Naar De Vrijbuiter

We gaan naar Gouda naar De Vrijbuiter. Want vorig jaar einde vakantie is onze tent in een Zwitserse afvalcontainer achtergebleven. Negen jaar heeft hij goede dienst gedaan. De eerste kampeervakantie was naar Cornwall in 2014. Negen jaar is normaal, zegt de verkoper. We hebben zomerse hagelbuien in Noord-Italië en Zwitserland overleefd en stormen in Schotland. Waar de luifel afscheurde. En Bobby maar in de weer met plakkers en Ducktape.

We lopen weer hetzelfde loopje door dezelfde hal langs alle tenten, en zoeken gewoon de tent die we hadden. Een koepeltent, familietent, heet zoeen. Onze bungalow. Ons gaat het erom dat we er goed in kunnen staan en anderszins verkeren ook als het regent, en dat hij meerdere in- en uitgangen heeft, zodat je maximale privacy hebt al baar gelang de situatie op de camping. Wat nu anders is is de kleur: wit-grijs in plaats van taupe. De binnen-slaaptent wàs ecru en is nu zwart. Er is ook een versie van de tent met opblaasbare bogen in plaats van tentstokken. Die is 100 euro duurder. En een versie van technisch katoen in plaats van polyester. Die is weer 400 euro duurder. En veel zwaarder. We gaan het allemaal overwegen. Bobby mag het zeggen.

De tenten (eigen merk Redwood van Vrijbuiter) blijken uit China te komen en ze zullen pas half juni arriverev, omdat ze containerschepen niet meer door de Rode Zee varen vanwege de piraterij aldaar, maar helemaal langs Kaap de Goede Hoop bij Kaapstad.

Ik krijg echt goede zin in vakantie. Ik weet nog met hoeveel tegenzin ik de eerste keer naar De Vrijbuiter ging, met mijn lijstje waarom ik een hekel had aan kamperen. Waar we allemaal een oplossing voor vonden. En nu vind ik het leuk. Door de leuke ruimte campings die we doorgaans weten te vinden. Veel leuker dan die knetterdure vakantiehuisjes.

We kopen alvast een trekkerstentje (model vorig jaar) voor als we en route zijn. Want hotels kosten al gauw 120 euro per nacht. En ik kan er ook alleen mee op stap. Dat is ook een droom: dat ik het tentje op de fiets bind en naar een natuurcamping fiets. Een natuurcamping met ontbijt.

Unaniem

Nadat Bobby terugkwam van volleybal hebben we na elkaar gekeken naar NOS Journaal, NieuwsUur, Op1, het late Journaal. Allemaal met vertraging. Het 'spannende' was dat de deuren van de VVD-fractie almaar dicht bleven. Het zou toch niet dat Eric van der Burg en Christianne van der Wal die zo gestreden hadden er voor konden gaan liggen? En toen kwam die vreselijke Yesilgöz om 23.45u naar buiten met de mededeling dat ze er 'unaniem' mee instemden. En vanochtend deze ongemakkelijke foto.

Appeltaart

De Appeltaartconcerten waar u me vast wel eens over gehoord hebt zijn op tv geweest. een lange uitzending van Podium Klassiek is er aan gewijd geweest en staat nu op YouTube. Ze spelen in  deze uitzending in een verzorgingshuis, een buurthuis en een ggz-instelling. De concerten die ik bezoek zijn doorgaans in Buurtcentrum Stefanus in Overvecht of in de Domkerk. Daar komen doorgaans meer dan honderd mensen op af. Het zijn zeer aanstekelijke vrolijke concertjes.

Website:
https://appeltaartconcerten.nl/

Japanse Tuin

Vandaag doe ik een interview met een man uit Vleuten die hovenier is en die als vrijwilligerswerk een beplantingsplan heeft gemaakt voor de Japanse Tuin aldaar. En nu tweewekelijks op zaterdagochtenden met twaalf vrijwilligers al die plantjes in de grond zet. Waardoor het er veel leuker, levendiger en kleuriger wordt. Want nu zijn er bijna alleen maar rododendrons en die bloeien twee maanden per jaar en dat was het dan. Sáái vindt hij dat. Leuk om te horen, want ik was geconditioneerd om die tuin mooi te vinden.

