Dicte

Sinds twee weken kijken we in het weekend naar Dicte, een Deense serie over de misdaadjournaliste Dicte, in het Deense Aarhus. Ik had 'm als cadeautje mee naar een verjaardag, maar de jarige kende de serie al. Er was een grijze heer op dat feestje die zei dat hij - als hij niet getrouwd was geweest - de hele wereld zou afreizen om deze Dicte te vinden. Zijn vrouw stond ernaast.

Dicte is een journaliste van een jaar of veertig met een zeventienjarige dochter en een ex-man die nog veel over de vloer komt. Dictes ouders waren Jehova's Getuigen en dwongen haar ooit toen ze 16 was haar baby af te staan. Dat is een rode draad, het gaat vanwege het crimi-gehalte veel over lijken en de politie, maar ook over vriendinnen, exen, kinderen, collega's en baby's. Weer erg verslavend.

Brillen

Mijn bril is op. Zowel het montuur als de glazen. Een half jaar geleden heb ik me ook al in het brillengebeuren gestort, nadat ik op een feestje een randloze bril van een medegast gepast had. Maar toen kwam ik er niet uit. Als ik hoopvol iemand meenam voor advies, dan zei die bij elke mogelijke keuze peinzend: Ja, dat kán...

Ik kwam toen ook bij de nieuwe brillenfirma Eyes & More terecht, die nog goedkoper zijn dan de  . En geen ingewikkelde opties en sommen naderhand. Eerste bril  €165, tweede en volgende bril €82,50. Ze adverteren niet, zeggen, dat maakt hem zoveel goedkoper. Mijn huidige bril was €600. Voor dat bedrag kun je bij deze firma wel 5 brillen kopen!

Qua monturen ben ik er nu snel uit. Beide modellen die ik een half jaar geleden al had uitgezocht. Een randloze en een lichtere hoornen dan ik nu heb. Ik neem er gewoon twéé, als ik niet kan kiezen.

Als ze mijn ogen gaan meten stellen ze vast dat ze inderdaad nogal achteruit zijn gegaan en adviseren ze naast de gewone multifocale bril voor op straat ook een multifocale léésbril. En een multifocale zonnebril. En voor ik het weet ligt er een bakje met 5 brillen voor mij gereed. En als de werkgever één vergoedt en ik 100 euro terugkrijg van de verzekering kom ik uit op 300 euro voor 5 brillen, nog steeds maar de helft van mijn ene RayBan van de opticien, zegt de verkoper.

Is dit mijn keuze of laat ik me hier regelrecht in kletsen door gewiekste verkopers? Pas als ze zeggen dat ik 5 geweldige brillen uitgezocht heb en dat ik een bijzonder goeie smaak heb, word ik een beetje achterdochtig en vlucht ik maar even naar buiten.

Tapijt

We gaan naar Bobby's lievelingstapijtwinkel in de Vogelenbuurt. Want we moeten verder, want we moeten door. Alleen ter oriëntatie, zeggen we. We willen tapijt in de bibliotheek, de slaapkamer en de kapel/logeerkamer en op de trap. En misschien een mat in het halletje. Op welke materiaal, structuur en kleur reageren wij beiden positief? 

We hebben gekozen voor beneden bamboe op de vloer, zoveel is duidelijk, maar hoe verder? We laten het vandaag maar bij de eerste oriëntatie.

Nifterlakeplantsoen

Het is een heel saai parkje voor ons nieuwe huis. Het heeft zelfs een naam: het Nifterlakeplantsoen. Het is groen en er is water, en er is een treurwilg, en dat alles is een groot goed en met sneeuw lijkt het zelfs idyllisch, maar het is in werkelijkheid slonzig en oerend saai.

Nu kwam er onlangs een rondschrijven van een nieuwe buurvrouw, die dat blijkbaar ook vond en het park wil opfluffen. Er is een potje voor bij de gemeente, schreef ze. Of we een plan zouden maken. Een paar honderd meter verderop in Zuilen is een vergelijkbaar parkje dat een jaar geleden al zeer succesvol opgefluft is. Ik had dat wel gezien, ik dacht dat dat was om de bewoners van de chique nieuwbouw een beetje te scheiden van het schorriemorrie van de uitgewoonde jaren vijftig flatjes. Met hele grote honden en jogging pakken. 

Als zelfbenoemd parkenliefhebber heb mij aangemeld voor de werkgroep. Maar eigenlijk heb ik geen idee. Ik vind het leuk als er niet alleen struiken maar ook bloemen zijn. In het Flevopark zijn stukken met wilde roze bloemen, kan niet op de naam komen, lipbloemigen. 

Ik wil wel een paar vlinderstruiken willen, een rozenperkje, fruitbomen, notenbomen. Een vlondertje in het water met bloeiend riet, waterplanten. In het voorjaar sneeuwklokjes, krokussen. narcissen, tulpen. Struiken waar vogels op af komen. Twee picknicktafels. Een barbecueplek.

Frau und Haus

We hebben weer Kijkmiddag. Die begint om half drie, en uit puur enthousiasme ben ik er al om twee uur. Zodat ik even een half uurtje voor de meutes aan in mijn eentje door mijn eigen huis kan sneaken.

Behalve 5 nieuwe intimi hebben we ditmaal ook twee onderaannemers uitgenodigd: een badkamerman en een conceptuele timmervrouw met naar verluidt geweldige ideeën over ruimtes en kasten. Die ze met verve uitdraagt, Eerst alleen ik, maar allengs hangen alle 5 intimi aan haar lippen. Het huis wordt een stuk leuker als we haar volgen, hoor ik meteen. Ik wil het allemaal zoals zij het voorstelt. 

Winter

Gisteren was dramatisch winters weer voorspeld en veel files, en reed ik fluitend zonder sneeuw en zonder een centje pijn naar Bunnik. Terugweg hetzelfde laken een pak. Soms zit het tegen, maar soms ook zit het mee! 

Voor vandaag ben ik optimistisch, alle weer-appjes voorspellen wel winters weer, maar geen vorst. Ik ga ontspannen slapen. Hoe erg kan het zijn?

Maar vanmorgen word ik om 6 uur wakker van het geluid van fel ruitenkrabben. Er ligt inderdaad een dikke laag keihard ijs op de ruiten, ik ben er meer dan 10 minuten mee bezig. En als ik voor de zekerheid even op de filemelder kijk, blijkt er vandaag 11 km stil te staan tussen Abcoude en Breukelen en 11km stil tussen Muiden en verderop. Geschaarde vrachtwagen, door de middenberm. Dan maar weer terug naar huis. 

Gekluisterd

De hele avond aan de tv gekluisterd. Wat is dit beeld? En het blijft maar. Nu.nl heeft niets, eerst, en dan ga ik mijn haar maar verven, en dan komt op RTL4 om 20.50u de mededeling dat er om 21.09u een extra nieuwsuitzending komt. En dan de eerste beelden en de eeuwige herhaling. Steeds een shotje meer, zodat je blijft kijken. Net als die avond van de gijzeling in een joodse supermarkt in Parijs, daags na de moord op de redactie van het satirische blad Charlie Hebdo. 

