Morgen ruggeprik

Ben een beetje zenuwachtig. Morgen ruggeprik. Ik geloof dat het doel is uit te sluiten dat ik Lyme zou kunnen hebben. Ik vind het heel eng. Vinnie heeft indringende spookverhalen verteld, waardoor ik heel bang ben geworden. Héle grote dikke naalden, héél pijnlijk, een week hoofdpijn na afloop. Hú! 'Rug rond houden', whatsappt Nichtje ondersteunend vanuit de wintersportvakantie te Frankrijk.

Jubiläumskuh

Belangrijk wereldnieuws uit de Schweriner Volkszeitung om hardop voor te lezen.

'Die Kuh mit der Nummer 283 aus der Milchviehanlage Zehna der Belliner Agrar GmbH & Co. KG hat 100 000 Liter Milch produziert. Darauf sind die Inhaber, Heleen Vermij und Piet Ritsema, sowie Herdenmanager Torsten Laugwitz, Anlagenleiterin Ramona Milhahn sowie alle Melker und Stallarbeiter sehr stolz. Gestern wurde das mit einem Frühstück gefeiert. Die Kuh erhielt eine Schärpe des Landeskontrollverbandes Güstrow mit der Zahl "100 000". Das und das Foto der Jubiläumskuh ließen sich aber nicht einfach realisieren. Denn die 283 wollte nicht ruhig stehen bleiben. Piet Ritsema schmunzelnd: "Sie ist eigensinnig, weiß jedoch was sie will." Wenn sich das letztlich in solcher Menge Milch zeige, habe er damit aber keine Problem, meinte ein zufriedener Landwirt Ritsema.'

Links op de foto Zus+Zwager4. Wij hier zijn apetrots op ze!

Jazeker!

Aansluitend aan het bezoek aan De Klop gaan we weer eens bij Tim langs, van Jazéker-de-Hypothéker. Dat is lang geleden! constateert Tim. Ja, inderdaad, het was juli. Máár: we hebben niet stil gezeten.

Wat betekent het als we dit gaan doen? Doe eens wat sommen, Tim! En die tovert hij er een-twee-drie uit zijn computer. Van die sommen word je wel heel blij.

Klop

'Wat een leuk huis!' roept Will spontaan. Ik geloof dat ze het echt meent. Will is mee om mee te kijken. De verkopende makelaar geeft ons met onze optie alle tijd om te jeuzelen, want als ze de potentiële kopers onder druk zet haken ze af.

'Ruim! Licht!' zegt Will enthousiast. 'Dat het Overvecht is is ook maar een mindset. Ik vind het meer Zúilen. Je hebt helemaal dat gevoel niet van Overvecht. Je moet daar niet aan denken. Je zit gewoon bij Fort aan de Klop én vlak bij de Autoboulevard, dat is handig!'

Het kán natuurlijk dat een zogeheten 'sociaal wenselijke' reactie zijn, maar ik geloof haar en klaar er helemaal van op.

Nooit is iemand zeker van iets

Het eerste gedicht op de Poëziekalender van dit jaar dat ik wil citeren. En het is weer de ouwe getrouwe Judith Herzberg. De hoogste tijd om maar eens een avondje te tobben en te twijfelen over Wonen aan de Klop. Vooral de derde strofe komt binnen.

Moed

De nacht heeft mij weer van mijn apropos gebracht
langzaam loopt de ochtend vol
met woorden die ik zeker weet
dat iets betekenden, maar wat?
gisteren iets betekenden.

Lopen is op voeten balanceren,
op straat zie ik warme wezens
die ook de onbegrijpelijke moed
hebben gehad om op te staan
in plaats van niet.

Nooit is iemand zeker van iets,
te worden geliefd, te worden verlaten
alles kan en alles mag
alles wisselt elkaar af.

Nu weet ik weer wat ik zeggen wou:
zolang het niet te ongelukkig maakt
is het een leuk gevoel. Maar eigenlijk
zijn wij zacht als Turkish Delight
in een blik met spijkers.

Judith Herzberg

Moines de Chevetogne

Even iets heel anders dan de abdicatie van de koningin. Dit was een van de cd's die ik vorige week kocht in de Abdij van Egmond. Had niet eerder tijd dan vanavond om 'm te draaien. Onze meditatieleraar Thom speelt dit nummer eigenlijk elke bijeenkomst. Ziet u het voor u: een groepje dames en heren die op de grond liggen al dan niet onder een dekentje, diep wegzakkend in deze Byzantijnse muziek. Ik kan het iedereen aanbevelen. Het was altijd op de zolder van de pastorie van de Nicolaaskerk, het is nu in Huis aan het Spui.

Thom had een rare verklaring over de Nicolaaskerk, waarom we daar niet meer zitten. Eind vorig jaar blijkt die kerk tot feestelijk basiliek verheven. Dat verklaren doet het Vaticaan. Bij dat feest zou de koningin komen. Een half jaar voor de festiviteiten komt er dan een lakei langs om te checken of het toilet wel goed is voor de Majesteit. Dat was blijkbaar niet goed genoeg. Dus zette het Bisdom er een superchique toilet in. Maar eenmaal met dat toilet begonnen gingen ze de hele benedenverdieping  van de pastorie verbouwen. Alles werd superchique. Er was geen weg terug. Er kwamen nieuwe meubels en de oude meubels werden opgeslagen op de zolder.  Thoms zolder. Dus kunnen we daar geen meditatie meer doen. En het ergste: uiteindelijk is de Majesteit helemaal niet geweest.

Dino?

De Bea-gekte neemt krankzinnige vormen aan. Vinnie vindt mij extreem in mijn afweer tegen die gekte. Ik moet me er maar mee verzoenen, die duurt zeker nog tot 30 april, zegt hij. Maar soms komt er een foto langs die mijn hart doet smelten. Zoals deze. Die hond lijkt Dino wel!

Vlaggetjes, hoedjes en toeters

Gék word je ervan, van dat gejeuzel over het Koningshuis. Op alle zenders tegelijk word er kond gedaan van de Troonsafstand. Zelfs op de commerciële. Alsof we in Nederland een regime hebben met en overheid die de media bestiert. Staatstelevisie. Ik zet de tv maar uit. Corry Vonk (voor wie niet weet wie zij was: zij was de vrouw van Wim Kan) geeft troost.

Daf

Wat moet je na zulk nieuws over een troonsafstand? En de hysterie die over ons heen valt? Een plaatje zoeken om om te lachen. Gevonden: Beatrix en Claus in een Daf in 1966.

