Voor Annelies

Een keer nam Annelies me mee naar een concert van de cellist Pieter Wispelwey in de Noorderkerk. Ik kende het niet. Het was was mooi en zwaar en veel, ik vond het enorm eenzame muziek. Bijzonder dat ze mij dat liet horen. De kerk was koud, de bankjes waren kaal en recht. Na een uur was het (pas) pauze. We waren allebei opgelucht dat we naar buiten konden. En dat we het allebei wel genoeg vonden, een uur Pieter Wispelwey. Gingen we biertjes drinken en het leven doornemen in een volks café.

In Memoriam

Klepklep, doet de brievenbus. Het klinkt als een zin uit een kinderboek. Ha! de post! Een welkome afleiding dezer dagen. Folders, bankafschriften en een overlijdenskaart. Wie zou dat zijn, ik weet van niets. Annelies. Hemel. Dus de borstkanker, die ze een jaar geleden hoopte overwonnen te hebben is teruggekeerd? Och arme.

Annelies (op de foto naast mij) ken ik sinds 1985, toen wij vanuit toen nog feministische boekhandel Xantippe de Amsterdamse en de landelijke Vrouwenboekenweek organiseerden. We waren allemaal tegen de dertig. Annelies deed samen met Will de pr. Rolien (rechts) en ik waren de directrices van alles. Dankzij de geweldige pr verschenen we in alle kranten en weekbladen. Deze foto was gemaakt voor weekblad De Tijd (dat later fuseerde met HP). Gemaakt door Wendela Hasselaar. Dat waren nog eens tijden. De economische crisis van de jaren tachtig. We waren officieel werkloos, maar o! wat een activiteit en creativiteit.

In de jaren daarna vormden we met een aantal andere vrouwen de redactie van Surplus dat wij oprichtten. We hadden relatief veel succes voor zo'n onafhankelijk blaadje. Ik weet het nog goed: Annelies schreef haar eerste stuk over Elfriede Jellinek en later ook over andere Oostenrijkse schrijfsters. Ik herinner me het nog bijna letterlijk, zo mooi schreef zij. 'Nooit wil ik leven in land zonder havens', eindigde dat eerste stuk van haar. Ik hoef het niet eens op te zoeken. Nooit zou ik haar kunnen evenaren, wist ik. Ik was trots op zo'n vriendin.

Annelies was zo krachtig, zowel als persoon als in haar taal. Ze wilde schrijfster zijn. Ze heeft dan ook een paar romans uit gegeven: voor zover ik weet een bij Perdu, en twee bij Arena. Geweldig rijk van beeld en taal en zeggingskracht. Helaas brak ze niet groot door.

We hebben jaren nadat we niet meer samenwerkten nog wekelijks gebiljart bij café Agnes aan de De Clercqstraat, samen met Will. Uiteindelijk liepen onze levens uiteen en we verloren elkaar een beetje uit het oog. We bleven elkaar wel zien, maar meestal niet vaker dan eens per een of twee jaar.

De laatste jaren kreeg ze borstkanker. Het was heel zwaar. We mailden regelmatig: 'We moeten elkaar gauw weer zien', maar het volle leven eiste zijn tol, bij mij. Het kwam er nauwelijks van. We hebben elkaar een paar keer gesproken. Een keer at ik bij haar thuis met Stan, en de dochters Lisa en Maria. Ontzettend leuke dochters. En we zaten nog een keer op het terras van café De Pieper bij mij om de hoek. Zij was weer volop aan het werk, lerares Nederlands. De laatste foto van haar en mij (bij Eylders, waar ik gisteren was, gemaakt door de Rozenman) is gemaakt op 30 september 2006. Precies drie jaar geleden.

'Dit in mij, open water, ik ben het veer dat kruist van oever naar oever, dat touw en kettingen schuren laat, ik doe het woord vlees worden, mijn lijf dat dit naamloze telkens opnieuw leert spellen.' (Annelies Passchier) staat bovenaan de rouwkaart.

In Memoriam Annelies' school

Little Mozart

Toen, door deze foto, werd ik mijn droom bewust om piano te gaan spelen. Die is dus gemaakt tijdens de Making of Amoriet (zie vorige blog). Op deze foto speelde ik trouwens niet, het is wat je noemt een tableau vivant. Ik zag die vleugel en mijzelf en wist: dit is een plaatje 'Little Mozart'. Geen idee wie van de heksen ik toen de camera in de handen duwde en verzocht: Wil je een foto van me maken?

Het duurde nog wel drie jaar voor ik daadwerkelijk een piano kocht. Want ik dacht: Dit is waarschijnlijk weer zoiets wat ik per se wil en zodra ik het heb is de obsessie weg. Ik had geen idee of ik inderdaad wilde leren spelen.

Op pianoles ben ik niet gegaan. Les was echt erg, vroeger, bij onze orgelleraar Stekelenburg. Plezier, daar ging het niet om. Het was vaardigheden hameren. Toch speel ik inmiddels best aardig. Klassiek, jazz en ragtime, beetje latin. Niveau beginnersboeken. Maar sinds ik de pedalen gebruik zeggen ze niet meer voorzichtig: '(...) Misschien zou je moeten proberen met wat meer gevoel te spelen...'

Zal eens zoeken of er in de fotoboeken des levens ook een foto zit van mijzelf achter het harmonium. Want de oorsprong van de verhaallijn 'Frau und Orgel' heb ik geloof ik nog niet onthuld.

Opperheks

Het is zo'n alweer zes jaar geleden dat Reenske promoveerde. Als cadeau gaven haar vriendinnen haar een eigen interpretatie van de opera Dido & Aeneas van Henry Purcell. Een film. 'Amoriët' heette de film.

We maakten het ruwe materiaal voor de productie op een zaterdag in de Schouwburg te Antwerpen. Wat een dag! Jon kende een sleutelfiguur in die schouwburg en van hem mochten we uit alle kostuums kiezen. Claudia en Jon hadden alles tot in de kleinste details bedacht en voorbereid. Zij editten de film ook. Voor wie zich iets over de kwaliteit van de zang afvraagt: we playbackten. Het was zo'n dag die je niet kunt bedenken en die je dan ook nóóít zult vergeten.

Op het promotiefeest werd de film vertoond: Reenske was totaal verrast. Zoals ik het me herinner was het fantastisch, maar ik heb de film dus maar één keer gezien, in de feestroes. Sindsdien beloofde Claudine dat we allemaal een dvd zouden krijgen. Binnen een week. Nou over een maand dan. Dat is inmiddels zes jaar geleden.

Maar vanavond zal het gebeuren. De Nederlandse Opera heeft première van Dido & Aeneas in de Stadsschouwburg te Amsterdam. Reenske heeft ons allemaal uitgenodigd en na afloop zullen we de dvd krijgen. Iedereen in zijn beste jurpje, wat nagrinnikend om onszelf in die operettekostuums van zes jaar geleden. Dat was me wat, want ik weigerde in zo'n suikerspinjurk met suikerspinpruik te gaan. Ik wilde meedoen, gráág, maar niet in een jurk. Toen mocht ik als page. Geweldig was ik als page, al zeg ik het zelf. Ik was overigens slechts figurant in het koor, ik kende de hele opera niet en had geen idee waar het allemaal over ging en wat we deden.

Bij het nabeppen in café Eylders blijkt dat de dvd's helemaal niet af zijn. Ik heb me zo voorbereid op het terugzien vannacht in bed van onze productie toen, dat ik uit pure teleurstelling in kakelend gelach uitbarst: 'Die dvd krijgen we nóóít!' Jij bent nog erger dan de opperheks uit de opera, zeggen ze. En die wàs erg.

The making of Amoriët

(In die dagen html-de ik nog webpagina's bij elkaar)

Licht en helder

Je kunt er natuurlijk op wachten dat een van die hulpverleners mijn aura gaat lezen. Ongevraagd hoor, ik was zelf nog niet op het idee gekomen. En ik kom echt alleen voor het meten-is-weten. En om op te biechten dat ik gemasseerd ben en heb mèt olie. En dat ik worteltjes gegeten heb, terwijl worteltjes tot de verboden vruchten blijken te behoren. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. En vragen of ze niet wat op die crèmpjes weet.

Haar absolutie: het is allemaal niet zo erg, maar het effect wordt minder naarmate je meer zondigt. O ja. Je hebt jezelf ermee. En op de crèmpjes weet ze ook wat: uiercrème. Die is niet vet. Het gaat heel goed met mijn afvalrace. Dat was mijzelf ook al opgevallen, maar het is fijn als het op een wonderweegschaal wordt bevestigd. Ik doe het gemiddeld en dat is goed. Aan het eind (nog twee weken) ga ik misschien onthullen hoeveel ik afgevallen ben. Jullie mogen wel alvast gokken.