Krullebol

Ik ben een beetje somberig de laatste tijd, en de remedie als-je-haar-maar-goed-zit zit er sinds de krullen weg zijn ook al niet in. Het is gewoon knudde-met-een-rietje. Om bij dat haar te blijven: welk haarmiddel ik ook gebruik, het wordt niets meer. 'Tony!' Facebook ik naar de kapper, 'Ben je in de zaak? Mag ik advies?' 'Kom maar langs', appt hij terug.

Ik heb behoorlijk lang gewacht met naar de kapper gaan, omdat we het aan één kant heel kort geknipt hadden de laatste twee keer. Tony vindt echter dat mijn haar inmiddels weer lang genoeg is voor het avontuur permanent. Ik overlaad hem met al mijn angstvisioenen, maar hij zegt dat ik hem moet vertrouwen. Echt krijg ik niet zo'n permanentje als mijn moeder. Ik krijg gewoon het hoofd terug dat ik hád, belooft hij.

En verdomd! Het is waar. Als na twee uur alles afgewikkeld word begin ik helemaal te stralen. Wat geweldig. Tony straalt van de weeromstuit ook, louter omdat ik zo straal. Een tombola van geluksmomentjes.

Van hem mag ik blijven komen als ik straks in Utrecht woon. Ik denk dat ik dat maar ga doen.

Huisnummer

Weer een stapje verder in het proces: we hebben een huisnummmer en een postcode. Het wordt steeds echter!

Vallende nacht

Ik ben niet echt in the mood, maar wie is dat wel?, en ik vind toch dat ik in het kader van 70 jaar Auschwitz, maar naar de documentaire Night Will Fall moet kijken, over de bevrijding van de concentratiekampen Bergen Belsen, Auschwitz, Dachau en anderen. 

Zowel de Russische bevrijders als de Amerikanen en de Britten hadden tientallen cameramensen in dienst om te filmen wat ze aantroffen, dit materiaal kon als bewijs dienen bij latere rechtzaken.  En om de Duitse bevolking, die vaak in idyllische setting vlak bij die vernietigingskampen woonde, te confronteren met wat er in hin oorlog was gebeurd, zodat ze niet konden blijven herhalen: Wir haben es nicht gewusst. Het is een documentaire over het maken van de film, die er uiteindelijk niet kwam omdat het aan het begin van de Koude Oorlog niet opportuun werd geacht dat er alsnog een anti-Duitse stemming zou ontstaan. Duitsland moest in het westerse blok.

Gloeilampen

In het kader van Het Nieuwe Werken hebben we een werkafspraak in Haarlem. Sabien heeft daar alweer meer dan een jaar haar restaurant Staal. Ik had haar lichtobject met draden alleen nog maar op de foto gezien, niet in het echt. Op de een of anderer manier had ik gedacht dat al die draadjes een lichtpunt aan het uiteinde hadden. Maar dat is niet zo. Het is geweldig.

Er hangen 20 gloeipeertjes van het soort dat sinds de spaarlamp niet meer mag. Ze kan ze nergens meer krijgen, zegt ze. Ik zeg: Ik weet in de Watergraafsmeer een winkel die in gloeilampen gespecialiseerd is. Hij koopt partijen op van failliete lampenwinkels. En zo bied ik aan even gloeilampen te gaan halen. Hij heeft ze inderdaad. 30 stuks. Ze kosten €2,99 per stuk. Sabien blij. Breng eens een zonnetje onder de mensen...

Heilige Xenia

Eind oktober na de retraite waar we iconenmediatatie hadden gedaan kocht ik het boek Women Saints, 305 Daily Readings. De vrouw die die meditatie leidde had allemaal plaatjes van mannen met baarden en ik wilde liever ook wat keus uit vrouwelijke heiligen.

Ik hoopte dat er in dat boek per Saint een of meerdere iconen en levensbeschrijvingen afgebeeld zouden zijn, maar helaas, dat was niet zo. Ik houd erg van iconen, maar met het fenomeen heiligen ben ik niet zo vertrouwd. Ze zijn geïnstitutionaliseerde voorbeelden, inspiratiebronnen, denk ik. Veel levensbeschrijvingen van heiligen gaan over martelaarschap of over kluizenaarschap, niet het soort voorbeeld war ik me meteen aan spiegel. Maar toch intrigeert het.

De heiligen zijn in dit boek gesorteerd op datum. Elke heilige heeft een naamdag. Vandaag is het de naamdag van de heilige Xenia van St. Petersburg. Zij leefde in de 18e eeuw en was getrouwd met een rijke militair, die het leven liet toen zij 26 was. Toen ging zij op straat leven met zijn jas aan, zij droeg zijn naam, en zij gaf al zijn bezittingen weg aan de armen. Ze had ook voorspellende gaven. Wonderlijke verhalen, die hagiografieën. Waarom en door wie zij heilig is verklaard? En wat wij vervolgens daarmee moeten? Op de iPad ga ik dan plaatjes van de heiligen zoeken. Zo heeft iedreen haar tijdverdrijf.

Bij de iconenmeditatie werd je uitgenodigd te benoemen wat je ziet en waardoor de icoon je treft. Dat is zo op het eerste gezicht de sneeuw, dat iemand vrijwillig haar huis verlaat om buiten op straat te gaan leven. Hú! Koud! Blijkbaar was haar huis haar huis niet meer toen haar man er niet meer was, en zocht ze een andere invulling? She was a fool for Christ, zegt het boek, en die waren erg populair bij de Russisch Orthodoxen.

Oost

Ik ging een keer daten met een Antilliaanse vrouw uit Oost. Tien jaar geleden ofzo, Voor haar had je in Amsterdam ossies en wessies en waren dat volstrekt andere mensen. Zij woonde achter de Oosterparkstraat. Ik woonde in de Jordaan en was voor haar een echte wessie. Het klopte wel, als wessie kom je nooit in Oost. En ossies hebben een gemeenschappelijke andere ervaring van de stad. Dat ervaar ik ook nu ik er woon. 

Ik nodigde Broer&Zwager eens uit voor een verjaardag, bij dit Badhuis. Zij wonen in De Baarsjes - in West- dat ooit een minne buurt was maar nu enorm hip. Mijn Javaplein vonden ze net Oost-Berlijn. Exotisch, maar vooral ook een beetje armoeiig.

Als ik hier straks wegga kom ik denk ik nooit weer terug. Ik kan bijna alle ontmoetingen in dit café nog voor de geest halen, Schoonmama was er zelfs een keer te eten, toen dat nog ging, en na afloop kwam de taxi van Valiz haar bij dit Badhuis halen om haar terug naar Maassluis te rijden.

