zondag 30 april 2023

Werk

Mooi artikel in de Volkskrant:‘Niemand heeft het op zijn sterfbed over zijn werk’. Janneke Siebelink, die het schreef, zat in het damesgezelschap van belangrijke dames uit mijn werkend verleden. Zij maakte een digitaal magazine over literatuur voor Bol.com - in de tijd dat dat nog een soort van boekwinkel was. Er kwamen echter nieuwe directeuren en haar magazine werd geschrapt, want niet winstgevend. Zij een burn out. Haar conclusie is niet nieuw, maar het raakt bij mij een snaar. 

In de  levens van werkende mensen gaan veel sociale gesprekjes over werk. Op feestjes en (werk)borrels. Wat-doe-jij? Hoe-is-het-op-het-werk? En als er geen werk is, dan slaan ze je zo even over. Bij de Buurt Taxi waar toch vooral pensionado’s werken gaan de kennismakingsgesprekken en de gesprekken bij de jaarlijkse barbecue (vooral tussen de mannen) vooral over wat ze vroeger voor werk gedaan hebben. Vooral als ze 'belangrijk' werk hadden. Ik vind het leuker om naar iemand te luisteren die buschauffeur was, dan naar een voormalig projectmanager, om maar een functie te noemen.

Maar men  kan natuurlijk niet alles in het leven afmeten aan de gesprekken op het sterfbed. 

zaterdag 29 april 2023

O weemoed weemoed bovenal

Overmorgen word ik 66. Ik heb niet veel gevoel bij het getal. Nog een jaar en dan krijg ik mijn pensioen. Wie ouder is dan 66 vindt iemand als mij een jonge blom. Voor jongeren ben ik een bejaarde. Zelf vind ik onze generatie niet oud en vooral leuke vrouwen. 

Zondag vier ik het. Mij. Ik heb een traditie van vriendinnenverjaardagen waar vaak dezelfde vriendinnen komen/kwamen, jaar in jaar uit, levendig en gezellig. Af en toe is verdwijnt er iemand, en af en toe komt er een nieuwe erbij. Bij de vriendinnen pleit/te ik ook voor vriendinnen-verjaardagen, want zo leuk. Ze verbreden je Umfelt zo. 

Dit jaar voelt het anders. Al twéé vriendinnen die er altijd bij waren zijn overleden. Marg was er altijd bij sinds 1976, Will altijd sinds 1984. ‘O weemoed weemoed bovenal…’ een gedicht van Daan Zonderland. Het zal anders zijn dit jaar, minder Amsterdam, meer Utrecht. Ik woon ook alweer acht jaar te Utrecht. Dat is niet meer kort. De jongere vriendschappen zijn minstens even waardevol. Hier en nu. 

Als het verjaardagsfeestje voorbij was belde ik altijd Will om te vragen hoe het geweest was. Dan zei ze dat het heel leuk was geweest en was ik gerustgesteld. 

Laatst had ik het in de Buurt Taxi met een dame van 94 over het leven als je ouder wordt. Dat er steeds meer mensen wegvallen, die onvervangbaar zijn. Hoe is dat voor u? vroeg ik. (Heb ik dit al verteld? Ik weet het niet meer.) Ik rijd haar maandagsochtends naar de seniorengymnastiek in het gemeentezwembad. Daar heeft ze een clubje. Met die mensen gaat ze ook naar concerten. Ze straalt een mengeling uit van weemoed om wat was en blijdschap om wat is. 

Zo is het. Vandaag dus maar boodschappen halen. En dan terug op de zolderkamer even op de pauzestand. Tulpen tekenen. De playlist met de muziek van de uitvaart op de oren.

vrijdag 28 april 2023

Spitten

Word ik eentonig? Weer een stukje omgespit. Daar kan de armetierige rododendron dan uit de pot in de volle grond. Linksonder op de foto. 

Ik vind het werken in de tuin heel metaforisch voor het leven zelf, oude dingen die verwijderd moeten worden om ruimte te maken voor iets nieuws. Ook al kost het verwijderen wat moeite. Elk omgespit stukje (ik probeer 1 m2 per dag) geeft enorm veel lucht en ideeën. Dan moet ik niet moedeloos gaan kijken hoeveel ik nog moet, maar wat het tot nu al opgeleverd heeft. De tuin hoeft niet radicaal anders, maar een beetje meer van mij.

Na een troostend kop thee ga ik ook nog een half uurtje gras knippen. Want dat schiet ook uit de grond. En het is niet gewoon gras, het is van alles. Op zich wel leuk levendig. De grasmaaier kan de bodem en het gras absoluut niet aan. Een half uurtje gras knippen geeft ook al weer een opgeruimd gevoel. En om mij heen allemaal fluitende vogeltjes…

Wel sneu is dat de jonge kolen die ik drie dagen geleden in de volle grond gezet heb zijn opgepeuzeld. Twee rode kooltjes in  de dop, twee spitskooltjes en twee broccoli’s. Daar moet ik maar mee ophouden. Van de sla zijn de vreetzakken tot nu toe afgebleven. 

donderdag 27 april 2023

Doesburgermolenpad

Ik was me helemaal niet bewust dat het op Koningsdag zou zijn dat ik met Elly deze wandeling afsprak. Toen zij het voorstelde begin deze week was het uitje naar de Keukenhof definitief afgezegd. Één uitje per week is de bedoeling. Nou ja, dan nu maar een uitje te veel, en de volgende keer voorzichtiger zijn. 

Het ‘Doesburgermolenpad’ heet deze afwisselende Klompenpad-wandeling. Hij loopt net boven Ede. Heel ander (Gelders) landschap dan hier bij ons, Utrecht. Startpunt is Landgoed Kernhem. Mooi oud agrarisch landschap daar omheen: landbouw en veeteelt en bosgebieden wisselen elkaar af. Er fietsen veel echtparen met oranje routebeschrijvingen in de hand en oranje hoedjes op. Koningsdag. 

De wandeling is 9 km en het herstel van de voet (au au) na afloop gaat behoorlijk goed. 

De wandeling;

Annika

Kijk naar een nieuwe crimi-serie Annika, te zien op NPO. Met Nicola Walker als rechercheur, topactrice. Ik zag haar al in Last Tango in Halifax, Unforgotten en The Split. Hier komt ze te werken in een Schotse kustplaats waar regelmatig doden in net water worden gevonden. Ze woont alleen met haar dwarse puberdochter en wordt verliefd op diens psychiater. Ze praat af en toe tegen de kijker, een wonderlijk verschijnsel, werkt wel verrassend. Js Nicola Walker is goed.

woensdag 26 april 2023

Tulpen

Ik had voorgesteld aan de Duitse vriendinnen om naar de Keukenhof te gaan. Een tijdje terug al. Tegenwoordig moet je ruim van tevoren via internet je toegangskaarten kopen, waar ik helemaal niet van houd, want dan kun je niet meer terug. Maar goed, we zouden het toch doen. 

