Kopergoudblond

Ik heb het er wel vaker over: de kleur kopergoudblond. Die is een van mijn levensthema's. Nou, de ene kopergoudblond is de andere niet. Een tijdje terug had ik een kleur van de Hema die echt mooi natuurlijk was. En helemaal niet duur. Maar soms hebben ze hem ook niet en je moet er maar net aan denken als je een Hema passeert.

In het zonovergoten Noord-Italië was mijn haar geheel geblondeerd geraakt én met groeiend grijs randje. Ik vind dat t niet meer kan en zo geraak ik ineens bij de Etos. Alle merken 'kopergoudblond' kosten er €16,99 en dat vind ik belachelijk omdat diezelfde merken in veel buitenlanden slechts 3 euro kosten.

Is er geen Etos kleurshampoo, vraag ik bij de Etos want die plank is leeg. Welke kleur, vragen de verkoopsters, blij met een klant.  Wij hebben sinds een paar maanden in ons nogal kleine winkelcentrum ook een Kruidvat en die is erg populair. 'Kopergoudblond!' zeg ik. Blijken ze in de bak met 'Sales' twee pakjes kopergoudblond te hebben, die zijn afgeprijsd naar 3 euro én nu ook nog eens voor de helft van de prijs. De verkoopsters komen er dolblij mee aanhuppelen. Ik neem ze natuurlijk alle twee, hoewel dat tricky is. 

Oei. Toch best leuk? zegt Bobby aarzelend. Het is weer knaloranje. 

Girls, girls, girls...

Het was verkiezing 'Boekverkoper van het Jaar'. Er waren vijf genomineerden. Op een gegeven moment sprak de juryvoorzitter de rede uit, die de spanning tergend langzaam opbouwde. 'Jullie zijn allemaal heel goed, maar... er kan er maar één etcetera...' En toen: 'De winnaar is een vrouw....' 

Ik maakte toen twee foto's, een mét en een zonder de mannen. Och.

Kamerplantenwereld

Onze kamerplantenwereld. In tegenstelling tot de tuintjes vind ik de planten bij ons binnen niet om over naar huis te schrijven. We hebben er op de een of andere manier niet echt plek voor. Het meest houd ik van varens, maar ik weet niet waar. Marg heeft prachtig weelderige varens. Hani501 bekende laatst dat ze ip sommige kamers op kunstplanten is overgestapt. Ik denk het ook wel eens, maar nee. 

In de woonkamer staat een palmboompje. Doe komt uit Bobby's huis. Ik vond dat we elk voor onze eigen planten moesten zorgen. Bobby is heel erg aan zijn planten gehecht, zegt hij, maar hij verzorgt ze niet. Hoe verpieterd ze ook zijn, ze mogen niet weg. Een keer per drie jaar verpot hij ze grondig. Drie maanden geleden heb ik de plant in de kamer officieel geadopteerd en die ziet er nu weer aardig uit.

Zijn planten in de bieb zijn echt morsdood. Al maanden. We zitten er ook niet zo vaak, je ziet ze niet zo goed, en zo blijft het zo. In de vensterbank van mijn kapelletje gaat het beter: daar heb ik allemaal miniplantjes neergezet die ik wel verzorg, maar ook die hebben de neiging dood te gaan. Die heb ik vervangen door cactusjes. Beide kamers hebben erg veel zon. Kleine zonne-horretjes moet ik nog vinden. 

Het antwoord op de bieb is natuurlijk ook: vetplanten. Cacteeën. Dat heb ik nu als de taak van de dag. Naar Vechtweelde op zoek naar vetplanten. Ik houd helemaal niet zo van vetplanten - laat staan van  sansevieria's, die associeer ze met potdichte Belgische woningen - maar ik moet zeggen; de bieb knapt er enorm van op.   

Nu staan op ons 'kantoortje'  nog twee weinig levende bonsai boompjes. Die duwde Reenske me vele jaren her in handen toen ze haar huis verkocht en verlaten had. 'Wil jij voor ze zorgen? Misschien wil ik ze ooit weer terug.' Toen dacht ik al: 'Néé!'  Maar ik nam ze toch aan. Ze zijn er nog steeds, maar ze zien er niet erg welvarend uit. Ze staan in lichtgroene plastic potten. Geen idee of Reenske het nog weet en of ze ze ziet als ze hier is. 

Vgoegeg, toen ik studeerde, had iedereen waanzinnig veel planten in de kamers. De ramen waren er helemaal mee dichtgebouwd. Hele stellages met hangplanten. Hertshoorn. Nu wonen we groter en hebben we er geen plek meer voor. Bij tuincentrum Vechtweelde hangen teksten dat kamerplanten weer helemaal in zijn, maar volgens mij is dat wishful thinking. 

Welkoop

Bel dan even naar de Welkoop, zegt Bobby. Al maanden heb ik een doos van de Welkoop met daarin een kweekbak in de kamer staan. Die hebben Zus3 en Zus4 mij voor mijn verjaardag gegeven. Dat hebben ze heel  leuk bedacht. Het is ook logisch dat mijn zo plots en fel opgevlamde tuinwoede tot cadeaus inspireerde. Maar wat moest ik met de kweekbak? Aan kweken ben ik nog helemaal niet toe, dat is weer een geheel andere tak van sport. Zwager4 die al zijn hele leven moestuiniert doet ook niet aan zaaien en opkweken.

Voor zaaien en opkweken zijn kasjes goed. Maar daar heb je weer ruimte voor nodig. Zelfs voor een kweekbak is niet echt plek in ons postzegeltuintje. We wonen in de categorie kweekbakjes in de vensterbank. Maar we hebben beneden ook geen vensterbank.

Een plantenoppottafeltje zou toch handig zijn, argumenteert Bobby, die steeds de kweekbak uit de doos wil halen en in de tuin zetten. Maar dan moet ik eerst een plantenoppottafeltje als onderstel voor de kweekbak kopen. En dat wil ik wel, maar als die kweekbak erop staat dan kan ik niet meer oppotten. Wat een kwestie weer. Ik voel me al schuldig sinds ik hem heb. En dat sinds 1mei. Om dingen in gang te zetten zet Bobby de kweekbak nu maar in het toch al volle schuurtje. Dat activeert. 

Ik bel de Welkoop in Harmelen - de andere Welkopen zijn in Soest en Houten. Harmelen ken ik nog niet, dan moet je via Vleuten, dat lijkt me leuk. Mag ik de kweekbak ruilen voor een oppottafeltje? Hij zit nog in de doos, ik heb alleen geen bon. Dat weet ik niet hoor, zegt de Welkoop-man, dat moet ik eerst zien. Komt u maar even langs.

Harmelen is hemelsbreed niet ver. Google raadt ook aan om binnendoor via Vleuten te gaan en niet via de A12. Maar de wegen daar zijn onbegrijpelijk en de Welkoop ligt op de provinciale weg van Harmelen richting Woerden en is vanaf de weg niet zichtbaar. Kortom, een hele opgave. Het duurt wel 3 kwartier voor ik het gevonden heb. Men moet wel doorzetten om deze queeste af te ronden. 

Het is geen tuinoppottafeltjes-seizoen, zegt meneer Welkoop. Hij heeft momenteel geen een op voorraad. Dat is maart, april, dan staat het hier vol met oppottafeltjes, zegt meneer Welkoop. Wat een onzin, zeg ik, ik wil juist nú mijn te ziele gegane kamerplanten verpotten! Maar het is niet anders. Hij is wel zo vriendelijk mijn kweekbak terug te nemen tegen de prijs die er rond 30 april voor betaald is. Nu is de kweekbak in de reclame. En ik krijg een tegoedbon.

De terugweg verdwaal ik in Vleuten alwaar een dorpsfeest is.

Oude Muziek

Uit hoofde van zijn Functie heeft Bobby gratis kaarten voor het openingsconcert van het Festival Oude Muziek. Het wordt een heel erg hoogtepunt, want het nieuwe barokorgel van Vredenburg wordt onthuld. Het is een Van Vulpen-orgel en het staat achter op het hoofdpodium, onder het daarboven gelegen balkon.