Sanitair

Het project badkamer & toilet gaat door. We hebben een week geleden de tegels afgetikt, en nu moet de rest ingevuld. Een paar weken geleden waren we in de Praxis te Nieuwegein, waar ze best aardige wastafeltjes en wc's hadden van de firma Plieger, maar de installateur had gezegd dat de kwaliteit bij de betere badkamerzaak beter was dan bij de bouwmarkt. Maar doorverwijzen naar een sanitairzaak die wel zijn goedkeuring kan krijgen: ho maar.

We zoeken sanitairketens met landelijke dekking, zodat we èn in Amsterdam èn in Utrecht kunnen shoppen. De eerste firma die we bezoeken is Baderie in Bovenkerk, ten zuidwesten van Amstelveen. Dat lijkt me dichterbij dan Wormerveer, al weet ik dat niet zeker. Baderie is een winkelconcept voor het chiquere bladkamertotaalconcept. Voor lelijke dikke oude mensen met teveel geld. Al na een minuut wil ik weg. Ik wil stampvoeten. Ik wil gewoon Plieger wastafels kijken en Plieger wc's.

Daarna is het plan naar SaniDirect, maar dat heeft geen filiaal bij Amsterdam, de dichtstbijzijnde zijn in Heerhugowaard, Hilversum, Almere en Utrecht. Laten we maar naar Utrecht gaan, en wel nu, want dan hebben we dat ook maar weer gehad. Zo sjezen we op en neer van de Meubelboulevard van Bovenkerk naar de Utrechtse Meubelboulevard op zaterdagmiddag. 

SaniDirect adverteert met voorraden sanitaire A-merken met hoge kortingen. Het blijkt een tamelijk chaotische outlet. Kiez'n op elkaar, doorzet'n maar! Als ik al ergens op val, voor zover mogelijk in zo'n omgeving, dan is het een brede wastafel - Sentique - van het merk Villeroy & Boch. En dan wil ik ook álles van Villeroy & Boch. De verkopers zijn echter tamelijk ongeïnteresseerd en verwijzen ons door naar de site. En ze kunnen ons folders sturen. 

Laten we in godsnaam weer naar de Praxis gaan, stel ik voor, en wel de mega-Praxis in Amsterdam Zuidoost, en nog eens naar die wastafels en wc's van Plieger kijken. Wat kan er nou mis zijn met een Plieger wc-pot van de Praxis? 

Praxis - waar ik ook nogal allergisch voor kan zijn - blijkt ineens een hemel op aarde! Klantvriendelijk duidelijk aanbod, brede opstellingen, brede gangen, vriendelijk personeel, geen drukte. We kunnen hier in principe alles vinden wat we nodig hebben, stellen we na een uur studie vast: niet alleen toiletpotten en wastafels, maar ook toiletkastjes, wastafelkastjes, douchecabines... Dit vastgesteld hebbende gaan we - zonder enige koop gesloten te hebben - gauw weer naar huis. Dit grapje heeft de hele zaterdag geduurd.

Guðmundsdóttir

Ik heb gelukkig weer een iconische zangeres gevonden: de veelzijdige IJslandse Björk. Volledige naam Björk Guðmundsdóttir.

Wezen

Zus1 zendt per mail een rouwkaart: een oude buurvrouw van vroeger uit Emmen is overleden. En voor ons die zich haar wellicht niet meer zo herinneren voegt ze wat foto's bij: een van een kraamvisite van buurvrouwen. Mutti op bed in de woonkamer. Van wie van ons zessen zou ze hier bevallen zijn? Toevallig van mij? De buurvrouw die juist overleden is zit aan Mutti's voeteneind, de andere dames ken ik niet. 

De stoelen zeggen me des te meer. Heerlijke stoelen waren dat. Glanzend groen fluweel met ingeweven bloemen. Zus4 heeft geloof ik nog een of twee van die stoelen. Ze staan bij de houtkachel. Je kunt er heel goed in lezen. Ze zijn nu blauw.

Er zit bij de mail ook een foto bij van ons buurkinderen toen. De tweede van links ben ik. Toen ook al in between krullen en géén krullen. 

Er woonden meerdere gezinnen van onze kerk in onze straat. Artikel 31. Ze kregen allemaal om de anderhalf à twee jaar weer een nieuw kind. Zodat we allemaal bij kinderen van de buurgezinnen in de klas zaten. Van dit gezin zijn er velen Artikel 31 gebleven. Van die kerk met die honderden auto's op de stoep (Grrr) waar ik straks tegenover woon.

Ik geloof dat de jongen met het tuinbroekje mijn vriendje was. Sinds we elkaar jaren geleden op Schoolbank.nl ontdekt hebben mailen we af en toe. Heel bijzonder. Hij heeft ook weer veel kinderen en is inmiddels  opa. Nu is deze opa ook wees geworden. Misschien zijn alle kinderen op deze foto inmiddels wees.

Mist

Wat is het buiten lekker. Ik heb vandaag eerst een interview aan het Beukenplein en dan een lunchafspraak in Bos & Lommer. Ik vind dat laatste veel te ver fietsen, dus ga ik met de tram. Wat geeft dat een onverwachte vrijheid. Je zit een beetje te zitten wn kijkt om je heen.

Eerst stap ik een halte te vroeg uit bij de Linnaeusstraat en geniet ik ineens tien minuten van een geweldig winterwandelingetje door het Oosterpark. 

Daarna toer ik over de Amstel waar een mysterieuze mist hangt. Die Amstel kan zo mooi zijn! Nog net op tijd krijg ik de camera van de telefoon aan om het bewijs te schieten. Hoog Sammie kijk omhoog Sammie

Bank

Het is maar heel subtiel, maar niet te ontkomen. Het soort kleren dat een dame dient te dragen als zij bij het hoofdkantoor van ABN AMRO in huis is. 

Ik ben daar, ik zit in een auditorium vol accountants. Mijn nieuwe collega's hebben ook een titel (een website) voor/over accountants gekocht en dat wordt in het hoofdkantoor van ABN AMRO gelanceerd. Ik was nog nooit aan de Zuidas. Dat is zo ontzettend níet mijn wereld. Alleen al daarom. 

Ik ben aangemeld met mijn kenteken en mijn naam. Bij de slagboom moet je dan je naam zeggen - een camera heeft dan al je kenteken geregistreerd. Het is verpletterend vreselijk. Het is er een en al luxe en glanzend marmer en mensen in grijze (mantel)pakken. 

Bij de wc zie ik dat de kledingcode zelfs doorgevoerd is tot op het bordje van het damestoilet. Men maakt wat mee.