Het bleek een moeizaam te organiseren uitje, want de ene Duitse vriendin bleek toch nog in Berlijn te zitten en de andere net naar Berlijn te gaan, en de derde had last van duizelingen. Maar ja, we hadden al kaarten. Eerst overwoog ik even een stand in te zoeken, maar daar had ik niet zo’n zin in, want ik ken niet veel mensen die van de Keukenhof houden. Enfin. De Bayerische Freundin zou proberen de kaartjes te annuleren, maar dat was niet gelukt. 

Dus vanochtend besluit ik toch te gaan, dan maar in mijn uppie. En dan belt de Freundin dat ze toch meegaat, duizelig of niet, dus daar gaan we. Wat is het daar druk! Zoveel auto’s, bezoekers, uit de hele wereld. Per dag gemiddeld kunnen er max 45.000 in.

Maar wel weer allemachtig prachtig.

dinsdag 25 april 2023

Midgetgolf

Het blijkt midgetgolf. Geen bowlen. En ik heb altijd al van midgetgolf gehouden. Al ken ik meer de overjarige aftandse versies, geen glowing. Ik herinner me nog een keer uit mijn werkende leven dat ik (hoofdredacteur) met Jeroen (uitgever) ‘werkoverleg’ buitenshuis gingen doen, heel gewichtig, dan bedachten we grootse plannen. Beleid. We gingen een keer naar het Amstelpark, en toen gingen we in plaats van vergaderen midgetgolfen. Guilty pleasures.

Ik zit met Zus3 in het groepje. We zeggen: Dit is leuk om eens met de Nichtjes (haar kleindochters) te doen! Hoor ons.

Ik kan het best aardig, al zeg ik het zelf. Na afloop met de dames een drankje en teveel bittergarnituur. Pff. 

maandag 24 april 2023

De boog van het leven

Op zoek naar mooie rustige klassieke muziek stuit ik op Spotify op het album ‘Songs from the Arc of Life’ van de Chinees-Amerikaanse cellist Yo-Yo Ma (1955) en de Engelse pianiste Kathryn Stott (1958). Het plezier in muziek maken spat van de foto af. Op YouTube staan ook diverse filmpjes van de opnamen voor dit album, maar ik luister liever zonder beeld. 2015. Ze vertellen met hun muziek over diep doorleefde gevoelens en levensfasen. Een playlist van het leven. Heel mooi.

Yo-Yo Ma en Kathryn Stott blijken elkaar al sinds 1978 te kennen waar ze een tijdje in Londen in eenzelfde huis een kamer of flat huurden. Hij moet toen 23 geweest zijn en zij 20. En nu zijn ze ver in de zestig, treden ze nog steeds wereldwijd op en werken ze af en toe nog steeds samen.

Ze maakten in 2021 ook samen een nieuw album ‘Songs of  Comfort and Hope’, geïnspireerd op de coronatijd toen ze veel muziek online brachten.  


Glow in the dark

Morgen gaan we bowlen in Bisonspoor. Onze gymnastiekvereniging Sport Vereent bestaat dit jaar 90 jaar. En onze juf van 80 jaar houdt er aan het eind van dit seizoen definitief mee op. Dan is zij 65 jaar gymjuf geweest of daaromtrent. Het is een heel groot ding voor haar. Zij leeft voor de gym. Én voor de vereniging is het ook een ding, want ze hebben nog geen nieuwe juf voor de 50+-groep, die uit wel 25 à 30 trouwe deelneemsters bestaat. We komen en sloven ons uit voor háár.

Dus nu komen er twee maanden vol festiviteiten aan, want de vereniging zorgt goed voor haar medewerkers en leden. Het is niet mijn ding, zeg maar, maar je kan echt niet wegblijven. Het feestseizoen trapt voor onze groep morgen af bij Bison Bowling in Bisonspoor, ‘hét feestpaleis van de regio’ volgens hun website. Ik zie al dagen tegenop. 

Bisonspoor is het groot-winkelcentrum van Maarssenbroek. Ik kwam er wel eens in de tijd dat ik bij Elsevier Maarssen werkte, eind jaren negentig, maar ik vond het er niet fijn. Het ergste vond ik de vele goedkope winkels en dat het zo moeilijk is er te geraken. Maarssenbroek is een doolhof. En je móet in de parkeergarage. Ik vond het een nare onbegrijpelijke parkeergarage.

Nu krijg ik de instructie: parkeren op de tweede etage van de parkeergarage, over de traverse, en dan na de Action naar rechts. Vandaag ga ik maar even op proef, om niet morgenavond al voordat de bowling begonnen is al in de stress raken. Want bowlen, ik vind het niks, ik kan het ook helemaal niet. En bij dit Bison Bowling hebben ze ook nog de feestformule glow in the dark. Hú! 

Enfin ik dool wat door parkeergarage en winkelcentrum, vind in een vreugdeloze zijgang waar gebouwd wordt de ingang naar het bowling centrum, en eindig op de terugweg bij de Action, waar ik twee solar-vlinders voor in de tuin scoor. Ook glow in the dark. 

Appelbloesem

Appelbloesem. De opvallendste dingen uit de volkstuin. Vorig jaar heb ik er het manskruid getekend, herfstanemonen, rudbeckia, jonge appeltjes, kamperfoelie, tulpen, bloeiende prei, en prachtkaars.

zondag 23 april 2023

Zondag

Het is misschien een beetje saai om te lezen, maar omdat ik in dit blog schrijf over wat me vreugde en / of opwinding geeft, gaat het nu toch steeds over de tuin. Zo vreselijk als ik het daar in de winter vond, zo heerlijk is het nu weer. En het moet allemaal nog komen. Nu is het de tijd van de bloesems. Sommige zijn alweer uitgebloeid. 

Ik spit weer een vierkante meter om en ga dan weer ‘determineren’. Dit jaar hang ik naamkaartjes aan bomen en struiken, wat ik vorig jaar ook van plan was maar niet deed, in de hoop dat ik de namen onthoud. De namen weten is een deel van de tuinvreugde. Net als bij vogelaars. Maar sommige struiken zien er nog morsdood uit. Die hebben totaal nog geen knoppen of blaadjes. Het zal wel komen.

Ik heb twee rode kolen, twee spitskolen en twee broccoli - allen in de dop - die gaan maar eens de volle grond in, op hoop van zegen. En geen slakken. En ik heb ook nog wat witte vergeet-mij-nietjes en blauwe lobelia’s mee. En een moeizame rododendron in een pot uit de tuin thuis. Wie weet wat die in de volle grond gaat doen. Maar ik weet nog niet waar ik die zal zetten. Eerst meer spitten.

De Surinaamse buurvrouw ziet me bezig en zegt: ‘Lekker gesellig maken met bloemetjes!’ Zelf heeft ze ook twee geraniums bij zich.

No-dig gardening

Door het tuindagboek van Jan Wolkers ga ik me wat verder oriënteren op boeken over moestuinieren. Literaire boeken en educatieve boeken. Er is zo veel. Ik heb me daar tot nu toe wat afzijdig van gehouden omdat ik graag maar wat aanrommel in plaats van studeren en een productieve moestuin. Zoals Wolkers werkt. Dat inspireert me. Wat ik al meerdere keren dacht maar nog niet gedaan heb: hij koopt als eerste een toverhazelaar. 

