Oppastante

Het is mijn derde oppasdag. Bébé1 begint mij echt te kennen en is dol-enthousiast. Ze wil onmiddellijk schilderen. Maar Bébé2 ligt nog in bed als ik aankom en die moet er eerst maar eens uit. Indachtig haar grenzeloze honger die ik bij mijn eerste oppasdag oploste met een flesje zoete pap maak ik eerst het papje. Vandaag wil ze echter geen papje en heeft ze het meer op croissant.

Bébé1 wil ondertussen spelen, puzzelen, muziek maken, en alle speelgoed ligt overal op de grond. Ik wil steeds opruimen, want ik verdraag rommel maar tot op zekere hoogte, als ik dat dreig te gaan doen -  opruimen - wordt ze boos. Want daar moet ze mee spelen. Vandaag les in omgaan met de peuter en haar spullen.

Als Bébé1 in bed ligt voor haar middagslaapje - ze gaat ongelofelijk gehoorzaam naar boven en slapen - begint beneden Bébé2 hysterisch te huilen. Net als op de eerste oppasdag. Wat kan er ditmaal aan de hand zijn? Honger kan het nu niet zijn. Ze heeft haast een hele croissant op en pap wil ze niet. Dan voel ik: al haar kleren zijn nogal klam, zo niet nat. Ik herinner me ineens dat ik uit mijn ooghoek zag dat Bébé1 een glas water over haar zusje goot. Waar zijn schone droge kleertjes? 

Als werkende moeder heeft Nichtje geloof ik niet zoveel tijd om de klerenkast van de Bébé’s te ordnen, dus daar sta ik licht wanhopig in een verduisterde meisjesslaapkamer met zoet slapend meisje, en beneden een krijsend zusje. Waar zijn de rompertjes en broeken en truitjes? 

Het lost zich natuurlijk allemaal op. Als Bébé2 weer droge - beetje te grote - kleren aan heeft en ze zich laat warmen aan mijn postuur houdt langzaam het grote huilen op en kruipt ze weer tevreden rond en keert kde vreugde weer. En dan mag ook Bébé2 weer naar bed.

Nichtje suggereerde nog dat ik met ze kon gaan wandelen in de uiterwaarden en zette daartoe behulpzaam de duo-wandelwagen klaar. Maar hoe kan dat nou als ze om en om slapen. En ga je een peuter uit haar middagdutje wakker maken?

Al met al is het weer een leerzame oppasdag. Over een half jaar ben ik vast een routinier. Vooralsnog zet ik maar even enige kalmerende ‘Nocturnes’ op van Frédéric Chopin.

Twee dagen en een nacht

Mooie Waalse film gezien uit 2014: ‘Deux jours et une nuit’, sociaal drama van Luc en Jean Pierre Dardenne. Van hen heb ik ooit ook de film ‘La Gamin au vélo’ gezien, herinner ik me. Films over mensen aan de onderkant van de samenleving die maar moeilijk kunnen rondkomen en de keuzes van sommigen van hen om hoe dan ook het goede te doen.

Deze film is geloof ik eerder dit jaar uitgezonden bij de EO. En daarvoor eens bij de VPRO. Het verhaal is dat een vrouw Sandra een tijd thuis heeft gezeten met een depressie. Net als ze zover is om weer terug te komen hoort ze dat ze ontslagen wordt. De collega’s hebben de keus gekregen: òf ze krijgen een bonus van 1000 euro óf Sandra mag blijven. De meesten hebben voor de bonus gekozen. 

Samen met een loyale collega-vriendin gaat ze op vrijdagmiddag naar de directeur om hem over te halen de stemming over te doen en dan anoniem. En Sandra gaat bij alle 16 collega’s thuis langs om ze te vragen voor haar te stemmen. 9 voor-stemmen heeft ze nodig.

Ze heeft het er heel moeilijk mee, het voelt als bedelen, maar haar man sleurt haar er doorheen. Al die bezoekjes aan die voordeuren, al die huizen, die mensen, hun getob met geld. Op de een of andere manier heel meeslepend, terwijl je soms ook denkt dat je naar een naar aflopende documentaire zit te kijken. Het gaat over tegenslagen en trouw, wegzakken in je ellende of terugvechten, de keuze voor het eigenbelang of iets goeds voor een ander doen. Allemaal gewone mensen met hun gedoe. Heel mooi gedaan.

Trailer:

https://youtu.be/JKfbzO1MlZE

Kwaliteiten en talenten (2)

Onze kroonprinses is ineens the talk of the town en wel in postitieve zin. terwijl ze vorig jaar nog neergezet werd als een soort miss Piggy, evenaart ze nu bijna haar beeldschone moeder in schoonheid en charme. Lees ik online en op de social media. Ik vraag me af of ze al herkenbaar is op deze tekening. Of iemand denkt: Dát is Amalia!

Het is zo heerlijk om te tekenen. Als we het hebben over kwaliteiten en talenten.

Kwaliteiten en talenten (1)

Zal ik op deze Koningsdag gaan solliciteren? De mensen vragen wel eens - licht ongemakkelijk: 'En eh... solliciteer je eigenlijk nog?' Ik vind het geen leuk onderwerp want het antwoord is altijd hetzelfde. Ja ik solliciteer nog, elke week ja. Inderdaad, het móet, maar ik vind het ook leuk. Ik wil graag weer een baan. Ik solliciteer op banen die me leuk lijken en die ik graag zou doen. Die zijn er best. Maar ik word niet uitgenodigd.  Doe ik weer een bloemlezing.

'Hartelijk dank voor uw sollicitatie. Wij hebben een goede kwalitatieve en kwantitatieve respons gekregen op de vacature. Op basis van brief en CV hebben wij inmiddels zes kandidaten uitgenodigd voor een nadere kennismaking. De kennis en ervaring van deze kandidaten sloot het beste aan op het door ons opgestelde profiel. Tot mijn spijt moet ik u laten weten dat u niet tot de geselecteerden behoort.'

'Wij zijn aangenaam verrast door de grote hoeveelheid enthousiaste sollicitaties voor de functie. Ook de vele kwaliteiten en talenten, bijzondere ervaringen en levenslopen hebben indruk gemaakt. Inmiddels hebben wij een aantal potentiële kandidaten uitgenodigd voor een gesprek. Daarbij is de keuze helaas niet op jou gevallen.'

'Naar aanleiding van je sollicitatie moet ik je tot mijn spijt meedelen dat wij de procedure niet met je zullen ingaan. Uit de kandidaten is inmiddels een eerste selectie gemaakt. Zonder voorbij te gaan aan je kwaliteiten, hebben wij na een zorgvuldige afweging gekozen voor kandidaten die in onze ogen nog beter aansluiten bij de vereiste en gewenste eigenschappen voor deze vacature.'

Deze was wel bijzonder: 'Naar aanleiding van jouw sollicitatie wil ik je op de hoogte brengen van de stand van zaken op dit moment. Na de selectie van de binnengekomen brieven hebben wij een aantal kandidaten uitgenodigd voor een gesprek en een aantal sollicitanten is door ons afgewezen. Jouw sollicitatie willen wij graag nog in reserve houden. Ik verwacht je binnenkort nader te kunnen berichten.' En twee dagen later: 'In vervolg op mijn onderstaand mailtje bericht ik je dat we inmiddels een keuze hebben gemaakt en de functie aan een andere kandidaat hebben aangeboden.'

'Hartelijk dank voor je sollicitatie naar onze vacature en je getoonde interesse in onze organisatie. We hebben met belangstelling je cv gelezen maar hebben helaas gekozen om de procedure te vervolgen met andere kandidaten die ons inziens beter aansluiten bij het profiel dat wij voor deze vacature voor ogen hebben.'

