Familieverband

Schoonzusje, die ik voor haar verjaardag afgelopen oktober een portret had beloofd, en toen maakte ik er ook maar een van haar man, voelt zich een beetje ongemakkelijk bij het idee dat ik de portretten wil inlijsten om op te hangen. Dus zij houdt dat af. 

'Als ze maar heel klein zijn', appt ze nu. Klein? Ze zijn ca A4-formaat. Is dat groot of is dat klein. Als je een miniatuurtje wilt is het groot. Als ik naar die doeken bij Project Rembrandt kijk is het klein.

Nu heb ik voorgesteld om haar vier kinderen óók te portretteren. Dat vindt ze prachtig. Voor hun zessen  (plus twee verkeringen) wil ze wel een wandje inruimen. Hun verkeringen ook, zegt ze. Nou eh, pruttel ik, die ken ik nog niet eens allemaal. Kweenie. Maar dat is een harde eis. Állemaal. Nou vooruit dan maar.

Nu heb ik alle vier een mail gestuurd met het verzoek om wat mooie portretfoto's. Nu is het wachten.

Beter dan Thierry

Jammer genoeg is de laatste serie 'Zondag met Lubach' weer voorbij. En hij is ermee gestopt geloof ik, ondanks alle succes en Kamervragen. Maar gisteren was er wel 'Lubach live', een registratie van zijn theatervoorstelling van vorig jaar. Wat vind ik hem toch leuk en heerlijk. Hij vertelt in die voorstelling wel veel over zijn gereformeerde jeugd in een Gronings dorpje, en dan zegt ie ook steeds 'ik hou er zo over op', maar dat kan hij helemaal niet. Maar heerlijk. En het liedje 'Beter dan Thierry' dat al een miljoen keer bekeken en beluisterd is, en prijswinnend, en  ik had er nog nooit van gehoord, was wel heel mooi deze week.

Terugkijken van de voorstelling:

https://www.npo3.nl/arjen-lubach-live/29-11-2020/VPWON_1323638

Alpaca

Toen Schoonmama nog leefde maakte ik elke week een tekening voor haar die ik haar per post stuurde. Zij genoot daar zo intens van dat dat een enorme aanmoediging was om om me heen te kijken en te bedenken: Wat zal ik deze week maken? Dat is nu een beetje weg. Maar gisteren mijmerend over de aanstaande kerstkaarten en de knuffelbeestjes kwam ik op de alpaca's in het Julianapark. Daar heb ik al eens over geschreven. Wat zijn die lief!

Mocht u denken: 'Alpaca? Huh? Is dat niet gewoon een lama?' dan kan ik u dit vertellen: ze lijken op elkaar, maar lama’s hebben kromme oren (als bananen) en alpaca’s rechte. Alpaca’s hebben meer wol op hun hoofd. En alpaca’a zijn vriendelijker. Dus geschikter voor de dierenweide.'

Alpaca vind ik een moeilijk woord. Maak er steeds 'alcapa' van of 'acapulca'.

Janice Teddy

Wat heb ik toch vaak gedoe met de wandeloutfit. Nèt niet de juiste jas en nèt niet de juiste schoenen. Nu weer begint het bovenleer van mijn op zich heerlijke lichte wandelschoenen uit te scheuren. Vrijdag in het Amsterdamse Bos in een diepe plas gestapt. Brr. Grr. 

Over de wandeljassen: enkele maanden geleden vond ik in Amstelveen een prachtige oudroze tussenjas, voor bij mooi fris lente- en herfstweer. En een knalblauwe regenwandeljas van de ANWB die waterdicht zou zijn. Nou dat waterdichte viel bar tegen, laatst in Saarburg. Twee uur druil hield hij echt niet. En hij was al zo blauw. Dus die is een beetje uit de gratie. Die oudroze is zo mooi en heerlijk dat Zus3 ‘m ook kocht, onder toestemming en de belofte dat ze hem niet draagt als we samen gaan lopen.

Nu ik heel binnenkort weer een wandeltweedaagse ga lopen, check ik elke dag de weer-app. Gisteren beloofde hij a.s. dinsdag nog zon, maar vandaag is de voorspelling 40% kans op regen. En het belooft ‘s nachts te gaan vriezen. Hu! De oudroze jas is vast niet warm genoeg en zeker niet waterbestendig. En die blauwe jas vertrouw ik ook niet meer.  

‘Zal ik een zeiljack voor je meenemen’, stelt Hani501 lief voor. Zij is tegenwoordig zeiler. Ja dat krijgt men als men in Heeg gaat wonen. Maar een zeiljack? Ik? Geel? Dat wordt weer helemaal Umdenken. Voorlopig vind ik online bij de winkel America Today deze lichtgroene (kleurnaam: cypress) Janice Teddy. Mmm, lekker teddy. Daar hebben wij in Utrecht maar liefst drie echte winkels van. Omdat de binnensteden dit weekend zo hysterisch vollopen met winkelend koopjesjagerspubliek ga ik pas morgen kijken.

Zondagse dingetjes

Zondagochtend. Op de bank lig ik tevreden naar zondagse muziek te luisteren. Elke zondag bij de koffie vraagt Bobby: ‘Mag ik een zondags muziekje op zetten?’ De helft van de zondagen heb ik het liever niet en dan voel ik me haast een bruut. Nu is het goed en vredig. De Tallis Scholars staan op.

Ik heb uitzicht op de amaryllis in een wax-voet, die eindelijk uitkomt, en twee pluche beestjes. Het egeltje kocht ik in de Biesbosch en het wild zwijntje in het winkeltje bij de Saarbocht. Beestjes ter troost. Lisa de dochter van Colette houdt ook erg van pluche beestjes en zou daar met haar 10 jaren een beetje te oud voor zijn. In deze zin mag ik een rolmodel voor haar zijn. 

Vorig jaar had ik een kerstkaart getekend met dit egeltje erop. Bij Tante Miek (97) in Den Haag staat die nog steeds op de salontafel, zó lief vindt ze hem. Kan ik dat dit jaar evenaren?

Kerstkaart 2019: https://lucietheodora.blogspot.com/2019/12/egeltje.html?m=1

Kerstkaart 2018 https://lucietheodora.blogspot.com/2018/12/sweet-robin.html?m=0

Er is er een jarig

Bobby en ik zijn op verjaarsvisite genodigd bij de Bébé’s, van wie de oudste al weer vier is. Wat is dat heerlijk: keuvelen over roze hedendaags meisjeslego, over de dagelijkse werkelijkheden van iedereen in coronatijd, de een aan de universiteit, de ander in het ziekenhuis, in de thuiszorg, in een kerk, in de Buurttaxi. Genieten van de verhalen over de wispelturigheden van de kindjes, grappen maken over jezelf en elkaar, over Forum voor Democratie, dit plezier hebben we al sinds maart niet meer genoten. 

We zijn in totaal met zes volwassenen (vier volwassen gasten dus) en vier kindjes, drie huishoudens, eh... dat mag toch? O nee, per 19 november mogen er max dríe volwassenen uitgenodigd worden. O! Dat zulk gezellig samenzijn niet kan en mag. Het is zo verrukkelijk levendig. Geeft zo’n kick. Ja, een groot gemis. 

Mijn leven is zo dat ik meestal maar met een of twee personen afspreek, dus merk ik het niet zo. Maar nu realiseer ik het me even wel.

Blotted Line Techniek

Er komt een tekencursus Blotted Line Technique langs. Aanstaande woensdagavond. Anderhalf uur voor 39 euro. Met deze tekening als aanbeveling. Je hoeft niet te kunnen tekenen en dan maak je in die anderhalf uur zo’n prachtig werkje. Met de Blotted Line Technique. Warhol paste die techniek toe in de jaren vijftig, vóór dat hij al die grote zeefdrukken maakte. Schrijft de cursusleidster, tevens illustrator. Ze woont hier tamelijk in de buurt. Het lijkt me wel wat, maar ik kan niet aanstaande woensdag.

