Akkoord

Wat zal je erover zeggen. Daar staan ze dan. Drie vrolijke relatief jonge mannen in de kracht van hun leven. Ze slaan elkaar op de schouders van plezier. En dat tegen een achtergrond van textiele handwerken. Ze hebben er duidelijk zin in. Alles is even positief. Alles wat ze zeggen wordt herkauwd en herkauwd. Voor de grap plak ik er een plaatje bij van de presentatie van het vorige regeerakkoord. Die straalden toen ook.

En dan volgen de eerste reacties, van de oppositie, de belangengroepen. Iedereen zegt wat-ie moet zeggen en toch moet het gezegd. Als journalist kun je de stukjes tekst die gaan komen ook wel invullen zonder dat de betrokkenen daadwerkelijk wat gezegd hebben, maar dat hoort niet. Je moet ze toch aan de lijn gehad hebben of op zijn minst een  tekstje van hun site geplukt hebben.

In Het Parool staat een verhaal over een oude Colombiaanse vrouw die al twintig jaar in Nederland woont, die op de Nieuwmarkt zong, illegaal was, thuisloos, en nu drie maanden in Ter Apel in detentie had gezeten. In de cel overleden aan een longembolie. Ze is begraven op begraafplaats St Barbara. Er waren heel veel mensen bij de begrafenis. Het verhaal staat niet op hun site, die gevuld is met de reacties op regeer-en gedoogakkoord. Is Nederland zo? Gaat Nederland zo worden?

Dat wordt eerst maar eens een partijtje Pauw & Witteman kijken, waar geloof ik de gehele oppositie bijeen zal zijn.

Zuid-Hollands Schoon

Geen mensen meer, geen knieën, natte jassen, alleen nog radiostemmen. Blij dat ik weer rij. Op de radio hoor ik ter hoogte van Utrecht dat er een file van 9 km staat tussen De Meern en Woerden, dus ik besluit tot omrijden via IJsselstein. Die route schiet niet echt op, vanwege de tientallen rotondes, maar het rijdt. Zuid-Holland  is mooi. Ook als het mist en miezert.

De afslag rechts naar Woerden mis ik, want  de naam Woerden staat niet op de borden, en zo verzeil ik te Schoonhoven. En dan? Geen idee. Uiteindelijk kies ik afslag Gouda in plaats van Krimpen aan den IJssel, wat een foutje blijkt te zijn. Maar zo anderhalf uur rijdende (en veel stilstaan) zie ik wel een schitterend stukje Zuid-Hollandse rivieren, dijken, kerken, molens, werven, pittoreske villa's en dijkwoningen, lelijke sociale woningbouw, bushaltes, fietsstallingen. Het is alleen meer een route voor een  dagje vrij dan voor woonwerkverkeer. Toch, ik moet het toegeven: het biedt wel mooie nieuwe beelden.

Overal in de mist en miezer fietsen scholieren met natte poncho's en bij de bushaltes middelbare dames met natte plastic regenkapjes. Is this 2010? Back to the fifties.Op het plaatje bij dit praatje zien we Moordrecht, waar ik in de nauwe straatjes verstrikt raak.

Cantates

Woensdag rustdag. Eerst maar eens Bach-cantates in het kapelletje, om bij stil te worden. Proberen stil te zitten. Op het meditatiekussen. Dat valt niet mee als je almaar aandrang hebt om te gaan bellen, mailen, twitteren, facebooken, redesignen, fotograferen, tekenen, shoppen, auto halen, musea bezoeken, wandelen, autowassen, en wat al niet. Nee, eerst stil zitten naar cantates luisteren. Dat de cantates voor de uitvoerenden (ook als ze professioneel zijn) echter hard werken is om zulke mooie muziek te maken, ook fysiek, dat realiseer je je als luisteraar niet altijd.

Verandering van spijs

Tijd voor een nieuwe vormgeving. Jammer dat men al doende de oude vormgeving niet ergens kan parkeren. En dat die nu voorgoed verloren is. Het zij zo. De foto's van de vorige vormgeving, waar ik niet eerst een plaatje van gemaakt heb, kwamen uit Wenen. Nu maar eens peinzen over de betekenis van deze verandering. Want de illustratie van een autoband stáát ineens niet meer. Of is-ie gewoon te groot? Moet ik nu andere onderwerpen? Moet ik ermee stoppen? In elk geval minderen. Nog maar één blog per dag.

Afgekeurd

'De APK is net aan de beurt, 7 oktober moet de auto gekeurd zijn, dus neemt u deAPK-keuring ook mee?' had ik gevraagd toen ik de Celica afgelopen donderdag bij de garage afleverde. Gisteren hebben we al contact gehad over een nieuwe dynamo van 649 euro. Vandaag belt hij - net als ik in bespreking zit. 'De auto is afgekeurd', meldt hij. Even heb ik een heftige herbeleving met het afkeuren van de Nissan100NX, toen de garagehouder met een schroevendraaier door de bodem prikte. Hij kon er niets van maken. Drie jaar geleden is dat alweer. We gingen er toen toch mee naar Frankrijk.

Frau wordt door de jaren steeds wat weerbaarder bij garages. 'Wat is het probleem?' vraag ik. 'Het zijn de voorbanden. Die zijn geheel aan gort (Of: 'naar god'). U heeft hele speciale voorbanden, die bijna nergens te krijgen zijn. Alleen Vredenstein heeft ze en ze kosten 171 euro. Ze moeten uit Amersfoort komen. Nu heb ik er 35% af weten te praten, maar toch. Mee, de achterbanden zijn nog goed, het komt van de voorwielaandrijving. Het is een heel bijzondere wagen en dan heb je ook bijzondere onderdelen...'

Wat ik ook geleerd heb is dat alles wat ze aan prijzen noemen éx btw en éx arbeidsloon à 75 euro éx btw is. Moest maar eens wat spaargeld gaan overboeken. Bij de laatstleden grote beurt - alweer ruim een jaar geleden - voorspelde mijn toenmalige garage bij de vólgende grote beurt een nieuwe uitlaat en een nieuwe distributiesnaar.

Händel

Het is alsof er elke week meer mensen komen bij Zing & Beleef Händel. Als alten zitten wij nu vijf rijen dik, de sopranen hebben er vier, en de tenoren en de bassen tellen er nu ook al allebei twee. Maar al zitten de alten met de grootste groep, we zijn een onzekere partij, we hebben moeite met de begintoon te vinden en onszelf überhaupt terugvinden in de kakefonie van melodielijnen.

Händel is echt moeilijker dan Bach was. Zoveel versierseltjes en tierelantijntjes! Vandaag ben ik moe en lukt het niet goed mee te komen, laat staan uit volle borst. De mevrouw naast me heeft het ook. We hebben allebei zin om stilletjes naar huis af te nokken en zachtjes te gaan wenen om zoveel onvermogen.

Gelukkig begrijpt de dirigent dat hij te ver gaat en doen we nog een 'See the conqu'ring hero comes!' tot slot. Dat is de melodie van 'U Zij De Glorie'. Dat harmonieert redelijk gemakkelijk met eenvoudige tertsen. Ik zal er een You-Tube filmpje van plaatsen, maar we zingen het gelukkig zeker twee keer zo langzaam als deze uitvoering.

Bijpraten met Leen komt er niet van. Want in de pauze bestuderen we de andere deelnemers. Vorige keer hebben we geïnventariseerd welke dames volgens ons van de dames zijn - best veel - en nu zien we overal moeder-dochter-setjes. Of tante-nichtje, daar willen we van af zijn. Veel dames glimlachen breed naar mij, en ik naar hen, Leen heeft dat niet.

Tenslotte hebben we nog het thema van de consumpties. In de pauze krijgen we een 'gratis' consumptie. Vorig jaar bij Bach slaagde ik er steeds in èn een kopje kov èn een glas wijn te scoren. Ik vond het wel een beetje gulzig van mezelf, en in die zin schandalig, maar de cursus is duur genoeg, hield ik mezelf voor. Maar dat lukt nu niet, men moet echt kiezen. Als ik koffie neem is de wijn op. Leen drinkt geen wijn en gaat zich te buiten aan een tweede koekje. Zij voelt zich dáár dan weer schuldig over. 'Eigenlijk neem ik alleen koffie omdat ik een koekje wil. Zondaars zijn we, allemaal zondaars.