Maar door de titel van een boek dat Reenske me vasthoudend aanraadt Duurzaam handboek voor de luie tuinier door Loethe Olthuis)  (helaas heeft de bibliotheek dat niet) ga ik me daar toch ook wat op oriënteren. 

Omdat ik ben gaan spitten en hoop dat zij ook gaat spitten, zegt zij dat zij daar niet zo voor voelt en dat de nieuwe zienswijze níet spitten is. En nu kom ik het tegen onder de term ‘no-dig gardening’. Het duurt even voor ik dat ‘no-dig’ in de naam van een Nederlandstalig boek De ongespitte tuin herken als níet spitten. Eerst lees ik ook omgespitte, maar er staat ongespitte

Enfin, het niet-spitten is een nieuwe aanpak voor moestuinen, niet voor bloementuinen. Ik lees (oude) argumenten voor het spitten (inderdaad de reden waarom ik spit): 1. het zou de grond luchtig houden, zodat wortels meer zuurstof krijgen, 2. je werkt onkruid onder en voegt zo organisch materiaal toe aan de bodem, 3. Het geeft een ordelijke indruk. 

Wat die no diggers zeggen en doen: ze leggen zwaar karton op de ondergrond, gewoon óp het gras, daarop gooien ze een dikke laag compost, en daarop nog wat hooi of stro of dode blaadjes. Je groente groeit daar als een tierelier op, doordat er geen licht bij komt gaat het onkruid gaat dood, en het karton vergaat. Inmiddels heb ik er diverse filmpjes over bekeken. Vrij overtuigend. Ik herinner me nu ook ineens dat de ijverige tuinbuurvrouw vorig jaar ook allemaal houten raamwerken had gemaakt met daarop karton. Ik had het niet herkend als zodanig, maar die past deze werkwijze toe.

Maar ja, ik hoef helemaal geen echte moestuin. Ik wil een paradijselijke weelderige bloemen- en struikentuin, waarbij stukjes groente, daar in elk geval spitten. Maar mijn ‘akkertje’ en mijn nog om te spitten nieuwe ‘akkertje’ zóu ik inderdaad via deze methode kunnen doen.

Het is zondagochtend vroeg. Mijn hielspoorvoet is weer voldoende hersteld van de lange wandeling eergisteren, door mijzelf schoolziek te verklaren gisteren ben ik nu helemaal uitgeslapen en weer energiek, ik moest maar weer even naar de tuin. 

zaterdag 22 april 2023

Amstelglorie

Bij de online bibliotheek leen ik het boek Amstelglorie. De volkstuin van Jan Wolkers, samengesteld door Onno Blom. Een tuindagboek uit de jaren zeventig, vóór Wolkers met zijn Karina naar Texel vertrok. Mooi vind ik de beschrijving (door Onno Blom) van de tuin uit Wolkers jeugd in Oegstgeest. Een tuin met een grasveld en een border met veel zwarte aarde en absoluut geen onkruid. Doet me denken aan het piepkleine achtertuintje achter ons huis in de jaren zestig nieuwbouwwijk Angelslo te Emmen. Een paar vierkante meter gras met daarop een droogmolen voor de was, en links een border met louter afrikaantjes. Onze moeder deed niets aan de tuin. En onze vader had ook geen idee. Zestien afrikaantjes op een rij. Wat wij aan tuinonderhoud deden was onkruid krabben tussen de stoeptegels en tussen de afrikaantjes.

Het is leuk dat het bij hem in dit Dagboek ook een kwestie is van dag tot dag is, geen Plan, overal plantjes kopen, planten verplaatsen, gras knippen. Het boek gaat over planten, vogels, lekker eten en drinken. Er zijn. Kijken.  Leuk en inspirerend. 

Op internet lees is dat het oude huisje en tuin van Jan Wolkers op Amstelglorie nu van een stichting is en door vrijwilligers bijgehouden wordt en door schrijvers gebruikt kan worden om er te schrijven.

‘Dag & nacht’

Na de overheerlijke maar in deze staat van voet veel té lange strandwandeling gisteren (13 km) ben ik een dag uitgeschakeld. Voor de verplichte tuindienst op zaterdagmorgen heb ik me maar weer afgemeld en ik blijf in bed. Heerlijk. Het voelt een beetje als schoolziek.

Gisterenavond was ik al begonnen aan de nieuwe ziekenhuisserie ‘Dag & nacht’ van Kim van Kooten en die heb ik vandaag in bed helemaal afgekeken. Hij is helemaal goed. Heel erg goed. Alles klopt. Het gaat over een verloskunde-afdeling van een ziekenhuis, Rotterdam, met hoofdpersoon Ella (gespeeld door Kim van Kooten zelf). De afdeling is chronische onderbezet en overbelast. de medewerkers zijn toegewijd en trouw. Er is vreugde en verdriet, pijn maar ook humor. Ieder heeft zo zijn of haar achtergrond en persoonlijke issues. Het gaat zowel over personeel als over de bevallende moeders en hun Umfeld. Echt een aanrader. Er zijn nog maar twee afleveringen uitgezonden, maar op NLZIET kun je de hele reeks vooruit kijken.

Terugkijken: 
https://www.npostart.nl/AT_300005251

vrijdag 21 april 2023

Uitkijktoren

Een ontdekking in de duinen bij Heemskerk; er wordt een wonderschone uitkijktoren gebouwd. As we speak. Het bouwwerk doet me heel erg denken aan de prachtige uitkijktoren in het Park van kunstenaar Lucas Langlet, die ik daar een jaar geleden over interviewde. Je kunt - herstellende op de bank - van alles onderzoeken, dus ook de achtergrond van een uitkijktoren in een duingebied. Er was een gammele oude uitkijktoren en nu komt er een nieuwe, met veel inspraak van de omwonenden en vogelaars. Leuk als het dan zo uitgesproken en mooi wordt.

Leeg strand

Dagje naar zee. Er is regen voorspeld maar dat blijkt maar één wolk die al om acht uur leeg geregend is. We gaan bij Heemskerk, waar ik inmiddels drie keer was. Blijft favoriet. Heel mooi oud ruraal landschap en dan duinen en dan leeg strand. Parkeren bij Gasterij De Kruisberg, een prettige horeca-onderneming, leuk met oude ezeltjes, en dan 3 km door de duinen naar zee. In het zuiden zie je Wijk aan Zee liggen met zijn vervloekte Tata Steel, in het noorden Castricum. 

Maar daar ter hoogte van Heemskerk is geen oprit en geen parkeerplaats en daarom is daar ongeveer niemand. Waarom zijn lege landschappen toch zo fijn? We lopen wel 13 km. Dat is wel nodig als je meer dan een jaar moet bijpraten.

donderdag 20 april 2023

Scheefbloem

Bij de Turkse groenteboer haal ik wat kruidenplanten, en bij de bloemenwinkel twee plantjes genaamd scheefbloem (of scheefkelk), en een allium. Die scheefbloem is een witbloeiend rotsplantje, dat leuk tussen kruiden kan. Een vaste plant. En daartussen dan rozemarijn, thijm, marjolein, allium en bieslook. 