De laatste maand krijg ik opmerkelijk veel cursussen gesuggereerd. Veel kunstenaars proberen nu in arren moede maar een online verdienmodel. Muzikanten, tekenaars, koks... Vorige week zong ik al met zo’n dirigent die een vrijwillige bijdrage vroeg; ik kreeg een uitnodiging voor samen zoom-koken à €15, en voor twee uur body percussie à 39, en nu weer dit. Aan de ene kant hoop ik voor de kunstenaars dat het ze lukt zo een beetje inkomen te verwerven, aan de andere kant vind ik dat ze de huishoudportemonnee van anderen behoorlijk overschatten. Deze tekencursus is trouwens niet online maar in een atelier. Corona-proof. 

Eerst maar eens filmpjes bestuderen over die druktechniek. Het is erg leuk. Wat je nodig hebt is overtrekpapier, tape, Oostindische inkt, en aquarelverf. En geduld en precisie. Anders krijg je inktvlekken.

Maradona

Terwijl ik deze week een beetje opgeslokt werd door het nieuws over Forum voor Democratie was er ook nog vanaf woensdagvond gesprek over (de dood van) de Argentijnse voetballer Diego Maradona. Is het raar om te zeggen dat de man in mijn leven en bewustzijn geen enkele rol speelde? Natuurlijk ken je zijn naam en weet je hij de beroemdste voetballer ooit ever was, en dat het op een gegeven moment niet goed met hem afliep, ik herinner me foto’s van zijn enorme overgewicht, maar dat zijn  klokken en klepels. 

De VPRO had deze week de ruim twee uur durende documentaire over Maradona - een herhaling van de uitzending die in mei was. De film is recent, uit 2019. Prachtige film. Ik hoef het natuulijk niet na te vertellen want iedereen behalve ik weet alles over Maradona. Leuk om de kleine jongen te zien, voetballen was zijn alles, op zijn elfde ging hij bij een voerbalelftal. Eerst in Argentinië, toen in Barcelona, en groot werd hij in Napels. Hij was krankzinnig populair maar kon daardoor geen stap meer buiten de deur doen. Overspoeld door pers en fans. Net als Lady Di. Bij hem waren cocaïne-verslaving en afhankelijkheid van de maffia tot gevolg. Prostituees. Schandalen. En toen Italië in 1990 het WK verloor van Argentinië, en Maradona speelde voor Argentinië, nog wel in Napels, werd hij uitgekotst.

Het is leuk om de briljante jonge speler te zien, en hoe hij geniet van zijn succes. Eerst.

Amsterdamse Bos

Ik neem de Bayerische Freundin mee naar het Amsterdamse Bos. Omdat ze zo dol is op het polderlandschap dacht ik eerst de polderwandeling bij Benschop, maar met dit grijze weer is dat toch niets. Dan wil men verharde paden, want anders zakt men zo in de zomp.

Ik vertellen over het Amsterdamse Bos dat dat in de jaren dertig in de crisis door werklozen onder erbarmelijke omstandigheden is gerealiseerd, maar eigenlijk weet ik er niet heel veel van. 

Googelen levert op dat het park is door een vrouw, bijgenaamd ‘De Juffrouw van het Bos’, Haar naam was Jakoba Mulder, haar vriend(inn)en noemden haar Ko, zij was een belangrijke Amsterdamse architecte en stedenbouwkundige. Zij leefde van 1900 tot 1988 en heeft zich haar leven lang ingezet voor de menselijke maat in Amsterdam en de stadsuitbreiding. O! denk ik meteen, die vrouw verdient een biografie! En daar blijkt al jaren iemand mee bezig: ene Linda Vlassenrood. In het Beatrixpark (ook door haar ontworpen) staat een herdenkingsmonument. De Juffrouw van het Bos was haar leven lang ongetrouwd en woonde met haar vriendin Greet de Vries.

Desgevraagd antwoordt Linda Vlassenrood: 'Vanwege corona heeft mijn onderzoek wat vertraging opgelopen. Ik ben het materiaal nog volop aan het verwerken. Daarna begint het schrijven pas. Het boek laat dus nog even op zich wachten. Helaas.'

https://www.amsterdamsebos.nl/geschiedenis/historisch-erfgoed/jakoba-mulder/

Avondje Achter het Nieuws

Voor zijn nieuwe werk moet Bobby deze week meerdere malen ‘s avonds vergaderen en daardoor dreigt hij allerhande  Forum-berichtgeving te missen waar hij zo van smult (‘Gun een linkse jongen zijn amusement.’) Of ik een tuiltje tv wil samenstellen voor als hij thuis komt.  

Maar donderdagavond hebben zowel Nieuwsuur als Op1 geen Baudet, wel Maradona en de toeslagen affaire. Wel is op het Journaal weer het nieuws dat de prominente kandidaten voor de Tweede Kamer van Forum zich teruggetrokken hebben. Je ergert je dood aan de vele minuten reclame waar je doorheen moet als je wilt terugkijken, tot ik me mijn abonnement op NL Ziet herinner. Dus kijken we maar op de iPad.

Er is dan wel geen Baudet, maar wel bij Beau een leuke RTL-politiek verslaggeefster die ik nog niet kende: Floor Bremer. Kandidaat-kamerlid Eva Vlaardingerbroek (die Tierry gisterochtend bij WNL ook afviel) blijkt Tierra’s ex te zijn. Én Beau heeft Henk Krol (voorheen 50Plus) die weer een nieuwe partij heeft gelanceerd. Lijst Henk Krol: LHK. 

Bobby, die nooit maar de commerciële zenders kijkt, behalve voetbal natuurlijk, smult nu van Beau en Krol. Beau vindt hij geen echte journalist, maar we zijn het eens: dat spottende toontje van hem is leuk. Zoals Beau gisteren zei ‘Ja maar Thierry...’ zegt hij nu steeds ‘Ja maar Hénk...’ 

Coburgerham

Lekker gegeten vandaag: tagliatelle met tuinerwtensaus en coburgerham. Van een receptenkaartje van AH deze week. Het is een recept van een kwartier. Daar grossier ik in. Die tuinerwtensaus is zo gemaakt (uitje, erwtjes, bouillon, kookroom, staafmixer) en óp de pasta leg je gebakken champignonnetjes en reepjes coburgerham - i.e. gerookte rauwe ham. Mmm! En veel sla erbij natuurlijk.

Recept: https://www.ah.nl/r/406138

Refill

De printerpatronen zijn alweer leeg, hoewel ze toch XL-formaat waren. Misschien dat ik best veel print met al mijn foto’s, tekeningen, wandelkaarten en recepten.   

Het cartridge-navulstation op de Straatweg is alweer een tijdje weg, helaas, en er zijn bijna geen refill-winkels meer. Over het verdienmodel van printers (goedkope apparaten, knetterdure inkt)  heb ik het waarschijnlijk al eerder gehad. De laatste keren kocht ik Bruna-cartridges, maar ook daar zit je nog op 37 euro voor twee inktpatronen. De originele Canon inktpatronen kosten 49 euro. Drie à vier keer per jaar koop ik nieuwe patronen, zie ik in mijn bankafschriften.