Een interview met een hovenier is trouwens geen sinecure, want zijn vakkennis bestaat niet uit het vertellen van verhalen, maar uit het oplepelen van Latijnse soortnamen. Wat zegt u? Hoe spel je dat?

Nou ja, wat wel weer leuk is dat hij zijn beplantingsplan moest voorleggen aan de opperontwerper van het Park, die nog steeds over alles de supervisie heeft en die er dus een klap op moest geven. Maar die man luisterde alleen naar zichzelf. Hij had twee uur lang gepraat, en geen moment naar het plan gekeken. Er was een tweede afspraak gemaakt, waarbij de man weer alleen maar gepraat had, nu over het belang van vrijwilligers, en weer geen moment naar het beplantingsplan gekeken. Toen heeft zijn 'Rechterhand' er maar een klap op gegeven. Maar dat ga je dan niet in zo'n interview schrijven.  Of wel? Afwachten wat de Ambtenares voor wie ik dit schrijf ervan vindt.

Boekenbon

Ik had een boekenbon gevraagd en gekregen voor mijn verjaardag dus daarmee gewapend trek ik naar Boekhandel Bijleveld. Het is een grote vreugde met een bon in een goede boekhandel. Zo leuk om te fotograferen waar je oog allemaal door getrokken wordt en dan een uit te kiezen. 

Het wordt Detlev van Heest. Vraag me niet waarom. Intuitief. Vijftiger komt terug naar Nederland na vijftien jaar in Japan en Nieuw-Zeeland geleefd te hebben. Gewerkt als correspondent en redacteur, maar nooit carriere gemaakt. Berooid. Via via komt hij aan adressen om tijdelijk te wonen. Zijn vrienden zijn J.J.Voskuil  en Frida Vogels. Zo is hij ook bij uitgeverij Van Oorschoot terecht gekomen. Zijn meeste sollicitaties leiden tot niets en uiteindelijk wordt hij parkeerwacht in Hilversum, een beroep waar iedereen op neerkijkt en waarbij je de hele dag uitgescholden en bespuugd wordt.  Iedereen vindt hem aan lagerwal naar maar zelf is hij wel redelijk content. Hij is heel ijverig en wil veel bonnen schrijven (minstens 50 per dag). Hij is gortdroog en geestig.

Tropicana

Ineens is bet knetterheet weer. De eerste tropische dag van het jaar. Dat je de gordijnen dicht doet en maar binnen gaat zitten. Een boek lezen. 

Gelukkig gaan we ook nog een rondje fietsen: naar Maarssen-Breukelen-Loosdrechtse-Plassen-Bethunepolder-Molenpolder-Maarsseveense-Plassen en weer naar huis. 

Dit plaatje in geschoten op het Zuidstrand van de Loosdrechtse Plassen, waar net nieuw gras is ingezaaid.

Rave

Line komt eten, ze komt met haar enorme herdershond in een karretje achter de fiets, veel later dan aangekondigd. Ze was op een luidruchtige demonstratie gestuit, overal in de binnenstad, 'Rave voor de Rafelranden' heet het. Ik was ook in de stad vanmiddag, maar niets van gemerkt en nooit van gehoord. 

Jongeren, kunstenaars, artiesten, ze willen een plek om te creëren en te zijn. Heel begrijpelijk, alles wordt dichtgeplempt met hoge nieuwbouw en flinterstukjes park. Ik vrees dat dat de tijdgeest niet zo is dat er een plekje voor ze wordt vrijgemaakt. 

Het is ook al de week van de studentenprotesten tegen wat Israël doet in Gaza.