Joris Smit

Hoe zou het zijn om een ineens dubbelganger van jezelf te ontdekken? Sinds vorige week kijk ik naar de nieuwe VPRO-serie 'De Fractie' en een van de hoofdpersonen is precies Vinnie. Hij heet in de serie Tim Snel, en de rol wordt gespeeld door Joris Smit. Ik mail deze foto naar Vinnie, geen idee of hij ook naar deze serie kijkt en of hij hem kent. Nee, ook nooit van gehoord. Heel bijzonder, zo'n look alike. Vinnie vindt het erg fijn om nu eindelijk beroemd te zijn. 

Etta

Het wordt geen Parijs vandaag, en ook geen Keulen, of Zwolle, of Alkmaar. Of Laren, Of centrum Amsterdam. Mijn uitje gisteravond naar de Javastraat was wel weer even genoeg.

Vandaag keutel ik een beetje door het huis, zonder zin of doel. Heerlijk. Bed verschonen, wasjes draaien, mail wegwerken, en dan  aan het tekenen.

Ik raak een beetje door mijn zangeressen heen. Heb nog gezocht op Carole King, maar haar gezicht is op de een of andere manier niet karakteristiek genoeg voor mijn tekenstijl. Ik heb ook Diana Ross bestudeerd, maar die had zulke verschillende looks, daar is niet een icoon van. Wie heeft een tip?

Fluïdum

We hebben het ook nog over onze transgender vriendinnen, die de afgelopen jaren officieel van vrouw man geworden zijn. We hebben er elk één. Zijn ze nu onze vrienden? We weten het niet zo goed. Hun hele leven  intrigeerden ze ons omdat ze zulk mannelijk soort vrouwen waren, butches, op wie we altijd een beetje of zelfs meer verliefd waren. Maar sinds ze de overstap naar man hebben gemaakt is de aantrekkingskracht over. O, heb jij dat ook? Ja dat heb ik ook. Waar zit 'm dat dan in? 

We hadden altijd ideeen over mannelijkheid en vrouwelijkheid. Voor ons waren dat niet twee polen, maar is er die een soort fluïdum van mannelijk naar vrouwelijk, wij zaten ergens in het midden van het spectrum tussen man en vrouw, en nu opeens hebben deze personen dat fluïdum verlaten en gekozen voor het standpunt 'man'. 

Leen aarzelt, eerlijk gezegd heeft zij mij nog nooit aan de mannelijke kant van dat fluïdum gesitueerd. Jawel zeg ik, maar je ziet het niet aan mij, in dat fluïdum ben ik dan weer ik een soort flikker! Met al die tooi. O! zegt ze dan peinzend, je hebt het wel eerder gezegd, maar nú snap ik het. Of ik het zelf snap?

Als ik voor het slapen gaan nog even verslag doe van mijn dag en van dit gesprek begrijpt Bobby er geen hol van. Hij vindt mij helemaal geen flikker. De kwestie speelt ook helemaal niet bij mij. Nu. Het is/was een issue in het rijke lesbische leven. Das war einmal.

Ils sont Charlie

We zijn dan wel niet naar het nieuwe koor gegaan, gisteren, we willen wel bijpraten. En dat doen we  urenlang in de Javastraat. 

Het eerste onderwerp is de selfie van de VN-redactie twee dagen na de moord op 12 redacteuren van Charlie Hebdo. Er zijn hele discussies in de Volkskrant over die selfie geweest. Wat beoogden deze mensen met deze selfie? Hoe ging dat?Waren daar bij hen gemengde gevoelens over? Ik ga dat natuurlijk niet allemaal navertellen, maar het is duidelijk: er zijn kanttekeningen te plaatsen bij de enorme aandacht in de media voor de dood van 12 Parijse redacteuren. Niet dat deze 12 mensen die aandacht niet verdienen, maar het roept wel de vraag op: al die aanslagen en doden elders in de wereld, zij die die aandacht dan niet waard?

(Lees hier de kritiek van Sheila Sitalsing in De Volkskrant en hier het antwoord van Frits van Exter in VN)

En zo komen er nog vele andere onderwerpen langs. Zoals Parijs. Leen gaat regelmatig een dagje met de Thalys op een neer naar Parijs. De laan waar Charlie Hebo gevestigd was, daar komt ze vaak. Ze doet het zo: 05.30u heen, 23.30u terug ofzo. Lang van tevoren boeken, dan kost het bijna niets. Wat een idee!

Will you still love me tomorrow?

Het koor waar ik met Leen maar toe zou gaan: ik doe het niet. Het is teveel haasten. Liever wil ik een avond op de bank. In plaats van zingen wordt het de laatste twee afleveringen van de tv-serie 'Last Tango in Halifax'. 

Wat een verrukkelijk drama. Al die types van alle leeftijden met hun familiale en vriendschappelijke Umfeld, hun goede en slechte trekken, hun ruzies en kibbelarijen maar uiteindelijk staan centraal alle soorten liefde. 

En last but not least geniet ik ook nog een happy ending in de laatste minuut voor het lesbische koppel Caroline en Kate. Hier dansen ze op de bruiloft van de oude ouders op het nummer van  Carole King, 'Will you still love me... tomorrow?' 

Vroeger

Er zijn heel veel herinneringen waarvan je niet half doorhebt hoezeer dat gedeelde herinneringen zijn. De tijdgeest. Hoe je als kind at. Hoe je huis ingericht was. Wanneer je telefoon kreeg, de radio, de kolenkachel, het nieuwbouwhuis, de auto, de vakanties, de kranten, de school, het beddengoed, de procvinciale wegen, de fietsen, om maar wat kriskras te noemen. Het zijn herinneringen die altijd weer boven komen drijven. 

Will vertelde laatst over de tijd voordat de Ring A10 er was. Dat iedereen dwars door de stad moest rijden om in Noord Holland boven het IJ te geraken. Wat een verkeerschaos dat opleverde. Dat had ze uit dit 'Gouden tijden' van Annegreet van Bergen. Het boek staat al een tijd in de Bestseller60, en ik ben er níet zo voor om me te laten leiden door boeken die ánderen kopen, maar nu ben ik omgegaan. 

Als ze over die eindeloze provinciale wegen schrijft (zij reden regelmatig van Enschede naar Wormerveer, dat duurde vroeger 3,5 uur, tegen 2 uur nu) komen de eindeloze tochten vanuit Emmen naar de rest van de wereld langs de procinciale wegen bovendrijven: Emmen-Zwolle, Emmen-Assen, Emmen-Leeuwarden, Emmen-Hoogeveen, Emmen-Almelo, Emmen-Rijssen, Emmen-Zeeland, Emmen-Groningen, Emmen-Harlingen-Vlieland...

En de distributie-radio, de bakelieten telefoon in de gang, de chinese bakjes om pinda's uit te eten, het eten van alle gangen (soep, aardappelen met jus, en toetje) van hetzelfde bord, de boterhammen met tevredenheid, het roggebrod met stroop, de levetraan, de Brinta- en havermoutpap, de bami van de slager... Het Saroma-toetje, de gehaktballen, de koskos- en arretjescake, de spritskoeken. Het is eigenlijk erg leuk om er vrolijk luchtig over te doen, in plaats van wrokkig over het volstrekte gebrek aan culinaire cultuur. 

