Beste zangers

Zondagsmorgens kijk ik graag naar het programma 'De Verwondering' waarin Annemiek Schrijver met een gast praat over het leven, religie en spiritualiteit. Ik vind het vaak wel mooie gesprekken. Dat is tegenwoordig mijn kerkdienstje. Maar in de zomer was ze er niet en vanochtend was er ineens Herman Finkers. Huh? Die hadden we toch al lang gehad? Blijkt dat het programma 10 jaar bestaat en daarom gaan ze oude afleveringen herhalen. Dat lijkt me typisch een bezuinigingsronde. 

Dan ga ik naar de eucharistie kijken, ditmaal vanuit de St. Bavo in Haarlem. De bisschop met mijter gaat voor. Daar heb ik ook geen zin in en zo kom ik terecht in de eerste aflevering van 'Beste Zangers van Nederland'. Ik had al wat ankeilers gezien met een breed lachende gelukzalige Paul de Leeuw. Ik heb dat programma nog nooit bekeken. Het komt wel eens langs, maar dan zijn er allemaal zangers die ik niet ken en het is heel erg emo-tv, leek het me. Ze zitten in een villa bij Sevilla en Jan Smit praat het aan elkaar.

Het is me toch leuk! Het zijn een stuk of tien zangers en elke keer staat het repertoire van een van hen centraal. De anderen zingen allemaal een liedje van die ene, die daar natuurlijk heel ontroerd van raakt. Het was hartstikke leuk en mooi. Jacqueline Govaert, Snelle, Acda & De Munnik, Typhoon, Bente, Laetitia Gerards. Ze zingen goed, zijn heel erg bij elkaar en het gekozen lied betrokken, geweldig. 

Neven en nichten

Het is weer eens neven-en-nichten-dag (van Bobby's neven en nichten van vaderskant). Met aanhang. Op zulke dagen (zo eens per drie jaar) zitten de neven en nichten bij elkaar en praten over ooms en tantes, vaders en moeders. En de kouwe kant zit ook bij elkaar. En luistert.

Dit jaar beginnen we met rondje hoe-gaat-het-met-mij? Het is een beetje onwennig, maar heel informatief. Pensioen is een centraal issue. Sommigen zijn met pensioen, sommigen nog niet. Sommigen hebben zware tijden op het werk, sommigen werken minder. Sommigen werken door. Sommigen tobben met de gezondheid. Een is zijn vrouw en zijn zus verloren. Sommigen doen heel veel mantelzorg en sommigen doen helemaal niets meer, ook geen vrijwilligerswerk. Sommigen hebben bestuursfuncties.

Met ons elven wandelen een rondje over de hei, dan doen we een kaasplank, een Jamie Oliver-tomatensoep (van schoonzusje), een salade niçoise (van mij), en ijs met rode vruchten toe. Heel genoeglijk. Drie doen na afloop de afwas. Wij niet. En zo zijn wij net op tijd thuis voor Studio Sport met de samenvattingen van de Eredivisie en zien  Telstar winnen van PSV en Volendam van Ajax. Wat een dag weer.

Sleutels

Het is zeker niet de eerste keer dat ik mijn sleutelbos kwijt ben. Het is een terugkerend stressmoment. Ik heb een vaste plek voor de sleutels, maar als ze daar niet liggen is de ontreddering groot. Want waar dan wel? 

Het was om en nabij 1986 dat ik met een aantal boeken vriendinnen Surplus Vrouwenboekenkrant oprichtte (https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Surplus_(tijdschrift). Na een tijdje meldde zich een gepensioneerd journaliste, Heleen Swildens. Ze had net een boek geschreven: 'M'n bril in de ijskast'. Ik was toen rond de dertig en vond dat een beetje sneu, maar we gingen toch met haar in zee. Nu moet ik regelmatig aan haar denken. 

Gisteren kwam ik nogal vermoeid en getergd thuis van het taxirijden. Ik had na afloop van de drukke dienst nog boodschappen gedaan voor de maaltijdsalade voor de neven- en nichten dag, en toen ik thuis kwam had Bobby ons vijvertje ontdaan van de helft van het riet en de bijbehorende koek wortelstelsel. Hij wilde graag complimentjes. Ik kon het haast niet opbrengen, zo moe. Daarna ben ik in bed gaan liggen. 

Vanmorgen nergens sleutels. Niet op de vaste plek, niet in de jas, niet in de tas, niet in de broekzak, niet in de keuken, het toilet, de douche, de werkkamer, de slaapkamer. Een vorige keer heb ik onmiddellijke een extra reserve set gemaakt, dus ik kan het huis in en uit, maar de autosleutel wordt toch wel node gemist want maandag moet ik maaltijden rondbrengen. En stel je voor dat ik Bobby's autosleutel leen en dat ik die dan óók kwijtraak.

Dus ik als een gek naar een in autosleutels gespecialiseerde winkel aan de Amsterdamsestraatweg. Een gewone sleutel kost €60, en een met afstandsbediening €145. Daarvoor heeft hij een half uur nodig en de auto. Doet u maar een gewone sleutel. 

Gerustgesteld dat ik in elk geval alle sleutels weer tot mijn beschikking heb maak ik nog een rondje door het huis. En dan vind ik de bos zo weer terug. Niet in de ijskast, maar wel op een onvermoede plek. In de slaapkamer. Nou ja, nu hebben we een volledige set reservesleutels. Wel een prettig idee voor een volgende keer, zeggen we maar tegen elkaar.

Femke

Ook deze zomer is het elke week de vraag of ik Zomergasten ga kijken en zo ja hoe lang. Nu dan Femke Halsema, burgemeester van Amsterdam. Ella heeft gekeken en is zeer te spreken. Over de eerdere afleveringen met Eus en Eva Crutzen zijn we het hartroerend eens: de helft gezien en dan afhaken. Maar Femke is belezen, geëngageerd, beetje rebels, welbespraakt, en daar kan presentator Griet Op de Beeck niet zoveel aan afdoen.

Ja het is mooi. Veelbewogen moment in de maatschappij, internationaal, nationaal, plaatselijk. De grote momenten zoals 9-11 en de doorwerking op mensenlevens. Film, popmuziek, literatuur, politiek, vrouwelijke rolmodellen, echt alles even interessant. En dat Griet dan steeds vraagt: en hoe voelde dat dan voor jóu? Dat neem je dan maar voor lief.

