Dans

Wat is dat voor dansles die je volgt?' vraagt Inge. 'Wat voor dans?' Ze is niet de eerste die dit vraagt. En elke keer als iemand het vraagt sta ik met de mond vol tanden. Het heet 'dansconditie'. We staan met het klasje van ca acht dames voor een spiegel, de docente staat vooraan en doet de bewegingen voor. Zij heeft muziek gekozen en een choreografietje (pasjes) voorbereid, die zij voordoet. Wij volgen. Het is niet eenvoudig om de bewegingen met de benen en de armen goed na ge doen. Wij zijn van de generatie swingen en vrij dansen. Misschien is 'showdance' een woord dat in de richting komt. Showdance voor absolute beginners,  voor harken, voor de duidelijkheid. Ik vind het tot nu toe vooral heel moeilijk. En best frustrerend als het niet lukt. Maar ook uitdagend. Leuke muziek. Ik heb mij na een proefmaand nu voor vast aangemeld en ben vastbesloten het echt leuk te gaan vinden.

Vandaag heeft ze een nieuw dansje bedacht op 'Proud Mary' van Ike & Tina Turner.

Ik vraag de juf om de nummers waar we vandaag op gedanst hebben en ze stuurt me weer de hele playlist van 3 uur en 22 minuten. Néé! reageer ik, alleen vandáág.

De belangrijkste nummers waren: 

* Queen - Crazy little thing called love 

* Parov Stelar - Booty Swing 

* Benny Goodman - Sing Sing Sing 

* Jamie Cullum - I could have danced all night 

* Tina Turner - Proud Mary

En zo ziet de dansjuf eruit:

Naar Heerenveen

We hebben kaarten voor de wedstrijd Nederland-Duitsland in het Abe Lenstra Stadion in Heerenveen. De 'troostfinale' in de Nations League. De Oranje Leeuwinnen strijden voor een 'ticket' voor de Olympische Spelen in Parijs. We hebben hele goeie plaatsen nu, ongeveer ter hoogte van de middellijn. Het is weer even opwindend (vooraf) als de vorige keer in Tilburg. Er zitten enorm schreeuwende, zingende en toeterende meisjes achter ons. De Duitsers winnen. Ze zijn veel groter sn sterker dan onze Leeuwinnen. Het is vooral steenkoud. Alleen  al om die reden zijn we allemaal blij dat er geen verlenging komt.

https://www.nu.nl/voetbal/6303333/oranjevrouwen-in-tranen-na-mislopen-olympische-spelen-dit-doet-heel-veel-pijn.html

De Allee

De (auto)biografische schrijfcursus is weer boeiend. Ik ben er zeer over te spreken. De mensen om mij heen zeggen: 'Hè, jij op schrijfcursus? Jij kan toch schrijven? Je doet niet anders.' Of ze denken dat ik therapeutisch bezig ben. Dat is het ook niet. Ik vind het leuk om iets anders te denken dan ik gewend was. En dat gebeurt door die opdrachten. In deze cursus blijk ik positiever te denken dan ik dacht dat ik denk. 

De eerste bijeenkomst leverde een positieve waardering op van dwalen en niet-weten en maar op intuïtie en impulsen varen. Vorige keer leverde een mooi beeld en verhaaltje op van het transistor-radiootje uit m'n puberteit en het besef dat ik al vroeg wilde genieten van muziek en dat ik toen al van maffe vormgeving en kleurtjes hield.

Vandaag doen we de kindertijd. We moeten weer een plek/woord uitzoeken op de kaart van de belevingswereld en ik kies 'veiligheid'. Eigenlijk tot mijn eigen verbazing. En dat het woord hoort bij de Allee waar we tot mijn tiende woonden, en niet bij de nieuwbouwwijk Angelslo, waar we daarna woonden. De Allee was een straat in een heel vriendelijk wijkje in het centrum van Emmen. Het stamde uit de jaren dertig en mijn ouders gingen er ergens in de jaren vijftig wonen. Er woonden meer gezinnen uit onze kerk ook met een stuk over zes kinderen, we gingen naar dezelfde school. Veel samenhang. Er was een school net schoolplein naast ons huis, het station was dichtbij, de Hoofdstraat, het bos, het hunebed. En blijkbaar komt nu het woord veiligheid bij me op. De overheersende herinneringen aan onveiligheid horen bij de periode Angelslo. Ja interessant wat eenvoudige schrijfopdrachten kunnen doen.

Zwarte tulpen

Naar de zaterdagse plantjesmarkt. Ik maak er geen foto's, want het is gewoon te guur, te nat, te koud. De groentekraam is er wel weer, maar ze hebben nog niet veel groenteplantjes. Ze kunnen wel in de grond maar dan onder glas. Alleen wat peultjes konden al wel. En hij heeft ook uien en aardappelen. Nu al? Ik moet me maar weer even in de materie verdiepen. Dat dan maar volgende week in de moestuinbak in de straat. 

Dan neem ik maar twee bossen dubbele tulpen mee. Die weer inspireren tot een tulpentekening.

Spruitjes

Een heerlijke ovenschotel spruitjes. Ik had de spruitjes gekocht bij de Turkse groenteboer. Die had hele kleine spruitjes, wat veel werk was om schoon te maken maar wel heel erg lekker.spekjes, paprika en spruitjes, roomkaas erdoorheen. Aardappelpuree erop. Daar had ik winterpeen doorheen gedaan.

https://www.leukerecepten.nl/recepten/ovenschotel-met-romige-spruitjes/

Beurskwartier

U bent van mij vooral plaatjes groen gewend en kunst en lekker eten, maar ik heb heus ook besef van andere werelden. Zo is er woningcrisis en wordt er veel gebouwd in Utrecht, ook rond het oude centrum. De ruimte is beperkt, dus dat gaat allemaal de lucht in. 