'Hartelijk dank voor je sollicitatie op onze vacature. Wij hebben heel erg veel sollicitaties mogen ontvangen. Helaas moet ik je melden dat je niet bent uitgekozen voor een gesprek.'

Dan weet u dat ook weer.

Kwekerij

Op deze Koningsdag waar ik niets mee te maken wil hebben ga ik maar wat moestuinieren. De groene kooltjes en de bietjes hebben op het kweekplankje aan de schutting in twee weken tijd zoveel omvang gekregen dat ik ze nu maat in de volle kleigrond ga proberen. Nu het zoveel regent is de kleigrond gelukkig weer wat zachter. En natuurlijk onkruid wieden. 

Ik schat in dat er deze zaterdag geen moestuinplantjesmarkt is op het Janskerkhof en vind een kwekerij in Harmelen, genaamd ‘Kwekerij Harmelen’ waar ze ook losse plantjes verkopen. Volstrekt oncommercieel en niet van deze tijd. Ze zijn alleen op vrijdag en zaterdag open. En vandaag ook. Ik scoor er twee bloemkoolplantjes, acht prille preitjes, een courgette-en een paprikaplant. Van de in de volle grond gezaaide rijtjes komt tot nu toe alleen de radijs op. 

Heel heel heel bevredigend voor een Koningsdag. 

Hoek van Holland

Terwijl Bobby na het bezoek van de makelaar in zijn ouderlijk huis (In My Fathers House) zich eerst maar eens door de papierbergen gaat te ploegen - een NeeNee-sticker moet wonderen doen - even als het terugsturen van alle goede-doelen-post - ga ik uitwaaien in Hoek van Holland. De pier op en neer. Dat roept herinneringen op naar de vele wandelingen de pier bij IJmuiden en Wijk aan Zee op en neer. Daar ging ik vanuit Amsterdam zo graag naar toe. Die rare Hoogovens als decor. 

Hier te Hoek van Holland heb je de scheepvaart van en naar de Rotterdamse havens. En aan de overkant van het water de Europoort met zijn raffinaderijen. De Maasvlakte. Je zou denken dat het er lelijk is maar nee, het is er heerlijk. Het is zonnig, het waait, er zijn heel weinig mensen maar die er zijn zijn aardig en communicatief. Het komt misschien ook omdat ik slenter!en geen doel en haast heb. Dat nodigt uit. Er zijn hier allemaal mensen zonder doel of haast. Fijne mensen zijn dat.

Sinds de vorige keer dat ik er was zijn er apartementen op het strand gebouwd. Heel vierkant. Detonerend? Ik weet het niet. Het lijkt me eigenlijk wel geweldig om daar een paar dagen te zitten, op het balkonnetje uitkijkend over dat brede strand, elke dag de pier op en neer. Een keertje naar Den Haag of Delft. 

Na afloop drinken we thee bij Schoonmama’s oude buurvrouw en gaan we eten op Het Hoofd, dat is aan de Nieuwe Waterweg met uitzicht op de pont naar Rozenburg. Ik zal Maassluis - en Schiedam - en Hoek van Holland - gaan missen als ooit dat huis verkocht is.

O! De huisjes op het strand zijn van Landal.

Huis

We gaan naar Maassluis naar Schoonmama’s huis. Er komt een makelaar langs. Hij komt uitleggen wat er nodig is om zo’n huis te verkopen. Het is een jaren-dertig-woning die zijn ouders eind jaren zestig gekocht hebben, en die - zeg maar - niet aan de huidige standaard voldoet. De makelaar is van oordeel dat het huis het beste helemaal leeg is voor ze het gaan fotograferen. Dat mensen kijken op Funda alleen maar plaatjes en bij zo’n huis moet dat maar leeg. Is zijn ervaring en advies.

We lopen door het huis. Al die dingen die zij in hun leven verzameld hebben. Waar ze van hielden. Al die kleren. Als die boeken. Al die toiletspulletjes. Dekens. Handdoeken. Allemaal zo intiem.

Een Nichtje in een verre Vreemde heeft gevraagd of ik foto’s van Oma’s huis wil maken en sturen. Waar begin je? Wat wil ze? Serviesgoed? Bestek? Bedden? Kasten? Schilderijtjes?

Terugkijkend wat ik gefotografeerd heb ben ik geraakt door deze foto. Een portretfoto in de boekenkast in de logeerkamer van Bobby als jongetje.

Lady Madonna

Ik ben de tel kwijt van de Lady Madonna’s, maar ik heb er weer een. Vandaag kwam ze met de beide Bébé’s op bezoek om met zijn allen in ons nieuwe Speelbos te spelen. 

Dromen

‘Dromen van bomen’ heet de tentoonstelling die me naar Gorcum voerde. Daar wilde ik heen. Bomen zijn zulke aanwezigheden in het leven. Stille karakters. In je tuin, je naaste omgeving, je wijk, stad, buurt. Ze verbinden je met grote grootheden als de Aarde, de Tijd, ze zijn onverwacht en majestueus, of juist lieftallig klein, ze bewegen met de seizoenen mee. Jaar in jaar uit. Stabiele factor. Er zijn mensen die huggen met bomen. Als er bomen gekapt moeten worden lopen vanwege economisch gewin lopen hele volksstammen uit. Zelfs als ze gekapt moeten worden wegens ziekte.

Dat bomen onderwerp zijn van een tentoonstelling is dus zo gek niet. Al voor ik er ben ga ik terug naar de landschappen uit mijn jeugd: ik groeide op in Emmen dat tussen de Emmerdennen lag. Naar het Zandmeertje midden in het bos waar een schitterende verstilde sfeer hing, en naar het Oranjekanaal dat al lang geen dienst meer deed als vaarroute, maar waar je ging lopen of fietsen vanwege de iconische bomenrijen die over het water hingen. Ik weet nog ‘de kromme boom’ waar ik als kind langs moest naar school. Bomen als ijkpunten. Al die iconische bomen zie je op deze tentoonstelling terug. Wat een prachtig thema. 

Wat krijgen we te zien? Bekende wat traditionelere schilderijen Theophile de Bock, Anton Mauve, Julius Jacobus van de Sande Bakhuyzen, Willem Roelofs, Andreas Schelfhout, Jan Altink en Leo Gestel, Lucebert.

Er hangen drie schilderijen van Armando, het zijn  bijna abstracte beelden. De bomen in zijn werk zijn volgens de tekst bij het werk stille getuigen van de verschrikkingen in de oorlog. Ook herdacht hij in zijn schilderijen de bomen die hij in de oorlog moest kappen om het ouderlijk huis te verwarmen.

Toch spreekt het hedendaagse werk me meer aan. Veel kleuriger, onverwachter, verrassender. Zo hangen er felle kleurige expressieve taferelen Zuid-Holland: duinen, parken, een polderlandschap bij Utrecht van de Leidse broers Gijs en Justus Donker. Zij benadrukken met die felle kleuren de intensiteit van de beleving in de natuur. Deze broers maakten in de jaren negentig deel uit van de stroming After Nature die weer realistisch naar de natuur wilde schilderen. Ook verrassend zijn de schilderijen van Gertjan Scholte-Albers, bij wie de bomen vurige natuurvreemde kleuren krijgen.

Verrast ben ik ook door twee prachtige grote wandtapijten van Mariëlle van den Berg. Een hangt in de entree, ‘Het berkenbosje’, waarin antiek borduurwerk is verwerkt, wat een mooie extra dimensie geeft van verleden en mysterie. De andere heet ‘Holy tree’, 

Duizelingwekkend uitzicht op hoge takkenkroon. Zes houtskooltekeningen van Carlijn Mens met licht, schaduw en beweging in de oude bomen. Zij maakte dit toen zij artist in residence was in het Van Gogh-huis in Zundert. De bomen staan om het atelier en het aanpalende kerkhof. Aanleiding waten brieven van Vincent van Gogh aan zijn broer.