Wat een leuk boek is dit. Zeer aanbevelenswaardig. Goed geschreven, deels gebaseerd op algemene bronnen, deels op eigen herinneringen en die van vriendinnen, en boordevol geweldige foto's.

Januari

Járen geleden alweer gooide ik mijn verjaardagskalender weg. Er stonden zoveel mensen op die ik niet meer zag, zoals voormalige schoonfamilies, en voorbije  vriendschappen en kortstondige flings, dat ik de neiging kreeg om deze en gene weg te typexen. Maar dat is ook niet erg elegant. Dus ging de kalender de prullenbak in. Ik dacht dat ik de relevante verjaardagen wel zou onthouden. En bovendien, bij Mutti hing de ultieme verjaarskalender. Die hoefde ik alleen maar over te schrijven. En ondertussen zag het een na het andere áchterneefje en -nichtje het levenslicht. En kreeg ik weer een nieuwe schoonfamilie. En verdween met Mutti's overlijden haar verjaarskalender.

Zus1 heeft een mooie methode. Op Hoogtijdagen nodigt zij breed familie en vrienden uit en dan zet zij ze per verjaardagsmaand op de foto. Bij de Hema kun je eigen kalenders maken. Ze deed dat toen ze 25 jaar getrouwd waren en laatst weer toen ze 40 jaar getrouwd waren.

Een jaar geleden bij een tentoonstelling over Esscher kocht ik een nieuwe kalender en mailde ik alle Geschwister of ze me de verjaardagen van hun nageslacht wilden toesturen. Dat deed niemand, dus ik heb al meer dan een jaar een verjaarkalender zonder namen. Dat ziet er heel ontworteld uit.

Dit is mijn kans, zie ik, en fotografeer snel haar verjaarskalender.

Winterdag

Die narcissen zijn toch echt veel te vroeg. Volgens mij heb ik deze foto vorig jaar ook gemaakt, al weet niet meer op welke datum. 

Tegels

We gaan weer naar Van der Pol voor de finale keuze. Eigenlijk gaat het kiezen heel gemakkelijk nu. We nemen granito tegels met een blauw accentje, eenvoudige matwitte tegels aan de wanden, en dan gekeramiekte blauwe kiezels als accent om het reservoir van het toilet heen. 

We vragen de verkoper een som te maken en dat is dan 1800 euro. De badkamerman vraagt 3100 euro, en nu nog het sanitair. Maar al met al zal het beduidend minder worden dan de 10.000 euro die de aannemer extra vroeg nadat wij zijn tegels niet wilden.

Aardig zijn

Ik heb een aantal boekjes die in de kerstvakantie ter kerstgeschenk zijn toegestuurd mee naar huis genomen. Dunne boekjes verhogen immers de score van het aantal gelezen boeken enorm, en op een of andere manier hecht ik aan het aantal. Dat bewijst dat ik ondanks alles niet helemaal verdebiliseer. 

Vorige week besprak ik met een boekverkoopster te Den Haag de toestand in de wereld en het leesgedrag van de mens anno 2014 in het bijzonder, vanwege het afnemende aantal boeken dat wij met zijn allen kopen. Ik bekende dat mijn aantal gekochte en gelezen boeken in 2014 gedaald was van 52 naar 38, wat ik nog steeds best veel vind, maar wel een afname van een kwart.

Mensen kunnen enorm dramatisch doen, over de afname van de boekenverkoop, maar dat zijn vooral mensen wier inkomen er van af hangt. Dat is natuurlijk vervelend voor hen, maar ik geloof niet dat weallemaal  randdebielen aan het worden zijn als we wat minder boeken lezen. Als je 38 boeken à 15 euro koopt, dan is dat toch al gauw 570 euro. Best veel. Vanwege de dubbele lasten (huur en hypotheek) moet ik wat zuiniger aan doen, en op boeken bezuinigen lukt me nog steeds niet.

Enfin, als zich gratis boeken voordoen, dan ga ik er wat eerder op in dan voorheen. Dit 'Nog gefeliciteerd, trouwens' van de Amerikaanse schrijver George Saunders (1958) gaat over aardig zijn. Dat hij naarmate hij ouder wordt en terugkijkt op zijn leven, het meeste spijt heeft van de momenten dat hij echt niet aardig was. En hoe de meeste mensen naarmate de jaren vorderen steeds aardiger worden. Het boekje is een speech die hij hield voor een groep studenten, een speech die in The New York Times gepubliceerd werd en een miljoen keer gedownload is. Blijkbaar raakt hij een snaar.

Van de week had ik een afscheidsgesprekje met Reenske, die nu richting Myamar vliegt, en zei ik dat het me speet dat ik de laatste week niet zo aardig was. Ik was ook niet ónaardig, maar ik wilde liefst alleen zijn. Het werk, dat momenteel mentaal nogal veel vraagt, vereist meer hersteltijd dan eerder. Een beetje in het eigen sop gaarkoken, zwerven door de stad en de geest en de tijd. Als dat er genoeg is kan ik beter aardig zijn. Reenske reeageerde dat het haar niet eens opgevallen was dat ik onaardig geweest zou zijn. Zo zie je maar weer. Het is een mooi boekje. Het is ook te koop.

En hier te lezen: http://6thfloor.blogs.nytimes.com/2013/07/31/george-saunderss-advice-to-graduates/?_r=0

Nieuwe kansen

B

Hoofdpijndag. Ik wil het bed niet uit. En daar kjk maar liefst 5 afleveringen - van elk bijna een uur - van de BBC-serie 'Last Tango in Halifax', die afgelopen zomer dagelijks werd uitgezonden door Omroep Max. Het is een serie over twee mensen van in de 70, Celia en Alan, die ooit in hun tienerjaren verkering hadden en elkaar elkaar uit het oog verloren. Nu zijn ze weduwe en weduwnaar. Ze vinden elkaar terug via interne, en worden weer helemaal verliefd.
 

Hun dochters (ook aweer een eindje  in de veertig) dreigen roet in het eten te gooien. De dochter van Celia heet Caroline. Haar huwelijk is een ramp, ze is helemaal gefocust op haar carrière in het onderwijs en vindt dat haar moeder veel te hard van stapel loopt met Alan. Gillian, de chaotische dochter van Alan, is een harde werker met een gecompliceerd liefdesleven. Haar zwager Robbie is er zelfs van overtuigd dat ze schuld heeft aan de dood van haar man. 

Er zijn veel dramatische gebeurtenissen: alcoholisme, overspel, geweld, IU depressie, lesbische liefde, hartfalen, onverzoenlijkheid, brandstichting, meningen, en dit alles in een niet te zuinig tempo. Af en toe denk ik dat het niet kan, zó lang in bed tv liggen kijken, maar ik ben tot weinig anders in staat ik besluit dat ik een griepje heb. Dan mag het.