Vóór ik op goedkopere cartridge-speurtocht ga peuter ik de beide oude patronen uit de printer. Een heel gedoe. Realiseer me dat de zwarte nog niet leeg is en druk die terug in de machine, maar... per ongeluk op de plek van de kleurenpatroon. Muurvast. Wil er niet meer uit. Voorzichtig wrikken. Zwarte vingers. Als ik iets forceer en er iets stuk gaat kan die hele printer de vuilnisbak in. Grr. 

Met de héle printer naar een computer-reparatiewinkel en refill-station in Tolsteeg. Dat is de andere kant van de stad. Het is een beetje een sneue eenmanszaak. Zijn refill-machine is stuk. En voor gepruts aan mijn printer heeft hij nu ook geen tijd. Ik kan het beter zelf proberen, zegt-ie. Refillen van beide patronen kost bij hem €22,50. Maar dat kan nu dus ook niet. Dit is geloof ik wel een echte off-day.

De nichtjes

De nichtjes in het grote bomenbos. Wat zijn ze toch leuk en wat hebben ze toch mooi wit haar. En een blije blik in de ogen. Zaterdag gaan we naar hun verjaardag. 

Gagelbos

Influencen niet alleen met kunst, maar ook met koken, lezen, film, muziek, fietsen en wandelen. Want als je wilt gaat wandelen, alleen of met een ander, komt altijd de vraag: wáár? Vandaag doe ik het Noorderpark ofwel het Gagelbos ofwel Ruigenhoek ten noord-oosten van Overvecht. Het is een relatief jong park maar het wordt elk jaar mooier. Wel jammer dat je er steeds de ringweg en de A27 hoort. 

https://www.routesinutrecht.nl/routes/1666418927/rondje-ruigenhoek

Tell me why

En terwijl in Amsterdam en Tiel Forum voor Democratie desintegreert  ben ik onwetend van dat al bezig met mijn stuk over m’n bezoek aan het Singer Museum van afgelopen vrijdag. Ik vertel aan tafel aan de mensen dat ik dat doe, stukken schrijven over mijn museumbezoeken, en ze vragen: ‘Waarom?’

Waarom? Daarom! Ik denk: bedoelen ze misschien: waarom ga je zo vaak naar het museum? Het is voor mij zó vanzelfsprekend als voeding voor de geest en de levensvreugd, dat ik niet snap dat mensen dat níet doen.

Maar die stukken schrijf ik onder meer om beter te onthouden wat ik gezien heb, om er wat meer tekst over te hebben dan ‘O wat mooi!’, om te begrijpen wat de kenners neergehangen hebben en hoe en waarom. Wie die kunstenaars waren en in verhouding tot elkaar. Kennis vergaren en delen. Mensen verhaaltjes en ideeën aanreiken, misschien ook enthousiasmeren. 

Will zei laatst: ‘Dus eigenlijk ben jij een influencer!’ 

https://www.museumkijker.nl/licht-in-corona-tijd-schilders-van-licht-monet-tot-sluijters-in-singer-laren/

Thierry en Freek

Vlak voor de afwas na een etentje gisteravond kijk ik even op mijn telefoon en lees ik dat Thierry Baudet teruggetreden is. 'Bobby', sis ik, 'Thierry Baudet is teruggetreden als partijleider!' Maar we zijn in een gezelschap dat zich niet zo voor politiek interesseert, we moeten het even laten rusten.

Dus wij zo snel als kan naar huis om het '8 Uur Journaal', 'Nieuwsuur' en 'Op1' te zien. Het is allemaal even onduidelijk, maar de NOS heeft beelden dat Thierry in een innige omhelzing staat met zijn jonge secondant de enge Freek Jansen, en dan het grachtenpand verlaat, en een filmpje plaatst met weer een onbegrijpelijke ambigue tekst. De partij, het journaille en de hele natie in verwarring achterlatend. 

Ik hoef het niet allemaal over te doen hier, u heeft alle berichten al lang gelezen, maar in het licht van het noteren wat je zoals bezig houdt op een dag, daar is dit nieuws er een van.

Emmen als utopie

Gisteravond laat was er een documentaire bij de EO getiteld Voorbij de Zee. Onderwerp: Emmen als sociaal experiment.  Dat moet ik natuurlijk zien, want daar ben ik geboren getogen. Halverwege de 20e eeuw moest Emmen een bolwerk worden in de textiel- en metaalindustrie. Maakster van de film is Anastasija Pirozenko, geboren in Litouwen 1988. 

Het is een tamelijk onbegrijpelijke film, meer science fiction dan documentaire. Je ziet vooral beelden van de jaren zestig wijken Angelslo en Emmerhout, waar wij ook van 1965 woonden. Geheel rechthoekig en beton en vrij groen. Een plat uitgesmeerd Overvecht.  Nooit geweten dat het een socialistische utopie was. 

Er werd een stad gecreëerd rondom arbeiders van de textiel- en metaalindustrie. En er werd geëxperimenteerd met woonwijken voor gezinnen. 'Emmen moest de belichaming worden van een geëngageerde, gelukkige en verenigde samenleving', meent Anastasija. Woonwijken werden op een nieuwe manier gemaakt. er kwamen bussen met stadsvernieuwers naar ons Angelso kijken, uit heel de wereld.

De vertelling die Prozenko voor deze 'documentaire' bedacht heeft is gebaseerd op een notitieboekje van een jonge Sovjet-schrijfster, die in 1973 in Emmen geweest zou zijn tijdens een Europese reis op zoek naar inspiratie voor een sciencefictionroman. Zij ervoer de toen nieuwe arbeiderswijk in het groen als de verwezenlijking van socialistische waarden. Angelslo als open groene ‘wonderstad’ met dorps gevoel, waar gemeenschappelijkheid, gelijkheid en sociale interactie door de bouw bevorderd zouden worden. Die beelden van de wijk zijn ingebed in een sf-vertelling waarin Emmen en omgeving een eiland zijn geworden, omgeven door een oceaan, sinds een zondvloed een groot deel van Europa onder water zette. Je ziet ook beelden van het landschapskunstwerk 'Broken Circle' bij een zandafgraving bij Emmerschans waar ik in 2011 nog met Zus 4 was.

Terugkijken:
https://www.npostart.nl/3lab/22-11-2020/VPWON_1308110

Gnocci

Het is een beetje een kille dag, alle reden tot een heerlijk hapje. Het wordt gnocci in tomatensaus in gehaktballetjes. Tip voor de licht luie kok: bij AH hebben ze biologische rundersoepballetjes, enorm handig. Er staat in het recept dat de balletjes moet draaien van pingpong formaat, maar nu heb je veel meer. Het is een simpel heerlijk hapje. In de oven, dus toch enorm kunstig. En het kan natuurlijk ook met vegetarische balletjes.

https://brendakookt.nl/2013/04/03/gnocchi-in-tomatensaus-met-balletjes/

Kun je nog zingen

Dirigenten die maandelijkse inloopkoren organiseren zijn natuurlijk ernstig gedupeerd door Corona. Ook zij. Van een aantal ben ik op hun nieuwsbrieven geabonneerd, zodat ik altijd weer weet wanneer de volgende koordag zal zijn. Ik ga eigenlijk nooit. Zo is er het Zondagse Inloopkoor ZinGes in de Utrechtse muziekschool Parnassia. Ik ben daar een keer geweest, 2017, maar het was in een laag zaaltje met een systeemplafond, en het haalde het niet bij de inloopkoren die ik in Amsterdam bijwoonde in én de Lutherse Kerk én in het Concertgebouw. De entourage doet ook wat aan de beleving.

 

Maar ik krijg nog steeds zijn nieuwsbrieven. Nooit opgezegd. En vandaag valt er een nieuwsbrief in de bus met vijf canons en vijf links naar YouTube-filmpjes waarin hij met zijn cursisten de nummers instudeert. En het verzoek om een vrijwillige bijdrage. Hij zit op een kamer met zijn piano en zijn camera ons toe te spreken en zijn best te doen. Hij doet het goed, maar het is toch een beetje sneu. Ik heb alle nummers meegezongen en toen 5 euro overgemaakt.

