Windows 11

Al weken worden we gek gemaakt met de dreiging dat per half oktober het Microsoft- besturingssysteem Windows 10 niet meer geüpdate wordt, en dat we dan definitief moeten overstappen naar Windows 11. Daartoe moet je computer Windows 11 wel aan kunnen. Zo niet dan moet je een nieuwe computer. Bobby en ik zijn allebei niet zo van het nieuwste van het nieuwste, zien er beiden best wat tegenop, en hebben de kwestie tot nu toe almaar uitgesteld. Maar nu is het oktober. 

Bobby is erg van de gerefurbishte apparaten en ik ook wel, maar ik weet niet zo veel van technische specificaties van computers en van wat wijsheid in dezen is.  

Enfin. Door zijn laatste werk is Bobby erg fan van de firma MicMac, die gerefurbishte apparaten verkoopt. Een oud-collega die op scholen werkte en daar de ICT verzorgde had hem die aangeraden. En wanneer ik thuiskom van Koor heeft hij ineens een nieuwe computer gekocht. Een desktop. Dan wil ik óók! zeg ik, en dan gaan we nog een keer. En nu heb ik een HP 450 G7, 10e generatie. Een mooi gerefurbished tweedehandsje.

Dan kom je thuis.  Eerst maar eens de Wifi instellen. Dat is het begin. Dan Google Chrome als browser, en die tot standaardbrowser verklaren. Dan Mozilla Thunderbird voor de e-mail. Pff. Zal ik je helpen, vraagt Bobby behulpzaam, want dat wil hij graag. Maar ik wil het zelf doen. Om de stemmetjes van kan-ik-niet de mond te snoeren. 

Ik ben nog lang niet klaar, maar dit stukje is al op de nieuwe laptop getypt. En gepubliceerd. Yes! Nu moet ik nog de alle mappen met documenten overstralen. Volgens Bobby zet je die map voor map op een USB-stick en dan zet je ze op de nieuwe computer. En ik moet nog Microsoft Office overzetten op de nieuwe computer, zodat ik weer Word heb. Maar dan moet die eerst van de oude computer af van ik heb een licentie voor maar één computer. Zucht. Voor de time being zet ik er eerst maar het gratis tekstverwerkingsprogramma Open Office op. Wat een gedoe.

Zondagsmaaltje

Ik heb weer een fijn recept gevonden voor een verrassend 'zondagsmaal'. Weer van Jaimy's Kitchen. Bloemkool en paprika roosteren in de oven met olie en paprikapoeder. Rijst koken. Zalmmoot bakken. Sausje met sweet chilisaus, sojasaus en sesamzaadjes. 

https://jaimyskitchen.nl/recepten/zoete-chili-zalm-met-geroosterde-bloemkool

Bosbad

Deze zondag is het onverwacht mooi weer. Bobby en ik gaan bosbaden op de landgoederen Houdringe en Beerschoten bij De Bilt. Op het bord staat aangegeven dat de witte paaltjesroute 5 km is, maar hij is 7 km. No problem natuurlijk.

Balconscene

We hebben het weer achter de rug. Het was een bijzondere presentatie. De happening was de heropening van de Japanse Tuin met de nieuwe gebouwtjes. Eerst kwam de wethouder wat kwebbelen en de Opening plegen, en toen mocht ik mijn lofprijzing doen aan de vrijwilligers en ambtenaren die samen verantwoordelijk zijn voor dit prachtige park. We deden de toespraken vanaf de pagode. De afstand tot het gehoor was wel erg groot, dus op de foto ben ik nauwelijks te zien. De afstand was te groot. Daar was niet goed over nagedacht. Maar het was geloof ik wel te verstaan.

Daarna waren er allerlei Aziatische workshops en konden de mensen hun boek halen/kopen bij ons tafeltje. En dat deden ze. Zo leuk! Zo trots. 'Nu kan ik eindelijk aan mijn  omgeving laten zien wat ik doe', zei de ecologe. De ambtenaar die over de grotere grond- en waterwerken gaat wilde graag drie exemplaren: een voor zichzelf, een voor zijn ouders en een voor zijn schoonouders. Ze glommen allemaal van de waardering en de zichtbaarheid.

Ter plekke is mijn grootste vreugde de aanwezigheid van een schare trouwe familie en vrienden en vriendinnen. Al heb ik nauwelijks gelegenheid om met ze te spreken. Maar na afloop herinner ik me ook de vreugde van de vrijwilligers en ambtenaren die al jaren hun ziel en zaligheid in dit park leggen. Het is héél bijzonder.

De drukker

Dinsdag zou het boek gedrukt zijn en afgeleverd worden, voor de zekerheid bij de ambtenares thuis. Ik stond de hele dag op scherp, wanneer zou het er zijn? 

Dit stond dinsdagavond op de app: 'Het boek is helaas vandaag nog niet geleverd. Er was een kwaliteitsissue met de druk... Het wordt nu wel spannend. Ze drukken opnieuw en dan leveren ze vrijdag...'