Wat wonen wij hier toch buiten alle onrust. De hele avond gaat het over de tijdgeest, de spanningen, de oorlogen, terwijl wij zelf behaaglijk zitten te eten in de tuin.

Line is al jaren met pensioen. In haar vak (dominee) kon dat toen eerder dan de 67 jaar van nu. Zij is echt een tevreden en intens genietend mens. Daar ben ik wel eens jaloers op.

https://rafelrave.wordpress.com/

Te Zuylen

Geen idee of u het zich nog herinnert, maar ik heb nóg een tuinproject: de moestuinbakken bij ons in de straat. Veertien. Het oogt ontzettend leuk en gezellig, als ze tenminste een beetje bijgehouden worden. Maar vorige (na)zomer werden er allemaal groenten uit de bakken gestolen en was er bij de medetuinierders overheersend sprake van afgenomen motivatie. Heel begrijpelijk, maar wel jammer van het straatbeeld. 

Gedurende vijf jaar was ik mede-aanjager van dit project, tot mijn maat in de straat wegverhuisde. Toen moest ik het ineens allemaal alleen doen. Mijn oproepen in de straatapp leidden tot weinig hulp. Iedereen heeft natuurlijk zijn / haar redenen om tijd in die bakken te steken. Er wonen hier nogal wat jonge gezinnen, en die dromen dan leuk leerzaam voor de kinderen een moestuinbak, maar je moet wel de tijd vinden om er af en toe iets aan te doen. Anders verwildert het waar je bij staat. Ondertussen werd ik steeds gefrustreerder en bozer. Uiteindelijk besloot ik het allemaal los te laten en de boel de boel te laten.

En dat is het nu: een janboel. Vandaag besluit ik de regie terug te nemen en ga ik wat van het onkruid tussen de bakken wegmaaien met de grastrimmer. Niet meer boos en zonder verwachting over enige hulp van straatgenoten, zeg ik tegen mijzelf. Gewoon omdat ik het leuk vind. Ik fotografeer die bakken vol onkruid en stel in de app voor dat ik ze leeg maak en dan weer vul met aardappelen ofzo. Eén bak trek ik alvast leeg en ik haal gauw nog wat laatste pootaardappelen in Groenekan. Tenslotte zet ik naamkaartjes in de bakken. Hopelijk weerhoudt het de dieven. En zo niet dan niet. Dan genieten we zo lang er te genieten valt van het leuke uitzichr.

Baby Reindeer

Per ongeluk op Netflix in de nieuwe miniserie Baby Reindeer terecht gekomen. Over een comedian die gestalkt wordt door een hele dikke vrouw. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het overkwam Richard Gadd, die ook zelf de film schreef en de hoofdrol speelt.

De stalkster wordt gespeeld door Jessica Gunning, een prachtige rol. De vrouw is moddervet, maar als ze schaterlacht is ze heel aanstekelijk en onweerstaanbaar. 

Het is een genuanceerd empatisch en aandoenlijk verhaal. Zeven afleveringen.

Team Fluisterstille Stem

Met het 'team' De Fluisterstille Stem doen we een Hemelvaartsdagje bij de Oostvaardersplassen. We zijn allemaal heel blij elkaar weer te zien. We zijn echt wat geworden, zeggen we trots. Ik heb voor vandaag de locatie bedacht, halverwege Oldekerk (Gr.) en Utrecht. Nieuwe Wilma en ik hebben een paar weken geleden de wandeling voorgelopen en de horeca getest. En nu lopen we alemaal mee, en de mannen zijn ook mee.  Driekwart lopen we in stilte. En daarna weer voluit kwekken en lekker eten. 

Ik leerde deze mensen kennen in de coronatijd, online, ze boden een online meditatie aan. En toen de pandemie voorbij was vertrok aanstichter Toos ze naar Groningen.

