Het hondje in het huisje

Tijd om de heg te knippen. Mijn tuin zit op een hoek, waardoor ik een hele lange heg heb. Het is beleid van de vereniging dat alle tuinen dezelfde ligusterheggen hebben, een waar je goed overheen kunt kijken, maar de een houdt 'm beter in het gareel dan de ander. Bij mij is het wel een beetje een zootje nu, terwijl sommige buren hem alweer strak geschoren hebben. Het is weer de hoogste tijd. 

Gelukkig komt de Bayerischet Freundin op bezoek. Hondje mee natuurlijk, die meteen op mijn gazonnetje plast. Moet kunnen. We wandelen naar Slot Zuilen en weerom, en lunchen dan met een maaltje van de maaltijdbezorging van gisteren: kibbeling met aardappeltjes en ratatouille. Glaasje wit erbij. Kwinkelerende vogeltjes en knetterende zon. Het is allemaal te mooi om waar te zijn. En het hondje slaapt op het Perzische tapijt van wijlen Tantes Mies.

En dan moet ik nog de heg knippen. 

Spoel kap

Waar je je een dag lang al niet mee onledig kunt houden. Deze middag moet ik weer maaltijden bezorgen, dus in de ochtend kan ik nog wel even grasmaaien op de volkstuin. Het is tenslotte erg groeizaam weer.

De grastrimmer gebruik ik nu zowel bij moestuinbakken bij ons in de straat als in de volkstuin, dus dat is een heel gedoe met het heen en weer slepen van de trimmer en van de accu. Dat doe ik op de fiets. De grastrimmer werkt ongeveer een half uur op een volle accu. Niet altijd is het hele werkje af. Dus dan weer de accu opladen. En qua gedoe heb je ook nog een spoel met een draad, die moet regelmatig bijgehouden en vernieuwd. 

Deze ochtend is het maaien in de volkstuin bijna klaar, ik ben héél tevreden over het resultaat. als het laatste stukje draad losschiet. Dat betekent even gaan zitten en de spoel van een nieuwe draad voorzien. Dat heb ik al aardig vaak gedaan, dus op zich is dat geen probleem meer. Maar als het werkje klaar is is opeens het kapje van de spoel kwijt. En zonder kapje doet de trimmer niets. Zoeken zoeken zoeken. In het gras, in de borders, op de tafel, onder de tafel, in de la. Nérgens. Het is een oranje plastic ding, dat moet je toch zien. Maar nee. Helemaal in de stress.

Bobby gaat 's middags naar de tuin, belooft te zoeken maar kan hem ook niet vinden. Nergens. 

Na het maaltijden bezorgen ga ik googelen en zie ik dat je bij de Chinese webwinkels en Amazon die dingen voor een paar dubbeltjes kunt kopen. Maar dat is moreel verwerpelijk. Bij Hornbach, waar ik de grastrimmer gekocht heb, kost zo'n onderdeeltje al gauw zo 10 euro. Verdienmodel. Maar ik ga toch niet een plastic onderdeeltje uit China laten komen? 

Onder het avondeten gaat Bobby mij intens bevragen wat ik vanmorgen precies heb gedaan toen het laatste stukje draad uit de trimmer schoot, van seconde tot seconde. Waar de draad lag. De schaar. Wat ik waar neerlegde en pakte. En waar ik toen naar toe liep. En wat ik doen deed. Ik denk allang dat ik nog wel even naar Hornbach kan.

Maar dan is het kwart over acht en dan gaan we nog een keer naar de volkstuin. Bobby neemt een felle lamp mee. En na een paar minuten heeft hij hem gevonden. Door die felle lamp. In een van de keukenlades, bij de reserve-spoelen en de schaar. Dolgelukkig fietsen we weer naar huis.

Zondag

Deze zondag schijnt de zon weer. Het bosbaden doen we vandaag in Breukelen bij Landgoed Gunterstein. Het is een niet zo groot natuurgebied aan de Vecht tegenover de brug aan de Vecht. Er moet heel veel verkeer (fietsers, voetgangers, auto's, motoren) over die brug, die op dagen als deze voortdurend open gaat voor de boten. Iedereen staat geduldig - of gelaten? - te wachten. Het is een heerlijk gebiedje: je loopt in de schaduw van eeuwenoude lanen en hebt uitzicht op zonovergoten weides. Er hoort een biologische hoeve Hof van Gunsterstein bij het landgoed met een héél pittoresk vakantiehuisje. Je zou hier toch op vakantie zijn.

http://www.ivnvechtplassen.org/virtwandgunt/bestanden/begin/wandelrouteprint.htm

https://hofvangunterstein.nl/overnachten-in-het-zomerhuisje/

Op Koningsdag

Ik ben niet zo van de 'feestelijkheden' van Koningsdag. Al helemaal niet in de Utrechtse binnenstad, die afgelopen nacht al 'vol' was. Het Koningsfeest van Zuilen is bij ons recht achter het huis: we hebben dus de hele dag luid versterkte muziek. Nee. 

Dus ga ik fietsen met Ella en wel haar lievelingsroute via Houten en Schalkwijk naar Culemborg, dan langs de Lek, en via Vianen en Vreeswijk weerom. Twee veerponten maar liefst. Zó prachtig. Voor haar 50 km, voor mij 60.

In het haventje van Vreeswijk komen we alsnog  midden in de vrijmarkt terecht. Kleinschalig, geen grill-geuren en geen harde muziek. We strikken meer op het terrasje van het Indiase restaurant Ghandi. En tot onze verrassing serveren ze daar heerlijke Indiaas eten, bijzonder kleurig en kruidig.

In de taxi

Ik heb weer een mooie middag met de Buurt Taxi. Eerst een mevrouw van de Theemsdreef naar de kapper in winkelcentrum Overkapel voor een nieuw permanentje. Zij gaat heel vaak naar de kapper, om de week denk ik. Ik had altijd twee klanten voor die kapper, maar de ene is zo verward geworden dat ze onlangs naar een verzorgingshuis in Maarssen is verhuisd, bij haar dochter in het dorp. 