Demissionaire mannenbroeders

Helemaal actueel is het niet, want deze Elsevier is al dagen uit (sorry, alwéér Elsevier...), maar ik zie 'm pas vandaag. En niet al mijn lezers zullen dit weekblad lezen, schat ik in, dus mag ik 'm nog wel plaatsen. Het is tenslotte wel een schitterende foto van de christenbroeders, zeker in het kader van de CDA-soap. De demissionaire mannenbroeders anno 2010. Alleen Verhagen heeft er zin in. Moet voor de fotograaf (Evelyne Jacq, HH) wel een geluksmomentje gegeven hebben.

Veganisme

Elsevier.nl meldt dat Bill Clinton (63) 12 kilo is afgevallen door een veganistisch dieet. 'Hij begon met afvallen omdat hij er goed uit wilde zien voor de trouwdag van zijn dochter Chelsea.' Clinton zegt dat hij zich beter voelt dan ooit door het afzweren van vlees, zuivel en andere dierlijke producten. Hij eet vooral veel groenten en fruit, en begint zijn dag met een proteïne-shake. Af en toe eet hij nog vis. 'Mijn hele stofwisseling is veranderd. Ik weeg nu weer evenveel als tijdens mijn middelbare school-tijd', aldus Clinton.

Raar woord, 'veganisme'. Je maakt er zo 'vaginisme' van. 's Avonds bij RTL Boulevard doet Albert Verlinde dat ook, en hij en met hem alle heren presentatoren vallen in de slappe lach en komen daar niet meer uit.

Enfin, voor wie ook 12 kilo wil afvallen: Nederlandse Vereniging voor Veganisten.

De ochtendstond

Het gaat vooralsnog allemaal voorspoedig. Het is maar zes minuten fietsen naar Muiderpoort, NRC next lag al in de brievenbus, ik ben maar liefst tien minuten te vroeg op het perron, en ik heb een zitplaats. Mijn oog valt op mensen met Bromptons.

Je kan uit heel veel kiezen: krant lezen, boek lezen, bloggen, muziek luisteren, naar de medereizigers kijken, de medereizigers negeren, ogen open, ogen dicht. Wakker blijven, een uurtje suffen. Het landschap van het Groene Hart vanaf Breukelen is prachtig. Je hebt alleen wel heel weinig ruimte in de sprinter. We zitten met vier personen knie aan knie. Plek voor een tas is er niet. En we hebben wel allemaal een tas.

En dan tien minuten in marstempo wandelen van het station door de vreselijkste woonerven naar het vreselijkste bedrijventerrein. Schiet me ineens weer in de herinnering dat Bien haar eerste dag in Capelle de weg totaal kwijt was en - hoogzwanger als zij was - ongeveer in Nieuwerkerk aangekomen was. Ik kan het me nu voorstellen. Voor mij loopt een blonde collega van een ander blad: daar kan ik mooi achteraan, dus ik hoef niet te verdwalen. En als je het als gymnastiek beschouwt is het eigenlijk goed en gezond. Al met al ben ik van deur tot deur 95 minuten onderweg. Dat is in te dammen to 90 minuten. Zou het kunnen gebeuren dat ik omga voor het openbaar vervoer?

Een nieuwe dynamo kost 649 euro, meldt de garage om 16.15 uur. Hij kan er niets aan doen, het is een Heel Bijzondere Dynamo.

Sleutelbewaarders

Onze vriend de jazz-kenner heeft ons uitgenodigd voor een 'sleutelbewaardersconcert' op zondagmiddag om 17 uur in de uitspanning 'Het Gemaal' in het Flevopark. Dat stond van de zomer als beste Amsterdams terras en tevens Geheimptipp genoteerd in Het Parool, nog nooit bezocht, dus deze kans grijpen we met beide handen aan.

De 'sleutelbewaardersconcerten' zijn een initiatief van de bassist Tony Overwater en de percussionist Joshua Samson. Heel kleinschalige concerten met elke keer een andere gastspeler op bijzondere locaties, met samen eten na afloop. Vandaag spelen ze met de Palestijns-Israëlische ud-speler Haytam Safia. Nooit van gehoord, maar dat ik er niets over gehoord hebt zegt natuurlijk niets. Haytam is 30 jaar en heeft al 7 cd's uitgebracht. 3 oktober a.s. speelt hij in het Concertgebouw. Dat er op de foto rechts witte strepen over zijn gezicht heen staan betekent niet dat hij allemaal witte doeken en mondkapjes draagt. Het is de zon.

Het is een geschenk uit de hemel, dit concert, deze muziek, deze locatie, deze mensen. Na afloop gaan we met de muzikanten eten in Badhuis Java. Ze zijn allemaal heel internationaal, bereisd, vegetarisch (raw food) en spiritueel. Haytam zegt er last van te hebben dat hij altijd op het joods-Palestijnse vraagstuk wordt aangesproken. Hij is muzikant en hij houdt van met vrienden muziek maken. Zijn familie woont in een dorpje in Galilea en die hebben het goed. 'Het belangrijkste is dat je vrede in je hart hebt. Als we ons allemaal niet zo met de politiek en Geert Wilders zouden bezighouden en ons focussen op geluk in onze kleine wereld, dan wàs die hele Wilders er niet.'

Er is ook een Hongaar bij, István, die jaren in de Indische buurt heeft gewoond en gevlucht is naar Ouderkerk aan de Amstel. En dit allemaal op loopafstand van je huis. Hij weil wel vrienden worden en geeft zomaar zijn adres. Amsterdam-Oost: the place to be!

Phoenix

Weer twee beesten gekleurd. Dit is de phoenix. Ik neem me ernstig voor te matigen met de kleur, want het is allemaal te veel, te rood. Minderen is sterker. En uit de as herrezen, dat klinkt naar zwart en grijs en wit.

Maar ook al neem ik me dat voor, deze Phoenix kleurt zichzelf. Het móet rood, geel, fel. En als je afbeeldingen van de Phoenix gaat googelen zie je niet anders dan rode vogels en rode achtergronden.

Bobby stelt voor de reeks met draken en andere enge dieren in de gang op kuithoogte op te hangen, als een galerij voor Vespa. Kijken of ze er ook van schrikt.

Ko & Lou

Nel is 60 en viert dat uitbundig met haar gehele Umfeld. Wat een boel Umfeld.

Een van de hoogtepunten van het feest is een optreden van het variété-duo Ko & Lou. Het zijn twee bijzonder lenige grappige artiesten met een perfecte show en interactie met het publiek en timing. Hoe prijst men een variété-duo aan? We worden meegenomen door een Frans fietsnummer, een Russisch ballet, een kegelnummer van de Balkan en een Amerikaans hiphop acrobatieknummer. Ze vormen een perfecte combinatie van spel en circustechnieken. In te huren voor feesten en partijen.

Voor mij zijn ze de perfecte tegenhanger voor de pakkemansen van gisteren.

Management Speak

Door een nieuw te vormen / gevorm MT (management team) te Utrecht ben ik uitgenodigd om hun verhaal aan te horen en op te schrijven. Het is best een góed verhaal, argumenteren ze. Een aantal bedrijven uit Kampen, Deventer, Baarn en Utrecht Centrum gaan fuseren en naar een hoge nieuwe kantoorflat te Utrecht Galgenwaard, naast het Stadion. Noem het gerust maar eeen Toplocatie.

Peter Arno zet het nieuwe MT op de foto. Ze denken met zijn allen (fotograaf en MT) dat de foto voor de cover is, maar dat is-ie niet, zet ik een misverstand onmiddellijk recht. Ze hadden aangekondigd dat ze met zijn drieen zouden zijn, wat ik al een ramp vind, maar het zijn er vier. Zelf vinden ze het jammer dat ze er niet alle zéven bij zijn. Wat doen jullie me aan, vraag ik nog wanhopig, vier ego's aan een tafel! Zo bouw je toch geen gesprek op. De een nog beter in management speak dan de ander. Schaalvergroten, synergie, slagkracht, innoveren, winwin, noem maar op. Ik schrijf nauwelijks mee.