Evelyn weet te vertellen dat dit natuurgebied is ontstaan door een fout bij het inpolderen. Er kwamen heel veel vogels op af, die vervolgens in Nederland bleven, zoals de zilverreiger.

https://defluisterstillestem.nl/

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Oostvaardersplassen

Tuinerwtenmuntpuree

Na twee weken vegetarisch gekookt te hebben heb ik zin in iets met vis. En chorizo. Het recept kom ik tegen in mijn favorieten van de AH-app: tuinerwten-muntpuree met kabeljauw en chorizo. Ooit heb ik het al eerder gemaakt. Zo kleurig en smakelijk. Echt leuk. 

Eens zei iemand tegen mij dat ze dacht dat ik recepten ging noteren als ik werkelijk niets te vertellen had. Ook zag ik eens een documentaire over kok en culinair schrijfster Yvette van Boven die vertelde dat haar man en zij twee keer per dag koken en warm eten, en dat ze altijd over eten  praten. Dan valt dat met mij en de recepten nogal mee. Ik kan het ook over de kabinetsformatie gaan hebben, of de oorlog in Gaza en Oekraïne. Of het Eurovisie Songfestival.

Recept: https://www.ah.nl/r/1185529

Langs de Lek

Gisteren wilde ik een rondje fietsen naar het Vliegveld Hilversum, maar bij Oud-Maarsseveen was ik al uitgeput. Het is al een tijdje geleden dat ik een lange fietstocht maakte. Het heeft vanaf oktober aan een stuk geregend. Ik heb geloof ik niet echt conditie meer. Dus als ik vanochtend in de weer-app zie dat we de hele dag zon hebben app ik Elly of ze meegaat. Als er iemand meegaat zal ik het hopelijk niet zo snel opgeven.

Het is pittig weer, ondanks de zon, we hebben het gevoel dat we de hele tocht wind tegen hebben. Veel horeca onderweg is dicht. Huh? Het is toch meivakantie? Maar het is ook dinsdag. Uiteindelijk lunchen we op het plein van Vianen, waar het helemaal vol bejaarden zit. Alsof we in een enge film zitten. We zijn zelf ook best wel bejaard al. Maar toch nog niet zo bejaard als het uitgaand publiek in Vianen.

Pavlidis

Natuurlijk volg ik ook de Eredivisie. PSV is gewoon de allerbeste dit jaar, vandaag groot feest in Eindhoven, maar ik houd niet van PSV. Cody Gakpo vond ik leuk, en Xavi Simons, maar die spelen al lang weer in een buitenland. Joey Veerman gaat ook nog wel, maar Luuk de Jong kan ik echt niet uitstaan. Met zijn Arische kop. Die hekel komt doordat hij bij elk doelpunt dat hij scoort (en hij is bijna topscorer van het jaar) zichzelf heel hard op de borst klopt en zo zichzelf op de borst kloppend naar het publiek rent. Qua succes zou ik hem moeten tekenen, maar nee, die mag ik niet.

Doe mij maar Pavlidis, de Griekse spits van AZ. Ook bijna topscorer. Daar ben ik echt dol op. Vroeger waren het vooral Ajacieden waar ik warm voor liep, maar dat zit er dit jaar niet in.

Terugleveren

De energie van de zonnepanelen gebruiken op het moment dat de zon schijnt. Dat snap ik. Maar dat je moet betalen als je energie van het net gebruikt én als je aan het net levert? Straks als de zon weer volop gaat schijnen leveren we als een gek. Ik draai twee à drie wasjes per week en één vaatwas per twee dagen. Ik kan de accu van mijn fiets laden als de zon schijnt, en die van de grastrimmer, en die van de telefoon. Maar je lampen? Ik kan er niet helemaal bij met mijn verstand.

https://www.nu.nl/tech/6309285/besparen-op-je-energiekosten-pas-je-verbruik-aan-op-je-zonnepanelen.html