Hulp

Mooie aflevering gezien van het KRO-programma 'De Wandeling'. Presentator Sander de Kramer wandelt met Tjipke, een man die van zijn vrouw de vraag kreeg om haar - na een jarenlange medische lijdensweg - te bevrijden uit haar ondraaglijke bestaan. Zij kreeg op haar 50e ernstige oorklachten, ze kon geen geluid meer verdragen. Haar leven vernauwde zich tot haar slaapkamer, waar zij de dag met gehoorbeschermers doorbracht.

Tjipke en zijn vrouw communiceerden met elkaar via briefjes. Hij zocht naar alle mogelijke medische oplossingen tot en met hersenoperaties aan toe. Ook onderzochten ze euthanasie. Maar omdat er - behalve hun eigen huisarts - geen tweede arts te vinden is die ook toestemming geeft, besluiten ze het zelf te doen en helpt hij zijn vrouw bij haar poging tot zelfdoding. De poging mislukt, en hij wordt opgepakt. In afwachting van zijn proces mag hij thuis voor Engelina zorgen. Zij stelt zij hem opnieuw de vraag: Help me. Ditmaal verlaat hij het huis als zij de dodelijke portie pillen  neemt.

Zo rustig en precies als hij er oververtelt. Heel indrukwekkend.

2 kilo

De Diëtiste is weer zeer tevreden over mij. Deze maandag ben ik anderhalve kilo lichter dan vorige week maandag. Dat tikt aan. Samen nu al twéé. Zoals ik speel met haar regels en mijn sociale leven vol onverwachte taarten, snacks en bubbels, dat vindt ze erg leuk.

Dat ik daarnaast elke avond gekweld word door intens verlangen naar patat, chocola, wijn, nootjes, appeltaart, kaas, worst, dat is heel gewoon, zegt ze. Het is erger als je veel koolhydraten eet. Voor langzame leerlingen duurt het een jaar voor ze zich dit eetregime echt eigen hebben gemaakt, troost ze, voor snelle leerlingen een half jaar. Mij rekent ze tot de laatste categorie.

Heb je zelf dit dieet ook gedaan, vraag ik nieuwsgierig. Ze is volgens mij zelf ook geen maatje 38. Ja, zegt ze, en ik kom van veel verder dan jij...

Abschied vom Winter

De daad bij het woord gevoegd: nieuwe poëzie uit het hoofd leren. Om te pas en te onpas te citeren. Eerst wel makkelijk te onthouden teksten natuurlijk. 


Winters Abschied

Winter, ade!
Scheiden tut weh.
Aber dein Scheiden macht,
Dass jetzt mein Herze lacht.

Winter, ade!
Scheiden tut weh.

Winter, ade!
Scheiden tut weh.
Gerne vergess' ich dein,
Kannst immer ferne sein. 

Winter, ade!
Scheiden tut weh.

Winter, ade!
Scheiden tut weh.
Gehst du nicht bald nach Haus,
Lacht dich der Kuckuck aus.
Winter, ade!
Scheiden tut weh.

August Heinrich Hoffmann von Fallersleben (1798-1874)

Spleen

Het is echt een dag zijn om een mooie wandeling te maken in Gods Vrije Natuur, maar helaas: de dooi is ingetreden en het regent. Ik ben mijn beide nieuwe boeken vergeten mee te nemen en lig me nu onnoemlijk te vervelen.

De goede verstaander weet het meteen: dat is is een verwijzing naar het gedicht 'Spleen' van Godfried Bomans. Ik ken ook lang niet alles maar las graag light verse. Maar wie van mijn lieve lezertjes leest/kent nog poëzie? Gisteren vroeg Neef Kwek aan zijn moeder hoe het kon dat Oom Teun (88 jaar, oud-leraar Nederlands) zomaar een gedicht van Goethe uit zijn hoofd kon citeren.  

Spleen

Ik zit me voor het vensterraam
Onnoemlijk te vervelen
Ik zou dat ik twee hondjes was
Dan kon ik samen spelen.

Het poëzie lezen is bij mij in de loop der jaren helaas ook enorm afgenomen. Wel heb ik in december weer de Poëziekalender 2013 aangeschaft, maar ik ervaar er dit jaar weinig Aha-Erlebnis bij.  

De kennismaking

Zwager4 doet ook een speechje. Hij onthult dat hij vóór hij mijn Zus4 leerde kennen uit de familie míj al kende. Dat klopt, we zaten op dezelfde studentenvereniging. Het was 1975. Hij voegt er snel aan toe dat daar verder geen smeuïge verhalen over te vertellen zijn, dat wij elkaar eens in de zoveel tijd gedichten voorlazen in café De Drie Gezusters op de Grote Markt in Groningen. ('Jaja!' roept iemand uit de zaal).

We waren natuurlijk arme studenten en hadden geen geld voor dichtbundels. We leenden ze van de bibliotheek en schreven de mooiste over, eerst voor onszelf en dan weer voor elkaar over. Dat deed ik niet alleen met hém, maar ook met mijn studievriendin Marg. Poëzie was denk ik onze kennismaking met de diepe bewegingen van de menselijke ziel. De psychologie. Dit gedicht van de Antwerpse dichter Gust Gils had ik voor hem overgeschreven. Mooi dat hij het nog heeft en voorleest!

De kennismaking

en, vroeg de huisvriend
aan het langgetrouwde paar
vertel eens, hoe hebben jullie elkaar
eigenlijk leren kennen ?

helemaal niet, antwoordde de vrouw

we hebben wel geprobeerd, maar zoiets
is niet haalbaar,
beaamde haar echtgenoot.

Uit: Een handvol ingewanden, De Bezige Bij, 1977

Rokjes

Speciaal voor Joke, die zegt dat ze van mijn blog de familiefoto's uit de oude doos - met de verhalen erbij - het allerleukst vindt, nog een nieuwe foto. Sorry dat ook deze niet scherp is. Hij komt uit het fotoboek van de bruiloft. Het ligt op een tafel en ik probeer er enige foto's uit te reproduceren. Ze trouwden dus in 1973.

De kinderen van Zus&Zwager1 hebben een quiz bedacht met vragen over 1973. Een van de vragen gaat over de lengte van de rokken in 1973: was die mini, midi of maxi? Deze foto is het bewijs. Hier zitten alle zussen op een rij bij de huwelijksvoltrekking in het Gemeentehuis. Dat we er allemaal panty'spanties bij droegen was wen soort uiting van netheid. De enige met lichte panty's was de zus van de bruidegom. Maar die waren dan ook Hervormd.