Soms kijk ik bij de nieuwe wijk Merwede aan het Merwedekanaal, ook daar wordt compact gebouwd en hoog en autoluw, en wat ik daar zie is eigenlijk best aardig.

Vandaag ga eens poolshoogte nemen bij het Beurskwartier, de nieuwe wijk bij de Jaarbeurs aan de achterkant van het centraal station. Het is daar zo stenig en betonnig, ik kom er nooit. Maar nu regent het en ik heb niets te doen, laat ik daar eens gaan rondkijken. 

Ongelofelijk. Er komen 3500 woningen in hoge hoogbouw. Als je de artists impressions mag geloven wordt het allemaal prachtig groen en allemaal gelukkige mensen. Ik wil niet pessimistisch zijn, misschien zie ik het niet. Maar vandaag, nu, met die altijddurende februariregen, is het verschrikkelijk. Eén flat gaat Wonderwoods heten, daar gaan bomen op en aan groeien. Als je goed kijkt zie dat de bomen al naar boven getakeld zijn. 

https://cu2030.nl/beurskwartier

De tuin

Even schijnt de zon, en denk ik: laat ik eens bij de tuin gaan kijken. Misschien valt er iets te spitten, te schoffelen of te harken. Maar nee, onmiddellijk begint het weer te regenen. Het is ook nog geen maart. Er bloeit in de blubber een helleborus, wat narcissen en wat sneeuwklokjes. Maar in het huisje is het goed. Muziekje aan, kopje thee erbij, dekentje over, telefoontje van Zus4 vanuit Schwerin. Wachten op de lente.

Fotorealisme

Naar het Centraal Museum naar hun nieuwe tentoonstelling 'Op scherp' over fotorealistische schilderkunst. Het zijn schilderijen die eruit zien als fotografie. Grote doeken, heel fijn geschilderd. Uitvergrote dagelijkse taferelen. Deze stijl was in de jaren zeventig een tijdje in zwang in reactie op de abstracte schilderkunst die toen in de hogere kunstkringen gold. Vorige week was de opening, ik was uitgenodigd, maar toen had ik mijn cursus Dansconditie. Ik was ook wel een beetje gereserveerd, ik weet niet of zulk werk me wel aanspreekt en ik wil me niet verplicht voelen om een stuk te moeten schrijven, het moet me wel boeien. 

Ik had lange tijd een tegenzin tegen het Utrechts Centraal Museum. Vond de tentoonstellingen nooit zo boeiend. Maar de laatste jaren is het beter geworden. Ben ik verrast. Ze kiezen vaak uit het eigen depot een thema en gaan dat uitbreiden met hedendaagse werken, waarbij expliciet werken van vrouwen en van kunstenaars van kleur worden meegenomen. Beetje verplicht nummer, denk ik vaak eerst, maar nadat ik de kritische stemmetje even afzet kan ik me laten verrassen.

Hier moet je ook weer een drempel over. Geen van de kunstenaars is bekend. Veel afbeeldingen uit de jaren zeventig zijn uitvergrotingen van reclameplaatjes. Of van populaire cultuur. 

Vaak zijn werken die in het depot van het museum liggen te verstoffen uitgangspunt voor een nieuwe tentoonstelling. Deze fotorealistische werken werden in de jaren zeventig verzameld door een gemeentelijke kunstinstelling 'Hedendaagse Kunst' en kwamen in de jaren tachtig in bezit van het Centraal Museum. En nu dan dit, samengesteld door gastcurator Esmee  Postma, die ook kunstcriticus is voor de Volkskrant.

Ddadi

Ella kon niet wandelen want zij heeft twee weken geleden haar partner naar een verpleeghuis gebracht en moet nu zijn huis leegruimen. 

Na twee jaar dag en nacht in haar eigen huisje voor hem gezorgd te hebben is ze nu ineens alleen. Dus wandelen wil ze wel, graag, maar niet nu. Of ik mee uit eten wil. 

Via Social Deal kom ik op een Marokkaans restaurantje 'Ddadi' in een nieuw wijkje Zijdebalen met yuppenwoningen bij de Vecht. Het doet een beetje san het Java-eiland in Amsterdam denken. Een paviljoentje op een pleintje. Heel on-Utrechts. Maar het lijkt wel wat. 

Het blijkt heel leuk en kleurig gezellig en heerlijk eten. Een echtpaar van ik schat in de vijftig. Hij bedient, zij kookt. Echt leuk, het avontuur van Social Deal.

https://www.utrechtsezaken.nl/verhalen/zijdebalen-omarmt-nieuw-restaurant-in-coronatijd/

De wandelingen des levens

Wandelen is mijn leven lang al een belangrijk onderdeel in mijn leven. Vroeger thuis in Emmen wandelde ik veel met onze hond Mollie, in onze groene nieuwbouwwijk Angelslo of in de Emmerdennen. Ik liep met Zus 3 of Zus 4, of met vriendin/buurmeisje Annet en met schoolvriendin Ans. Zoals je opfleurt vsn het buiten zijn. In Groningen liep ik eindeloos met Marg, vaak langs het Van Starkenborgkanaal. Of rond haar dorp van herkomst Baflo. In Amsterdam werd Will mijn wandelvriendin. De parken, de duinen, de polders. Doe twee zijn er niet meer.