Sandwijck

Vandaag doen we het Landgoed Sandwijck. Weer zo'n landgoedje van Utrechts Landschap ten oosten van Utrecht bij De Bilt. Dit is vlakbij het KNMI. Niet zo schilderachtig als Landgoed Oostbroek waar we vorige week liepen, maar toch echt leuk. Er zijn verschillende huizen en villa's op het terrein, waarvan een van een woongroep is, ooit gekraakt en sinds enkele jaren in bezit van Stichting Stadsherstel Utrecht. Geweldig dat er nog historische woningen zijn die buiten het commerciele circuit blijven.

https://www.utrechtslandschap.nl/routes/wandelroute/sandwijck

Niet ik

Zondag leesdag. Omdat ik nogal onder de indruk was van Om en nabij van Yolanda Entius lees ik een andere roman van haar: Niet ik. Gevonden in de e-bibliotheek. 

Ook dit boek lees ik in een keer uit, maar ik ben iets minder geboeid. Het gaat over een grote verliefdheid die zij had met een flamboyante charmante oudere acteur / docent op de Toneelschool, wat nooit wat werd. Een soort omgekeerde #MeToo. Vandaar ook de titel 'Niet Ik'. Het boek verscheen nadat een paar jaar geleden diverse #MeToo-schandalen op de Amsterdamse Toneelschool aan het licht kwamen. 

De familiegeschiedenis met haar vader/ouders die niets van hun dochters wilden weten speelt ook hier weer een grote rol. Kortom je moet niet teveel Entius kort achter elkaar lezen.

Dodenherdenking

De Nationale Dodenherdenking op de Dam is al twee weken nieuws van de dag, wij wonen de Dodenherdenking altijd bij ons op Zuilen. Op het Prins Bernhardplein is een monument waar alle plechtigheden plaatsvinden met alle betrokken organisaties in de wijk: de vrijwillige brandweer, de scouting, de kerk, de kracht van Zuilen en wat al niet. Het regent, dus het is niet zo druk. De wethouder speecht over de Utrechtse verzetsman Henk Das. 

We hadden de ijverige tuinbuurvrouw te eten, die terug is van een maand Frankrijk. Ik heb in die maand twee keer haar brandnetels weggemaaid, waar ze heel dankbaar voor is. Zij is nog nooit op de Dodenherdenking geweest en vertelt over haar Friese grootvader die overleed in concentratiekamp Neuengamme.

Ons Genot

Eerst ga ik naar de tuin om de plantjes die ik nog had van de markt vorige week in de tuin te zetten: pastinaak, rode ui, pompoen, rode kool, eikenbladsla. Beetje wieden, en kijken hoe het gesteld in met de twee weken geleden gepote uien en aardappelen. De uien komen al uit de grond en de aardappelen misschien ook. Maar dat is even afwachten en vergelijken met het onkruid eromheen. De afgestorven paprika's, komkommer en tomaten gaan eruit. 

Dan ga ik langs bij de kweker in Harmelen voor veldsla, twee paprika- en één tomatenplantje. En nu maar hopen dat ze niet weer doodgaan. En nog wat cosmea, voor de roze en witte touch. Het wordt steeds leuker in mijn tuin. Tenslotte strooi ik een zakje haagwinde-zaadjes leeg in een hoekje van de tuin. 

Het boek van Entius heeft wel wel geholpen, in die zin dat je nooit kunt voorspellen wat er wel en niet lukt. Dat je zo chaotisch kunt zijn in het tuin-werken. 

Entius

Mooi boek: Om en nabij van Yolanda Entius. Ergens las ik dat zij net als Nicolien Mizee en Gerbrand Bakker zo aanstekelijk over tuinen kan schrijven, dat je helemaal verkocht bent zelfs als ze over de composthoop begint. Dit is een boek waarin ze anders schrijft dan anders. Geen gecomponeerde roman maar onderzoekend over haar leven. Er komt wat er komt. Het gaat over het huis en tuin in Frankrijk in de Haut Marne waar K. & Fr.  ook een huis hebben. en over het fenomeen thuis. Je thuis voelen. Ze wonen afwisselend in Amaterdam en het Franse huis.