Anna en Frieda

In een bovenzaaltje van Kasteel Groeneveld te Baarn vieren we van 11 tot 16 het 40-jarig bruiloftsfeest. Wat is dat leuk! Het is wel een erge traditie, al die 'n beetje knullige stukjes, dagvullend, maar het is zó lief en als je je ermee verzoent is het in een woord geweldig. En iedereen doet t uit liefde voor het bruidspaar. 

Ons hoogtepunt is de familieband Abba, vanwege de grote Zwedenliefde van Zus&Zwager1. Met Jongste Nichtje en Aangetrouwde Nichtje als Anna en Frieda. Bobby is Björn, Neef Kwik is Benny. Het is mooi.

Het is een beetje donker in de ruimte waar het feest is, daardoor zijn de foto's niet scherp. Ze zingen 'Hilversum' op de wijs van 'Waterloo'.

Niet om het een of ander, maar toch nog een educatief tintje aan deze blog:
1-jarig huwelijk: katoenen bruiloft;  2-jarig huwelijk: lederen bruiloft; 5-jarig huwelijk: houten bruiloft; 10-jarig huwelijk: tinnen bruiloft; 12,5-jarig huwelijk: koperen bruiloft;15-jarig huwelijk: kristallen bruiloft; 20-jarig huwelijk: porseleinen bruiloft, 25-jarig huwelijk: zilveren bruiloft; 30-jarig huwelijk: parel bruiloft; 35-jarig huwelijk: robijnen bruiloft; 40-jarig huwelijk: smaragden bruiloft; 45-jarig huwelijk: saffieren bruiloft; 50-jarig huwelijk: gouden bruiloft; 60-jarig huwelijk: diamanten bruiloft; 65-jarig huwelijk: briljanten bruiloft; 70-jarig huwelijk: platina bruiloft; 75-jarig huwelijk: albasten bruiloft; 80-jarig huwelijk: eiken bruiloft

Dordt

Omdat ik voor het werk naar Dordt moet/mag ga ik ook even een half uurtje bij het Dordrechts Museum langs. Leve de Museumjaarkaart. Ben daar nog nooit geweest en heb er hoge verwachtingen van. Bakermat van de Hollandse beschaving, als men de zelfbewuste Dordtenaren mag geloven. 

Ik ben erg onder de indruk van de tekeningen van ene Jan van der Kooi, grote expositie die in de traditie van Leonardo da Vinci en Rembrandt zegt te tekenen. Zijn Hollandse landschappen met gewassen inkt doen inderdaad aan Rembrandt denken, maar zijn dierenportetten maken het meeste indruk. In een filmpje zie je hem kijken en kijken en contact maken met de dieren. De oppassers zien welke leeuw of welke tijger hij heeft getekend. Het zijn niet zomaar tekeningen van leeuwen en tijgers, het zijn portretten. Heel bijzonder.

Rijtjesfoto

Al een tijd heb ik geen rijtjesfoto meer geplaatst. Maar ze zijn er natuurlijk nog wel. Hier midden op de foto staat de aanstaande bruid, nog net niet in bruidsjurk gestoken. En al haar zusjes en broertje. En nu de speech: luchtig en geestig. Eerder deze week probeer ik al een eerste A4, om er zeker van te zijn dat er iets is danwel komt. 'O!' kerm ik per mail tegen Zus4, 'ik weet niets! Lees even mee! Is dit wat?'

Ze vindt het gelukkig al heel mooi. 'Ieder heeft zo eigen herinneringen', schrijft ze terug, 'ik bijzonder weinig trouwens. Van de bruiloft weet ik nog dat ik een blauwsuède rokje aan had en twee ballen aan een leren touwtje als sieraad. Ik vond het zelf erg mooi. Jammer dat we die liedjes niet meer hebben. Ik vind dat Zus1 de ideale schoonzoon, man, zwager, vader, opa enz getrouwd heeft, en dat we daar allemaal wel een beetje jaloers op zijn.'

Vandaag ben ik om 22 uur klaar met werken (dat krijg je met zo'n doordeweekse vrije dag) en mag ik nog even de speech afmaken.  Met liefde, natuurlijk.

Giethoorn

Sommige mensen gooien alles erbij neer zodra er ijs is en gáán ervoor. Schaatsen! Ex was ook erg van het schaatsen, zodra het vroor trok zij haar schaatsen aan. In huis. We behoorden altijd de eersten die op het ondergelopen weiland ten oosten van Leeuwarden schaatsten. Ryptjerk heette het daar. Laat ik zeggen: ik ging altijd mee, om vooral niets te missen, en krabbelde wat rond. De afgelopen tien jaar heb ik nauwelijks meer geschaatst.

Nu vraagt Zus4 uit Duitsland, die toen zij nog in Woerden woonde altijd een actieve toertochtrijder was, op de mailinglist van de familie, of er iemand is die mee gaat schaatsen. Op de vele prachtige meren in Mecklenburg Vorpommern valt niet te schaatsen, schrijft ze woensdagavond laat, ik neem aan door sneeuw. Het Nederlandse nieuws lokt haar. Giethoorn, Giethoorn. 

Ik antwoord om 07 uur nog: 'Dat gaat  helemaal mis in Giethoorn hoor, ga liever naar Leeuwarden, naar Ryptjerk', en neem mezelf dat vervolgens weer kwalijk. Doe toch niet zo pessimistisch, Lucie Theodora! Maar om 13 uur zie ik al op de sites: het is inderdaad helemaal mis te Giethoorn. 17.000 mensen door het ijs. En alle wegen verstopt. Dat houdt dat ijs niet, vooral niet te Wanneperveen. 'n Prachtige Nederlandse soap.

Vluchtkerk

In de besneeuwde duinen spreken we het hele leven bij. Nichtje is van baan basisarts in een ziekenhuis, en daarnaast doet ze onder meer vrijwilligerswerk bij Dokters van de Wereld. Die organisatie zorgt dat mensen in kwetsbare posities niet vergeten worden en helpen hen. Ze doen dat werk niet alleen in ontwikkelingslanden maar ook in Nederland, voor migranten zonder verblijfspapieren, voor mensen die om wat voor reden dan ook geen toegang hebben tot zorg.