Ik heb natuurlijk geen zin om alweer na tien minuten buiten te staan, tenslotte betaal ik goud geld voor de consulten, dus breng ik de klacht van armen, nek en schouders maar weer eens in. Zij is ook van de school van de meridianen en bevestigt de dunne-darm-meridiaan. Ik vertel dat de pijn op de wonderlijkste momenten uitschiet, bijvoorbeeld gisteren op een van de touwbruggen in de de Avonturenspeelplaats in Het Twiske. Die brug is nogal breed, moest ik mij arm teveel uitstrekken. Au au!

En dan brengt ze ineens mijn aura in. Om mijn hoofd is het geel en licht, zegt ze, alles komt heel licht en helder bij mij binnen, maar naarmate je meer naar beneden gaat wordt het blauwer en steeds donkerder. Ik moet meer buikademhalen en mijn energie naar mijn voeten laten stromen. Ze doet het allemaal voor. Dan is het wel weer tijd om naar huis te gaan. Ze heeft me nog magnetische pleisters mee voor op de arm. Ronde pleistertjes met een metalen puntje. Die drukt ze op de meridiaan. Die moet ik drie dagen laten zitten en af en toe 'met de klok mee' licht inmasseren.

Maar ze hééft er wat voor teruggekregen: de tip van de Avonturenspeelplaats in Het Twiske.

Lichtgrijze derrie

Wandelen door Gods Vrije Natuur levert mooie beelden op als je een beetje uit je doppen kijkt en je camera in de aanslag hebt. Nou ja, echt 'vrije natuur' kan men het Vondelpark natuurlijk niet noemen, maar ze doen hun best het allemaal zeer naar de zin te maken van de naar romantische natuurtaferelen snakkende Amsterdammer. Die daar dan temidden kan gaan joggen, skaten, bieren, mediteren, pizza eten, boomklimmen, cruisen, met de hond spelen, verjaardag vieren, noem het maar op.

Of deze lichtgrijze derrie in de vijvers mooi bedoeld is, of een uitwas met algen of iets dergelijks: weet iemand het? Maar de zon en de eenden maken er schitteren patronen van.

Reenske, die het afgelopen halfjaar erg aanhanger was van The Artist Way van ene Julia Cameron, heeft nu een nieuw leidraad van deze Cameron gevonden: Walking in this World. Elke dag twintig minuten wandelen om de geest open te maken en op nieuwe ideeën te komen. Ik ben helemaal voor wandelingen en frisse ideeën, maar ik heb zo wat reserves bij op zich heel aardse gezonde ideeën, die zo te gelde worden gemaakt. Maar ja, wat is er op tegen als mensen hun geld uitgeven voor aardse gezonde ideeën? Maar ik ben blij dat ik het idee zelf al bedacht had voor het mij via deze Cameron werd aangereikt.

Ondertussen kan ik voor alle beelden en patronen die ik in de buitenwereld zie (en die ik fotografeer en teken) mooi metaforen zien voor mijn huidige staat van zijn.

Pipetteren

Zeven dagen zitten er nu op met het wondermiddel, dat ik elke ochtend onder de tong pipetteer en daar dan 1 minuut probeer vast te houden. Daarnaast is er een ijzeren regime vrijwel zonder vet en koolhydraten. Morgen mag ik weer naar de natuurgenezeres die mij op haar wonderweegschaal zet, waar zij vele cijfertjes uit tovert en haar eerste meten-is-weten-conclusies trekt.

Het eten is bijzonder. 's Morgens mag je vrijwel niets, alleen thee en rond koffietijd een kop bouillon met soepstengel, en evt een appel. 's Middags mag je 100 gr. vetvrij rundvlees (biefstukje, of rookvlees, of rosbief) of vis (witte vis of garnaaltjes) plus veel groente (veel kool, sla, tomaten paprika, ui, venkel, taugé, maar geen sperziebonen, courgette, aubergine, worteltjes). En 's avonds weer vlees/vis en groente, maar voor de afwisseling natuurlijk iets anders dan 's middags.

Vanavond maak ik rucolasoep (met ook bosuitjes en veel basilicum) vooraf, kalfslapje (op de tefalpan zonder vet gebakken) en zuurkool, en sla (dressing zonder olie). Best lekker. Ik ben intens dankbaar voor elke maaltijd. Zelfs voor elke soepstengel. Besteed veel tijd aan de bereiding en het eten.

Dit alles moet na drie weken volhouden (en drie weken af- en opbouwen) een blijvend succes worden. Blijvend door het wondermiddel dat ik onder de tong pipetteer. We zullen zien. Vooralsnog kunnen we tevreden zijn. Dat je geen gezichtscrème en crèmespoeling mag gebruiken is wel moeilijk te begrijpen en moeilijk vol te houden. Want o, wat zijn crèmpjes lekker. Behelp me tot dusver met een Aloë Vera Gelaatsgelei van de natuurwinkel.

't Hart

De afgelopen weken heel wat boeken ter hand gehad, maar de meeste waren ongevraagd ter redactie gekomen en ik was er blijkbaar niet echt gemotiveerd voor was. Deze Verlovingstijd van Maarten 't Hart koop ik. Niks digitaal, gewoon in de boekhandel op de hoek. Die gaat er dan ook wel in. Echt genieten.

Ik zag 't Hart een paar weken geleden bij Pauw & Witteman geanimeerd zitten vertellen over zijn jeugdvriend die al zijn vriendinnetjes afpikte. Heerlijk zoals die man kan beppen over en in zijn eigen werkelijkheid en systeem. Vroeger had ik weinig op met zijn vertellingen uit het steil-gereformeerde Maassluis, maar tegenwoordig kan ik echt genieten van het plezier waarmee hij erover verhaalt. Is hij gegroeid? Of ik? Wie zal het zeggen.

Want die steil-gereformeerde moeder is nu stokoud en dat ze alle pasalmen in de oude berijming uit haar hoofd kent en dat ongeveer de belangrijkste waarde in het leven vindt, dat wordt nu met een zekere liefdevolle nabijheid en afstand behandeld. In die zin lijkt dit boek een beetje op Jan Siebelink die Knielen voor een bed violen ook mooi liefdevol over zijn godsdienstwaanzinnige vader kon schrijven.

Dit is allemaal geestig en bizar, fictie en waarheid lopen vast goed door elkaar: de beste vriend die alle vriendinnetjes afpikt, vanaf het prilste begin in de kleuterschool tot in lengte van jaren. Twee boezemvriendjes/vrienden die elk de ander heel hoog hebben en de loef moeten afsteken. Heerlijk boek. En tamelijk gênant, maar ik moet steeds ook heel erg lachen om alle poepverhalen uit zijn jeugd. Het is niet alleen geestig en onderhoudend. maar het zit ook zeer knap en hecht in elkaar gevlochten.

- Maarten 't Hart, Verlovingstijd, De Arbeiderspers, 303 p., 19,95 euro.

Kussengevecht

Ik ben behooorlijk tevreden over het vijfkamerkussen. Dat ik het zo lang zonder vijfkamerkussen heb kunnen stellen! Dat ik überhaupt niet wist van iets als vijfkamerkussens.

Er is echter één onvermoede lastige kant aan mijn nieuwe kussen, namelijk dat Vespa het óók een heel lekker kussen vindt en er 's nachts in slaagt ongeveer drievijfde van in beslag te nemen. Zo breng ik nu de halve nacht door met duwen en schelden: Vespa Weg! Nee Vespa! Vespa Flikker op! Niet dat dat helpt, want als ik in slaap val is ze zo weer terug.

Ik ben ineens intens blij en dankbaar dat Bobby niet óók op mijn kussen wil.

Minderen

Kuierend door het Spiegelkwartier langs allerlei galerietjes bedenk ik dat ook tekenen de kunst van het loslaten is. Minderen. Eigenlijk geldt dat voor het hele leven, maar nu heb ik het over het tekenen. Minder lijnen, minder kleur, minder materiaal. Mijn pasteltekeningen - zie onderaan de verhaallijn 'Tekeningen' - hartstikke leuk, maar helemaal dichtgeplamuurd. Minderen is echt moeilijk. Het best is het gelukt bij de tekening van de Waal bij Varik. Ik heb veelal de neiging om alles vol te kliederen. Ga maar oefenen. Het moet snel en trefzeker. De illustrator Jo Spier is mijn grote voorbeeld. Voor wie hem niet kent: op een site met rijmelarij over Urk staat wat aardig werk, naast een rijmpje. Voor het slapen gaan.

1936
De Domine van Urk
Die zou op Schokland preeken
Door 't ruischen van de zee
Was hij zijn preek vergeten

1946
De domine van Urk
Die zou op Schokland preeken
Door 't ruischen van het graan
Was hem zijn preek ontgaan

Ostsee / Mecklenburg-Vorpommern

De huisartsen des levens

Van de huisarts wil ik graag een mening over het advies van de craniosacraal-therapeute om een guasha-behandeling te ondergaan. Dilemma: die weet daar waarschijnlijk niets van af. Toch ga ik weer naar hem toe. 'Dokter, wat mag een mens van zijn/haar huisarts verwachten? Zoals u mijn klacht bijna negeert, uw benadering noodzaakt mij mijn heil te zoeken bij alternatieve genezers, waar u dan laatdunkend over bent. Hoe ziet u dat? Ligt het aan mij? Ligt het aan u? Ligt het aan Het Systeem?'