Laten wij nu precies boven dat orgel en dus àchter het podium geplaceerd zijn. Dit is een avond voor hoogwaardigheidsbekleders, relaties en subsidiegevers. Gezien de plek die ze ons toebedeeld hebben moeten we maar concluderen dat we niet al te hoog in de rangorde staan.  

Na afloop ga ik toch even bij het orgel kijken en er is eigenlijk niets te zien. Het is een orgel zonder pijpen en war er al is is weggewerkt achter een essen front. Daar is voor gekozen in nauwe samenwerking van de ontwerper van deze beroemde zaal: Herman Herzbeger. Raar hoor, trots zijn op een orgel dat je niet ziet.

Het Openingsconcert wordt uitgevoerd door La Divina Armonia. Hun dirigent Lorenzo Ghielmii (hij lijkt een beetje op Anselm Gruen) speelt op het orgel. Behalve de plek waar we zitten is het allemaal heel erg mooi. Alle mukikanten strálen van oor tot oor na afloop, dus voor hen was het ook een hoogtepunt.

De fiets

Geen idee of u zich het afvraagt: hoe is het nu met haar Bunnik-fiets? Vast niet, maar ik ga het toch vertellen. Mijn oude kapotte Bunnik-fiets is uiteindelijk op de schroothoop beland en ik heb een nieuw krotje. De versnelling van de oude fiets was kapot, de kettingkast lag er naast, en er was iets met de trapas, geloof ik. De Fietsenmaker vraagt zich af of het de moeite wel waard is, hij heeft net een lading tweedehands fietsen, vertelt hij. Kan ik daar niet een van nemen? Hij heeft wel een eenvoudige van 75 euro.

Liever houd ik deze, zeg ik. Maar dan belt hij dat niet de trapas kapot is, maar dat de pedalen versleten zijn. En dat hij die eruit gedraaid heeft en dat daarbij de schroefdraad gemolesteerd is. Mooi is dat. Nu móet ik wel een nieuwe tweedehandsfiets van hem, want de reparatie zou inmiddels wel boven de 100 euro uitkomen.

Het is wel een fenomeen: de fietsenmaker in een dorp waar je niet woont. Ik ken u niet, zegt hij. Hij vraagt mijn postcode en kijkt mij verbijsterd aan. Toch kom ik hier haast elke dag, vertel ik, ik fiets van het station naar de Fruitveiling. Vanmorgen, het is de derde keer dat ik er kom deze week, en we hebben tussendoor ook nog enige malen telefonisch contact, herkent hij mij nog niet. 

Hij slaat 95 euro aan op de kassa. Uh! zeg ik alert, 75 was de afspraak. Ok, dan 75.

Met mijn oude Brooks-zadel, de groene snelbinders en de oude sloten heb ik haast niet het idee dat het een andere fiets is. 

De treinforenzende collega's uit de Bijlmer gaan nu ook een fiets bij hem kopen.

Mokken

We hebben een nieuwe marketing-medewerkster en zij heeft iets leuks bedacht voor potentiële nieuwe abonnees: een mók. Uit mijn ooghoeken zie ik die mokken staan op een kastje. Grr.

Sinds vandaag weet ik weer een nieuwe tweedeling in de maatschappij en in liefdesrelaties/huishoudens. Zij die van mokken houden en zij die mokken verafschuwen. Voor de duidelijkheid: ik behoor tot de categorie die mokken verafschuwt. En ik woon met Bobby die veel mokken heeft en ook nog steeds bij koopt. Vooral van vakantie, maar oog met vogels, emblemen en grappig bedoelde opschriften. Oplossing: we hebben in de keuken elk een eigen plank met drinkbekers. 

We hebben marketingvergadering. Ik vind het idee om mokken aan te bieden bij en abonnement stom. Getuigen van wansmaak. Ik vind de Engelse teksten die de marketeerster verzameld heeft stom. Ik vind de spierwitte mokken (geen model, geen opmaak) stom. De rest vindt het 'leuk', kantoorhumor, een 'gimmick'. Tja. En dan? 

Bij de lunch ga ik het thema eens verder uitdiepen. Bij bijna iedereen die samenwoont speelt het onderwerp 'mok'. Vaak is het de man die van mokken houdt en dat van zijn vrouw niet mag. Maar het gebeurt ook wel andersom, want Mandy houdt enorm van mokken en mag ze niet van haar vriend. Onze oplossing thuis: allebei een plank, vindt ze van een hoge tolerantie van mijn kant getuigen.

Den Haag-Zuid

Reenske logeert bij haar moeder in zuidelijk Den Haag, bij Kijkduin. Voor zij weer naar Sri Lanka afreist wil ik haar graag nog een keer zien en ditmaal spreken we af in Kijkduin. Bij de moeder. Eerst gaan we naar het strand, maar niet te lang, want moeders heeft zin in het bezoek. Kijkduin heeft een leuk strand.

Ik ben - al zeg ik het zelf - best goed met oude moeders, en voor we het weten is het daar te Den Haag-zuid een enorm dolle boel. Reenske drinkt niet meer sinds zij boeddhist is, al jaren dus, dus moeders is helemaal happy dat ze nu sámen met mij een glaasje wijn kan doen. 

Dames van ver in de tachtig. Niet iedereen is het gegund, maar velen zijn nog zeer actief van geest en lijf en leden, en maken er wat van. We zijn over en reuze benieuwd. Hoe kwam u eigenlijk in Den Haag terecht? -je stelt maar een vraag. Ze woonde in Friesland, haar man was overleden, en ze verkocht hun huis. Het was 1985. Ik reed met twee koffers in de auto over de Afsluitdijk naar Den Haag. Ik weet het nog goed, zegt ze, ik voelde me heel alleen. In Den Haag woonde haar zuster. Daar kon ze logeren en een huis zoeken. En zo geschiedde. Ze vond een nette flat, het slag waar Den Haag Zuid patent op heeft. 

En zo krijg ik allemaal inkijkjes: op elke vraag volgen geanimeerde verhalen. Hoe raak je bevriend met de buren? Wie laat je je ramen lappen? Hoe gaat het verlengen van je rijbewijs als je 80 wordt? Waar haal je je wijn? En we smullen en we lachen. Reenske zit er wat vervreemd bij. Het is een wondermooi bezoek.

Clubje

Al dagen ben ik aan het heen en weren over de moestuinen. Of ik nu wel of niet ga afscheid nemen bij de 'lestuin' aan de Klopvaart, en of ik nu wel of niet weer terug actief ga meewerken aan de buurtmoestuin.

Tot overmaat van verwarring heeft Bobby een oud-collega van hem ontdekt in volkstuinencomplex 'Ons genot' bij Oud-Zuilen, nog geen tien minuten fietsen van hier. De oud-collega vertelde afgestapt te zijn van de moestuin ('Daar moet je elke dag voor komen') er nu een Japanse tuin aan te leggen. Dat wil ik ook! Niet een Japanse tuin, maar zo'n paradijsje. Dat denk ik dan meteen. Zo'n tuin huren kost maat 300 euro per jaar, en het minihuisje plus schuurtje op de tuin had hij voor slechts 1600 euro overgenomen. 

Vandaag dus weer de buurttuin. Het bijzondere van de búúrttuin is dan weer de saamhorigheid. Samen werken, samen bedenken, samen zaaien, planten, oogsten. Ik ga weer en rooi vandaag aardappels. Heel veel aardappels. Een ander plukt snijbonen. Heel veel snijbonen. Ik heb weinig gesprek met de medetuinierders, maar dat hoeft ook niet. Genieten, glimlachen, spitten, opruimen, beetje medeverantwoordelijk voelen. En als mijn specialiteit voeg ik dan mooie foto's en social media toe.

'Je begint gewoon de clubjes te ontdekken', zegt Bobby, die erg van de clubjes is.