Keukenkastjes

Terwijl ik de vaatwasser aan het uitruimen ben en alle borden, koppen en bestek in de keukenkastjes zet zie ik ineens in een flits de inhoud van de keukenkastjes van mijn ouderlijk huis voor me. Vanaf 1965 woonden we in de Emmersen jaren-zestig-nieuwbouwwijk Angelslo in een 'herenhuis', een soort drive in-woning. De eetkamer en de keuken bevonden zich op de eerste etage. We hadden een L-vorminge woonkamer en een aparte keuken met een doorgeefluik met harmonica-gordijntjes naar de eetkamer. Dat was heel gezellig. Heel maf. Kastje voor kastje komt de inhoud langs, maar vooral inhoud van de kastjes boven en onder dat doorgeefluik. De borden, de schalen, de soepkoppen, het bestek, de koekjestrommel, de doos met cadeaupiertjes. 

Deze gekleurde soepkoppen hadden we. Bobby zegr dat je die spaarde bij de Royce-soep, maar even googelen levert op dat het bij de Unox-soep was. Ze waren van het Franse merk Arcopal. Het heette opaalglas en het was heel sterk. Ik herinner me ook het bestek dat we hadden, elk van ons had een eigen bestekset met je naam erin gegraveerd. Bij de Blue Band? Ik word zomaar bevangen door een grote snik naar al die spullen. Later kocht ze ook glazen soepkippen met schotel van het merk Duralex. Daar hadden we ook theeglazen van. Die waren veel minder leuk en memorabel.

Toen Vati overleed halverwege de jaren 90 verhuisde Mutti naar een flat in het centrum van Emmen. Maar een deel van de inhoud van de keukenkastjes ging mee. Ik denk deze soepkommen ook, maar dat weet niet niet meer. Van haar keukeninventaris heb ik alleen het theelichtje meegenomen. Ik kan me niet herinneren wie deze soepkommen meenam. Of iemand ze meenemen. Elke avond als ik thee zet denk ik even aan haar. 

Onweer

Na drie dagen 10 km lopen door overigens schitterend landschap en met bijzonder prettig gezelschap is het nu tijd voor even een korte retraite op de tuin. Ik heb het hier nog niet meegemaakt, maar er hangen dreigende luchten en dan breekt het onweer los. Heerlijk. Prachtig. En een Fuga van César Franck op de NPO Klassiek. Deze dag kan niet meer stuk.

Met Schoonzusje overleg ik even over zaterdag. Zij organiseert weer de neven- en nichtendag, want niemand anders doet het, dus ik bied een salade niçoise voor negen aan. Zij blij. Neef Frans heeft doorgegeven dat hij geen tomaat lust, geen komkommer, geen meloen en geen aardbei. 

Naar de IJssel

Vandaag doen we een stukje van de IJsselbiennale, een tijdelijke kunstroute langs de IJssel (van Brummen tot Zwolle). We doen de wandelroute bij Fortmond bij Den Nul. Een stukje van de route ligt aan de overkant bij Veessen. Helaas vaart het voetveer niet. 'Wegens laagwater', staat er. Raar, zo laag is het water niet. Er vaart nog best wat beroepsvaart. Maar goed, nu hoeven we maar 10 km te lopen in plaats van 14.

Schitterend is het hier. Práchtig. Vroeger lagen hier tientallen steenfabrieken langs de rivier. Deze steenfabriek Fortmond was in bedrijf van 1828 tot 1976. Er staan nog wat oude fundamenten, en de schoorsteen is nog niet zo lang geleden gerestaureerd.

We zien maar twee kunstwerken. Een van kerkbankjes aan de rand van het stiltegebied, het stiltegebied als heilige grond. Kunstenaar: Felipe van Laar (https://felipevanlaar.nl/). De andere is een meanderende muur van gestapelde houtblokken door Stuart Ian Frost (https://stuartianfrost.com/). Of dit werk met de voormalige steenfabriek te maken heeft? Waarschijnlijk wel,'aar er wordt geen woord aan vuil gemaakt. 

Onderzoek thuis levert op dat bij de aanlegplaats bij voorheen de steenfabriek, waar dus dat veerpontje moet aanleggen heel veel bakstenen op de bodem van de rivier liggen, ooit van de kruiwagens afgekieperd. Dus bij laag water in de rivier beschadigt de ponton, waar de pont tegen aanmeert. Rijkswaterstaat weigert die stenen op te ruimen.

We hebben onderweg in dit waterrijke gebied ook nog een drijvende brug en een trekpontje. 

https://nl.wikipedia.org/wiki/Steenfabriek_Fortmond

Apparatenstress

We hebben het hier heel leuk hoor, maar een minpuntje is de apparatenstress. Zo willen we graag naar het Journaal kijken, om de krankzinnige kabinetsval te volgen, maar we krijgen de tv niet op de publieke zenders. Wel zien we tientallen commerciële zenders, maar die hoeven we niet. En geen gebruiksaanwijzing. 

Dan is er de elektrische kookplaat. Ik heb koffiemelk mee, maar Peeq wil per se gekookte melk in de koffie. Het is alleen zo moeilijk om de kookpitten aan te krijgen. Wij koken allebei thuis (nog) op gas en kennen elektrisch koken alleen van bij zussen en vriendinnen. Alle elektrische kookplaten werken weer anders. We zijn er niet mee vertrouwd, zeg maar. En er is geen gebruiksaanwijzing. Uiteindelijk lukt het mij. Ik trots. 

Broodjes bestellen doe je via de app. De helft van de 'knoppen' in de app doet echter niets, en dan kun je ook niet verder. Ik zit weliswaar ingelogd in 'mijn omgeving', maar ik moet dan toch weer 'mijn reserveringsnummer' invullen en dus opzoeken. Zo'n getal van 12 cijfers en letters. Ik zie 'm in de mail staan, maar kan 'm niet even kopiëren. Grr.

Peeq had thuis nog een mooie pizza in de koelkast en die heeft ze meegenomen. We besluiten de tweede avond die te gaan eten. Maar de magnetronoven krijgen we niet aan de praat. Eerst proberen we het intuitief, maar daar wordt de oven niet warm van. Er staat een QR-code op, maar die verwijst naar een ander model dan wij hebben. Heel andere knoppen. Grr. 