Vlucht met mij!

Leen heeft ons opgegeven voor een koortje in het centrum van Amsterdam: de Kadijksbuurt. Dat ligt tussen mij en haar, dat lijkt me qua afstand wel wat.  Eigenlijk wilde ik wer eens naar Zing & Beleef in het Concertgebouw, maar uit ervaring weet ik dat het teveel gejaag en gejacht is om om 20 uur in het Concertgebouw zangklaar te staan.

Nu gaan we maandag op proef zingen bij een koor van ene Christie de Wit.. 'Entflieh' mit mir' gaan we doen. Vlucht met mij! Felix Mendelssohn Bertoldy. Zo klinkt het.

Fris

Zo is het geworden. Je wordt als blad dat steeds van eigenaar wisselt ook van vormgeefbureau naar vormgeefbureau gesleept. Zo'n bureau  selecteren ze voornamelijk op de lage paginaprijs, niet op want anders. Dus we hielden ons hart vast. Maar het zijn toch leuke creatieve mensen! We hadden gezegd: jullie mogen best wat veranderen, al betalen we geen restyle, en dat hebben ze van ganser harte gedaan. Het ziet er allemaal bijzonder fris en inspirerend uit. Tel uw zegeningen.

Arbeidsvreugd

Ik ben al voor de tweede keer deze week bij de ANWB te Den Haag, waar ons nieuwe vormgeefbureau gevestigd is. Het is er zo leuk en de vormgeefster zo enthousiast. Ze is gewoon een beetje trots op het resultaat, zegt ze. Wij ook. En als beloning als het af is gaan we samen lunchen in de enorme ANWB-kantine. Een broodje, een kom pindasoep en een bordje salade voor slechts € 3,62! Wat is het hier leuk, verzuchten Vinnie en ik om beurten.

Speeltoneel

Ons damesgenootschap - 36 leden inmiddels - heeft Ledenvergadering. Er is een harde kern uitgekristalliseerd van een stuk of 15 leden die altijd komen. Daar reken ik mezelf ook toe. 

We zijn nu twee keer bij Jacqueline's Boekalicious bijeen gekomen, en niet meer bij Merkelbach, en het Bestuur deelt mede dat we teruggaan naar Merkelbach omdat dat statiger is, meer cachet heeft. Terug naar de Opkamer. 

Het is een rare avond. De dames die overblijven hebben het afgelopen jaar allemaal een Grote Overstap gemaakt en zijn heel luidruchtig en druk. Ik voel me met mijn Bunnik-verhaal iets minder glorieus en als journalist een beetje een vreemde eend in de bijt. Dat was andere keren anders. 

Maar als journalist noteer ik wel diverse onderwerpen. Dat is ook goed, dat is mijn rol. De wereld is een speeltoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel...

Snelwegtapijt

Thema van de dag is snelweg, Ons nieuwe vormgeefbureau, dat tot eind 2014 in Voorhout op de geestgronden huisde, fantastische locatie in een oude bollenfabriek in de bollenvelden, is verhuisd naar Den Haag. Naar het gebouw van de ANWB die een grote klant van hen is. Daar ga ik halverwege de dag naar toe.

Ze hebben namelijk de vormgeving van ons magazine op onze uitnodiging wat meer naar hun hand gezet en creatiever ingevuld.  In eerste instantie haal ik alle nieuw opgemaakte pagina's te Bunnik binnen via een ftp-server. En ik hoor mijzelf meerdere malen vertwijfeld roepen: 'Wat moet ik hiervan vinden? Het is zo ánders!' 

'Kom dan naar Den Haag,' zegt Vinnie, die deze week daar werkt. Dus stap ik na de ochtendrit van ruim 2 uur welgemoed wéér in de bolide. Het is een heel eigen universum, dat ANWB-gebouw. Een stad op zich. Een Metropolis. Die hebben ook veel bezuinigingen achter de kiezen. 

In de nu aan derden onderverhuurde kantoren ligt snelwegtapijt. Ik vind het er een stuk leuker dan Bunnik.

Taft

Dat vind ik nou erg. De Nederlandse schoenenketen Taft is failliet. De retailer heeft elf vestigingen, die vooralsnog open gehouden worden. Taft heeft tamelijk extreme schoenen. Dat vind ik leuk. Ik heb er jaren schoenen gekocht. Het is een fenomeen uit de regio Amsterdam, ze hebben onder meer een winkel in de Kalverstraat. 

Wel hebben zich enkele overnamekandidaten gemeld bij de curator. Die schat de kansen op een doorstart positief in. Begin volgende week denkt hij meer duidelijkheid te kunnen geven over een eventuele doorstart.

Tunnelvisie

Als je 's morgens van Amsterdam naar Bunnik rijdt kom je bij Utrecht door de nieuwe tunnel van de A2. Soms staat er vanaf Maarssen al een file, omdat er om onverklaarbare reden er dan maar één van de vijf banen in de tunnel open is. Eenmaal in de tunnel aangekomen blijkt er niets aan de hand en mag je fulltime speed doorrijden. Why???

Vanochtend regent het verschrikkelijk. Op de borden boven de weg staat het woord 'tunneldosering'. Met honderden - zo niet duizenden - forenzen staan we al meer dan een uur stil. Daarvoor sta je om half zeven op. Op de radio worden we niet eens genoemd. Op de ANWB-app lees ik dat er 11,5 km stil staat en dat we 56 minuten vertraging hebben.

Ti-zen

Ten afscheid en als dank voor 't aangenaam verpozen geeft Reenske me een Ti-Zen Aroma Diffuser Forest cadeau. Ofwel een Aroma Verdamper. Het is een lamp met water, dat mist wordt. Een waterverdamper. Met de geur van lindebloesem. Hij verschiet steeds van kleur: roze, lila, lichtgroen, lichtblauw... Heel esoterisch. Echt iets voor in het kapelletje. Overmorgen.

Het voelt raar en leeg dat ze weer gaat. Doet een beetje zeer. Tegen de tijd dat ze terugkomt woon ik misschien niet meer hier. We waren bijzonder goeie huisgenoten.

Zolang ze er nog is pruttelt Ti Zen op de keukentafel. 

Bokken en jengelen

Dit is een mooi stilleven in een woonkamer. Het kind dat zij was in het licht achter een varen.

Wat betekent dat plekje in de kamer voor jou? vraag ik nieuwsgierig. Dat ik er aan herinnerd word dat ik het kind dat ik was/ben koester. Of het kind nog wel genoeg ruimte krijgt. 

Dat zei de pastoor vanmorgen ook, vertel ik, dat je van het kind in je moet houden. Als het lacht of zingt, maar ook als het bokt of jengelt.