De plantjes komen in een border met - hoewel omgespit - klonten klei, dus misschien is het wijs een zak tuinaarde te halen om planten in de poten. Dat is wat vriendelijker voor de worteltjes. Er staat in de border nog pimpernel en akelei. Als het allemaal aanslaat word ik vast heel blij.

Vrouw van bijna 66 ontdekt nieuwe hobby: spitten. Kapot ben ik ‘s avonds. Maar wel tevreden. 

De ecoloog

Hier staat het dan, mijn interview met de ecoloog van het Park. Waarna ik dacht: wat zijn wij toch een leuke generatie vrouwen. Deze vrouw studeerde af als bioloog/ecoloog, maar werd zangeres en toen dirigente. En toen kon ze op een dag geen koor meer zien (wat ik heel goed snap). Het werd tijd om met pensioen te gaan en toen werd ze alsnog (vrijwillig) ecoloog. 

Uit Fietsen

Al een tijd zit ik een beetje achter Zus3 aan te zeuren of ze niet eens een paar dagen uit fietsen met mij wil. Dat wil ze wel, alleen ze heeft een nogal druk leven en ze kan eigenlijk nooit. Maar nu appt ze een week geleden ineens dat ze wel wil tussen 4 en 7 mei. Huh? Maar dan kan ik ook wel!

Dus wij maken nu een plan. We gaan niet met de e-bike in de trein, en we gaan ook niet met de fietsen op de trekhaak. Misschien later. Deze eerste keer gaan we vanuit huis. Dus ik zoeken naar adressen van Vrienden op de Fiets in de buurt van Gorinchem en Gouda, adressen met een tuinhuisje en twee bedden. Die Vrienden op de Fiets hebben honderden adressen, maar met deze criteria slinkt het aantal adressen behoorlijk. En het is meivakantie.

De adressen in Woudrichem en Brakel - beide bij Gorinchem aan de overkant van de Waal - zijn op 4 mei helaas al bezet, en Hardinxveld-Giessendam antwoordt niet. Zucht. Maar de aanhouder wint. En zo  komen we uit op een nachtje in Molenaarsgraaf (in de hooiberg) en een nachtje in Nieuwkoop. Het gaat een Zuid-Hollands uitstapje worden. We gaan proberen LF-routes te rijden, en bordjes te kunnen volgen, maar ik ga ook wel kaarten kopen. Wat een opwinding ineens. Zin in.

woensdag 19 april 2023

Lucie leert nieten

Het avontuur ‘programmaboekje’ gaat door. Ik fiets weer met m’n usb-stickje naar de Kopieerwinkel om een proef te printen, blijkt het pdf-bestand ineens 17 pagina’s te bevatten in plaats van 16. Dus weer naar huis om dat te repareren. 

Toch is het opwindend. Ik heb de instellingen op de printmachine genoteerd zodat ik een volgende proef zelf kan printen. En ik vroeg: Mag ik leren nieten? En dat mocht.

‘Oprijgoot’

Na de ‘vloerglijders’ van vorige week heb ik weer een nieuw woord voor Galgje-spelers. ‘Oprijgoot’. Ik droom al heel lang van een fietsdrager achterop de auto, maar bij de vorige auto Celica (sportmodel) ging dat niet. Er zat geen trekhaak op en als ik de informatie op internet mocht geloven kón er ook geen trekhaak op. 

Maar nu hebben we een groter hoger model auto mét trekhaak. Ik had echter nog geen aanstalten richting fietsdrager gemaakt, omdat ik er tegenop zie om die loodzware elektrische fiets op die drager te moeten tillen. 

Maar zulke dingen moet je niet tegen Bobby zeggen. Die gaat dan bij de ANWB de beste drager zoeken en vindt de oplossing van de ‘oprijgoot’. Want als ik die zorg heb, dan hebben honderden mensen die met mij en dan bedenkt de ANWB daar wat op. 

Het is niet een heel gemakkelijk systeem, ik moet nog wel ingewerkt worden, waarschuwt hij. En: de fietstassen mogen niet op de fiets blijven en ook niet de accu. De droom van de fietsdrager is dat je gemakkelijk eens een andere route kunt fietsen dan vanuit huis. En op vakantie.

dinsdag 18 april 2023

De bruid

Weer naar de tweewekelijkse zanggroep te Bilthoven. Op de fiets, ook al heb ik een straffe Scandinavische noordoostenwind tegen. Maar dat merk ik pas wanneer ik al fiets. Het is weer zo leuk.  Er heerst daar een blije losse sfeer in die groep. We zingen echt mooi. Deze dirigente weet ons in no time boven onszelf uit te tillen. Iedereen straalt.

Zo zingen we 'Irish Blessing': May the road rise to meet you / May the wind be always at your back / May the sun shine warm upon your face /  the rains fall soft upon your fields / until we meet again. Dat 'may the wind be always at your back' is wel heel toepasselijk  vandaag.

Een van de dames gaat morgen trouwen. Zij is 75. Voor de  feestelijkheid deelt zij stroopwafels uit. Alle dames gaan kirren en verhalen van hun eigen huwelijksdag en die van hun dochters en zonen. Ik kir niet zo mee, dus ze vragen: 'Heb jij geen kinderen?' Wel stel ik voor om samen 'Morgen ben ik de bruid' van Willeke Alberti voor haar te zingen, maar dat lied kennen niet genoeg.

maandag 17 april 2023

Als de zon schijnt…

Wat een tuingenot als de zon schijnt.. Ik neem twee uitgebloeide hellebori uit de achtertuin thuis mee naar de volkstuin, want de helleborus die in de volkstuin staat is enorm. Dan worden ze de komende jaren met zijn drieën wellicht een mooie helleborus-entree. 

Misschien zet ik er blauwe bloemetjes omheen, ook weer een stukje lobelia, zodat het buiten net zo blauw Grieks wordt als ìn het huisje. Blauw wit. Blauw wit donkerrood. Er staan al vergeet-mij-nietjes en blauwe druifjes. 

Ik steek nog een St Janskruid-struik uit, zodat er nu nog maar drie over zijn. Dat is genoeg. My art piece.

zondag 16 april 2023

Chipotlesaus

Vandaag maak ik een beetje een Mexicaanse traybake met kip, paprika, zwarte bonen én chiplotlesaus. En bosuitjes erop. Van die saus hen ik nooit gehoord. Het is ook niet te koop in onze AH, dus een recept gezocht. Het is een saus met mayonaise, ketchup, zure room, mosterd, en gerookte jalapeño-peper. Chipotle betekent gerookte jalapeño. Dat laatste heb ik natuurlijk niet maar dan kun je ook gerookt paprikapoeder doen. Dat hebben we wel. En ze doen er ook nog een sausje van zure room vermengd met limoen bij. Beetje zuur is dat. Uitkijken dus met de limoensap. Wel bijzondere smaak. Achteraf vind ik bij een variatie op dit recept dat er ook nog verse koriander over kan. Dat zou ik inderdaad doen.