Dan rijd ik een Hindostaanse vrouw, veertigster, die mantelzorg doet voor haar dementerende vader die sinds kort in Zuilenstein woont. Ook een vaste klant. Hij kan nog in een aanleunwoning, en zij doet op vrijdag zijn boodschappen en zijn was. Vandaag heeft ze het er even helemaal mee gehad: 'Wat zéurt die man!' Maar, zegt ze erbij, ik ben ongesteld. Ik rijd haar naar haar vriend, bij wie ze de rest van de middagje kan relaxen.

De derde is een nieuwe klant die naar de pedicure moet aan de Amsterdamsestraatweg. Ik zal haar een uur later weer ophalen. Blijkt de lift bij de pedicure kapot en ze kan geen trappen meer lopen. Dus heeft ze een uur beneden bij de apotheek zitten wachten tot ik weer kwam. Idioot dat zo'n pedicure haar klanten niet even opbelt om te melden dat de lift kapot is. Ik doe wat tips wat ze allemaal nog meer zou kunnen doen met de Buurt Taxi dan de pedicure: bijvoorbeeld op bezoek of naar het winkelcentrum. Op bezoek dat gaat niet meer, zegt ze, want alle kennissen zijn dood. Maar het Groot Winkelcentrum Overvecht, dat lijkt haar inderdaad wel wat. 'Ik ben zo lang niet in een winkel geweest!' Pff. Ons voorland.

En zo nog een paar dames. Mooi werk is dit. Kleine verhaaltjes.

Bloemetjes

Ik had eens een fling, zo'n 20 jaar geleden, zij werkte in het theater en zij vond mijn kleurige opgewekte tekeningen een uiting van mijn gitzwarte ziel. Net zoals kinderen ooit in Theresienstad paradijselijke plaatjes tekenden toen gevraagd werden hun dromen te tekenen. Deze fling heeft maar kort geduurd. 

Ik moet er ineens aan denken terwijl ik in de hangmat achter in ons stadstuintje hang en geniet van de bloemetjes. Het is momenteel niet alles koek en ei in mijn leven, en ter troost koop ik steeds een bloemetje of wat, en dat helpt bijzonder. 

De boodschappen

Arjen Lubach behandelt elke donderdag een onderwerp wat dieper. Dat vind ik zijn beste afleveringen: de arbeidsmigranten, Groenland... hoe zit het precies? 

Deze donderdag gaat het over de boodschappen, waarom de boodschappen in Nederland zoveel duurder zijn dan in Duitsland en of het zin heeft om in Duitsland boodschappen gaan doen, wat heel veel mensen schijnen te doen. De boodschappen zijn al een tijdje een thema, omdat ik me dood erger aan al die prijsstijgingen én aanbiedingen 2-voor-de-prijs-van-1. Je wordt haast gedwongen om veel meer te kopen dan je nodig hebt, want als je dat niet doet ben je een dief van je eigen portemonnee. Bij  groente ergert het me het meest, omdat het ook nog eens om bederfelijke waar gaat. Ik probeer er omheen te kopen, maar dat lukt niet altijd. Het ergst is de Sensodyne tandpasta, voor gevoelige tanden, die kost normaal maar liefst 6 euro per tube, en bij de aanbiedingen heb je dan drie voor 10 euro. Elke keer als je aan de laatste tube bent begonnen moet dagelijks langs de Etos, AH en Kruidvat om te kijken of er bij een van hen een aanbieding is.

Lubach legt het allemaal haarfijn uit. Het prijsverschil zit 'm voor een deel in accijns, bijvoorbeeld bij sigaretten, alcohol en benzine. Maar de grootste oorzaak is dat Nederlanders verslaafd zijn aan A-merken. En aan koopjes. Al die rare aanbiedingen betreffen zogenaamde A-merken. Als je gewoon het huismerk koopt die van dezelfde kwaliteit is ben je zo een derde minder kwijt aan de boodschappen. Proefsessies wijzen uit dat de kwaliteit en de smaak van huismerken helemaal niet onderdoet voor de A-merken, mensen maken het zichzelf wijs.

Ik ben al tijden geleden tot dit inzicht gekomen, maar het is goed om de argumenten allemaal helder op een rijtje te horen. En naar Duitsland voor de boodschappen kan natuurlijk als je dat leuk vindt, maar voor de prijs hoeft het echt niet.

Bosbad

We zijn hier te huize een beetje een herstellingsoord. Vandaag druilt het weer, het groen schiet uit de grond en uit de bomen: het moment voor een louterend 'bosbad'. 

We kiezen het Panbos bij Zeist, het verrassendste en wildste bos in de omgeving. Alles kronkelt er en druipt. Er is bijna niemand, heel af en toe een wandelaar met een hond. 

De vuurproef

Het is al Meivakantie en Nichtje komt onverwacht langs met haar dochters en zoontje. Ik ben bijzonder blij verrast. Ze gaan naar het Spoorwegmuseum, want dat is altijd prijs in hun vakanties. Ze zijn er al vaker geweest en de kinderen zijn laaiend enthousiast. Hollen naar binnen. Hun lievelings-attractie is 'De Vuurproef'. Het is alsof je in de cabine van de machinist zit, in een 3-D film.

Ooit zat ik op Schiphol in een flight simulator, vijfentwintig jaar geleden ofzo. Je staat zogenaamd in een cockpit en maakt de gevaarlijkste vliegbewegingen. Daar kwam ik kotsmisselijk uit. Heb na afloop een half uur op een bankje zitten boeren. Dat halve uurtje kan ik me nog steeds levendig herinneren..

Dit is hetzelfde idee. Je rijdt keihard door spectaculaire landschappen en tunnels, bochten, kloven, onweer, je mist wissels en jakkert door. Je hebt ook nog een taakje: remmen bedienen. De Vuurdoop is een prijswinnend event, het zal, maar ik ben weer net zo misselijk als indertijd in de flight simulator. 

De kinderen vinden het fantastisch en willen nog een keer. 

