoofdpersoon Anne heeft een baan in de advocatuur en zij staat nota bene jonge vrouwen bij, die te maken hebben gehad met huiselijk geweld of seksueel geweld. Niet altijd succesvol want de slachtoffers worden bij de rechter vaak niet geloofd. 

Deze Anne verleidt haar stiefzoon die op zijn 17e bij hen komt wonen. Met haar man en twee dochters woont ze in een prachtige villa in het bos. De twee hebben enige tijd een spannende seksuele relatie. Tot zij besluit dat het niet meer kan en dat het moet stoppen. De jongen is heel gefrustreerd en als hij het uiteindelijk aan zijn vader vertelt weet zij haar man ervan te overtuigen dat zijn zoon liegt. 

Er wordt gesuggereerd dat zij zelf ook een jeugd met seksueel misbruik heeft gehad, maar de details blijven geheim. Het is een nachtmerrie waar dat hele gezin in terecht komt. Het is een goeie overtuigende film maar je wordt er niet blij van.

Organisch wandelen

Will vertelt dat zij toen zij eens geveld was door een gebroken arm ‘organisch’ was gaan wandelen. Huh, zeg ik, organisch? Dan stapte zij ‘s morgens zonder plan de deur uit en zag ze wel waar zij terecht kwam. Zoiets doe ik nu ook. Bij mijzelf de deur uit wandelen levert niet meer zoveel verrassing op dus ik neem Bus 27 naar de Botanische Tuinen bij de Uithof die tegenwoordig geloof ik Utrecht Science Park heet. De vorige keer dat ik er was laadden er net voor ik aankwam drie bussen hoogbejaarden met veel hulpstukken uit. Nu zijn er vier grote groepen scholieren met opdrachten.  

Een bezoek aan de Botanische Tuinen is altijd den cadeautje. Er zijn teveel planten om apart te bekijken, dus je scharrelt en snuffelt er maar wat tussendoor, en bent verpletterd door de enorme kennis van zaken. Maar vooral is het genieten van de honderden tableautjes die ze bij elkaar geschikt hebben. 

Mijn bijzondere week met...

Deze drie ziekteweken moeten maar anders ingericht dan anders. Laat ik ze beschouwen als een uitnodiging voor iets onverwachts. Ik neem weer een abonnement op Cineville. Dan kan ik oneindig overdag naar de film. Eerst onderzoeken hoe je er met de bus komt en eigenlijk valt dat heel erg mee. Je kunt zelfs met de trein.

Om 15.15u draait in het Louis Hartlooper de film ‘Mijn bijzonder Rare Week met Tess’. Geen idee wat dat is maar dat wordt de verrassing. Het blijkt een erg leuke familiefilm. Naar een kinderboek van Anna Woltz. Zij is een veelbekroond jeugdboekenauteur die dit jaar het Kinderboekenweekgeschenk schrijft. Ja dat heb ik opgezocht, zulke dingen weet ik tegenwoordig niet meer. Er zitten zo op zo'n maandagmiddag vooral dames-op-leeftijd in de zaal. en ook een clubje jongedames. Eén man. En een grootmoeder met kleinzoon. 

Een jongetje Sam is met zijn ouders en zijn broer een week in een huisje op Terschelling. Hij is bang dat hij als jongste van het gezin als laatste overlijdt en gaat deze week oefenen in alleen zijn Alleenheidstraining. Maar dan komt hij het Terschellinger meisje Tess tegen, een beetje een raar meisje maar erg intens en intrigerend. Ze leeft samen met haar moeder die dokters-assistente is bij de huisarts, en geen vader. En Tess heeft haar biologische vader opgespoord. Leuk om te zien hoe die beide ‘bijzondere’ kinderen bevriend raken, alle wonderlijke gedrag ten spijt. 

Het is spannend en lief en onvoorspelbaar en uiteindelijk ongelofelijk feel good. Echt goed.

Tweedes

Spannend hoor, de finale. Anderhalf uur adem in halen. Zó hopen dat ze het halen. Reenske komt hier voetbal kijken. Heel gezellig bankhangen.