Mijn bezoek in 2017:

http://lucietheodora.blogspot.com/2017/09/zing.html?m=1

Opgewekt

Gelezen: Opgewekt naar de eindstreep van Hendrik Groen. Cadeautje voor mezelf. Bobby en ik zijn gezellig naar de binnenstad om de keuze te maken in de brilmonturen, en dan gaan we ook nog naar de boekhandels Steven Sterk en Bijleveld. Er gaan veel boeken door mijn handen, en het wordt Hendrik Groen. 

Het is wel ontroerend, want in dit deel raakt Hendrik Groen langzaam maar zeker meer dement. Hij is dingen kwijt, weet dingen niet meer, snapt dingen niet meer, vergeet dingen. Hij wordt ook steeds humeuriger en onaardiger tegen de mensen. Maar hij heeft zijn vriendinnen Leonie (88), Frida (10)  en Juffrouw Jansen (hondje). En er komt een nieuwe Indische medebewoner die hij meneer Jojo noemt, die vroeger ook hoofdonderwijzer is geweest. Met hem legt hij legpuzzels. En Hendrik probeert het allemaal op te schrijven en Leonie herschrijft wat onbegrijpelijk is.

Dit dagboek speelt dit jaar, in de coronatijd. De verzorgingshuizen waren een groot probleem dit voorjaar: door de mensen zo te isoleren. Dit boek is behoorlijk coronakritisch, wat ook goed voor te stellen is bij bewoners van verzorgingshuizen die niemand meer mochten zien. Aan het eind van het boek verhuist Hendrik naar de verpleegafdeling en houdt het dagboek op. September. Het is én humoristisch én aangrijpend. Toen ik de eerste Hendrik Groen las kon ik de humor er nog niet goed van inzien, zo erg vond ik het, maar de tv-serie met Kees Prins en André van Duin hielp daar goed bij. 

Led

Omdat de laatste maanden als ik wil lezen’s avonds bij mijn leeslampjes de letters voor mijn ogen dansen èn omdat ik bij voetbal kijken de voetballers niet meer van elkaar kan onderscheiden, ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe bril. Zowel veraf als dichtbij voldoet de huidige bril niet meer. En vandaag is de kogel door de kerk: ik heb een nieuwe bril gekozen en besteld. Hij komt over twee weken.

Er zitten nog gloeilampen in onze leeslampen. Daar is eentje van stuk en nu heeft Bobby bij de Praxis twee led-lampen gekocht. Warm White. En raad eens: het hele dansen van de letters is over. Dus was die hele nieuwe bril niet nodig. Nou ja, nog wel om de voetballers te onderscheiden. 

De optometrist vond het heel erg geestig dat ik dát noemde als klacht. Die had ze nog nooit gehoord.

Er zij licht

Het wordt òf Den Haag òf Laren, had ik bedacht. Maar bij beide musea zijn zo rond 12 uur de tickets vrijwel uitverkocht. De mensen willen kunst. En het mag weer. Terwijl ik de laatste ticket van vandaag in Den Haag denk te kopen (online) weigert het definitieve bestellen en ben ik hem kwijt. Dan ga ik maar naar Laren, naar de tentoonstelling ‘Schilders van licht’. In het Singer hangen best regelmatig dezelfde schilderijen, uit de eigen collectie, altijd weer onder een andere noemer. De tentoonstelling ‘Weer en wind’ vorig jaar had ook van die prachtige luchten. Heerlijk is het daar.

Het idee voor de tentoonstelling is uit nood geboren, staat te lezen in het persbericht. Door de coronacrisis moest een geplande tentoonstelling over Théo van Rysselberghe verplaatst worden naar 2021. De vervanger is een expositie met schilderijen uit de verzameling van Singer Laren. 'Van zonovergoten landschappen tot scènes in felle spotlights, 'Schilders van licht. Monet tot Sluijters' laat zien hoe kunstenaars rond 1900 licht weergeven. Claude Monet schildert impressies van natuurlijke lichtval, Jan Toorop, Co Breman en Ferdinand Hart Nibbrig stippelen vibrerende lichteffecten; Jan Sluijters experimenteert met kleur om de sensatie van licht te verbeelden. Leo Gestel vangt in zijn portretten het ‘innerlijke licht’ van zijn modellen, en Kees Maks ensceneert  zijn schilderijen in kunstlicht. Ten slotte gaan diverse kunstenaars op reis naar het mediterrane licht. 

Het is best druk. De mensen willen licht. Licht in de Corona-tijd, licht in de late herfst. Licht geeft lucht. Licht geeft een opgewekt gemoed

The Crown (4)

Ik ben door alle tien de afleveringen van seizoen 4 van The Crown heen. Nu al. Het was weer helemaal binge-watchen. Geweldig en verslavend. Ik vind dat ze alle personages met een soort van begrip en liefde en ook kritische noties hebben neergezet: er zijn geen louter goeie of slechteriken. Prins Charles en Lady Diana, Camilla Parker-Bowles, premier Margareth Thatcher, prinses Margaret (zus van the Queen), Prins Philip (echtgenoot van the Queen)  Prinses Anne (zus van Charles). 

Wel lees ik net dat het Engelse Koningshuis nu woedend is op Netflix omdat ze vinden dat ze plat zijn neergezet. En dat het nog spannender wordt tussen de jonge prinsen William en Harry omdat Harry en Megan financiële afspraken hebben gemaakt met Netflix. O het is smullen. Wat is smullen? Daar ga ik eens diep over nadenken.

In de Middeleeuwen

Ik ga naar een lezing over pandemieën in de Middeleeuwen en wat we daar heden ten dage van kunnen leren. De lezing wordt uitgesproken door de Utrechtse cultuurhistorica, gespecialiseerd in de late middeleeuwen in Utrecht. Ze heeft over deze periode een vuistdik proefschrift gepubliceerd.

Wij zijn nu door het Corona-virus overvallen, maar in vorige eeuwen en ook in de middeleeuwen waren er voortdurend pandemieën: de pest keerde elke zoveel jaar terug, die duurde dan één tot drie jaar en dan stierf 15% van de bevolking. Sowieso stierven er veel meer mensen. De dood was een onderdeel van het leven en die hoorde erbij. Tegenwoordig willen wij de dood niet, wij zijn eraan gewend dat veel ziekten genezen kunnen worden. Dat beschouwen wij als een recht. 

De cultuurhistorica heeft zich de vraag gesteld wat wij kunnen leren over de omgang met ziekte en dood in de middeleeuwen. Zij heeft haar lezing gelardeerd met afbeeldingen van middeleeuwse schilderijen. Volgens haar beleefde Utrecht in de 14e eeuw zijn Gouden Eeuw. Wij hebben vaak het idee dat de Middeleeuwen primitief waren, maar zij spreekt dat met klem tegen. In die eeuw werd bijvoorbeeld de Domkerk gebouwd. De waterwegen (rivieren) rond de stad waren ook succesvol gekanaliseerd en omgelegd. De stad was goed georganiseerd. Ook toen werden zieken geïsoleerd. Vooral buren zorgden voor elkaar. Er waren veel rituelen rond de dood. Bij de dood speelden de buren een grote rol, die verzorgden de uitvaart en droegen de kist. En de priester moest komen voor de laatste sacramenten. De lijkkisten werden aan de weg gezet. Allemaal heel beeldend.