We krijgen een goed gesprek. Hij weet het ook niet, geeft hij toe. En ja, die alternatieven, die kunnen aandacht geven. Die hebben tijd. En aandacht is helend. Vroeger kon hij dat ook, aandacht geven, maar nu kan dat niet meer. En de paramedische zorg of de alternatieven, hij kan er inderdaad weinig zinnigs over zeggen. De een heeft het in de vingers en de ander niet. Dat is zijns inziens onafhankelijk van de discipline. Ik moet maar naar Riekje, manueel therapeut. Die heeft het in de vingers. Als Riekje het niet kan, dan kan niemand het.

Hoe prettig het gesprek ook is, het is niet bevredigend. Ik wil iemand die verstand heeft van de Oosterse geneeskunde. Ter verkenning ga ik op bezoek bij een huisarts die ook acupunctuur doet. Hij zit in de antroposofische hoek. Een paar mensen die ik ken zijn wel eens bij hem geweest. 'Dokter, wat zou ú doen als ik bij u kwam met voortdurende klachten over pijn aan arm, nek en schouder?' Hij zou acupunctuur doen. En verder zegt hij: 'Het is opmerkelijk dat de pijn begon en erger werd tijdens uw vakanties. Dat wijst niet op RSI.' En: 'Ik zou een longfoto laten maken, want je weet maar nooit en je wilt niet achter iets over het hoofd gezien hebben'. Huh? 'Nou ja, ik wil u niet de stuipen op het lijf jagen, maar ik zou graag uitsluiten dat het kanker is'. Ter plekke besluit ik de overstap naar deze arts te wagen. We spreken af dat ik eerst drie keer naar Riekje ga, en als dat dan niet helpt, dan gaan we acupunctuur doen.'

Het gesprek heeft mijn oorspronkelijke dokter aan het denken gezet. Er ligt ineens een handgeschreven brief van hem in de bus. Dat hij er nog eens over nagedacht heeft en dat ik maar weer voor een breed bloedonderzoek naar het OLVG moet.

Mika

Dit is mijn eigen laatste hondenfoto. Plaatje van Mika, de nieuwe hond van Zuslief in Kirch Kogel. Ik dacht dat-ie verloren gegaan was met de verdronken camera, maar het - volgens de camerawinkel door het vocht onherstelbaar gecorrodeerde - geheugenkaartje is nog best leesbaar. Dus al die mooie foto's van de storm op de woest zonnige zondag aan de Oostzee zijn er nog!

Deze Mika kijkt veel liever en met veel vertrouwen naar de fotograferende vreemdeling dan die zwerfhond te Palermo naar Charlotte Dumas kijkt. Mika is dan ook een jonge hond die alleen nog maar nog niet helemaal in het gareel is. Dat valt ook niet mede in een gezin met opgroeiende zonen, maar als je naar deze foto kijk dan denk je toch: met Mika komt het helemaal goed. Negéren luidt het devies. Heel moeilijk, bij zo'n leuk lief wild speels warm beest. Mmm!

Toch is jong en veelbelovend en stralend niet de enige kwaliteit die telt. Ook van een een beetje aangevreten gehavende beetje achterdochtige hond kun je heel veel houden. Dat is een mooie gedachte voor deze vrijdagmiddag.

Straathonden

In het Foam hangt een tentoonstelling van fotografe Charlotte Dumas. Ze fotografeert dieren in de door mensen gedomineerde wereld. De tentoonstelling opent met grote portretten van honden, zwerfhonden. Het zijn uitdrukkelijk geen documentaire foto's, maar dierenportretten, waarin zij de nadruk legt op het scala aan menselijke emoties dat de kijker erin kan herkennen.

Zij ging onder meer naar Palermo (Sicilië) om daar zwerfhonden te fotograferen en zocht contact met groepen honden. 'Soms werd ik volledig genegeerd, andere keren werd ik bijna deel van de groep.Een keer besloot de leider van de roedel om de rollen maar eens om te dreeien: de groep volgde mij in plaats van andersom. Confronterend en intimiderend vond ze dat. Aan de ene kant voelde ik me heel trots, aan de andere kant dacht ik: O jee, waar heb ik me zelf nu in gemanoeuvreerd. Het zijn echt wilde beesten. Maar het bleek uiteindelijk vrij gemakkelijk om weer van ze los te komen: toen ik de grenzen van hun territorium uitliep volgden ze niet meer. Nadat ik dat had uitgevonden voelde ik me net Jane Goodall tussen deze straathonden.'

Fascinerend is dat ze niet met een telelens werkt en dus heel dicht bij de dieren moet komen om ze vast te leggen. Die honden kijken haar licht wantrouwend aan, zoals ze waarschijnlijk vrijwel alle mensen wantrouwen, maar ze hebben toch besloten te blijven liggen. Ze zijn wel afgekloven, maar ze behouden toch hun eigenheid en waardigheid. Dat heeft deze Charlotte Dumas heel mooi neergezet.

Vijfkamerkussen

Nieuw woord geleerd voor Galgje dat niemand denk ik raadt: 'Vijfkamerkussen'. Vandaag is een van de projecten: een nieuw kussen. Het ligt niet meer lekker op de huidige stapel. Ik heb een beetje prinses-op-de-erwt-bed met veel kussens, dat ziet er lekker behaaglijk en luxe uit. Ik heb van alles: veren kussens, synthetische kussens, dikke kussens, dunne kussens... Zo in de loop der jaren vergaard. Nu met de huidige staat van pijn(tjes) voldoet de stapel echter niet meer. Aan het eind van de nacht liggen de kussens overal.

Eerst ga ik - zuinig als ik ben - naar een kussen-discount (óók een goed woord voor Galgje) in de Kinkerkstraat, genaamd Bed4Less, maar al op de stoep van deze winkel besluit ik dat ik naar een speciaalzaak moet. Zoeen met bedden waar je op mag liggen en in slaap vallen. Ik ga naar een beddenspecialist Het Bed op de Bilderdijkstraat. De etalage en de website ogen heel chique, maar eenmaal binnen staat hier ook een treurige winkelier. Is het ook crisis in de beddenhandel?

'Ik heb last van mijn armen schouder en nek en wil graag een nieuw kussen', zeg ik. 'Ik denk dat u een nieuw matras nodig heeft', zegt hij. 'Nee', antwoord ik assertief: 'ik wil graag een nieuw kússen.' Hij heeft wat slaapkamerkasten met op elke plank een kussen. Hij weet er van alles over uit te leggen, wat ik niet onthoud. 'Kan ik ze uitproberen?' En dan mag ik in een allertreurigste kelder op zo'n bed liggen (met plastic zeiltjes aan het voeteneind, zodat ik mijn schoenen niet uit hoef) kussens uitproberen onder het toeziend oog van een treurige kussenverkoper. Je zou lekker willen knoedelen, op de rug, op de ene zij, de andere zij, kijken of je in slaap zou kunnen vallen zoals in die geestige Hastens reclame, maar deze man is wel een stoorzender. Na wat geheen en weer ga ik met het 'vijfkamerkussen' naar huis, een zogeheten 'neksteunkussen'.

Er komt bij kussens heel wat kijken! Zo is het neksteunkussen is (inter)nationaal gedeponeerd en heeft het vijf afzonderlijk aanpasbare compartimenten zodat het precies naar jouw lichaam kan worden aangepast. 'Bij het neksteunkussen ligt de spierontspanning aanzienlijk hoger dan bij andere kussens. De neksteun is gemaakt van Perfolatex. De zijcompartimenten zijn in een trechtervorm gemaakt. De vulling kan hierdoor niet naar achteren verschuiven zodat niet alleen de nek maar ook het hoofd de juiste ondersteuning krijgt. Het middencompartiment is iets lager dan de zijcompartimenten, zodat ook de rugslaper van een optimaal comfort kan genieten. Compartimenten C en E zijn door dit tussenschot gescheiden en zorgt ervoor dat de vulling niet kan verschuiven. Wie behoefte heeft aan een wat zachtere neksteun kan het kussen 180° draaien'. Daar ga ik dus maar voor.

De verkoper praat me ook nog twee molton kussenonderslopen aan. Ik word wel heel huishoudelijk van dergelijke projecten. Hoe heb ik ooit kunnen leven zónder neksteunkussen en zonder molton kussenonderslopen?

'Met Audrey...'

De verwarming is een half jaar uit geweest maar vorige week vrijdag wordt het ineens wat killer. Tijd om de boel weer eens lekker open te draaien. Worden er drie van de zes radiatoren niet warm. Wat doe je: je gaat ze allemaal eens even ontluchten, je draait ze allemaal eens open en dicht en op een gegeven moment wordt alleen die in de douche nog niet warm. Verwarmingsmonteur gebeld. 'Verwarmingsservice Feenstra met Audrey...'