De meisjes van de receptie had ik gevraagd, maar die weten het ook niet.

En het blijft natuurlijk raar, zo'n woningentekort in ons land en dan zoveel van dit soort plastic huisjesparken. 

De Holterberg

Ik geloof niet dat ik hier ooit was, maar ik weet het niet zeker. Wat is het hier mooi. En dan is het raar dat ik hier nooit was. We doen een wandeling op/rond de Holterberg. De hei bloeit uitbundig. We lopen de gele wandeling van 9,5 km. Het is behoorlijk warm, volgens de weerapps 26 graden. Maar we lopen bijna de hele tijd in het bos in de schaduw. 

https://museumholterberg.nl/wandelen/

Te Salland

Inmiddels verblijf ik in Salland, en wel in Nieuw Heeten, op een huisjespark. We hebben een eerste fikse wandeling achter de rug: het 'Hekk'npad', 10 km. 

Het huisje is keurig maar wel onpersoonlijk. Eerst kunnen we de deur naar de tuin niet open krijgen. Alle instructies gaan via QR-codes, maar gelukkig vind ik een jongmens van ik geloof het schoonmaakteam. Die weet het ook niet, maar uiteindelijk blijkt er een pin door de kozijnen gestoken te zijn en als je die eruit trekt gaat de deur wel open. 

Het is een huisje met wel drie slaapkamers, een ruime badkamer met bad, en twee wc's.  Zes persoons. Peek trekt meteen de beschermende plastic hoezen van haar matras. 'Ongesteld word ik allang niet meer en sperma hebben we ook niet bij ons.' 

Ik bestel broodjes voor morgenochtend via de app, die helemaal niet lekker werkt. De moderne tijd. De tv krijgen we ook niet aan de praat, maar gelukkig kunnen we Journaal kijken op de iPad.

De wandeling die we maken gaat door bos en landerijen, heel afwisselend, lekker, alleen nergens zo opzienbarend dat je een foto wilt maken. Pittig wel, die 10 km. Peeq loopt moeiteloos, als een veertje. Ik raak helaas wel een beetje uitgeput. Maar het is wel heerlijk. We eten ons hapje op het terras van de Sallandse boerderij van het park, met uitzicht op de Midget Golf. Wie weet.

Ambrosiana

We gaan met enige regelmaat op zondagmiddag naar een vesper of een choral even song. Elke zondag is er een in een kerk in de Utrechtse binnenstad. Dat betekent veel prachtige oude kerkelijke muziek en een klein preekte. Vandaag is er voor het eerst ook een vesper in de St. Augustinuskerk aan de Oudegracht. Daar zingt een groepje mannen Ambrosiaans, een variant op Gregoriaans. Ze oefenen er op vrijdagavond van 18 tot 19u en daar mag je altijd bij zitten. Een keer was ik erbij en ik was toen het enige publiek. Maar het is een onmogelijk tijdstip. Dan wil je koken en eten. 

Laatst las ik in het stedelijke katholieke kerkblaadje dat ze graag willen meedraaien in het Utrechtse vesper-circuit, maar ik vraag me af of dat wel kan, want dat maandschema is al vol. Maar toch: vandaag zingen ze voor het eerst een vesper op zondag van 17-18. Er zijn 25 mensen op af gekomen. De Augustinuskerk is afgelopen jaren grondig gerestaureerd en ziet er heel fris uit. Hij staat op de Oudegracht tussen de drukte van het winkelend publiek, maar als je binnen bent is het helemaal verstild. Het is weer prachtig. Alsof je in een  totaal andere dimensie stapt. 

Na afloop stuur ik even aan mailtje naar de 'webmaster' van de (heel karige) website utrechtsevespers.nl, of ze de Anglicaanse Choral Even Song ook kunnen meenemen in hun agenda. Voor het overzicht.

https://utrechtsevespers.nl/agenda/

Seniorenvakantie

Ik heb weer behoefte aan even weg en zoek een niet te dure accommodatie voor twee. Ik was altijd fan van Voordeeluitjes, maar al die aanbiedingen zijn voor tweepersoonskamers en ik wil twee eenpersoonskamers. Zelfs als je onder 'Single-reizen' zoekt waar ze beloven dat je als single niet meer veel meer betaalt dan als stel is dat niet waar. Ik heb er al eens over gebeld, maar de telefoniste zei dat ze er niets aan konden doen, dat de accomodaties zelf die prijzen invullen. 

Enfin, sinds een tijdje bieden ze ook huisjesparken aan. Ik heb Peeq gevraagd of ze mee wil en ze wil. En of het goed is als we niet al te kieskeurig doen qua accommodatie. Dat ik ooit een topvoordeeluitje had in Delfzijl of all places. Dus ik selecteer er vijf. Mijn hartje gaat sneller kloppen bij het plaatje van een glamping-tent op een park bij Biddinghuizen. Nog nooit was ik in Biddinghuizen. Maar wanneer ik met het oog op wandelingen de omgeving ga bestuderen is het toch wel erg. Veel provinciale polderwegen. Niet echt kronkelige zandpaadjes. Het pittoreske Elburg ligt op slechts 5 km lopen, maar de weg ernaartoe is foeilelijk. Exit Biddinghuizen. Je moet daar eerst gaan kijken. 

En zo wordt het Sallandshoeve bij Nieuw Heeten in de buurt van Holten. Maar omdat er van alles afgestemd moet worden duurt het even voor ik definitief kan boeken en dan is het huisje van €240 weg. Grr. Nu hebben we maar een ander huisje van €340 genomen. Twee nachten. Want anders moeten we weer uren zoeken en overwegen en kiezen. Het is zo eind augustus duidelijk nog geen laagseizoen. 

Sindsdien krijg ik op social media allemaal aanbiedingen voor 'seniorenvakanties'. Ik wist niet dat ik dat ging doen. Maar dat is blijkbaar wat 'senioren' willen: af en toe even eruit, even andere indrukken, wandelen, fietsen, uit eten. We zijn buiten het hoogseizoen een duidelijke doelgroep.