Dus sta ik deze vrijdag wéér de hele dag op scherp, want ik wil het boek heel graag vastpakken en inzien vóór de presentatie. Maar nee, het is er nog niet. En nee, ik mag het niet komen halen, ook niet morgenochtend. De ambtenares zit in het spitsuur van het leven. Haar ouders vieren vanavond hun 50-jarig huwelijk en morgenochtend moet ze scheidsrechteren op de sport van haar dochters. 

Laat het toch los, zegt Bobby. Maar ik laat helemaal niet los.

Ik snap het allemaal, maar toch wil ik het boek. En wel nú. Dus als een ware detective ga ik op onderzoek uit. Het is de drukker die ook het Leidsche Rijn Magazine drukt. Een Belgische drukker, waarvan een salesmanager in Leidsche Rijn  woont. Die heb ik een keer ontmoet, maar geen idee meer hoe hij heet. Van dat magazine vind ik een doorbladerbare pdf online, en daar moet de naam van de drukker in te vinden zijn. Yes! Dus ik googelen op salesmanagers van die drukker en hebben heeft natuurlijk LinkedIn met een foto. Ja! Daar is hij. En zijn contactgegevens staan op de site van de drukkerij. Met een 06-nummer. 

Ik bel hem, maar hij neemt niet op. Ik app. Hij kan niet bellen, appt hij terug, want toestanden met een klant. Om 20u belt hij terug. Hij rijdt nú weg bij de drukkerij, en dan is hij ca 22.15u in Leidsche Rijn. Maar ik woon niet in Leidsche Rijn, zeg ik. Dat maakt niet uit. Dus nu is het wachten op 22.15u.

Ik ben wel trots op mijn vasthoudendheid.

Hier te koop: 

https://www.boekwinkeltjes.nl/b/238179201/Mensen-maken-het-Mximapark-Verhalen/

Op excursie

De maaltijdenservice waar ik voor rijd heeft zijn centrale bedrijf waar gekookt en ingepakt in IJsselmuiden. Ze zijn marktleider op dit gebied maar er zijn veel concurrenten en kapers op de kust zoals Hello Fresh en Albert Heijn. Want steeds meer mensen willen kant-en-klaar-maaltijden. En gezond. Waar blink je als bedrijf mee uit? Met lekker eten, met vriendelijke bezorgers en met op tijd leveren. Ik hoor dus tot die vriendelijke bezorgers die op tijd leveren. En die worden af en toe uitgenodigd voor een peptalk, een rondleiding en een lunch.

Het adres is op een industrieterrein in IJsselmuiden, vlak bij de garage waar we onze Mazda een paar jaar geleden kochten. Omdat er toen van alles mee aan de hand was zijn er daar een paar keer geweest. Zelfs een keer in Kampen geshopt en geluncht. Ik weet het benzinestation nog: de firma Vermeulen.

Er rijdt een collega-bezorgster uit Utrecht met mij mee. Ik heb haar nog nooit gezien, want zij rijdt op andere dagen, maar het is heel gezellig. Zij doet dit bezorgwerk erbij, naast een leuke driedaagse baan in de horeca, waarmee ze te weinig verdient. Ooit werkte ze in de IT, verdiende ze veel beter, maar dit is leuker.

De excursie leidt ons helaas niet door de keuken, want je wilt wel eens zien hoe je 200.000 maaltijden per week bereidt, maar wel langs het inpakken. De lopende banden en de robots. Koud is het daar!

https://nos.nl/regio/overijssel/artikel/381404-hoe-johan-47-zijn-groentewinkel-in-kampen-veranderde-in-een-miljoenenbedrijf-we-maken-megastappen

De voetbalvriendin

Een paar jaar geleden - in de Coronatijd - maakte ik reeksen tekeningen. Om in de allenigheid de mensen dichter om me heen te voelen. De neven en nichten. Voetballers. Atletes. Vriendinnen. Nu denk ik ineens: de voetbalvriendin was toen nog niet in mijn leven, die is pas van daarná, maar die is nu ook een hele fijne constante. Die mag ook een portret.

Omdat de Oranje Leeuwinnen voorlopig nog niet spelen overwegen we nu de Ajax-vrouwen te gaan volgen. Of de nieuwe club Hera. De eerste keer dat de Ajax-vrouwen internationaal spelen is 16 oktober. Europa Cup. Dan kan de voetbalvriendin helaas niet. Dan gaat ze al naar Patti Smith in Brussel. Om een idee te geven wat vrouwen tegen/rond de zeventig anno 2025 zoal doen.

Rust nemen

Vandaag in de krant: 'Rust nemen is ook een vaardigheid'. Een vermoeidheidsexpert Vincent Deary die zelf ook om ging, omdat hij altijd 'aan' stond. Hij zegt dat veel mensen zichzelf alleen waarderen als ze iets presteren.

