donderdag 10 april 2025

Gnocchi met witlof en worstjes

Deze is ook weer lekker: gnocchi met witlof en chipolataworstjes. Glutenvrije gnocchi zijn niet in een supermarkt te koop, die halen we bij een glutenvrije webwinkel. Je kunt ze koken, maar bakken is lekkerder. Gnocchi met witlof: je verzint het niet, maar dat is wel vaker met deze Vlaamse Libelle-site. Ze maken het af met gefrituurde salie-blaadjes. Die had ik niet in huis, dus ik heb gedroogde salie in de olie van de worstjes gegooid. Is ook heel lekker. Het is een heel
snel recept.



woensdag 9 april 2025

School voor de liefde

Gelezen: School voor de liefde door de Britse romanschrijfster Olivia Manning (1908-1980). Tip van Vinnie van twee weken geleden. Geleend bij de bibliotheek. Zij verbleef tussen 1939 en 1945 op de Balkan, het toneel van haar belangrijkste werk, de trilogie The great fortune (1960), The spoilt city (1962) en Friends and heroes (1965). In The rain forest (1974) gaf zij een beeld van de nadagen van een Britse kolonie.

Dit School voor de liefde, oorspronkelijk uitgebracht in 1951, speelt in Jeruzalem 1945. Hoofdpersoon is een tienerjongen Felix die zijn moeder in Bagdad is verloren en nu in Jeruzalem bij een merkwaardig ver familielid komt te wonen, die een pension drijft. Deze tante is nogal godsdienstwaanzinnig en behoort tot een sekte die in Jeruzalem de wederkomst van Christus afwacht. In Palestina loopt het Britse koloniale mandaat ten einde, en de machtsverhoudingen zijn aan het schuiven. Iedereen voelt aan dat er een donkere wolk boven het gebied hangt. Je ziet de tegenstelling tussen geopolitieke manoeuvres en de uitwerking daarvan op gewone mensen. Felix is de verpersoonlijking van de onschuld. Hij komt nog maar net kijken, heeft nauwelijks opleiding, heeft niemand meer in deze wereld, behalve dus zijn wonderlijke tante. Een ware coming of age roman tegen de achtergrond van het eeuwige Jeruzalem met zijn eeuwige conflicten.

dinsdag 8 april 2025

Naar de Zodden

Met Zus3 loop ik van Westbroek naar Vliegveld Hilversum en weerom. Dat is een flink eind, zo'n 14 km, maar we zeggen: we hebben geen haast, er zijn bankjes onderweg, we gaan lunchen bij het Vliegveld. Dan kunnen we die afstand wel. En het is weer heerlijk daar in de stralende zon. De Zodden zijn wel behoorlijk uitgedroogd. Zo droog heb ik het er nog weinig gezien. Normaal is het een heel nat gebied. Het is nu al drie weken kurkdroog. 

Het begint met lammetjes, die draven in hun weitje. Zo schattig. 

Onderweg komen diverse vogelaars tegen, mannen-alleen met enorme toeters van camera's. De zwarte stern zou er broeden, en de roerdomp. Ik heb geen idee, maar Zus3 weet veel van vogels en knoopt met alle vogelaars praatjes aan. Waar ik zeg: wat heeft u een mooie fiets vraagt zij: heeft u de roerdomp gezien?

Het is daar vredig ledig en als je al iemand tegenkomt leidt het vaak tot een praatje.

Moeten en willen

Er is een mooi gedicht van Ed Hoornik, getiteld 'Hebben en Zijn'. Nu een blog over de werkwoorden 'Moeten en Willen'. 

Ooit had ik een medewerkster, eindredacteur, en die raakte overspannen. Zij ging naar een coach die haar onder andere leerde te denken in 'ik wil' in plaats van 'ik moet'. Dat hielp enorm en dat is mij altijd bij gebleven. 