Hoe dan ook, in het gevecht om tijd en aandacht gaat vrees ik de les-tuin sneuvelen.

Krossie malas

Dat is een 'krossie malas', appt Reenske enthousiast als ik haar een foto stuur van mijn nieuwe aanwinst op mijn eigen kamer. 'Mijn vader zou het een krossie malas noemen.' 

Gisteren heb ik van Bobby mijn verjaarscadeau kregen. Beetje laat, toegegeven, maar ik moest het nog uitzoeken en kiezen. Er was behoefte aan een makkelijke stoel om in te lezen en te mijmeren in mijn kapel. Deze bamboe-rotan stoel met schapenvacht is het geworden.

Reenske die nu bij haar moeder logeert en niet bij mij moet ik er even van op de hoogte stellen. 'Kijk, een nieuwe stoel in jouw kamer', app ik om half zeven. Zij is ook altijd vroeg wakker. Het is een stoel met een ingebouwde uitschuifbare een voetenbank. Echt relaxen, maar anders dan liggend op kussens op de grond of het logeerbed.

De foto is een schot in de roos. Zo'n stoel had haar vader ook, reageert Reenske. Ik google natuurlijk onmiddellijk 'krossie malis' en dat blijkt Maleis voor 'makkelijke stoel'. Ik hoop dat Reenske gauw weer komt logeren. Maar eerst gaat ze naar Sri Lanka.

De site 'Historiek'' over de 'krossie malas'. https://historiek.net/indie-in-den-haag-een-eeuwenoude-band-2/22601/

No milk today

Om 20 uur hebben we ineeens weinig waterdruk en om half negen helemaal geen water meer. Rare gewaarwording: water is er immers altijd. Bij ons in Nederland. Er blijkt een lek aan de Prins Bernhardlaan. Er is een site Waterstoring.nl waar dat op te lezen valt. 

Op zo'n moment.ontpop ik mij meteen als een ramptoerist. Of als verslaggever van het plaatselijke sufferdje. Ik wil weten en zien en laten zien en weten wat er aan de hand is. Het is deze week op de Prins Bernhardlaan al een gedoe van jewelste: ze zijn er ook al bezig met een kruispunt veiliger maken en met het vernieuwen van het asfalt.

Drie vier vijf mannen graven een groot gat in de stoep waar op ca een meter diepte die waterleiding loopt. Die leiding is ca 15 cm doorsnee. Daar zat een scheurtje in. Rond half  elf hebben ze de scheur gevonden en gedicht. 

Back to Business

Mijn  Bunnik-fiets had ik tijdens mijn vakantie uitgeleend aan een collega, die dagelijks met de trein van de Bijlmer naar Bunnik forenst. En dan naar het werk loopt. Een kwartier heen, een kwartier terug. Elke dag. Hij was zeer verrast door mijn spontane aanbod.

Afgelopen weekend had ik hem niet kunnen bereiken voor de fietssleutel en dus kan ik vanochtend in de stationstalling alleen smachtend naar mijn Bunnikse fietsje kijken. Ik moet lopend van het station naar het werk. 15 minuten. 

Uitlenen, denk ik, ik vind het zo normaal, maar moet je dat eigenlijk wel doen? 

De fiets was na drie dagen kapot gegaan, vertelt de collega als hij mij het sleuteltje teruggeeft. Dus terug moet ik ook lopen en dan kan ik morgen de fiets naar de fietsenmaker brengen, wat ook weer veel lopen met zich meebrengt. Gezond, zullen we maar zeggen.

Kervel

Toen we vorige maand de moestuinbakken in de eigen straat mochten vullen à €20 per persoon sjeesde ik naar het Tuincentrum, op zoek naar seizoenplantjes. 

Nu is het een maand verder. Alles doet het heel erg goed in de bakken. Volgens de moestuinvriendin uit de flat hebben wij van de gemeente súperaarde gekregen, pure compost. Het klopt dat alles het veel beter doet dan in de les-moestuin. De paksoi (4 stuks) was na drie weken zo klaar dat alle plantjes door de buurvrouwen zijn opgegeten terwijl wij in Italië waren. Op mijn verzoek, hoor. Clau vertelt net dat ze stad en land is afgereden voor nieuwe paksoi-plantjes, maar die zijn er niet meer. Nu heb ik 8 boerenkooltjes.

Puur omdat het er toen in het tuincentrum wàs, kocht ik behalve bieslook en oregano ook citroenmelisse, kervel en koriander. Dat groeit nu allemaal ook als een tierelier. Dat moet ik allemaal even bestuderen. Van citroenmelisse trek je geloof ik thee. Koriander gaat in de oosterse schotels. Maar kervel? Wat doe je eigenlijk met kervel? Vroeger kreeg je kervelsoep als het feest was. Niet bij ons, maar bij anderen. Kervelsoep bereidde zijn moeder uit een pakje, herinnert Bobby zich.

Een recept gezocht. Ui, prei, aardappel, bouillon, evt wijn en room. Dat - als het allemaal gaar is - in de blender. En dan 'flink veel' kervel erin. Màn! Lekker!

Janneke Vreugdenhil en de kervelsoep: http://www.etenenzo.nl/blog/2012/05/kervelsoep

Snik

Ik ben een beetje droef. Waarom precies weet ik niet. De vakantie is voorbij en het volle leven gaat weer beginnen. Zoals het werk dat zoveel goeie aandacht vraagt en de bijbehorende ups en downs. De feestjes die vast in de agenda geschreven worden. De concerten waar we naar toe gaan. Welke activiteiten naast het werk dit jaar?

Terug naar het straffe dagritme en de ijzeren discipline. Tien voor zeven op, tien voor acht de deur uit. Ik heb mijn werkmail nog niet geopend. Duizenden mailtjes zullen er liggen waarvan minstens 90 procent irrelevant. Soms gooi ik alles in een keer weg. Als het belangrijk is komt het wel weer, denk je dan. Je weet ook dat je er zo weer in zit. Het werk is als als een oude jas waar je in woont. Maar vandaag nog niet.

Ik ben geloof ik ook droef om de overgroeide moestuin. Met mijn verstand weet ik dat ik er het best mee kan stoppen nu. Maar het voelt als verraad. Ik heb er zoveel tijd en energie aan besteed. En nu is het weg. Of ik moet een hele dag alles omspitten en schoonmaken helemaal overnieuw beginnen. Is dat de moeite waard? Voor de twee resterende maanden? En dan: wat moet ik met al die kolen?

Unterleuten

Een boek uit de verjaardagsstapel: Ons soort mensen van Juli Zeh. Ik had het van Will. Voor de oplettende lezer: het is een boek van 670 pagina's, ik was er in Südtirol al in begonnen en halverwege gekomen. Vandaag nestel ik me met het boek op de bank. 

Heel mooi indrukwekkend boek. Auf Deutsch heet het Unterleuten. Dat is de naam van het plaatsje waar het zich allemaal afspeelt. Kan ik iedereen aanbevelen die een hedendaagse zedenschets wil lezen waarin zowel de mens en zijn/haar gedoe in veelvoud, als de huidige gebruiken, als de geschiedenis, de politiek en sociologie aan de orde komen. Alles. Veelomvattend. Scherp. Geestig. Heftig. Dat het in een voormalig DDR-dorp speelt maakt het voor mij met familie in een voormalig DDR-dorp extra aantrekkelijk.

Het gaat over de spanningen (oude mensen die vele decennia spanningen meedragen, zoals de zoon van de grootgrondbezitter wier huis en land hem in de DDR afgenomen werd, en die uiteindelijk wel de leiding over de LPG kreeg, maar die daar de idiote plan-economie-regels moest toepassen, waardoor allemaal oogsten mislukten,en die na de Wende een nieuwe bedrijfsvorm moest neerzetten. Er wonen enkele tientallen mensen/gezinnen in het dorp. Ook enkele jonge Wessies. Allemaal met hun particuliere dromen en ambities.