De laatste maanden zijn er op de een of andere manier steeds meer dingen in mijn agenda komen staan. Nieuwe leuke activiteiten. Dat heb ik zelf gedaan. Ik die zwoer bij een aantal totaal lege dagen per week. Zodat je open staat als iemand belt: 'Zullen we...' Nu hoor ik mezelf steeds vaker 'Nee-sorry-deze-week-kan-ik-niet' zeggen. Naast mijn twee baantjes met taxi-rijden op vrijdag en maaltijd bezorgen op maandag heb ik het Bilthovens koor op dinsdagochtend, Qi Gong op donderdag tussen de middag, en het nieuwe koor van de Ierse dirigente-zonder-bladmuziek op dinsdagavond rond etenstijd. Elke dag studeren. En de tuin die aandacht behoeft. Af en toe mensen een lunch voorzetten op de tuin. Wekelijks een lange wandeling. Wekelijks lange fietstocht. Regelmatig een museumbezoek. Een strandbezoek. Een verjaardag. Om de dag de kookbeurt. Pff. 

Ik zet geloof ik maar even een paar activiteiten on hold. Pas op de plaats. Grappig dat in de krant dan dit verhaal op popt.

https://www.trouw.nl/verdieping/deze-vermoeidheidsexpert-stortte-zelf-ook-in-rust-nemen-is-een-vaardigheid~b1e20a80/

Ezeltje

Dit ezeltje schetste ik de eerste zaterdag van september bij het ZenZienTekenen bij de Dorpsboerderij te Zeist. Het was heel moeilijk daar: de mensen, de dieren, de kinderen, ik begon maar heel klein met aardbeien en palmkool, herinner ik me. Op het laatst waagde ik me aan de zwijntjes en de ezels. Het was een beetje karig. 

Een van de schetsen kleur ik tegenwoordig later in. En dan gebeurt er steeds een wonder. Zo gebeurt er ineens dit!

http://lucietheodora.blogspot.com/2025/09/dorpsboerderij.html?m=0

Terug naar Mostar

Gekeken naar de documentaire in drie delen: 'De bus naar Mostar'. Vijf vrouwen die in 1992 als pubermeisjes uit deze stad in Bosnië-Herzegovina naar Nederland kwamen. Ze zaten in een handbal team en waren uitgenodigd om in Nederland in het polderdorp Oosterblokker (bij Hoorn) in een handbaltoernooi te komen spelen. Het was toen al heel gevaarlijk bij Mostar, de oorlog stond op uitbreken. Bij de verzelfstandiging van Slovenië had de oorlog slechts tien dagen geduurd, maar in Bosnië duurde die drie jaar. 

De handbalcoach van de meisjes had bedacht om ze zo het land uit te krijgen. Hun ouders hadden ermee ingestemd. En zo reden ze in een bus over smalle binnenwegen door de bergen naar Oostenrijk, Duitsland naar Nederland. De reis had heel wat voeten in de aarde want onderweg waren ze van sporters ineens vluchtelingen geworden. En in Oosterblokker waar ze tien dagen zouden logeren bleven ze ineens jaren. Een grote cultuurshock. Ze verstonden elkaar niet. Voor tien dagen is dat te doen, maar voor langere tijd? Een paar jaar geleden is er een boek over de geschiedenis van die meisjes in dat dorp verschenen: 'De bus uit Mostar'.

Nu is het meer dan dertig jaar later. De helft van hen woont daar nog steeds en vijf van hen gaan terug in een bus. Ze maken de reis terug. De psychologe en traumatherapeute Iva Bicanic is ook mee. Van haar zag ik een paar jaar geleden de docu-reeks 'De tranen van Tito' over hoe het mooie multiculturele Joegoslavië uiteenviel.

De meisjes van toen zijn nu vrouwen van in de veertig, geworteld in Nederland met eigen gezinnen, maar toch allemaal getekend door het gemis indertijd van hun familie en het ooit zo paradijselijke Mostar. Met de bus maken ze de reis terug, langs significante plekken, zoals een kerk in Oostenrijk waar ze toen nachten mochten logeren. De moeite waard. 

https://www.vprogids.nl/documentaires/lees/artikelen/2025/De-bus-naar-Mostar-het-bijzondere-verhaal-van-een-handbalteam-dat-vluchtte-uit-Joegoslavie.html

Marokkaanse stoofschotel met witvis

Heerlijk stoofschotel, recept van de site van de Lidl. Kikkererwten, pompoen, tomaten, spinazie en wat lekkere kruiden. Tomaatjes apart roosteren in de oven en aan het eind er bovenop. Aan het eind de vis mee stoven. Ganz einfach. En heel lekker. Kleurrijk en vezelrijk. 

https://recepten.lidl.nl/recept/marokkaanse-visstoof-met-witvis-tomaat-en-kikkererwten

De Lozerlaan

 

In de weekendbijlage van Trouw staat een grote reportage over vier torenflats aan de Lozerlaan in Den Haag-zuid, ter hoogte van Kijkduin. Het zijn vier enorme flatgebouwen in het groen, seniorenflats. Het zou daar volgens de reportage een sociale hemel zijn voor senioren. Sociale woningbouw. De bewoners (honderden) kijken er naar elkaar om, aldus het verhaal. Het zijn foto portretten met interviews. Leuk om te lezen. Hoopvol ook.