Maandag zullen ze komen, ik sta als eerste op de lijst. Tussen acht en half negen. 'En als ze dan niet komen, waar bel ik dan naar toe? Mag ik een direct nummer van de monteur?' Ik ken die pappenheimers. 'Natuurlijk komen ze', zegt Audrey, hoogst beledigd.

Maar natuurlijk komen ze niet. Als ik na anderhalf uur bel, zegt Audrey: 'Hoe kan dat nou, het staat echt goed in het systeem. Ik bel hem wel even. O, hij is in de Hazenstraat, wel vlak bij u, hij heeft het formulier zeker niet goed gelezen. Hij komt straks. O, moet u nu de deur uit? Dan moeten we maar een nieuwe afspraak maken. Nee, dan bent u écht de eerste. Ze beginnen om acht uur, maar ze komen door de Coentunnel. Dus het kan íets later worden.'

Om acht uur hoor ik op de radio dat er een vrachtwagen klem staat in de Coentunnel. Dus inderdaad, er verschijnt niemand. Audrey weer gebeld. 'Beetje geduld,' maant Audrey, 'er komt een andere collega.'

Die collega komt inderdaad. Na wat doppen schroeven zegt hij: 'Er zit waarschijnlijk een luchtbel ergens in de leidingen. Draait u alle andere radiatoren maar dicht. Nu komt alle waterdruk op deze ene radiator.' En verdomd. We horen blub blub blub, en het water stroomt weer. Ik ben onder de indruk van de eenvoud van het probleem en de oplossing. Dat ik dat nou niet zelf kon bedenken. Ik moet wel betalen, want een radiator die niet warm wordt staat niet in de kleine lettertjes van het service-contract.

Pijnpunten

Anneke zou komen eten, maar daar ik haar liever niet rauwe worteltjes met zes plakjes rosbief of een kopje groentebouillon met een soepstengel wil voorzetten stel ik voor dat we wat anders zullen doen dan eten. Zij blijkt een zieke Tante te Nijmegen te hebben, waar ze naar toe gaat en zo zit ik ineens te Nijmegen.

Terwijl Anneke heur Tante bezoekt in het Radboud Ziekenhuis dwaal ik door de winkelstraten van Nijmegen. Nog nooit heb ik zo'n saaie binnenstad meegemaakt, ik word er bijkans depressief van. Was dit een verkeerd idee? Is dit de aloude waarheid dat je jezelf meeneemt waar je ook naar toe gaat? Of is het mijn bloedsuikerspiegel die ineens enorm gedaald is? Dat kan heel goed met dat vet- en koolhydraatarme dieet, dat vandaag begonnen is. Volgens Anneke is dit de crisis. In Amsterdam en Utrecht zie je het nog niet zo, daar lopen de winkelstraten nog wel vol, maar dit is vreselijk. Niet alleen de straten, maar ook elke winkel die je binnenstapt is hartverscheurend leeg.

Dan lopen we een Zen-winkel binnen met mooie oosterse artikelen en daar staat onder meer een prachtig leermodel voor de Chinese arts/acupuncturist. 'Kijk', zeg ik tegen Anneke: 'Dáár heb ik pijn, en dáár en dáár en dáár'. Behulpzaam schiet ze een foto voor mijn blog. Dat is heel goed voor het humeur. Als er maar een verhaallijn in zit...

Eigenlijk had ik in plaats van de lege winkelstraten te beslenteren naar de tentoonstelling gewild in Museum Het Valkhof, genaamd 'De wereld van Katherina. Devotie, demonen en dagelijks leven in de 15e eeuw', maar die blijkt pas volgende week open te gaan. En zo eindigen we in een beeldschoon Park Kronenburg, met een oude torens, rotsparijen, waterpartijen, eenden en hertjes, die heel graag worteltjes lusten. Dan is de dag weer goed. Alleen dat Anneke groter is dan ik, wat ik pas op de foto ontdek, vind ik op de een of andere manier moeilijk te verkroppen.

De Werkplek

Ik ben momenteel bijzonder beïnvloedbaar. Op straat kom ik Klis tegen die invoelend zegt: 'Hoe Is Het!?! O! Jij hebt Waar Wij Allemaal Bang voor Zijn. Je Werkplek Herinrichten, maar dat heb jij natuurlijk al lang gedaan.' Maar om eerlijk te zijn heb ik (qua werkplerk) eigenlijk nog niet veel meer gedaan dan een nieuwe leesbril kopen, die afgestemd is op de afstand van de bureaustoel tot het beeldscherm, en dat is anders dan een leesbril voor een boek of een krant. Nu hoef ik niet meer zo naar voren te buigen.

Dit tablet (foto) raadde Majorie me aan. In plaats van de muis. Majorie kwam ik afgelopen zaterdag op de bruiloft tegen. Zij zei: 'Wij werken op de zaak allemaal met een tablet met pen. Niemand werkt meer met de muis. Wie zal zeggen of het werkt? Maar wij hebben nul procent RSI.' Of het nu RSI heet, of Cans, of welke verzamelnaam dan ook, en of het van de muis komt, of van te weinig sport, of van de crisis, of van de persoonlijkheid, we gaan het vraagstuk op alle vlakken aan. Dus ook de muis.

De natuurgenezeres vroeg: 'Werk je eigenlijk op een pc of op een laptop?' Zij vindt zowel de houding als je typt op een laptop fout, alsook het feit dat je steeds met je vingertoppen midden in de elektrische straling van het apparaat zit. Zij is ook van de meridianen. Die beginnen in je vingertoppen. 'Neem een toetsenbord', zei zij.

Dus nu is de werkplek heringericht met toetsenbord en tablet. Het is wel sluw, zo'n supersonische pen. We zullen zien of het verlicht.

Twee Wijven uit het Oosten

Op zoek naar een filmpje stuit ik op deze bijdrage. Vind ik enorm grappig: wandelpotten. Het was toch een soort scheldwoord. Vooral heterovrouwen die van wandelen houden zijn not amused als ze voor wandelpot uitgemaakt worden. En ook veel lesbische vrouwen niet. En nu staan er twee op een podium in de Selexyz-winkel te Groningen, de stad waar ik studeerde en mijn eerste liefdes beleefde, in de boekhandel waar ik een paar keer was, van de keten waar wij veel over schrijven vooral in relatie tot de andere boekhandels... Leuk om te zien: er zitten hier allemaal gezellige Groningers naar ze te luisteren, ze maken grappen over zichzelf en de mensen lachen erom.

Je kunt het!

Ze verkoopt me een doos met 23 ampullen en twee pipetjes, en een boekje met uitleg en recepten. 'Je kunt het!' staat op allerlei pagina's tussen de hoofdstukken. De vormgeving oogt heel pharmaceutisch. Het spul heet Bio-HCG+. Per dag moet je een ampul legen in het pipetje, minuutje onder de tong en dan gaat het wonder geschieden. Het is een kuur waarbij vrouwen binnen 23 dagen zo'n 8 tot 10 procent afvallen - en mannen zelfs 10 tot 12 procent. In de ampullen zit een dosis Bio-HCG+ die je moet druppelen onder de tong.

Wat is dat dan, Bio-HCG+? HCG (humaan choriongonadotrofine) is een hormoon dat tijdens een zwangerschap door het embryo wordt geproduceerd. HCG staat in verbinding met het regelcentrum in de hersenen, de hypothalamus. Die stuurt een aantal functies aan, zoals de stofwisseling, eetlust en vetverbranding. Door het toedienen van een kleine hoeveelheid HCG wordt de hypothalamus beïnvloed. Deze activeert de vetverbranding en onderdrukt het hongergevoel.

De natuurgenezeres bezweert me overigens dat haar preparaat geen hormoon bevat, en dat het ook geen medicijn is, maar een vloeistof waarin 'frequenties' van HCG zitten. 'Het unieke van Bio-HCG+ is dat het alleen de frequenties bevat, maar niet het daadwerkelijke hormoon. Dit is mogelijk doordat het HCG door geavanceerde apparatuur is omgezet in een bio-energetische vorm. Aan de Bio-HCG+ worden extra frequenties van orthomoleculaire- / homeopathische- / Ayurvedische middelen en neurotransmitters toegevoegd die het afvallen positief beïnvloeden.'

Je reinste adacadabra. Maar wat beloven ze: 'Door Bio-HCG+ verdwijnt het vet op die delen waar het over is, zoals dikke dijen, bovenbenen en buikvet. Het gaat alleen om het overtollige vet, niet het structurele vet dat in de spieren zit. Je krijgt dus geen "ingevallen gezicht". Je volgt daarnaast je een 500 calorieën dieet, vrijwel vet- en koolhydraatvrij. Het verbod op vet gaat zo ver dat je ook geen gezichtscrème mag gebruiken en geen crèmespoeling in je haar.

'O', roept Leen, 'dat heeft Margriet van der Linden (Opzij/'Zomergasten') ook gedaan! Nu je die crème noemt herken ik het. Wat is die ervan opgeknapt! Die was dik!' Het is een mooi vooruitzicht. Ik hoop alleen niet dat ik van dat háár krijg.