Het gaat vooralnovet de schuivende machtsverhoudingen in het dorp nadat er aangekondigd is dat er een windmolenpark gepland is met 10 windmolens. Er wordt vanuit heel veel huizen/personen/perspectieven verteld. Je sympathie ligt steeds weer bij een ander. 

De schrijfster Juli Zeh wordt enorm de hemel in geprezen, een van de belangrijkste Duitse auteurs van het moment. Ik had nog nooit van haar gehoord. Hoe kwam je bij dit boek, vraag ik Will. Het was via haar tennisvriendin C. die bij het Goethe Instituut werkt.

Help

Schoorvoetend ga ik naar de tuin. Ik was al voorbereid dat het een demotiverende bende zou zijn geworden, drie weken afwezig in een natte zomer is te lang, maar wat er precies zo erg zou zijn dat moet je eerst ervaren. Er is heel veel te ver uitgeschoten, niet opgekomen, opgevroten of verrot. Er is heel veel onkruid, waaronder koppig gras. Eigenlijk moet alles er uit, omspitten en afvoeren, en moet je voor de laatste maand(en) helemaal opnieuw beginnen. 

Twee groene paprika's en drie augurken oogst ik en nog een laatste beetje snijbiet. De courgette heeft het formaat van een dijbeen van een dikke man. Die gaat naar de composthoop.

Het wordt waarschijnlijk het moment om te besluiten te gaan stoppen en de boel de boel laten, maar dat vind ik zo slap en laf.

De koning van Pruisen

We pakken de koffers en de tent in, proppen alles weer in de bolide en gaan op huus an. Twee dagen Autobahn. Vooral Noord-Italië is een ramp qua files. Je komt allereerst je dal niet uit omdat het kruispunt naar de provinciale weg onmogelijk. Dan staat die provinciale weg richting de snelweg A22 naar de Brennerpas muurvast staat. Over de eerste 30 km doen we anderhalf uur. 

En Duitsland, wat is dat groot. Om 19 uur zijn we ongeveer bij Karlsruhe en daar vinden we na enig zoeken een prachtig familiehotel König von Preussen in een bergdorpje Frauenalb -  geloof dat dat het Zwarte Woud is. Heerlijk en prachtig. En behaaglijk. En rustig. 

En na een ongekend uitgebreid ontbijt gaan we weer door. We nemen de westelijke route langs de Rijn. De route voert ons langs Nijmegen dus ik móet even bij Nichtje en Bébé langs om ze te knuffelen en in ze te knijpen. 

En eindelijk zijn we weer thuis. Stamppot andijvie uit eigen tuin, dat is wel een feestelijk thuiskomen. En alles weer op zijn plek zetten, de wasmachine aan en voor je het weet pakken we het gewone leven weer op.Voorlopig even een raar niemandsland. 

http://www.koenig-von-preussen.eu/

Afscheid

Ze zijn mooi, de Dolomieten. We zijn nog niet eens vertrokken en ik ben nu al weemoedig. Bij toeval werd het San Vigilio en omdat het weer zo extreem alle kanten op ging blééf het San Vigilio. Vandaag is het Maria Hemelvaart en dat is hier een nationale feestdag. Er zijn erg veel Italiaanse families op de camping en in het dorp, en ook is er weer de plaatselijke harmonie. We gaan maar weer met het kabelbaantje naar de alm om daar in het gras te lezen. En na een locale spaghetti lopen we het hele stuk weer naar beneden. 

Wat is toch jouw ideale vakantie, vraagt Bobby, omdat ik duidelijk geen 100%-kampeerder ben. Is dit de laatste keer dat we gekampeerd hebben? Ik heb geen idee. Misschien zijn trekhutten wel ideaal qua bewoning, maar dan kun je niet op de bonnefooi. Of Stap Reizen. Stap deden we vaker, oa op de Azoren en de Canarische Eilanden. Maar Stap is wel duur. Engeland vond je toch ook leuk? 

Ideaal? Met Will was ik eens een week in de Karwendel (net zulke bergen als hier maar dan in Noord-Oostenrijk) in Hotel Zum Post. Dat was een eandelvakantie via een Alkmaarse reisorganisatie, niet duur en ook prachtig, maar wel behoorlijk tuttig burgerlijk. We hadden een volpension-arrangement en dat was niet echt haute cuisine. Ik keek steeds het eten uit de mond van de restaurant-gasten. Maar je kan natuurlijk bijbetalen voor beter eten.

Hier zie je ook ook overal de mooiste berghutten en apartementen. 

En toch nu het bijna voorbij is vind ik de camping ook leuk als fenomeen. Al die Italianen om naar te kijken. Wat zijn die leuk. Duitsers vind ik veel minder. 

Op de alm

We hebben nog een paar dagen te gaan. Vraagstuk van de dag: hoe die in te vullen? Bobby wil wel naar een prachtig meer, het Mooiste Meer van de Dolomieten. In diverse gidsjes staan foto's van een prachtig verstild meer met een roeiboot. Maar er staat ook te lezen dat dit meer op nummer 1 van de daguitstapjes staat en dat daarom auto's daar verboden zijn en dat je het laatste stuk met een bus moet. Ik zie het al weer voor me. Te volle parkeerplekken, overvolle horeca en souvenirwinkeltjes. En vervolgens een wandelpad propvol kinderwagens. Nee, nee, liever niet. 

Uiteindelijk valt de keuze voor vandaag op een dagje boven op de eigen alm. In het gras. Kleedje mee, boek mee, schetsboek mee, kleurboek mee, muziek mee. Beetje existeren. 

Ik heb een boek mee naar de alm: 'Ons soort mensen', van de Duitse schrijfster Juli Zeh, alom geprezen, Nobelprijswinnaar in spe, maar wel 670 bladzijden. Het is mooi en knap maar een beetje teveel van het goede voor dit moment. In plaats daarvan doe ik weer een Gaudi-mandala, de vierde al deze week, ditmaal in de kleuren van de alm. Blauw vam de lucht en groen van het gras en de bomen. Het is twee uur werk. Heel bevredigend. 

Bobby leest en slaapt en luistert muziek. Wij samen op dat kleedje. Hoe mooi en vredig zijn wij zo. Morgen weer? vraagt hij.

Thuis

Vandaag gaan we eens niet eerst met de auto of de bus naar een superbestemming, maar gewoon in het eigen dorp met het kabelbaantje naar boven. Daar treffen we tot onze verrassing een klein paradijsje aan. Een prachtige groene alm waar een aantal Italiaanse gezinnen zondag viert. Er zijn ook twee horecagelegenheden met terras, maar het is allemaal heel ruim, niet druk, speeltoestellen, en mensen liggen her en der in het gras te lezen. En er zijn alle kanten op fantastische vergezichten. Echt een plek die fijn en goed is en die eens niet door de toeristenmassa's is overgenomen. Waarom hebben we geen boek mee? 

Zoals bij alle horecagelegenheden zijn de danes in de bediening ook hier in dirndl-outfit. Ze serveren heerlijke veel te dure groentesoep met worst. 

Leetschool van de dag: het paradijs is vaak dichterbij dan je denkt. Zo keren we ons uitzicht uit de tent af van alle drukke campinggebeuren naast ons en richten we ons op de bloemenwei aan de andere kant. Pure idylle.

Kloostergang

In de ochtend gaan de meeste mensen weg van de camping. Dus dan genieten wij van de relatieve frisheid en rust. Bobby ligt in een reepje schaduw van de tent naar Palestrina te luisteren, en ik maak in de tent mijn kloostertekening af. Eerst was-ie heel somber, maar het lukt me toch het licht erin te krijgen. Want daar gaat het om: het licht.

Het is allemaal wel een beetje schots en scheef geworden, maar dat geeft niet, troost Bobby. Die gebouwen zijn ik schots en scheef.

De oude kloostergangen om zo'n binnenplaats zijn heerlijk koele oases. Langs de muren en in de gewelven de meest fantastische fresco's. In de binnenplaats schettert het groen je tegemoet.