Maar ik ken het heel anders. Jaren ben ik daar geweest, want Bobby's Tante Mies woonde er. Zij overleed een paar jaar geleden. Ze had er een ruimte flat. Niet heel chique en mocht wel eens gerenoveerd, maar niet gek. Uitzicht op de bomen, want er was alleen maar groen om de flat. Deze tante was een eind in de tachtig en totaal vereenzaamd. 

Ik herinner me vooral hoe wonderlijk geïsoleerd die flats lagen. Net buiten de altijd drukke rondweg. Geen andere huizen in de nabije omgeving, geen voorzieningen. Als die bewoners ergens naar toe wilden met de bus moeten ze eerst die drukke weg oversteken met hun rollator.

https://www.trouw.nl/tijdgeest/even-een-praatje-maken-met-de-buurman-in-de-hal-ook-zo-word-je-gezond-oud~bca21229/

Als de liefde niet bestond

Het was heel enerverend, maar op een prettige manier, afgelopen dinsdagavond bij de nieuwe energieke Ierse dirigente. We hadden de eerste bijeenkomst al 'Hallelujah' ingestudeerd van Leonard Cohen, en daarna hadden we thuis 'Higher and higher' op eigen kracht mogen instuderen. We krijgen steeds twee audiobestanden: een van 'Tutti' en een van je eigen stem, in mijn geval 'Alt'. Ik heb elke dag geoefend, want het is mij duidelijk: als ik dat niet doe dan ben ik verloren. 

Ze geeft er nu de instructie bij dat je eerst vijf keer moet luisteren, alleen luisteren, niet meeneuriën. Dan een paar keer heel zachtjes meezingen, en pas dan steeds iets meer.geluid. Het kost tijd, dat is duidelijk. Elke dag een half uur wellicht? Of meer?

Nu heeft ze weer twee nummers gestuurd: 'Als de liefde niet bestond'. Ken ik niet. Het is van Toon Hermans uit 2000, aan het eind van zijn leven. Het werd postuum uitgebracht. Het is een lied met een melancholische en kwetsbare ondertoon. Veel zangers hebben het gezongen, onder wie Guus Meeuwis en Wende. Onze dirigente heeft er een driestemmig arrangement voor gemaakt. Dat kan ik niet laten horen, want daar is geen filmpje van.

Het andere lied dat we thuis mogen instuderen  is 'Love shine a light'. Ken ik ook al niet. Het is een nummer uit 1997 van de Britse band Katrina & The Waves, dat ze zongen voor het UK op het Eurovisiesongfestival. Het lied won het festival met een recordaantal van 227 punten, Het was de eerste grote hit voor de band in twaalf jaar, na hun succes met 'Walking on Sunshine'.

Ze wil ook dat we alles uit ons hoofd leren. In mij schreeuwt alles Nee nee nee, kan ik niet, maar ik probeer er niet naar te luisteren. Ik ga het proberen. 

Naar het Zuiderstrand

Wat ben ik goed in mooie uitjes bedenken, al zeg ik het zelf. Vandaag doen Ella en ik dus het Kunstmuseum in Den Haag en het Zuiderstrand. Het is een herhaling van een uitje dat ik eerder met de Bayerische Freundin deed, maar nu zijn het andere tentoonstellingen en is het ander weer. Grijze luchten en pittige wind. 

De tentoonstellingen nu zijn van de expressioniste Jacoba van Heemskerck en haar geliefde Marie Tak van Poortvliet, kunstmecenas. En van de 98-jarige Amerikaanse kunstenaar Loïs Dodd. Prachtig werk. 

En daarna gaan we met bus 28 naar het Haagse Zuiderstrand, onder de vissershaven van Scheveningen, waar we in heerlijke eenzaamheid vele kilometers langs de branding lopen en compleet gezandstraald worden, en dan ook nog het zuidelijk havenhoofd op waar de golven over heen spatten. 

Er op uit

Ik heb onrust, moet er op uit. Ik herinner me ineens dat ik in tijdens mijn laatste werkende jaren eens in de twee weken mijn eentje uitstapjes naar Hollandse steden ging doen. Naar een museum, beetje door een stad slenteren, de winkelstraat, een park, lekker lunchen, en dan weer terug. Daar klaarde ik altijd enorm van op. Nu wil ik naar Den Haag, naar het Kunstmuseum en naar het Zuidstrand onder Scheveningen. Ella, app ik, ga je mee? Maar ze kan niet vandaag. Wel morgen. OK, gaan we morgen. 

Maar ik wil nog steeds weg. En zo pak ik spontaan de trein naar Zwolle. Naar museum De Fundatie en naar de boekwinkels. Ik reis met de Keuzedag, dan moet je voor 16u weer terug. Of pas na 18.30u. Het is heerlijk. Zwolle is heerlijk.