Er zijn ook driedimensionale werken, fotografie, land-art, film, teveel om op te noemen. Als ik probeer te noteren welke van de vele tientallen werken op deze expositie mij het meeste bijbleven dan zijn het de landschappen die doen denken aan landschappen wAr ik mijn thuisgevoel heb. Een bomenrij langs een kanaal in de zon met harde slagschaduwen door Nico van Belkum. Deze kanaaldijk bevindt zich niet in mijn land van herkomst maar in Oost Vlaanderen, maar de sfeer is dezelfde. En het knettergroene Utrechtse lentepolderlandschap van Justus Donker, waar ik eergisteren nog zo blijmoedig doorheen fietste.

Dromen van Bomen. Een mooie titel en een mooie tentoonstelling. In het Gorcums Museum.

Gorcum

Het is zo’n 14 maanden geleden dat ik te Gorcum was. Ik ging een jonge boekhandelaar interviewen die net een nieuwe boekwinkel begonnen was. We zouden die ochtend op het werk een ‘mededeling’ krijgen, en die mededeling werd uitgesteld vanwege mijn interview. Toen ik daarna terugkwam op het werk bleek de mededeling dat er uitstel van betaling was aangevraagd. Het voorstadium van het weken daarop volgende faillissement. 

Waarom ze me die ochtend nog naar Gorcum lieten rijden en dat interview doen? Ik heb het natuurlijk nooit meer uitgewerkt, het is dus ook nooit verschenen. Lullig ook voor die jongen. Het was koud en naar weer die dag. Zo herinner ik me Gorinchem. Koud en naar.

En dan nu. Het is stralend weer. Ik ga naar Gorcum voor het museum. Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat er een museum was. Gorcum is over de A27 richting Breda/Antwerpen maar 36 minuten rijden. Het is een beeldschone knettergroene vestingstad. Een grote markt vol terrasjes. Ik loop langs de boekhandel en zie de jongen zitten. Er is geen een klant. Het museum is mooi en leuk en de tentoonstelling ook. Daarover later meer.

Daarna loop ik de prachtige weelderig groene vestingwal. Schitterend. Eindeloos. Waterrijk ook, want behalve de Merwede heb je ook de Linge die daar in de Merwede uitkomt.

Ze hebben daar te Gorinchem diverse dagarrangementjes waarbij je Woudrichem aan de overzijde van de Merwede aandoet én Slot Loevestein. Over het water. Lijkt me geweldig leuk. Ik weet niet veel meer van Zuid-Holland dan filevorming. Maar dít Zuid-Holland aan de Merwede is heel anders en geweldig! Ik kan wel met de e-fiets met de trein naar - zeg - Gouda en dan een heel nieuw rivierenland ontdekken.

In het Museum wordt een Polygoonfilmpje uit 1961 gedraaid waarbij koningin Juliana de brug over de Merwede opent, waardoor het oponthoud bij de veerpont voorbij is. Tegenwoordig is er oponthoud bij de brug. Was dit niet de brug die vorig jaar scheuren vertoonde?

Mosul

Heel indrukwekkende documentaire gezien: ‘Stad van twee Lentes’ over de bezetting en bevrijding van de Iraakse stad Mosul die enige jaren de hoofdstad was van het kalifaat van IS. Er worden twee vrouwen gevolgd: Ala, een meisje van 11 in een VN-vluchtelingenkamp en VN-gezant Lise Grande (en aan haar zijde Jan Waltmans, de Nederlandse ambassadeur in Irak), die proberen een veilige terugkeer voor vluchtelingen te faciliteren en de stad weer leefbaar te maken.

Zodra Mosul bevrijd is wil de vader van het meisje terug. De stad is totaal vernield. Verschrikkelijk. En daar loopt ze dan in haar roze kleren aan de hand van haar vader. Hier was de apotheek. Hier was een garage. En voor de VN is er aan het opbouwen van weer enige basisvoorzieningen geen beginnen aan omdat de Iraakse regering zo corrupt is. 

De positieve energie van zowel Sas en Lisa is zo ongelofelijk. Het meisje wil heel graag een tuintje, dat zegt ze al in het kamp als haar vader vraagt wat ze het allerliefste wil. Dat er weer wat groeit in die kale woestenij. 

De film is gemaakt door Frederick Mansell en Laurens Samsom, die meer dan honderd uur filmden tijdens meerdere bezoeken aan Irak, met een duidelijk doel voor ogen: de oorlog invoelbaar maken. Eerder lieten zij al zien hoe ze een groot en complex conflict terug kunnen brengen tot menselijke proporties met hun documentaire 'Team Gaza', over een voetbalelftal in de Gazastrook.

Kijk ernaar via Uitzending Gemist:

https://tvblik.nl/2doc/stad-van-twee-lentes

MyMachine

Zoals de vaste volgers van mijn blog wellicht weten heb ik een beetje last van apparatenstress. Die dingen doen het op enig moment niet meer, repareren zit niet meer in ons systeem, je moet kapotte dingen weggooien en een nieuwe kopen. 

Nu ben ik gepartnershipt met iemand die niets weg wil gooien en alles repareren of anders toch bewaren. En ik heb ik twee maanden gedoe met mijn Nespresso-apparaat. Het geeft haast geen water. Of laat ik zeggen: onregelmatige en onvoorspelbare  hoeveelheden water. Te weinig. Vroeger gaf hij gewoon 110 ml voor kopje Lungo. Nu is elke keer wat anders. Soms maar een slok, soms 20 ml, je kan er geen peil op trekken. Je kúnt je vinger op de knop houden en hopen dat er water doorheen komt. Grrr. Voor mijzelf verdraag ik het nog wel, maar met bezoek vind ik het gênant. U begrijpt het al: ik ben er alweer aan toe in om het ding weg te doen en een nieuwe te kopen.

Heb je een gebruiksaanwijzing, vraagt Bobby die niet van de nespresso is. Hij maakt  altijd filterkoffie. Tenzij hij gloeiende haast heeft.

Op de een of andere manier heb ik een blokkade voor gebruiksaanwijzingen. Die informatie dringt niet tot mij door. Ik lees ze daarom nauwelijks. Alleen die van de oven, en dan met name om het klokje een uur voor- en achteruit te zetten bii zomer- en wintertijd. Gelukkig bewaar ik alle handleidingen wel. En ja hoor, het blijkt slechts een klein dingetje dat met behulp van de handleiding zo opgelost is. 

Dan nog het andere bezwaar: het afval van de cupjes voor het apparaat. Ik heb herbruikbare cupjes voor de Nespresso-machine besteld. Daar schijn je gewone filter- of espressokoffie in te kunnen doen en dan toch snel je éne kopje koffie maken.

Langs de Lek

Tweede Paasdag. Het waait windkracht 4 en dat lijkt niet al te aantrekkelijk voor een fijne Tweede Paasdag-fietstocht. Dus gaan we wandelen, en wel langs de Lek. Parkeren bij recreatiegebied Salmsteke onder Lopik en dan naar het westen lopen richting Schoonhoven, dat je niet haalt, nooit, want elke keer weer is het weer veel verder dan je denkt. En nergens een bushalte of horeca preventief tegen instorten.

Het is zó heerlijk en mooi daar. Te beginnen bij parkeerterrein/recreatiegebied Salmsteke met strandjes en een voetveer naar Ameide aan de overkant. Iets westelijker krijg je een prachtig Tienhoven (ook aan de overkant) met een strandje en camping onder de kerk, en dan eindeloos kronkelend water, gele weiden, en verre verten. 

Ergens in het westen - nog vóór Schoonhoven - moet Willige Langerak liggen, waar een horeca zou zijn, maar dat punt haal ik nooit. Elke keer geven we het op bij het ‘Rustpunt’ bij een rommelige boerderij met een campinkje en een paar verstandelijk gehandicapte bewoners. Daar kun je zelf minifrisdrankjes, koffie thee en/of Cup-a-Soup nemen à €1 die je in een koektrommel doet.