Ze is vandaag zo happy

'Are you happy?' sms ik rete-nieuwsgierig. 'Vandaag ben ik zo happy, zo happy, zo happy, ik ben behoorlijk happy, zo happy was ik nooit,' schrijft ze na een tijdje terug. Hè, héérlijk!

Bye bye geitenkaas

De batterij is opgeladen: de nieuwe camera kan in werking. Wat te fotograferen? Mijn laatste ontbijt voor de komende tijd dan maar. Ik ga zo naar een diëtiste en die gaat mij bijstaan. Dus bye bye geitenkaas, bye bye lekkere jam uit Slovenië. Veel appels zullen het wel worden en veel kopjes thee. Zij heeft een preparaat dat het proces gaat ondersteunen en ik kan het met en zonder haar persoonlijke ondersteuning afnemen. Mét, roep ik, mét! Zuster, ik kan het niet alleen. Het citroensapdieet heb ik vorig jaar anderhalve maand volgehouden. Ik moet een regime voor altijd en eeuwig, dat wel af en toe een zonde toestaat.

Helaas valt deze diëtiste, die van beroep eigenlijk natuurgenezeres is, ook weer onder de natuurgeneeswijzen. Dus dat budget is straks wel op. Volgend jaar maar een schaal hoger bij de ziektekostenverzekering, dan kan ik me wat ongeremder laten bepotelen.

Jordaanfestival

Behalve dat wij naar een optreden van de Oudere Meisjes luisteren en het het Autovrije Zondag is, is er ook nog de Dam-tot-Dam-loop, is het Suikerfeest en - last but not least - het is Jordaanfestival. Wat een hysterisch feestelijk weekend! Je zou ervan gaan emigreren.

Het Jordaanfestival is sinds twee jaar op de kop van de Elandsgracht bij de Marnixstraat, waar het de Appeltjesmarkt heet - maar dat weet bijna niemand. Er zijn dit jaar veel en veel en veel te veel mensen geweest, hoor ik op AT5. Het zal wel komen omdat ik er nauwelijks was, maar ik heb er dit jaar helemaal geen last van gehad. Dat mag overkomen als non-nieuws, maar voor mij persoonlijk is het een bijzonder heuglijk feit. Even door de meute wringen op weg naar de Spaardammerbuurt, veel geblondeerde dames en heren op scooters en scootmobielen die midden op het kruispunt stilstaan, maar dat ben je 100 meter verder ook weer vergeten. Als ik thuiskom is het extra druk en 'gesellig' bij Café De Jordaan, maar de muziek is uit.

Nog even speur ik naar affiches op het caféraam waarop ze hun eigen Elandsgrachtfestival aankondigen, de plaag van mijn leven, doorgaans een week na het officiële Jordaanfestival, maar nergens zie ik ze hangen. Op internet kom ik er ook geen enkel bericht over tegen, zouden ze de strijd verloren hebben? Hebben alle klachten van de buurt eindelijk effect gesorteerd? Ik vind alleen iets over een Indoor Elandsgracht Festival in Marcanti Plaza. Yes! Volgend weekend rust!

Autovrij

Vandaag weer een Sara-feest! Te U. realiseer ik me dat ik niet naar huis kan! De jaarlijkse autovrije zondag waar menigeen zich over opwindt maar die ik doorgaans langs me af laat glijden, verhindert nu dat ik mijn agenda van vandaag probleemloos kan afwerken. Alles gaat veel meer tijd kosten. Was ik maar met de trein gegaan. De vraag was steeds geweest: hoe moet oude T. Katja op autovrije zondag vanuit Slotervaart naar de Spaarndammerbuurt komen? Ik vermoed dat de versperringen alleen opgeworpen zijn bij de afritten van de A10 en dat je er op andere plaatsen gewoon onderdoor kunt rijden...

Ik besluit de auto te parkeren bij het werk te Sloterdyke en met de tram naar huis te gaan. Er staan bij de afrit van de Haarlemmerweg tientallen stadswachten de automobilisten de stad uit te dirigeren. Wat een werk, geld, organisatie! Bij mijn werk ben ik de enige parkeerder. Raar om morgen daar de auto weer weg te halen, terwijl ik ziek ben! Zal ik bij de collegae op de koffie gaan?

Daar bij het werk - zo'n bedrijvenwijk zonder mensen - gebeurt trouwens iets raars. Er staat een jongen met een weekendtas aan de schouders door de ramen van de kantine te gluren. Wij staren elkaar aan. 'Hallo', knikken we gereserveerd. Moet ik vragen wat hij daar doet? Maar ik moet de cadeautjes halen. En ik ken mezelf: voor je het weet raak ik weer tot mijn oren ergens in verzeild. Ik loop richting station, maar talm toch en kijk om. De jongen loopt vreemd te heen en weren. Uiteindelijk gaat hij naar binnen. Heeft hij een pasje? Is hij een collega van de drukkerij? Hani501 sms't bemoedigend: 'Wie weet staat het gebouw er morgen niet meer'. Bij Station Sloterdijk verzamelen zich luidruchtige skaters. Met trommels en ander geroffel. Houd daarmee op! Dit wordt een feestdag, men kan er niet omheen.

In de tram zie ik dat in de stad gewoon auto's rijden. Wel heel weinig, en hier en daar is wordt op de weg een straatfeest opgebouwd, maar toch. Er rijden auto's. Als ik van de Haarlemmerweg beetje zigzag naar de Postjesweg was gereden had ik waarschijnlijk met de auto gewoon naar de binnenstad kunnen rijden. Had ik T. Katja ook even kunnen halen.

We gaan naar een voorstelling over 'Oudere meisjes', van de damesgroep Dolores. 'De voorstelling confronteert het publiek met de leuke, moeilijke, mooie en hilarische kanten van het ouder worden. Het gevarieerde repertoire bevat prachtige nummers zoals Zap Mamma's 'Qu'est-ce qu'on fait' en het verstilde 'Rozengeur en Maneschijn' van Herman van Veen. Dolores zingt, van klassiek tot rap, van een Arabisch liefdeslied tot een popnummer.' Hoop maar dat het niet al te confronterend herkenbaar is.

De kunst van bij jou horen

Vandaag woon ik een huwelijksfeest bij van twee vijftigers die al 21 jaar samen zijn, al twee grote dochters hebben, en een akelige ziektegeschiedenis (kanker) achter de rug. Nu vieren ze temidden van hun familie en vrienden het leven. De liefde. De formaliteiten zijn eerder deze week al geweest, nu is het feest met veel prachtige toespraken en live muziek. Bride en groom, beiden hartstochtelijk koorzangers, zingen elkaar met grote liefde toe. Hij zingt haar 'Voor Haar' toe van Frans Halsema. Zo mooi, zo vol. Iedereen begint te sniffen. Zoveel liefde! En dat in het echte leven. Het is niet eens een film!

In de 'pauze' loop ik een ex-collega tegen het lijf die ik tien jaar niet gezien heb en wat doe je? We vatten de laatste tien jaren even voor elkaar samen. Werk, wonen. Verlaten, gescheiden, nieuwe liefdes, nieuwe (des)illusies... Ik vraag me af hoeveel mensen in de zaal zitten die zouden willen dat ze zo'n grote liefde hadden. 'Al die eenzamen hier', praat ik tegen Gilles naast mij, 'hoe voelen zij zich nu? Gesterkt door deze grote liefde? Of extra eenzaam?' 'Jij bent toch niet eenzaam?' vraagt hij ongerust. 'Nee, ik even niet' (ik zit tenslotte as we speak allerschattigst hand-in-hand met Bobby), 'maar hoeveel van de aanwezigen wel? Jij?' 'Ik ben al vijfendertig jaar samen', onthult Gilles, 'al vanaf mijn achttiende. Maar niet getrouwd. Inderdaad, je liefde met de mensen delen, het is misdádig.'

En natuurlijk is dat kleingeestig geneuzel. We gunnen natuurlijk het bruidspaar het leven en de liefde van harte, zeker na die onvoorstelbaar zware jaren, en we proosten hen - met de 200 andere gasten - stralend toe.

Claudia de Brey zong het lied ook bij Pauw & Witteman

Guasha (2)

Toeval? Of moet het zo zijn? In de nieuwe Happinez lees ik over guasha-therapie. Dezelfde Monique Jansse die in een vorig nummer zo'n verrukkelijke massage beschreef, dat ik de masseuse ben gaan zoeken en gevonden heb, is nu te Bunnik op consult bij ene Mei Mei Yu geweest. Die doet ook aan guasha. En hier klinkt het helemaal niet naar mishandeling. Op de een of andere voelt het heel anders als een tengere Chinese vrouw genaamd Mei Mei je met een jade-steen over je huid zou schrapen dan wanneer een middelbare man dat doet. Maar waarom zou een middelbare man niet even voorzichtig behandelen als zo'n Chinese?