Houdringe

Om de onverwachte ziektedagen een beetje zin- en vreugdevol door te komen doen we een wandeling rond de landgoederen Beerschoten en Houdringe bij De Bilt. Het is er zelfs op zondag onwaarschijnlijk rustig. Elke keer als ik door de natuurgebieden in de Randstad loop ben ik er weer dankbaar over. Ooit had ik een vriendin uit Gent te logeren te Amsterdam die verbijsterd was over hoe snel je ‘buiten’ was, ook in Amsterdam. De openbare ruimte is bij hen veel meer verrommeld.

Gieteren

Normaal heb ik een mooi handschrift, al zeg ik het zelf. Vanaf de middelbare school al gecultiveerd, samen met mijn schoolvriendinnen Ans en Eibellien. Hoe sierlijker de hoofdletters hoe mooier. Altijd met vulpennen. En zie nu dit! Het is de eerste dag dat ik überhaupt een letter op papier krijg. Maar beter dan dit wordt het niet met links, vrees ik.

De moestuin staat er wat treurig bij. Ik had een buurtgenote gevraagd wat te gieteren bij hitte en droogte, en ze rapporteerde dat het niet nodig was geweest. He, zeg ik, hoe kan dat nou? Mij hebben te Schotland allemaal berichten van een hittegolf bereikt en de gazons om ons huis zijn geel. Ik vrees dat ze niet echt moestuingevoel heeft. Dus ik op zondagochtend met de eerste Bus 5 (08.10u) naar Oud-Zuilen. Drie haltes. Anders is het een klein half uur lopen, de bietjes moeten nodig geoogst, evenals de spinazie en de veldsla. Maar ik ben een tasje vergeten. 

Elke

In Trouw van vandaag staat de laatste aflevering van de column van de schrijfster Elke Geurts. Ik weet niet of u haar kent en volgde, zij schreef pijnlijk eerlijk eerst een blog en toen een column over haar scheiding. Dat werd een zeer succesvol boek: Ik nog wel van jou. Ik heb haar al die tijd gevolgd. Vooral in het begin toen haar man haar de wachr had aangezegd was ze pijnlijk precies en eerlijk. Ze hoopte met haar schrijfsels haar vertrekkende man weer terug te kunnen veroveren. Ze kon niet geloven dat het voorbij was, weigerde te geloven dat het voorbij was.   

Twee dochtertjes hadden / hebben ze. Ze woonden op IJburg en zij verhuisde uiteindelijk naar een klein appartementje in Amsterdam-West, ik denk De Baarsjes. 

Op een gegeven moment glimpte er afgelopen jaar af en toe een nieuwe liefde tussen de regels door, maar daar ging het nooit over. Dat wrong. Vond ik. 

Nu in haar afscheidsstuk heeft ze het over een radio-interviewer M. die haar zo begripvol en aardig interviewde. Dat moet te vinden zijn en ja hoor. Bijzonder om daar naar te luisteren. Het is een heel huiselijk gesprek. Het geeft het iets extra’s als je weet dat daar - later - een nieuwe liefde uit groeit. In het slotstuk schrijft ze dat hij haar later nog wens interviewde. En nog weer later haar appte dat hij gescheiden was. Nu hoor je dat hij in dat interview al aan het uitzoeken was hoe hij zelf moest scheiden.

Bijzonder ook om haar echte stem te horen die heel anders is dan de stem die haar werk heeft in mijn lezershoofd. Ze formuleert op papier zo scherp precies. Mondeling lukt haar dat niet, klinkt ze meer gewoontjes. Zou ik haar nooit drie jaar volgen.

Misschien gaat ze door als blog. Ik vond haar beter als blog.

https://www.lebowskipublishers.nl/elkegeurts/post/?N_ID=3802

Propter Magnum Gloriam

Woensdag heb ik het koor gemist wegens stress over een mogelijke operatie aan de pols, maar aanstaande woensdag gaat het weer verder met het koor. Drie weken heb ik gemist. Er zijn in de vakantie weer zangbestanden van nummers uit Vivaldi's Gloria toegevoegd op de app. 'Laudamus Te' en Propter Magnam Gloriam'. Het is onvoorstelbaar dat ik die partijen ooit zal kunnen.

Zielug

Eergisteren wilde ik nog niet ‘zielig’ genoemd worden, maar inmiddels vind ik het zelf nu ook. De dagen zijn heel lang als je niks kan. De boterham is de eerste uitdaging. Boter smeren kan ik niet links, ik kan geen kaas schaven, ik kan geen tomaatje doorsnijden. De grens wat met rechts mag doen is als het pijn doet. En alles doet pijn, dus mag niet. Het is heel moeilijk te geloven, ook voor mijzelf. 