Jarig

Diana's verjaardag valt dit jaar op Eerste Paasdag en zij viert die op haar volkstuin bovenin in Amsterdam Noord. 69 is ze geworden. Ik vier haar verjaardag mee sinds haar zestigste in het Pulitzer Hotel waar ze tien vriendinnen uitnodigde. Heel deftig en vol betekenis. We moesten allemaal wat vertellen over haar. Ik heb dan de verhalen hoe ze in de jaren negentig tegenover me woonde, dat ik dat fascinerend vond, een single lesbische vrouw in een nieuwbouwstraat vol gezinnen. Daar wilde ik wel vriendinnen mee worden. 

Nu vind ik het leuk om met vrouwen te praten die ook in de zestig tegen de zeventig zijn, die ik helemaal niet als oude vrouwen zie. Omdat je elkaar al jaren eens per (twee) jaar ziet is er een zekere vertrouwdheid, maar weinig kennis over de details van elkaars leven. 

Vorig jaar raakte ik in gesprek met een vrouw die begin zestig was en nooit een pensioen had opgebouwd, en met haar parttime baan niet heel veel verdiende. Niet zo happy was in haar huwelijk maar voor haar gevoel niet weg kon omdat de woningmarkt zo is als-ie is. Soort paniek. Ik was toen ook behoorlijk gespannen omdat ik toch niet echt zicht had op wat mijn pensioen zou zijn, na die magere laatste werkloze jaren. Het was een week voor mijn 67e. In mei zou ik het zien. Ja het was een intens gesprek. Deze vriendin is er nu niet. We zijn met vijf en praten over de dingen waar zestigers en zeventigers over praten. De tuin. De vakanties. De exen. Wie heeft wel eens een partner het huis uit gezet? Wat doe jij voor vrijwilligerswerk. Hoe leer je in deze fase van je leven nieuwe mensen kennen? Leuk is dat.

De vijfjes (2)

Afgelopen woensdag schreef ik een blog 'Lucie en de jacht op de vijfjes'. Omdat ik een tijd lang spam-achtige reacties op mijn blog kreeg, wel honderden, waanzinnig was dat, heb ik ingesteld dat ik de reacties moet goedkeuren alvorens ze gepubliceerd worden. Maar ik krijg niet veel reacties en let er dus niet zo op. 

Toevallig zie ik nu dat de firma Geldmaat (van de geldautomaten) gereageerd heeft. Je kunt op hun site zoeken naar automaten waar wel vijfjes in zitten. Dus zij hebben iemand in dienst die het internet afspeurt naar mopper-reacties op hun geldautomaten. En die dan tegenspreekt. 

Onderzoek wijst uit dat bij ons de dichtstbijzijnde automaat met vijfjes in winkelcentrum Overvecht staat, achter gesloten deuren. Zondags geopend van 12-17 uur. En in de binnenstad op het Vredenburg en aan de Oudegracht. Moest ik daar maar eens een stapeltje halen.

https://www.omroeppenm.nl/nieuws/nieuws/tekort-aan-vijf-euro-briefjes-geldmaat-verstrekt-ze-niet

https://www.locatiewijzer.geldmaat.nl/nl/location/3562006/

Palmkool

Ik heb  nog twee palmkolen in de moestuinbak. Dat is een wonderlijk mooie kool die de hele winter doorgroeit. Als een palmboompje. 

Bobby maakt graag spaghetti met palmkool, cavolo nero in het Italiaans, maar omdat die kool bijna nergens te koop is maakt hij het meestal met boerenkool, wat ik niet heel lekker vind. Nu oogst ik mijn palmkolen, om plaats te maken voor mijn pootaardappelen. 

Het is een heel werk om palmkool schoon te maken, hij heeft een harde witte nerf die je er af moet scheuren of snijden. Als ik klaar ben heb ik nog steeds 800 gram. Veel te veel. Dat is wel minstens drie maaltijden. De spaghetti is nu lekker! Heel anders dan met boerenkool.

Dus nu ga ik leuren wie wat palmkool wil. 

https://lekkeritaliaanskoken.nl/index.php/recepten/bijgerechten/131-cavolo-nero-in-padella-gebakken-palmkool

Istanbul Anciklopedisi

Gebinged: de Netflix-serie Istanbul Ansiklopedisi. Mooie serie (8 afleveringen) waarin twee vrouwen centraal staan: de ca 40-jarige hartchirurge Nesrin en Zehra, de ca 18-jarige dochter van ooit haar beste vriendin, studente. Zehra gaat in Istanbul architectuur studeren en wil op kamers bij haar 'tante', maar die eist dat Zehra haar moeder belt en vertelt dat ze bij Nesrin woont.

Gesluierd of niet gesluierd, moslim of seculier, dat is de vraag. Het is een grote kloof ook tussen vrouwen, vriendinnen. Nesrin is uitgesproken seculier, een kortharige carrièrevrouw, maar die weg heeft in het verleden dus wel geleid tot een onherstelbare breuk met haar hartsvriendin, die een traditionele moslimman trouwde en een vroom gesluierd leven is gaan leiden. Haar dochter Zehra weet niet wat ze wil, gesluierd of onbedekt, en wisselt steeds van rol en positie. Nesrin heeft een minnaar, maar die is zo dominant dat zij vrij wil zijn, en naar Frankrijk wil emigreren.

Deze twee zijn heel dol op elkaar, maar moeten aan het eind toch alleen verder omdat Nesrin naar Parijs vertrekt.

Traybake bloemkool

Bij de website van Familie Over de Kook vind ik een leuk recept voor een traybake met aardappelen, bloemkool, paprika, heerlijk gekruid. Met een verrukkelijk yoghurt-dille-sausje, en pompoenpitten eroverheen. Het recept is vegetarisch, maar aan het staat dat je er ook kip of braadworst aan toe kunt voegen en dat doe ik. Ik scoor weer hoge ogen. 

https://familieoverdekook.nl/traybake-bloemkool-gezond/

Zuilen Groen

Op straat staat een jonge vrouw met een grote pet intensief te loeren naar onze blauwe regen. Ik vraag of ik wat voor haar kan betekenen. Onze blauwe regen is de mooiste uit de buurt, zegt ze, en hoe we die plant boven de ramen langs hebben geleid. Staaldraad, maar hoe? Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. De staaldraad en de bevestiging zijn helemaal achter de blauwe regen verdwenen. Ik pak de hoge huishoudtrap zodat ze het beter kan bekijken.   