Ik wil het eigenlijk wel proberen, want stel dat het helpt, en dat ik uit onbekendheid niet naar zo'n behandeling durf. Maar ik heb toch het idee dat ik eerst naar de huisarts moet om te vragen wat hij ervan denkt. Ik vrees trouwens dat hij er helemaal niets van denkt omdat hij het niet kent. Misschien is het tijd voor afscheid en voor een andere huisarts.

De Amsterdamse guasha-therapeut houdt praktijk bij het antroposofisch gezondheidscentrum aan de Weteringschans. Die zeggen uit te gaan van de mens en niet van geïsoleerde klachten. Will vertelt dat ze wel eens bij een dokter daar is geweest die behalve regulier arts ook acupuncturist is. Dat spreekt mij wel aan. Misschien kan ik bij hem patiënt worden.

Sinds twee dagen ben ik officieel ziek thuis. Ik ben de halve dag aan het bellen met assistentes om afspraken te maken. Het kost veel moeite om alleen al tot assistentes door te dringen, want een beetje een dokterspraktijk heeft een telefooncentrale met keuzemenu's. Maar ja, als je na tien minuten geërgerd de hoorn op de haak gooit ben je nog geen stap verder. Volhouden. Dit is weer een kwestie van 'Doorzwemmen Jantje'. We komen er wel.

Artikel over Guasha bij Mei Mei Yu

Chez Favié revisited

Hani501 en ik schaffen voor haar verjaardag een supertelelens aan en voor mij een nieuwe camera Panasonic Lumix. Bij Foto Booms aan de Van Woustraat. En of hij een total loss-verklaring wil schrijven vanwege mijn verdronken camera. Om bij te komen van deze enorme aankopen doen we een rondje Amsterdamse Bos. Ik ben echter zo moe dat we na een half uurtje slenteren onze tijd opmaken bij Chez Favié.

'Je bent al anderhalf jaar niet geweest!' zegt Favié. Verdomd, de laatste keer was inderdaad 20 april 2008. Zou hij steeds mijn blog checken of ik weer over hem schrijf?

Ditmaal heeft hij allemaal nieuwe beelden in het café. Deze houten Disney-beelden komen uit de tuin van Jopie Kruis, vertelt hij, alsof wij weten wie Jopie Kruis is. Maar daar heeft hij dan weer knipsels over. Bokskampioen. 'Ik zit al 35 jaar in het Amsterdamse Bos. Vroeger had ik het restaurant aan de Bosbaan. Daar kwam van september tot november Jopie Kruis na zijn rondje rennen in de Bosbaan duiken. Zó'n torso had die man, zó'n torso!' We bekijken de krantenknipsels over Jopie Kruis in de Bosbaan. Met foto.

De houten Disney-beelden krijgt Favié niet zo mooi opgeschilderd, maar totaal verweerd. Hij knapt ze zelf op. Dat inkleuren vergt nog heel wat interpretatie, by the way. Zo is er een beest bij dat een beetje op een krokodil lijkt, maar die heeft hij wit geschilderd. Hij weet niet welke Disney-figuur het is en of-ie groen had gemoeten.

T. Katja vindt Chez Favié een café voor Wilders-stemmers, vertelt Hani501. Ik vind het meer een café voor iedereen, zeg ik, vast ook Wilders-stemmers, maar ook Pechtold-stemmers. Ik knap er tenminste enorm van op.

Wij bekijken de boswachter die aan het gluren is naar de Grote Weide. Daar gebeuren rare dingen, zegt Favié veelbetekenend. Als wij niet begrijpend genoeg hummen, legt hij uit dat daar vaak stelletjes van bil gaan. Overdag. Voor het oog van iedereen. Dat vindt de kanoverhuurder niet fijn, die dan de boswachter belt, die eerst op afstand een foto maakt om aan te tonen, et cetera. Wij moeten eens weten wat er allemaal gebeurt in het Amsterdamse Bos. Vijftig lijken liggen er vast wel. 'Je moet hier na zonsondergang niet komen,' zegt hij waarschuwend. En: 'Ik kan wel veertien dagen vertellen'. Ik zou er zo veertien dagen naar kunnen luisteren.

Troubled Water

Naar de Algemene Beschouwingen kijken gaat na een paar uur ook vervelen. Hoe scoren de oppositieleiders? Gelukkig heb ik mijn Cineville-pas. Mooie verstikkende dramatische Noorse film gezien in Cinecenter: Troubled Water.

De hoofdpersoon - Thomas - is vrijgelaten uit de gevangenis waar hij acht jaar heeft gezeten voor kindermoord. Hij heeft deze moord altijd ontkend, en ziet hij zijn vrijlating als een nieuwe kans om iets van zijn leven te maken. Hij is een getalenteerd orgelspeler en wordt aangenomen bij een kerk in Oslo. Door zijn talent en zachtaardig karakter wordt hij al snel gewaardeerd door zijn omgeving.

Thomas heeft zijn verleden geheim gehouden, maar de waarheid komt boven water wanneer op een dag een lerares met haar klas de kerk komt bezoeken. Ze herkent de orgelspeler als de man die veroordeeld was voor de moord op haar zoon. De nog altijd door verdriet achtervolgde moeder kan niet accepteren dat hij een nieuw leven heeft weten op te bouwen en raakt door hem geobsedeerd. Als Thomas een verhouding krijgt met de pastor Anna, die een zoontje heeft dat sprekend op het slachtoffertje lijkt, werkt de film langzaam naar de verstikkende climax toe. Het grote thema van de film (kunnen we vergeten en vergeven) komt hard aan: misschien moeten we vergeven, maar soms is dat te veel gevraagd.

De titel van de film verwijst naar de beek, waar het jongetje voor het laatst is gezien, maar ook naar de hartverscheurende versie van Bridge over troubled water die Thomas op het kerkorgel speelt. Paul Simon en God bieden misschien een béétje troost, maar uiteindelijk is iedereen op zichzelf aangewezen.

Burlen

Hóór je dat dan niet? vragen Zuslief en Zwager ongelovig. Nee ik hoor het niet, het burlen. Nacht na nacht die ramen open. Maar weet ook niet hoe het klinkt en waar ik naar moet luisteren. Het was echt heel hard, zeggen ze. Stamp dan op de vloer als je het weer hoort, zeg ik. De laatste nacht wordt Bobby er wakker van. Hóór je het niet? Nee ik hoor niets. Nou misschien toch, dit geluid?

De laatste avond maken we grappen over het aanstaande verjaardagsfeest dat Zuslief staat te wachten met maar liefst 73 gasten. Ze vindt het wel jammer dat wij er niet bij zijn, want wij zijn echte aanjagers en hebben altijd goede ideeën voor vermaak. Zoals: Kun je de gasten niet een wedstrijd burlen laten doen? O Henk! Wat burl jij prachtig. Burl nog wat méér! Of een dropping diep in de uitgestrekte bossen? Of beter nog: we droppen de oma's in de bossen en dat de gasten ze dan zoeken. We snikken van het lachen, o wat zijn wíj leuk. Kwik luistert met ongelovig opengesperde ogen naar dit stadse slap geouwehoer.

Blub blub

Zuslief heeft voor haar verjaardag een prachtige nieuwe fiets gekregen, dus die gaan we infietsen. Langs bossen, landerijen en meren. Ik mag op haar oude Batavus, waar sommige onderdelen niet helemaal jofel meer aan zijn, zoals de snelbinders. Niet dat ze vanwege de snelbinders een nieuwe fiets heeft - dat klinkt naar een nieuwe auto kopen omdat je asbakje vol is. Enfin, ze zegt: Doe je rugzakje maar niet achterop die fiets, die raak je kwijt, doe de inhoud maar in mijn fietstas. Een superfietstas. Blijkt ze ook twee waterflesjes in die fietstas gedaan te hebben. Die zijn op de hobbelpaden aldaar opengesprongen.

We maken een prachtige fietstocht: door de bossen naar Neu Sammit, via Alt Sammit naar Reimershagen en dan weerom naar Kirch Kogel. Mooi, gezellig, fijn, en op de stoep van het nieuwe Reiter Stuebchen van Alt Sammit weer helemaal bijgepraat. De staatsiefoto die ik van plan ben te maken van ons schiet er zomaar bij in.

Als we thuis komen blijkt mijn camera verdronken, met alle prachtige foto's van het droomreisje naar Mecklenburg Vorpommern. Dat wordt de komende dagen onderzoek doen bij de diverse verzekeringen, of er nog wat geld te vinden is.

Mais

Een plaatje dan nog, van de mais. Zelf geschoten. Het gaat niet zo goed met de mais in Mecklenburg Vorpommern, het is als ik Zuslief mag geloven in het Oosten - voorbij de Elbe - dit jaar veel te droog.

Dit veld valt zo te zien nog wel mee, maar we zijn inderdaad op weg naar hier langs veel uitgedroogde maisvelden gereden. Een heel verschil met de zwaargroene maisvelden in Nederland (waar tegenwoordig middenin allemaal wiet geteeld schijnt te worden, hoorde ik laatst op de radio). Geen idee of dat in Duitsland ook speelt. Die verdorde mais is een zoveelste tegenvaller - naast de lage melkprijs.