Nichtje bezoekt nu met een groep andere jonge artsen als vrijwilliger de Vluchtkerk in Amsterdam West. Het is, zegt Nichtje, een heel koude kerk, er wonen momenteel ruim 100 behoorlijk gestreste mensen op een kluit. Wat die mensen gedaan hebben, of ze slachtoffers zijn of daders, of ze vriendelijk zijn of agressief, of ze psychische problemen hebben, of ze handtastelijk zijn..., het is steeds weer gissen. Wil je het weten? 

Hoe idealistisch ook, ze heeft ook een nuchtere kijk op de patiënten daar in die Vluchtkerk. Hoe veeleisend ze zijn. Vanochtend was de medicijnkist kwijt. Toen heeft ze ferm gezegd dat de vrijwillige artsen, die élke dag langskomen, niet meer komen als die kist niet terecht komt. Power play. Twee uur later is de medicijnenkist terug. Ik ben trots op haar.

Kun je geen blog beginnen over je leven, vraag ik. Het is zó boeiend om te volgen! Ze vindt de vraag wel vleiend, maar ik weet het antwoord al.

En ondertussen maken we maffe foto's van elkaar.

Binnen

Vanwege de Abdijwinkel waar we ons te buiten gaan aan abdijbier, abdijzeep, abdijjam, abdijmuziek en abdijboeken doen we een duinwandeling bij Egmond Binnen en een strandwandeling naar Egmond aan Zee. Surrealistisch met die sneeuw.

Wat is het hier mooi, wat is dit prachtig, wat een heerlijke dag! roepen we zo ongeveer om de minuut. Echt wéér een feestdag, deze vrije woensdag, met als slot vissoep in de laatste strandtent aan het strand.

Venkelsoep

Bij het nieuwe eetregime hoort veel soep. Lobbige gepureerde soep. Ik heb de koelkast vol met groenten en bedenk elke dag een andere soep.Vandaag wordt het venkelsoep. Bijna alle soepen zijn met room, maar ik vind één recept zónder. Bouillon met venkel en een handje krulvermicelli, maar op een liter moet dat mogen. Afmaken met citroen. Alleen zie ik mezelf niet straks in die Siberische duinen een koud soepje eten...

Wollen onderbroek

Vandaag ga ik wandelen in de duinen. Wat zal het er mooi woest en wit zijn! 

Ik wil graag via Egmond Binnen naar de Abdijwinkel om nieuwe abdijparfum en abdijzeepjes te kopen. Die zijn heel lekker en ik krijg er altijd complimentjes over. 'Mmmm! Wat heb jij voor een geurtje?' 'Een abdijgeurtje!' 'Huh?' Maar de abdijkgeurthes zijn bijna op en wanneer kom je nou in Egmond Binnen? Vroeger hadden we nog hun Abdijwinkel aan de NieuweZijds, maar die is sinds twee jaar dicht.

Het zal wel koud zijn in de duinen. In de kast vind ik een lange wollen onderbroek. Ook zo'n ding met geschiedenis.  Het was kerst 1999 dat Ex en Will en ik naar Zuid-Kreta gingen op een individuele kerstwandelreis van Stap Reizen van Henk, via wie we dit jaar naar de Azoren zijn geweest. Het was de vakantie dat het uit ging met Ex omdat er een nieuwe liefde aan haar firmament was gekomen, met wie ze daar te Kreta any moment aan het sms-en en bellen was. Het was er ontzettend koud, zeg maar in alle opzichten. En we wilden de miserie voor Will verzwijgen. Een dieptepuntvakantie. 

Het hotel had alleen maar twee dunne katoenen dekentjes per bed en geen verwarming. Ik had niet eens een pyjama mee. Dus we zijn alle winkeltjes van afgestruind op zoek naar iets warms. Ik vond dit. Ik heb 'm denk ik nooit meer aangehad, maar ook nooit weggedaan. Vandaag is de dag voor die Griekse mannenonderbroek.

Vleugels

Er is een nieuw kindeke geboren in de familie. Zus2 is voor de tweede keer oma. Felix heet hij. Ik wil alles weten, hoe laat ze vertrok uit Den Helder, en toen en toen! Om drie uur 's nachts reed de kersverse aanstaande oma over de duistere A7 naar Amsterdam. Dat zou ze nooit doen, maar als je dochter gaat bevallen, dan krijg je vleugels!

Let's just be glad for the time together

Ik ga niet weer de kou in, maar ik ga weer plaatjes draaien. De plaatjes mijner jeugd. Weer één van mijn eerste lp's. Diana Ross, 'Touch Me In The Morning'. Ik had een heel stom pick-upje daar op die zolderkamer te Groningen, maar wat was ik blij met mijn elpees. Ik had er niet zoveel, eerst, dus die ik had die draaide ze grijs. 

Ze gingen allemaal hartstochtelijk over Liefde en Leed, maar naar Liefde met een grote L had ik toen ik deze plaatjes grijsdraaide alleen nog maar mogen smachten. Misschien dat ze daarom des te indringender binnenkwamen?

Touch me in the morning / Then just walk away
We don't have tomorrow / But we had yesterday
 

 Hey, wasn't it me who said / That nothin' good's gonna last forever
And wasn't it me who said / Let's just be glad for the time together
Must've been hard to tell me / That you've given all you had to give
I can understand your feelin' that way / Ev'rybody's got their life to live...

Complimenten

De diëtiste vindt het erg grappig dat ik in mijn hoofd van haar een strenge straffende moeder maak. Mijn kwellende vraagstuk hoe mijn groenterijke eenpansgerechten in de leefregels passen... Ze voldoen wel aan de criteria koolhydraten/eiwitten, maar passen door de hoeveelheid groente miet op één bord... Wat is nou belangrijker: dat ene bord of die grammen?

Ze moet er een tijdje over nadenken, maar dan vindt ze: als mijn borden uit zoveel groenten bestaan mag ik ook wel twee borden.

Voorts is ze van mening dat ik te streng ben voor mijzelf. Ze is helemaal niet straffend, ik doe het allemaal héél goed. En al was de oogst maar een halve kilo in een week, dat is toch maar mooi twee kilo in een maand. En of de volgende afspraak over twee weken zullen doen? 'Néé', zeg ik, 'één week! Ik doe het allemaal alleen maar voor jou! Volgende week wéér!' Dat mag.

Metro

Fietsen gaat niet. Ik meen dat het handig is, met bus 37 en en metro 51. De kranten staan bol van gemopper over NS, maar niet over GVB tenslotte. Zo hoef ik in elk geval niet in de snijdende ochtendkou de bolide schoon te vegen cq te krabben. Hú! 