Als ze eindelijk klaar zijn vragen ze verrukt hoe of ik het vind. Hoewel ik gaandeweg het gesprek steeds roder ben geworden heeft niemand opgemerkt dat er bij mij een diepe snaar geraakt is. Willen jullie een eerlijk antwoord? vraag ik. Ja dat willen ze. Ik vind het verschrikkelijk, zeg ik dan onomwonden. Ik ben helemaal sufgeluld, ik ken de teksten, er is niets origineels bij, laat staan iets creatiefs, ik heb zelf al een paar keer dit soort fusieprocessen doorgemaakt met alle gevolgen van dien (ik noem de locaties maar niet: Utrecht Rijnsweerd, Maarssen Planetenbaan en nu dan Capelle Schollevaer), en ik houd er helemáál niet van. Ik geloof er ook niet in. Ik kan jullie heel goed vertellen waarom niet. Maar daar zitten we hier denk ik niet voor.

Dan beloof ik dat ik in het stuk dat ik - in het weekend - ga schrijven deze snaar niet al te zeer zal laten meetrillen en dat ik zal proberen hun missie recht te doen. Wel met hier en daar een kritische nootje, uiteraard. Om af te kicken eet ik maar een hele grote ijsco in de namiddagszon op de trappetjes van de Bemuurde Weerd.

OV

Nu ik ineens onverwacht autoloos ben geraakt moet ik mij verhouden tot de afstanden van Amsterdam Oost (uiterste puntje) naar de rest van de wereld. Vandaag heb ik een afspraak op de Utrechtse Maliebaan. Bij mij neem je bus 37 naar het Amstelstation. Die gaat overdag zo eens per kwartier. Je stapt om 11.35 de deur uit (de GVB-app met alle vertrektijden doet het vandaag ineens niet) en ziet de bus van 11.40 aan je neus voorbij vliegen. Dat is balen en wachten tot 11.55 uur. Die bus is op tijd.

Om 12.14 arriveer je bij Amstel, maar de trein gaat om 12.15 uur, dus die is ook weg. De trein van 12.30 dan maar. Tijd om even een broodje te kopen en de Bruna door te snuffelen. Mensen zeggen wel dat je zo lekker kunt lezen in de trein, behalve dan in de spits, maar ook de trein van 12.30 uur is bomvol. Lekker lezen? Vergeet het maar.

Om 12.55 ben je in Utrecht, alwaar je je naar de Maliebaan moet vervoegen. Je loopt maar naar Bobby's huis, waar een fiets staat. Dan kun je beter je tempo bepalen. Men kan wel zeggen dat Amsterdam en Utrecht op spuugafstand van elkaar liggen, maar dat is niet helemaal waar. Een tochtje van hoogstens een uur per auto (van deur tot deur) is al gauw een tocht van twee uur per openbaar vervoer (van deur tot deur).

Dat wordt nog wat komende maandagmorgen. De boemel naar Capelle gaat slechts twee keer per uur, dus die moet je niet missen. Gelukkig hoef ik dan niet helemaal naar Amstel, maar kan ik naar het Muiderpoortstation. Om daar te geraken heb ik de keus uit bus 37 of tram 7, maar ik kan ook met de fiets. Dat is ca 10 minuten. Plus 10 minuten fiets op slot zetten plus kaartje kopen en naar het juiste perron lopen. Er zijn lange gangen bij Muiderpoort. Als ik om 08.30 uur wil beginnen, moet ik de trein van 7.22 uur van Muiderpoort hebben, dus uiterlijk om 07 uur de deur uit. Het is dus even onmenselijk vroeg opstaan als met de auto maar langer. Ik weet weer heel goed waarom ik - ondanks al dat rekening houden met de files - autorijden prefereer.

No Reservations

Heerlijke romcom gezien op Net 5. 'No reservations'. Over een fanatieke perfectionistische kok (v) zonder sociaal leven naast haar werk, die haar nichtje bij zich krijgt wonen wanneer haar zus ik een auto-ongeluk omkomt. Hoe alles op zijn kop staat. Ik ben dan wel geen perfectionistische kok, en ik heb wel een sociale omgeving en een lover, maar toch is er iets van herkenning. Hoe zou het zijn als ik een Nichtje in huis kreeg? Het zal niet meer gebeuren, want mijn Nichtjes zijn al op kamers. Helaas? Hani501 grossiert in Amerikaanse studentes die 3 maanden ergens ondergebracht moeten worden, en velen van haar laatstleden verjaarsvisite had ze omgepraat. Mij echter nog steeds niet. Jessica wilde ook écht niet, maar heeft er nu toch een. En het valt best mee. Het studentetje in kwestie is zo gedwee en volgzaam dat Jessica dáár gek van wordt.

Diagnose: 'Het is de dynamo'

Die heeft het begeven. Emmen haal ik niet, maar Amsterdam ook niet, zegt de Wegenwacht. Ik ga maar een beetje hulpeloos kijken. Hoe lang zou dit duren? Brood en koffie heb ik niet mee. De ANWB belooft in ruil van je lidmaatschapsgeld dat ze zorgen dat je thuis komt. Maar dan moet deze Vriend de Wegenwacht wel een dynamo voor de Toyota Celica 1995 scoren. Die zijn geloof ik dun gezaaid. Althans daar in de buurt van Nunspeet en 't Harde.

Mijn nieuwe Vriend de Wegenwacht belt met een garage te Harderwijk, die wel tijd heeft voor een reparatie, maar geen dynamo. Samen besluiten ze dat de beste strategie is mijn accu een beetje op te laden en me dan weer naar Amsterdam terug te sturen. Op hoop van zegen. 'U moet géén lichten aandoen, géén radio, géén blower. Dan haalt u het hopelijk wel. En rechts blijven rijden. En mocht de motor wéér afslaan: een veilige plek zoeken.'

Nu heb ik een aangeboren aanleg tot links rijden, en bij al die invoegstroken en betonblokken langs de A28 en de A1 is ook nergens een vluchtstrook te bekennen. Dus wat heb je aan zo'n goedbedoeld advies. Je zou er zenuwachtig van worden. Vooralsnog maar hopen en bidden.

De Celica lever ik af bij Garage Oost aan de Zeeburgerdijk, 200 meter van mijn huis. Hij kan wel aan een dynamo komen, zegt hij, maar hij heeft vandaag en morgen echt geen tijd. Echt niet. Nee, écht niet. Maandag, eerder wordt het niet. Maar hij zal een goede oplossing zoeken, de goedkoopste doen, in elk geval niet de nieuwste duurste, zoals te doen gebruikelijk bij de merkdealer.

Mutti is teleurgesteld. En ik lig bij te komen op de bank. Om eerlijk te zijn: het heeft wel wat, al die Overmacht.

Wachten op de Wegenwacht

Wat zal deze dag nu weer brengen? We hebben een schitterende septemberdag, de zon schijnt, dit is hét moment om genietend geheel tot jezelf te komen. Ik ga naar Mutti, on the road again richting Emmen. Op de A28, voorbij Nunspeet, zie ik allemaal lampjes op het dashboard oplichten: van de accu, de noodrem, de olie... Ik rijd met een tempo'tje van zo'n 120 km/u op de linkerrijbaan. Wat is dit? Dit is het beeld wat je ziet als je de auto start. Is de motor uit? De motor is uit.

Het lukt me op een parkeerplaats te geraken. Er staan wat vrachtwagens, er stoppen hier vooral mannen voor hun plaspauze. De motor gaat niet meer aan. Geeft geen sjoege.

Mijn vrienden van de Wegenwacht bellen. 'Waar staat u?' 'Op een heel mooie parkeerplaats op de A28 Amersfoort richting Zwolle. Die tussen Nunspeet en 't Harde'. Dat had ik op mijn iPhone opgezocht. Intens tevreden. Maar dat is niet genoeg. 'Hoe héét die parkeerplaats?' 'Het spijt mij, maar daar keek ik net even niet naar toen ik de auto naar de kant manoeuvreerde.' 'Wij kunnen u niet helpen als we niet de exacte locatie weten'. Ze sommeert me naar de dichtstbijzijnde hectometerpaal. Dat is een heel eind weg, maar ze blijft gelukkig aan de lijn. Het is hectometerpaal 69.3. O, zegt ze, dat is parkeerplaats 'Kruiskop', of 'Kruiskade'. Whatever.