Dus ik denk: als taakje voor de dag zoek ik een lekker makkelijk recept en haal ik boodschappen zodat Bobby als hij thuis komt uit het werk alleen maar hoeft te koken. Over het ontbijt doe ik een uur. Recept op de computer zoeken en printen: een half uur. De boodschappen met mijn linker duim in de telefoon typen: een kwartier. Het gerommel in mijn tas met ritsen sleutels, telefoon en portemonnee gaat de hele dag door maar is bij bustochtjes en afrekenen extra stresserend. 

Ik ben mijn portemonnee al een keer kwijt als ik wil afrekenen bij de AH. Mijn hele hebben en  houwen. Tien minuten later word ik gebeld door een buitenlandse meneer die hem gevonden heeft. Hij woont op de Prins Bernhardlaan. ‘Ik ben Irakees, wij zijn eerlijk.’ Ik put mij uit in dankbetuigingen. Diep dankbaar. Er zit behalve talloze pasjes één tientje in de portemonnee. Dat geef ik hem maar. Zo opgelucht. Wat een gedoe was bet geweest om al die pasjes te blokkeren en nieuwe aan te vragen.

 Uiteindelijk lukt de hele exercitie, maar ben ik zo uitgeput dat ik de rest van de middag slaap. Het leven van een gegipst mens. Daar word je wel treurig van. Misschien moet je wat ziekenbezoek regelen, zegt Bobby. 

Het maaltje dat ik bij elkaar had gescharreld was: pasta, veldsla, frambozen, hamblokjes, pecannoten en een dressing van yoghurt, knoflook en bieslook. Erg lekker.

Roze wolk

Wat een opluchting: de chirurg te Zeist vindt een operatie niet nodig en ik krijg alleen maar nieuw gips. Ik vind die gipsmeesters altijd zo geweldig. Heb er inmiddels wat ervaring mee. Nu heb ik een mevrouw. Ze zijn handig en kundig en sociaal en stoer, echt leuk. Ik kies weer roze gips. Daar moet iedereen om lachen. Dat is fijn want dan ben je niet zielig.

Echt rechts

Ik neem mijzelf voor het vandaag rustig aan de doen: alleen de vakantiewas, de planten weer naar boven en boodschappen voor een eenvoudig te bereiden avondmaal. Want ik heb alleen die linkerhand. Maar wat kost elk ding een tijd en een inspanning. Twee vakantiewassen opvouwen en twee nieuwe draaien en ophangen. Ik ben er ruim twee uur mee bezig en niet eens tot mijn tevredenheid, want ik kan de was niet uitslaan. Ik kan ritsen niet dichtkrijgen en ik kan sokken niet oprollen. 

Dan zijn er de planten van boven die ik voor het gemak voor de buurvrouw allemaal beneden op de eetkamertafel neergezet had: die moeten allemaal weer naar boven. De meeste twee trappen op. Ik kan ernaar een per keer dragen en de grote vetplanten zijn met mijn ene slappige linkerhand niet te doen.  ‘Ben jij écht rechts?’ vroeg Zus4 gisteren. ‘Ja ik ben écht rechts.’ Wie heeft mij dat ooit horen zeggen?

Na twee uur ben ik helemaal misselijk van uitputting en nog niet eens halverwege mijn Things-To-Do-Today. En moet ik een uurtje slapen. ‘Waarom ga je niet een weekje naar een klooster, beetje wandelen, mediteren, getijdendiensten bijwonen, je laten verzorgen!’ schrijft Mirjam.

Back home

Eerst langs de huisarts om überhaupt in het systeem te geraken. Bellen naar hen is een ramp. De assistente is heel formalistisch eerst, nee ik kan er niet tussen en de wachtkamer zit vol. Ik kan pas om 16 uur. Maar dan ziet ze ineens een mens in gips die net van vakantie van de boor komt rijden en weet ze me er toch in te frommelen. Ik krijg een stukje van de dokters pauze. Hij is heel aardig, neemt de tijd, droomt ook van een vakantie in Schotland. Over de National Health Setvice in Engeland weet hij dat die helemaal op zijn gat ligt, en mijn positieve ervaring moet komen omdat ik in de buitengebieden van Schotland was. In de Britse steden moeten mensen volgens hem wel drie weken wachten op een afspraak met de huisarts. Enfin, hij gaat bellen met het Diaconessenziekenhuis en krijgt een afspraak voor me op donderdagmorgen te locatie Zeist. Met een chirurg. Wat er precies gaat gebeuren, daarover tast ik nog in het duister. Hu!