De vriendinnen met wie ik nu wandel (of probeer wandelafspraken te maken) houden ook van wandelen maar staan er anders in. Misschien zijn ze ik wat stadser. Zij wonen dichter bij de binnenstad en vinden het ook leuk om door de stad te wandelen, overdag naar de film, een concertje of uit eten. 'Heb je zin in een wandeling?' 'Nee ik ga naar de film, je mag wel mee.' 'Ik ben de hele dag bezig, misschien kunnen we 's avonds uit eten?' Ze willen wel af en toe, maar de nieuwe vaste wandelvriendin die Will was) heb ik nog niet gevonden. Dat je niet steeds hoeft te vragen.

Vandaag maak ik de wekelijkse wandeling maar in mij eentje in het Park. De collage komt op hun Facebook.

Scrapper

De Bayerische en de Limburgse vriendin gaan naar de middagfilm en ik mag mee. Ze hebben dd Britse film Scrapper uitgekozen. BBC, dat is echt een kwaliteitskeurmerk. Als-ie Amerikaans was geweest was ie waarschijnlijk stom kitscherig geweest, zeggen we na afloop. 

Georgie van 12 is haar moeder kwijt, die is overleden, en ze woont in haar eentje in het huis van haar moeder. Sociale woningbouw in pasteltinten. Met fietsen stelen en verkopen verdient ze de kost en de huur. De social workers en leraren maakt ze wijs dat een oom Winston Churchill voor haar zorgt. Ze heeft een buurjongen Ali als vriendje, die haar helpt bij het fietsen stelen.

Dan komt er een geblondeerde jongeman aan de deur die vertelt dat hij Jason heet en dat hij haar vader is. Hij trekt bij haar in en ze knetteren wat af. Allebei nogal eigenzinnig en onaangepast. 

Ja, eind goed al goed. Een mooie middag in het Filmhuis Slachtstraat, voorheen 't Hoogt, waar het in het café een drukte van belang is met pensionado's die naar de film gaan en lunchen, koffie, thee, borrelen. Hele goeie formule voor de doelgroep.

Blauwe lis

De iris is een februari-bloeier, dus ik zoeken naar een mooi plaatje van de iris. Ik heb er vorig weekend een paar gekocht,  maar die zijn alweer bijna uitgebloeid. Reenske heeft er te Elspeet ook een paar staan. Een mooi onderwerp om de miezerzondag op te fleuren.

Die ik uitgekozen heb om te tekenen heb blijkt een 'Amerikaanse blauwe lis' (iris versicolor), een waterplant. Die ik laatst kocht zien er niet zo spectaculair uit. Die heten 'dwergiris' (iris reticulata) en komen oorspronkelijk uit de Kaukasus. Dat u dat weet.

Noorderheide

Nu de winter aan het overgaan is gaat Reenske weer naar haar chalet nabij Elspeet. Ze wil ook wel bij mij op bezoek komen, maar wandelen in Elspeet vind ik zelf ook leuker. Het is 50 minuten rijden naar Elspeet. Die afstand is goed te doen. Grappig om te zien hoe verschillend percelen bos zijn. Het stuk met de vet bemoste bomen is net als uit een sprookje. We komen ook langs een wonderlijk kunstwerk met 'waterwerken', een eeuw oud, ooit daar neergelegd door een havenbaron.

https://www.staatsbosbeheer.nl/uit-in-de-natuur/wandelroute-noorderheide

Mens en matras

Het matras had zichzelf overleefd. Er moest een nieuw matras. Omdat toen we gingen samenwonen Bobby zijn boxspring in ons huishouden had ingebracht (ik was altijd een lattenbodem gewend geweest) wist ik niet zo veel over boxsprings en waarom die zo kunnen gaan wiebelen. Het is de vraag of we een heel nieuw bedmeubel moeten of alleen een nieuw matras. 

Enfin, wij vorige week naar Ikea om ons te laten voorlichten. Het matras had zich al heel lang overleefd, zei de verkoopster: 10 à 15 jaar staat ervoor. Dus wij zoeken een nieuw matras uit. Ik wil er graag twéé, om alleen van mijn eigen gewiebel last te hebben. Bobby wil liever één, omdat hij bang is voor een spleet tussen beide matrassen, een euvel je nogal eens op vakantie-adressen tegenkomt. 

Maar goed, we doen er toch twee, en wij gisteren de matrassen besteld en daarbij de optie aangekruist dat ze voor €20 het oude matras meenemen. Oef. Bijna €1200 euri. 

Vandaag komen ze de matrassen bezorgen. Wij in de ochtend het oude matras twee trappen naar beneden gezeuld. Loodzwaar. Groot. Onhandelbaar. Ik ben net naar de Danscursus als de Ikea-bezorgers maar als ik thuis kom staan nu alle matrassen in onze kamer. Zowel de nieuwe als de oude. De mannen wisten niet van oude matrassen en namen ze niet mee. 

Ikea gebeld. Ja inderdaad, dat deden ze niet meer, sinds januari, oude matrassen meenemen. Ja het klopt, je kon dat nog wel op de site aanklikken als optie. Dat moet nog bijgewerkt. Maar ze deden het niet meer. Het stond ook niet op de factuur. 