'Heb je een mooi boek mee?' sms't Hani501 meelevend. 'Nee. Ik ga maar bloggen'. Een auto van de Wegenwacht rijdt op de A28 deze parkeerplaats voorbij. Heeft de telefoniste het wel goed genoteerd???

Stoffige website

Somebody maakt een website voor Ginni, die tegenwoordig helemaal into textiel is. In de quilts. De site 'Do It Yourself Textile School' is nog niet helemaal af. Maar wel bijna. Ik weet eigenlijk niet of ik dit plaatje hier mag laten zien, maar ik doe het toch. Wie weet denkt iemand: do-it-yourself-textile, dat heb ik altijd al willen doen, dan is die hier aan het goede adres. En als een van beiden protesteert haal ik het plaatje en de link weer weg.

Het is van een opmerkelijk wonderlijke tegenstelling: de tactiele wereld van de stoffen en het borduren enerzijds en de cerebrale digitale wereld anderzijds. Misschien komt er morgen een diepere gedachte over dan deze vluchtige aanzet.

Vanavond hang ik aan de telefoon met Somebody, die behalve van websites en open source-programma's ook van de stiften, de kleurtjes en de materialen is. We praten honderduit over verven en stiften en mandala's. Zij kreeg vandaag de Intertoys-folder in de bus, waar deze week een Ravensburger kinderset met Manadala's Maken te koop zou zijn. Moest ze meteen aan mij denken. Hm. Zij werkte in een ver, ver verleden bij de esoterische boekhandel Au Bout Du Monde. Toen waren mandala's iets HEEL bijzonders. En nu dan bij de Intertoys.

Vloeistofdynamiek

Lees op Elsevier.nl het boeiende bericht: 'Mozes heeft de Rode Zee wellicht niet gescheiden, zoals de Bijbel en de Koran beschrijven, maar een sterke oostenwind kan het water hebben teruggedreven. Dat blijkt uit computersimulaties van het Amerikaanse National Center for Atmospheric Research NCAR en de Universiteit van Colorado in Boulder.

In het Oude Testament valt te lezen hoe Mozes de zee in tweeën deelde, zodat het volk van Israël veilig uit Egypte kon vluchten. Toen het water later samenvloeide, verdronken de drieduizend achtervolgende soldaten van de Egyptische farao. De scheiding van de Rode Zee was een harde oostenwind, zo blijkt nu uit onderzoek. De studie bekeek hoe wind het water beïnvloedt.

'Mensen zijn altijd gefascineerd geweest door het verhaal in Exodus. Ze vragen zich af of het gebaseerd is op historische feiten,' citeert het bericht NCAR-coördinator Carl Drews. 'Deze studie toont aan dat het de beschrijving van het scheidende water een basis heeft in de wetten van de fysica. De simulaties komen vrij nauwkeurig overeen met de beschrijving in bijbelboek Exodus. Het scheiden van zeeën kan worden verklaard door vloeistofdynamiek. De wind beweegt het water zodanig dat er een veilige passage ontstaat tussen de twee delen. En het water vloeit daarna abrupt weer samen.'

De onderzoekers stelden een mogelijke locatie vast voor de legendarische overtocht. Ze hanteerden verschillende landformaties die konden bestaan en misschien leidden tot de scheiding van de zee. Het model vereist een U-vorm van de rivier Nijl en een ondiepe lagune langs de kustlijn. Het toont dat het water uiteen gedreven kan worden als de wind twaalf uur lang met 100 kilometer per uur over het water blaast. 'Deze landbrug is dan drie à vier kilometer lang en vijf kilometer breed. Het blijft vier uur open,' aldus de onderzoekers.

De CDA-soap

Ik moet minder naar de CDA-soap kijken, want het kost teveel nachtrust. Dat trek ik niet. Maar het is zo verslavend! Ik kan er niets aan doen, maar ik smul ervan. Het wordt vaak rond het middernachtelijk uur kijken naar DWDD of Pauw & Witteman. Vannacht val ik ná het Handel-klasje naar DWDD waar CDA-vice-voorzitter Henk Bleker aan de tand gevoeld wordt door Matthijs van Nieuwkerk en Jan Mulder. Ik houd erg van hun ontregelende interviewstijl. Bleker is er niet goed tegen bestand. Op een gegeven moment ontglipt Bleker de zin dat hij het concept regeerakkoord fifty fifty kans van slagen geeft. Slechts fifty fifty. En nu ik dit fragment van gisteren hier geplakt heb kan ik ook nog in deze nacht naar een optreden van Jack de Vries kijken.

La Resurrezione

'En,' vraag ik aan Leen, 'heb je er smakelijk over verteld aan de vriendinnen? Op het werk? En, moesten ze lachen?' Ja zoiets raars hadden ze nog nooit gehoord. Zing en Beleef Händel. 'En dat tien keer?' hadden ze gevraagd. 'TIEN KEER?' 'Bij mij luisteren ze beleefd en lachen ze er helemaal niet om', zeg ik. 'Dat vind ik eigenlijk best een beetje zorgelijk.' 'Bij jou past het ook meer', vindt Leen. Zelf vind ik dat dit zangklasje bij mij net zo goed een beetje camp is.

Leen kondigt aan dat ze een paar keer van de tien bijeenkomsten niet kan. Ze gaat haar kaartje weggeven, heeft ze bedacht. Wie wil ik als zangvriendin. Clary? Mylene? Moeders? Ze krijgt er steeds meer plezier in.

Vandaag zingen we onder meer 'Il Nume vincitor' uit La Resurrezione. In dit filmpje vanaf 3.20 tot 4.40. De golfjes zijn tamelijk ingewikkeld om te zingen. Je moet ze eigenlijk oneindig herhalen om ze te onthouden om ze met verve te kunnen zingen. Maar daar is dan weer geen tijd voor.

Radiostemmen

Tegenwoordig luister ik bijna elke werkdag naar de radio. Als alles gaat zoals ik hoop dat het gaat doe ik dat van 07 tot 08 in de ochtend en van 15.30 tot 16.30 in de middag. Dat betekent dat ik 's morgens luister naar Lara Rense en Marco Oosten op Radio 1 en 's middags naar Villa VPRO.

Tot mijn eigen verbazing neig ik steeds meer naar het standpunt dat ze maar een paar publieke zenders moeten opheffen. Als het zo moet. Want al na een half uur wordt het nieuws gerecycled. Wat je om 7 uur aan nieuws hoort wordt al om half acht al herhaald. En 's avonds zie je op het 8-uur Journaal op tv wat je 's morgens op de radio hoort. En als je 's morgens naar radio 4 gaat omdat maar wat klassieke muziek te beluisteren in plaats van de herhaling van het nieuws van een half uur geleden krijg je wéér datzelfde nieuws, alleen nu uit de mond van Maartje van Weegen.

Radiojournalistiek is een interessant om over te filosoferen. Stem en intonatie en tempo van praten doen veel. Eerder liet ik mij al kritisch uit over Sven Kockelmann, die mij veel te snel praat en iedereen die hij bevraagt té snel in de rede valt. Lara Rense vind ik wel leuk, maar soms irriteert ze me ineens want vind ik haar bekakt praten en betweterig. Hoeveel weet je als journalist nou helemaal? Hoe oud is ze helemaal? Kan het niet wat neutraler of bescheidener?

Nu lees ik in vakblad Villamedia Magazine (voorheen De Journalist) dat Djoeke Veeninga niet meer als stem op Radio 1 mag omdat ze markant zou zijn als stem, te elitair en VPRO'erig. Zendercoördinator Laurens Borst zegt geen mening over Djoeke Veeninga's stem te hebben, maar wel is hij erg vóór Lara Rense. Dat snap ik niet, ze klinkt m.i. een beetje hetzelfde. De VPRO-eindredacteur Gert Hindriks die verantwoordelijk is voor de keuze voor de presentatoren zegt: 'Je moet als omroep flink dealen in de Hilversumse besluitvormingscultuur. Als een van de weinige omroepen hebben wij twee vrouwelijke presentatoren voorgedragen. Geen mannen die het allemaal denken te weten, maar twee bitches. Dat gaan we ook behoorlijk uitventen.'