The Gullspång Miracle

Gekeken naar een wonderlijke Noorse documentaire. Twee Noorse zusters van in de zestig of zeventig willen een appartement kopen in Gullspång, waar zij gegrepen zijn door een stilleven aan de muur. De vrouw die de flat verkoopt lijkt sprekend op hun oudste zus die lang lang geleden overleden zou zijn aan zelfmoord. 

De vrouw is geboren op dezelfde dag als hun zus. 1941. Een DNA-onderzoek wijst uit dat ze inderdaad halfzussen zijn.  De achtergrond is dat Noorwegen bezet was door de Duitsers, en dat bekend was dat die een ongezonde interesse aan de dag legden voor eeneiige tweelingen. Daarom werd het eerste kind onmiddellijk na de geboorte afgestaan. Ze groeide op niet ver van haar geboortedorp, maar heeft nooit gehoord dat ze geadopteerd was. Ze heeft gestudeerd en carriere gemaakt en een cultureel rijk leven. Haar nieuwe familie is grote eenvoudige boeren familie, heel vroom gelovig. Het klikt helemaal niet. 

De filmmaakster komt steeds op nieuwe sporen terecht.

https://www.npodoc.nl/documentaires/2025/08/the-gullspang-miracle.html#:~:text=Door%2520een%2520wonder%2520hervinden%2520twee,filosofische%2520documentaire%2520The%2520Gullsp%C3%A5ng%2520Miracle.

Hapje drankje

Als 'tuinvriendinnen' hebben we weer een avondje op de tuin. dit doen we twee a drie keer per jaar, en elke keer is het feest. Verder zien we elkaar niet vaak. 

Nu heeft T. het verzorgd. Op haar tuin ben ik nog nooit geweest. Ze heeft ons om 16.30u voor een borrel uitgenodigd, en niemand weet dan hoe laat het wordt. Voor de zekerheid heb ik maar tomaatjes caprese meegenomen: mozarellabolletjes met tomaatje en blaadje basilicum. Maar T. heeft zelf ook allemaal hapjes. Normaal heet het 'eten' en neemt iedereen een gang voor haar rekening. Ze had eigengemaakte pruimen likeur. Erg lekker.

Elke tuin is weer een prachtig eigen universum. Dat van T. kan ik nauwelijks beschrijven. Haar huisje staat helemaal achter op haar perceeltje, er loopt een smal tegelpad naar het huisje, en links en rechts van het zijn allemaal gewassen en wilde bloemen. Alles staat hoog, het huisje is heel privé. Ze heeft geen hoge struiken om haar perceel, maar het is toch heel beschut en intiem. Haar huisje heeft klassiek ingericht en de tafel soort van victoriaans gedekt. 

Twee zijn 64, en één is 68 en één 70. Het klinkt stokoud maar dat zijn we niet. We lachen heel veel. Heel fijn is dat.

Druivendag

We hebben heel veel druiven, maar Bobby heeft dit jaar geen puf voor de druivensap. Dus mag ik het doen. Het is eigenlijk niets voor mij, want het is heel veel werk voor slechts ca twee liter sap. Je moet het schoonmaken  koken, eerst door een zeef en dan door een theedoek duwen, maar het is wel héél erg lekker. Eerst koop ik maar eens twee knalblauwe emmers en twee donkerblauwe theedoeken, alles voor het plaatje.

Het duurt ruim een uur om de druiven van één emmer van de takjes af te rissen. Die passen net in onze grootste pan. De druiven moeten nu twee uur à drie uur pruttelen. Daarna moet je de smurrie zeven: eerst door een zeef en dan door een theedoek. Pff. 

'Je wordt nog een echte Landfrau!' schrijft Zus4. 

- https://heerlijkehappen.nl/huisgemaakt-druivensap/

- https://www.lisanneleeft.nl/zelf-druivensap-maken-met-druiven-uit-eigen-tuin/

Wisselend bewolkt

Ze komt toch lunchen, de voetbalvriendin uit Amsterdam. Ondanks de weersverwachting van wisselend bewolkt. Maar er staat ook echt zon op het programma. 

Er stopt geen bus vlak voor het volkstuinencomplex, je moet wel even lopen. De keus is: òf met bus 1 naar de schaatsbaan Vechtsebanen en dan 6 minuten lopen, òf met bus 3 naar de Franciscusdreef en dan 10 minuten lopen. Ik haal haar van de bushalte bij de Vechtsebanen, want voor een vrouwelijke vreemdeling zijn de paadjes om het tuincomplex best een beetje eng. Vrouwen eisen de straat terug. Ik zou niet weten hoe je dit pad minder eng maakt. Halen en brengen.

Ze vindt mijn tuintje echt leuk. In de loop der jaren heb ik al veel foto's geplaatst op Facebook, maar je kunt daar toch niet op zien/ervaren hoe leuk het hier is. Het is veel rommeliger dan ze gedacht had.