Die mais is niet alleen voor de koeien als voer, maar ook voor de Biogasanlage die boer na boer nu aan het bouwen is. Grote ronde tonnen waar mest en mais in liggen te gisten, wat allemaal energie voor het dorp oplevert en dus omzet, die ze goed kunnen gebruiken sinds de gehalveerde melkprijs. Bij het bedrijf van Zuslief en Zwager wordt er ook één gebouwd: drie grote ronden betonnen vloeren liggen al klaar. Zou de mest wel gisten zonder mais?

Naar het plaatje kijkende: het lijkt hier wel Amerika. Toch?

Mecklenburg Vorpommern

Vandaag lopen we na het langdurig uitslapen en boeken en blaadjes lezen een grote ronde om het huis: van Kirch Kogel naar Alt Sammit, dan naar Rum Kogel en weerom. Dwars door grote vlakken bossen en akkers, die al dan niet geoogst zijn. Langs alle bosranden staan jagershutjes. Het geldt niet voor alle foto´s op nijn blog, ik mix graag facts and fiction, maar deze foto heb ik zelf gemaakt.

De bermen onderweg zijn doorwoeld door de wilde zwijnen, maar in het echt komen we ze niet tegen. Een (1) ree slechts zien we. En twee kikkertjes. Waarom deze deelstaat Mecklenburg-Vorpommern niet populairder is bij Nederlandse toeristen die van rust en ruimte houden, vragen wij ons af: al die prachtige wijdsheid en leegte, de bossen, de meren, de mooie stadjes, de rijke geschiedenis, de fantastische kust...

Nog even over het wild: volgens Zwager burlen de edelherten elke nacht. Dat doen ze twee weken per jaar, als ik het wel heb, dus dit is heel speciaal. Ik heb niets gehoord en zet ´s nachts de slaapkamerramen wijd open om deze ervaring niet te missen. Best koud, maar voor de natuurervaring moet je wat over hebben. Nog een nachtje waken!

Brieven

Maandagmorgen. Het gezinsleven is helemaal stilgevallen. Ze zijn naar het bedrijf en naar school. De nieuwe hond zit in zijn hok. Even andere sferen. In bed lees ik de gehele briefwisseling tussen dichteres M. Vasalis en uitgever Geert van Oorschot. Heel mooi. Warm van toon. Ook de zakelijke brieven over de afrekeningen. Wat waren dat nog eens tijden toen mensen elkaar zulke mooie lange aandachtige brieven schreven. Gebeurt dat heden ten dage nog? Nu mailen, bloggen, msn-en en twitteren we. De code is: kort. Drie alinea´s is wel voldoende. Lengte is ook mooi, tenminste als men

Vasalis (Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans) en Van Oorschot waren leeftijdgenoten. Beiden geboren in 1909, hij leefde tot 1987 en zij tot 1998. Hij was de oprichter van de beroemde literaire uitgeverij Van Oorschot, waar zoon Wouter van Oorschot nu de scepter zwaait. Vasalis bracht drie bundels bij hem uit, die al die jaren bleven verkopen.

Zij correspondeerden vanaf 1951 tot de dood van Van Oorschot in 1987. Toen het begon probeerde Van Oorschot haar dus over te halen nieuwe gedichten te leveren, en veel van de eerste jaren van de correspondentie draaide om dat thema, maar zij liet zich niet overhalen. Soms is ze bijna zover, maar dan trekt ze zich toch weer terug. Met de jaren neemt de correspondentie in diepgang toe. Steeds meer levensthema´s komen aan de orde. Hoe die twee over hun leven schrijven is mooi, de spanningen rond de zelfmoord van Van Oorschots eerste zoon zijn mooi, het conflict tussen vader en zoon Van Oorschot over geld, dat komt nooit meer goed, en hoe ze mededirecteur Gemma Nefkens buiten schot proberen te houden. En uiteindelijk de thema's aftakeling, ziekte en dood, vooral van de oude Van Oorschot. De brieven zijn goed geannoteerd, maar je komt uiteindelijk niet veel meer feiten te weten dan dat Vasalis en Van Oorschot er over en weer over schrijven.

Vasalis kende ik al, maar nu wil ik ook alles wel van de Van Oorschotjes lezen.

Feestartikelen

Sinds ik een hobby heb ontwikkeld als Chef Decorette met als favoriete leverancier de firma Feestartikelen.nl (uit Zwolle) geef ik daar af en toe graag uiting aan. Of de mensen het nu willen of niet. Zuslief heeft een groot hoog huis met grote hoge kamers en een grote hoge keuken, dus die hebben we volgehangen met speciale slingers. Vier pakjes had ik besteld, geen idee hoeveel erin zat. Veel dus. Uren werk weer, ik herinner het me nog goed van 31 december afgelopen jaar, doodsangsten op de hoogst denkbare keukentrap.

Ik val een keer bijna van de trap af, want het valt niet mee om met en onzichtbare nylondraadjes, schaar en plakband ver boven je in de weer te zijn. Leesbril op en af. Want als ik met de leesbril (+2,5) bovenop sta te wiebelen om de onzichtbare draadjes vast te knopen en ik kijk per ongeluk naar beneden, dan golft de vloer ver weg en vaag.

Kwik, Kwek en Kwak en hun vader vinden het allemaal een beetje overdreven met die slingers, om eerlijk te zijn een beetje erg overdreven, en ze hopen dat ik niet ook nog eens buiten de boel ga optuigen, want dan gaan ze zich wel heel erg schamen. Gelukkig zegt Zuslief dat ze het wel leuk vindt.

Humor om te lachen

Favoriete video van Kwik, Kwek en Kwak. Voor mijn lieve lezertjes.

Seebruecke

Eigenlijk een beetje te oud worden voor de namen Kwik, Kwek en Kwak, want ze groeien als kool, maar onder deze namen zijn ze nu een beetje beroemd geworden en zelf vinden ze het niet erg om zo op mijn blog te verschijnen. Dit zijn ze dus.

Ter ere van Zusliefs 50e verjaardag doen we een Geburtstag-uitje naar Rerik aan de Oostzee. Voor de staatsiefoto op de Seebruecke. Dat is ruim een uur rijden en we gaan met zijn allen in 1 auto. Dat is dus maar liefst twee keer ruim een uur feest, want Kwik, Kwek en Kwak hebben allemaal apparaten, zoals iPods en andere MP3-spelers alsook diverse Handy´s met daarop spelletjes.

Het stormt enorm in Rerik, felle zon met enorm hoge golven, terwijl er bijna nooit golven zijn in de Oostzee, zeggen ze. Zeer speciaal. Ze zingen onderweg en aan het strand aan een stuk door hetzelfde lied: ´Als der grosse Larry kam, mit seiner Muskelpracht, da hat Spongebob sich zum Deppen gemacht...´ Geen idee waar het over gaat.

Lijstenmaker op zee

In een grijs verleden was ik een poosje Chef Lijstenmakerij bij een lijstenmakerij. Een van de lijstensystemen die we daar verkochten waren Barth lijsten. Handig, strak, stevig, stapelbaar. Zie foto. In die tijd heb ik voor Zuslief en haar man eens drie prenten ingelijst, waar ze nog altijd zeer content mee is. Die prenten maakten deel uit van een reeks waar ze er nog heel veel van heeft. Nu ze binnen afzienbare tijd (overmorgen) een nieuwe respectabele leeftijd bereikt vroeg ze of ik zeven van die lijstjes kon meenemen. Met passepartoutjes. Buitenmaat 30x30, binnenmaat 23x23.

Ik een beetje heen-en-weren: zou ik naar de Hema, naar Ikea, naar Van der Linden, of naar Ex? En waar scoorde ik passepartoutjes van het juiste formaat? Want de Hema heeft wel mooie passepartoutjes, maar alleen met binnenmaat 17x17. Nee, die niet, dan valt er teveel van de prent af, zei Zuslief gestreng. Nadat ze me een afbeelding van een van de ingelijste prentjes had gestuurd zag ik onmiddellijk: dat is een Barth-lijstje.

Het werd natuurlijk een enorm nippertjesgedoe, maar wel weer hilarisch: breedgrijnzend ´n beetje afdingen bij de medewerkers van Ex (`Ik krijg altijd 50% korting´), bestellen, grijnzend een te snel tijdschema doordrukken, en alles ging goed. Vlak voor vertrek kon ik de stapel lijstjes in de bolide leggen.

Nu ben ik de prenten aan het inlijsten. Het is al wel vijftien jaar geleden dat ik dit werk voor het laatst deed, maar de handelingen zitten nog helemaal in mijn systeem. Partijtje herbeleving van heb-ik-jou-daar. Heel therapeutisch allemaal.

Jeugdvoetbal

De eerste ochtend in het verre oosten is voor het voetbal. Neef 1 heeft competitie in Guelzow en Neef 2 in Guestrow. Het speelt zich allemaal af van tien tot elf en van elf tot kwart over twaalf. Het is een heel geregel, gezinsleven. We verdelen de neven en de diverse vrienden over de diverse auto´s en gaan aanmoedigen.