Zij woont een paar straten verderop, vertelt ze, en ze heeft zich aangesloten bij 'Zuilen Samen Groen', een clubje buurtgenoten die elkaar helpen de wijk te vergroenen. Of ik daar ook bij wil. Ik ben een beetje gedesillusioneerd op dat gebied, zeg ik, en vertel over het avontuur met de moestuinbakken. Dat mensen minder bereid zijn om samen te werken in de buurt (community) dan je zou denken/wensen. 

Al moet ik zeggen dat ik juist vandaag met een nieuwe buurttuinierster in de straat enorm veel gesnoeid heb, waardoor het er allemaal alweer een stukje prettiger uitziet. Ik was zo blij dat zij helpt! Wat een energie krijg je daarvan. 

Dit meisje is zo leuk. Chantal heet ze. Ze gaat regelmatig met mensen in onze straat kijken, naar de blauwe regen, en naar onze moestuinbakken. We zijn echt een voorbeeld, zegt zeker. Ik glim ervan.

Lucie en de jacht op de vijfjes

Vandaag komen en de glazenwasser en de hulp in de huishouding. Ik betaal ze respectievelijk 15 en 55 euro contant. Elke keer is dat een Taak: vijfjes scoren. In winkel betaal ik soms expres contant om aan vijfjes te komen. Liefst meerdere, maar de winkeliers willen hun vijfjes niet meer kwijt. Zeker niet voor wisselen. Tot voor kort gebruikte ik vijfjes ook voor collectes, maar die doe ik nu maar via de QR-code op de collectebus. 

Bij AH staat de geldautomaat, die de laatste tijd alleen nog maar twintigjes en vijftigjes uitspuwt. Ook geen tientjes meer. Voorheen kon je bij hun servicebalie nog wel eens wisselen, want service, maar die tijd is voorbij. Na de verbouwing is de servicebalie geslonken tot 80x80 cm. De servicemedewerkster is niet beschikbaar, want die moet bij de zelfscan tassen controleren. 

Er zijn na de verbouwing nog meer zelfscankassa's bij gekomen. Het is daar echt proppen nu. De servicemedewerkster snauwt bijna dat je geen geld meer kunt wisselen. Ze hebben geen kassa meer met contant geld. Hoe kom ik dan aan een vijfje? vraag ik wanhopig. Dat is duidelijk haar probleem niet.

Ik naar de Etos, want ik moet nog multivitaminenpillen. Ik koop een verpakking en vraag of ik met 50 euro mag betalen en twee vijfjes terug. Nee dat mag niet, hij heeft nog drie vijfjes in de kassa en die krijg ik niet. 

Dan naar de sigarenwinkel/ postagentschap/ kantoorartikelen. Koop een rolletje cadeaupapier, betaal net 20 euro en vraag drie vijfjes. Nee. Eén vijfje kan ik krijgen, zegt de verkoper daar, hij moet die vijfjes zelf speciaal kopen bij de bank. Wat een wereld.

Het is echt een onderwerp om je koppig in vast te bijten. Of los te laten. Er zijn eenvoudige oplossingen: muntgeld verzamelen. Of de ene week €50, de week erop €60.

Fitz-Jim

Sinds Ajax weer beter speelt en weer aan de winnende hand is kan ik voorzichtig weer voetbalhelden gaan tekenen. Die waren er niet meer. PSV-ers zijn niet mijn helden en zeker niet Luuk de Jong. Steeds als ik dacht: ik ga weer een Ajax-held zoeken speelden ze weer slecht. 

Maar de laatste weken zie ik almaar de middenvelder Kian Fitz-Jim, een jongen oorspronkelijk uit de Kinkerstraat. Hij is van 2003, heeft een Surinaamse vader en een Chinese moeder. Hij loopt heel hard. Mijn voetbalhelden lopen bijna altijd heel hard. Jordan Henderson zou ook kunnen, of Wout Weghorst, maar die vind ik weinig liefs hebben. Die ik teken hebben iets liefs.  

De eerste voetballer / Ajacied die ik tekende was de Marokkaan Hakim Ziyech. Toen ik vorige week contact legde met een Marokkaanse meneer die een moestuinbak nam, vroeg ik zijn telefoonnummer. Toen  ik hem appte kwam er een profielfoto van zijn dochter met een blonde Ziyech.

Nu denk ik over Igor Paixāo van Feijenoord.

Boodschappen halen

De supermarkten des levens. Onze dichtstbijzijnde supermarkt is AH. Vier minuten lopen. Bobby en ik doen elke dag een loopje naar de supermarkt, om en om dan, afhankelijk van wie er kookt. Wij vinden dat allebei fijn. Ik deed dat ook toen ik werkte. 

Mijn hele volwassen leven heb ik op loopafstand van de supermarkt gewoond. In Groningen was dat Simon de Wit, in Amsterdam was het soms AH, soms Lindeman, soms Dirk van de Broek. Een fijne dagelijkse routine. Alleen in Amsterdam-Oost aan de Zeeburgerdijk moest ik op de fiets naar de Molukkenstraat.

Onze AH in winkelcentrum Rokade wordt dezer weken verbouwd. Twee weken lang zijn wij aangewezen op andere winkels, die vanaf ons huis niet te belopen zijn. We hebben heel veel supermarkten hier: twee Boni's, een Jumbo, een Lidl, een Plus en een paar andere AH's allemaal op 6 à 8 minuten fietsafstand. De Boni's zijn het dichtstbij, maar dat zijn een beetje gribus-winkels. Sorry dat ik het zeg. 

