Hoestend in de mist naar Amersfoort naar een schrijfcursus ‘Vind je Eigen Zin’. Huh? Ja. Het is een project bij de gelijknamige theatervoorstelling van de dameszanggroep Wishful Singing samen met Volkskrant-journalist Fokke Obbema, die het boek
De Zin van het Leven schreef met interviews over dit thema met mensen die iets ergs hebben meegemaakt, bijna dood zeg maar. Zij vertellen wat zij sindsdien ervaren als de zin van het leven. De schrijfcursus wordt gegeven in Ede, Amersfoort en Haarlem, en is voor mensen van 70-plus. Het is zwaar gesubsidieerd want voorstelling plus cursus kosten maar 45 euro..
Vandaag is de eerste keer, volgende week gaan we naar de voorstelling. De schrijfjuf wordt deze eerste bijeenkomst geassisteerd door de regisseuse van de voorstelling. Op een of andere manier zijn mijn verwachtingen hooggespannen. Dat er iets gaat gebéuren.
Met schrijven heb ik geen moeite. Geef mij een pen in de hand en ik begin. Het leuke van met de hand schrijven is dat er een andere bron wordt aangeboord dan op de telefoon of laptop. Voor mij gaat de vraag over de zin van het leven over het vreugde beleven aan het bestaan. Of de afwezigheid van die vreugde.
Volgens mij hebben ze geen idee van 70-plussers en zijn ze al heel verrast dat het gewone kwieke mensen zijn. Ik beken mij als jonger dan de doelgroep maar daar zit niemand mee. Er komt ook nog een man langs (even kijken) in een kleurig overhemd die denk ik de ambtenaar is die de subsidie verstrekt heeft. Intens tevreden over dit creatieve stukje ouderenbeleid.
Enfin. Na een rondje met wie ben je en waarom doe je mee (het is een zaal met een slechte akoestiek, dus je hoort de helft niet, maar de juffen vinden alles wat de deelnemers zeggen geweldig en bijzonder) mogen we gedurende tien minuten in een schriftje schrijven wat wij zien als de zin van het leven. En dan moeten we de belangrijkste woorden onderstrepen en dan een ‘elfje’ schrijven. Als ik ergens een hekel aan hen is een ‘elfje’ schrijven.
De regisseuse is geweldig leuk en expressief en goed te verstaan..In de pauze vertelt zij aan een depressieve mede-deelneemster dat zij zelf ooit ook depressief was en toen van haar echtgenoot de suggestie/opdracht kreeg om elke dag iets te beschrijven was ze gezien had. Geen innerlijke roerselen, maar iets van buiten. Waardoor ze geraakt was. ‘365 dagen. En toen was het over’. Ik vroeg nog hoe ze dat verklaart, maar daar heeft ze geen tekst over. Ik vergelijk het met tekenen, dat je je aandacht verlegt naar buiten in plaats van te roeren in je eigen gemiezemuis.
Dan moeten we allemaal het ‘elfje’ van onze buurvrouw / -man voordragen, en wel met klem en overtuiging. Weer een bijzondere ochtend. maar wat ik gehoopt had; met zang heeft het niets van doen.
Na afloop ga ik door Amersfoort dwalen. Een van de mannelijke deelnemers begint mij ongevraagd allemaal historische weetjes te vertellen, als ook dat hij een paar jaar geleden gescheiden is.