De boer vertelt dat er nieuwe plannen in de maak zijn voor dat wat wilde recreatiegebied Salmsteke, omdat al die waterrecreatie (speedbootjes, waterski) in de Lek niet zo goed ‘matcht’ met de best drukke beroepsvaart daar. En dat misschien de snack-kar daarom dit jaar geen vergunning heeft?

Verder lezen:

- Over de snack-kar Happy Food te Salmsteke die er vandaag tot ons grote verdriet niet staat:

https://www.happyfood.nl/locatie/lopik-salmsteke/

- Over de provinciale plannen met Salmsteke:

https://www.hdsr.nl/@65904/niew-plan-salmsteke/

Water (2)

Pasen zonder plan. We maken een schitterend lente-fietstochtje, ik nog op de oude Batavus: langs de Vecht naar Maarssen, dan door de Bethunepolder naar de strandjes van Loosdrecht,  via Tienhoven naar Egelshoek, vandaar naar vliegveld Hilversum, over de Hoorneboegse heide naar de Hilversumse wijk Kerkelanden. Even aanbellen bij Zus&Zwager1, die ons spontaan kaasfondue voorschotelen. Mmm. En dan gaan we via Nieuw Loosdrecht en Oud Maarsseveen weerom. Geen gekke Eerste Paasdag.

We beginnen de fietstocht met een aardige tegenwind. Bobby heeft de neiging flink harder dan ik te fietsen, maar ik houd vol en weet: dit wordt straks anders met de e-bike! En terug hebben we wind in de rug. 01h07m doen we over 20 km. Niet slecht.

Dat de fietsenmaker zegt dat hij ook niet meer zo hard en zo ver kan fietsen als ooit en zijn vrouw ook niet, en dat ze tegenwoordig na een fietstochtje op de bank in een diepe slaap vallen  helpt wel bij de erkenning dat onze jeugd niet eeuwig is.

Water (1)

De droogte nu alweer baart iedereen zorgen. Bijna niemand geniet meer volop van het Paaszonnetje. Omdat ik gisteravond na het feestje te Amsterdam-Noord in de schemer geen puf meer voor gieteren had doe ik het maar in de vroege ochtend. De achtertuin, de voortuin, de moestuinbakken en de gemeentetuin. De grond is even mooi zwart nu. Je hoopt maar dat het helpt.

Verjaarsvisite

Ik ga op verjaarsvisite in Amsterdam-Noord, in een tuinhuisjespark. D. kocht dat huisje twee jaar geleden. Het was toen geheel omgeven door coniferen. Die zijn nu bijna allemaal weg en inmiddels is het al een paradijsje. Toen D. drie jaar geleden zestig werd kwam ik voor het eerst op haar verjaardag. Het was in een opkamer in het Pullizer hotel. Een vriendinnenfeestje. D. had ons allemaal uitgenodigd om te speechen over de vriendschap met haar. 

Op de achtergrond was er een Ex, en een nieuwe lover met wie de relatie niet geheel naar wens verliep. Die waren er dus niet bij. Daarna was er weer een nieuwe lover, maar die kwam ook niet op het feestje. 

Dit jaar in die tuin zijn ineens alle drie de mannen er ook bij. Het geeft een wonderlijke dynamiek. ‘O, ben jíj nu Jan!’  zegt Riet. Want alle vriendinnen kennen het verhaal van Jan. En de huidige lover van wie de status een beetje onduidelijk is vertelt aan Riet dat hij zich niet meer wil binden, dat hij niet meer verantwoordelijk wil zijn voor andermans geluk. En dat hij zo fijn met D. kan práten.

De drie mannen helpen na afloop van het feestje D. met de afwas.

Gazelle Vento

Op het koor in Utrecht-oost zitten diverse dames uit De Bilt en Den Dolder. Als het niet regent komen ze met een e-bike. Vol lof over de e-bike. Ik hoor natuurlijk ook tot de doelgroep voor de e-bike, maar ik verzet mij. Met mijn te hoge Batavus-herenfiets oogst ik altijd verwondering. Dat ik daar op- en af kan klimmen. Een tijdje terug oogstte ik zelfs spontaan applaus, bij een middagconcert waar veel 60-plus dames buiten stonden te wachten tot de deur open ging.

Moet jij geen e-bike, vroeg een van de koorleden, die met mij te doen had dat ik na ons wekelijkse afzakkertje bij café De Zes Vaatjes nog helemaal naar Zuilen moest fietsen. ‘Ik?? Een e-bike?? Ik ben geen mietje!!’ riep ik. Ik weet niet of zij een e-bike had. Ik verzet mij tegen de e-bike omdat hij nogal prijzig is en omdat ik de meeste modellen uitgesproken tuttig vind.

Enfin. De e-bike blijkt aantrekkingskracht uit te oefenen op de grootste fietshaters. Zo fietst Hani501 die haar hele leven niet heeft willen fietsen nu vrolijk fluitend door Friesland. Zus3 uit Maarssen komt nooit meer met de auto en altijd op de e-bike en zij heeft zelfs haar spouse tot fietsen gekregen. Zus4 in MeckPom is ook al jaren e-bike adept. Ze doet vriendinnenfietsvakanties in de Zuid-Duitse bergen op de e-bike. Mijn buren hebben e-bikes en ze bieden regelmatig aan dat ik ze probeer. Maar ja, ik was toch geen mietje?

Steeds vaker merk ik echter dat ik geen zin heb ik de fiets. Zuilen-Utrecht best een eind. En dat ik dan de bus neem. Als ik eerlijk ben ben ik eigenlijk helemaal toe aan de e-bike. Maar poe, wat een bezwaren zijn er te overwinnen. Ik houd nogal van stoere kekke fietsen. De meeste e-bikes vind ik uitgesproken bejaard. Daar ga ik toch niet op! 

Ga toch eens naar Peter Macco, zegt Bobby steeds. Om je te oriënteren..Dat is een grote gerenommeerde fietsenwinkel in de buurt die onlangs verhuisd is van de Amsterdamsestraatweg naar het Werkspoor-terrein. Het is beter als je de fietsenmaker met garantie en service in de buurt hebt. Hij is erop tegen als ik bij Marktplaats een tweedehandsje zoek. Dus vandaag gaan we naar Peter Macco. Die blijkt net Paas-koopjes te hebben. Veel e-bikes zijn 100 euro goedkoper. Van 2000 euro nu slechts 1900 euro. Slik. 

Met de verkoper loop ik langs alle e-bikes. Zijn informatie over de motoren gaat een beetje het ene oor en in het andere oor weer uit. Want ik vind al die fietsen even lelijk. Heb je geen fiets met een schuin tussenbalkje, vraag ik. Ja die heeft-ie: de Gazelle Vento. Óók in de aanbieding net dit weekend. 

Het is een fantastische ervaring, mijn proefritje naar het Amsterdam Rijnkanaal. Ik ga als een speer! Wauw! 

Op mijn Trek-mountainbike die ik in 1997  op mijn 40e kreeg en die nu kans loopt het veld te moeten ruimen als de e-bike haar intrede in het schuurtje doet trek ik even een prachtig rondje om de Maarsseveense Plassen. Bij Peter Macco willen ze de Trek niet als inruil. ‘Excuses mevrouw, als we u nu op uw ziel trappen, maar die fiets heeft geen enkele economische waarde.’

De fietsen van mijn leven. Mijn eerste sportfiets was een witte Mercier. Zo rond 1980. In Amsterdam had ik een tijd een fantastische Sparta Beach cruiser, maar die heb ik na enkele jaren de deur uitgedaan omdat hij lastig was. Te luie zit (je kon er geen tempo op maken), te breed stuur (je paste niet op het fietspad en in geen enkel fietsenrek).