Zo'n park communiceert tegenwoordig in Whatsapp en met een eigen app. De Whatsapp gaat met een robot. Ik wil weten of er ook zout en kruiden zijn. Wat voor koffie-apparaat er staat. Hoe heet de oven kan (Peeq heeft nog een pizza. Die moet op 240 graden). Of ze de bedden vooraf kunnen opmaken. Alle extra kost belachelijk veel geld dus we nemen zelf maar handdoeken en keukendoeken mee.

Vanochtend krijg ik een mailtje dat ze ons een 'late check-out' kunnen aanbieden. Omdat ik al lang begrepen heb dat hier niets voor niets gebeurt, vraag ik aan de chatrobot wat dat kost. Upselling is deel van het business model. De chatrobot verwijst me naar de app, etcetera. Uiteindelijk blijkt een uurtje later vertrekken 90 euro te kosten. Wat een oplichters, zeggen we. Dat doen we natuurlijk niet. Maar nu alles betaald is gaan we het allemaal vergeten en gaan we er enorm van genieten. En voor €340 (liever €240) kunnen we een volgende keer vast iets veel leukers bij Airbnb vinden.

https://www.europarcs.nl/vakanties/senioren-vakantiet

Jonge moeders

Gezien in het Louis Hartlooper: de film 'Jeunes Mères' van de Waalse gebroeders Dardenne. Over vier, vijf jonge moeders (tienermoeders) in een opvanghuis in Luik. Heel mooi, heel ontroerend. Het is geloof ik een speelfilm maar het komt over als een documentaire. De vijf meiden / jonge moeders worden gevolgd bij de verzorging van hun baby's, bij hun emotionele inzinkingen, hun pogingen hun vriendje erbij te betrekken, hun eigen gestoorde moeder van hun lijf te houden, een is zelf afgestaan geweest en wil van haar biologische moeder weten waarom. Een liefhebbend stelletje heeft nog te kampen met hun eigen verslavingsverleden. En het personeel van het moederhuis staat hen liefdevol bij.

Janet Planet

Gezien: de film Janet Planet op Netflix. Hele mooie lieve film over een alleenstaande moeder Janet en haar dochter Lacy. Ze wonen samen in een huis buiten in Massachusetts. Soms is er een tijdje een man over de vloer. Dat loopt meestal niet goed af en dan zijn moeder en dochter weer samen. Soms is er ook een vriendin in huis, omdat ze die opvangen. Lacy is een wonderlijk gevoelig meisje zonder vriendinnen. Fantasierijk, speels, allenig. 

Heel mooie film!

Een stretcher

Op de straatapp post een buurvrouw een stretcher. Het gebeurt wel vaker dat iets boventallig of overbodig is geworden en vaak is er wel iemand anders die het kan gebruiken. Ik zie de stretcher zo voor me in de tuin. De houten bankjes binnen in het huisje zijn me toch te omslachtig om steeds naar buiten en binnen te slepen, dus ik toon interesse en zo ben ik ineens in het bezit van een grijze stretcher. Hij is heel lang en hij kan niet dubbel geklapt. Maar heeft wel twee wieltjes. Hm. Moet ik dan lopend met dat ding naar de tuin? 

Gelukkig heeft Bobby een iets beter ontwikkeld ruimtelijk inzicht dan ik en hij frot het ding zo in de auto. En ik breng het onmiddellijk naar mijn paradijsje. 

Het boek

Ik heb het nooit meer over het boek, omdat het allemaal veel en veel trager gaat dan ik zou willen, met in deze en gene fase ook wat gedoe. Mensen die afhaken. Bemoeienis van naar mijn bescheiden mening veel teveel mensen. De vormgever die de honderden aanpassingen niet meer wil invoeren. Ik wou dat het over was. Laten we het hele ding in godsnaam cancelen, zei ik vorige maand. Maar dat kon ook weer niet. Toen zijn een nieuwe dtp-er en corrector op gehuurd die beiden de honderden wijzigingen hebben verwerkt. Bobby heeft een laserprinter en die gaat alles printen. Hij heeft nog niets gezien en vindt het heel erg leuk. Levendig. Modern. Enthousiasmerend.

Nu bladzijde voor bladzijde (90) gaan checken op fouten.

De alouette

Ik ben nog niet eens door mijn Bildtstars heen of ik heb alweer Alouette-oogst. Het is een aardappel die veel door biologische boeren wordt geteeld. Ik vond 'm in een emmertje pootaardappelen bij de firma Van der Neut in Groenekan. Dus nu heb ik geoogst: doré's, bildtstars en alouettes. Kan Bobby weer aan de gang met zijn aardappelrecepten.

Drie gele tomaten heb ik ook. En de druifjes zijn ook al zoet.

Courgette

De knoert-courgette heb ik gelukkig aan Monique kunnen geven. Zij wilde er wel soep van koken en invriezen. Nu heb ik er nòg twee, maar van een beetje een normaal formaat. Al twee keer hebben we deze week pasta met courgette en zalm gegeten, maar er moet toch nog iets anders te bedenken zijn? 

Waarover praten zij, die drie daar op dat hek? Zus4 in MeckPom worstelt ook met hun oogst. Eén dag snijbiet, een dag sperzieboontjes... Ter inspiratie stuur ik haar wat leuke recepten. 

Dat moet ik natuurlijk met die courgette zelf ook doen. En zo wordt het courgette-in-de-oven met kaasroomsaus. Een recept van Brenda-van-de-bloemkolen. Haar beste aanbeveling is altijd dat de kinderen het óók lekker vinden. Dat komt natuurlijk door die kaasgratin.

https://brendakookt.nl/recepten/gegratineerde-courgetteschotel/

Polder Bolgerijen

In het kader van het zondagse bosbaden lopen Bobby & ik de Polder Bolderijen onder Vianen. Natuurlijk pruttel ik eerst even vanwege de ligging aan zowel de A2 als de A27, maar het is een bijzonder stukje landschap met 'griendbos'. Dat is een oud wilgen-productiebos. Een eeuw geleden erg in zwang voor de predictie van rieten manden. 