Verder bestaat het thuiskomen van vakantie niet uit opstarten, maar uit afzeggen van de activiteiten. Een ziekmelding aan het UWV is ook weer zo’n ding. Zelfs bij een ziekmelding gaan ze allerwege uit van fraude. Of je een ongeval hebt gehad, of moet bevallen, of gewoon ziek. Dat is de keuze. Nergens een veldje waar je kunt invullen wat er aan de hand is.  In de Berichtenbox stuur ik maar een bericht over de situatie. Niet dat iemand daar dat wat interesseert, maar je bent er toch altijd scherp op dat niet iemand of een systeem zomaar  je uitkering stopzet. En de gymnastiek. En het koor. En de moestuin. En de Zender. Tekenen kan ook niet. En autorijden. En fietsen. En boterhammen smeren. Was ophangen. Koken. Artikelen schrijven. Veters strikken. De voordeur opendoen. Het gaan bijzondere weken worden. 

De boot terug

We halen de boot op het nippertje. De wegen rond Glasgow zijn bizar slecht aangegeven. Er is daar een wirwar van wegen en oude routes,  niet één grote rondweg zoals bij Amsterdam of Rotterdam, of op alle verkeersborden een indicatie naar de hoofdroutes (bijvoorbeeld de M5 South naar Carlisle), Niets van dat al, en een goede plattegrond van Glasgow hebben we ook al niet. Normaal rijd ik en leest Bobby de kaart en kijk ik met een half oog ook nog naar Google Maps, maar met de gebroken arm kan ik niet rijden. Dus ik moet kaartlezen. Aaangezien hij zich graag opwindt over Google Maps laat ik dat spoor voor nu maar even liggen. 

Sinds de digitale navigatiesystemen is mijn kaartleesvaardigheid er niet op vooruitgegaan, dus al met al is het vandaag nogal stressvol navigeren rond de steden. Het herhaalt zich rond Newcastle waar nergens Tynemouth of ferry aangegeven staan. Slechte aanwijzingen op de borden en geen goeie kaart, oei. 

Maar goed, we zijn er. Alle eerdere overtochten kregen we middenkamertjea met stapelbedjes en hunkerden we naar een kooi met een patrijspoort, en kijk eens wat ons deze terugreis - tijdens welke ik vanwege de gebroken arm graag een eenpersoonsbed zou willen - ten deel valt...

De volgende tegenvaller zijn de Schotse hooglanders met Schots petje die ik de heenweg had bewonderd. Dat zou mijn ultieme souvenir zijn. Toen lagen er tientallen in het schap. Nu geen een!

National Health Service

En op onze eennalaatste vakantiedag te Schotland maak ik kennis met de - gratis - gezondheidszorg in de UK. En ik typ nu met mijn linker duim. Veel tekst zal er de komende tijd vrees ik niet uit mij vloeien. Ik heb mijn rechter pols/arm gebroken. Het is heel pijnlijk en heel lastig. Bij het afbreken van de tent in de storm ben ik achterover gevallen en ben ik op mijn rechter pols terecht gekomen. Au! Ik schreeuwde het uit en wist meteen; Dit is goed mis. Met de Engelse damesbuurtjes en in de flapperende wind heeft Bobby de tent afgebroken en in de auto gepropt. En toen anderhalf uur over die one track roads rijden naar het ziekenhuis te Mull, dat toevallig dicht bij de ferry staat. Maar daar doen ze geen röntgen.  Dus op de ferry naar Oban naar het ziekenhuis. Omdat het zondag is moet de röntgenlaborante speciaal worden opgeroepen. En ja hoor: gebroken en niet zo zuinig ook. Ze doen er voorlopig gips om maar het moet geopereerd worden. Dat kan in Glasgow maar dat gaan we maar in Utrecht doen. Het is een hele belevenis, moet ik zeggen.

Nu lig ik in een heerlijk B&B-bedje (Waters Edge) aan het Loch Lonond. Net boven Glasgow. Vroeg wakker.