Bobby woedend. Wil boze brieven aan Ikea schrijven en reclameren. Maar ja. Denk je dat we dat matras in de auto kunnen vrotten? opper ik. Ja dat denkt hij wel. Nou ja, 'wij'... Dat moet hij dan grotendeels doen. Aan mij heb je niet zoveel bij zulke grote logge zware onhandelbare krengen. Ik heb het al helemaal in mijn rug gekregen van het zeulen van de nieuwe matrassen weer twee trappen naar boven.

Vraag niet hoe, maar het is gelukt. Alles naar de afvalscheiding. In de containers Karton, Huisvuil en Matrassen. En als ik thuis kom maak ik gauw het bedje op. En dan zie je er niets meer van. Alsof er niets gebeurd is. 'Je gaat het nog missen, dat wiebelen', voorspelt Bobby. 

Vrouw en pols

Ik heb met Nieuwe Wilma en Everdine afgesproken bij het Stayokay-café in Amelisweerd. We gaan uitwisselen over onze betrokkenheid bij De Fluisterstille Stem waar Wilma en ik het afgelopen jaar de stiltewandelingen voor organiseerden en Wilma en Everdine sinds kort een reeks meditatieochtenden. Over hoe we onze functie en rol zien. Eerst zullen we een lunch nuttigen bij de Stayokay en daarna misschien nog wandelen. Afhankelijk van het weer.

Ik zou met de fiets komen maar ga toch met de auto, vanwege de miezer. En Nieuwe Wilma die in december haar pols had gebroken is ook met de auto. Voor het eerst weer met de auto. Heel blij, want de beterschap komt in zicht. 

Maar langs het terras van het café hangt een merkwaardige lage afrastering, enkelhoogte, met een zware ketting. En precies daar struikelt ze over. Plat op haar gezicht. Bloedt als een rund. Pijnlijke kaak, pijnlijke pols. 

Laat ik niet van minuut tot minuut gaan vertellen, zo'n belevenis is het overigens wel. Gelukkig heeft het café twee BHV-ers, dus die nemen de leiding. Eerst bellen ze 112, die ze naar de huisarts verwijst, want dat is protocol om bij de Eerste Hulp binnen te geraken, maar dat is bij nader inzien echt te omslachtig en dan vragen alsnog om een ambulance. En ik bel Wilma's man, die voor een klus is in Drente. 'Gerrit, je moet nú naar huis komen.' Gerrit die net verlost is van twee maanden mantelzorg.

Dus de ambulance-mevrouw onderzoekt haar. Ik rijd haar naar de Eerste Hulp bij het Diaconessenhuis in Utrecht. Daar worden foto's gemaakt van haar kaak en haar pols. Kaak is pijnlijk maar bottechnisch OK, en de pols wéér gebroken. De gipszuster kent haar nog van december. Wilma in tranen. Tegen vieren zijn we weer bij haar thuis. En dan komt Gerrit ook.

Slow cooking

Ik heb vast wel eens geblogd over Bobby's voorliefde voor dingen uit de seventies en eighties. Toen was het leven goed voor hem en hij heeft niet zo'n behoefte aan nieuwlichterij. Het heeft ook grappige kanten. Zo houd ik heel erg van draadjesvlees en dan gaat hij op zijn vrije dinsdag draadjesvlees klaarmaken. Dat moet minstens drie uur sudderen. Daar heb ik geen geduld voor. Hij wel. Niks geen slow cooker, hij doet dat op het petroliestel van wijlen zijn moeder. Twee weken geleden maakte hij Limburgs zuurvlees, vandaag krijg ik rendang. Mmm.

Recept Rendang:

https://www.leukerecepten.nl/recepten/basisrecept-indonesische-rendang/

Eén dag zon

Het regent en het regent, maar deze dinsdag hebben we een beetje zon. De bolletjes komen al een beetje uit. Elke ochtend kijk ik hoe ze er bij staan. Geluk kan zo eenvoudig zijn. 'Vandaag ga ik met de fiets naar Bilthoven', app ik naar de Bayerische Freundin die eindelijk weer terug is uit Bayern. 

Zij zit nu ook op de zangroep daar en de eerste keer heb ik haar met de auto gehaald. Maar de fietstocht van 2x50 minuten door polder en bos maakt de beleving van de dinsdag-zangdag aldaar extra leuk. De terugweg ga ik vaak langs het ouderwetse tuincentrum Van der Neut in Groenekan, waar ze ook bloembolletje buiten hebben staan. Crocusjes à €1. Pootaardappelen hebben ze er ook al. Los in een emmer. Maar dat lijkt me nog een beetje vroeg. 

De Bayerische woont in Utrecht-Oost (en ik in Noord West) dus dat is al bijna Bilthoven. We spreken af in Groenekan op het hoekje van de Beukenburgerlaan. De fietstocht is prachtig zonnig maar ijzig koud (2 graden).

Na het zingen wil de Bayerische Freundin gezellig lunchen in Bilthoven en zo komen we terecht in een tuttige lunchroom. 'Ik weet niet,' zeg ik nog, 'dit vind ik tuttig.' 'Maar ik hóud van tuttig!' zegt de Bayerische Freundin. Heel overtuigend. Bijzonder dat ze het woord 'tuttig' kent, we kunnen er geen Duitse equivalent voor verzinnen. Allemaal lunchende Bilthovense dames. De lunch is erg lekker. Dat kunnen ze wel in tuttig Bilthoven.

Op de terugweg scoor ik drie potjes crocusjes bij Van der Neut. En dan gaat het weer motregenen.