Leuk om dat stuk beter te leren kennen aan de overkant van de Lek: Culemborg, Everdingen, Vianen, Lexmond, Ameide... Het is helemaal niet ver, maar je moet wel die snelwegen op en af en de rivier over. Heel heftig hoe ons land is doorsneden door zo veel luid ruisende snelwegen. Daar liggen dan monstrueuze distributiecentra aan en enorme windmolens. En daar tussen ligt het oeroude land. Hier met wilgenteelt.

https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelroute/bolgerijen-rood

Central do Brazil

Gezien: de film 'Central do Brasil', die keuze film was van Zomergasten afgelopen zondag. De keuze van actrice Eva Crutzen. Het is een film uit 1998, een internationale prijswinnaar. Soort roadmovie. Heel mooi. Hoofdpersoon zijn een oudere gepensioneerde lerares die nu haar kostje bijeen scharrelt door op het station brieven te schrijven voor analfabete mensen die haar in een paar minuten hun hele levensdrama uit de doeken doen. De andere hoofdpersoon is een jongetje wiens moeder een brief heeft laten schrijven aan de vader van het kind en dan door een bus wordt geschept en overlijdt. Samen gaan ze op zoek naar die vader. Eerst niet van harte, Dora is een verbitterde vrouw. Maar iets van dat jongetje raakt haarden samen gaan ze met bussen en vrachtwagens de lange reis maken naar het adres op die brief. 

De valappels

Onze appelboom doet bijna niets qua appels, maar die van de buurvrouw op de volkstuin des te meer. Daar hangen vele tientallen zo niet honderden appels aan. En ze vallen er ook af. En die blijven liggen. Niet om aan te zien. De buurvrouw is niet veel op de tuin de laatste tijd, tenminste niet als ik er ben, dus ik trek de stoute schoenen aan en raap vier valappels. Maak er appelmoes van. Past net in een jampot. 'n Schep suiker er bij, en het is heerlijk friszuur. De dag erop pak ik er nog eens drie, maar dan voel me wel een beetje schuldig, dus biecht ik het maar aan haar op. Want dit hoort echt niet. 

Ze moet even nadenken en zegt dan dat ze een mand met valappels zal neerzetten, dan mag ik die pakken.  

Gisteren heeft ze maar liefst zo'n twintig valappels op mijn tafel gelegd. Dat is enorm lief en gul, maar wel een beetje veel. Gelukkig komt Monique op de thee en die wil er wel vier. Een ook een reuzencourgette die ik over het hoofd had gezien.

Landmark

Er heeft veertig jaar een kunstwerk genaamd 'Landmark' aan de Zuilense Ring gestaan, dat is vannacht verwijderd. Zo lees ik bij RTV Utrecht. 

Er wordt momenteel hard gewerkt aan de Zuilense Ring. Dat is de noordelijke ring van Utrecht. Het belemmert al weken het verkeer tussen Utrecht-Noord en de A2. De weg is al meer dan een maand dicht. Als ik uit Amsterdam kom moet ik al bij Breukelen eraf. Of je rijdt via de A1 en de A27. Maar soms vergeet je dat en moet je zo een half uur omrijden. Dit voor het plaatje.

Nu blijkt er vannacht een kunstwerk aan deze Ring verwijderd te zijn, waar ik dus heel vaak langs gereden ben, zonder het ooit te zien. Het heet 'Stairway to Heaven', het is een trap naar het niets. Ik zou er zo wel even langs willen of fietsen, maar dat heeft geen zin want het is er niet meer. Nu is het afwachten of een ander deel van Maarssen of Utrecht het wil.

https://www.provincie-utrecht.nl/actueel/nieuws/kunstwerk-landmark-langs-zuilense-ring-wordt-weggehaald

Maandagmiddagbaantje

Het is weer een mooie rit met de maaltijdbezorging. Ik heb nieuwe adressen wat meestal voor vertraging zorgt omdat de voordeuren vaak moeilijk te vinden zijn. Vooral de woon-zorg-complexen zijn moeilijk. Je kunt er soms niet parkeren, het is onduidelijk waar de ingang is, en binnenshuis is de nummering is vaak niet duidelijk uitgelegd.

Vandaag moet ik ook een maaltijdbox afgeven bij een huisartsenpost. Het adres is aan een straat, maar ik krijg de aanwijzing mee dat de werkelijke ingang aan een andere straat is. Er zijn diverse ramen en deuren met daarop  'Huisartsenpraktijk', maar nergens een ingang. Ik loop het hele blok rond. Tot een mevrouw die mij ziet zoeken roept: 'Je moet op de rode knop drukken!' Binnen zit achter de balie de dirigente van ons koor, hier in de hoedanigheid van doktersassistente. Haar man is de dokter. Há! Jij hier? Dit is mijn maandagmiddagbaantje. O nou dit is míjn maandagmiddag baantje. Wat een vreugde. 

Ik kom ook bij een flat waar je nergens mag parkeren, dus dan moet je een eind lopen. Nadat ik eindelijk zijn bel heb gevonden doet de klant de voordeur van de flat open, ik op zoek naar flat F-02, maar daar lijkt niemand thuis. Huh? Blijkt dat hij van mening is dat de lift het niet doet, en daarom is hij mij via de trap tegemoet gelopen. Maar ik was met de lift, die het wel deed. En zo ben je zo weer een kwartier verder.

Dan heb ik nog een heel erg aardige nieuwe mevrouw in een deftige parkflat, die heel blij is met het eten en met mij. Ik zeg: 'Uw dochter bestelt de maaltijden hè? Wilt u dat niet liever zelf doen?' 'Nou wat dénk je! 'Hier is de folder en dan kunt u bellen of de bon aan mij meegeven.' Dat lijkt haar fantastisch. 

En de meneer wier dochter vorige week meldde: 'We gaan geen mantelzorg meer geven. Hij is zó eigenwijs. Het gaat zo niet meer, maar hij wil hier niet weg. We hebben voor drie weken maaltijden besteld.' Hij doet gelukkig open.

Klosterkyrka

Zus1 stuurt vanuit Zweden een foto van een bijzondere kerk daar, het lijkt haar echt iets voor mij om te tekenen. Dat vind ik leuk want het klopt. Er zijn enorm veel hoeken en vlakken en daken en uitbouwtjes, dat ik voor het gemak maar inzoom op een deel. Wel leuk, vooral ook omdat ik geen idee heb van het totaal en wat het is. 