Bus 37 komt wonderbaarlijk snel, maar op Amstel blijken er metro's te zijn uitgevallen. De auto was geloof ik toch wel drie keer zo snel gegaan.

Kijk je slank op de bank

Deze week vanaf vandaag op HollandDoc24 een reeks 'Kijk je slank op de Bank.

Nee zeggen

Waarom is het zo moeilijk Nee te zeggen, is de vraag van journaliste Iris Pronk in Trouw dit weekend. Nee tegen je kinderen. Streng zijn. Ik heb er vooral doorheen gescrold, kan het niet echt  navertellen en heb me verbaasd over haar mateloze bewondering  voor ouders die wél streng zijn en wel grenzen stellen. Er zijn voor niet-ouders toch een boel ervaringen die je niet kent. 

Bij mij raakt het plaatje natuurlijk meer aan mijzelf. Niet dat ik hagelslag eet, of dat ik zo tekeer ga als dit kind, maar waarom is diëten zo moeilijk? Nu heb ik mij een week lang ongeveer aan de regels van de dietiste gehouden en ben ik nog geen ons kwijt. Volgens eet ik minstens een derde tot de helft minder, en heb ik een streng verbod op fruitshakes, nootjes en wijn, en toch helpt het niet. Nog niet. Wel voel ik me frisser en energieker, zeg ik ondersteunend tegen mezelf. Dan moet dat voorlopig de winst maar zijn.

En het kind (jongetje/meisje?) op de foto lijkt nogal op de roodharige Isis die ik in augustus bij Marg ontmoette, aan wie ik vroeg: 'Mag ik je oma zijn?' 

Ik ben ook een beetje jaloers op het kind op de foto. Wij mochten vroeger slechts twee theelepeltjes hagelslag. Daar was je boterham niet eens echt mee bedekt. Was ik - streng opgevoed als ik ben - nu beter af dan dit verwende kind?

Hier het hele artikel

Dapper door

Dit plaatje toont de Vecht, Fort aan de Klop met alle bijgebouwen. en rechts bovenin het hoekje het terrein dat nu een nieuwbouwproject bevat. Tegenover het woonwagenkamp. 

We gaan alle droomhuizen nog een keer bij langs (op Funda) en doen alle argumenten nog eens over. De droomhuizen. Sommige ervan zijn inmiddels verhuurd of verkocht, maar de meeste niet. Sommigen zijn in vraagprijs gedaald van 425.000 naar 390.000. Maar dat soort hypotheken komen voor ons als 54-plussers toch uit op een woonlast van tegen de 2000 euro per maand tot je 67e. Het kán wel, nu, maar toch... Wil je dat?

Deze foto is het antwoord, zeg ik. Dit plaatje van Fort aan de Klop laat het zien: dít wordt onze omgeving. De Vecht. Het Fort. Niet de wijk Overvecht. We gaan weer dapper door.

Stukjes

Zus1 is binnenkort 40 jaar getrouwd. Ik meldde al zoiets. Sommige Geschwister zijn bezig met een stukje. Nu vraagt er een om foto's uit de jaren zeventig. Ik vind alleen foto's van het huwelijk zelf en zie dat we toen ook een stukje deden. Ik denk dat Vati de liedjes schreef. Ik maakte er de tekeningen bij.

Deze tekening ging erover dat Zus1 (toen student aan de Christelijke Academie voor Lichamelijke Opvoeding CALO te Arnhem) bij Mutti's oudste zuster Tante Her op kamers had gewoond. Vandaar het sportpak op de tekening. Tante die Zus1 uitwuifde.

Deze foto geeft me nog altijd een raar gevoel. Ik ben de middelste.  We hadden allemaal een nieuwe jurk. Ik had een hele donkerblauwe mooie gebreide jurk met bovenin een roze en een witte streep. Lang en dun was ik en o zo onzeker en verlegen. Wel lief ook.

Nieuwe Diep

Mijn zondagswandeling door de stuifsneeuwstorm om het Nieuwe Diep en en Flevopark. Buurman zegt opgewonden: 'Ze scháátsen', en ik kan het niet geloven. Op de schaatskaarten van het weekend kaarten was geen ijs rond Amsterdam veilig verklaard. Maar inderdaad schaatst er op het Nieuwe Diep één man. Ik kijk maar niet of hij door het ijs zakt.

Fauré

We gaan naar de Engelse Kerk aan het Begijnhof voor een concert van het Amsterdam String Ensemble. Ze spelen twee pianokwartetten, een van Brahms en een van Fauré. Ik kan weinig over ze vinden, geen info, geen filmpjes. 

Het zal wel een gelegenheidsgezelschap zijn van musici die meestal in grote orkesten spelen maar uit liefde voor de muziek in hun vrije tijd nog wat kamermuziek gaan spelen. Als je ze afzonderlijk googelt hebben ze een indrukwekkende staat van dienst. De Duitse Arndt Auhagen (viool), de Noorse Ingerid Kvaale (altviool), de Nederlandse Godfried Hoogeveen op cello en de Amerikaanse Jonathan Wakleson op piano. Práchtig, die concentratie. Ik zit anderhalf uur op het puntje van de kerkbank.

De violist is de jongste van het stel en hij maakt opnamen met een microfoon en met een camera vanaf het orgel, die wie weet duikt toch binnenkort wel een filmpje van ze op. Vooralsnog maar even een geheel andere uitvoering.

 

Bami

Zullen we wat leuks gaan doen, zeggen we, en zo geraken we bij het Indonesisch restaurant Sampurna aan de Bloemenmarkt. Want ik kan niet meer op de naam Cilubang komen, in de Runstraat, wat mijn lievelings-Indonesisch-restaurant was toen ik nog in de Looiersdwarsstraat woonde. Ja, de ouderdom komt met gebreken, en ineens weet je de naam van een voormalig lievelingsrestaurant niet meer. En zaterdagavond was-ie wel altijd vol, dus met min tien graden op de bonnefooi... Hú!

Sampurna is ook goed, heeft een hoog cijfer op Iens, maar er zit een groepen toeristen of collega's samen te eten wat met nogal luide conversaties gepaard gaat. Ik neem gadogado vanwege de vele groenten, Bobby kiest bami voor de bami-experience. Maar voor de èchte bami-experience moet men niet naar de Indonesiër, hoe lekker en verfijnd ook, maar gewoon naar de Chinees. En voor authentiek Indonesisch eten naar eh... en dan weet ik ineens de naam Cilubang weer.