Cervantes

De schrijfcursus wordt gegeven in het Instituto Cervantes op het Domplein, hartje Utrecht. Bobby ws nog nooit binnen en vraagt hoe het er uit ziet. Nu was ik de eerste keer niet zo ver gekomen, want direct na de ingang moeten we naar boven via een niet erg bijzondere trap. Maar vandaag gaa ik waaaat dieper het gebouw in en ontdek ik het trappenhuis dat het hart vormt van het gebouw. Dat is wel behoorlijk impressive. Beetje Esscher.

De puberteit

De tweede les van de creatieve schrijfcursus is gewijd aan de puberteit. We krijgen weer wat schrijfoefeningen, gedachten over ik-als-puber en daar dan een haiku van maken, en dan 'gevoelskaarten', waar je er één uitkiest. Ik kies een vreselijk woord 'zelfmedelijden' en schrijf daar een verhaaltje over. Aanwijzing: begin je verhaal(tje) met een handeling én schrijf het in de tegenwoordige tijd. 

Mijn verhaaltje (10 minuten schrijven is wel erg weinig) over mijn radio'tje. (Ik heb er geloof ik ook al een over geblogd. Ja in 2008.) Mijn oranje Loewe Opta. Ik had het zelf verdiend met vakantiewerk en het was mijn levenslijntje naar de vriendinnen op school. De muziek. Radio Veronica of Radio Noordzee. Vanuit hun geloof waren mijn ouders waren nogal tegen popmuziek en dansen, en tegen spijkerbroeken wat voor een meisje dat erbij wil horen en mee wil doen van levensbelang was. De straffen van mijn moeder waren dat ze mijn spijkerbroek en mijn radiootje voor een week confisqueerde. 

Het verhaaltje dat ik probeer te schrijven is dat ik als meisje van zestien in mijn smalle meisjesbed lig met oortelefoontjes in. Te genieten van de muziek. 'Angie' van de Stones. Die tijd. En dan komt Mutti binnen, waarschijnlijk controle, ik mag niet luisteren in bed (net als nu de kinderen met de telefoons), ik lig onder de dekens, zij trekt de dekens van mij af, pakt mijn radio af en legt die in haar linnenkast met de deur op slot. Vréselijk. Van de weeromstuit krijg ik met terugwerkende kracht weer zelfmedelijden.

Ergens in een buitenland (Servië) is via Etsy zo'n radiootje te koop voor €139 en €40 portokosten. Ik zou het zo doen. 

Top40 1973: 
https://www.top40.nl/bijzondere-lijsten/top-100-jaaroverzichten/1973

Yuri

Bobby's oude Jazzvriend uit Maassluis heeft ons uitgenodigd voor een zondagmiddagconcert 'Heaven on my Mind' van saxofonist Yuri Honing in zaal Cloud Nine in TivoliVredenburg. Hij is in de jazzwereld een absolute grootheid die vele prijzen heeft gewonnen. Omdat de concerten die hij voorstelt altijd van grote klasse zijn gaan wij (ga ik) mee ook al zegt het me niet zoveel. En het is héél mooi, ik heb er alleen geen tekst over. Er komt een opmerkelijk bejaard publiek op af, zeker zeventig plus.

46 jaar

Ik duik weer eens in het familie-fotoarchief in de map 1978. In februari 1978 zijn Zus3 en Zwager3 getrouwd. Ze zaten op de Christelijke sociale academie in Ede en trouwden ook daar. Zo jong. Zo lief. Ik ben helemaal blij met de tekening. Zij ook.

Naar het Diemerbos

Er is weer een Zus 70 geworden, We vieren het met de Geschwister in het rond het etablissement 'House of Bird' in het Diemerbos. Het is een alleraardigst bos, gelegen in de oksel van de A1 en de A9, aangeplant rond 1990 (dat herinner ik me nog) en nu al een volwassen bos. Het meeste  wandelpubliek zal uit de Amsterdamse wijken IJburg en Bijlmer komen. We zijn met zes en heel harmonieus gezellig samen. 

Omtzigt

Sinds Pieter Ontzigt uit de informatieronde stapte kijk en luister ik weer alle uitzendingen die hem proberen te duiden, en Wilders, Yesilgöz, Plasterk en Van der Plas. Het is toch niet raar, dat ik ze eerder probeerde te portretteren.  Verder dan Yesilgöz en Van der Plas ben ik niet gekomen. Wilders en Ontzigt kon ik niet aan. Deze is van Siegfried Woldhek (NRC). Cartoons zijn toch anders dan wat ik doe. Een gekweld mens. Niet altijd fijn on de omgang. Ik maak in mijn tekeningen de mensen meestal net iets aardiger en mooier. Misschien ga ik hem toch eens proberen: bij Ontzigt hebben veel mensen ook compassie. 

Hij-is-een-loner, kan-niet-samenwerken, is-geen-leider. Hij-zal-toch-niet-weer-een-burn-out-hebben? De andere onderhandelaars maken hem niet af, want ze hebben hem nodig. Ik luister naar de podcast 'De kamer van Klok' van de Volkskrant waarbij hoofdredacteur Pieter Klok, columnist Sheila Sitalsing, een politiek redacteur met presentator (wéér) Gijs Groenteman, een uur een kwestie gaan doorakkeren.

Wie weet wat? Wie vindt wat? De redacteur van de dag vindt dat de Koning (Alekzander) weer de informatierondes moet doen. Maar ter redactie van de VK is hij de enige die dat vindt. De informerende rol van de koning geeft het volgens hem allemaal net wat meer gewicht dan dit gedoe en gekibbel onder leiding van Plasterk die zelf wel minister president wil worden.