Natuurlijk bespreken we het actuele voetbal en het komend (vrouwen)voetbalseizoen. En dat het een schande is dat er zoveel aandacht besteed wordt aan Memphis' 50e, 51e en 52e doelpunt voor Oranje, terwijl Vivianne Miedema er 100 gemaakt heeft. 

De vraag is: willen we komend seizoen doorgaan? De Oranje-Leeuwinnen hebben nog geen wedstrijd op stapel staan. We zouden ook de nieuwe club Hera United kunnen gaan volgen, maar die spelen op zondag. Dat wil ik niet. Zaterdags de Ajax-vrouwen zou ook kunnen.

- https://hera-united.nl/agenda/

- https://www.ajax.nl/teams/ajax-vrouwen

Uutje

Terwijl Israël weer flats neerhaalt in Gaza Stad en een bombardement uitvoert in/op Qatar, hebben wij in Utrecht een eigen werkelijkheid. Er is een zeehondje gespot langs het Merwedekanaal. Het was zelfs op het NOS Journaal. We noemen hem Uutje.

De journalistiek heeft het maar druk mee. Want hoe kan dat? Emmy Venema van het Zeehondencentrum Pieterburen zegt in het AD dat het niet zo bijzonder is. 'Ze duiken vaak op. In de Biesbosch en Rotterdam bijvoorbeeld. Wel iets minder vak dan vroeger, want sinds we de Afsluitdijk hebben gebouwd en ook veel sluizen komen zeehonden minder snel het land in. Maar het zijn nieuwsgierige, opportunistische jagers, die in hun zoektocht naar voedsel ook achter boten aan de sluizen door gaan. Eigenlijk maakt het zeehonden niks uit waar ze zijn als ze, plat gezegd, maar aan hun natje en droogje kunnen komen. We zien regelmatig beelden van zeehonden die een paling of een snoekbaars in hun bek hebben.' Dat u het weet.

'Higher and higher'

Es kijken in de mail wat de dirigente van het nieuwe koor voor volgende week voor ons in petto heeft. Het is het nummer Higher and Higher van Jackie Wilson, nooit van gehoord. 

Wilson was een Amerikaanse soul- en R&B-zanger, bekend om zijn krachtige stem en indrukwekkende podiumperformance. Hij werd geboren in 1934 in Detroit, Michigan, en geldt als een van de grondleggers van de soulmuziek. Wilson stond bekend om zijn energieke dansbewegingen, die later invloed zouden hebben op artiesten als James Brown en Michael Jackson. Zijn carrière begon in de vroege jaren vijftig, eerst als lid van een groep genaamd The Dominoes. Zijn doorbraak als solo-artiest kwam in de late jaren vijftig. Bekendste hits zijn Lonely Teardrops, meer Reet Petite, To Be Loved, en dus \ Your Love Keeps Lifting Me Higher and Higher, allemaal iconen in de soul- en popmuziek.

Als ik kijk/luister naar de twee gospelkoren die het nummer zingen: mijn hemel! Ben benieuwd of wij als beginnerskoor iets in die richting kunnen. En die jurkjes!

Ineens regen

De voetbalvriendin zou op bezoek komen. We hebben al een hele tijd geen wedstrijden bijgewoond. De laatste die we zouden doen was de uitzwaaiwedsrijd tegen Finland, in Leeuwarden, vóór het EK. Maar het uitje dat we om die wedstrijd heen bedacht hadden was al met al zo prijzig, dat we er bij nader inzien van afzagen. 

Naar Zwitserland waar het EK was wilde ik niet. Te ver, te duur, en toen waren ze ook nog eens snel uitgeschakeld. Dus nu is het wachten op een nieuw voetbalseizoen.

Deze week zou ze komen, lunchen op mijn tuin, maar ineens is het mooie weer voorbij en kunnen we weken regen tegemoet zien. Heeft ze niet zo'n zin in. Dat snap ik, maar toch jammer. Ik was net gaan grasmaaien om een beetje een nette indruk te maken.

Klassieke muziek binnen in het huisje. Heerlijk sfeertje. Volgende keer de dikke trui mee.

Broken Circle / Spiral Hill

Vorige week verrast door het nieuws dat diverse lelijke jaren zestig beton-gebouwen uitverkoren zijn als Rijksmonument. En daarbij ook het Land Art-ding 'Broken Circle / Spiral Hill' in Emmen. Ik ben al zo lang niet in Emmen geweest dat ik me eigenlijk geen Emmenaar meer mag noemen. Maar toch raakt dat bericht me. Ook omdat ik opgegroeid ben tussen die betonnen gebouwen. Die dan nu erkenning krijgen.