Brixen

We gaan naar Brixen, een beeldschoon oud stadje een eindje boven Bolzano, met een grote betekenis ooit in de katholieke kerkhistorie. Er was lange rijd de bisschop gevestigd. In de binnenstad is een enorme Dom, een enorme burcht, en hele leuke smalle straatjes met winkeltjes en woonhuizen. Niet helemaal vertoeristiseerd nog. Er zijn ook een paar wonderlijke schilderijen van olifanten uit de tijd dat mensen nog nooit een olifant gezien hadden. 

De heenweg naar Brixen rijden we door de bergen, wel anderhalf  uur haarspeldbochten, want de grote provinciale weg staat weer vol file. Dat fenomeen hebben we gisteren al beleefd. Deze bergweg blijkt hoog en prachtig en bochtig en smal, ook geen onverdeeld genoegen dus. Elke tegenligger bezorgt me een hartverzakking. Het ziet er uit alsof het echt niet past, twee auto's die elkaar passeren, en rechts dreigt de afgrond, maar het gaat steeds toch, nèt, stapvoets, rakelings. Ik zit stijf van de stress, ik wil naar huis, zeg ik. Die bomvolle camping, die enge bergwegen. Het is genoeg geweest. Ik wil niet meer!

Maar Brixen is echt een heel leuk stadje met leuke winkeltjes, op een handwerksmarktje koop ik twee zilveren ringen, blingbling, we vinden in een van de stegen een ontzettend leuk barretje annex jazzcafé, eindelijk eens een osm-gevoel, en dat sust het wel weer.

Kamperen

Het wordt steeds drukken en drukker op de camping. De tentjes staan nu op ca 50 cm afstand van elkaar. Wij staan goddank aan de rand van het veld, maar we zijn aan drie kanten ingebouwd. De scheerlijn is de grens. Je kan nauwelijks meer tussen de tenten doorlopen. Een heel erg aardige nieuwe Duitse buurjongen vertelt dat het aanstaande dinsdag in Duitsland en Italië een nationale feestdag is: Maria Hemelvaart. Er staan sowieso heel aardige prettige mensen op de camping. Dat is het probleem niet.

Het is een kwestie van erom lachen en ermee omgaan. Er zit weinig anders op, Na een uur genoten te hebben van een nieuwe groep Italiaanse jongeren die voor het eerst kamperen (ze halen hun 1-2-3-en-klaar-is-Kees-tentjes en luchtbedden zo uit de doos).  En van een Italiaanse familie met een enorme bullebak als pater familias, is het genoeg. Ze praten allemaal nogal luid en druk en veel. Ook vanwege de zon die weer op volle kracht terug is is het buiten zonder schaduw niet te harden. Zo bouw ik in de eigen tent een eigen kloostercel.

Kloster

We gaan naar Kloster Neustift. Dat ligt net boven Brixen. Het is heel beroemd, en een toeristische attractie van jewelste. Het bestaat al sinds de 12e eeuw. Het is net een burcht, dat was om het tegen de Turken te beschermen die al tot Wenen waren opgerukt. Maar die niet gekomen zijn.,

Het is een bliksem-bezoek met rondleiding, die niet dat intieme spirituele geeft wat een langer verblijf aan een klooster kan geven, maar het is toch heel bijzonder. Het verlangen baar een kloostercel groeit. Geen overweldigende buitenwereld maar een prachtige gezegende binnenwereld. Er is een groot cursus-instituut bij en er wordt ook een cursus botanisch tekenen gegeven. Stel je voor! Hier een week bloemetjes tekenen en logeren! Of iets anders.

We bezoeken ook de bibliotheek. Heel oud. Op de bgg zijn theologische geschriften, boven wereldlijke. Wetenschap. Bobby zei laatst dat hij als hij in de middeleeuwen had geleefd wel in een klooster had willen leven: centrum van kennis en spiritualiteit. Ik heb dat gevoel nu ook wel, met al doe oude geïllustreerde handschriften, en miniaturen voor de getijdenboeken. Heerlijk als je werkdag daaruit bestaat!! 

Noodweer

We krijgen verontruste vragen van het thuisfront. Het slechte weer in Noord Italië haalt inmiddels het jounaal. Er is sprake van noodweer met drama's en zelfs doden, vooral rond het Gardameer. En in dit bericht is sprake van een tornado bij Venetië, een camping daar. Help, daar kampeert Mirjam! Was dat haar camping op het Lido? 

Zo is het niet bij ons. Het onweert wel elke dag enige uren, vooral 's avonds en 's nachts, en het regent ook wel, maar er is bij ons weinig wind bij. De tent staat als een huis en dan is het best gezellig. Er vertrekken hier nu ook wel veel mensen. 

Ik vind het heel leuk om naar gezelschappen te kijken die tent afbreken, tassen inpakken en auto's volstouwen. Ze doen dat relaxter dan ik. Ik wil het allemaal heel snel en efficiënt, en moeiteloos, alsof het niet aan de hand is. 

De dagtocht

Vandaag mag Bobby zeggen wat we gaan doen en hij heeft een dagtocht bedacht. Met de auto door/rond de Dolomieten. Het weer is erg wisselvallig na het grote onweer van gisternacht, dus het is wel zo veilig, een beetje in de auto. We rijden van ons San Vigilio via de Furkapas naar Toblach. Vandaar willen we via de befaamde Drei Zinnen (drie zeer kenmerkende rotspunten) naar Cortina, wat dé mondaine toeristenplaats van de Dolomieten heet te zijn. Maar de SS51 is dicht, dus we moeten langs de Kreuzbergpas, veel oostelijker. Vele tientallen kilometers om. Maar wat geeft het, prachtige uitzichten heb je.

Ik heb doorgaans wat gemengde gevoelens over dagtochten met de auto. In mijn ANWB-Extra lievelingsreisgidsren staan er ook altijd een stuk of tien. Ik lees ze wel door, ter inspiratie, maar ik rijd ze nooit. Bah, denk ik dan, de hele dag in de auto van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid. Ik wil dat niet, zeg maar. Maar mijn hang naar lui existeren in en rond de tent mag ook wel eens doorbroken dus ik beloof dat ik blijmoedig mee ga en de hele dag niet zal zeggen hoe stom het allemaal is.

En hoe stom het ook is, de hele dag in de auto, het is wel fantastisch wat je allemaal ziet. Dat is wel wat meer dan rond de camping. En inderdaad, af en toe ook echt stom. Vooral de mondaine toeristenplaats Cortina is werkelijk niets aan, alleen maar dure horeca en dure winkels, en het stortregent ook nog. En het is half vijf en er is nergens iets te eten. 'Half zeven, mevrouw'. De dagtocht als spirituele oefening. Het echte en onverwachte hoogtepunt - in geen gidsje genoemd - is een korte pauze op de Valparolapas in de snijdend koude wind. Maar mooi! Eigenlijk doen we de spirituele oefening vandaag best goed. 

In dat kader hebben we ook nog de kwestie van de bewegwijzering door Google Maps op de  telefoon en het kaartlezen. Dat leidt tot heftige disputen. Bobby wil op de kaart rijden en ik wil ook de digitale hulpmiddelen aan. Hij beschouwt dat als een blijk van wantrouwen in zijn kaartleeskunde. Ik wil en-en. De papieren kaart is vaak niet duidelijk en de namen op de borden langs de weg zijn voor ons gevoel erg onlogisch, en als ik rijs stuurt hij ons een paar keer echt de verkeerde kant op. In de regen in de bergen is dat soms best lastig. Ik zeg niet zie-je-wel. Ook dit doen we vandaag goedmoedig. 

Stadje

De dagen met een tekening zijn de beste. Ik teken meestal een foto na. Maar dan moet je die foto wel vinden. Er zijn hier geen ansichtkaarten te koop met afbeeldingen die ik geschikt vind. En met de foto's op de telefoon en de felle zon, dat werkt niet.