Zullen we ons deze enerverende periode en deze personages over een paar jaar nog herinneren? 

Mien Toentje

Eind van de dag doe ik een rondje naar Oud-Zuilen. In de Facebookgroep Natuurgebied Oud Zuilen' wordt melding gemaakt over 'grote groepen ooievaars'.

En dan langs de volkstuin. Het is er allemaal vooral nat en bruin en kaal, niks aan, maar ìn het huisje is het bijzonder fijn. Het is niet zo schimmelig als vorig jaar, toen was alle bamboe (rolgordijntjes, bestekbakjes, snijplanken) helemaal grijs van de schimmel. 

Het geluidsboxje heeft nog stroom dus ik kan lekker muziek liggen luisteren. Misschien moeten we binnenkort maar eens een vrijdagmiddagborrel doen met de naaste tuinbuurtjes.

Laatst was er een mail van het bestuur dat er een Toekomstvisie wordt ontwikkeld voor Overvecht voor over 20 of 30 jaar, daae wil ik van af zijn, en dat wij van het volkstuinenpark helemaal niet gehoord zijn. Het kan natuurlijk zomaar dat er op enig moment zo een kruis door zo'n gebied wordt gezet om plaats te maken voor woningen. Maar goed, ze gaan nu gehoord worden.

Atlas van de Belevingswereld

Bij de cursus Creatief Biografisch Schrijven afgelopen maandag hebben we ook huiswerk meegekregen. We kregen een kaart uit de Atlas van de Belevingswereld en zijn uitgenodigd te beschrijven waar ik ben, hoe het daar is, waar ik naar toe wil, hoe ik daar kom, hoe het daar is. Eerst was ik een beetje geïrriteerd  omdat dat materiaal mij zo bekend is en zo voor de hand ligt, dan vind ik de docent gemakzuchtig: eerst dat 'elfje' en nu dit. 

In mijn werkende leven, toen we nog kantoor hielden aan het Frederiksplein (dat moet dus vóór 2005 geweest zijn) ben ik een keer op bezoek geweest bij de ontwikkelaars / uitgevers van deze kaarten, die er goud geld mee verdienden. Vooral binnen bedrijven werden ze wel gebruikt om onderliggende ideeën duidelijk te krijgen. Het waren hoopgevende sessies maar uiteindelijk kwam er meestal weinig uit. Voor consultants en docenten fijn materiaal.

Het huiswerk is optioneel. Het hoeft niet. Maar ja, waarvoor doe je een cursus? Om nieuwe dingen te leren. Uit je comfort zone. Dus zet ik mijn kritiek uit en ga ik naar de kaart kijken. En dat is heel leuk on te doen. En ook om de vragen te beantwoorden.

Waar ben je? Waar wil je naar toe? Hoe is het waar je bent? Hoe is het waar je naar toe wilt. Hoe kom je daar? Hoe ziet het er uit? Hoe zijn de mensen?

Lente

'n Dag zonder programma. Er is beloofd dat het in de middag niet meer regent, dus einde ochtend ga ik naar Tuincentrum Vechtweelde om wat plantjes te halen en een schaal voor een rijk voorjaarsgeschenk. Het is verschrikkelijk, ik ben onstuitbaar. Zoveel leuke plantjes hebben ze daar. Het meest dol ben ik op de blauwe bosanemoontjes en kleine irissen.

Weer een stukje tuin opgeschoond, vooral mos verwijderd, we moeten geduldig afwachten wat er aan bollen in de grond zit, voor de spontane groei is het nog te vroeg. Maar zo kan het ook. Héérlijk.

55 inch

Het is ca 15 jaar geleden dat Bobby en ik allebei een nieuwe tv kochten die we toen héél groot vonden. Nu vinden we hem heel klein, vooral die in de woonkamer, en moet er een nieuwe komen. Want ik kan de voetballers niet meer onderscheiden. Bobby doet steeds online vooronderzoek bij Coolblue, maar ik wil televisies zíen. De afmetingen zijn mij vrij onduidelijk: die gaan over de diagonaal in inches. Dus vandaag wij naar de winkel van Coolblue op de Meubelboulevard. We hebben gezegd dat we een tv van 1.20m breed willen. Zo breeds als het tv-meubel.

We leren vandaag dat de tv die we nu hebben een diagonaal van 43 inch heeft en dat we een van 50 of 55 inch willen. En dan liever een van €800 dan van €3800. Als dat kan. Het is een boeiend vooronderzoek. Nu kunnen we thuis weer verder.

Ik Ga

Het ligt als een steen op mijn maag, maar ik heb zondag gemaild naar de administratie en de gymjuf dat ik ga stoppen met de gym in Overvecht. Dat dat zeggen zo moeilijk is komt door het verenigingskarakter van de club. Er wordt hartstochtelijk aan de sociale cohesie gewerkt en dientengevolge is er nogal wat groepsdruk. Etentjes, verjaarscadeautjes, en felicitaties en beterschap op de groepsapp. Als je niet zo tot groepsmengen geneigd bent maakt ook dat dat je weg wilt. Hoe heilzaam voor lijf en leden  de lessen ook zijn. Nu heb ik in de plaats mijn cursus Dansconditie.