Gongbad

Line nodigde me alweer weken geleden uit voor een ‘gongbad’ op goede vrijdag. Omdat het dan volle maan is. Sound Experience Full Moon. Vanavond is het zover. Geen idee wat het is, een concert met gongen in de Van Houten-kerk in Weesp, een opstapeling van onbekende dingen. Alleen al daarom! Line is emeritus predikant. ‘Ga ik nota bene op Goede Vrijdag naar een héidense bijeenkomst’, giechelt ze, terwijl we ons neervlijen op onze matjes. Want een gongbad onderga je liggend op een zelf meegenomen matrasje onder een zelf meegenomen dekentje.

Het gongbad is een ervaring waar werkelijk geen woorden voor zijn. Je komt in geluidswerelden terecht waar alle grenzen verdwijnen. Het doet met ergens een beetje denken aan ‘space’-muziek, maar dat is allemaal elektronica. Dit is onversterkt. Zes muzikanten slaan op gongen en blazen en fluiten. Je krijgt het advies je ogen te sluiten en het te ondergaan, maar af en toe kijk ik toch even wel even, om de muzikanten aan het werk te zien. Soms voelde ik me in onderaardse gewelven (‘Nedergedaald ter helle’) soms in een bos waar een storm woedde, soms in een hemel. Heel

Bijzonder. Het was ook heel lichamelijk. Line ervaart allemaal trillingen, dat heb ik niet, maar ik krijg het wel heel warm dat ik het dekentje en de sokken weg wil werpen.

Weesp is ook geweldig mooi zo in de avond bij volle maan.

https://spiritconnection.nl/vrijdag-19-april-sound-experience-full-moon-gongbad/

https://www.stadsherstel.nl/72/van-houtenkerk-chocoladekerkje/

Boyne

Ik lees: Wat het hart verwoest door John Boyne, Ierse schrijver, jaargang 1971. Dit boek is van 2017, het is een echte dikke pil van 600 bladzijden. Hoofdpersoon is een Ierse jongen Cyril, geboren 1945 die homoseksueel is het oerkatholieke Ierland van de jaren vijftig, zestig zeventig. Zijn moeder werd als tienermeisje de kerk, het huis en het dorp uitgegooid toen ze ongehuwd zwanger was, en stond haar baby af aan de nonnen. Cyril werd ter adoptie aangeboden aan een tamelijk liefdeloos echtpaar in goeden doen. Het is opgedeeld in episodes met steeds zeven jaar ertussen. 1945, 1952, 1959, 1966, 1973... daar ben ik nu. Het gaat door tot heden ten dage. De invloed van de katholieke kerk en de afschuw en haat en het geweld tegen homo’s is onvoorstelbaar groot. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat daar nu het homohuwelijk is goedgekeurd. 

Herinnering. Ik was op vakantie in Ierland en in Dublin, begin jaren negentig, en we kwamen mee te lopen in een Gay Pride-demonstratie die er net was. Ik was Amsterdam gewend. Wij waren geschokt over hoe klein de optocht  was en hoe bedroevend niet mooi en niet vrolijk de demonstranten eruit zagen. Ze/we werden uitgescholden door toeschouwers die langs de weg stonden.

Dit is een mooi boek. Heftig wel, maar niet alleen maar heftig. Deze Doyle is een goed verteller, hij heeft ook veel kinderboeken geschreven.

Slakken

Met de aandacht voor de moestuin komt ook de angst voor de slakken weer terug. Vorig jaar werd alles opgevroten. Door wie en wat dan ook. Maar vijf uur werken in de tuin put me meer uit dan verwacht, dus vandaag even niet. Vandaag richt ik de aandacht via het tekenpapier. 

Want die slakken aten niet alleen kool en sla maar in de achtertuin thuis ook de hosta's. tegen slakken heb je koperen ringen, blauwe korrels en yoghurtemmertjes. Uit die laatste snijd je de bodem en dan zet je hem om het tere plantje heen.Nu eet ik nooit yoghurt uit yoghurtemmertjes, want plastic, maar dat moet nu dan maar een poosje. En veel afkijken. Ik zag op de tuin ook al mensen die grote plastic petflessen om de plantjes hadden gezet. 

Pootaardappelen

Nu ik niet meer op woensdagochtend naar de yoga ga en er geen Schoonmama meer is om te bezoeken zijn de weken anders. Je hoopt dat ze vrijer zijn om in te vullen. Of leeg te laten.

Vandaag heb ik een lange ochtend voor de tuin en het Tuincentrum, dat is goed voor het aanschaffen en poten van de aardappelen en sjalotten. Ik he er niet zoveel als op dit plaatje hoor, het zijn 10 aardappelen (eigenheimers hebben ze) en 10 sjalotten.

Het zaaien en poten in die droge grove klei vind ik nog steeds wel moeizaam. Vandaag lees ik op zo’n zakje zaden dat de uiterste gebruiksdatum juli 2018 was. Huh? Zijn die zaden na 3 maanden uitgewerkt? Of ik dat een verkooptruc?

Als er straks niets gebeurt, zeg na drie weken, komt dat dan van de oude zaden? Of van die grond? Je moet vertrouwen hebben dat er wat komt. En zo niet dan doe je wat anders. En moestuin betekent steady doorwerken en als het niet lukt gewoon wat anders proberen. Zaaien, planten, gieteren, onkruid wieden, beoordelen, oogsten.

De piepkleine slaplantjes die ik twee weken geleden te Heeg kocht heb ik in mijn achtertuin een beetje op laten groeien. Ze hebben het daar tot nu toe verbazingwekkend goed gedaan. Die zet ik nu ook in die klei. Een beetje gespannen, vanwege de vreetgrage hazen vorig jaar.

Bij het Tuincentruin koop ik zes groene kool-plantjes en zes bietjes-plantjes. Ik had me nog zo voorgenomen om dat niet te doen, en ze per stuk te kopen zaterdagochtend op de plantjesmarkt, want zes groene kolen: dat zijn er zeker vier te veel. Maar het is alweer gebeurd. Die mogen ook eerst in de achtertuin onder moeders paraplu. 

In Memoriam de Notre Dame

 Dans le Paris de Notre-Dame
De Notre-Dame de Paris
Y a un clochard qu'en a plein le dos
De porter Notre-Dame sur son dos
Il se prend pour Quasimodo
Regarde en l'air, la vie qui grouille
Au lieu de faire des ronds dans l'eau
Tu peux pas vivre comme une grenouille
Moitié sur terre, moitié sur l'eau
Moi, je préfère rester là-haut

Dans le jardin de Notre-Dame
Où l'on se fait de bons amis
Y a qu'à se promener chaque matin
Un peu de maïs au creux des mains
Les pigeons, moi, je les aime bien
Les péniches
Se fichent
Des pigeons de la Cité
Goélettes
Mouettes
Elles n'ont que ça dans l'idée

Oui, mais autour de Notre-Dame
Y a des voyages à bon marché
Et ces petits coins où le bonheur
Empêche les maisons de pousser
On l'appelle "Marché aux fleurs"
Henri Quatre
Verdâtre
Aime sous son verre de gris
La vieille flèche
Qui lèche
Le plafond gris de Paris

Et toi, sous le pont de Notre-Dame
Regarde en l'air, tu comprendras
Que si tout le monde faisait comme toi
Dans ton pince why aurait de la pluie
Même les ponts, ça se construit
Car pour aller à Notre-Dame
De Notre-Dame jusqu'à Paris
Il a bien fallu se mettre au boulot
Et porter de pierres sur son dos
Pour passer par-dessus l'eau

Voilà pourquoi Paris s'enroule
S'enroule comme un escargot
Pourquoi la terre s'est mise en boule
Autour des cloches du parvis
De Notre-Dame de Paris

Nieuw seizoen

Ik moet me nog wel over wat drempels heen zetten, maar vanavond ga ik toch. Naar de moestuin te Zuilen, naar mijn 20 vierkante meter lapje ruwe klei. Ik weet het ook niet wat ik ga doen.