De laatste weken heb ik nogal last van 'ik moet'-gedachten. Ik-moet-ik-moet-ik-moet. Dat kom door de tuinen. Thuis voor, thuis achter, de volkstuin en de 14 moestuinbakken voor ons huis: de 'Tuyn te Zuylen'. In tegenstelling op de prille groei op de foto (vorig jaar) zijn zevverwilderd en verwaarloosd. Na acht jaar dat project getrokken te hebben vond ik twee jaar geleden eindelijk een opvolgster die de coördinatie wilde overnemen. Maar die heeft niet zoveel gedaan en twee weken geleden gaf ze het taakje weer terug aan de groep, die niet meer groep is dan een appgroep. Een aantal mensen heeft de bak 'teruggegeven'. Nou, bedankt!

Een aantal moestuinbakken is ingestort, waaronder die van mij. Maar om nu weer de gemeente aan zijn jasje te gaan trekken, dat is een oeverloos traject. Ik wilde niet meer. Ik had geen zin meer. Niet weer. Ik was in staat de gemeente op te gaan bellen en te zeggen: haal de hele troep maar weg. Dat zouden dan sommige tuinierders misschien jammer vinden, maar die hielpen mij toch ook niet. Maar ja, ik was er toch zo trots op. De gemeente ook, die vond ons een voorbeeldproject. 

Dus ik ben de afgelopen week weer alle stadia doorgegaan. Heb ondertussen wel een aantal troeperige bakken leeggetrokken, en een Marokkaanse meneer uit de buurt die mij aansprak geworven voor een bak. Die staat nu verwachtingsvol met nieuwe aarde en kruiden. 
Eigenlijk is het allemaal best overzichtelijk. Acht overwoekerde verwaarloosde moestuinbakken leegtrekken. Maar je moet het wel doen. En je eigen bakken leeghalen en vullen. Vier kroppen sla zitten er nu is, en ik heb nog een artisjok gekocht.

Enfin, in de appgroep gevraagd wat we zouden doen: of iemand van de overgebleven tuinierders een extra bak wilde, of ik het in de straat app zou vragen. Op twee na reageerde niemand. Twee stapten uit de appgroep. Die vinden het waarschijnlijk vreselijk gezeur van mij. O je daar heb je weer een appje van Lucie: mij niet gezien! Toes kwam er toch een die zei: doe mij maar een tweede bak. En toen ik weer een uurtje een bak aan het leegtrekken was en er weer een buurman kwam kletsen en zei dat hij met zijn vrouw zou overleggen en dat werd ja. Nu heb ik weer wat moed.

Dus nu heb ik een goedgemutst verzoek in de straat-app gezet. En daar zijn maar liefst drie reacties op gekomen. Dus ik kan ze nadat ze leeggehaald zijn verdelen. Dan nog alle onkruid eromheen wegmaaien, en dan is het weer een beetje netjes. En voor het najaar nieuwe bakken aanvragen. Het is toch wel geweldig dat de gemeente dit faciliteert. 

En denken 'ik wil' en niet 'ik moet'. Dit projectje is mijn bijdrage aan een betere wereld te beginnen bij een betere buurt. Pff.




zondag 6 april 2025

De groentes

Misschien boeien mijn tuinwederwaardigheden u helemaal niet, dan slaat u ze maar over. Het houdt me namelijk erg bezig, en wat mij bezig houdt dat beschrijf ik hier. 

Woensdag heb ik dus wat groenteplantjes naar de volkstuin verhuisd, waar ik over twijfelde omdat de worteltjes nog teer zijn en de kleiklonten zo grof. En natuurlijk de angst voor de slakken. Ik had andijvieplantjes gekocht en sla, en rode kool en spitskool. Kolen vind ik mooi zwierig als ze opgroeien, maar ze worden meestal opgevroren. 