Met de reformatie werden volgens haar die oude buurtgerichte zorgsystemen langzaam maar zeker door het protestante stadsbestuur afgebroken. Er was altijd een ‘buurtpot’ geweest waar de begrafenissen uit betaald werden en daar werd forse belasting op geheven. Dit is geheel nieuw voor mij. Ik geloof dat ik met de protestantse visie op de geschiedenis ben opgegroeid, zij lijkt een katholieke invalshoek aan te hangen. Kijken of ik hier ergens wat over kan vinden.

Het is niet eenvoudig om de lezing hier te reproduceren. Ik zal haar vragen of ze een samenvatting heeft en of ik de PowerPoint met al die schilderijen mag. Ze wil met deze lezing reflectie bieden op hoe wij in deze tijd omgaan met ziekte en dood. Hoe groot de angst voor de dood is bij velen, terwijl anderen toch ook weer ervaren merken dat deze periode rust en relatieve vrijheid geeft. Dat iedereen nieuwe invulling zoekt.

Fijn om zomaar eens bij een lezing te zijn. Deze lezing vindt plaats in de een kerkje in Bilthoven in een hele chique villawijk. Het is een heel mooi kerkje tussen de bomen, met een mooi programma. Niet alleen christelijk, maar ook filosofie en meditatie. Echt iets voor mij.

De brillenqueeste

Vanwege de opmerking bij mijn zorgverzekering (met aanvullende verzekering) dat je bij de SpecSavers (en anderen) een hele bril gratis krijgt moet ik wel opnieuw op onderzoek uit. Ik heb ooit gezworen nooit meer bij de Specsavers te kopen, vanwege hun agressieve marketing en onware beloften. En dat ze aan upselling doen. Je met lage prijzen naar binnen lokken en je dan overtuigen van duurdere opties. Maar ja, je wilt ook geen dief van je eigen portemonnee zijn.

Eerst maar eens kijken of er een montuur is dat ik wil, voor ik verder alles uit ga vragen. En dat is er. Het is soort van paars gevlamd en het staat nogal pittig. Zoals we van mij gewend zijn.

Wat kost-ie mij? Betaalt de verzekering? Wát betaalt de verzekering? De bril in kwestie kost €619. De verzekering betaalt €149 voor het montuur en €150 voor de multifocale glazen. Maar als ik goede/de béste glazen wil moet ik €300 bij betalen. Het upsellen begint. Want wat ik ‘gratis’ krijg dat zijn minimale heel erg nare glazen waarbij ik bij het lezen steeds mijn hoofd heen en weer moet bewegen. Zegt de verkoopster.

Dan weer naar Ace & Tate, waar de hele bril 298 kost en ik van de verzekering 50 euro terugkrijg. Dus dat is nog goedkoper. Zij hebben alleen maar allerbeste glazen, zeggen ze.

Dus nu is het kiezen tussen de paars gevlamde van de onsympathieke Specsavers en de Oceanbreeze van de sympathieke Ace &Tate. De pittige en de zachte Lucie. 

Middelpolder

Vandaag wandel ik een stukje Amsterdam dat ik nog niet wandelend ken: vanuit het Amstelpark de Amstelveender- of Middelpolder tussen Buitenveldert, Amstelveen en Ouderkerk. Dat komt: Reenske moet de de fiets komen en bij begraafplaats Zorgvlied kan ik met de blauwe parkeerschijf drie uur gratis parkeren. Het Amstelpark is zo mooi. Bijzondere bomen, bijzondere hoekjes, kunst, vijver partijen... maar die polder ook, ook al wordt-ie omkaderd door flatgebouwen. Er is nog polderlandschap en zelf een allerschattigst tuinhuisjespark Eldorado.

https://www.landschapnoordholland.nl/natuurgebieden/middelpolder

Brillen

Mijn ogen doen het minder goed dan eerder. Vooral ‘s avonds bij kunstlicht boeken lezen kost veel moeite. De letters dansen voor mijn ogen. Op tv kan ik vooral de voetballers op het veld niet meer onderscheiden. Hoe erg is erg, zult u zeggen.

Maar ik maak online een afspraak bij Ace&Tate, waar ik - drie jaar geleden alweer - mijn huidige bril kocht. Eerst de oogmeting. De oogmeetster zegt dat er veraf weinig tot geen verschil is met de vorige keer. En van de leesbril maakt ze van +2,5 nu +2,75. Waarschijnlijk zitten er mini-krasjes op het glas, zegt ze. 

Míjn huidige bril - die ik nog steeds de allermooiste vind - hebben ze niet meer in het assortiment. Het model heet ‘Franck’. De glazen kunnen op zich in het oude montuur, maar het is de vraag of het niet al een beetje versleten is. O, wat een keuzestress weer. De vorige keer nam ik Bobby de tweede keer mee, en hij zei bij elk montuur dat ik opzette peinzend: ‘Ja die kán...’ Nee, men moet zélf kiezen.  Nu zit ik te twijfelen tussen Franck (Concrete Jungle) en Lily (óók Concrete Jungle). Of gewoon mijn oude model houden.

Oeps. De zorgverzekering erop na geslagen. Die vergoedt eens per drie jaar een volledige bril, maar alleen bij de ketens Specsavers, Eyes & More, Eyewish en Pearl. Bij andere brillenwinkels kun je € 50 vergoeding krijgen. Dat is wel heel weinig. Wordt vervolgd.

Draken

Aan mijn sieradenrekje ontdek ik een donkergrijs-zwarte hanger met twee paarden erop. Ik kocht het op de Orkneys in Schotland, weet nog precies waar. Een winkeltje bij een toeristische site in the middle of nowhere: een graftombe waar je niet in mocht. We hadden net de grafstenen bezocht, waren overvallen door de bussen toeristen, en gevlucht naar deze site in de hoop op een rustig kopje koffie. Maar nee, geen koffie. Wel dat winkeltje. Weet je nog, vraag ik aan Bobby. Nee, zegt hij. Dus wij Google Maps erbij halen, ‘kijk dáár!’ En dan komen alle herinneringen weer haarscherp terug. Mooie reis was dat. 

Wat voelt dat lang geleden: Schotland. Met als slotakkoord die gebroken pols met meer dan een half jaar nasleep. En toen dat over was begon Corona. Maar het is helemaal nog niet zo lang geleden: het was juni 2019. Afgezien van de gebroken pols was het een geweldige reis.

De paarden op de hanger zijn bij nader inzien misschien geen paarden, maar draken: de Meashowe Dragons. Ik kocht hem in het Meashowe Visitor Centre. Er is een grafheuvel van 5000 jaar oud. Verderop is ook een opgegraven dorp met ondergrondse huizen. De Vikingen kwamen er in de 12e eeuw en lieten er graffiti achter.

https://www.historicenvironment.scot/visit-a-place/places/maeshowe-chambered-cairn/

Woonwensen

Als iemand mij vraagt of ik tips heb waar bij woonwensen meubels te gaan kijken dan heb ik twee antwoorden. Het zijn de adressen waar ik in 2010 en 2015 scoorde: De Woonfabriek in Villa Arena en Home Stock die toen in hartje Haarlem zat, maar inmiddels ook aan de Oudegracht in Utrecht. 

Nu wil ik zelf graag twee nieuwe kastjes voor in de woonkamer. Niet te groot. Dus stel ik voor: laten we naar Villa Arena gaan, de Amsterdamse woonboulevard. Die Woonfabriek daar is lekker groot en lekker eigenzinnig. 

Villa Arena is een soort hel, het is moeilijk te vinden in een hoog bedrijvenpark tussen de snelwegen en het voetbalstadion, het regent altijd als je er naar toe gaat wat het nog erger maakt, maar die Woonfabriek op de bovenste etage is super. Je rijdt er via een vrij steile scherp ronde helling van roosters naar toe. Beetje eng wel. Het is een bonte verzameling fabrikanten, meubelmakers, winkels die daar hun bijzondere waren uitstallen en personeel dat voor iedereen verkoopt. Shop in shop. 