Kunst kijken

Gekocht te Ermelo: Dijkshoorn kijkt kunst door Nico Dijkshoorn. Kunst genieten is een kunst. Hoe meer kunst je kent, hoe meer het genieten is denk ik. Je merkt dat het vaak goed doet als je de echo van andere stijlen en kunstenaars herkent. Teksten bij kunstwerken zijn vaak een bron van satire. Vaak staat er niet meer dan een titel en een jaar dat en een plaats.

Wat aardig is aan rondlopen in een museum dat daar vaak echtparen (in de weg) lopen waarbij de man op docerende toon al zijn weetjes aan zijn vrouw gaat uitleggen. Hij heeft het ook maar net op een blaadje gelezen, maar doet voorkomen alsof hij uit zijn diepe diepe kennis put.

Je kunt ook een audiotour op je hoofd zetten, dan is het een curator die je de weetjes vertelt. Maar het zijn bijna nooit léuke, aanstekelijke teksten.  Bij het Kröller-Müller zijn ze zich daar tenminste van bewust. De teksten zijn toegankelijk, maar het kan nóg leuker, moeten ze gedacht hebben.

Vorig jaar stelde Dijkshoorn voor het Kröller-Müller een audio-rondleiding samen. Hij schreef teksten bij een aantal kunstwerken en sprak die in. In dit Dijkshoorn kijkt kunst staat -  behalve de teksten en afbeeldingen van deze tour - ook een grotere selectie kunstwerken, waar Nico zijn observaties aan toevoegde. Het is bevrijdend om al die associaties en invallen van hem te lezen. En aanstekelijk. Je vrij te voelen om te denken wat je wilt als je naar kunst kijkt. Kunst genieten kan ook zónder al die ballast van weetjes.

Woensdag  maakte ik van elk kunstwerk dat me wat deed een foto met de iPhone. Het leek me leuk om te beschrijven wat het me deed, waarom ik dat kunstwerk gefotografeerd heb. Het verband tussen de dingen ben ik zelf, zal het wel zijn, zoals ook een boek met columns van Remco Campert heet dat ik laatst kocht. Dijkshoorn maakt je kunstervaring wel los. 

Dakkapellen

We hebben eindelijk een soort van prijsindicatie mogen ontvangen van de projectontwikkelaar. Zijn dakkapellen van 2 meter breed kosten 7900 euro. Dat lijkt me wel een beetje veel. Dus duik ik twee uur lang in het thema dakkapellen en maak ik een reader in tweevoud. Regelgeving, vergunningen, mogelijkheden, showrooms... U vraagt, wij draaien.

Ja, maar willen we het wel echt? Willen we samen in één huis. In dit huis? Hoewel ik al lang gezegd heb dat ik wel naar Utrecht zal komen ben ik - bij het idee dat het er echt van zou kunnen komen - ook aan grote smart en twijfel onderhevig: wil ik Amsterdam en mijn verrukkelijke Zeeburgerdijk wel verlaten?

Maar ook ga ik sites bekijken van timmerlieden die leuke kasten maken, daar word ik dan weer heel vrolijk enthousiast van. Alle IKEA-kasten van hier mogen op Marktplaats.

Spoor

Doorgaans doe ik geen Nieuws op m'n blog. Ik zie het wel en ik hoor het wel, maar er is al Nieuws genoeg op de wereld. Wat heeft het voor zin als ik dat ga kopiëren? Maar vandaag lijkt het alsof er in Nederland geen treinen meer kunnen rijden. Rond Utrecht ligt alles weer plat en de Fyra naar Brussel rijdt ook al niet meer. Waar is dit alles misgegaan? Door de marktwerking. De splitsing van NS en Pro Rail. De HSL. Moet ik Bobby nu gaan halen?

Zo is het geworden

Onze vrienden van Wrik/Fier (de ontwerpers) hebben 'm trots online geplaatst. Voor wie het leuk vindt om te zien!

Vernieuwd

Ons vernieuwde vakblad ligt vandaag bij de abonnees, we venten alom uit dat ze hem nu ook  op de iPad kunnen lezen, en ook onze website is vernieuwd en verfrist. Mooi allemaal. Anders, levendiger, dynamischer, vrolijker, eigentijdser, zelfbewuster.

Er komen veel positieve reacties binnen per mail en social media. Heerlijk. Een onze lezers laat met foto op zijn Facebook zien dat hij het nieuwe vakblad op zijn iPad heeft gedownload. Daar word ik nou trots van...

De Dames

We hebben weer Vrouwennetwerk bij Merkelbach en ik ga er steeds meer van genieten. Vandaag is de eerste Algemene Ledenvergadering en het Bestuur heeft er echt werk van gemaakt. Bij alle vraagstukken wordt het Reglement aangehaald. Men moet er af en toe wel een beetje van giechelen. Maar met alle respect. Het gaat over het uitnodigen van Nieuwe Leden. Wie wel en wie niet en waarom dan. Het bestuur kiest. Een van mijn voordrachten mag ook lid worden.

Het tweede deel van het programma is voor de Youngsters. Alle leden hebben een 'jong ding' meegebracht die een paar minuten spreektijd krijgt. Dat is me toch leuk! Energieke zelfbewuste ambitieuze ideeënrijke jonge personages die het een hele eer vinden bij ons te zijn. Mijn protegé doet het heel goed. ik ben trots op haar. De levens- en werkervaren Genootschapsleden krijgen helemaal pep van de Youngsters. Echt leuk!

Er is sprake van een excursie naar Berlijn waar nu negen dames voor ingetekend hebben. Het gaat door als er tien meegaan. Ze zeggen: Lucie Theodora, het hangt nu op jou. 

Het dieet van mij: dat lukt niet helemaal... Zoals ik al zei: het komt door het WERK!

Arte Povera

Het Kröller-Müller Museum is het museum waar ik als studentje kunst heb leren kijken. Ik vond het geweldig daar. Zulke mooie en redelijk toegankelijke moderne kunst, zulke goede teksten om alles uit te leggen, in een kader te plaatsen en te begrijpen, zo'n mooi gebouw, zo'n mooie beeldentuin, zo'n leuke boekwinkel.

Ik ben er minstens twintig jaar niet geweest. Waarom niet? Het is weer helemaal thuiskomen. Er is een grote Van Gogh-tentoonstelling, Van Gogh weer thuis, de vaste collectie is een opeenstapeling van highlights, en de tijdelijke tentoonstellingen zijn wederom verrassend. Altijd iets nieuws en iets tamelijk historisch. 