Toen ik woensdagavond met Elly op het terras zat begon zij met grote stelligheid te verkondigen dat niets van wat ik gepoot had het zou redden door de droogte, de nachtelijke kou en de slakken. Daar werd ik toch wel onrustig van, en dat is gebleven, de hele dag denk ik aan de plantjes en de gevaren. Dus sindsdien ga ik elke dag kijken en gieteren. 

Gisteren kon ik niet naar de zaterdagse plantjesmarkt vanwege alle bezigheden buitenshuis, dus vanmorgen ging ik even langs tuincentrum Steck die ook al veel groenten en kruiden verkopen. Dat is natuurlijk leuk spul voor de stadse kweker die van niets weet. Elly had een plantje basilicum gekocht voor op haar terras, en dat was verpieterd. Dat moet je ook niet kopen voor half mei. Dat weet ik dan weer wel. Zij vindt dat verkopers een groente of kruid pas mogen verkopen als het kán.

In een vergevorderder fase dan bij de kweker. Maar ik laat mij niet verleiden tot het kopen van hele paprikaplanten en tomatenplanten, half april, dat is al te vaak mis gegaan. Wel neem ik twee venkel en een artisjok. Dus die staan nu ook in de border. Bij elk groenteplantje dat ik in de aarde zet gooi ik nu een hand tuinaarde en koemestkorrels. En veel water. 

Vergeleken met twee drie weken geleden toen ik met het spitten begon ziet er al heel veel en veel levendiger uit.

De Surinaamse buurvrouw is er ook weer. Zij is er alleen in de weekends want zij werkt doordeweeks. Ze wil me koppelen aan haar broer in Suriname. Ze denkt dat ik vrijgezel ben en Bobby mijn zoon. Ze heeft haar broer ook al aan de andere tuinvriendinnen proberen te koppelen, en dat was ook niet gelukt. Of ik dan misschien nog iemand weet voor haar broer.

Kerstgerecht

Het is een fancy kerstgerecht, zo staat beschreven op de site. Dat lijkt me wel wat. Het is bijzonder van smaak en behoorlijk koolhydraatarm. De puree is van pompoen. Als je het wat vullender zou willen maken kun je er ook wat aardappel aan toevoegen, maar hij een kerstdiner waar iedereen toch veel te veel eet is zo'n licht hoofdgerecht natuurlijk van harte welkom. 

Een bedje van pompoenpuree, daarop kabeljauw, pastinaak uit de oven en rode bessensaus. Ik heb het sausje gemaakt van rood fruit uit de diepvries. Uitje, knoflook, rood fruit en sap van een sinaasappel. Kan het nóg gezonder? En lekker! En 'fancy'.

Yemma

Gelezen: Yemma. Stilleven van een Marokkaanse moeder door Mohammed Benzakour. Ik vond het boek in de bibliotheek op de Boekenweektafel met Nederlandse literatuur. Uitgegeven bij De Geus in 2013. Benzakour is een Marokkaanse-Nederlandse schrijver, in de jaren zeventig als kind naar Nederland gekomen, opgegroeid in Zwijndrecht. Zijn vader was fabrieksarbeider, zijn moeder huisvrouw. Zij was een hele goeie lieve moeder, maar analfabeet. 

Hij vertelt het verhaal van de laatste jaren van zijn moeder, die na een operatie in het ziekenhuis een CVA krijgt, hersenbloeding, en dan halfzijdig verlamd en totaal sprakeloos is. Ze kan niet anders dan in een verpleeghuis, vader woont nog gewoon  thuis. De kinderen gaan heel veel op bezoek, heel liefdevol, zorgzaam, maar in het verpleeghuis is geen aandacht voor deze patiënt en haar behoeften. Of de zoon elke dag gaat denk ik niet maar wel heel vaak. Hij probeert een beetje het lijden van zijn moeder te verlichten, maar dat lukt maar nauwelijks. Het is heel mooi geschreven, hij heeft er de E. du Perronprijs voor gekregen.