Zelf heb ik niet zoveel tegen VPRO-stemmen, als ze maar de tijd nemen voor een item en niet iedereen klemzetten in een halve minuut. Gewoon geïnteresseerd doorvragen en doorpraten, dan maakt het niet zo uit hoe iemand praat.

Met Leen (ook werkzaam in de schrijvende journalistiek) bespreek ik het onderwerp radiojournalistiek, waar wij eigenlijk niet zo veel van af weten. Leen is vóór Lara, want Lara zit bij Ekfa op voetbal.

Schola Cantorum Amsterdam

Om de zondagsrust in stijl af te sluiten gaan we naar de Vespers in de Nicolaaskerk. Daar worden zondags om 17 uur Gregoriaanse avondgebeden gezongen, om de week afwisselend een mannen- en een vrouwenkoor. Schola Cantorum Amsterdam heet het koor. Vandaag zingt het het vrouwenkoor. Er zingen maar vier vrouwen in. En witte pijen met een koord om het middel staan middelbare vrouwen niet echt. Maar als ze zingen ben je dit soort futiele uiterlijkheden onmiddellijk vergeten.

Het is prachtig. Ik kan geen componist noemen, want zoiets biedt het Gregoriaans geloof ik niet.

Het schemert al als we aankomen, het is er half duister, ook binnen, en er zijn maar een paar tientallen toehoorders, van wie minstens de helft loslopende toeristen. De muziek cirkelt om je hoofd, door je hoofd, je moet je er helemaal aan overgeven en het is heerlijk. Kon je maar elke dag je dag hier zo afsluiten.

Voor wie zich zorgen mocht maken: ik ben niet helemaal vergeestelijkt hoor. Na afloop van de Vespers gaan we naar de afterparty van Nichtje's verjaardagsfeestje, waar we chips eten, wijn drinken en de foto's van haar beklimming van de Kilimanjaro bekijken.

་པེ་མ་

Het is weer zo'n weekend dat ik niet kan stoppen. Na het verjaardagsgourmetten haal ik tot diep in de nacht door met de nieuwe kwasten en de nieuwe verfdoos. Het is wel vier à vijf uur werk, deze kleurplaat. Het is echt priegelwerk, je reinste monnikenwerk, kunnen we wel stellen. Ik wist nooit dat monnikenwerk een mens zo intens gelukkig en tevreden kan maken. Ik leer de kwasten en de verf zo heel goed kennen. Ik hoef echt niet op een mindfullness-training, dit is mindfullness in optima forma.

Deze afbeelding heet Pema. In het Tibetaans: ་པེ་མ་. Pema betekent lotus. In het echt wortelt de lotus in moerasachtige bodem, maar de bladeren en de bloemen zien er nooit modderig uit. Met die kennis in het achterhoofd hoofd had ik de achtergrond nog wel wat duisterder kunnen maken. Daarom is de lotus een symbool van zuiverheid, zowel in het hindoeïsme als in het boeddhisme.

De volgende stap is natuurlijk, nu ik de nieuwe verf en de nieuwe kwasten een beetje ken, échte lotussen tekenen en schilderen. En opvliegende flamingo's. Klinkt als opwaaiende zomerjurken.

Vele jaren geleden had ik een date die ik mijn tekeningen liet zien en die van oordeel was dat ik zulke mooie kleurige afbeeldingen tekenende omdat ik eigenlijk deep down heel ongelukkig was. Net als kinderen in concentratiekampen. Zij was kunstenaar, dus zij kon het weten. Het is nooit wat geworden met die date.

Flamingo's

Bobby's ma is jarig en we doen verjaardagsvisite met gourmetten in Leusden. Leusden is met de hele familie op vakantie geweest in Mexico en Belize en heeft meer 500 foto's op de pc. Die zijn de hele vakantie door door iedereen in het zeskoppige gezin genomen. Het hoogtepunt van de vakantie was wel een boottocht over een meer met flamingo's. Nu ben al in Artis verrukt van de flamingotuin, maar dit is andere koek. Heel, heel mooi.

Flamingo's ken ik eigenlijk alleen maar stilstaand, maar als ze opvliegen is het werkelijk andere koek, blijkt nu. Alle leden van het zeskoppige gezin hebben ieder minstens tien foto's van de flamingo's gemaakt. Dat maakt zestig foto's van de flamingo's. Dat ik er ondanks mijn welgemeende verrukking bijna bij in slaap val is mij hopelijk vergeven.

Woelig water

Echt kloppen doet de tekening niet, vooral anatomisch niet. De benen zijn te dun, de voeten te plat en meer van die dingen. Toch ben ik niet ontevreden, want de kleuren zijn mooi, het gezichtje mag er wezen, de sfeer zit in de richting van wat ik zoek. En ik ben weer uren zoet.

Als woelig water tot rust komt, wordt het langzaam helder.
Als iets traag in beweging komt, komt het langzaam tot leven.
Lao Tse

Kleur

Bij de evaluatie van de nieuwe opmaak hebben we vastgesteld dat de covers frisse kleuren moeten bevatten. Dus suggereer ik Hani501 voor de volgende cover de installatie van Krijn de Koning in de Nieuwe Kerk. En openminded als zij is, gaat zij er inderdaad de volgende cover maken. Maar het was geloof ik toch een beetje een mission impossible. Zo lees ik nu haar hartverscheurende blog onder de titel 'Maar Waar Slaat Het Op?'

Begeleidende tekst: 'Fotosessie in de Nieuwe Kerk, vanwege de geinige installatie van Krijn de Koning. Het model is Marianne S., literair agent. Mij leek het opeens een leuk idee om haar op zichzelf te laten reflecteren door haar te dubbelen. Hierboven het resultaat. Geinig. Maar het interview waarvoor de foto gemaakt wordt, gáát helemaal niet over zelfreflectie. En ook niet over schizofrenie, of jezelf kunnen opsplitsen, of dat een individu meer gezichten kan hebben, of zelfs maar: Kijk mij nou! Ik sta van mijzelf versteld! Dus het is een nodeloze foto, die nooit gebruikt zal worden - behalve in dit blog.' Aldus Hani501.

Binnenkort zal ik laten zien wel welke foto we wel gekozen hebben...

Worthy is the Lamb

Het Concertgebouw stuurt weer heerlijke mailtjes met links. Van wat we gezongen hebben en wat we gáán zingen. Volgende week gaan we zingen: 'Worthy is the Lamb' uit de Messiah. Haal daar maar eens de alt uit! Ditmaal zit er bij de mail ook een biografie met foto van Hans, de dirigent. Ze zullen wel veel vragen van de verliefde deelneemsters over hem krijgen. Nou vooruit dan maar, zal hij licht onwilllig gezegd hebben. Schat ik in.

De foto van de dirigent zit vastgeklonken in het pdf-bestand, die krijg ik er niet uit. Hopelijk volgt die later. Maar de tekst luidt: 'Hans V. (1975) werd in glasstad Leerdam geboren als tweede zoon in een gezin van uiteindelijk vijf kinderen. Al op jonge leeftijd is Hans gefascineerd door muziek. Op zijn verzoek kwam er een piano in huis waar hij vaak en met veel plezier op speelde. Hij had het er dan ook graag voor over om voor zijn inspirerende pianoleraar elke week 30 km. op en neer te fietsen. Deze lessen maakten dat Hans toelating deed aan het conservatorium van Utrecht waar hij in 1999 de opleiding Docent Muziek afrondde. Sinds die tijd is hij werkzaam als muziekdocent op een middelbare school in Amstelveen. Daarnaast is Hans betrokken bij vele andere producties en werkzaamheden. Hij werkt als pianist, dirigent, arrangeur en workshopleider voor verschillende gezelschappen en culturele instellingen. Hans is via vele omzwervingen neergestreken in Amsterdam-IJburg, waar hij samen met zijn vriendin Marije, zoon Just endochter Josefien met veel plezier woont.' Dat is bijna om de hoek!

Er staat weinig nieuws in. Deze biografie had ik een half jaar geleden al gegoogeld. 'Als je iemand googelt ben je echt verliefd,' zegt Leen. En zij kan het weten.