Dus al bijna twee weken hebben we het erover naar welke winkel we vandaag eens zullen. Je kent nergens de weg, ze zijn niet berekend op al die extra klandizie, en dan is ineens ergens de karnemelk op. Of ze hebben geen glutenvrij brood. We mopperen altijd op onze AH, bij de reviews op internet vind je de klachten ook allemaal terug, maar nu ze dicht zijn missen we ze enorm. Ze hebben toch enorm karakteristieke medewerkers aan wie je je onbewust hecht, vooral twee dames van in de vijftig, die altijd caissière waren en  u ineens de tassen moeten controleren bij de zelfscan.

Morgen om 11 uur gaan ze weer open. 

https://www.dagbladutrecht.nl/regio/albert-heijn-rokade-gaat-verbouwen

Baardloze Iris

Zaterdag einde dag was ik toch nog even naar de plantjesmarkt gefietst. 10 bietjes gekocht, twee venkels. En vier blauwe, 'baardloze' irissen. Nog lang niet in bloei, maar alvast veelbelovend. Die staan me dan zo aan te staren op het werkblad achter in de tuin. Wat wordt onze bestemming? De tuin achter? De volkstuin? 

Het leven is momenteel zo dat ik veel thuis ben, dus ik besluit het hopeloze tuintje achter ons huis een boost(je) te gunnen. Het is een simpel nieuwbouwtuintje, een beetje een kooi, door de schuttingen staat de helft in een eeuwige schaduw, waar maar weinig tot bloei komt. Zelfs de varen doet het er niet. De clematis niet, de kamperfoelie matig. Alleen de Vlinderstruik bloeit. En er is veel ragfijn mos. Het vijvertje in een grote tobbe zit vol algen. Over een maand komen de geraniums weer op en dan wordt het weer een gezellige wildernis.

Er groeien trouwens ook spontaan nieuwe bloemetjes. En er komt hier en daar wat op wat ik er ooit in gezet heb, maar straal vergeten ben. Dus met mijn Plant-app determineren en gele kaartjes erbij zetten, alsof het een rijke botanische tuin is. Conclusie: dit tuintje verdient de irissen. 

Fietsen in Utrecht

Deze zondagochtend doe ik met Ella een rondje fietsen naar Lage Vuursche. 43 km. We praten over de Randstad-drukte. Zij is net een paar dagen op Schouwen-Duiveland (Zeeland) geweest, heel leeg waar zij was, met horizonten, maar haar vrienden daar klagen ook over de massa's toeristen en dagjesmensen in Middelburg en Zierikzee. Waardoor er geen gewone winkels meer zijn maar alleen supermarkten, cadeau winkeltjes en horeca. 

De rustige routes die wij - meestal doordeweeks - fietsen zijn nu veel drukker. Overal mannen in strakke lycra fietspakjes op racefietsen of mountainbikes. En echtparen op e-bikes. De terrassen van Lage Vuursche zitten mudje vol. Ja, Nederland is vol. De horeca in de natuur wordt ook steeds grootschalig en volgens formules waardoor ze allerlei doelgroepen tegelijk kunnen bedienen. 

Over drukte gesproken: op Facebook ben ik geabonneerd geraakt op een groep geheten Dutch Cycling Embassy, die Nederland fietslamd adoreren. Laatst plaatsten ze een foto van de fiets-colonnes in de binnenstad. Honderden reacties vol lof. Terwijl ik denk: dat is hell! 

De geniale vriendin

Zus4 vertelde laatst dat zij binnenkort op een trip naar Napels gaat, Napels en omgeving, en dat zij ter voorbereiding naar de serie 'De geniale vriendin' kijkt, naar de gelijknamige reeks boeken van Elena Ferrante. De serie heeft vier seizoenen,, en momenteel wordt het vierde seizoen uitgezonden door de VPRO. 

Ik herinner me het verschijnen van die boeken nog wel, dat ze zo populair waren en dat gespeculeerd werd dat de naam het pseudoniem was van een mannelijke auteur. Indertijd ben ik in deel 1 begonnen, van het eerste boek maar ik werd niet geboeid, dus dat was dat. Vannacht kon ik niet slapen en ging ik hier naar kijken. De slaap wilde niet komen dus ik heb het hele vierde seizoen gezien. 

De vriendinnen zijn volwassen, moeders. De blonde Elena woont in Florence, heeft gestudeerd, is gevierd schrijfster met twee dochters, altijd op tournee dus weinig aandacht voor haar gezin. Ze heeft ook een minnaar: Nino, politicus en viriel womanizer. Haar huwelijk loopt spaak ze wil terug naar Napels waar hij een groot appartement aan zee voor haar huurt. Ze krijgt nog een dochtertje. Maar Nino is zo'n notoire vreemdganger dat dat het einde van de relatie betekent. 

De prachtige Napolitaanse Lila die altijd in de oude binnenstad van Napels is blijven wonen belt dat er een appartement vrij is in hun blok in de oude stad, en daar gaat Elena dan ook weer wonen. Er is veel rumoer op straat door de maffia. Drugsgebruik. Moorden. Alles is vergeven van geweld door een maffia familie. We volgen beide vrouwen en het gedoe om hen heen. Een dochtertje van Lila verdwijnt en komt nooit weer terug, wat het leven van Lila helemaal op zijn kop zet.

Het is een prachtige serie, heel verslavend. Nu is het de vraag of ik seizoen 1 tot en met 3 nog ga kijken.

Carwash

Vandaag heb ik maar twee adressen bij mijn taxi-beurt. Vrijdagmiddag! Normaal heb ik er minstens 10.  

Jacques de ochtend-chauffeur die ik aflos suggereert dat ik naar de autowasstraat kan gaan, want de doorgaans spierwitte auto's zitten onder het rode Saharazand. Zelf ga ik altijd naar Loogman waar de wasstraat een hele supersonische experience is. Je kiest een bepaald programma en dat voert de machine dan uit onderweg. Je zet je auto in zijn vrij, motor uit, (geloof ik. Ik moet altijd even vragen). Vroeger ging ik met Mutti in Emmen ook vaak samen door de wasstraat. Zij begreep op het laatst niet zoveel meer van de wereld, maar door-de-wasstraat was een bijzonder leuk.