Deze afbeelding vind ik in ons ANWB-Extra-reisgidsje. Toen we gisteren door Bruneck liepen wist ik niet hoe ik het moois allemaal in beeld moest krijgen. Zo dus. Maar dan moet je wel een goeie groothoek hebben. En sinds ik met de telefoon fotografeer heb ik al die mooie lenzen niet meer.

Tekenen kost best veel tijd. Zoals altijd heen en weren we veel over wat we gaan doen en niet. Gaan we sightseeing doen of niksen bij de tent. Zijn we helemaal naar de Dolomieten afgereisd om te niksen bij de tent? En gaan we vroeg opstaan of uitslapen? Bij Bobby is on 09 uur opstaan heel vroeg. Dan is de halve camping al leeggestroomd. De mesen hier gaan vroeg op pad en vroeg naar bed. Om 22 uur is de camping alweer helemaal duister. Behalve dab in onze tent.

Ik geloof dat we het allemaal wel goed doen. Niet te ambitieus. Per dag bekijken wat we willen. En eens per drie dagen een dagdeel voor een tekening.

De eerste Dolomietenwandeling

Het gaat natuurlijk om de foto, dat ik er geweest ben, dat het prachtig is, dat ik toch best stoer ben. Marg appte eerder deze week nog aan moedigend: je bent niet oud, het is gewoon te warm! 

We gaan naar het Fanes Natural Park, dat ligt hier (San Vigilio) aan het eind van het dal. Eerst doen we de echte lange afstandsroute, en we trekken de echte wandelschoenen aan en nemen de wandelstokken mee, maar het is echt pittig qua stijgen en ongemak en hoogtevrees, zodat we halverwege op mijn verzoek toch maar overstappen op de gravel route. Fantastisch prachtig dit gebergte. En om elke hoek is het beeld totaal anders. 

Kolken

We doen in de middag een uitje naar Bruneck, een stadje 18 km naar het noorden. In het Pustertal. Beetje stadje kijken, lunchen, kerk kijken, misschien shoppen. Er loopt een woest kolkend modderkleurig riviertje door de stad. Of die altijd zo kolkt? Of dat het komt van het jongstleden noodweer? Ik kreeg appjes of wij niet weggespoeld zijn, want het noodweer in de Dolomieten had het nieuws gehaald, weggespoelde campings... Maar nee, we zijn niet weggespoeld.

Bruneck is een mooi oud stadje met vooral heel dure merkartikelen-winkels. Daar vind ik dan weer weinig aan. Bobby vindt het altijd leuk, er os een winkel met messen, met spek, met een met ouderwetse regionale lekkernijen. Er zijn twee goeie boekhandels, een grote die alles heeft, en een kleine met literatuur, kunst, politiek, filosofie, zelfzorg. Altijd leuk maar we kopen maar niets. Ik ben nog wel in de verleiding om een boek te kopen van een Duitse managementgoeroe die tig boeken over de oosterse levenshouding heeft geschreven. Het is de kunst vooral langzaam te leven en veel glimlachen. Ik zal zijn naam zoeken.

Ik zou nog wel een leuk luchtig wijd bloesje willen, vanwege de warmte. Maar dat zie ik niet. Brunch heeft ook een prachtige kerk. Schitterende decoraties binnen. Daar is overmorgen ook weer een concert, met organiste en fagottiste, maar na het Barok-debacle van gisteren weet ik niet of we het er nog een keer op wagen.

Avondstemming op de camping

Er gebeurt veel te veel en ik heb aldoor te weinig stroom voor de telefoon, dus ik loop een beetje achter met bloggen. Het valt ook niet meer in te halen. Tenzij ik en-toen-en-toen-en-toen doe. Ach dan doe ik en-toen-en-toen-en-toen.

We deden sinds de vorige blog twee wandelingen hoog rond het dorp. Want voor de Dolomietenbergen was het of te heet of te nat. We keken de finale EK vrouwenvoetbal in een hotel, met slechts één Nederlands gezin. En misten dus de huldiging in Utrecht.

Vandaag klaarde het weer ineens weer op en gingen we naar de Kronplatz, eerst met een bus uit het dorp naar de Furkapass en vandaar met een kabelbaan verder omhoog naar boven de boomgrens. Wat is het daar mooi - ook al is die Kronplatz waar wel vier kabelbanen uit komen een beetje een vercommercialiseerde bende. Maar ja, denk jecdan, ze moeten die kabelbaan toch ergens van betalen. 

We ontmoetten daar boven een ontzettend aardige Australische dame met wie we een half uur aan de praat raakten. Veel interesse in oude muziek. Misschien komt ze nu wel naar Utrecht. 

We gingen Ladinisch uit eten. Daar heb ik het natuurlijk nog niet over gehad, maar er woont in Südtirol in een stuk of vier dorpen een heel oud volk met een eigen taal, en toevallig is dat hier, zodat alles hier drietalig is: Italiaans, Duits en Ladinisch. De Ladinen hebben veel houtsnijwerk en ook een eigen einheimische Küche, erg erg lekker. 

Vanavond stonden er ineens twee joekels van motoren pal voor onze tent. Ik pruttelde tegen de motorrijders dat ze die motoren weg moesten zetten en de tent niet zo dichtbij de onze. Er staan ineens heel veel tentjes vlak om ons heen. Ik denk dat in Italië de grote vakantie nu ook is losgebarsten. en Italianen hebben geloof ik niet zo'n behoefte aan ruimte. En ook geen gevoel voor anderen die dat wel willen. Maar dat accepterend is het erg genieten van alle wel en wee op de Italiaanse camping.

En vanavond bezochten we een barokconcert in de plaatselijke Pfarrkirche. We hadden er erg zin in en hoge verwachtingen. Maar het was een orgel, een trompet en zang en alles veel en veel en veel te luid. 'Je zout toch een van die muzikanten thuis hebben', fluisterde Bobby in mijn oor. Toen ze eindelijk klaar waren klapte iedereen heel hard, waarschijnlijk van opluchting dat het eindelijk voorbij was, en toen gaven ze ook nog een toegift. 

Er zijn zoveel indrukken, er is zoveel te vertellen. Ik hou maar op. 

Gaudi

Het regent en onweert al uren. Nu vind ik dat wij de mooiste tent van de wereld hebben met een huiskamertje met aan drie kanten uitzicht op stortregen, hagel en bliksem. Niet een uitzicht om te tekenen. Ineens herinner ik me dat ik in mijn tekentas ook nog een kleurboek heb meegenomen, dat ik twee jaar geleden van mijn schoonzus kreeg, toen ik het kleuren al helemaal voorbij was. Mooi uitgezocht, daar niet van: mandala's van Gaudi. Maar ik vond ineens mandala's kleuren zo modieus, zo mainstream. Mij zag je dat niet meer doen.

Maar bij vertrek vorige week dacht ik dacht: als ik wanhopig ben omdat de dingen niet gaan zoals ze veraf zie gaan dan kán twee uur kleuren wel eens uitkomst bieden. Deze stortregendag is zo'n dag.

En inderdaad, dit is heel anders dan de klassieke mandala's, die altijd heel symmetrisch zijn. Dit is chaotisch en onsystematisch en pas na verloop van tijd openbaart het idee zich aan je. Twee systemen zie ik, die in elkaar draaien, elkaar omhelzen. Heel mooi. 

Maar de meest afbeeldingen in het boek zijn zo priegelig, die zijn meer geschikt voor viltstift dan voor aquarelpotlood. Op naar de Spar - zodra het ooit weer droog zal zijn - voor een setje stiften.

Purple rain

De hittegolf wordt doorsneden door heftige regen-en onweersbuien, niet echt het soort weer waarbij je uren in de bergen gaat lopen. Het is weer een beetje zoeken hoe de dag te vullen. We zijn geen echte early birds en om 17 uur begint de Finale Nederland-Denemarken. Op de camping wordt geen tv gekeken. Er is in het dorp 1 cafe met groot scherm. Maar is voor Italianen Nederlands-Deens vrouwenvoetbal interessant? We gaan het zien. 