Dorpsvoetbal is een bijzonder sociaal systeem. In Guelzow kijken we naar klasse D, in Guestrow naar klasse C. Ouders om het hek, die alle perikelen doornemen, de trainers, het gewicht (in diverse betekenissen des woords) der zonen, het recht en het onrecht. En hoe lang ze bij de club blijven. Meisjes hebben zo´n systeem niet. Nog niet.

A human condition

Nog een muziekje. Muziek is het enige wat er echt toe doet, zegt ook mijn nieuwe jazzvriend. En dan niet ingeblikte muziek, zegt hij, maar muziek met een ziel.

Ik ben bijna op weg naar het verre oosten. Hoogste tijd om nog even de iPod bij te laden, op naar de 3000 nummers. Lucinda Williams ('Essence') komt er op, Anne Sofie von Otter ('I let the music speak'). Een tuiltje wereldmuziek. Een van de artiesten die nu ook integraal in de collectie mag is k.d. lang. O! Zes cd's heb ik. Het oudere werk. Voor wie ook van haar houdt: er staan mooie nummers op YouTube. 'Feeling unfullfilled is a human condition', zegt ze, schalks lachend. Of zegt ze: 'The human condition'?

Sjamanisme als vorm van rebellie

Daar is ze dan, vanavond in het Bimhuis: Mari Boine, de Lapse uit het noorden van Noorwegen. Ofwel Sami. In ons land is ze vooral bekend om haar 'meditatieve kwaliteiten', overigens tot haar eigen verbazing. Ze zei ooit tegen De Standaard: 'Mijn eerste songs waren ontzettend kwaad. Ik was een politiek activist. Ondertussen heb ik een andere manier gevonden om te rebelleren, bijvoorbeeld door het sjamanistische element in mijn muziek op te bouwen. Naar het sjamanisme teruggrijpen is een daad van verzet. Voor mensen die niet uit onze traditie komen is het vaak een mode, een zoveelste exotisch gebruik waar ze even van nippen.' Ze heeft dus ook meerdere malen samengewerkt met de beroemde Noors-Amerikaanse jazzmuzikant Garbarek. Boine: 'Voor mij is jazz traditionele Afrikaanse muziek. Ze is geëvolueerd, maar heeft nog steeds de vrijheid van instelling die traditionele muziek ook heeft. Andere nummers van mij zoals "Butterfly" zijn weer beïnvloed door Noorse kerkhymnen. Ik vind het fijn dat je alle soorten links naar andere muziek hoort. Ik hoef niet zo nodig een 'zuivere' Sami-cultuur te vinden, daarvoor meng ik te graag.' Terwijl wij langs het IJ naar het CS wandelen en ik haar een 'hogepriesteres' noem, verzanden mijn nieuwe jazzvriend en ik een hoogdravende discussie over dat woord. Hij vindt dat dat woord (die functie) uitsluitend voor de joods-christelijke religie gebruikt wordt, terwijl artiesten als Boine teruggrijpen op het paganisme. Volgens mij - indachtig de tarot - wordt het breder gebruikt, voor meerdere religies, en ook als metafoor gebruik voor een bepaalde houding / overwicht / meeslependheid. Nu ik het google hebben we allebei gelijk. Het woord wordt grotendeels gebruikt voor het oude jodendom, maar af en toe ook in andere verbanden en culturen. Sommige popartiesten worden zo genoemd, Obama wordt zo genoemd, en 'leiders' in de Wiccatraditie. Enfin, thuis zoek ik in iTunes naar meer muziek en stuit ik op de cd 'Eight Seasons' waar dat nummer 'Butterfly' op zou staan. Verhip, die cd (met rennende rendieren op de cover) ken ik. Die hebben Leen en Ekfa me jaren geleden gegeven! Zit in mijn box Wereldmuziek. ('Dat kan', zegt Leen desgevraagd, die zich dit niet herinnert. 'Wij vinden jou enorm etnisch.' Volgens haar zijn wij een paar jaar geleden met zijn drieen naar een fim over een eskimo geweest zijn, die drie uur lang over het ijs zwierf. O, zeg ik. Want niets herinner ik mij daarvan.) Toen ik de cd kreeg begreep ik er weinig van. Het is totaal anders als je iemand ziet en hoort optreden. Dit is een heel mooie avond. Heb er weinig woorden voor. Die trance waar wij allen in raken. Het publiek gaat uit zijn dak. Laat ik deze cd ook maar in de iPod laden.

Uitzending Gemist

Troost

Dat is mooi. Zo kent niemand de Nederlandse voetbalsters, zo praat iedereen over ze. Sommigen van de vriendinnen zijn ze zelfs tot troost in het leven.

'Wat is uw enige troost, beide in leven en in sterven?' luidde vraag 1 ooit bij catechesatie. De Dordtse Leerregels, geloof ik. Ze stonden achter in het psalmboekje, dus als je niet naar de preek wilde luisteren zocht je bijvoorbeeld daar afleiding. Zo'n tekst komt dan zomaar in zijn geheel weer bovendrijven. Het antwoord mag u overslaan, maar het klonk aldus: 'Dat ik met lichaam en ziel, beide in het leven en sterven, niet mijn, maar mijns getrouwen Zaligmakers Jezus Christus eigen ben, Die met Zijn dierbaar bloed voor al mijn zonden volkomenlijk betaald en mij uit alle heerschappij des duivels verlost heeft, en alzo bewaart, dat zonder den wil mijns hemelsen Vaders geen haar van mijn hoofd vallen kan, ja ook, dat mij alle ding tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heiligen Geest van het eeuwige leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.' Dat er zulke tekst in je hoofd zit! Maar dit terzijde.

Vrouwenvoetbal. Als ik zondagavond zit te kijken - best moeilijk als je alle speelsters nog niet van elkaar kunt onderscheiden, ze hebben allemaal een paardenstaartje - wordt het steeds spannender. Bobby had de hele week gekeken op Eurosport en had zich opgewonden dat Studio Sport ze helemaal had laten liggen en er pas op was gesprongen toen bleek dat de kijkcijfers bij Eursport zo toegenomen waren. Tijdens de verlenging begin ik allemaal sms-jes uit te zenden naar wie ik inschat dat ze ook zitten te kijken. 'Ik kan het niet aan als ze penalty's moeten gaan schieten!' Sms-en we. Maar als de Engelsen een minuut voor tijd hun tweede goal hebben zijn we toch enorm teleurgesteld.

Het is fijn om ze zo vrolijk door de poortjes van Schiphol te zien komen, verrast door de grote media-aandacht. Ik lig helaas al geheel onder zeil wanneer ze bij Pauw & Witteman optreden.

Lieder im Freien zu singen

Ton Koopman blijkt niet het echte afscheidsconcert van het ferstival Oude Muziek, want zondagmiddag is er nog een optreden van het Berlijnse RIAS Kammerchor in de Geertekerk. Het zingt Mendelssohn: koorliederen, motetten en psalmen. 'Lieder im Freien zu singen', zo noemde Mendelssohn zelf zijn drie bundels op.41, 48 en 59 uit de jaren 1830-1843. Het zijn in totaal achttien 'wereldlijke liederen' voor vierstemmige gemengde koorbezetting. Liederen om te zingen in de openlucht, een Duits verschijnsel dat de amateuristische muziekbeoefening situeert in een gezonde omgeving van gezonde boslucht, wandelschoenen en boterhammen in de rugzak. Het zijn geen kampvuurliedjes, overigens.

Hoe dan ook, het Rias Kammerchor zingt schitterend. Loepzuiver. Voor wie het wil luisteren: bij iTunes is natuurlijk van alles te vinden. Het koor heeft vele cd's gemaakt, uitgegeven bij Harmonia Mundi France. Het heeft veel internationale prijzen gewonnen, zoals de Grand Prix du Disque, een Académie Charles Cros, een Edison Award, een prijs van de Deutsche Schallplattenkritik en een Cannes Classical Award.

Raak aan de praat met een paar goed Nederlands sprekende Duitse jongeren, vrijwilligers bij dit festival. Zij vertellen dat dit RIAS-koor van oorsprong het radio-koor was van West-Berlijn, het is in 1948 opgericht als koor van de radio-omroep in de Amerikaanse sector (RIAS Berlin). Als we daar grapjes over maken ('You're now leaving the American sector' klonk het immers in de ondergrondse) zegt het meisje: 'Liever niet doen. Dat was niet leuk.' Ik heb het idee dat zij van ná de Wende is, maar blijkbaar ligt die naoorlogse tweedeling van Duitsland ook bij de jonge generatie nog steeds gevoelig.

Na afloop blijven meer mensen napraten. Als je ze mag geloven is het festival dit jaar minder bezocht dan andere jaren. Het is een beetje raar om Mendelssohn en Haydn op een festival Oude Muziek te luisteren. Liever wil de liefhebber van 'oude muziek' óudere muziek. Middeleeuws, renaissance, barok.