Maar de Buurt Taxi heeft een 'sponsordeal' met een andere carwash: de Turkse buurmannen van weleer. Wij voeren een reclamebord van hen op het dak van de taxi en in ruil mogen wij gratis door hun wasstraat. 

De autowasstraat is een uitgesproken mannenwereld. Omniversum. Mannen ontlenen veel aan een glimmende schone auto. De vrouwelijke collega's willen nooit. Hebben smoesjes. Kan ik niet. Weet niet. Geen zin. Dat herken ik, maar ik vind dat je beter een paar keer ervaring op kan doen, tot het geroutineerd gaat.

Het is een relatief eenvoudige wasstraat, met haast géén supersonische apparaten. De Turkse mannen (broers/neven) spuiten je auto zelf af met hogedruk, schuim en schoon water. Ze zijn gespecialiseerd in bedrijfsbusjes, die zijn er daar op dat bedrijvenoord nogal veel. Die staan allemaal in de rij om dat Sahara-zand af te spuiten. Kortom het duurt wel een kwartier voor ik aan de beurt ben en de wasbeurt zelf duurt ook wel een kwartier. Pff.

Gnocchi met witlof en worstjes

Deze is ook weer lekker: gnocchi met witlof en chipolataworstjes. Glutenvrije gnocchi zijn niet in een supermarkt te koop, die halen we bij een glutenvrije webwinkel. Je kunt ze koken, maar bakken is lekkerder. Gnocchi met witlof: je verzint het niet, maar dat is wel vaker met deze Vlaamse Libelle-site. Ze maken het af met gefrituurde salie-blaadjes. Die had ik niet in huis, dus ik heb gedroogde salie in de olie van de worstjes gegooid. Is ook heel lekker. Het is een heel

snel recept.

https://www.libelle-lekker.be/bekijk-recept/87637/gnocchi-met-witloof-en-chipolataworstjes-1

School voor de liefde

Gelezen: School voor de liefde door de Britse romanschrijfster Olivia Manning (1908-1980). Tip van Vinnie van twee weken geleden. Geleend bij de bibliotheek. Zij verbleef tussen 1939 en 1945 op de Balkan, het toneel van haar belangrijkste werk, de trilogie The great fortune (1960), The spoilt city (1962) en Friends and heroes (1965). In The rain forest (1974) gaf zij een beeld van de nadagen van een Britse kolonie.

Dit School voor de liefde, oorspronkelijk uitgebracht in 1951, speelt in Jeruzalem 1945. Hoofdpersoon is een tienerjongen Felix die zijn moeder in Bagdad is verloren en nu in Jeruzalem bij een merkwaardig ver familielid komt te wonen, die een pension drijft. Deze tante is nogal godsdienstwaanzinnig en behoort tot een sekte die in Jeruzalem de wederkomst van Christus afwacht. In Palestina loopt het Britse koloniale mandaat ten einde, en de machtsverhoudingen zijn aan het schuiven. Iedereen voelt aan dat er een donkere wolk boven het gebied hangt. Je ziet de tegenstelling tussen geopolitieke manoeuvres en de uitwerking daarvan op gewone mensen. Felix is de verpersoonlijking van de onschuld. Hij komt nog maar net kijken, heeft nauwelijks opleiding, heeft niemand meer in deze wereld, behalve dus zijn wonderlijke tante. Een ware coming of age roman tegen de achtergrond van het eeuwige Jeruzalem met zijn eeuwige conflicten.

Naar de Zodden

Met Zus3 loop ik van Westbroek naar Vliegveld Hilversum en weerom. Dat is een flink eind, zo'n 14 km, maar we zeggen: we hebben geen haast, er zijn bankjes onderweg, we gaan lunchen bij het Vliegveld. Dan kunnen we die afstand wel. En het is weer heerlijk daar in de stralende zon. De Zodden zijn wel behoorlijk uitgedroogd. Zo droog heb ik het er nog weinig gezien. Normaal is het een heel nat gebied. Het is nu al drie weken kurkdroog. 

Het begint met lammetjes, die draven in hun weitje. Zo schattig. 

Onderweg komen diverse vogelaars tegen, mannen-alleen met enorme toeters van camera's. De zwarte stern zou er broeden, en de roerdomp. Ik heb geen idee, maar Zus3 weet veel van vogels en knoopt met alle vogelaars praatjes aan. Waar ik zeg: wat heeft u een mooie fiets vraagt zij: heeft u de roerdomp gezien?

Het is daar vredig ledig en als je al iemand tegenkomt leidt het vaak tot een praatje.

https://www.naturetoday.com/intl/nl/nature-reports/message/?msg=27998

Moeten en willen

Er is een mooi gedicht van Ed Hoornik, getiteld 'Hebben en Zijn'. Nu een blog over de werkwoorden 'Moeten en Willen'. 

Ooit had ik een medewerkster, eindredacteur, en die raakte overspannen. Zij ging naar een coach die haar onder andere leerde te denken in 'ik wil' in plaats van 'ik moet'. Dat hielp enorm en dat is mij altijd bij gebleven. 

De laatste weken heb ik nogal last van 'ik moet'-gedachten. Ik-moet-ik-moet-ik-moet. Dat kom door de tuinen. Thuis voor, thuis achter, de volkstuin en de 14 moestuinbakken voor ons huis: de 'Tuyn te Zuylen'. In tegenstelling op de prille groei op de foto (vorig jaar) zijn zevverwilderd en verwaarloosd. Na acht jaar dat project getrokken te hebben vond ik twee jaar geleden eindelijk een opvolgster die de coördinatie wilde overnemen. Maar die heeft niet zoveel gedaan en twee weken geleden gaf ze het taakje weer terug aan de groep, die niet meer groep is dan een appgroep. Een aantal mensen heeft de bak 'teruggegeven'. Nou, bedankt!