Schmerzfrei

Zus4 leeft vanuit MeckPom zeer met alles mee en zij stuurt een Duitse advertentie voor een Duitse orthopedische wandelschoen waarbij pijn als sneeuw voor de zon zou verschijnen. Nu krijg ik zelf ook steeds veel orthopedische advertenties, maar wie garandeert je dat je krijgt wat je ziet? Laatst las ik een reactie van iemand die op zo’n advertentie was ingegaan en toen Chinese plastic rommel kreeg toegestuurd en reclameren leverde niets op dan grote ergernis.

En terwijl wij erover appen stromen de aanbiedingen voor orthopedische sneakers alweer binnen. Het is echt een ding. Ik red goed op mijn oude lila Nikes en mijn lichtgrijze wandelschoenen met hielspoorzooltjes erin, maar over drie weken hebben we ons concert met dresscode zwart en ik sta naast de slanke sierlijke bestgeklede en bestgeschoeide Conny. Dan voel men zich al gauw tamelijk lomp.



zaterdag 15 april 2023

Zaterdag tuindag

Naar de tuin. Één klein ding doen en dan op het bedje liggen. Dat is toch verrukkelijk! Zoals ik het me voorgesteld had. Totale rust en ontspanning. Bij de Chinese zusters in het zaterdagochtend-winkeltje koop ik hun andijviekweeksels, maar die plantjes zijn nog heel kwetsbaar, zegt ze, daar zijn de slakken dol op. Die ga ik thuis verder opkweken. Als dat al helpt tegen de slakken. 

Verder koop ik bij Vechtweelde twee traytjes blauwe lobelia voor tussen de phlox (en tussen de lelies, die ik vorig jaar ergens geplant had. Tot mijn grote vreugde komen die lelies weer op.) Ik weet niet wat ik ervan vind: lobelia’s en phlox om en om. Is dat tuttig of juist wat ordelijker, waar ik in mijn wilde tuin zo’n behoefte aan heb? We gaan het zien, als ze aanslaan.

De artisjok komt nog niet op. Daar wacht ik smartelijk op. Indrukwekkende plant is dat. 

In de stukjes opgeschoonde border zijn hoopjes groen die ik niet graag weg schep. Dat is volgens de determineer-app de Grote Pimpernel. Die mag blijven. 

Tenslotte een gesprekje met de ijverige en doortastende tuinbuurvrouw, die ik de hele winter niet gezien heb. Ik wilde me nog verstoppen, maar dat gaat daar niet. Er is ook geen enkele reden toe; ze is heel aardig. Het is alleen dat ze zo hard werkt en ik het liefst wil liggen.

Fish Tank

Gezien: de Engelse film Fish Tank, hartverscheurend. Gaat over een 15-jarig meisje Mia, woont met haar moeder en zusje in een achterstandswijk in een nare flat. Heeft een nare moeder die helemaal niet in haar kinderen geïnteresseerd is. Meer in alcohol en feestjes. Het meisje Mia weet het allemaal ook niet, ze zoekt ruzie, houdt van dansen, zwerft wat op straat. 

Haar moeder krijgt een nieuwe vriend, die Mia ook wel leuk vindt. Over en weer. Het is zo mooi gefilmd. Het raakt je echt, die verwarring bij het meisje, de teleurstelling, het gebrek aan liefde, het mooie dansen, het hoopvolle gevoel van liefde bij die eerste man. Heel even. Coming of age heet dit geloof ik. 

De film is uitgezonden door de VPRO en nu te zien op NLZIET en NPO Plus.

vrijdag 14 april 2023

Rhenoijse Pad

De hele week verheug ik me al op de bloesemwandeling langs het Rhenoijse pad. Ik ga met Elly, Wills ex-collega. We kunnen goed samen. Ik waarschuw wel voor mijn beperkingen, maar vallen mee. We doen de ingekorte versie van 9 km van ipv 14, en ik moet wel vaker stoppen en even zitten dan normaal, dus we doen er maar liefst 3,5 uur over, maar het lukt wel. De cappuccino doen we bij Fort Asperen. Alles is even pittoresk. Alleen de bloesems zijn minder uitbundig dan we hadden verwacht. 

Fort Asperen ligt vlak onder Leerdam. We passeren onderweg een oud glasatelier waar in een grote container prachtig gekleurd glas-afval ligt. Het fotootje mid-onder in de collage.

We praten over hoe raar het is om zo te genieten van een dagje uit in Nederland, terwijl de wereldproblematiek maar  uitdijt en uitdijt. De vluchtelingen die blijven toestromen naar Europa. De klimaatproblemen waar  maar weinig aan gedaan wordt. En wij maar genieten.

Shoplifters

Gekeken naar de Japanse film ‘’Shoplifters’. Uitgezonden door de VPRO en nu te zien bij NPO Plus en NLZiet. Hij draaide een tijdje terug in het Louis Hartlooper toen ik daar een paar keer met de Bayerische Freundin films ging kijken omdat zij een Cinneville pas had gekocht. Onze smaak voor films bleek niet helemaal overeen te komen. Op zich was het een soort van belevenis om haar keuzes te zien, maar ze waren niet de mijne. Zo wilde ik graag naar ‘Shoplifters’ maar dat wilde zij dan weer niet. Waarom niet, vroeg ik nog, en zij kon/kan het niet aanzien als er nare dingen met kinderen gebeuren, en zij dacht dat dat hier het geval was.

Dat is niet wat ik zie. Officieel is het niet in de haak wat er gebeurt, maar het is allemaal heel liefdevol en wat is er mis mee als je het vergelijkt met situaties waar het allemaal officieel wel in de haak is. Hier wordt een ‘familie’ geportretteerd die in de traditionele zin des woords geen echte familie is. Een stel van in de veertig, beetje sloebers, wonen met drie kinderen in een klein huisje bij oma, die een pensioentje heeft en het stel heeft af en toe baantjes. Die kinderen zijn op hun pad gekomen, in de steek gelaten of mishandeld door hun echte ouders. Veel benodigdheden krijgen ze door winkeldiefstal, en de kinderen zijn er ook zeer bedreven in. Verder is het allemaal heel gezellig en liefdevol. Maar ja het gaat allemaal smooth, tot oma overlijdt. Dan hebben ze geen recht meer om in dat huisje te wonen en krijgen ze de politie achter zich aan.

Ik heb erg genoten van deze prijswinnende film.

donderdag 13 april 2023

Krukken

En dan hebben we nog de koorleden met sta-problemen. Die kunnen niet een uur staan. We hebben twee leden met MS, waarvan één in een scootmobiel, een blinde, een met net een knie-operatie achter de rug, en ik dan met hielspoor. Daar moet je iets mee. Ik heb wel een opvouwbaar krukje voor buiten tekenen, maar dat is te laag. Er zijn ook krukjes te koop van 60 cm. Walkstool heten ze. En je hebt ook krukken met één poot, die heten flipstick. Maar die kunnen niet zelfstandig staan. Hoe moet je daarmee omgaan met ook nog die muziekmap in je handen. Anneke - met de knie-operatie achter de rug - vindt het zulke bejaardenproblemen, maar ja, misschien zijn we dat ook al wel een beetje, zeggen we meesmuilend ten elkaar.