Er zijn hier relatief weinig Nederlanders op de camping. Ik ga er een paar bij langs of zij misschien ook voetbal willen kijken in het café in het dorp. Dan kan ik ons aankondigen. Een familie zegt enthousiast ja, maar een andere familie is woedend, alsof ik een heel oneerbaar voorstel doe.

Het is een raar gevoel. Nu zijn we eindelijk in de Dolomieten en nu heb ik nog die kale bergen niet van dichtbij aanschouwd. Waar het me allemaal om te doen was. Gisteren was het te heet om te gaan, nu te nat.

Lucifer

Lees net op Nu.nl dat een hittegolf Italië teistert. Ik dacht tot nu toe alleen maar: Wat is het warm! De hittegolf heeft de naam Lucifer. Ik wist niet dat hittegolven namen hadden, ken dat alleen van orkanen. Is dit nieuw? 

Ook lees ik dat vandaag in de Dolomieten het tij aan het keren is, en dat hier een storm is losgebarsten. En een vrouw is omgekomen, lees ik, omdat ze werd meegesleurd door modderstroom. Nou, bij ons is het nog niet zo ver. Het is zo warm, je kunt geen stap verzetten. Er zijn vandaag gelukkig wel wat wolken, dus af en toe is er een beetje verlossing. Iedereen hangt maar wat rond. 

In plaats van naar de toppen van de bergen te gaan, kuieren we een klein rondje in het dorp. Springen daarbij van schaduwplek naar schaduwplek. We gaan maar heel lekker en gezond lunchen op een super-de-luxe terras. Zo'n dag gaat vanzelf weer voorbij. Ook zulke dagen heb je in je vakantie. Geen tekening gemaakt, geen boek gelezen. 

Open ruimte

Omdat we reizen zoals we reizen - op de bonnefooi - zijn de verplaatsdagen een grote uitdaging. De machtige tent moet opgeruimd en alles moet weer in de bolide gepropt, we weten niet waar naar toe, en dan daar naar toe. We hebben gidsjes gekocht maar die zijn niet zo scheutig met adressen van kleine campings.

De camping in Nassereith was in die zin een geschenk uit de hemel, in geen een gidsje maar via Google Maps. Onze buren daar kwamen er al jaren omdat je er zo fijn kunt zijn en overal naar toe kunt. De verplaatsdag begint met het bellen naar de ons aangeraden campings, maar die zijn allemaal vol. 

En zo komen we - uiteindelijk weer via Google Maps - uit op camping Al Plan in Enneberg (Duits) ofwel Santo Vigil (Italiaans). Dit stuk Tirol (Südtirol) heeft verliezer Oostenrijk na WO I aan winnaar Italië moeten afstaan. Dat is alweer een eeuw geleden. Ik verwachtte dat de camping in the middle of nowhere zou liggen maar we blijken in een enorm druk ski-gebied met bijbehorende infrastructuur terechtgekomen te zijn. 

De camping heeft behalve veel camper- en caravanplaatsen ook een heel groot grasveld zonder indeling en zonder schaduw. Na zo'n intieme camping onder de bomen aan een beekje is dat even wennen. Maar het went snel. Zulke vakanties maken je bewust van je een verwachtingen en doen een groot beroep op je aanpassingsvermogen. Het is altijd anders dan je hoopte en eerst valt het altijd tegen. En lager is het eigenlijk wel OK.

Het is grappig om te zien hoe zo'n open ruimte zonder regels zich ontwikkelt en verhoudt. Je hebt tegenwoordig ook stadspleinen zonder belijning waar al het verkeer zich voorzichtig met alles en iedereen rekening houdend overheen manoeuvreert. Dat gaat ook. Wij gaan aan de rand staan bij een bloemenveld tussen een paar hele kleine tentjes in. Als je het zwarte grondzeil neerlegt voel je je een enorme agressor. 

Sommige kampeerderder kiezen ervoor zo dicht mogelijk bij het toiletgebouw te staan en staan dicht op elkaar. Bij ons stukje vinden de mensen ruimte belangrijker dan gemak. Italiaanse jongeren kamperen trouwens graag op een kluit. Allemaal kleine tentjes rond een partytent. Het voegt zich allemaal en het is heel rustig en gemoedelijk. Op de huilbaby naast ons na.

Het is ook leuk om naar ieders oplossingen voor schaduw te kijken. Want het is nog steeds heel warm en de zon is onbarmhartig. Tot nu toe hebben we in Engeland en Zweden gekampeerd. Daar is zon wat minder een issue  dan hier. De ruime tent hebben we indertijd gekocht met het oog op het schrikbeeld dagenlang régen. Aan dagen hittegolf hadden we niet gedacht. De tent heeft geen luifels.  

Vanuit het dorp kun je met bussen gratis de bergen in. Dat zullen ze wel doen om een overschot aan auto's bovenin de bergen tegen te gaan, waar dan niet genoeg parkeerplaatsen zijn. Dat hadden we op Gran Canaria.

Doof

Gelezen: De komst van de rustverstoorder van Inez van Dullemen. Heel mooi boek. Ik heb veel gelezen van Inez van Dullemen, jaren geleden. In de periode dat ik - samen met Margriet Prinssen - het boek Schrijfsters in de jaren 50 samenstelde/schreef was Van Dullemen een van mijn lievelingsschrijfsters. Samen met Aya Zikken en Marga Minco. Van Dullemen en Zikken hadden in Nederlands Indie met Hella Haasse in de klas gezeten. 

Hun thematiek is breed, zowel romans over zoekende zielen als reisboeken. Onconventionele vrije geesten. Voor mij was dat een openbaring, omdat toen ik ze ontdekte (jaren 80) het feminisme met al zijn dogma's over mannen en vrouwen zo welig tierde. Blijkbaar waren er iets schrijfsters van een of twee generaties daarvoor die een heel andere geest vertegenwoordigden. In de literaire canon die je leerde kwam geen vrouw voor toen. 

Dit boek van Van Dullemen boek is trouwens uit 2004. Toen had ze al 40 boeken gepubliceerd. Het gaat over een jong stel Olivier en Olga dat blijmoedig naar Ierland vertrekt. Olivier is schrijver/dichter, Olga is rijkeluisdochter uit Wassenaar. Ze zijn erg verliefd en zoeken in Ierland de vrijheid.

Maar hun zoontje Jonas dat na tijdje geboren wordt is doof. Dat verandert alles. Het duurt jaren voor de diagnose gesteld wordt: het is een kindje dat niet gaat praten en nergens op reageert. Olivier en Olga groeien helemaal uit elkaar. Olga gaat terug naar Nederland, naar Wassenaar, trekt bij haar moeder in. Jonas gaat naar een doveninstituut. Vincent blijft in Ierland, gaat paarden fokken. Ze kunnen niets voor elkaar betekenen. En eigenlijk ook niet voor Jonas, die ze alleen maar willen beschermen. Pas als Jonas uiteindelijk zijn eigen gang kan gaan, als hij volwassen is, gaat het beter met hem.

En zijn ouders zijn alleen en verslagen. Geen fijn verhaal en een dramatisch einde, maar erg mooi geschreven. In een ruk uitgelezen. 

Mens en tent

Gluren bij de buren

We zitten in ons hoekje van de camping aan de beek met een wonderlijk clubje bijeen. Het zijn mensen die hier wat langer blijven dan doorreizen en die in een tent verblijven, niet in een camper of caravan. Een gezin van een (gescheiden?) vader met twee tieners in een klein fiatje, een oudere vrouw alleen met een grote oude Volvo en wij met onze reuzentent en blitse bolide. 

Ik ben vooral gebiologeerd door de vrouw alleen. Zij heeft een piepklein tentje, twee regisseursstoelen en een klein vierkant tafeltje. Dat staat helemaal vol spullen. Ze is de hele dag bezig al die spullen te herschikken. Ze heeft een elektrische waterkoker en die staan samen met de afwasteil op de voorklep van haar Volvo. Ik word helemaal gek van die voorklep en dat volle tafeltje. Troep is bij ons thuis en in de tent ook steeds een thema. Ik hoef geen spik en span en steriel, maar wel dat het niet zo'n troep is. En nu stort ik mijn aandacht uit naar de troep van een ander. Afleren, Lucie Theodora.  