Het blijkt Varnhems Klosterkyrka, de grootste kerk van Zweden, waar ook veel bekende Zweden begraven liggen. Bobby en ik delibereren over katholicisme in Zweden, want het heet 'kloosterkerk', of dat de Luthersen daar ook kloosters hebben, en of dat alle kerken in daar Luthers zijn. We weten van de Zusters Brigitinessen, daar zijn we ooit op bezoek geweest. Dus er zijn katholieken in Zweden. 

Het klooster en de kerk zijn gesticht in 1150 in 1530 gesloten, na de Reformatie. De monniken zijn weggejaagd, de kerk is overgenomen door de Luthersen en de abdij is ingestort en een ruïne. Er zijn maar weinig katholieken in Zweden, en die er zijn zijn vaak immigranten. Er zijn een paar kleine kloosters, met gastenverblijven. 

https://www.vastsverige.com/en/skara/produkter/varnhems-klosterkyrka/

Vader-zoon-drama

Gezien op Netflix: de Turkse film 'Âşıklar Bayramı', ofwel 'The Festival of Troubadours'. Een waar vader-zoon drama. De zoon is een dertiger, advocaat, een moderne man van deze wereld. 

Op een avond laat staat zijn oude vader voor de deur, die hij al 25 jaar niet gezien heeft. Ze zwijgen veel. De spanning is om te snijden. De vader is duidelijk erg ziek. Hij wil nog naar een muziekfestival van oude troubadours, ergens diep in Anatolië. Hij wil met de bus, maar de zoon neemt vrij en rijdt hem. Naarmate de film vordert blijkt dat de vader een beroemde muzikant is (geweest), voor wie de muziek belangrijker was dan zijn vrouw en kind. De zoon probeert beleefd te zijn, maar natuurlijk spelen verdriet en woede op. De ontmoeting met de muziek en de andere muzikanten levert wat verzachting op. Ik vond het mooi.

Tuin Trail

In Amsterdam hebben ze een Tuin Trail: een aantal wandelroutes langs en door  paradijselijke volkstuincomplexen. Diana woont richting Oostzaan aan de westzijde van Noord en heeft daar een heerlijke volkstuin in Kadoelen, maar zij gaat binnen afzienbare tijd - deo volente - verhuizen naar IJburg naar een zelfbouwproject en dan is Kadoelen wel ver fietsen. 

Bij de Schellingwouder Brug aan de noordkant van het IJ zijn heel veel tuincomplexen en de Tuin Trail leidt ook daar langs. Ze liggen vrij dicht op de A10, maar dat moet je dan maar verdragen. We gaan een stukje van de Trail doen en parkeren bij Land Markt en doen 8 km. Wat een herinneringen heb ik daar liggen. Van 1994 tot 2000 woonde ik in Amsterdam Noord, en van 2010 tot 2015 in Zeeburg. Dan was dit je buitengebied voor fietstochten in Waterland. Schellingwoude, Ransdorp, Zunderdorp, Durgerdam. Allemaal beschermde dorpsgezichten van de Gemeente Amsterdam en even pittoresk. 

Sinds ik weg ben zijn de horizonten richting de stad verder gevuld met de hoogbouw van IJburg en Zeeburg. Maar noordoostwaarts zijn de polders nog leeg.

https://tuintrail.amsterdam/route/route-noord-2

Wij zijn natuur

Uitstapje naar Laren. Een aantal dames van het ZenZien-tekenclubje was erg enthousiast over de tentoonstelling 'Wij zijn natuur' samengesteld door prinses Irene in het Singer te Laren. Direct doorlopen naar de Nardinc-vleugel. Het is er erg druk, vol  bejaarden. Het is totaal ander werk dan de vaste collectie van het Singer, dat is wel een verrassing. Maar ik blijf wel een beetje moeite hebben met een stinkend rijke prinses met een groot landgoed in Afrika die ons daar leert hoe wij een moeten zijn met de natuur. Ze heeft helemaal gelijk, daar niet van. 

Mooi vind ik 'Thought Trails' van Jackie Mulder. Het werk is verdeeld over twee lagen dunne stof die door voorbijgangers zachtjes in beweging worden gebracht, waardoor het totaalbeeld telkens licht verandert. ‘Je kunt verdwijnen in de details. Het is een reis zonder vastgestelde bestemming.'

Het is ook zo'n tentoonstelling waar je liefst in je eentje in stilte doorheen beweegt, maar dat zit er daar niet in. Te populair. In de Oudolf-tuin is het gelukkig minder druk. Daar zitten tientallen dames te tekenen.

De Maliebaan

Op mijn Facebook zie ik regelmatig foto's en filmpjes over vergroening van diverse grote steden. Verkeersaders en pleinen die in parken veranderen. Prachtig vind ik dat. Het moet ook allemaal in het kader van de opwarming van de aarde. Die versteende binnensteden of buitenwijken zijn niet te harden bij hittegolven. Bomen doen wonderen. 

Vandaag ontdek ik de Maliebaan die een tijdje terug grotendeels voor verkeer is afgesloten en wandelgebied is geworden. De Bayerische Freundin laat er nu het hondje uit. Zij woont daar in de buurt. De buurtbewoners zijn lyrisch, vertelt ze. Opeens in er een heel park bij. 

Zorgen

BNN-VARA heeft een zesdelige documentaire 'Zorgen' gemaakt over een stuk of zeven verpleegkunde studenten aan een MBO / ROC. Ze zijn een jaar of zestien/zeventien en moeten leren dealen met de zorg voor ouderen thuis, in een verpleeghuis, in de ggz en in de gehandicaptenzorg. En met school. Sommigen vinden het werk leuk en doen dat ook goed, maar ze verschijnen de helft van de tijd niet op school. De opleiding duurt vier jaar geloof ik, dus ze moeten echt wel doorbijten. In het begin is het billen wassen, poep opruimen en piemels wassen het spannendste, maar later ook de getormenteerde zielen van ggz-patiënten of mensen met ernstige lichamelijke handicaps en vergroeiingen. Het is heel interessant om te zien. Zoveel puberkinderen ken ik niet.

https://pers.bnnvara.nl/zorgen-volgt-jonge-studenten-die-leren-zorgen-voor-anderen/

Tuinidylle

Het boekje 'Uren in de tuin' van Hermann Hesse over de tuinidylle dat ik zaterdag in de villa te Bilthoven zag is bezorgd. Hesse woonde de laatste decennia van zijn leven in Zwitserland en om de chaos in de wereld te verdragen was en werkte hij veel in zijn tuin. Zijn buurman Gunter Böhmer was kunstenaar en die tekende hem en zijn tuin veel. Tuin kijken doe ik al veel. Plant voor plant. Tot nu toe verbeeld ik mijn tuinidylle met fotocollages. Wie weet leer ik het, tuintekenen. 