Thuis. Het ouderlijk huis in Stolwijk Zuid-Holland was geen thuis met de tirannieke vader en de angstige moeder die niet voor haar dochters opkwam. Die het contact met hun dochters verbreken. In Amsterdam werd de vrouwenwoongroep jarenlang een thuis. Zelf gebouwd, alles helemaal samen. Er is een F (die een keer ergens per ongeluk Frits heet) met wie ze een bouwval in Frankrijk koopt en opknapt en daar maanden per jaar is. Het gaat over zijn waar je bent en je daar thuis voelen. Of niet (meer) thuis voelen. Je verbinden met de ongeving. Het verhaal meandert door haar leven.   

Eigenlijk gaat het nauwelijks over werk, terwijl ze actrice is geweest en filmmaker. Dat vind ik wel wonderlijk want tussen je 30e en ruim je 60e is werk toch nogal dominant in je tijdsbesteding. Wat wil je worden wie wil je zijn. Maar op enig moment verbleekt de carrière. Als je het goed doet als schrijver krijg je een Beurs en royalties. En kun je leven.

Ze heeft heel veel aandacht voor details. Als je een huis (ver)bouwt, of een tuin, dan stuit je op ontiegelijk veel details waar je lang geen weet van had maar die voor van alles van levensbelang zijn. Dat maakt het boek zo interessant.

Het Dikke Torentje

De uitvaart van het koorlid vindt plaats in Eemnes, in een locatie genaamd 'Het Dikke Torentje'. Een mooi oud kerkje dat nu dienst doet als trouwlocatie. Ik was er nog nooit, in Eemnes. Het dorp ligt net boven de A1 bij Baarn. Het dorp en de omgeving staan op mijn netvlies door een artikel over een Vietnamese fotograaf die er woont en er prachtige natuurfoto's maakt. Het kerkje ligt helemaal buiten het dorp. Gisteren toen het ineens een snikhete tropische dag was had ik bedacht dat ik wel op de fiets kon gaan, 1,5 uur fietsen, maar het is alweer koud en het regent weer.

Het is een mooi afscheid. Alle aanwezigen kennen haar, dus er wordt bij de herinneringen geen 'levensloop' verteld, maar gaandeweg kom ik er toch achter dat ze in haar werkzame leven orthopedagoge was én directeur van een grote GGZ-instelling in de regio. In haar gepensioneerde jaren was ze actief voor van alles, wandelen, fietsen, quilten, klassieke muziek en de Voedselbank. Die vrouw zag je dan elke week tussen de sopranen zitten, steeds dunner en wankeler.

Er is veel mooie muziek te horen en vijf speeches: de kersverse echtgenoot, zoon, dochter, zus, vriendin, collega. Wij van de zanggroep zijn de kers op de taart.

Einde beukenhaag

Grote consternatie in de straatapp. De na zeven jaar eindelijk mooie beukenhaag wordt rücksichtslos gerooid. Wat een herrie, en dat om 07uur. Voor de meeste bewoners is dit een volkomen verrassing. 

Het komt zo: De verlichting aan de schuurtjes op het achterterrein dat dient als parkeerplaats & kinderspeelplaats is al jaren kapot. Eerst werd die regelmatig gerepareerd en toen niet meer. Al jaren is het aardedonker daar 's avons en 's nachts. De leidingen lagen ongeveer onder die heggen en er viel niet te achterhalen waar die kapot was. Uiteindelijk is op de VVE (we hebben een VVE voor de parkeerplaatsen) besloten dat we de oude leidingen laten voor wat ze zijn en dat er nieuwe leidingen moeten komen. Het gaat altijd over die verlichting, waarom dat niet opgelost wordt.

Afgelopen herfst zouden de heggen er tijdelijk uit gaan en die zouden als alles weer werkte  teruggeplaatst worden. Dat was het idee. Maar er gebeurde helemaal niets. En dan nu dit op de vroege mei-ochtend. Wat een herrie en wat een kaalslag. En een opwinding. 