Vooraf kijk ik nog voor de zekerheid op hun website, want je weet het niet dezer dagen welk bedrijf het redt en welk niet. En Villa Arena heeft al jaren maar bar weinig bezoekers. Aan de site kun je niets aflezen. Beetje niksig. Raar. Wij toch in de stromende regen over een spiegelende A2 naar Amsterdam Zuidoost, op naar de Woonfabriek. Niet dus. Weg. Geen Woonfabriek meer. Geen sporen. Ja: ‘Te Huur’.

Nu we er toch zijn bekijken we even alle winkels, maar nee, dit was definitief het laatste bezoek aan Villa Arena.

Als je googelt dan zie je dat tegenwoordig alle hippe woonwinkels in de binnenstad van Utrecht zitten, net als in Amsterdam aan de Overtoom. 

Coupe Plumeau

Voor het slapengaan trek ik nog even de borstel door mijn nieuwe haren en dan zie ik in de spiegel een enorme pluizenbol, een regelrechte coupe plumeau. Dat was niet de bedoeling! Googelen levert op dat men na een permanentbehandeling het haar een paar dagen met rust moet laten. Niet wassen, niet kammen, niet borstelen, zodat het door chemicaliën geplaagde haar zich even kan herstellen. Daar heb ik nooit last van gehad. Ik ga altijd lekker lang onder de douche met nat haar en dan op laten drogen. Niet meer kammen, niet föhnen. Je loopt wel meer dan een uur met nat haar, geen gezicht, maar daarna heb je wel de mooiste natuurlijke krul. Wat nu? Ik ging voor €90 naar de kapper om van die pluis af te zijn. Ik masseer er meteen baby olie in. Het geurt nogal sterk, maar als het maar weer goed komt.

Mensen die geen krullen hebben kennen de kwellingen van het krulhaar niet. Voor krullenmensen zijn die krullen een grote trots, maar ook een dagelijkse zorg: wat moet er vandaag in. Want we hebben de toestand van de wereld, maar ook de toestand van het haar. Dunne crème, dikke crème, conditioner, kokos crème, schuim... de ene dag is het dit, de andere dat.

Zoekend naar een plaatje kom ik in de wereld van de plumeaus terecht. Tegenwoordig zijn de plumeaus van struisvogelveren, maar die bedoel ik niet. Dus zoek ik naar vintage plumeaus. Je hebt ze ook van lamswol, geitenhaar, en microvezel.

Herfst

In Saarburg vorige maand had ik verroeste ijzeren objecten gespot (links op de foto) die me leuk leken voor in ons tuintje. Vandaag hebben we ze neergezet. Ze zijn veel groter dan ik dacht. En de schutting, het schuurtje en het stookhout zijn ook bruin dus je ziet ze niet zo goed, tenzij je op de hurken gaat, en dan de lucht als achtergrond hebt. Maar nu zijn ze subtiel aanwezig alsof ze er altijd gestaan hebben.

Handeltje

Vorige week ontmoette ik twee mensen met een mooi model plastic mondmasker voor bij wie je dus gewoon het gezicht kunt zien. Als je ervan uitgaat de niet-medische mondkapjes ook niet echt helpen, maar misschien toch wel een beetje wel, dan  is dit masker misschien wel zo prettig en in elk geval niet zo benauwd. En ze beloven de brildragers dat de brillenglazen niet beslaan. ‘Je spuugt in elk geval niemand in het gezicht’, zei de meneer. Hij had ze bij de Sligro gekocht, niet ver van ons, normaal  een groothandel in levensmiddelen voor (horeca)bedrijven, nu ook open voor particulieren.

Dus ik naar de Sligro. Wat een aanbod aan lekkernijen. Daar moet ik Bobby gauw eens naar toe sturen. De Rewe-ervaring gewoon in Zuilen. Er is bijna niemand, want ja, de horeca is dicht. De mondmaskers komen uit China. Ze zijn bedoeld voor de horeca, kappers, winkelmedewerkers. 

En dan zit je ineens met tien (10) mondmaskers. Beetje veel. En Bobby wil er alvast géén. Dus ga ik maar een handeltje beginnen en de buren appen of ze ook een willen. En de familie in de buurt. Voor ik het weet ben ik er al vijf kwijt.

Naar de kapper 2020

Alweer weken ben ik aan het twijfelen over mijn haar dat er steeds pluiziger uit gaat zien. Vooral toen ik eerder deze week videovergaderde met de 25-jarige meisjes voelde het allemaal zo voddig. Ik smeer er heus allemaal middelen in, crème, schuim, wax, klei, met meer of minder effect. Dus uiteindelijk bij het Poolse maisje langsgegaan voor een afspraak. 

Als ik Bobby vertel dat er weer verse krullen aan gaan komen zegt hij dat hij dat rommelige nu juist zo leuk vindt. Je bent net een oude hippie, zegt hij. En dat bedoelt hij als een compliment. Ook Will zegt dat ze de woeste kuif leuk vindt.

Dus daar zit ik nu bij het Poolse maisje. Ik kom voor krullen, zeg ik, maar kunnen we het toch nog even bespreken? Zij begrijpt het vraagstuk maar ze is toch vóór krullen. Vanwege dat pluizen. Met krullen pluist het voorlopig een tijdje niet. 

Dus hier ziet u mij halverwege de behandeling met alles erop en eraan. Echt een foto uit 2020. Hopen dat dat (mondkapje) volgend jaar niet meer hoeft.

‘Een interessante man’

Gijsbert getekend. Wat is dat toch een leuke bezigheid. Je krijgt er als persoon op de een of andere manier meer diepte van. Ik ben schilderijwaardig! De dames op de Facebookgroep Iedere Dag Een Tekening reageren met: 'Wat een interessante man!' 

Wilt u toevallig ook? Yes! Stuur mij een mailtje. Ik doe het graag.

Rijst

Ondanks mojn kookboekje Rijst en risotto. Meer dan 100 onmisbare recepten zijn er maar een paar recepten met rijst die ik maak: Italiaanse risotto net paddestoelen, Indiaas-Britse zalmkedgeree, en soms een Turkse pilav. Eigenlijk vind ik rijst een beetje saai. Vooral bruine rijst, maar ik toch eet ik alleen bruine rijst, of ‘meergranenrijst’, Witte rijst geniet ik bij de Indonesiër, daar vind ik het heerlijk. 

Vandaag komt er een receptensite langs met recepten van Lassie. Zal wel reclame op Facebook geweest zijn. Lassie Toverrijst. Ik heb helemaal niets met Lassie Toverrijst, ik koop de bruine rijst van het huismerk, Maar deze recepten zien er toch lekker uit. De eerste rijst van deze week is rijst met champignons, spinazie, gorgonzola en amandelen. Want ik heb nog uitgeschoten spinazie in de moestuinbak. Echt lekker recept.

Aan tafel hebben we het over de receptensites, elke supermarkt heeft ze en ook steeds meer merken. De manier om kokende mensen aan je te vinden. Ik kook nu altijd van sites, gebruik nauwelijks kookboeken meer. Bobby kookt al een hele tijd Italiaans uit een boekje/folder van het pastagerechtenmerk Grand Italia. Inmiddels ligt de kelderkast vol met zakken met alle soorten en maten pasta van Grand Italia. Hij blijkt nog een kookboek uit 1980 te hebben van het rijstmerk Uncle Ben’s. Met echte jaren 80-vormgeving. 