Vele jaren geleden (2011 was het) ben ik er geweest met Zus4. Ik geloof dat het kort na het overlijden van Mutti was. Dat er nu echt niets meer was om naar Emmen te gaan. Nou ja dit wondere kunstwerk dan, niet publiek toegankelijk, omdat het op privéterrein ligt. Vroeger mochten we er niet komen omdat het een zandafgraving was met drijfzand. Het ligt bij Emmerschans, halverwege de Oude Roswinkelerweg. Er was niets, ook geen plek om te parkeren. We liepen er wat zoekend rond, of er iemand was die zei: Nou vooruit, ga maar even kijken. Die vonden we.

Tegenwoordig zijn er af en toe excursies naar toe, met een bus vanaf NS-station Emmen-Zuid. Ik ben geabonneerd op de nieuwsbrief, die meldt wanneer ze weer gaan. In november, januari en februari.

Ook de Ecokathedraal in Mildam bij Heerenveen is Rijksmonument geworden. Daar was ik in 2015. Leuk!

- https://historiek.net/jonge-rijksmonumenten-1965-1990/176815/

- https://lucietheodora.blogspot.com/2015/07/ecokathedraal.html?m=1

- https://nos.nl/artikel/2564394-na-jaren-is-landschapskunstwerk-bij-emmen-weer-te-bezoeken-heel-bijzonder

Vijgenjam

Ik heb een mooie grote vijgenboom in de tuin, maar de vijgen stellen niets voor. Al voor het vierde jaar op rij brengt-ie alleen piepkleine kleiharde vijgjes. 

Nu liggen er ineens heel wat grotere rijpe vijgen bij AH. In de Bonus. Niet dat ze goedkoop zijn, maar ik heb er zes gekocht. Vijgenjam is heerlijk, tenslotte. Eén potje.

https://www.eefkooktzo.nl/vijgenjam/#wp-recipe-maker-single-recipe

Jacqueline Govaert

Vandaag staat Krezip-zangeres Jacqueline Govaert centraal in Beste Zangers. Ik zie nu wel in waarom het programma me zo stoorde in het verleden. Iedereen straalt en vindt elkaar en zichzelf onophoudelijk geweldig. Dat stralen en dat succes is een must bij entertainment-programma's, maar ik word dat altijd een beetje mismoedig van. Bij een programma als Maestro waarin de kandidaten strijden om de beste dirigent te worden gaan sommigen tenminste ook nog af, die kunnen er niets van. Dat brengt de condition humaine een beetje in evenwicht. Maar nu beweeg ik toch helemaal mee. Ik ken de zangers eigenlijk geen van allen - natuurlijk wel Paul de Leeuw en Acda & De Munnik, maar hun liedjes ken ik ook niet zo goed. Ik ga gewoon deze zangers leren kennen en de kracht van hun stem, hun liedjes, hun performance. 

En na afloop van het programma zoek ik hoe de zanger(es) de liedjes zong. Jacqueline Govaerts is zo'n geweldig leuke mooie persoonlijkheid met schitterende stem en teksten. Het is een leuk studieobject.

De straatapp

Ik ben dol op onze straatapp. Er gebeurt van alles. Niet zo leuk is het als de toegangspoort van de parkeerplaats grenzend aan onze achtertuintjes weer eens in storing staat, of als iemands auto gebutst of bekrast is, of als er overal kinderfietsjes slibgeren, maar vooral is er veel behulpzaamheid en te leen en te ruil. 

Vandaag heb ik appels in de aanbieding. Mijn tuinbuurvrouw kan haar oogst van honderden appels niet meer verwerken en heeft mij daarom maar een paar kilo cadeau gedaan. Pff. Van een stuk of zes maak ik een grote pot appelmoes en de rest bied ik aan in de straat-app. En een half uur later komt een jonge moeder met twee kindjes met een grote tas de appels halen. De meisjes hebben als dank een tekening voor me gemaakt. 

De Dorpsboerderij

Vandaag doen we ons clubje ZenZienTekenen bij Dorpsboerderij De Brink in Zeist. Ik ga op de fiets, door Amelisweerd. Het is iets meer dan een uur.  

De boerderij is een geweldig leuke plek voor (groot)ouders en kindertjes, maar ook voor dames op tekenkrukjes. Paarden, ezels, konijnen, geiten, marmotten, zwijntjes, schommels, glijbanen, moestuinen, bloementuinen, graslanden. Je weet gewoon niet wat je tekenen moet. Ik begin maar voorzichtig met aardbeien en palmkolen. En dan de zwijntjes en de pony's. Het valt niet mee, want die dieren bewegen steeds.

Volgende maand gaan we weer daar.

https://dorpsboerderijdebrink.nl/

Mona Lisa

De Bayerische Freundin is even terug uit Bayern en voor ze weer naar Bayern vertrekt vraagt ze of ik meega naar de voorstelling 'Mona Lisa' door de Oostenrijkse groep 'Art House 17' in het Festival Oude Muziek. In theaterzaal de Paardenkathedraal. Dat wil ik natuurlijk wel. Het is ontzettend leuk, mooi, geestig, knap, vermakelijk, opwekkend en wat al niet. Gaat dat zien.