Kooplusten

Na de afspraak van vandaag (Herengracht) duik ik even de kop van de Kalverstraat in: naar Hema (voor extra theedoeken), V&D (voor extra kwasten en waterverf) en Xenos (voor een voorraadje sfeerverhogende kaarsen en wierrook). Die handige winkels heb ik tegenwoordig niet meer om de hoek.

Ik stap ook de cadeauwinkel Artika aan de Raadhuisstraat binnen, een winkel vol snuisterijen en hebbedingen van kunstzinnig karakter aan de Raadhuisstraat. Op de foto vier geestige voorraadbussen die ik aanschaf: een koffiebus, een suikerbus, een pastabus en een rijstbus. De bussen die ik had (Hema-grijs van tien jaar geleden) vind ik al enige weken zo saai! Onverdragelijk braver dan braaf. Karakterloos. Nee dan dit!

Koop er nog veel meer: een houten pennendoos in de vorm van een puntenslijper, een rode bloemvormige houder voor de afstandsbedieningen, en een rode wc-rolhouder. U mag best vaker komen, zeggen de verkoopsters aanmoedigend.

Hartelijke ontvangst

Als verzekeraar kom ik graag bij de mensen thuis. Het was ooit een reclame van verzekeringsmaatschappij Victoria Vesta. Waarom ik hem onthouden heb? Geen idee. Maar hij hoort in het collectieve Geheugen van Nederland. De cabaretier Najib Amhali won in 1998 het Leids cabaretfestival won. Zijn openingszin toen luidde: ‘Als Marokkaan kom ik graag bij de mensen thuis’. Daar werd altijd hard om gelachen. Maar dit terzijde.

Te onzent doen wij eens of tweemaal per maand een 'informeel' bezoekje bij de mensen thuis. Bij het bedrijf dan. Doel: bijpraten en uithoren. Na afloop verslagje van maken (kennis delen) en later gebruiken.

Zo ga ik op bezoek op een kantoor te Zuidoost. Ik heb een lichtelijk gespannen relatie met de dame in kwestie en de kou moet nodig uit de lucht. Bent u ooit wel eens zó ontvangen? Met uw naam op het programmabord in de ontvangsthal? Zie derde regel: 14 uur, Lucie Theodora, 2e etage. Dat is nog eens met allure een receptioniste uitsparen.

Laten we zeggen: er zijn wat stijlverschillen tussen de mevrouw en mij. En ik vrees dat ze nog even blijven, ook na deze hartelijke ontvangst.

Draco Montanus

Na alle hectische en hypersociale weken is het tijd voor afkicken en avondjes niets. Niet tv kijken, niet bellen, gewoon kopjes thee drinken, kaarsjes en wachten op de dingen die komen. Voor tekenen heb ik niet voldoende rust, dus wordt het het Tibetaanse kleurboek. Ik kies de afbeelding van de draak. Uren draakje kleuren. Waterverf. Laag over laag teneinde diepte in de kleur te krijgen.

De draak komt ik de laatste tijd met enige regelmaat tegen als thema. De eerste keer was bij Lisette 't Hooft in haar boek Alchemie van de liefde waarin zij man-vrouw-liefdesrelaties analyseert, kort door de bocht beschrijft zij vrouwen als draken en mannen als robots. En hoe dat elkaar in de weg kan zitten en hoe dat dan toch weer goed kan komen.

Daardoor getriggerd kocht ik laatst het boek De wijsheid van de draken door Bernhard Moestl. Dat gaat over het bedwingen van de eigen innerlijke draak. Maar Moestl heeft het over een heel andere draak dan 't Hooft. Een boeddhistische draak. Dat is de draak die al je gedachten beheerst en ermee op de loop gaat, die heel erg tegen je kan werken, maar die je als je goed je best doet en meneer Moestl volgt ook te vriend kunt maken. Ik vond 't een beetje vagig en ben na een twintigtal pagina's afgehaakt.

Waar nu dan weer deze Tibetaanse draak voor staat? Het is afbeelding naar een altaarstuk. Dus ongetwijfeld heeft hij een diepspirituele betekenis. Op een drakensite valt te lezen: 'De Tibetaanse draak is bij veel mensen bekend om zijn vuurspugende adem. Ze komen bij plekken waar geen mensen wonen voor. Sommige kunnen praten. Een volwassen draak is 13 meter lang en 3 á 4 meter groot. Ze zijn bijna allemaal rood en hebben als wapen scherpe klauwen waar ze prooidieren mee kunnen wurgen. Ze jagen op de yeti maar eet meestal jaks.' En nog een andere drakensite meldt: 'De Tibetaanse draak (Draco Montanus) die hoog in de Himalaya leeft heeft vier poten maar geen vleugels. En dat is eigenlijk gek voor een draak die op het dak van de wereld woont.'

Eigenlijk is ze wel leuk, de draak. Speels, vurig, briesend, stomend, beetje bedreigend misschien voor wie er bang voor is, maar ook wel weer leuk gek. En draken kleuren is feest.

That's what friends are for

Sta ik om zeven uur in de ochtend slaperig bij de voordeur, kijk even in het postvakje, pak wat verkeerd bezorgde brieven van de buren om die in hùn brievenbus te doen, buiten, valt de voordeur dicht. Sleutelbos met huissleutel en autosleutel zijn nog binnen. Alle buren slapen nog. Het is ook nog maar zeven uur. Eigenlijk ben ik nog niet met de buren vrienden geworden. Zou er een naar buiten komen? Zou er nog iemand zo vroeg vertrekken? Ik durf niet iemand uit zijn bed te bellen.

Om kwart over zeven sms ik Reenske. 'Reenske! Ik sta buiten! Het waait en regent en ik kan geen kant op.' 'Bel aan bij de buurvrouw met de boeddhabeelden op de gang', sms-t ze terug. 'Dat durf ik niet, iedereen slaapt nog!' 'Gewoon doen, zou je het zelf erg vinden? Ze hoeven alleen maar op het knopje te drukken.' 'Ja maar...'

Dan raap ik maar alle moed bij elkaar en bel ik aan bij de buurvrouw met de boeddhabeelden op de gang. Put mij uit in excuses, en of ze even op het knopje wil drukken., Ach joh, zegt die slaperig. En ze drukt op het knopje.

Viva Almira

Geweldig: alle sopranen en alten zingen nog steeds 'Víva Almíra' als ze met zijn allen via de grote draaideur het Concertgebouw verlaten. 'Víva! Víva Almíra Víva Víva!' Staccato. En strálend.

Het is wel haasten en stressen om om acht uur sharp in de Koorzaal daar in Oud Zuid te zijn, maar geen centje spijt dat ik mij voor de nieuwe reeks 'Zing & Beleef Händel' heb ingeschreven. Het is een even groot feest als 'Zing & Beleef Bach' was. En dat was allemaal passiemuziek, lijden. Heel heerlijk. Maar bij Händel - heb ik nu al door - is het palet aan emoties veel breder. Want we zingen ook een Passie: 'Ach, wie hungert mein Gemute' uit Brockes Passion.

Hans Veldhuizen, de dirigent is weer even leuk en enthousiasmerend als vorig seizoen en alle dames die vorig jaar een beetje besmuikt dol op hem waren zijn dat nu schaamteloos.

Waar ik ook geheel blij om ben: ik heb een nieuwe onverwachte zangvriendin: Leen. Ik heb haar vrijdag gemaild en zij zei onmiddellijk Ja. Ik wist het. Ik hoopte het. Leen houdt van alles, net als ik, en ze zegt nooit nee, net als ik - vroeger. Nu trek ik dat niet meer, maar Leen trekt het nog. Ekfa had het al gelezen op mijn blog: Lucie Theodora zoekt een zangvriendin. Leen heeft geen idee van 'Zing en Beleef Händel', maar ze houdt van Händel en van Brahms ('Zing en Beleef Brahms' start in januari) en ze doet dapper mee. Het eerste nummer zingt ze nog een octaaf te laag, ze bromt zogezegd een beetje, maar daarna gaat ze dapper door op althoogte. Ook verrukt: dat we dit kunnen!