Men zou een Plan moeten hebben. Ik heb geen Plan.

Net als vorig jaar begin ik met twee paden, drie rijen. En die rijen verdeeld ik in vlakjes. Ik begin gewoon maar in een hoek. Zaaien. Vandaag zaai ik zomerwortelen, bosuien, radijs en spinazie. Die heb ik toevallig in zakjes. Het moet allemaal heel precies bijgehouden met gele stokjes, met de naam erop, want morgen weet je echt niet meer wat je gisteren gedaan hebt.

Moestuinieren. Je komt jezelf heel erg tegen. Wil ik dat, vraag ik me af, mezelf tegenkomen? Maar ik weet ook de vreugde als het het wél doen, de prachtig van het ontluiken en volgroeien. Vallen en weer opstaan. Doorgaan. Opnieuw beginnen. De tekeningen waartoe het tuinieren inspireert. De aardige mensen waartussen je verkeert. 

Bibliotheekstress

Naweeën van het avontuur rond wijlen Schoonmama  en de Grote Letterbibliotheek. Behalve ik te Utrecht Zuilen haalde ook mijn Schoonzusje te Leusden Grote Letterboeken in de bibliotheek, zij te Leusden. Na Schoonmama's verscheiden heb ik alle boeken onmiddellijk teruggebracht en was dat hoofdstuk voorbij en over, dacht ik. 

Maar op wondere wijze krijgt zij te Leusden nu van haar Bibliotheek Eemland boetes over geleende Grote Letterboeken uit Utrecht Zuilen. Huh? We begrijpen er niets van. Ze hoopt de bron van dit vraagstuk bij mij te kunnen leggen, zodat ik het ga oplossen. 

Ik kan wel in haar bibliotheekgegevens kijken. Dat helpt niet. Het is jouw bibliotheekkaartje en jouw boete, zeg ik. Je moet er maar naar toe om het te vragen, zeg ik. Maar omdat ze momenúteel meer in Istanbul woont dan in Leusden is dat ook geen eenvoudige opgave. 

Spelen

Het was allemaal één groot feest. Ik was nog bang dat er niemand zou komen, maar dat bleek geenszins het geval. Er kwamen best veel mensen. De feestelijke opening van het Park was al leuk met de speeches, en er was een accordeon met trommel voor het tromgeroffel en het feestelijke gevoel.

Maar het hoogtepunt was de opening van het Speelbos Zuilen. Wat een mooie Speelbos en gratis toegankelijk en hartelijk welkom. Leuke spelletjes. Er was ook een silent disco waar ik aan mee heb gedaan. Dan heeft iedereen (kinderen en hun moeders) een koptelefoon op zijn of haar kop, waar iedereen hetzelfde op hoort, en dan ga je samen dansen of de aanwijzingen die je krijgt opvolgen. Heel vrolijkmakend, saamhorig en wat al niet. De buitenstaander horen niets. Ik was geloof ik een beetje een rare 'oma' die meedeed, maar dat gaf niet, want iedereen was raar aan het dansen.

Daarna hadden we nog wat anders en wel te Gouda, wat ook heel leuk was, en toen was ik bijna die hele opening van ons Park vergeten. Maar toen ik thuis kwam bleken allemaal vreemde mensen mij hun foto's van de opening gestuurd te hebben, met het verzoek ze op Facebook te plaatsen. 

Op zo'n dag word je even weer optimistisch van de mensheid. Allemaal mooie saamhorigheid.

Girls Choir

Van de week las ik een boek over een Indiase armeluis kunstenaar, die met zijn tekeningen iedereen om zijn vingers wist te winden.  ‘Het wonderlijke verhaal van de man die van India naar Zweden fietste voor de liefde’ door Per J. Andersson. En over de tekenaar Peter Vos die dat ook deed.

Nu denk ik ineens dat ik dat misschien ook wel probeer te doen. Dit ‘Girls Choir’ is toch verrukkelijk geworden, al zeg ik het zelf.  Wat zullen mijn dameskoorleden ervan smullen. Als ik ze het al ga sturen. Ik stuurde ook al eerder een dameskoortje. 

Dubbele tulpen

Telkens als ik wil gaan wandelen of fietsen, omdat de lentezon zo mooi fel schijnt, twijfel ik toch over de kou en begint het vijf minuten later te hagelen. Dan maar binnen blijven en een tekening. 

In onze wijk heb je zulke tulpen niet te koop, daarvoor moet je naar de binnenstad. Ik behelp mij mey eenvoudige lilapaarse tulpen van de AH. De ‘dubbele’ tulpen vind ik op internet. 

Deze tekening zou echt weer een voor Schoonmama zijn geweest. 'Oòòòh!' hoor ik haar nog roepen, 'òòòòh!' Nu moet ik dat zelf maar roepen.

Welkom

De opwinding stijgt. Omdat zondag de officiële opening is van ons ‘park’ met de wethouder is er ineens allemaal reuring in de straat. Zo worden er informatieborden geplaatst, wel drie stuks. Op een ervan heb ik uitzicht vanuit onze keuken. Welkom in het Niftarlakepark.

Op de een of andere manier ben ik heel trots op die informatieborden. Dat traject ben ik zo een half jaar geleden gestart. Zeg Projecleider, mailde ik aan de Projectleider, wat dacht je van een informatiebord? Of liever dríe? En ik leverde vast tekst en plaatjes aan. En voorbeelden van dit soort welkomstpanelen bij parken en natuurgebieden in de buurt. Zie maar wat je eruit gebruikt. Dan denk ik: Zo'n bord geeft ons hopelijk een beetje houvast voor de toekomst. Want wat is er het afgelopen decennium bezuinigd op de Groenafdelingen van Gemeentes. Groen is grotendeels geoutsourced. Niemand is meer echt verantwoordelijk.

Vandaag is er een Onderaannemer Groen druk doende met de puntjes op de ‘i’.  Het meeste werk vindt plaats rond het nieuwe Speelbos. Het is geweldig! Maar ook hier voor de deur. 

Bij het nieuwe informatiebord vertelt een buurtgenoot dat hij met zijn kinderen van de week al naar het Speelbos geweest is, en dat hij zelf na twee uur wel weer naar huis wilde, maar zijn kinderen helemaal niet. Dus zijn quality-dagjes uit kunnen vanaf nu hier om de hoek.

Ik ben nu mijn speechje voor zondag aan het schrijven. Beste buurtgenoten!

Dùs!

Reenske nodigt me uit voor de lunch. Ik vind het een goed idee, maar ook wil ik nog een artikel schrijven, dus ik ga maar met de bolide. Dat scheelt zo een half uur heen en een half uur terug. Bij haar om de hoek in de Maasstraat mag je één uur voor 0,10 cent parkeren, en dan gaan we daarna naar achterin het Amstelpark. Daar geldt de parkeerschijf. In het Amstelpark is een rododendron-vallei. De vorige keer dat we er waren stond die nog helemaal in de knop, we gaan onderzoeken of er al sprake van bloei is..

Ik ben nog een beetje opgesoupeerd van de kooravond en de koornazit, veel aandrang tot converseren heb ik nog niet. ‘Dùs!’ zeg ik bij binnenkomst met een Friese intonatie. ‘Dùs!’ En meteen hebben we allebei de slappe lach. 

Ik weet niet waar dan vandaan komt, dat ‘Dùs!’ Het is ook geen woord om op te googelen, maar we kennen het allebei. Ik associeer het met Noord-Nederlandse plattelanders met weinig tekst die de conversatie beperken tot dit. En ik denk ineens aan Postbode Siemen van een oud VPRO-kinderprogramma ‘Zaai’, maar dat moet ik nog nazoeken. Hoe dan ook, we hebben er een geweldig geanimeerde middag mee, met dit ‘Dùs!’ 