De moderne tentoonstelling heet 'De Rijkdom van Arte Povera' en bevat werk van de Italiaanse avant garde uit de jaren zeventig. Arte Povera is de naam die eind jaren zestig aan een groep van circa vijftien Italiaanse kunstenaars en hun werk werd gegeven. Acht van hen zijn hier te zien: Giovanni Anselmo, Luciano Fabro, Jannis Kounellis, Mario Merz, Giulio Paolini, Giuseppe Penone, Michelangelo Pistoletto en Gilberto Zorio. 'Povera' staat voor de intentie om zichzelf, hun beeldmateriaal èn de toeschouwer te ontdoen van overbodige ballast in woord en beeld. Volgens mij waren de jaren zeventig vergelijkbaar met nu of met wat er komen gaat.

Hoge Veluwe

Van Ermelo naar het Kröller-Müller blijkt ruim een uur over de Hoge Veluwe. Maar dat is geen straf want het is er prachtig. Het bezoek is veel en veel te kort, dus volgende week week ga ik waarschijnlijk gewoon wéér naar de Hoge Veluwe, maar nóóit meer via Ermelo.

Het is een onwaarschijnlijk sprookje waar ik in rijd. Ik wil niet meer naar Overvecht, ik wil verhuizen naar de Veluwe! Of eerst maar eens een nachtje overnachten in een stom Jagershotel te Otterlo. Wie gaat er mee? 't Is dat ik voor sluitingstijd de hekken van het Nationaal Park bereikt wil hebben dat ik niet uitstap en ga wandelen. O! Volgende week weer! De Veluwe is woest en ledig. Dit is wat ik nodig heb. Eerst woest en ledig en dan kunst. Of andersom. Al naar gelang.

Ermelose Erwtensoep

Het is mijn vrije woensdag. Het idee is eerst uitslapen, kleine taakjes doen en dan naar een museum. Omdat ik graag naar het Kröller-Müller wil denk ik dat ik ook wel even naar Ermelo kan. Om ons eerste nummer naar onze covergirl te brengen. Ermelo ligt tenslotte ook op de Veluwe.

Tegen half een arriveer ik daar. Elise en haar moeder Tine en haar grootmoeder die achterin de boekwinkel woont hebben snert met roggebrood en spek gemaakt. O, help, mijn dieet! Maar het is feest. We eten het bij de open haard op en kletsen elkaar de oren van het hoofd. Is dit vrij of is dit werk? Wat maakt het uit, het is feest.

Otterlo ligt heel ergens anders.

Taart

De momenten die moeilijk zijn. Zeg ik tegen de Diëtiste: 'Maar morgen hebben we champagne en taart, en donderdagnieuwjaarsborrel met mijn vrouwennetwerk, en diner, van vier tot tien, hoe dóe ik dat? Het komt allemaal door mijn WERK!' 'Water drinken, zegt ze. Veel water drinken. En af en toe nippen aan je wijnglas. En: je mag één keer taart per week.'

Dan komt het nieuwe vakblad, de taart, en de champagne, en de speech, en Wrik komt en neemt bonbons mee... Ik sta er standvastig te staan. Een half glaasje champagne, een half stukje gebak.

Sneeuw

Als ze sneeuw beloven dan krijg je het ook. Ik ga maar met de tram naar de acupunctuur aan de Weteringschans. Al dat kleumende geploeg op de fiets, ik kijk de dappere fietsers met een mengeling van bewondering en meewaren na. Mij niet gezien!

Deze foto is genomen op het Weteringcircuit. Straks mag ik vanaf hier met tram 25 naar de Utrechtsebrug voor een droomuitzicht over de Amstel. Amsterdam is altijd mooi, maar met sneeuw? Wauw!

Naar de Diëtiste

De diëtiste heb ik uitgezocht omdat ze zo'n opgewekte website heeft, met aansprekende teksten en illustraties, en omdat haar werkadres precies tussen m'n werk en woning ligt. Help, zeg ik haar, ik kan het niet alleen. Doe mij regels. Zeg wat wel en niet mag. En laat mij elke week terugkomen. Please.

Ik dacht: 'We doen onszelf de Watergraafsmeer, beetje stijl, beter dan de Indische buurt.' Maar haar straat blijkt ook een soort van achterbuurt en ze houdt kantoor in het souterrain van een voormalige inmiddels verpauperde kerk, die dienst doet als buurthuis ofzo.

De diëtiste vraagt me precies te zeggen wat ik eet en wanneer, hoe mijn patroon is. Nu gaan we niet voor een makkelijk afvallen in drie tot zes weken en dan weer terugvallen. Nee, het gaat om voor altijd en ever. Dan gaat ze dat patroon van mij behandelen.

Ik doe veel goed, zegt ze complimenteus, maar wat ik fóut doe is teveel fruit eten. Twee à drie stuks per dag is de regel en tevens maximaal. Maar nu ik dagelijks een par gezonde shakes maak met karnemelk, verse sap daarin een appel en een banaan en een kiwi drink ik - zegt zij eigenlijk - gezonde koppen suiker. Ook die gezonde verse vruchtensappen sappen moet men met mate drinken. Een glas verse jus bevat al gauw 4 sinaasappels en dan krijg je ook suikers voor vier sinaasappels binnen. Dat is te veel.

Er zit veel te veel tijd, vindt ze, tussen mijn lunch en avondeten, dus ik moet tussendoor echt wat doen. Want daarom heb ik 's avonds zo'n honger. Bijvoorbeeld zo'n shake. 

En mijn bord schep ik te vol. Ik mag 's avonds maar één bord, die voor de helft gevuld is met groente, voor een kwart met vlees/vis en voor een kwart met aardappelen / pasta / rijst. Eén keer opscheppen, niet twee. En goed kauwen. En geen wijn. Elke dag hoogstens 1 glas. Of een dag in de week zeven glazen. Ik mag zelf kiezen.

Ze geeft me een dagboekje mee om erin op te schrijven waar ik moeite mee heb.

Sauna in de vorst

Het is al bijna twee maanden geleden dat Bobby vroeg of we naar de sauna zouden. Hij kan daar erg naar snakken. Dat heb ik nooit, snakken naar de sauna. Op de een of andere manier herinner ik me van saunabezoeken vooral de koude douche en het steenkoude afkoelbadje. En het vriest nu! Twee maanden geleden was het de dag dat ik mijn bed niet uitwilde, PAAZ las en mij helemaal identificeerde met de moeilijke hoofdpersoon en gordelroos kreeg. Het heeft al met al best lang geduurd, maar gistermiddag zeg ik opgewekt, bijna huppelend: Ik ben geloof ik hersteld! Vandaar Bobby's vraag: 'Zullen we naar de sauna?'