Een aantal moestuinbakken is ingestort, waaronder die van mij. Maar om nu weer de gemeente aan zijn jasje te gaan trekken, dat is een oeverloos traject. Ik wilde niet meer. Ik had geen zin meer. Niet weer. Ik was in staat de gemeente op te gaan bellen en te zeggen: haal de hele troep maar weg. Dat zouden dan sommige tuinierders misschien jammer vinden, maar die hielpen mij toch ook niet. Maar ja, ik was er toch zo trots op. De gemeente ook, die vond ons een voorbeeldproject. 

Dus ik ben de afgelopen week weer alle stadia doorgegaan. Heb ondertussen wel een aantal troeperige bakken leeggetrokken, en een Marokkaanse meneer uit de buurt die mij aansprak geworven voor een bak. Die staat nu verwachtingsvol met nieuwe aarde en kruiden. 

Eigenlijk is het allemaal best overzichtelijk. Acht overwoekerde verwaarloosde moestuinbakken leegtrekken. Maar je moet het wel doen. En je eigen bakken leeghalen en vullen. Vier kroppen sla zitten er nu is, en ik heb nog een artisjok gekocht.

Enfin, in de appgroep gevraagd wat we zouden doen: of iemand van de overgebleven tuinierders een extra bak wilde, of ik het in de straat app zou vragen. Op twee na reageerde niemand. Twee stapten uit de appgroep. Die vinden het waarschijnlijk vreselijk gezeur van mij. O je daar heb je weer een appje van Lucie: mij niet gezien! Toes kwam er toch een die zei: doe mij maar een tweede bak. En toen ik weer een uurtje een bak aan het leegtrekken was en er weer een buurman kwam kletsen en zei dat hij met zijn vrouw zou overleggen en dat werd ja. Nu heb ik weer wat moed.

Dus nu heb ik een goedgemutst verzoek in de straat-app gezet. En daar zijn maar liefst drie reacties op gekomen. Dus ik kan ze nadat ze leeggehaald zijn verdelen. Dan nog alle onkruid eromheen wegmaaien, en dan is het weer een beetje netjes. En voor het najaar nieuwe bakken aanvragen. Het is toch wel geweldig dat de gemeente dit faciliteert. 

En denken 'ik wil' en niet 'ik moet'. Dit projectje is mijn bijdrage aan een betere wereld te beginnen bij een betere buurt. Pff.

De groentes

Misschien boeien mijn tuinwederwaardigheden u helemaal niet, dan slaat u ze maar over. Het houdt me namelijk erg bezig, en wat mij bezig houdt dat beschrijf ik hier. 

Woensdag heb ik dus wat groenteplantjes naar de volkstuin verhuisd, waar ik over twijfelde omdat de worteltjes nog teer zijn en de kleiklonten zo grof. En natuurlijk de angst voor de slakken. Ik had andijvieplantjes gekocht en sla, en rode kool en spitskool. Kolen vind ik mooi zwierig als ze opgroeien, maar ze worden meestal opgevroren. 

Toen ik woensdagavond met Ella op het terras zat begon zij met grote stelligheid te verkondigen dat niets van wat ik gepoot had het zou redden door de droogte, de nachtelijke kou en de slakken. Daar werd ik toch wel onrustig van, en dat is gebleven, de hele dag denk ik aan de plantjes en de gevaren. Dus sindsdien ga ik elke dag kijken en gieteren. 

Gisteren kon ik niet naar de zaterdagse plantjesmarkt vanwege alle bezigheden buitenshuis, dus vanmorgen ging ik even langs tuincentrum Steck die ook al veel groenten en kruiden verkopen. Dat is natuurlijk leuk spul voor de stadse kweker die van niets weet. Ella had een plantje basilicum gekocht voor op haar terras, en dat was verpieterd. Dat moet je ook niet kopen voor half mei. Dat weet ik dan weer wel. Zij vindt dat verkopers een groente of kruid pas mogen verkopen als het kán.

In een vergevorderder fase dan bij de kweker. Maar ik laat mij niet verleiden tot het kopen van hele paprikaplanten en tomatenplanten, half april, dat is al te vaak mis gegaan. Wel neem ik twee venkel en een artisjok. Dus die staan nu ook in de border. Bij elk groenteplantje dat ik in de aarde zet gooi ik nu een hand tuinaarde en koemestkorrels. En veel water. 

Vergeleken met twee drie weken geleden toen ik met het spitten begon ziet er al heel veel en veel levendiger uit.

De Surinaamse buurvrouw is er ook weer. Zij is er alleen in de weekends want zij werkt doordeweeks. Ze wil me koppelen aan haar broer in Suriname. Ze denkt dat ik vrijgezel ben en Bobby mijn zoon. Ze heeft haar broer ook al aan de andere tuinvriendinnen proberen te koppelen, en dat was ook niet gelukt. Of ik dan misschien nog iemand weet voor haar broer.

Kerstgerecht

Het is een fancy kerstgerecht, zo staat beschreven op de site. Dat lijkt me wel wat. Het is bijzonder van smaak en behoorlijk koolhydraatarm. De puree is van pompoen. Als je het wat vullender zou willen maken kun je er ook wat aardappel aan toevoegen, maar hij een kerstdiner waar iedereen toch veel te veel eet is zo'n licht hoofdgerecht natuurlijk van harte welkom. 

Een bedje van pompoenpuree, daarop kabeljauw, pastinaak uit de oven en rode bessensaus. Ik heb het sausje gemaakt van rood fruit uit de diepvries. Uitje, knoflook, rood fruit en sap van een sinaasappel. Kan het nóg gezonder? En lekker! En 'fancy'.

https://jaimyskitchen.nl/recepten/kabeljauw-met-rode-bessensaus-pompoenpuree-en-pastinaak

Yemma

Gelezen: Yemma. Stilleven van een Marokkaanse moeder door Mohammed Benzakour. Ik vond het boek in de bibliotheek op de Boekenweektafel met Nederlandse literatuur. Uitgegeven bij De Geus in 2013. Benzakour is een Marokkaanse-Nederlandse schrijver, in de jaren zeventig als kind naar Nederland gekomen, opgegroeid in Zwijndrecht. Zijn vader was fabrieksarbeider, zijn moeder huisvrouw. Zij was een hele goeie lieve moeder, maar analfabeet. 

