De groentes

Misschien boeien mijn tuinwederwaardigheden u helemaal niet, dan slaat u ze maar over. Het houdt me namelijk erg bezig, en wat mij bezig houdt dat beschrijf ik hier. 

Woensdag heb ik dus wat groenteplantjes naar de volkstuin verhuisd, waar ik over twijfelde omdat de worteltjes nog teer zijn en de kleiklonten zo grof. En natuurlijk de angst voor de slakken. Ik had andijvieplantjes gekocht en sla, en rode kool en spitskool. Kolen vind ik mooi zwierig als ze opgroeien, maar ze worden meestal opgevroren. 

Toen ik woensdagavond met Elly op het terras zat begon zij met grote stelligheid te verkondigen dat niets van wat ik gepoot had het zou redden door de droogte, de nachtelijke kou en de slakken. Daar werd ik toch wel onrustig van, en dat is gebleven, de hele dag denk ik aan de plantjes en de gevaren. Dus sindsdien ga ik elke dag kijken en gieteren. 

Gisteren kon ik niet naar de zaterdagse plantjesmarkt vanwege alle bezigheden buitenshuis, dus vanmorgen ging ik even langs tuincentrum Steck die ook al veel groenten en kruiden verkopen. Dat is natuurlijk leuk spul voor de stadse kweker die van niets weet. Elly had een plantje basilicum gekocht voor op haar terras, en dat was verpieterd. Dat moet je ook niet kopen voor half mei. Dat weet ik dan weer wel. Zij vindt dat verkopers een groente of kruid pas mogen verkopen als het kán.

In een vergevorderder fase dan bij de kweker. Maar ik laat mij niet verleiden tot het kopen van hele paprikaplanten en tomatenplanten, half april, dat is al te vaak mis gegaan. Wel neem ik twee venkel en een artisjok. Dus die staan nu ook in de border. Bij elk groenteplantje dat ik in de aarde zet gooi ik nu een hand tuinaarde en koemestkorrels. En veel water. 

Vergeleken met twee drie weken geleden toen ik met het spitten begon ziet er al heel veel en veel levendiger uit.

De Surinaamse buurvrouw is er ook weer. Zij is er alleen in de weekends want zij werkt doordeweeks. Ze wil me koppelen aan haar broer in Suriname. Ze denkt dat ik vrijgezel ben en Bobby mijn zoon. Ze heeft haar broer ook al aan de andere tuinvriendinnen proberen te koppelen, en dat was ook niet gelukt. Of ik dan misschien nog iemand weet voor haar broer.

Kerstgerecht

Het is een fancy kerstgerecht, zo staat beschreven op de site. Dat lijkt me wel wat. Het is bijzonder van smaak en behoorlijk koolhydraatarm. De puree is van pompoen. Als je het wat vullender zou willen maken kun je er ook wat aardappel aan toevoegen, maar hij een kerstdiner waar iedereen toch veel te veel eet is zo'n licht hoofdgerecht natuurlijk van harte welkom. 

Een bedje van pompoenpuree, daarop kabeljauw, pastinaak uit de oven en rode bessensaus. Ik heb het sausje gemaakt van rood fruit uit de diepvries. Uitje, knoflook, rood fruit en sap van een sinaasappel. Kan het nóg gezonder? En lekker! En 'fancy'.

https://jaimyskitchen.nl/recepten/kabeljauw-met-rode-bessensaus-pompoenpuree-en-pastinaak

Yemma

Gelezen: Yemma. Stilleven van een Marokkaanse moeder door Mohammed Benzakour. Ik vond het boek in de bibliotheek op de Boekenweektafel met Nederlandse literatuur. Uitgegeven bij De Geus in 2013. Benzakour is een Marokkaanse-Nederlandse schrijver, in de jaren zeventig als kind naar Nederland gekomen, opgegroeid in Zwijndrecht. Zijn vader was fabrieksarbeider, zijn moeder huisvrouw. Zij was een hele goeie lieve moeder, maar analfabeet. 

Hij vertelt het verhaal van de laatste jaren van zijn moeder, die na een operatie in het ziekenhuis een CVA krijgt, hersenbloeding, en dan halfzijdig verlamd en totaal sprakeloos is. Ze kan niet anders dan in een verpleeghuis, vader woont nog gewoon  thuis. De kinderen gaan heel veel op bezoek, heel liefdevol, zorgzaam, maar in het verpleeghuis is geen aandacht voor deze patiënt en haar behoeften. Of de zoon elke dag gaat denk ik niet maar wel heel vaak. Hij probeert een beetje het lijden van zijn moeder te verlichten, maar dat lukt maar nauwelijks. Het is heel mooi geschreven, hij heeft er de E. du Perronprijs voor gekregen. 

ZenZienTekenen

Nog wat druk in het hoofd van dat tamelijk enerverende voetbal-uitje naar Twente, wil ik toch graag naar het clubje ZenZienTekenen. Dat is vrijwel direct na thuiskomst.