Nog maar drie van de tientallen rododendronstruiken staan in bloei. Maar precies genoeg om een echt feel good-plaatje mee maken. Dus.

Op Wikipedia vind ik over 'Zaai' en 'dus': 'Kenmerkend voor het programma was het accent van de meisjes. De klank ervan was geïnspireerd op een Fries dialect op Terschelling. De personages hadden een merkwaardige, wat archaïsche woordkeus, zoals "elektriek" in plaats van "elektriciteit", "het gevang" in plaats van "de gevangenis" en het woord dus als stopwoord. In de serie kwamen veel zinnetjes voor als: Postbode Siemen, wij vervelen ons wij twee. Dus jij moet wat verzinnen - Maar ik heb geen tijd. Ik moet warken, dáárom.'

Op Facebook is nog een VPRO-filmje te vinden rond het 'Dus'. Acteur Joep Onderdelinden had zelfs een theaterprogramma dat 'Dùs' heette.

Muzikale liefdes

Mijn bijdragen voor de Zender beginnen eindelijk een beetje substantieel te worden en vorm te krijgen. Ik interview voor Zender programmamakers en musici van wie opnamen worden gemaakt. Zender is een vrijwilligersorganisatie met heel veel medewerkers, die niet noemenswaardig centraal aangestuurd worden, dus iedereen doet zijn/haar eigen ding. 

Vroeger ('Vgoegeg') was de Zender onderdeel van het publieke bestel en verschenen de programma's in de VPRO-gids en in een eigen programmagidsje. Das war einmal, dat is niet meer zo, en nu gaat alles via de website, waar ontzettend veel op staat en waar je af en toe door de bomen het bos niet meer ziet. Artikelen worden nu gepromoot via de nieuwsbrief en via social media.

Ik zet mijn eigen artikelen voor Zender nu ook bij elkaar op een eigen blog die verder niemand bezoekt, maar dat is voor mijn persoonlijke pr. En ik zie dat het leuk is: muziekliefhebbers over hun muzikale liefdes laten vertellen.

My own little Keukenhof

Wat een uitbundige lentedagen. Ik gun mijzelf even om de  dag drie potjes bollen voor 5 euro, hetzij bij de AH hetzij bij de bloemenwinkel, en zo bouw ik langzaam aan mijn eigen Keukenhofje. De krokusjes, blauwe druifjes en narcisjes hebben hun tijd gehad, de restanten gaan naar het openbare groen, nu is het tijd voor anjertjes, tulpen en irissen. Het voorjaar knettert je tegemoet. In de krant staat te lezen dat de hete zomer van 2018 echt aan de mens te wijten was en dat de kans dat het allemaal sneller dan snel  helemaal op hol slaat groot is. 

De zonnige lente is mooi maar baart dus ook zorgen. Het is nu al opvallend droog - bij ons dan. In andere landen zijn regens en overstromingen, maar dat hoef ik u niet te vertellen. Kun je nog blij zijn met de vrolijke zonnige lente? Ik weet het niet maar ga alles maar dagelijks gieteren.

Fernando

Weer eens iets heel anders. In juni gaan we met het dameskoor voor het eerst optreden in een zorghotel. Op verzoek van de optreedcommissie zingen we ook wat luchtige liedjes. Een van de liedjes die de dirigentye voorstelt is gekozen is heet 'Fernando en Filippo', 'onze deelname aan het Eurovisie Songfestival uit 1966. De zangeres heet Milly Scott (1933) is van Surinaamse afkomst. Dit liedje wordt gezien als de eerste 'zwarte' act die Nederland naar het Songfestival stuurde.

Scott is behalve zangeres ook actrice. Zo speelde zij in Vrouwenvleugel de rol van Baby Miller, een 'zwarte met een blank hart', die zich gedurende de serie realiseert dat de racistische gevoelens die ze heeft jegens zwarten zijn ingegeven door haar adoptiemoeder. Milly Scott heeft ook op de planken gestaan met Nonsens, waar ze samen met Nelly Frijda, Josine van Dalsum, Nelleke Burg en Lia Bolte de hoofdrollen vertolkte als nonnen die in geldnood zaten.

Scheppingsverhaal

Ik hóef natuurlijk niet altijd stad en land af te reizen voor een museum, wij hebben hier te U. tenslotte ook het Centraal Museum. Momenteel hangt daar o.m. een expositie(tje) over Peter Vos, beroemd tekenaar, herinnert u zich hem nog? Die heeft jarenlang te U gewoond. Er is net een herdruk verschenen van zijn ‘Scheppingsverhaal’ dat hij in 1959 maakte en ter gelegenheid daarvan heeft het museum een zaal aan zijn werk gewijd. Waarbij de wens/ambitie wordt uitgesproken om veel meer van ‘s mans werk in de collectie op te nemen. 

Peter Vos zit sterk in mijn geheugen. 

Dit boekje maakte hij voor zijn eerste geliefde Mieke Heijbroek. Zijn tweede geliefde was geloof ik Fritzi Harmsen ter Beek, de derde Renate Rubinstein. En nog zo wat. Voor allemaal maakte hij mooie boekjes. Hij maakte ze allemaal het hoofd op hol met zijn charmante kop en zijn prachtige tekeningen van mensen en dieren. Maar als je even doorzoekt was hij alcoholist en die had nare trekjes waardoor de mooie liefde niet de mooie liefde bleef en ze hem vaarwel zeiden, al die bijzondere geliefden. Ik zag van de week al een documentaire over hem. 

De tentoonstelling is een om verliefd op te worden. Al die fijne tekeningen in schriftjes, op blaadjes, in notitieboeken. Gelegenheidstekeningen, series, reigers, giraffen, mussen, you name it. Zo mooi, zo aandachtig, zo precies, zo onpretentieus, zo voor het plezier. 

Dat scheppingsverhaal, waarvan nu dus een heruitgave is verschenen bij uitgeverij Rubinstein, is ook zo vertederend. God, die eruit ziet als een baardige monnik, knutselt en kleit een beetje de wereld bij elkaar, en dan ook de mens, een jongetje dat in zijn eentje speelt en dartelt, tot hij zich alleen gaat voelen als hij ziet dat alle dieren met zijn tweeen zijn. De vrouwtjesmens is heel geslaagd en kan het heel goed met de jongetjesmens vinden en daar wordt God heel jaloers op en dan zet hij hen uit het Paradijs. Het boekje verscheen in 1966 en beleefde toen herdruk na herdruk. Het zou kunnen dat het toen veel provocerender was dan nu. 

Yoga

Ben met de yoga-juf in conclaaf over de yogaklas. Ik wil niet meer, omdat ik er zo ongelukkig van word. Ik ga alleen nog maar omdat ik 192 euro voor een halfjaar vooruit heb betaald. Liefst wil ik officieel stoppen en wat cursusgeld terug. Dat schrijf ik haar, en dat mijns inziens mijn lijf niet geschikt is voor yoga. En hoe blij en tevreden ik van de Gymfit wordt. 

Het duurt vier dagen eer ze antwoordt - ze moet er zeker even over nadenken. Ze schrijft: ‘Je worsteling in de les bij mij heb ik ook gezien. Nu kan ik je vertellen dat het niet aan je lijf ligt, dat yoga helemaal niet om progressie gaat, dat het een langzaam en innerlijk proces is, enzovoort. Maar daarmee stap jij niet ineens wel gelukkig uit de les, en dat is wel waar het om gaat. En ik ben echt hartstikke blij voor je dat je dat wel gevonden hebt in de gymnastiekklas!’