Natuurlijk biologeert de vrouw in de tent me ook omdat veel mensen die alleen leven, vooral vrouwen denk ik, niet gaan kamperen omdat ze niet alleen willen kamperen en ook niet met een vriend(in) in een klein tentje willen. De-mensen-zullen-wel-denken, dat soort gedachten. Er zijn er dus die dit ongemak weerstaan en het wel doen. Mijn internetvriendin doet het ook. Elk jaar twee weken Oerol en twee weken Venetië. Als je in je eentje bent heb je wel sneller contact dan met zijn tweeën. 

De diepere zin

In het kerkje in Dormitz vond ik een klein boekje Schauen, was hinter den Bergen haust. Gedanken zum tieferen Sinn des Wanderns. Het is gemaakt (geschreven en geschilderd) door Reinhold Stecher, een Oostenrijkse oud-bisschop. Het is heel mooi. Heel diep. En zo goed geraakt met de tekst en de aquarellen. Het onzegbare. Stilstaan. Aandacht. Rust. Laag tempo. 

Het bevestigt mijn onrust altijd als we op reis gaan. Dat gekkenhuis van de vakantie. Duizenden kilometers van huis. Om daar tot rust te komen. Uren vliegen of dagen langs de Autobahn jakkeren om zomaar ergens in een wildvreemde idylle neer te strijken. Ik ben de eerste dagen van de vakantie vaak onrustig en ongelukkig.

De bisschop haalt een verhaal aan over een oude Indiaan die van mening was dat je per dag maar dertig kilometer kunt rijden. Als je verder gaat komt volgens hem de ziel niet mee. Bobby kent een vergelijkbaar gezegde: Je kunt wel naar Griekenland vliegen, maar de ziel komt te paard. Ja! Dat is het.

Mooi dat dit boekje ligt in de kerk naast de camping.

Ötz-tal

We gaan naar het Ötz-tal en daar met een kabelbaan omhoog naar Ötz Hoch. Wat je altijd hebt met plaatsen en streken die in de gidsen worden aangeprezen, dat het daar ook nogal toeristisch is. Want al die toeristen laten zich enthousiasmeren door die reisgidsen met voor het gemak 10 hoogtepunten. Waarvan het  Özttal er een is. Onze low profile camping Rossbach die vast on geen gidsje staat past me geloof ik meer. Lekker sfeertje hier.

Vanaf Ötz Hoch zijn er diverse wandelingen te maken. Hier wordt zo te zien 's winters druk geskied. Nu is het wel een beetje, maar niet heel, druk. We arriveren er pas tegen 14 uur en de kabelbaan sluit om 16.30 uur, dus we gaan maar voor een eenvoudige wandeling. Maar ik vind het best pittig. Kan van de hitte komen. We krijgen ook nog eens een enorme hagelbui op onze kop. Misschien  moet ik het zelfbeeld wat aanpassen. Ik vergeet het graag maat ik ben al zestig. Wie kampeert er nog met zestig? In een tent? Best veel, trouwens, hier. Ook mensen alléén van boven de zestig. Wel bijzonder.

Ruhetag

Het is wel bééldschoon in zo'n Tiroler dorp. Zoveel ruimte, zoveel grote huizen met grote grasvelden eromheen. Veel huizen zijn gedecoreerd met schilderwerk. En natuurlijk overal hanggerania. Het traditionele leven viert hoogtij. Er hangt hier een A4-tje aan de kerk dat ze aan  de door God verordonneerde orde vasthouden: het huwelijk en alleen tussen man en vrouw. Hoe zou het zijn om hier als andersdenkende op te groeien?

We gaan on half vijf - als niet meer zo moordend heet is - wat spazieren van de camping naar het dorp en bekijken de kerkjes in Nassereith en Dormitz. Ze zijn beeldschoon. Heel veel aandacht voor de kunst. Bij beide is een rozekransgebed om half zes. Vier oude vrouwen prevelen een half uur lang in beurtzang gebeden. Dan komen er een paar auto's vol nonnen, die aansluitend aan de rozenkrans ook weer een eigen gebedsdienst doen. Dat is me allemaal wat te veel van het goede.

Op zoek naar een aardig restaurant is er veel dicht of hebben ze Ruhetag op maandag en dinsdag. Restaurant Seebua heeft alweer Ruhetag maar maakt dat morgen live muziek. Hotel restaurant Seeblick serveert alleen aan hotelgasten. Wij mogen er niet eens wat drinken. Er zitten precies twee mensen. Terwijl we dorstig en diep teleurgesteld doorsjokken komt er een Nederlandse Oad-bus de hoek om. Een bejaardenreis naar hotel Seeblick. Kijk: https://www.oad.nl/oostenrijk/tirol/nassereith/busreis-gastvrij-tirol

Oad, een groot Twents reisbureau, was dat niet failliet gegaan in 2012, 2013? Ik herinner me de beelden nog op tv, honderden mensen stonden op straat. Hier is de doorstart paraat. 

Wéér een herinnering. In de jaren negentig ben ik een keer met een Oad-reis naar Praag geweest. Met Ex. Dat deden we omdat we weinig geld hadden en het nogal goedkoop was. Reis en verblijf, wat je tegenwoordig all inclusive noemt. Volgens mij hadden we afgesproken dat we eenmaal aangekomen onze eigen gang zouden gaan en niet met de excursies mee. Maar eenmaal aangekomen wilde Ex ineens wél met alle excursies mee. En als ik niet mee wilde, dan ging ik maar alleen op stap. Zij ging wel mee. Dus ik liep een week lang bokkig achter al die excursies aan. Dat was mijn weekje Praag. En de slotavond was op een kasteel met een hoempa band die Tulpen uit Amsterdam speelde. We liepen de polonaise. Toen deed ik daar ook maar aan mee.

Lezen

Gelezen: Gevaarlijk spel van Mari Jungstedt, een Scandinavische thriller. Het is een van de tien gekozen titels uit de digitale bibliotheek. Ik heb 10 boeken uit de digitale bibliotheek, 10 boeken van Kobo Plus en 5 papieren boeken. Mensen vinden van alkes van e-boeken. Vinden dat ze betere mensen zijn als ze meer van papieren boeken lezen. Kijk. Zei Bobby nog zaterdag, er staat een leuke column in Trouw. Hij was geloof ik van Stijn Fens die een e-reader had gekocht en er niets aan vond. Ik vind het lastig me ermee te verhouden. Enerzijds anderzijds. Ene moment andere moment. Ik kies voor e-boeken op vakantie omdat ik 25 boeken mee wil. In het donker in bed vind ik e-lezen fijn. Geen geklooi met hoofdlampjes.

Maar toen ik vandaag in de moordende zon een beetje schaduw en verkoeling zocht onder een boom had ik spijt dat ik 20 e-boeken mee heb. Het leest helemaal niet lekker in de zon, en ook niet in de schaduw, een e-boek. 

Maar vanavond terwijl de camping aan het chillen is voor het slapen gaan geniet ik weer erg van mijn e-thriller. Ik heb ook Hannah Bervoets mee, Fuzzie, literatuur. Die viel me vooralsnog een beetje tegen. Dat kan morgen anders zijn. Maar dan ben ik blij dat ik een e-abonnement heb. En dat ik er geen 20 á 30 euro voor betaald heb. 

Deze whodunnit zou ik nooit kopen maar ik ben er wel fijn de dag mee doorgekomen. Heel veel personages en zijwegen hebben die thrillers. Normaal haak ik af omdat ik niet kan onthouden wie wie is. Maar vandaag hield ik vol. De modellenwereld. Plattelandsmeisjes die het maken in de modellenwereld. De charmante fotograaf. De charmante directeur van het modellenbureau. Het anorectiameisje. Haar vader. Haar verpleger. Het leven zelf.