De mannen van het bestuur van VVE op de app in de verdediging. De hovenier had gezegd dat het niet haalbaar was: eerst rooien en dan weer terugplaatsen. Die beukjes zouden dat niet overleven. Maar de bestuursleden hadden niet bedacht om hun nieuwe besluit, het advies van de hovenier te communiceren: alles rigoureus eruit en als er weer verlichting is nieuwe heggetjes planten.

Het lijkt me niet fijn: bestuurder zijn van de VVE. Veel werk en altijd verontwaardigde mensen. Veel mensen die de stukken niet lezen. Die niet op de vergadering komen. 

Zomerdag

De naweeën van het verjaardagsfeestje. Het was helemaal niet laat, maar ik ben behoorlijk gevloerd. Eerst denk ik bij het opstaan nog energiek: ik ga een dag fietsen, maar in de achtertuin stuit ik op twee kratten vol plantjes, die Hani501 uit Friesland heeft meegebracht en die ik goed kan integreren. Geen idee wat het allemaal is, maar dat zal de tijd leren. 

Dus in de plots ongekend felle zon ruim ik in de stadstuintjes voor en achter de resten van de lentevreugd op, en op naar de zomer. De heg gesnoeid. Heet dat het is. 27 graden! Geen haar op mijn hoofd die nog aan fietsen denkt. 

En zo eindig ik in de hangmat met het boek Om en nabij. Langs de grenzen van mijn tuin in Frankrijk van Yolanda Entius, ook een verjaarscadeau. Het gaat over een huis en tuin in Frankrijk tuinen en over het gevoel van thuis door de jaren heen. Het huis van je ouders dat niet als thuis voelde, de eerste studentenkamer, het kraakpand met een vrouwenwoongroep... En dan de bouwval in Frankrijk. Toegespitst op alle aspecten van wonen en thuis zijn.

Peek komt onverwacht op de thee. Dat is leuk! Maar ze zit nog niet, of het begint te onweren. Zij is panisch voor onweer en vliegt naar huis. Dan is het ineens weer 16 graden. Wat een rare dag.

Er Is Er Een Jarig

Op de een of andere manier voel ik me een beetje zorgelijk of mijn verjaardagsfeestje wel gezellig wordt. Een groot gezelschap kan ik niet aan, ik wil maar een paar vriendinnen. Maar de laatste jaren heb ik twee belangrijke vriendinnen verloren, Marg en Will, die altijd een constante en een soort spil waren. Gelukkig is Hani501 er nog wel en zijn er weer nieuwe vriendinnen in mijn leven gekomen. Maar kunnen die het dan wel met elkaar vinden? Ik stel ze voor. Kijk: met haar ga ik naar het voetbal. Kijk: met haar doe ik stille wandelingen. Met haar zit ik op koor. En met haar ga ik fietsen en exotisch uit eten. En dan hoop je maar dat het tussen hen onderling ook klikt. En dat doet het. Pff.

We hebben een tafel gereserveerd bij de Colour Kitchen bij ons achter. We zitten buiten. De zon schijnt stralend. We hebben een tafel buiten. Het is enorm gezellig, geanimeerd en feestelijk. Wie had dat durven dromen.

Over Emmen

Het filmpje is alweer een paar dagen oud, maar ik had het nog niet gezien. Ik stuur het naar de Geschwister-app, want ik moet er nogal om  lachen, vooral om de twee vals viool spelende meisjes. Maar niet iedereen vindt het leuk. 'Het eeuwige Emmen-bashing door Hilversum', hoor ik. Dat is ook weer waar. Maar echt leuk vond en vind ik Emmen niet. Ik ben nog eens terug geweest naar de nieuwe dierentuin Wildlands, maar die was zo groot dat je bijna geen dier zag. Dat ze zich konden verstoppen was deel van het concept. Wat je in veel dierentuinen in het buitenland ook ziet.