Je ziet de marketingafdelingen brainstormen. Hoe bereiken we de jonge mensen? Gemakzuchtige mensen? Bij dit recept van Lassie werken ze met ‘panklare rijst’. Dat heb ik nog nooit gezien, dat vind ik waanzin. Hoeveel moeite kost het nou helemaal om een pannetje rijst te koken?

https://lassie.nl/recepten/panklaar-zilvervliesrijst/paddenstoelen-spinazieVv

Táxi!

Het is een regenachtige taxi-dag. In eerste instantie zijn er teleurstellend weinig klanten maar uiteindelijk toch best veel. We hebben een nieuwe vrijwilliger op de centrale, met wie het fijn filosoferen is over de kneepjes van het vak van centralist. Vanwege dat de klanten die bellen zoveel kanten uitweiden en hij alleen moet noteren: datum, tijdstip, naam, haaladres, afleveradres. En alles nog een keer checken. Dus hij moet leren de mensen af te kappen en dat valt niet mee voor iemand met een luisterend beroep.

Een mevrouw rijd ik naar de markt voor de kraam met creatieve spullen om aan haar kerstkaarten te kunnen werken, maar die kraam is er niet vandaag. Zij is een paar maanden weduwe. Haar man was begraven toen er net nog 100 mensen bij aanwezig konden zijn. Haar zoon woont in Genève en die mag daar de deur niet uit, daar heerst een heel strenge lockdown vanwege corona. Veel strenger dan hier. Anderhalve meter mag men buiten zijn/haar voordeur en men mag alleen met een ingevuld formulier naar de supermarkt. De kleindochter mag nog wel naar school en naar vioolles. 

Een mevrouw gaat naar de schoonheidsspecialiste en wil vanwege de stromende regen exact voor de deur afgezet worden, waarbij ik vlak voor een stoplicht in een bocht haar uit sta te laten. Nogal gevaarlijk, en dan blijk ik ook nog precies bij een plas gestopt te zijn. Waar zij midden in stapt. Zij kwaad. Maar ja wat moet ik. Toch ben ik een beetje van slag en ik kan door de slagregen op  het kruispunt het hele kruispunt niet  overzien en rijd zo de verkeerde rijrichting in. Dat loopt gelukkig goed af. 

Een mevrouw haal ik van het nieuwe tuincentrum dat in de plaats is gekomen van Tuincentrum Overvecht. Niks aan vindt ze het. Niks aan. Het vorige was zo gezellig. Niks aan.

Khatia

Ik kan niet meer goed achterhalen hoe ik er terecht kwam, maar ineens luister ik naar een prachtige cd ‘Labyrinth’ van de Georgisch-Parijse pianiste Khatia Buniatishvili. De cd is dit rampjaar uitgekomen. Ze heeft op Spotify maandelijks 1,2 miljoen luisteraars. Ze zou veel moeten optreden, maar haar agenda van 2020 is leeg. Wel staan er een paar grote concerten in Parijs, München, Baden-Baden en Barcelona in 2021, lees ik op haar website, maar wie weet of die doorgaan. Ze kan heel dynamisch spelen, maar ook heel zacht, waar ik het meeste van houd.

Filmpjes:

Hier speelt ze ‘La Javanaise’ van Serge Gainsbourg in een lege concertzaal, oktober 2020

Interview met Khatia bij VPRO ‘Vrije Geluiden’ in 2016

Dashorsterpad

Vandaag doen Will en ik het Dashorsterpad. Bij Woudenberg en Scherpenzeel. Daar ben ik nog nooit geweest, ik heb er geen enkel beeld bij. Het is heel stil en heel mooi, een vriendelijk coulissenlandschap. Volgens mij is er wel veel grootschalige veeteelt, want er staan veel grote schuren.

Een boerderij langs het pad heeft een picknicktafel met  koffie thee en koekjes staan, vrijwillige bijdrage. Ze doet dat om het imago van de boeren wat op te poetsen, zegt de boerin. Ze vertelt ook dat haar man en zij 100 koeien en 1000 varkens houden. Ze hebben geen personeel en ze werkt ook nog in de thuiszorg. 

Op zondag verzorgt ze trouwens geen koffie en thee, dan lopen zij en haar man 50 km.

https://klompenpaden.nl/klompenpad/dashorsterpad/

Het kruidenrekje

Nu we het toch over lekker eten hebben wil ik graag onze kruidenrekjes behandelen. Daar ben ik erg dol op. Kruidenrekjes zijn enorm seventies, tegenwoordig doet men de kruiden in een la, maar ik blijf bij mijn kruidenrekje. Ik herinner me nog dat Bobby er drie kocht in zijn toenmalige hunkerflat, en ik toen ook, en ik verheugde me er op dat we ooit zouden gaan samenwonen, dan hadden we er zes! Het was toen in 2008 ofzo ook al moeilijk om kruidenrekjes te vinden, zo uit de mode als dat was. Toen al. Deze minirekjes vonden we bij Dille & Kamille.

En toen ging Albert Heijn ineens over op dikbuikige kruidenpotjes. En Jumbo geloof ik ook. Die passen hier niet in. Grr! Als u goed kijkt ziet u één plankje met dikbuikige potjes: speculaaskruiden, en nog wat. Bij de Plus waar ik verder nooit kom verkopen ze Silvo-kruiden in slanke potjes. Dus langzaam maar zeker heb ik alle AH-potjes vervangen door Silvo-potjes. Dat is best moeilijk, want van Bobby mag ik niets weggooien en hij heeft nog een voorraadbox vol potjes die niet in de kruidenrekjes pasten. Dus voor ik iets nieuws koop moet ik altijd kijken wat er in die voorraadbox zit. Erg veel kruidnagel.

Vandaag zijn de garam masala, de Italiaanse kruiden, de dille en de gember op. Eerst ga ik in het kader van het zuiniger leven naar de Lidl, waar de kruiden maar 1 euro per potje kosten in plaats van 2. Die hebben Provençaalse kruiden, dat is wel ongeveer hetzelfde als Italiaanse. Maar dan houdt het assortiment al gauw op. Gember en dille is waarschijnlijk te exotisch..

De Indische kruiden heb ik zoveel mogelijk van Conimex, dat vind ik erg leuke potjes. Maar ook al eentje van Go-Tan. AH hier te Zuilen is nogal wisselend in zijn aanbod. Conimex heeft een jaar of wat geleden ook zijn vormgeving veranderd en toen waren ineens de rode doppen vervangen door zwarte. Zoals u op het plaatje ziet. Enfin, de gember (djahe) was dus op en bij de Plus hebben ze haast geen Conimex maar wel weer bio-gember van Silvo. Bio-kruiden is geloof ik een nieuwe trend. Maar dat hebben ze maar van enkele smaken. Nu heb ik dus bio-gember en bio-dille.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de blikjes kruidenmengsels van Jonnie Boer. Rechtsboven. Ik was er altijd op tegen, maar toch heb ik inmiddels al négen blikjes. Tegen was ik omdat het een dure marketing truc is. Die mengsels zijn samengesteld uit kruiden die al in je kastje staan, en ze zijn heel lekker, maar gemystificeerd in rare namen. En dan moet je dat allemaal ontleden en analyseren en daar heb je dan geen zin in. En in de recepten staat altijd dat je minstens twee eetlepels moet gebruiken wat altijd weer veel te veel is. Maar toch heb ik nu al negen blikjes. En van allemaal weet ik dat het uitgesproken lekkere mengsels zijn. 

En dan is ook nog de garam masala op. Jonnie Boer heeft ook garam masala in het mengselassortiment, maar die hebben ze dan weer niet bij onze Albert Heijn. Daarvoor ga ik naar de toko, wij hebben een Surinaams-Aziatische toko hier, maar die heeft alleen grote plastic zakken vol. Gelukkig hebben we een voorraadbox met boventallige kruiden.