Dan visite op de tuin. Appeltaart, thee, sap, wijn, alcoholvrije biertjes, nootjes. Heerlijk.

The North

Met Ella naar de film: The North, een Nederlandse wandelfilm. Twee jongens, dertigers, jonge mannen dus, maken in 30 dagen  een wandeling van 600 km door de Schotse hooglanden. Ooit waren ze  beste vrienden, maar nu hebben ze elkaar al lang niet gezien. Chris (een rossige Nederlander) heeft in het dagelijks leven inmiddels een veeleisende baan in de IT, hij wordt ook tijdens de wandeling regelmatig door collega's gebeld die er niet uit komen, en aandringen dat hij terugkomt. Hij zegt zichzelf klaar te vinden voor een koophuis en kinderen met zijn Sara. Lluis (een Spanjaard) is qua carrière meer een dolende ziel. Samen wandelen ze dat ruige landschap en slapen ze in een piepklein tentje. De weersomstandigheden maken het extra zwaar: zoals de muggen, en de regens. Chris zit steeds op zijn telefoon, zolang hij bereik heeft. Lluis wil op een papieren kaart lopen. Als Lluis pijn aan zijn knie krijgt en een paar dagen pauze wil houden wil Chris doorlopen. Hij zegt: 'Voeg over drie dagen maar weer in, ga een eindje met de bus.'

Van tevoren was ik wat gereserveerd, want wat moest ik met een film over twee ongetwijfeld getormenteerde mannen. En dat is dan misschien wel zo, het is hee boeiend. Lange film, meer dan twee uur. Fantastische landschappen. Ze krijgen spanningen en onenigheden, maar ze praten daar nauwelijks over. Er wordt veel bij de kijker gelaten om in te vullen. 

Op een gegeven moment loopt Chris een eindje op met ene Jack die zegt dat hij sinds zijn pensioen het kustpad loopt. Iedereen vraagt hem waarom hij dat doet. Nu is hij heel gelukkig. 'Ik heb 55 jaar gewerkt en niemand vroeg waarom.' Zijn liefhebbende vrouw wacht hem om de drie dagen ergens op met een kampeerbusje. Die vrouw met dat busje, dat is zijn mooiste uitzicht.

De filmmakers kregen geen subsidie, maar nu heeft-ie overal lovende recensies, in het bijzonder in The Guardian, dus ineens is deze film een hit. De voorstelling van 13.30u zat boordevol oudere wandelaars.

Birkhoven

In de reeks zondagse wandelingetjes heeft Bobby uit het gidsje van Utrechts Landschap een 'pinetum', uitgezocht, een arboretum, een naaldbomenpark genaamd Birkhoven. Tussen Amersfoort en Soesterberg.

Vooraf ben ik altijd een beetje gereserveerd omdat de informatie over de ingang en parkeergelegenheid vaak ontbreekt of onvolledig is. Dat maakt het uitstapje altijd net wat avontuurlijker dan je zou willen. Nu ook weer. We parkeren maar bij het Bosbad, maar nergens richtingsborden naar het pinetum te bekennen. De wandelaars die we het vragen knikken, dat ze het kennen, het is heel mooi, maar hoe je er komt? 'Een beetje díe kant op, ongeveer een kwartier'. Nergens een bord. Grr.

Nou ja, we hebben het gevonden. Achteraf is er best een parkeerplaats, in het bos, bij de ingang, met een bord. Maar dat staat nergens aangegeven, ook niet op Google Maps. Het park is geplant in de jaren dertig van de vorige eeuw, als werkgelegenheidsproject in de crisis. Later is het verwaarloosd, na 1982 weer een beetje opgeknapt. Sinds 2005 in handen van stichting Utrechts Landschap en sindsdien onder de hoede van een groep bevlogen Amersfoortse vrijwilligers. Het is wel mooi, maar niet zo verzorgd als je zou verwachten. Er staan 100 soorten naaldbomen, uit de hele wereld. Maar niet inzichtelijk bij elkaar gezet.

https://www.utrechtslandschap.nl/pinetumbirkhoven

De zomerbietjes

De bieten worden almaar groter, die moeten nodig genuttigd. Bieten uit de eigen grond zijn ontzettend lekker, de gekookte biologische bieten van de supermarkt zijn er niets bij. Maar ja, je moet het wel even doen. En bieten van mijn formaat moeten vast iets langer koken. Maar hoe lang? 

Net als bij de aardappelen met hun vroege en late rassen hebt heb je zoner- en winterbieten. De eerste zijn na een half uur koken gaar, de laatste na anderhalf tot twee uur. Dit moeten zomerbieten zijn. Zomerbieten worden steevast 'bietjes' genoemd. Ik kook mijn reuzen dus voor de zekerheid maar drie kwartier.  Drie bieten wegen ruim een pond.

Heerlijke maaltijdsalade met feta, avocado, rucola, honing-mosterd-dressing en geroosterde walnoot erop. Mjammie.

https://www.boodschappen.nl/recept/avocado-bietensalade-met-feta/

Zen Zien

Met het zaterdagse ZenZien-tekenclubje tekenen we vandaag bij een van de deelneemsters thuis in haar villa in Bilthoven-Noord. We zijn met zijn vijven. Eerst zouden we naar de kinderboerderij in Zeist, maar het weer is voor buiten tekenen te wisselvallig en dat terrein te zompig. De organisatrice nodigt ons bij haar thuis uit. Dat is een design-villa met een naaldbomenbos als achtertuin. Prachtig! Alles even smaakvol.