Vandaag zijn we met zes: dames, types Utrechtse Heuvelrug. We hebben afgesproken op het terras bij het Koetshuis bij Landgoed Beerschoten. Ik voel me eerst nog te druk voor deze minimalistische meditatieve tekenvorm, en praat teveel over het voetbal. Eenmaal op een krukje in de beeldentuin lukken de eerste tekeningen voor mijn gevoel niet helemaal, maar uiteindelijk toch weer wel.

Het is leuk om na afloop ieders beleving tijdens het tekenen te horen en te zien hoe uiteenlopend de handschriften zijn.

Oranje

De voetbalvriendin en ik hebben weer een tópuitje. Aanleiding is de Nations League-wedstrijd van de Oranjeleeuwinnen tegen Oostenrijk in Almelo. Het is al lang geleden dat we een wedstrijd zagen: dat was in het Sparta-stadion in Rotterdam. Toen speelden ze tegen China. Het was zo koud dat we in de rust naar huis zijn gegaan.

Almelo vinden we te ver om 's avonds laat weer terug naar Utrecht te rijden  We hebben een Airbnb-tiny-house in Ambt Delden bij een kaasboerderij die op/bii het Landgoed Twickel ligt. En maken er weer een onvergetelijk dagje uit van. In Delden gaan we naar het museum No Hero. We eten bij de Griek Santorini. En dan naar het Heracles-stadion in Almelo. De sfeer is er ontzettend leuk en gemoedelijk. Veel kinderen. En dit alles in een schetterende zon. Het is hier prachtig en heerlijk. En de Leeuwinnen spelen niet heel goed maar ze winnen wel: 3-1.

Avondstond

Ik ben toch een beetje opgefokt van de voorspellingen van Elly dat de slakken mijn prille groenteplantjes in de moestuin zouden opeten, en van de droogte. Maar ik vrijdag met de voetbal vriendin naar het vrouwenvoetbal in Almelo (Nederland-Oostenrijk) en we overnachten in een tiny house in Ambt Delden dus een dagje weg. De grond vette klei is kurkdroog dus dat wordt niets met die twee worteltjes. Dus om half negen toch nog even naar de tuin in het half schemer. Alles staat er gelukkig nog pront bij en de gieter water zal ze ongetwijfeld goed doen. Het is mooi in de schemer op het complex. De ooievaar zit op zijn/haar nest.

Offerte

De ambtenares en ik hebben een afspraak met een drukker die graag zijn offerte voor het boekje over het Park wil toelichten. Zij heeft geen verstand van drukkers, zegt ze. Ik wel, zeg ik. Dus hebben we zo'n zakengesprek zoals ik vroeger zo veel had. Eerst een kwartiertje smalltalk, kijken waar de ander staat, woont, werkt, het verhaal eromheen, en dan een half uurtje to the point. Papier kiezen, de coating, het gewicht, de afwerking, de techniek. Leuk om te merken dat je zulke gesprekken goed kon en kunt. Jammer dat dat voorbij is. 

Terras

Dagelijks werk ik nu lekker in de tuin, maar langzaam maar zeker dringt tot me door dat het uitzonderlijk zonnig en droog is en dat dit helemaal niet goed is voor de natuur en de waterhuishouding. Maar vooralsnog geniet ik er wel van. 

Met Elly spreek ik 's avonds af op het terras van Peters Bistro in het Griftpark. Dat vinden we het mooiste terras van Utrecht, aan het water. We hebben wel een winterjas aan, dat wel, want 's nachts zitten we nog net boven het vriespunt, maar het is heerlijk ontspannen. We zijn de enigen op het terras.

Vandaag heb ik goede zin, want 's middags heb ik mijn jonge groenteplantjes in de volkstuin in de volle grond gezet. Normaal doe ik dat pas na een week thuis opkweken. Maar Elly voorspelt dat de slakken die plantjes meteen op zullen eten, knibbel knabbel knuisje, lekker verse blaadjes. Ik heb daar nog geen slak gezien, zeg ik. Door de droogte. Maar ja, er waren ook geen groenteplantjes. Bij hen in de wijk Wittevrouwen zijn al veel kleine slakjes waargenomen.

En dan de andere werkelijkheid. Bij thuiskomst moet ik mij toch ook nog even informeren over de lands- en wereldpolitiek. De importtarieven die Trump afkondigt. De motie van wantrouwen tegen Minister Faber. Israël dat de aanvallen op Hamas hervat. De catastrofe in Myanmar.

Vol goede moed

De groenteplantjes die ik vrijdag in Harmelen haalde (sla, andijvie, rode kool en spitskool, uitjes) heb ik thuis in kleine potjes gezet zodat ze eerst hier wat wortel kunnen schieten voordat ik ze in die ruige klei van de volkstuin poot. Daar heb ik nog tijd voor omspitten, zodat de tuin(en) steeds optimistischer worden. Met al die zon en elke dag een flinke slok water doet alles het heel goed. So far. Ik krijg er gewoon weer zin van. Het lijkt wel een antidepressivum.