Een van de centralisten bij de Buurt Taxi vertelde van de week dat hij ook hielspoor had gehad. Het deed heel zeer, en het duurde lang, maar op een dag was het weer over. Zomaar.

Misschien is het morgen wel over.

Oefenen












Oefenen oefenen. Twee avonden per week. Mét orkest, zonder orkest. Heel spannend. De muzikanten komen van een Utrechts amateur orkest. Een aantal violen, een cello, een bas, een hobo en een trompet, en volgende week komt er ook nog een kistorgel bij. Niet alles gaat goed, maar daar oefenen we dan de dag erop weer op. Als eenvoudige meezinger moet je je maar een beetje overgeven aan de dingen en de momenten die niet goed gaan voorbij laten waaien en genieten van de rest. 

woensdag 12 april 2023

'Playlist Script' en 'Brush Script'

Het programmaboekje voor ons concert confronteert me met hoe ik met de dingen omga. Dingen die ik niet kan ga ik liefst uit de weg. En vragen om hulp doe ik al helemaal niet graag. 

Ik had het bestuur beloofd: ik maak de tekst voor het programmaboekje, maar iemand anders moet de opmaak en de productie maar doen, ik weet niet hoe dat moet. Dat kan ik niet. Het postertje had ik een tijd geleden alweer opgemaakt in het opmaakprogramma Canva. Was ik best trots op. 

Het zijn 16 pagina's in Word of PDF, zover kom  ik. Als je ze op je eigen printer print komen de pagina's er niet in de goede volgorde uit. Dus ik stuur de tekst naar Indra om op te maken. Maar een week later blijkt Indra dat gewoon in Word te doen. Zij zegt: 'Je slaat het Word-document op als PDF, en dat stuur je naar de Kopieerwinkel. En die maakte er dan een A5-boekje van'. O, is dat zo? 

Broerlief om advies gevraagd en hij zegt: 'Bij Lowie Kopie (in Amsterdam) kun je je bestanden zo online  uploaden.' Dat doe ik natuurlijk het liefst, maar dat lukt me niet. Bobby zegt: 'Ga toch gewoon even naar die Kopieerwinkel toe, en vráág het.' Zucht. Ik lig er uren wakker van.

Dan toch maar naar de Kopieerwinkel, met m’n
  USB-stickje met daarop het concept-document in Word en PDF. Eh... is het al bijna goed zo? Wat is er nog nodig? Het is al  bijna goed, zegt de meneer. Hij maakt een proefdruk je voor me. Hoera. Ik heb weer overzicht en dan kan ik weer verder.

Voor het postertje had ik de letters bovenin dit blog gebruikt. Dansende letters. Wervelend. Geweldig vind ik ze. Los. Die wil ik eigenlijk ook op het programmaboekje. Maar hoe heten ze? Dat heb ik nergens genoteerd. 

Ik weer terug naar het programma Canva waar ik dat postertje gemaakt heb en waar al jaren al mijn oude postertje-pogingen voor concerten - die wegens Corona telkens niet doorgingen - opgeslagen staan. Stonden. Want ze zijn Weg. Alles weg. Ben er minstens een half uur mee bezig om het lettertype terug te vinden:  'Playlist Brush' heet het. Het type hebben ze niet in Word. Het dichtst in de buurt komt het letterfont 'Brush Script', lang niet zo wervelend, maar dat moet dan maar.

Maar  de aanhouder wint. Uiteindelijk lukt het om het lettertype te vinden, te downloaden en te installeren zodat het ook in Word zit. Weer wat geleerd. En nu kan ik én affiches maken én programmaboekjes én lettertypes downloaden en toevoegen aan Word. 



dinsdag 11 april 2023

Het kantoortje

Al een paar keer was ik bij de koorrepetities mijn boekje met het ‘Glória’ kwijt. Dat is een knalroze klein beetje dik boekje, niet over het hoofd te zien. Maar ik heb al mijn muziekstukken in plastic  showtassen, omdat ik bang ben dat de printjes als je ze perforeert uitscheuren. Maar die showtassen schitteren bij kunstlicht. En het lastige is dat je de boekjes er uit moet frutten. Dat staat rommelig. En als koor moet je ordelijk.

Bij de repetities is zijn veel mensen aan het klooien met de stukken. Iedereen heeft zo haar eigen systeem. En ik ben inmiddels net een slapstick met wéér mijn kwijte ‘Gloria’. Als we straks concert hebben moet de muziek in zwarte mappen. Vanavond hebben we een extra repetitie met orkest. Dus vandaag wil ik ordelijk.

Dus vorige week na de repetitie vroeg ik de medekoorleden hoe zij hun map inrichten, vanwege mijn vele vraagstukken op dit gebied. Ik had al twee dunne boekjes geperforeerd zodat ik die niet meer uit het plastic hoef te halen. Sommigen suggereerden verstevigingsrondjes zodat de printjes niet uitscheuren. Dan kunnen die showtassen eruit. Maar dat dikke Gloria-boekje past niet in mijn perforator. Ik herinner me van vroeger op kantoor dat er dan in het kopieerhok zo’n grote perforator was, waarmee je een dikke stapel papier kon perforeren. 

Maar ja. Het zijn andere tijden. In Amsterdam had je de firma Gebr. Winter die álles hadden op het gebied van kantoorartikelen. Echt álles. En minstens zeven grote filialen in de stad, zo niet tien. De laatste jaren dat ik er woonde takelden die winkels vanwege de veranderende tijden al aardig af. 

Hier in Utrecht heb je slechts één kantoorwinkel Lorjé, ooit heel gerenommeerd, maar die heeft ook niet meer veel, en ze zijn ook nog eens niet zo aardig. Maar ik er toch naartoe voor die rondjes. ‘Versterkingsringen’ heten ze, weet ik nu. Daarvan heb ik nu 500 stuks. Maar een boekje voor mij perforeren met zo’n grote perforator? Nee, daar begint hij niet aan. Er zit een nietje in het boekje, constateert hij, en dan gaat  misschien de perforator wel stuk. Echt onzin. Maar ik kon hem niet overtuigen. 

Dan ga ik naar de Kopieerwinkel in de Lange Smeestraat - maar dat is een ander verhaal - en daar perforeren ze mijn Gloria-boekje zo.

maandag 10 april 2023

Vrolijk Pasen

De Whatsapp loopt over van de Vrolijk Pasen-plaatjes en -wensen. Vooral de dames van de gym (25) en de naaste tuinburen (10) doen dat. Gelukkig de straatapp niet. Ik heb nauwelijks een Pasen-idee. Op Witte Donderdag waren we in de Woudkapel in Bilthoven, op Goede Vrijdag was Bobby naar de Oranjekapel op Zuilen, maar toen had ik al geen zin meer. En Pasen zelf wil ik echt niet. Het feest van de Wederopstanding, dat weet ik niet. Natuurlijk zingen ze ook nergens meer de paasliederen van mijn jeugd. 

‘Mijn Verlosser hangt aan ‘t kruis, en Hij hangt er mijnentwegen, mij ten zegen…’

Pasen. Ooit werd ik uitgenodigd op een Paasontbijt. Ik wist niet van Paasontbijt, het was een tafel vol voor mij vreemde mensen, veel gele etenswaren en versierselen en het duurde de hele dag. Halverwege de dag werd er gewandeld. En daarna wijn gedronken. Het was wel leuk.