Hij vertelt het verhaal van de laatste jaren van zijn moeder, die na een operatie in het ziekenhuis een CVA krijgt, hersenbloeding, en dan halfzijdig verlamd en totaal sprakeloos is. Ze kan niet anders dan in een verpleeghuis, vader woont nog gewoon  thuis. De kinderen gaan heel veel op bezoek, heel liefdevol, zorgzaam, maar in het verpleeghuis is geen aandacht voor deze patiënt en haar behoeften. Of de zoon elke dag gaat denk ik niet maar wel heel vaak. Hij probeert een beetje het lijden van zijn moeder te verlichten, maar dat lukt maar nauwelijks. Het is heel mooi geschreven, hij heeft er de E. du Perronprijs voor gekregen. 

ZenZienTekenen

Nog wat druk in het hoofd van dat tamelijk enerverende voetbal-uitje naar Twente, wil ik toch graag naar het clubje ZenZienTekenen. Dat is vrijwel direct na thuiskomst.

Vandaag zijn we met zes: dames, types Utrechtse Heuvelrug. We hebben afgesproken op het terras bij het Koetshuis bij Landgoed Beerschoten. Ik voel me eerst nog te druk voor deze minimalistische meditatieve tekenvorm, en praat teveel over het voetbal. Eenmaal op een krukje in de beeldentuin lukken de eerste tekeningen voor mijn gevoel niet helemaal, maar uiteindelijk toch weer wel.

Het is leuk om na afloop ieders beleving tijdens het tekenen te horen en te zien hoe uiteenlopend de handschriften zijn.

Oranje

De voetbalvriendin en ik hebben weer een tópuitje. Aanleiding is de Nations League-wedstrijd van de Oranjeleeuwinnen tegen Oostenrijk in Almelo. Het is al lang geleden dat we een wedstrijd zagen: dat was in het Sparta-stadion in Rotterdam. Toen speelden ze tegen China. Het was zo koud dat we in de rust naar huis zijn gegaan.

Almelo vinden we te ver om 's avonds laat weer terug naar Utrecht te rijden  We hebben een Airbnb-tiny-house in Ambt Delden bij een kaasboerderij die op/bii het Landgoed Twickel ligt. En maken er weer een onvergetelijk dagje uit van. In Delden gaan we naar het museum No Hero. We eten bij de Griek Santorini. En dan naar het Heracles-stadion in Almelo. De sfeer is er ontzettend leuk en gemoedelijk. Veel kinderen. En dit alles in een schetterende zon. Het is hier prachtig en heerlijk. En de Leeuwinnen spelen niet heel goed maar ze winnen wel: 3-1.

Avondstond

Ik ben toch een beetje opgefokt van de voorspellingen van Elly dat de slakken mijn prille groenteplantjes in de moestuin zouden opeten, en van de droogte. Maar ik vrijdag met de voetbal vriendin naar het vrouwenvoetbal in Almelo (Nederland-Oostenrijk) en we overnachten in een tiny house in Ambt Delden dus een dagje weg. De grond vette klei is kurkdroog dus dat wordt niets met die twee worteltjes. Dus om half negen toch nog even naar de tuin in het half schemer. Alles staat er gelukkig nog pront bij en de gieter water zal ze ongetwijfeld goed doen. Het is mooi in de schemer op het complex. De ooievaar zit op zijn/haar nest.

Offerte

De ambtenares en ik hebben een afspraak met een drukker die graag zijn offerte voor het boekje over het Park wil toelichten. Zij heeft geen verstand van drukkers, zegt ze. Ik wel, zeg ik. Dus hebben we zo'n zakengesprek zoals ik vroeger zo veel had. Eerst een kwartiertje smalltalk, kijken waar de ander staat, woont, werkt, het verhaal eromheen, en dan een half uurtje to the point. Papier kiezen, de coating, het gewicht, de afwerking, de techniek. Leuk om te merken dat je zulke gesprekken goed kon en kunt. Jammer dat dat voorbij is. 

Terras

Dagelijks werk ik nu lekker in de tuin, maar langzaam maar zeker dringt tot me door dat het uitzonderlijk zonnig en droog is en dat dit helemaal niet goed is voor de natuur en de waterhuishouding. Maar vooralsnog geniet ik er wel van. 

Met Ella spreek ik 's avonds af op het terras van Peters Bistro in het Griftpark. Dat vinden we het mooiste terras van Utrecht, aan het water. We hebben wel een winterjas aan, dat wel, want 's nachts zitten we nog net boven het vriespunt, maar het is heerlijk ontspannen. We zijn de enigen op het terras.

Vandaag heb ik goede zin, want 's middags heb ik mijn jonge groenteplantjes in de volkstuin in de volle grond gezet. Normaal doe ik dat pas na een week thuis opkweken. Maar Ella voorspelt dat de slakken die plantjes meteen op zullen eten, knibbel knabbel knuisje, lekker verse blaadjes. Ik heb daar nog geen slak gezien, zeg ik. Door de droogte. Maar ja, er waren ook geen groenteplantjes. Bij hen in de wijk Wittevrouwen zijn al veel kleine slakjes waargenomen.

En dan de andere werkelijkheid. Bij thuiskomst moet ik mij toch ook nog even informeren over de lands- en wereldpolitiek. De importtarieven die Trump afkondigt. De motie van wantrouwen tegen Minister Faber. Israël dat de aanvallen op Hamas hervat. De catastrofe in Myanmar.

Vol goede moed

De groenteplantjes die ik vrijdag in Harmelen haalde (sla, andijvie, rode kool en spitskool, uitjes) heb ik thuis in kleine potjes gezet zodat ze eerst hier wat wortel kunnen schieten voordat ik ze in die ruige klei van de volkstuin poot. Daar heb ik nog tijd voor omspitten, zodat de tuin(en) steeds optimistischer worden. Met al die zon en elke dag een flinke slok water doet alles het heel goed. So far. Ik krijg er gewoon weer zin van. Het lijkt wel een antidepressivum.