We tekenen binnen en buiten. Eerst leest ze een stukje uit Hermann Hesse's Uren in de tuin. Een idylle. En dan gaan we anderhalf uur ons weegs. Het is geweldig inspirerend om zo stil bijeen te zijn en te tekenen. Na afloop laten we elkaar de dingen zien en dan gaan we weer naar huis. Een wonderschone vorm van samenzijn. 

Op haar bank ligt het boekje Zen Zien Zen Tekenen van Frederick Franck, grondlegger van deze methode. Ik lees er een eindje in. Voor het eerst komt de tekst binnen. Over tekenen als vorm van zijn.

Blokje educatief:
Frederick Franck (1909–2006) had een diep spirituele en filosofische benadering van tekenen. Tekenen is voor hem geen technische vaardigheid, maar een manier van aandachtig kijken en werkelijk aanwezig zijn. Hij beschouwt tekenen als een spirituele oefening, verwant aan meditatie. Het dwingt de tekenaar tot volledige aandacht voor het hier en nu. Het is een manier om los te komen van oordelen en van de innerlijke stem die zegt dat het mooi moet zijn. In zijn boek The Zen of Seeing (1973) stelt hij dat het bij tekenen niet om het eindproduct gaat, maar om de ervaring van het werkelijk zien. Tekenen ziet hij als een manier om diep contact te maken met de werkelijkheid - of dat nu een boom, een mens of een insect is. In de huidige wereld, waarin we vaak oppervlakkig waarnemen en veel dingen voor lief nemen, ziet hij tekenen als een manier om terug te keren naar echte verwondering en verbinding. 

's Avonds ga ik een van de tekeningen inkleuren. Daar zijn de dames erg enthousiast over.

Wandelen

Gelezen: Ogentroost door Yolanda Entius. Er zijn van die weken dat ik voornamelijk nieuws lees op de telefoon, en series en documentaires kijk, ook op de telefoon. En dan ineens ben ik het zat. Wil ik weer een boek. Ik zoek in de reeks 'Terloops' van Van Oorschot. Wandelboekjes. Heerlijk vind ik zeg elke keer totaal anders. Nu kies tik Yolanda Entius, van wie ik vorig jaar haar boek over haar huis en tuin in Frankrijk las. Schrijvers over lopen. Ik las Marjoleine de Vos over Noord Groningen, Joyce Roodnat over wandelingen met haar moeder in de Watergraafsmeer, Thomas Heerma van Vos in de Ardennen met de schoonfamilie, Willem Jan Otten over de Sloterplas in Amsterdam... 

Yolanda Entius loopt met haar geliefde F in de Bergen op de grens van Frankrijk en Italië, behoorlijk ruig en onherbergzaam  en ook weinig water onderweg. Opgedroogde bronnen. Erg lekker gaat het niet tussen F en haar. Veel zwijgen en ergernissen. Ze schrijft weer mooi.

AI

Ben vanmorgen weer eens vroeg wakker. Bobby's krant ligt al om 04 uur in de bus. De bezorger is een oudere pensionado die denk ik ook niet zo goed kan slapen. 

Op de voorpagina een groot artikel over Google AI. Dat we niet altijd moeten geloven wat er staat. Dat heel veel mensen van gewoon 'googelen' zijn overgestapt op Google AI. Raar dat dat een voorpagina-onderwerp is. 

Bij de ochtendkoffie begin ik er een gesprekje over. Bobby is er zoals te verwachten principieel op tegen. Ik vertel dat ik het heb uitgeprobeerd en dat ik het steeds prettiger begin te vinden dan ouderwets Googelen. Ik heb het er niet veel over omdat ik de indruk heb dat het niet hoort. Dat het afkeurenswaardig is. Je stelt een vraag en je krijgt een antwoord. Het is een stuk sneller dan googelen, waarbij je vaak naar websites verwezen wordt waar je niet direct de informatie vindt die je zoekt.

Het moderne leven. De vernieuwingen.

Dertigers

Er zijn weer nieuwe seizoenen van de serie 'Dertigers'. Jaren geleden heb ik die serie tamelijk verslaafd gevolgd, en toen was het een jaar of wat over en uit. Een vriendengroep van een stuk of zeven, acht vrienden, met alle gedoe van het leven. Grote en kleine vraagstukken. De liefde, het werk, al dan niet samenwonen, trouwen, kinderen. Vreemdgaan. Verre reizen maken. Allemaal best intelligent en genuanceerd, anders dan de Amerikaanse soaps. Maar de vriendengroep werd eerder veertig dan dertig, dus toen hebben ze een hele nieuwe groep gemaakt. Daar had ik nooit zo'n zin in, want dan moet je al die personages weer leren kennen. Maar van de week kon ik weer een nacht niet slapen en zit ik er weer midden in.

Ik vind het fenomeen 'vriendengroep' boeiend. Ik heb dat nooit zo gehad. Op de studentenvereniging leek het daar het meest op. Maar na een aantal jaren verwaterde dat en verdween die samenhang. Nu trek ik met bijna iedereen een op een op, of soms stelsgewijs. Ik kan wel eens verlangen naar een 'vriendengroep', maar het lijkt me ook veel gedoe 

Deze nieuwe groep vrienden cirkelt rond een eenzelvige jongen Sam met een fietsen zaak die hij van zijn opa heeft geërfd. Hij woont er met zijn oma. Bij hem is Reza in dienst, een 'buitenlandse' jongen  die fietsenmaker is en barista. Als ik hem Google heeft de acteur die hem speelt een Iraanse achtergrond, maar in de serie speelt dat geen rol. Boven de fietsenwinkel woont Ruben, deejay, homo. Hij is al heel lang verliefd op Jonas, maar die is met Laura. Laura wil heel graag trouwen en kinderen, maar Jonas blijkt al 15 jaar een stiekeme aan/uit-relatie te hebben met Ruben. Dan hebben we ook nog Suus, de zus van Laura, die nogal reislustig is. Zij is met Reza, maar wel met veel vrijheden. Sam is behalve fietsenmaker en gamer ook sociaal onhandig en wil graag een vriendin en daar komt Jessie op de proppen. En Ada komt erbij die komt uit een giftige relatie met een verslaafde Niels. Enzovoort. Het is heerlijk om te volgen. De afleveringen zijn veel, niet te lang.

https://www.bnnvara.nl/artikelen/dit-zijn-de-nieuwe-dertigers