Ook dit jaar heb ik weer niets Paasachtigs bedacht en geregeld. Woonwinkelen wil ik ook niet. Gelukkig heeft  Bobby’s zus zich met man en zoon uitgenodigd, wat ik leuk vind. Met hen gaan we dus gourmetten. Maar verder krijg ik van al die Vrolijk Pasen-berichten de neiging om me diep mislukt te voelen. 

Amsterdam

De avonden breng ik veelal door op de bank om mijn hielspoorvoet rust te gunnen. Lezen zou voor de hand liggen, maar ik lees weinig. Kijk liever films of luister muziek. Maar lezen is geconcentreerdere bezigheid.   

Deze Eerste Paasdag lukt het. Gelezen: Amsterdam door Ian McEwan. Bobby heeft het net uit, het ligt nog op de bank en ik blader erin. Ik heb meerde romans van McEwan gelezen. Dit is van eind jaren negentig geloof ik. Het gaat over twee succesvolle mannen, de componist Clive en de hoofdredacteur Vernon, vijftigers, die elkaar ontmoeten op de crematie (alweer een uitvaart) van een oude vriendin, die een naar ziekbed heeft gehad en een echtgenoot die oude vrienden (voormalige minnaars) niet toeliet. We volgen beide mannen, nog machtig maar hun macht en carrière brokkelen af waar je bij staat. De componist heeft een grote opdracht maar hij heeft geen inspiratie en lukt het niet meer iets goeds te componeren, de hoofdredacteur heeft te maken met een afkalvend lezerspubliek en moet de cijfers weer omhoog krijgen. Ze hebben een enorm ego, self absorbed, maar ze scoren niet meer zoals ze gewend waren. Echt moreel bewustzijn hebben ze niet. In tegendeel. 

Op privégebied leven ze inmiddels alleen en zijn ze bang voor een ziekbed zoals die overleden vriendin dat had. Ze maken een afspraak dat ze elkaar zullen helpen om euthanasie te krijgen mocht dan aan de orde zijn. Dat kan niet in de UK.

In hun strijd om op werkgebied het hoofd boven water te houden gaan ze uiteindelijk helemaal de fout in en gaan ze ten onder. Dat was dan dat.

McEwan won indertijd de Man Booker Prijs met deze roman. Het is knap geschreven, je wilt het wel uitlezen, maar eerlijk gezegd raakt het me niet. Misschien omdat al dat gedoe rond de mannetjesmakerij in het werkend bestaan me nooit zo boeide en inmiddels ver van me af staat. Ik weet ook niet of het de bedoeling van de auteur is dat het je raakt.

zondag 9 april 2023

Vloerglijders

Bobby heeft zo zijn eigen thema’s. Van de week zijn dat vloerglijders onder de eetkamerstoelen. Wij hebben buisframe stoelen van de firma Zuiver, die wel doppen onder het frame hadden maar die zijn van keihard kunststof en geven krassen. Die hebben we ook alweer acht jaar want zo lang wonen we alweer hier. Dus de krassen op de bamboe vloer kun je niet meer negeren.

Het was een hele uitzoekerij, begrijp ik, want de meeste vloerglijders zitten om de buis geklemd en verder niet vast. Maar hier is plek voor twee pinnen. Dus dan zoek je naar vloerglijders met twee pinnen voor buisframestoelen van de firma Zuiver. Ik zou er niet opkomen. Je denkt: die verkoopt de firma Zuiver er wel bij, maar nee.

Nu werd er gisteren om 08u een pakje afgeleverd van de firma Vloerglijders.nl uit Enkhuizen, je verzint het niet. Vandaag heeft Bobby geen zin om aan die 172 schroeven van de ligbedjes te schroeven, maar wel heeft hij zin in die vloerglijders. Het geeft hem diepe voldoening.

Ik weet nog dat we die stoelen kochten. Ik vind Ze mooi en gezellig en lekker zitten. Zwager 4 zei toen dat we dat echt niet moesten doen omdat de hele familie die stoelen al had. En laatst waren we bij Hans te eten, die ze sinds kort ook heeft, in precies dezelfde kleuren als wij.

Naar de tuin

Paaszondag. Ik heb me voorgenomen een stukje border te gaan omspitten. Om als dat leeg is een plan te maken voor wat er in kan. Van de week had ik bij de Intratuin zes phlox-plantjes gekocht, die ik in dat stukje border had bedacht. Maar dat is veel te weinig en te iel, zie ik nu. Een oud idee was om daar wilde bloemen te zaaien. Misschien is dat beter. 

Er is van de week een boel gebeurd. Reenske heeft van alles gesnoeid en de beide compostbakken leeg getrokken. Ik had daar van alles in gegooid, ook takken, en hout verteert niet. Op mijn verzoek heeft ze inmiddels alle gemaakte afval afgevoerd. Geweldig! 

Bobby is vrijdag met de eerste van de ligbedjes aan de gang geweest. Bij het uitpakken van het bouwpakket bleek dat er per bankje 172 schroeven zijn. 172! En het hout (grenen) is veel minder blond dan op het plaatje op grond waarvan ik het bankje uitkoos. Hij vindt het niet zo mooi en zegt dat ik te zuinig ben. Maar ja, zeg ik, ik ben het eens, maar ik vind het niet zo erg. Er komen matrasjes op en een doek of sprei en kussens.

Buiten begint van alles te bloeien. Bij de ingang staat een spierstruik (of is het sleedoorn?) en achterin een Amerikaans krentenboompje. Vorig jaar heb ik dat ook allemaal gefotografeerd en gedetermineerd , maar nu ben ik dat weer vergeten. Ik moet er maar labels aan hangen. We krijgen dit jaar dezelfde verrassing. Ik herinner me seringen en struikkampetfoelie.

Het spitten is heel zwaar. Het is zware klei en de wortels zijn niet los te schudden uit de klei. Dus als je een paar kluiten in een afvalzak gooit is die al niet meer te tillen. Vorig jaar gooide in alle tuinafval in de struiken, maar toen kreeg ik een reprimande. Nu breng ik het maar naar een vuilcontainer. Hoewel het eigenlijk naar een groenafval moet. 

Gourmetten

Bobby wil graag een keer gourmetten en blijkt een tijdje terug een gourmetstel gekocht te hebben, in de bonus bij AH ofzo. Dat feit was niet bij mij binnen gekomen.  Hoewel ik meer van vlees houd dan ik zou willen spreekt gourmetten me niet direct aan. Wat zal ik er over zeggen. Zoveel vlees, terwijl je probeert te minderen. 

Enfin, nu komen Tweede Paasdag Bobby’s zus, zwager en Neef Jelle bij ons eten. En we gaan gourmetten. Ik raak daarvan een beetje van de leg, wat moet je dan koken? Dus ik laat het maar over, ik beperk mij tot het toetje.