Zondag te Zuilen

Ik wil graag naar de Jakobuskerk aan het Prins Bernardplein, een sfeervolle Neo-Romaanse katholieke kerk uit de jaren vijftig. Ongeveer dezelfde als in de jaren vijftig-wijk Emmermeer te Emmen staat. We gaan, want dan kunnen we ook even de volgende vorderingen van het nieuwe huis zien. 

Eigenlijk ga ik er naar toe om de koren van deze kerk te zien, om te kijken of ik me daarbij zou willen aansluiten. Vlak om de hoek, dat is toch geweldig. Maar het ene koor bestaat uit tachtigplussers met bibberstemmen, en het 'jongerenkoor' zeg maar uit zestigplussers. Dat zingt het 'Ave Verum' op ferme toon. 'Ik weet niet of jij wel bij die dames past', zegt Bobby desondanks voorzichtig. 

Dan terug naar het nieuwe huis. Wat blijkt? Om half elf begint niet alleen de katholieke mis, maar ook de kerk recht tegenover ons huis: de Opstandingskerk. Van hearsay weet ik dat het de vrijgemaakte kerk is, mijn jeugdtrauma. 

De vrijgemaakte kerkgangers komen in groten getale aangestormd en parkeren strak op de stoepen om ons huis. Ik ben nu al woedend. Op hun site zie ik dat ze elke zondagavond om 19.30 uur ook nog een dienst hebben. Dan parkeren ze de straat nog een keer zo vol. Dit wordt een hele uitdaging straks!

Talamini

In mijn studententijd in Groningen had je op de Grote Markt de Italiaanse ijssalon Talamini. De nieuwe Ernest van der Kwast - net verschenen, lag in een hoge stapel  bij Van Stockum te Den Haag - gaat over een Italiaanse ijsmakersfamilie te Rotterdam met de naam Talamini. Daar heet de ijszaak Venezia.  

Ik houd erg van de boeken van Van der Kwast, begonnen met Mama Tandoori over zijn Indiase moeder. Hij heeft groot gevoel voor familiedrama en krankzinnige details. Haarscherp maar liefdevol. Daarna las ik een korte verhalenbundel van hemf, Giovanna's navel met de levensverhalen van oudere single Noord-Italiaanse dorpsbewoners. Die levensverhalen zijn op de een of andere manier scherper, omdat de mensen in de afgelegen dorpen niet meegaan in de egaliserende globale mediacultuur van nu.

Deze Italiaanse  ijsfamies en hun passie voor de meest verleidelijke smaken zijn ook een fenomeen. Hoe ze vanaf de jaren dertig over Europese steden uitwaaierden maar elke winter weer terugkeerden naar hun dorp. En het vak van vader op zoon doorgaven. Hoe hard het werken was van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.

Hoofdpersoon van dit boek is de oudste zoon uit zo'n familie die een andereweg in slaat; de literaire wereld in gaat, als organisator van internationale poëziefestivals. Zijn broer doet de ijssalon  alleen en praat niet meer met hem.

Het boek begint dat de oude vader, 80 inmiddels, straalverliefd wordt op een roodharige kogelstootster die hij op tv ziet. En zijn vrouw belt haat zoon daarover die ergens in Schotland in het kader van een poëziefestivals in een hotelkamer zit. Ach, het is weer helemaal raak, dit boek.

Achterin dit boek staat een bibliografie over het fenomeen Italiaanse ijsfamilies. Ik krijg er onmiddellijk zin in.

Rothko

In het Gemeentemuseum van Den Haag bezoek ik de tentoonstelling van Mark Rothko. Het is er heel druk, het lijkt het Rijksmuseum wel. 

Rothko's werk ken ik al heel lang, vanuit uit de kunstposterwinkel annex lijstenmakerij die Ex inmiddels meer dan 25 jaar geleden overnam. Ze verkocht er toen veel moderne Amerikaanse kunstenaars. Grote abstracte posters. Zij had dat allemaal op de kunstacademie geleerd, ik op mijn beurt leerde het in de posterwinkel. Zoals dat kan gaan. Ze verkocht ook veel Walasse Ting, maar dit terzijde. Mark Rothko, die vind ik wel wat voor de kapel in het nieuwe huis.

De zalen zijn propvol mensen. Terwijl je graag in je eentje daar zou willen zijn.

Erg mooi is de diepe gelaagdheid van de kleur. Kleur na kleur. En wat dat doet als je langer blijft kijken. Rood-oranje, de bruine kleuren. Voor Rothko was zowel het maken van als het kijken naar zijn monochrome doeken een diep spirituele belevenis. Nou ja, monochroom kan ik het nu niet meer noemen.

Met de trein

Ik dacht: Laat ik met de trein gaan. Wel zo relaxed.

Maar gaat er überhaupt wel een trein? Op de borden staan vooral treinen die niet gaan. Niet naar Nijmegen, niet naar Den Haag, niet naar Rotterdam... Why???

Utrecht Centraal is een doolhof. Hoe kom je überhaupt bóven? De trappen zijn geblokkeerd. En ik moet plassen, waar zijn in godsnaam de wc's? 

Eindelijk vind ik een informatieloket. Waar zijn de wc's en hoe geraak ik in Den Haag? vraag ik. 'Spoor 9', zegt de NS-beambte uit zijn hoofd. 'Maar die trein gaat niet verder dan Gouda, staat op de borden. Moet ik dan vanaf Gouda met een bus?' 'O', zegt hij, 'dat klopt niet.' En inderdaad. Uiteindelijk heeft de trein alleen maar een kwartier vertraging.

In de trein meldt een stem dat er door de storm bij Den Dolder platen op het spoor gewaaid zijn. Met die informatie spoelt alle ergernis weg en verzoen ik mij weer met de wereld. 

Iedereen haar keuzes

Vandaag heb ik afscheidsetentje van Reenske, samen met Juud en Juul. Ze komen zo eten. Ik voel me een beetje verscheurd. Eigenlijk wil ik ook naar de Dam naar de steunbetuiging tegen de moord op twaalf Parijse cartoonisten. Maar dit is een moment van kiezen. Loyaliteit ten opzichte van de vriendschap gaat geloof ik boven de maatschappelijke betrokkenheid, maar toch...

Het is raar om de merken hoe verschillend wij vieren ook hier weer in staan. Eén van de vier weet maar net van het feit van de moord, één is helemaal tegen de demonstraties omdat ze het als ronkende retoriek en massahysterie beschouwt. De derde - psychotherapeute - had vandaag een angstige Marokkaanse cliënt. Zij had ook wel naar de Dam gewild. Maar we zijn bij mij. Het is een mooie traditie, onze etentjes.

In shock

Waar was je toen Pim Fortuin werd vermoord? Waar was je toen Theo van Gogh werd vermoord. Waar was je bij de aanslag op 9/11? Daar kunnen we nu weer aan toevoegen: waar was je tijdens de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo? Ik liep in de duinen en had geen idee. Ik deed boodschappen en had geen idee, ik zag een cartoon van Joep Bertrams langs komen  op Facebook en registreerde alleen maar: Is er iets aan de hand? 