Schellingwouderpark

Toen dit nieuwe parkje afgelopen januari dit jaar was geopend had ik foto's gezien van een volstrekt kaal gebied: zonder gras, zonder struiken, laat staan bloemen. Nu ben ik helemaal verrukt: het is heel weelderig begroeid, je komt er via een voetveer die je als bezoeker zelf kunt bedienen. Je hebt fantastisch uitzicht over het IJ, de Oranjesluizen en de Oostelijke eilanden, en waant je in een landschap van eeuwen geleden.

Het is bedoeling dat hier een moerasomgeving ontstaat waarin de ringslang, de Noordse woelmuis, libellen en vlinders kunnen leven. Het gebied is een schakel in de groenstructuur van Amsterdam en verbindt Waterland en Amsterdam-Noord met het IJ. De verbinding sluit ook aan bij de provinciale ecologische hoofdstructuur.

Mijn iPhone heb ik voor de verandering een keertje niet mee, dus ik moet het nu voor dit blog doen met een gepikt plaatje. Daar wil ik graag bij vermelden dat het in dit Schellingwouderpark nu héél prachtig laatzomerig bloemig is.

De gele keuken

Ik krijg Nieuwe Vrienden te eten en wil graag goed uit de hoek komen. Dus ik pak uit met de Indiase keuken. Vooraf spinaziesoep, dan Bengaalse vis met rijst, een groentencurry en een komkommersalade, alles excellent gekruid, en als toetje het toetje Nut Explosion (ijs) van Excellent van AH.

Vroeg in de ochtend sta ik al in de keuken komijn- en korianderzaad te roosteren. Het hele huis geurt exotisch. Het is wel een heel gedoe alle ingrediënten in huis te krijgen, zo heeft AH geen sperziebonen en spinazie geleverd gekregen. Ik ben in de veronderstelling dat ik twee pakken spinazie uit de diepvries heb gepakt, blijkt dat als ik thuis ben boerenkool te zijn. Van die dingen. Op het laatst blijkt de kurkuma (koenjit) op te zijn, essentieel bestandsdeel van de Bengaalse visschotel. Bobby biedt aan in de Javastraat een goeie toko te zoeken en komt terug met een familiezak kurkuma plus maar liefst vijf zakken Pakistaanse zoutjes. In het kader van het thema-eten.

Op de foto bij het recept van de Bengaalse vis liggen maar zes stukjes vis, maar dat is een beetje verraderlijk. Let wel, het gaat hier om 1 kilo kabeljauw. En dat was niet teveel, ging schoon op.

Het dinertje voor zes pakt heel genoeglijk uit, ondanks dat er onderweg af en toe toch een kleinigheidje mis gaat. Wat precies, dat ben ik vergeten, het was iets met het overschenken via die Bengaalse visschotel in een ordentelijk schaal. Nu is een deel van de bamboe-keukenvloer geel. En de keukentafel ook. Van de kurkuma. Het geel is nogal hardnekkig. En er zijn nog zákken met Pakistaanse chips over.

Telkens weer

Waarom deze linkerfoto? Het is een foto van een muur in Artis, waarop in gouden letters te lezen staat: 'Elke keer, dat ik in Artis ben geweest, begrijp ik de menschen weer zooveel beter.' (J.H.Leopold, 1922). Als u hem aanklikt en vergroot is de zin wel te lezen.

Sinds een tijdje heb ik een abonnement op Artis. Dan kan ik er als ik wil even tussendoor een uurtje naar toe. Mij laven aan de menschen, de dieren, de exotische planten, de dierenbeelden en de prachtige tuinen. Het is een wonder hoeveel bezoekers deze dierentuin aan kan zonder dat je (ik) er gillend gek word(t).

Ik weet niet precies waarom Leopold precies hier de menschen zoveel beter begreep, maar zelf word ik te Artis ook overvallen door een grote mildheid jegens de medemensch die hier - net als in elk andere toeristische trekpleister - in de weg loopt, jeuzelt, propt, vreet, lelijk is. Een groot deel van de menschen hier wordt voortgeduwd in een rolstoel of een kinderwagen of kan zich zelf net staande houden achter een rollator. Maar hier ergert het me niet. Iedereen is hier gegrepen door het mysterie van het leven, de natuur, die creaturen die er rondlopen, al is dat hier dan in een te klein hok. Je krijgt ook wonderlijke conversaties. Komt er een man op je af met de vraag: 'Mevrouw, weet u misschien waar de Miereneter is?' Toevallig heb ik mij net vergaapt aan de miereneter en kan ik hem van dienst zijn.

Eigenlijk ga ik er heen omdat ik mijn maandblad Artis net in de bus heb gekregen met daarin een Artis bomenquiz. De Gingkgo Biloba blijkt er ook te staan, en wel in de Japanse tuin. Ga maar wat blaadjes halen, moedigt Bobby mij aan, dan kun je er thee van trekken in plaats van die dure voedingssuplementen te slikken. Maar ik kan er helaas niet bij: de Ginkgo Biloba staat aan de overkant van een vijver. Als omlijsting van een Boeddha. Wel heel mooi. Het lijkt net een verstild plekje, maar verstild: dat kan natuurlijk niet in Artis.

Taupe

Will krijgt om half vijf schilders langs, want ze wil de kamer laten schilderen. Ze heeft een aardige schilder, een voormalige intellectueel, al aardig op leeftijd, die tegenwoordig klust en schildert bij oudere echtparen en dames-alleen. Ze heeft hem van Marktplaats. De schilder heet Henk en hij is heel betrouwbaar.

Ze nemen de wensen door. Will heeft zich niet zo in detail voorbereid als ik zou doen. Ze wil graag alles wit en één wand aubergine-achtig grijs. Maar de schilder begrijpt haar. Gebroken wit of hard wit, vraag hij. Het kan haar niet zoveel schelen. Wit, zegt ze. Ik herinner me nog mijn zoektocht naar het juiste wit. Uit gemak ging ik naar de Gamma, waar ze slechts acht of tien witten hebben (ivoorwit, abrikooswit, steenwit, en wat al niet. Ik kwam op katoenwit uit).

Taupe, zegt de schilder. Ik heb er onmiddellijk een beeld bij. Taupe. Nu gaat hij de volgende keer taupe meenemen. Maar welke taupe, vraag ik. Paars taupe, of bruin taupe of grijs taupe. Rothko-taupe, zegt hij.

Het zou ook eens niet. Wikipedia heeft er weer een heel lemma aan gewijd: 'Taupe is de aanduiding van een kleur ontleend aan het Frans, tevens refereert het aan de vachtkleur van de mol (Talpa europaea). Het is een grijs-bruine tint, veelvuldig gebruikt om de kleur van kleding en stoffen aan te duiden. Het wordt ook gebruikt in plaats van de aanduiding leverkleur.'

Twitterstilte gevraagd

Niet alleen ikzelf, maar iederéén wordt er gek van. Wat lees ik in de Volkskrant? Oud-informateur Ivo Opstelten heeft de betrokkenen bij de formatie vrijdag aangeraden voorlopig even te stoppen met twitteren. Dat zei hij na een gesprek met zijn opvolger als informateur, Herman Tjeenk Willink. Volgens hem is de formatie op dit moment het meest gebaat bij geduld en rust. Het ongeduld rond de formatie vindt hij overdreven. ‘Wacht het verslag van de informateur maar even af’, zei de VVD’er.

Wie of wat geeft TW het recht om extra eisen aan deze coalitie te stellen. In TK zal straks wel blijken of er een meerderheid is of niet.less than a minute ago via webHenri Kruithof
Henrikruithof

Donderdag uitte het VVD-hoofdbestuurslid Henri Kruithof nog kritiek op Tjeenk Willink. ‘Wie of wat geeft Tjeenk Willink het recht om extra eisen aan deze coalitie te stellen. In de Tweede Kamer zal straks wel blijken of er een meerderheid is of niet.’ In reactie op de Twitterberichten zei Opstelten: ‘Stop daar maar even mee.'

Nu laat de Volkskrant op zijn site alle twitterende kamerleden zien. Ook informatief en bij tijd en wijle ontluisterend.

Händel

Op het nippertje heb ik me weer opgegeven voor Zing & Beleef. Maandag begint het. Het komend seizoen gaan we Händel doen. En daarna Brahms. Ik twijfel wel, vanwege de drukke bezigheden en het forenzen, maar ik vind het écht leuk.