Ik ben echter ook nog eens een beetje eenkennig qua sauna's en wil eigenlijk alleen naar Sauna Den Ilp. Dat buitenbad in het Twiske met die keiharde waterstralen op je schouders! Mmm. Maar Bobby wil mij graag zíjn sauna laten zien. We zijn al zes jaar samen en nog nooit heb ik zijn sauna gezien. Vooruit dan maar, geef ik toe met hartelijke tegenzin, want er is geen enkel tegenargument te verzinnen, gaan we naar jóuw sauna. Hij meent dat ik altijd tegenstribbel, en dat ik het uiteindelijk best leuk en lekker vind. Wat waar is.

De Utrechtse Sauna Lamar is inderdaad een leuke sauna. Hijligt aan de Jutfase weg, een mag rafelrandgebiedje aan een kanaal de oude uitvalsweg naar Nieuwegein. Leukstukje Utrecht. Er zijn maar weinig mensen, dat is een groot voordeel. Er zijn veel heerlijk zachte oranje banken met veel kussens waar je languit op mag liggen. Er zijn lekkere smoothies, muntthee, salades. O, wat gezond. En op die koude douche en dat ijskoude afkoelbadje na is alles lekker warm.

Zuilen

Kent u die mop van die twee die naar de Dominicuskerk wilden?

In het kader van het exploreren van het Wonen aan de Klop wil ik vandaag graag naar de H. Mis in deze kerk, zie foto. Hij staat in de Utrechtse wijk Zuilen. Deze kerk doet me sterk denken aan de katholieke kerk van Emmen, waar ik nooit in geweest ben, maar die ik als kind van buiten altijd al wild aantrekkelijk vond. Ik rijd er nu al jaren langs, op weg van en naar Bobby. Hij blijkt vlakbij ons Fort aan de Klop, aan de góede kant van de Vecht, zeg maar. Niet in Overvecht dus. 

Op de een of andere manier heb ik bedacht dat deze kerk de Dominicuskerk is en op internet is een levendigheid, moderniteit en wereldsheid rond die kerk te vinden die me aanspreekt. Een meditatiegroepje, een koor, literaire avonden, concerten... En dat op loopafstand van Fort de Klop. Denk ik. Maar dat is niet zo. Nu wreekt zich dat ik Utrecht helemaal niet ken. Want de Palestrinastraat waar de Dominuscuskerk aan staat is helemaal niet in Zuilen maar in de wijk Oog in Al. Deze kerk heet de Jacobuskerk. Hij heeft ook helemaal nog geen dienst om 10 uur, dus keren wij onverrichter zake weerom.

Er is trouwens wel een winkelcentrum in Zuilen, heb ik ontdekt, dicht bij Wonen aan de Klop. Het is geen Amsterdam, nee, maar wel vlakbij huis, zodat ik mij qua leefervaring aan de Klop geheel op Zuilen zou kunnen richten, in plaats van op Winkelcentrum Overvecht. Er is een AH, een Blokker, etcetera. Dat is soort van mooi.

De projectontwikkelaar heeft nog niets laten horen, trouwens.

Stil

Ik lees Doodstil van Jan Mulder. Op een of andere manier is Jan Mulder verkozen om het geschenk van de Maand van de Spiritualiteit te schrijven. Ik snap dat wel uit marketingtechnische overwegingen, want als er iets tegenstrijdig is/lijkt dan zijn het wel spiritualiteit en Jan Mulder. Het lijkt mij dat hij er níet mee heeft. Op tv is hij een bozige lawaaipapegaai die zich over alles en niets opwindt, maar aan de andere kant: hij woont in Oost-Groningen, een landschap met een weidsheid en stilte die zijn weerga niet kent. 

Bij de opening van de Maand op het Museumplein eergisteravond blijkt dat ook wel, toch is het verrassend als begint hij over de stilte die je overvalt als je beseft hoe spruitjes groeien - op een stam - en dat is dan weer een idee/gewaarwording waar stilte-goeroe Tijn Touber niets mee kan.

Het is dus wel even wennen aan dit boek waarin Jan Mulder het fenomeen 'stilte' exploreert, zowel in zijn leven, als in Oost -Groningen, als op internet op sites over spiritualiteit. 'De ene stilte is de andere niet, zelfs wanneer ze uit dezelfde categorie komen: de stilte in de middag en die van 's nachts. De stilte is ondefinieerbaar en bedrieglijk. Een moment denk je dat de stilte van een cirkel groter is dan die van een vierkant en vijf minuten later komt de twijfel: een vierkant is ook wel cool.' 

 

Noord-Oost Groningen, ik ken het een beetje uit de tijd dat ik in Groningen studeerde. Marg komt uit Baflo en Zwager4 uit Thesinge. Zij zijn personen met die tongval en dat karakter. Mijn geboortedorp Emmen (nog net op de gezellige Hondsrug) grenst ten noordoosten ook aan de grote eenzame leegte van de veenkoloniën. Ik ken een paar de dorpen aan de kanalen daar doordat mensen daar enorme huizen hebben voor weinig geld. Het is wel heel heel anders daar dan de randstad, maar niet alleen maar leeg. Eigenheimers, dat wel, die Groningers.In dat licht lees ik het boek van Mulder met groeiend plezier.   

Hij snapt niets van het vertoog van de spirituele bewegingen. Hij doet zijn best, hij heeft zich er immers mee verbonden door dit boekje te schrijven, maar hij ergert zich aan de taal en de platitudes. Ik vraag me ook af wat mensen die in Spiritualiteit geïnteresseerd zijn hierin vinden. Het boek eindigt tenslotte in een hartstochtelijk pleidooi tegen de gigantische windmolenparken die de politiek in Groningen gaat neerzetten. Landschap- en stilteverpestend. Vierkante kilometers met enorm lawaai. De ver-van-mijn-bed-show voor linkse politici als Femke Halsema die in de randstad wonen, verweg van die windmolenparken.Maar goed, ik heb het uiteindelijk geboeid gelezen, en misschien geldt het voor al die andere lezers ook wel.

En ondertussen te Woudsend...

Lees verder op Willy Drie