Overweegt u een kruidenrek?

https://www.bol.com/nl/l/kruidenrekken/N/30863/

Bessenchutney

Zus1 en Zwager1 komen spontaan langsfietsen, mooi weertje meneertje, en brengen een bak rode bessen en een mango mee. Mmm. Ik weet het alleen nooit zo met rode bessen, ik vind ze lekker maar ook een beetje zuur. Ze vragen best veel suiker. 

Dus na het voltooien van het interview even wat anders. Ik kijk op Google of er ook bessenchutney bestaat. Jazeker bestaat dat. Uien, azijn, gember, en ook veel suiker. 

‘Lekker bij varkenshaasje’, zegt mijn recept. Tip ik aan Bobby, die vanavond kookt. Maar hij gaat Italiaans koken. Het kan ook bij een kaasplankje en rode kool.

https://www.ah.nl/allerhande/recept/R-R196292/rodebessenchutney

Video-interview

Het is een hele ervaring, interviewen per videovergadering. Ik was er zo mee involved dat ik vergeten ben een foto te maken. Dat is jammer want het was uiteindelijk best leuk. Het ging beter dan verwacht. De mens lijdt het meest door het lijden dat zij vreest. Ik zou een vrouw interviewen die op het afgesproken moment in beeld kwam met naast haar een oudere kale man, van wie ik bedacht dat het wellicht haar echtgenoot was die haar met de computer hielp. Hij ging niet weg, wat ik verwachtte. Nou bleek hij inderdaad haar echtgenoot te zijn, maar hij was ook soort van collega. Ze zaten samen op een zolderkamertje. 

Achteraf dacht ik: ik had net zo goed hém ook een paar vragen kunnen stellen. Dat had vast nog wat meer reliëf gegeven. Maar van de spanning had ik toch een beetje last van kokervisie, ik zou toch háár interviewen, en stelde dus alleen vragen aan háár.

Bébé3

Nichtje stuurt op mijn verzoek een nieuwe foto van haar eerstgeboren zoon. Wat een ogen! De dames van de Iedere-Dag-Een-Tekening-Facebook-groep zijn naar mijn indruk bijna allemaal oma, dus die hebben veel verstand van baby’s. Ze zijn verrukt en sturen hartjes. 

Videovergaderen

Sinds kort heb ik mij verbonden aan een hulpverlenings organisatie als medewerker communicatie. Ik ga artikelen schrijven voor de nieuwsbrief en de website: nieuwsberichten en interviews. Normaal werken de communicatiemedewerkers op kantoor, maar door Corona kan dat niet. We communiceren dus veel via app en mail. Vandaag wil de coördinatrice van het geheel een kennismaking via het videovergaderplatform Teams. Ik sta daar niet om te springen, maar houd mijzelf voor dat het goed is mee te bewegen en ervaring op te doen. Ook als zou ik het zelf anders doen.

 

Morgen heb ik mijn eerste interview met een vrijwilligster die les geeft aan de vrijwilligers die gaan chaufferen bij Corona-patiënten die van het ziekenhuis naar huis of naar het verzorgingshuis gereden moeten worden. Die persoon wil graag via Teams geïnterviewd worden, want dat vindt ze persoonlijker. Ik wil liever telefonisch interviewen want telefonisch is in mijn beleving veel gefocuster. Maar de klant is koning.

Om mijn weerstand een beetje te breken (voor de ervaring, de leermomentjes) doe ik nu mee met het videokennismakingsgesprek met de drie andere nieuwe communicatiemedewerksters.  Eerst stuurt de coördinatrice een mailtje met 'hier is de link' - maar zonder link. Ze heeft gewoon teveel aan haar hoofd. Een kwartier later stuurt ze de link. Ik krijg het videovergaderprogramma niet goed in beeld, zie alleen een deel van het gezicht van de coördinatrice in grove pixels, zij videovergadert met haar telefoon. De andere drie collegae krijg ik maar nauwelijks in beeld. Het zijn jonge vrouwen van 25-27 jaar (‘O! Ik ben al 27 jaar! Zó oud!’) desgevraagd vertellen zij ter kennismaking over hun hobby’s. En dat word ik ook geacht te doen. Ik moet echt mijn best doen om geïnteresseerd te blijven kijken. Zij zien mij namelijk wel. 

Videovergaderen vind ik vermoeiend en als het niet anders kan dan kan het niet anders, maar luisteren naar vreemde meisjesstemmen die vertellen dat ze van Italiaans koken houden en dat ze dromen van een reis naar Zuid-Amerika, of dat ze vliegangst hebben. Ik vermoed dat ik ze best zal mogen als ik ze in levenden lijve tref. En misschien zij mij ook wel. Nu is de afstand groot. In alle opzichten.

Ik heb trouwens te doen met de coördinatrice die een aanstelling heeft van 16 uur en de hele week in touw is om via app en mail honderd ballen in de lucht te houden. 

Update

De iPhone heeft weer een nieuwe update (iOS 14.2) en dat gaat niet op stel en sprong ditmaal. De update vraagt ruim 3 GB aan geheugen en een probleem met mijn iPhone (6s, 2015) is dat het geheugen meer en meer tekort schiet. Ik heb een geheugen van maar 16 GB en bijna de helft daarvan wordt nu gebruikt door het ‘systeem’. En de apps nemen steeds meer ruimte in dus ik kom steeds meer geheugen tekort. Ik moet steeds maar apps van de telefoon afgooien (en dan later weer downloaden) om ermee te kunnen blijven werken. 

Volgens Bobby is het bewuste strategie van Apple om de gebruikers te dwingen steeds weer nieuwe peperdure telefoons te kopen. Bij elke update zou de iPhone trager worden. Van trager worden merk ik niet zoveel, maar wel dus van dat geheugen. 

Ik zou natuurlijk kunnen overstappen op de veel goedkopere Chinese Huawai, ik heb al meer mensen in mijn omgeving dat zien doen, maar ja alles zit in dat Apple-systeem. Nou ja alles.... Vooral mijn inmiddels 3000 foto’s.

Vanwege die 3GB ruimte die het updaten nodig heeft moet ik ongeveer alle apps er echt helemaal afgooien. En dan duurt het anderhalf uur voor de update voltooid is, en dan weer al die apps opnieuw installeren. Wat een gekloot, excusez le mot.

Johannes

We gaan naar het kerkgebouw in Overvecht waar Bobby tot zijn (en mijn) onuitsprekelijke vreugde sinds een week zijn nieuw baan heeft. Hij is gevraagd er deze zondagochtend zijn gezicht te laten zien aan de - vanwege Corona - slechts dertig aanwezige gemeenteleden. En als tochtgenoot zit ik naast hem. 

Het is niet zo’n móóie (want 1966) maar wel erg prettige kerk. Oecumenisch, vooral hervormd met een vleugje katholiek. Er is een erg mooi koor onder leiding van een geweldige dirigent/pianist. Ze zingen veel Huub Oosterhuis. Deze kerk doet me het meeste aan De Duif aan de Prinsengracht in Amsterdam denken. Hier zijn ook lekenprekers, en die kan ik een stuk beter aanhoren dan theologen. Vandaag een mevrouw die kunsthistoricus is.

Na afloop staan de allemaal buiten te kletsen, want binnen mag niet. Ze kunnen niet zonder elkaar. Leuk dat dit nu een betekenisvolle plek in zijn leven gaat worden. En dus ook een beetje in míjn leven. Ik rijd in de wijk al de buurt taxi en nu ook dit.