Hoewel ze het eigenlijk nooit doet gaat ze me nu toch de helft van de cursusgeld van de komende maanden restitueren. Dit is weer een lesje ‘Nee heb je, ja kun je krijgen’. Gedeelde smart is halve smart.

Ik heb haar een tekening uit de serie ‘En wat ik ook niet kan’ gestuurd en gevraagd of ze ze allemaal wil. Tekenen, dat kun je dan weer wèl, schrijft ze terug. 'Ik kan nog véell meer', zou ik haar willen terugschrijven. Het is niet fijn als iemand je alleen maar kent en herinnert als stijve hark.

Loosdrecht

Maandag loopdag. Ongelofelijk mooi weer, boven de twintig graden. We starten weer bij café restaurant De Eend in Oud Loosdrecht en lopen de Kromme Rade af naar ‘s Graveland en weerom, zo’n 12 km. Best pittig.

Ik denk dezer dagen veel aan vorig jaar dat ik hier liep bij te komen van dat ik ineens mijn baan kwijt was. Een jaar is geleden het nu. Er is wel een hoop gebeurd sindsdien. Huilen doe ik niet meer. Toen liep ik hier bijna dagelijks langs het water, al die ruimte, de luchten, het riet en de watervogels gaven troost, en soms als ik uitgewandeld was nam ik bij De Eend een kop aspergesoep en een glas sauvignon blanc. Mmm. Daar op dat heerlijke terras.

Sebas

Met groeiend plezier heb ik de afgelopen maand het Project Rembrandt gevolgd. Voor aan wie het helemaal voorbij is gegaan: dat was een schilderwedstrijd voor amateurschilders die in de voetsporen van Rembrandt moesten treden. Wat deden deze mensen hun best. Wat maakten ze mooie dingen. En soms lukte het ook helemaal niet. 

Steeds meer en meer raakte je met ze involved. Hoe minder kandidaten, hoe meer betrokken. Ik gunde het iedereen dat-ie won. De vier finalisten waren een mooie set van onze Nederlandse maatschappij: een Molukse jongen (36 jaar, fabrieksarbeider), een Servische vrouw (44 jaar, supermarktmedewerkster), een ambtenaar (44 jaar) en een kunstgeschiedenis-student (21 jaar). De student Sebas uit Egmond aan de Hoef heeft uiteindelijk gewonnen. Zijn 'meesterwerk'was én klassiek én hedendaags. Zijn onderwerp was maatschappelijk betrokken en daardoor ook bijzonder: burn out onder studenten.

De glunderende trotse familie om de kandidaten heen is ook prachtig. 

Naar zee

Tante Miep is 92 geworden en we nemen haar mee uit eten aan de Boulevard in Kijkduin. Die Boulevard wordt binnenkort vervangen door prestigieuze nieuwbouw. Jammer hoor, het is zo’n eigen nog een beetje volks plekje. Die huidige restaurants kunnen natuurlijk straks de prestigieuze huren niet meer betalen en zullen waarschijnlijk verdwijnen.

De dames

Gelezen: ‘De leesclub’ door Renate Dorrestein. Het is een groot gemis dat zij er niet meer is. De auteur die met zoveel wit over de hedendaagse maatschappij kon schrijven, het gedoe van de mensen en hun eeuwige obsessies, hunkeringen, geredeneer en woordenbrij. De kolkende geschiedenissen in hun hoofden. 

‘De leesclub’ kende ik nog niet. Het is zo’n fenomeen waar ik naar kan verlangen en van kan griezelen. Maar waar ik denk ik nooit bij zal gaan. Nu ik de avondjes nazit op woensdagavond ná het koor (slechts een uurtje, slechts één drankje, loopt nooit uit de hand) heb vind ik dat ook wel genoeg damesgedoe voor een week. Renate Dorrestein schreef er in 2010 geweldig geestig over. Gewoon om zichzelf te vermaken. Het gedoe van middelbare en oudere vrouwen, dat er literair niet toe doet terwijl het gedoe van middelbare mannen enorm opgewaardeerd wordt in de literatuur. 

Manon Uphoff zei het vorige week ook nog in VPRO Boeken naar aanleiding van haar roman over de gevolgen van een jeugd met incest. Mannen schrijven over oorlog en andere vormen mannenstrijd, dat heet Literatuur, vrouwen schrijven over liefde en gezinnen en uitwassen daarvan, en dat zijn dan ‘vrouwenboeken’. Zolang Renate Dorrestein haar dingen deed las ik haar. En met mij vele vrouwen. Vrouwen houden de hele literatuur en boekhandel uitgeverij in stand en ondertussen wordt er haast alleen maar laatdunkend over gepraat. Het leuke is dat Dorrestein dat dan allemaal zo geestig doet.

Naar Zweden

Gelezen: ‘Het wonderlijke verhaal van de man die van India naar Zweden fietste voor de liefde’ door Per J. Andersson. Het is een waargebeurd verhaal, een feel good-boek, de auteur die het geschreven heeft is journalist en India-kenner, het verhaal speelt grotendeels in de jaren zeventig.

Ik heb het boek besteld omdat mijn Nijmeegse vriendin Mirjam al maanden in India verblijft en niet terug naar huis kon omdat haar uitreisvisum (exit permit) verlopen was en ze niet in het vliegtuig mocht. Een bizar verhaal, waarbij zij zes weken verbleef in een plaats in Zuid-India aan zee en probeert een exit permit te krijgen en verstrikt raakt in de Indiase bureaucratie. Maar ook mooie liefdevolle vriendschappen sluit met Indiërs, vooral Indiase mannen. Het was/is allemaal te volgen op haar blog. 

In dit boek is de hoofdpersoon een Indiase jongen genaamd PK. Hij komt uit de laagste kaste, ofwel géén kaste, en heeft nauwelijks kansen in het leven. Toch lukt het hem om kunstenaar te worden en hij verdient zijn brood door op straat mensen te tekenen. En daar ontmoet hij op enig moment een Zweeds meisje en dat is true love at first sight. Maar na drie weken gaat zij terug naar Zweden en hij besluit naar Zweden te gaan fietsen, door Pakistan, Afghanistan, Iran, Turkije. Dan stukken met de trein naar Wenen en naar Göteborg.

Het is geen meeslepende roman, dat is wel jammer, een documentaire over een Indiase man die onverwacht geslaagd en beroemd werd. Het gaat ook nauwelijks over de liefde en het huwelijk in Zweden. Het is natuurlijk nogal een culturele clash. Hij gaat werken als tekenleraar en als yogaleraar (hoewel hij niets met yoga heeft) en kan dus goed zijn eigen broek ophouden. Het is eind jaren zeventig, toen was het ook moeilijk de diverse grenzen over te steken, maar nu denk ik moeilijker.

Jonge sla

We gaan het allemaal weer proberen. Ik was bij mijn lievelingstuinccntrum Menken te Hommerts nabij Heeg waar je moestuinplantjes per stuk koopt voor 25 cent. Hij heeft alleen nog sla en andijvie. Vorig jaar in de moestuin vraten de hazen konijnen en slakken alle jonge sla steeds op. Ik was te vroeg begonnen. Uiteindelijk probeerde ik het zo: eerst even een weekje een beetje sterker laten worden op mijn kweekplankje in de achtertuin.

Onze eigen moestuincoördinator te Oud Zuilen mailt dat we ons niet al te zeer moeten laten opjuinen door het mooie weer, omdat het nog steeds kan gaan vriezen

Rhododendron

Twee culturele uitjes zo dicht op elkaar zijn wat veel van het goede, dus om even terug bij mijzelf te geraken maak ik een tekening van een knop van een rhododendron. Die knop met die witte zweem erover is echt een ontdekking. 

Goeie knop denk ik eerst, dat was geloof ik in het tuincentrum, en dan ga ik op zoek naar een foto die iets van de magie van deze knop ontthult.