Maar of ik wel even het bestelde vlees wil halen bij de kwaliteitsslager op de Straatweg. Want Bobby is een dagje uit. Ik kom nooit bij die slager Toen Bobby nog in het centrum woonde kochten we vlees bij de biologische slager in de Molen. Nu te Zuilen kopen we meer vleesvervangers en bonen als als we vlees eten dan biologisch vlees van AH. Bobby haalt bij de slager op de Straatweg wel eens zijn prijswinnende rookworst,  varkenshaasje of casselerrib (in het geval van Duitse zuurkool).

Bij de slager staat een hele rij wachtenden buiten. Is dat normaal of speciaal met Pasen? ‘Ik kom voor de bestelling van Van Stek,’ zeg ik braaf. En dan krijg ik twee pizzadozen met elk een schaal vlees voor €69 euro mee! Verschrikkelijk! Het is veel te veel. Één doos was ook wel genoeg geweest. Wat moeten we met al dat vlees! Normaal eten we een portie van 100 à 150 gr per persoon.

Bobby is eerlijk gezegd ook een beetje verbijsterd. Hij zegt dat hij voor vijf personen vlees heeft besteld, en dan geen hamburgers en slavinken, maar een beetje luxe. We zoeken het op. Bij gourmetten is de gemiddelde hoeveelheid vlees is per persoon 300 à 400 gram. Voor grote vleeseters is het 500 à 600 gram. Kinderen 250 à 300 gram. Op de site staat dat je moet rekenen op €6,50 per persoon. Dan zouden we nu voor 11 personen vlees hebben!

Bobby verwacht dat Neef Jelle zeker wel een pond vlees zal eten en herinnert me er fijntjes aan dat ik zelf de grootste vleeseter van iedereen kan zijn. Dat moet ik toegeven. Je moet het mij niet voorzetten. Bij de Griek neem ik wel eens een bord mixed grill. Oef. En één keer hebben gegourmet bij onze buren. Dat was heel heel heel erg lekker. Toen heb ik echt veel vlees gegeten, herinner ik me. Het was zo lekker, ik kon niet meer stoppen. Ik schaamde me diep voor mijzelf. En zij haalde steeds weer meer vlees uit de koelkast. Zie de flexitariër.

Naar de markt

Zodra de zon schijnt begint de drang tot moestuinieren, die volstrekt afwezig is als het koud en nat is. Op dus naar de plantjesmarkt. Het is niet eenvoudig om eenmaal thuis de plantjes die los in stukken krant zijn verpakt van elkaar te onderscheiden. De meeste herken ik inmiddels wel: de rode kool, de rode biet, de kropsla, de lollo rosso, de prei, de knolselderij, de spinazie. Eigenlijk ken ik alleen de spitskool en de koolrabi niet uit elkaar. 

zaterdag 8 april 2023

Naar de Zodden

Ineens heb ik er een nieuw sociaal leven bij: Wills andere vriendinnen. Deze week heb ik maar liefst drie van hen ontmoet. Haar oude schoolvriendin, haar werkvriendin, en de nieuwe vriendin voor terrassen/theater/wandelvakanties nadat ik Amsterdam had verlaten. We halen herinneringen op, horen dingen die we niet wisten. De laatste vriendin haalt me met haar otootje op om te gaan lopen in de Westbroekse Zodden. Die kent zij niet, want zij is van de verre vakanties.

vrijdag 7 april 2023

Oude liefde

Gezien op Netflix: de film ‘Achter de wolken’ (2016). Over een oudere vrouw Emma, zeg zeventig, die haar man verliest en in de uitvaartdienst haar oude geliefde van 50 jaar terug ziet. Gerard. Je krijgt een idee van een welgesteld maar vreugdeloos huwelijk, haar man was ondernemer en altijd weg. Ze heeft een dochter van ver in de veertig en een kleindochter, met wie ze dik is, vooral met de kleindochter die net aan autorijden en vriendjes begint. Gerard begint Emma enorm het hof te maken, en Emma wil wel. Wel onderhoudend. Beelden van uitvaarten spreken me momenteel wel aan. Ook hier wordt ‘Dido’s Lament’ van Purcell gezongen

Naar de Nederrijn

Broerlief en ik gaan naar Nichtje aan de Nederrijn om de Familiedag voor te bespreken. Wat is er allemaal nodig. Wat doen we met mooi weer, wat doen we met slecht weer? Voor hun huis in de uiterwaarden is een prachtig droomcampinkje. We gaan ook nog even bij Kasteel Doorwerth langs voor het geval van slecht weer.

donderdag 6 april 2023

Naar de disco

Ik heb er al eerder over geschreven, maar vanmiddag was er weer disco bij Auntie in het huis. We kunnen niet meer goed meer met Auntie converseren, en alle aandacht gaat naar de dansvloer waar verzorgenden en vrijwilligers dansen met de bewoners. Het is zo ontroerend. Een paar oude heren kunnen nog goed stijldansen en die zijn natuurlijk favoriet. Een broodmagere kromme meneer swingt aldoor in zijn eentje en Auntie vindt dat ik met hem moet gaan dansen.

Hannah van Bart

Het blijft maar mooi weer. Ik ga naar Amelisweerd, naar de nieuwe tentoonstelling in Landhuis Oud-Amelisweerd. Daar zit tegenwoordig het Centraal Museum in met twee keer per jaar een eenmanstentoonstelling. Eenvrouws. Nu Hannah van Bart. Nooit van gehoord. Zij is een Nederlandse kunstenares die heel beroemd is in de USA maar niet in Nederland. Ik vraag of de Bayerische Freundin meegaat en zij kan. 

Ik vind het heel mooi werk. Gelaagde landschappen en portretten. En wat stillevens. De portretten zijn uit de fantasie, geen echte mensen. Ik vind ze heel echt en raak. Ze raken iets van de diepe gelaagdheid van de mens, het gaat niet om uiterlijke schoonheid of gladheid. De landschappen zijn vaak nachtelijk, sferisch, ongemakkelijk. De Bayerische Freundin kan het niet aanzien, ze vindt het nachtmerrie-achtig. Ik vind het juist heel heel mooi.

We gaan maar beetje wandelen, niet te ver. Het is zo’n mooie sfeer nu met dat snel uitbottend groen. Rond de tuinderij op het landgoed groeit waanzinnig veel daslook. Dat was ook het Flevopark ook zo. Heerlijk knoflook-achtige geur. Ik pluk wat handjes, De Bayerische Freundin zegt dat dat niet mag, maar dat kan ik me niet voorstellen bij zulke zeeën van groen. En zet het ‘s avonds als salade op tafel. Maar ze had gelijk, het mag niet, de plant is beschermd.

Er is niet veel informatie over de kunstenares bij de tentoonstelling en op internet is ook niet veel te vinden. Je ze is geboren in Oud-Zuilen. In sommige biografische informatie staat dat ze in Amsterdam woont en werkt, maar de uitgever schrijft dat dat in Utrecht is. Dat zou ook logisch zijn voor een keuze van het Utrechts Museum. Bij de tentoonstelling ligt een monografie van €35, dat vind ik veel te duur. De uitgever is mij onbekend. Ik vraag het boek maar aan, en het wordt me toegezegd.