Het is een voorstelling met prachtige klassieke muziek, zang, dans, mime, theater, film. Kolderiek ook. Maar toch zeer smaakvol. Het verhaal: in 1911 verdwijnt de Mona Lisa spoorloos uit het Louvre. Heel Europa raakt in de ban van het mysterie – zelfs Picasso komt in beeld als verdachte. Twee jaar later wordt ze te koop aangeboden aan de directeur van het Uffizi in Florence. Ārt House 17' brengt dit spectaculaire, waargebeurde verhaal als sprankelende voorstelling met film, acrobatiek, humor en oude muziek. Een theatrale ode aan de meest absurde kunstdiefstal ooit. Met muziek van onder andere Josquin Desprez, Jean Richafort, Erik Satie, en Claude Debussy. 

Ze spelen het best vaak. Misschien zijn er nog kaartjes?
https://oudemuziek.nl/festival/art-house-17-mona-lisa

Gehoor en geheugen

Eerste avond Tobin Singing Society. Een nieuw Utrechts vrouwenkoor onder leiding van de Ierse zangeres / zangtherapeute / dirigent Martina. Ze heeft al een koor van 120 vrouwen, wij zijn daarvan het jonge 'zusje'. We zijn nu met een stuk of 39 vrouwen, iedereen is een beetje nerveus, want we moeten een stukje voorzingen en dan deelt ze ons in bij een stem. Ze deelt in in sopraan, alt, tenor. Ik ga bij de alt, want ik ben altijd alt, maar ik denk dat ik hier misschien ook heel goed bij de tenor zou kunnen.

Als eerste lied zingen we haar arrangement van 'Hallelujah' van Leonard Cohen. We hebben vooraf een Word-document met de tekst en per stem een audiobestand toegestuurd gekregen. Geen bladmuziek. We moeten op gehoor en geheugen. We moeten heel goed luisteren naar haar audiobestand met interpretatie en pauzes, en zoals ze het daar zingt zo moeten wij het ook zingen. Na afloop heb ik helemaal spanning in de schouders. Het is wel uit de comfort zone.

In mijn andere koren begeleid(d)en de dirigentes op de piano en stuurden van achter de piano bij. Deze dirigente heeft een laptop waarmee ze ergens op het audiobestand 'Tutti' insteekt. Dat gaat wel eens mis.

Nazomer

Intussen is het alweer september. De schoorsteenveger komt langs en dan naar de tuin. Weer een aardappeloogst, vier paprika's, drie tomaten en twee courgettes. De druiven moeten ook geoogst, maar druivensap maken is een heel gedoe. Je moet dat koken en door een theedoek duwen. Maar wel heel erg lekker.

Het systeem

Een bezorgmiddag, weer vol petites histoires. 

De route voor de maaltijden door Bilthoven is vandaag een beetje raar. De te rijden route staat in een app, die verbonden is met Google Maps. Als je een maaltijd hebt afgeleverd vink je dat aan en dan springt-ie naar het volgende adres. De maaltijden zitten volgens deze volgorde in de tassen, zodat je niet hoeft te zoeken. 

Elke week heb ik twee of drie adressen in de Houdringe-flat, maar die staan nu ineens een eindje uit elkaar met andere adressen er tussen. Dus dat meld ik toch maar even aan Logistiek. Daar kunnen ze niets aan doen, is de reactie, dat doet het systeem. 'Het systeem maakt de route.' Als je zelf een handiger route weet, dan moet je steeds in de tassen rommelen om de juiste doos te zoeken. Dus je kan toch maar beter 'het systeem' aanhouden.

De meneer in Maartensdijk wiens kinderen drie weken geleden meldden dat ze stopten met de mantelzorg voor hun stokoude vader zouden nog drie weken eten bestellen. Vandaag staat hij voor het eerst niet op mijn lijst. Ik rijd aan zijn huis voorbij. Hoe zou het zijn? Ook dit vraag ik aan Logistiek. Ze vinden het heel mooi zoals ik met de mensen meeleef, maar uit privacy-overwegingen kunnen ze me dat niet vertellen. Maar voor deze en volgende week staat nog wel een bestelling in het systeem, stellen ze me gerust. Dat blijk ik zelf ook te kunnen zien in mijn eigen klantenbestand. Daar zie ik dat hij sinds twee weken op woensdag wordt beleverd.

Dan heb ik nog een mevrouw in Bosch en Duin in een nieuwbouwhuis (vrijstaand), waar de (voor)tuin net door een hoveniersbedrijf was aangelegd maar nog tot wasdom moest komen. Ik volgde die tuin geïnteresseerd, zag in het vroege voorjaar dat ze er wat perkplantjes tussen had gezet omdat die kale tuin haar frustreerde, maar toen bestelde ze ineens niet meer. Ik dacht regelmatig aan die tuin, maar omrijden om de tuin te inspecteren doe je toch ook weer niet. Vandaag staat ze eindelijk weer op de lijst. En de tuin is prachtig bloeiend. Ik geef haar een groot compliment en ze straalt.