De administratie van de gym antwoordt dat ik drie maanden opzegtermijn heb, dat weet ik, en zolang zal ik blijven. De juf schrijft: 'Wat jammer! Vind je het niet leuk meer bij ons?' Wat te antwoorden? Dus vandaag ga ik met lood in de schoenen naar de gym. Bobby denkt dat ik de juf een hele plausibele verklaring voor mijn aangekondigde vertrek zal geven. 'Nou nee, ik zeg dat het tijd is voor wat anders.' 'Maar dan denkt ze dat het aan háár ligt.' 'Dat ìs ook zo.'

Enfin. Als ik de kleedkamer binnenstap roept ze me meteen toe: 'Waarom ga je weg?!? 'Vind je het hier niet leuk?' Pff. Ik vertel van de cursus op de dansschool. Sommige dames veren op. Dansen? Wat leuk! Dat willen zij óók. Waar is dat? Wanneer? Het wordt steeds pijnlijker.

Creatief biografisch

Ben aan een nieuwe cursus 'Biografisch creatief schrijven' begonnen. Georganiseerd door de HOVO Utrecht. De Hogeschool voor Ouderen. Het is zes keer. De lessen worden gegeven in het Spaanse Instituto Cervantes op het Domplein. De juf is geen pensionado, ols de meeste docenten van de HOVO maar een energieke dertigster. Er zijn twintig deelnemers: ca 15 vrouwen en vijf mannen, best veel, dus geen kennismakingsrondje want dan zou de hele eerste les daarmee gevuld zijn.

Net als de schrijfcursus herfst 2023 in het Eemhuis in Amersfoort vind ik ook deze weer heel erg leuk. Het schrijven wat ik doorgaans doe (bloggen, kunstrecensies en interviews) heeft allemaal zo zijn eigen stramien, hier word je uitgenodigd om je gedachtenstroom te volgen en buiten je eigen gebaande paden te treden.

Deze juf vind ik heel goed. Tot nu toe doet ze in elk geval alles goed. In Amersfoort ws de zaal te groot, het geluid te zacht, de lessen niet goed voorbereid. Sommige mensen gingen persoonlijke levensdrama's ontboezemen en werden niet daarin gestopt. Hier klopt alles. De introductie, de verwachtingen, de vrijheid, het materiaal. We schrijven met de hand om het materiaal uit je vingers te laten vloeien, anders ben je almaar bezig met de backspace-toets. 

Eerst laat ze ons we vier stukjes gedurende drie minuten per stukje vrij schrijven over vier thema's: Mijmeren, Verlangen, Twijfels, Levensstormen. Je mag niet stoppen. Schrijven. Maakt niet uit wat er staat. Dat is leuk om te doen. Waar ik bang voor was gebeurt inderdaad: we moeten in die stukjes woorden onderstrepen die we mooi vinden, daar een uit kiezen en daar een 'Elfje' over schrijven. Het eeuwige elfje. Een gedichtje van elf woorden. Ik kan dat niet. Dit keer maak ik me er niet meer druk over, ik frut wat in elkaar en lees het niet voor.

Na de pauze gaan we twee aan twee elkaar interviewen gedurende twee keer zeven minuten aan de hand van een vragenlijst met mogelijke vragen. Mijn buurvrouw een dame in een roze trui. Ik draag ook een roze trui. (Die kocht ik vorig jaar op de markt in Leeuwarden. Daar was ik met Hani501. Toen ik in die trui bij hen thuis kwam zei Inge: Roze? Dat dragen wij nóóit.') 

Deze mevrouw is schooldirecteur, nog zes maanden en dan gaat ze met pensioen. Normaal neem ik ruim een uur voor een interview en dan uren kneden voor het geschreven stuk. Nu heb ik geen samenhangend materiaal.

https://www.hovoutrecht.nl/cursus/persoonlijke-portretten-3/

Huiswerk

Zondag leesdag. Vandaag lees ik de roman Huiswerk van Marja Pruis. Mooi boek. Welgestelde vrouw Clara met prachtig huis in Amsterdam-Noord heeft een Afrikaanse vrouw Rose als hulp in de huishouding. 

Ze vinden elkaar aardig, benoemen dat ze elkaar vertrouwen. Clara heeft wel mixed feelings over het hebben van een werkster en niet je eigen troep opruimen, maar ze heeft al haar hele leven werksters dus zo diep dit dat allemaal niet. Wel doet ze súper-aardig tegen de werkster, in het echt en in de appjes. Als Rose haar vraagt om haar zwart uit te betalen en om het geld voor haar te bewaren doet ze dat. Maar dan wordt er op een nacht ingebroken, wordt sT geld gestolen, en verdenkt ze Rose. En iedereen om haar heen. De politie zegt trouwens dat je niet te snel zulke dingen moet denken.

En dan meandert het verhaal verder, over het leven, de man, de kinderen, de buurt, de collega's, en steeds maar die vraag: heeft Rose het gedaan? Rose werkt niet meer bij haar, ze appen alleen nog maar. Rose wil het geld hebben dat Clara voor haar bewaard had. En ze wil haar iets vertellen. En Clara denkt dat ze alsnog wil bekennen.  

Niemand vertelt in de (louter lovende) recensies wat het is dat Rose vertelt. Het is geen clou. Maar wel een clou. Wij die nauwelijks iets van onze werksters weten. 

Het is een mooi boek, een spiegel, herkenbaar, geestig, confronterend. 

Ik schrijf dit hier nu snel, in ruim een kwartiertje, beetje kort door de bocht. Het is een blog, zeg ik tegen mezelf, geen recensie. Wat ik er aan toe zou kunnen voegen?  Wat doet het me? Zou ik niet aan lectio divina kunnen doen. Het stukje: Waar-raakt-het-me? Wat-doet-het-gelezene-met-me? Dat had ik ook met de film Monster van gisteren. Maar dat ga ik hier niet opschrijven.