E-marketing helpt. Op het plaatje is het publiek wel wat bejaarder dan in het echt. Ik denk dat de 60+-dames op de eerste rij zaten en de jonkies van 45-50 op rij drie en vier, vlak voor de bassen. Er waren ook drie dames die tenor zongen. Misschien dat ik dat dit jaar ook ga doen.

'De tiendelige serie interactieve bijeenkomsten Zing & Beleef Händel vinden weer plaats in de Koorzaal, wederom onder leiding van dirigent en pianist Hans Veldhuizen, op de maandagavond van 20.00 - 22.00 uur. Als afsluiting bezoekt u op 14 december gezamenlijk een uitvoering van de Messiah in de Grote Zaal, uitgevoerd door Accademia Bizantina en het RIAS Kammerchor.' Die laatste heb ik vorig jaar september gezien en gehoord in de Geertekerk. Goddelijk zongen die.

Helaas heb ik nog geen zangvriendin. Wie gaat er mee? Wie gaat ermee?

Malkander

Te Bos & Lommer begon mijn Amsterdamse wooncarrière. Aan de Twee Koningskinderenstraat ('Het Waren Twee Koningskinderen, Zij Hadden Malkander Zo Lief, Zij Konden Bij Malkander Niet Komen, Het Water Was Veel Te Diep) had ik mijn eerste zelfstandige woning. Het heette daar een achterstandswijk te zijn met veel Marokkanen, maar ik ervoer dat niet. Er waren geen probleem bij ons in de straat. Ik was erg dol op mijn Marokkaanse buren. Verder woonden er veel bejaarden.

Dat is nu veel minder, ik denk dat er veel ouderen overleden zijn inmiddels, en de buurt is verjongd. En betaalbaar. Dus de wijk hipt op.

Ik was ook toen al gelukkig in Bos & Lommer. Goeie winkels had je aan de Bos & Lommerweg. Een van de beste was boekhandel Omta. Het was er een zooitje, je kon er niets vinden, maar ze hadden alles. En nu is die winkel onlangs overgedaan aan een jonge fanatieke enthousiaste veelbelovende startende boekhandelaarster die hem herdoopt heeft tot De Nieuwe Boekhandel.

Gisteren was de Opening. Ik Was Erbij en Hani501 was er ook weer bij - waar is zij niet bij - en zij fotografeerde onder meer de oude moeder Omta, die in 1948 of daaromtrent met haar man de winkel opende. En haar zoon en schoondochter Marike die daarna de boekhandel deed, en van wie ik altijd de boeken kocht. Ze namen ook de eerste dichtbundel van Annelies (die toen ook in Bos & Lommer woonde) in consignatie. Nu heet dat niet meer commercieel te zijn. Ik hield van ze.

De geschiedenis van de familie en boekhandel Omta

Eenzame opsluiting

Je kunt niet eens een uur of vijf niet op het nieuws letten of je loopt helemaal achter. Wie nou weer met wie en wie niet. Wie er glundert en wie niet. Wie er de regie heeft en wie niet. We hebben het vertrek van Klink nog niet eens verwerkt of alles is alweer drie maal daags gekanteld. Heeft het zin het nog te volgen? En dan al die nieuwe rubrieken op tv. Ik ga maar een poosje in eenzame opsluiting, denk ik.

Een echte Otto Eerelman!

Reenske heeft op de Nieuwmarktmarkt een echte Otto Eerelman gekocht. Ik ben niet meteen onder de indruk, want van Otto Eereman heb ik nog nooit gehoord, maar na een kwartiertje googelen iets meer.

Otto kwam uit Groningen en schilderde honderden paarden en honden. Ze heeft 'm gekocht bij een stalletje met prullaria, de koopman vroeg 200 euri en uiteindelijk heeft ze er 100 euri voor neergelegd. 'Vind je hem niet práchtig? Moet je kijken, hoe fijn geschilderd!' 'Nou eh, ik ben blij dat jij er zo blij mee bent, je bent tenslotte ook een paardenmeisje, maar zelf vind ik het een beetje tuttig. Sorry. Sorry.'

Inmiddels weet ik alles van Otto Eerelman, en is het schilderijtje al een stuk interessanter geworden. We hebben nu zoveel foto's van schilderijen op internet bekeken, dat we ervan overtuigd zijn dat de handtekening authentiek origineel echt is. En als ze het echt wil weten gaan we gewoon een keer naar Tussen Kunst & Kitsch.

Feest was het

In de ochtendmail foto's van Hani501. Voor op de nieuwe site. Hani, bedankt! En dan weer over tot de Orde van de Dag. 'Zoals Joop en jij elkaar aankeken terwijl Nieuwe Baas Met die champagnefles zat te frutten. Jullie Begrepen Elkaar', zegt Hani 501.

Fleurt? Of flirt?

Hele dag socialisen, mensen die aandacht willen. Er is geen ontkomen aan. Ik twitter het maar allemaal een beetje van me af en als ik dat niet doe geef ik mensen ongevraagd dwingend advies over wanneer twitteren wel en wanneer twitteren niet interessant is. En hoe ze het kunnen inzetten voor hun marketing.

Er gebeurt wel meer ongevraagd. Op de borrel aan het eind vertelt een stagiaire ongevraagd over haar Vlaamse baas: 'Hij fleurt enorm op als hij in Amsterdam is.' 'Wát zeg je,' vraag ik, 'fleurt? Of flirt?'

Ik leg hem uit dat iedereen in Nederlandse boekenvak elkaar zitten te twitteren en te facebooken en te bloggen, dat dat leuk is, óók voor vijftigers, of juíst voor vijftigers. In België doen ze dat niet, zegt hij. Maar gráág wil hij op de foto, opgefleurd of flirtend, plaatje bij praatje. Alarming how charming. Hele avond geouwehoer, maar erg plezierig wel. Hoe later het wordt, hoe meer er om ons heen over echtscheidingen uitgewisseld wordt.

Wat een beetje ongemakkelijk voelt is te horen dat een ex-collega mijn blog volgt. Het is voor mijn gevoel meer voor familie en vriendinnen en totaal onbekenden. Wat heeft hij te maken met mijn plantjes op het balkon? Om maar wat te noemen. Of moet ik nu ik dit weet belangwekkender gaan bloggen? Visies op de wereld?

Vision

De film 'Vision' gezien in The Movies. De film gaat over Hildegard von Bingen. Zij leefde van 1098 tot 1179 en was één van de opmerkelijkste personen uit de middeleeuwen. Zij is een icoon van de Europese geschiedenis. Ik luister vaak naar haar muziek. De film is gemaakt door Margarethe von Trotta - grand old lady van de Duitse cinema, bekend van films als Die bleierne Zeit en Rosenstrasse.

Al op driejarige leeftijd had de kleine Hildegard visioenen van oplichtende voorwerpen. Ze besefte dat niet iedereen dit soort zaken zag en hield ze daarom in eerste instantie wijselijk voor zich. Later werd ze abdis van een benedictijns vrouwenklooster en ontpopte ze zich als humanist die de strenge kloosterregels veranderde en een menselijker beleid voerde. Zij was ook dokter, wetenschapper en componist. Haar muziek is 1000 jaar later nog steeds populair en de op haar kruidkundige werken gebaseerde natuurgeneeskunst, Hildegard-Medizin, is in Duitsland een hype.

Von Trotta, die het scenario schreef, concentreert zich op de vriendschapsgevoelens die zich ontwikkelen tussen Von Bingen (Barbara Sukowa) en de veel jongere novice Richardis, hevige gevoelens die je nu als lesbisch zou kenschetsen. Dat is af te doen als een moderne interpretatie van Von Bingens leven, maar de interpretatie sluit aan bij haar geschriften en visioenen, waarin ook veelvuldig over vrouwen wordt geschreven.

Van Trotta heeft niet echt keuzes gemaakt. De film behandelt alles: de visioenen, de wetenschappelijke geschriften, de muziek, de bedlegerigheid en de koppigheid van Von Bingen. Maar ze brengt niets zo, dat het echt in je koude kleren gaat zitten. Het blijft ene beetje buitenkant. Toch heb ik er wel van genoten. Mooie beelden, mooie sfeer.