Toen ging ik koken en afwassen en een beetje bloggen, over fietstassen nota bene, waardoor ik ook het Acht Uur Jounaal miste. Pas bij het Tien Uur Journaal kwam de informatie tot me en voelde ik me schuldig. En dan Nieuwsuur. En dan Jinek. En dan de herhaling van DWDD.

Mijn blog is niet over het Nieuws. Mijn blog is over de postzegel van mijn kleine leven. En op een dag als deze schaam ik me over die insteek. Zou niet moeten.

Fietstassen

Boodschappen halen, het is soms geen pretje. Vandaag móet ik van mezelf dingen kopen die al te lang op of kapot zijn. Zoals printerpapier. Hepatodoron-pilletjes. Fietstassen. Een spin voor achterop de fiets.

Een tijd geleden deed ik mijn stoere Batavus-cruiser-fiets weg naar Cas (die hem onmiddellijk heeft laten stelen) en stapte ik over op mijn mountainbike als stadsfiets. Die cruiser was te lui, op de mountainbike zou ik wat energieker fietsen. Voor boodschappen is de mountainbike echter niet handig, dus kocht ik bij de Hema een stel kekke pauwblauwe fietstassen. Ze stonden fantastisch, maar bleken in het gebruik  een maatje te klein. De boodschappen pasten er niet goed in. Dus dat de kekke fietstassen ineens uitgescheurd zijn en alles eruit valt, dat is niet zo verbazingwekkend.

De Hema verkoopt geen fietstassen meer. V&D ook niet. Als ik op fietstassen google kom ik op allemaal high brow dure merkfietstassen terecht die ik ook niet wil. Ga dan naar de fietsenmaker, zegt Bobby. Maar ik heb hier in de buurt geen léuke fietsenmaker, werp ik tegen, alleen die sociale werkplaats. Die heeft geen kekke fietstassen. 

Ik besluit vandaag tussen 17 en 18 uur alle boodschappen te halen waar ik al weken niet aan toe kwam. Les 1 in Symplify Your Life. Einfacher und glücklicher leben. Al die dingen waar je steeds over tobt dat je ze nog moet doen, dóe ze. Nu!  

Nu heb ik zwarte canvas tassen van de sociale fietsenmaker. Er staat een andere klant (v) die tegen mij zegt: 'Wat een leuke fietstassen, die blauwe.' 'Ja', vertelt ik, 'van de Hema, maar stuk.'  Ja, die had zij ook gehad. 'Dan maar deze', klep ik verder, wijzend naar de saaie zwarte canvas tas die de fietsenmaker op mijn fiets monteert. 'Maar het is wel fijn dat hij de tas er op zet'. 'Deze zwarte neemt tenminste niemand mee,' zegt ze opbeurend.

Heerlijke leegte

Will vraagt me mee naar de Kennemerduinen. Ja! Ja! We zijn het er over eens: de duinen zijn té ver weg. Maar het is goed dat we toch gaan, want het is fantastisch in de Kennmerduinen. In de zomer is het er vol, maar nu is het zo leeg, er zijn zo weinig mensen. Vooral als we te ver de verkeerde kant op lopen en dan door de woeste duinen zonder paden gaan dwalen op zoek naar de zee. 

Grillige landschappen, het einde van de wereld. De wereld is vergaan, er is niemand meer over en wij hebben alleen nog een halve ontbijtkoek. Wat nu???

Klokken en klepels

Ik ga op bezoek bij de kloosterboekhandel te Heeswijk om een artikel te maken. Ze zijn er bijzonder verheugd dat ik er ben en willen van alles vertellen. 

De directeur leidt mij rond, hij vertelt dat zij Norbertijnen zijn, dat dat geen monniken zijn, maar kanunniken, of gewoon 'heren'. Wat is het verschil? Monniken zijn naar binnen gericht, legt hij uit, en kanunniken naar buiten. Wonen hier ook vrouwen, vraag ik. Néé! roept hij, met als ondertoon: Hoe kún je dat vragen? In de buurt van Harderwijk is toch een klooster van Norbertijnen waar zowel mannen als vrouwen wonen? breng ik voorzichtig in. Ik vind het al heel wat dat ik dat weet! Dat komt: Bobby logeerde daar ooit een week. Klokken en klepels, schudt de man zijn hoofd.

Dat blijft hangen. Hij heeft natuurlijk gelijk, maar toch ben ik een beetje beledigd. Mensen die in zekere religieuze of spirituele cirkels leven, of dat nou gereformeerd, katholiek of boeddhistisch is, hebben ieder een heel eigen referentiekader en taalgebruik dat de buitenwereld niet kent en begrijpt. Ze praten over ideeën, concepten, werkelijkheden, organisaties en inspiratoren met onnavolgbare namen. Als ik naar zo iemand geluisterd heb ga ik vaak een half uurtje googelen.

Wonderlijk genoeg beseffen zij zich niet dat zij onbegrijpelijke taal spreken. 

Nu zwoeg ik op een wereldlijk stuk over die mooie kloosterboekhandels. Zo geschreven dat mijn antireligieuze lezers - die tegen alles van die zo verfoeide katholieke kerk zijn - niet afhaken. Als het me lukt zullen de geïnterviewden licht teleurgesteld en tros tegelijk zijn.

Zin in Zingen

Zus1 is zo door mijn enthousiaste blogjes over de zondagmiddagen 'Zin in Zingen' in de Oude Lutherse Kerk geïnspireerd geraakt dat ze wel een keertje mee wil. 

Vandaag is het zo ver en nu vallen mij ineens diverse minder leuke kanten op. De deur gaat pas laat open omdat er problemen zijn met de techniek. Er zijn allemaal assertieve Amsterdams die op hoge toon commentaar gaan zitten leveren, afkeurend, zoals dat ik tussen de tenoren zit, of dat ik mee-neurie terwijl de juffrouw gevraagd zou hebben om dat even niet te doen. 

 Ze doen vandaag veel liedjes in vreemde talen, zodat je alleen al door de vreemde woorden niet voluit kunt zingen. En dat is de diepste diepste wens, de reden dat je daar naar toe gaat, voluit te zingen.

Vandaag zingen we:
1. Ven kan segla (Zweden)

2. La tendresse (on peut vivre sans richesse)

3. Komt vrienden in den ronde 

4. Seidema deidema (veel op YouTube)

5. Augun min og (IJsland). Björk zingt het ook.

6. Aujourd'hui je Chanterai.

7. Wil ye gang love (my love he stands in yon chaumer door)











Ze vindt het heel leuk, zegt Zus1, maar niet zo om elke maand hiervoor naar Amsterdam te komen. Dat heb ik zelf ook. Het was gewoon een wat mindere aflevering. Zeker als je hooggespannen verwachtingen hebt. Dat kan gebeuren.