Saturdaynight

Met Zus3 naar de film. We kiezen de Japanse film 'Monster' die om 20.45u begint in het filmzaaltje in de bibliotheek op de Neude: 't Hoogt on Tour. Dan kan ze nog terug met de bus naar huis.

We hebben unaniem voor deze film gekozen, maar hij blijkt niet eenvoudig te volgen. Een alleenstaande moeder met een zoontje dat nogal onbegrijpelijk doet. Hij schijnt door een leraar geslagen te zijn en zij gaat reclameren en stuit daarbij op wonderlijk afstandelijk gedrag van het schoolbestuur.

Dan verschuift het perspectief naar de leraar, die heel lief voor de kinderen blijkt te zijn, maar onheus bejegend vanwege de klacht.

Tenslotte komt het verhaal van twee jongetjes centraal  te staan, vriendjes die elkaar heel leuk vinden en doorhebben dat dat niet kan en dan gaan ze zich in bochten draaien en liegen. Het verhaal wordt soms achteruit verteld, en dan die wisselende perspectieven, herhalende scenes. Je moet het gewoon over je heen laten komen en dan begint er wel een lichtje te branden. Behalve dat we het  moeilijk te vatten vinden is-ie toch mooi.

En leuk om zo uit te zijn in hartje Utrecht. Het gonst.

Keto-witlof

Het is tijd om weer koolhydraatarm te gaan eten want ik smokkel te veel, brood en suikers, en bijna dagelijks. 

Toen ik dat gisteren aan Bobby mededeelde had hij net een bijzonder koolhydraatrijk maaltje voorbereid: zelfgemaakte patat met Limburgs zuurvlees. Dat is sudderrundvlees dat drie uur met azijn en appelstroop en suiker heeft staan sudderen op het petroliestel van zijn moeder. Het ziet er niet uit, maar het is héél lekker.  Ja eh... dat is dus niet de bedoeling.

Dus toen is het nieuwe regime vandaag ingegaan. Geen brood meer, geen pasta, geen aardappeltjes,  geen wijn, geen vruchtensap, geen suiker, veel thee en water. Maar wel heel lekker eten. Van twee à drie jaar geleden weet ik dat het werkt. Mijn eerste recept is witlof met camembert en blauwe bessen uit de oven. Als je naar foto kijkt denk je dat het olijven zijn, maar het zijn dus blauwe bessen. Heel verrassend.

En natuurlijk wat aardappeltjes erbij voor de disgenoot.

Recept:

https://www.koolhydraatarmrecept.nl/keto-witlofschotel-met-blauwe-bessen/

Hyacint-in-knop

De kunst is je onderwerpen te zíen. Als de zon  schijnt is dat gemakkelijker. Vandaag schijnt die dus niet. Maar vandaag staan bij de bloembolletjes in de supermarkt wat hyacintjes á €0,67 ofzo. Ik neem er drie mee. En dan bedenken waar ze voor staan. En kijken hoe dat zit met die knoppen. 'Zin in lente' noem ik het werkje. Meteen weer in een opperbeste stemming.

De ambtenares van het Park, vraagt of het misschien een idee is om de man die een (nieuw) Klompenpad in het park maakt/beschrijft te gaan interviewen. Ik ga hem googelen. Hij is pensionado en behalve klompenpaden beschrijven doet hij ook botanisch tekenen. Kindred spirit.

En dan komt er zomaar nóg een tekening. Het is zeker niet botanisch wat ik doe. Ik vind botanische héél knap. Dan zou ik niet kunnen. Geen geduld voor. En de mijne vind ik grappiger. 'Outburst' zou ik deze kunnen noemen.

Dansconditie

Mijn tweede les van 'Dansconditie 60+' gaat al wat beter dan de eerste. Ik heb er dacht ik nog niet over verteld. Hoe-was-het? Hoe-was-het? Nou. Het leslokaal bevindt zich in een kelder. Het heeft grote spiegels, zwarte wanden en een systeemplafond. Er hangen enorme geluidsboxen. 

Er doen een stuk of vijf dames mee. Ze dragen allemaal een zwart t-shirt, een zwarte legging en zwarte schoenen. We staan met ons gezicht naar de spiegelwand en doen de juf na. Zij draait prachtige energieke muziek. Zij is in de dertig en een heel goede juf. Ze noemt iedereen bij naam, deelt complimentjes uit waar mogelijk. Bemoedigt waar nodig. 

Je loopt vooral tegen jezelf aan. Dat je het nog niet zo goed kan. Hoe soepel en elegant de juf beweegt en jij niet. Ik ben de dikste van de groep, de rest is allemaal dun, dat is ook minder leuk om een uur naar te kijken.

Ik heb me door de inschrijving en de website heen gevochten en doe een maand op proef. Kijken of ik het echt leuk ga vinden. 

Er is dit keer weer een nieuwe deelneemster op proef en ik zie haar schrikken van de spiegels. Maar aan het eind van de les zegt ze: 'ik vind het geloof ik léuk!' Het enige nadeel is dat het van 11.45u tot 12.45u is en je hele dag gebroken.

Lily

Zoveel weken had ik geen idee wat te tekenen en bij Ajax-voetbalster Lily Yohannes zie ik het, en lukt het ineens weer. Gelukkig maar. Ik werd al een beetje mismoedig van het idee: nooit-meer-tekenen.