Soms zit ‘t tegen

We denken: éven de picknicktafel in elkaar zetten, leuk verjaardagscadeau, maar dan past niets. Wat een desillusie. Ik had me zo verheugd. Bobby had zich (en mij) voorgesteld dat hij de boel in 20 minuten in elkaar gedraaid zou hebben. Mooi niet. Wat nu? Er is een leverancier uit Dokkum. Er zit een blaadje met pictogrammen bij die Bobby gehoorzaam opvolgt, maar het lukt niet. Geprobeerd overal foto’s van te maken, maar het valt niet mee de situatie overtuigend in beeld te krijgen. Op de site van de firma staat een instructiefilmpje van 1,5 minuut. Wat word ik daar moedeloos van.

We hebben er een nieuwe buurvrouw bij gekregen, ze zit aan de overkant van ons pad, we hebben echt goed zicht op haar en haar tuin. En zij op ons. Ze heeft een nogal verwaarloosd  huisje en tuin geaccepteerd. Poeh! Karin heet ze. We hebben als buren ook al Lidwien en Johannes. Niels en Linda, Shantie en ???. Sylvia. Het volkstuincomplex is een memoryspel.

Nog meer slepen

De Bayerische Freundin had lief aangeboden dat ze in de kampeerbus ook nog wel even de picknicktafel van mijn huis naar de volkstuin wilde vervoeren, maar dat ga ik toch eerst even zelf in de eigen bolide proberen. Dus first things first: in de vroege ochtend prop ik dat hout achterin. Vooral het tafelblad is tamelijk zwaar. Maar het gaat en ik kan de versnelling en de handrem ook nog bedienen. 

Daar aangekomen blijkt Bobby gisteren nadat het project dakgoot voltooid was ook nog de verrotte teakhouten tafel gedemonteerd te hebben, dus die kan meteen afgevoerd naar de milieustraat. Weg is weg. Beurd is beurd. Het is nog maar half elf en er is al een hele Taak volbracht.

Sidetable

Bij Ikea rondgekeken  voor een sidetable die me geschikt lijkt voor mijn tuinhuisje. Hier kan een tweepits kooktoestelletje op en diverse troepjes eronder.  En ‘s avonds check ik nog even op Marktplaats, en daar vind ik die zelfde sidetable voor eenderde van de nieuwprijs. En wel in Den Haag, op de grens met Scheveningen. Maar hoe moet dat? Die past echt niet in de bolide. 

De Bayerische Freundin geappt, want die heeft een grote kampeerbus, of ze zin heeft in een dagje Den Haag inclusief museumbezoek en strand. En even een tafel/kast van 1.88m lengte halen. Ja, dat wil ze wel. Echt? Echt!

Kom ik ‘m morgen komen halen, meld ik de Haagse dame, die heel blij is want ze is jarig en wil graag een verjaardagsfeestje zónder die sidetable. Ze meldt nog wel dat de sidetable uit elkaar moet en een trap af, o oeps, maar we gaan toch.

De vrouw van wie ik de tafel koop is een geweldig leuke vrouw in een geweldig leuk bovenhuis in een geweldig leuke buurt. Met de bus lukt het ook, ook al is de straat smal, en de tafel /kast tillen we zo de trap af. We eten Flammkuchen op het terras van het Fotomuseum, bezoeken de tentoonstellingen van Alfons Mucha en Mondriaan in het Kunstmuseum, en gaan tenslotte naar de Pier van Scheveningen. Zo hebben we zomaar een topdagje te Den Haag.

Groentebed en dakgoot in wording

Het is Koningsdag, maar die festiviteiten zijn aan mij niet zo besteed. Bobby heeft zin om aan de dakgoot beginnen en vraagt of ik mee wil om zo nodig ondersteuning te bieden. Nou eigenlijk niet, maar vooruit dan. 

Zolang ik niet nodig ben ga ik maar verder met mijn ‘akkertje’ van anderhalve vierkante meter. 

Her en der zie ik dat diverse tuinen houten raamwerken om hun groentebedden hebben. Het ziet er daarmee heel verzorgd en beheerst uit, maar is het nódig, vraag ik me af. Het zijn als je het opzoekt nogal dure krengen. Het belangrijkste van het idee van die bakken is dat je er goede aarde in stort en worteldoek ónder die aarde, zodat het onkruid minder kans krijgt. 

Maar op voorheen mijn moestuinen bij Utrecht Natuurlijk (eerst aan de Klopvaart en later in Oud-Zuilen) deed je de zaadjes en/of plantjes gewoon in de volle grond. Mijn zijn leven lang al moestuinierende zwager in MeckPom doet dat ook altijd in de volle grond. Fanatiekelingen bij Utrecht Natuurlijk gooiden er een laag compost op en door. Ik kocht altijd korrels mest. Hier heb ik zelf twee compostbakken. Ook dat moet ik nog even leren.

Ik haal mijn groenteplantjes het liefst bij een kweker in Harmelen (op vrijdag) of op de plantjesmarkt (op zaterdag), omdat je ze daar per stuk kunt kopen en niet per zes zoals in het Tuincentrum, maar dat kan niet op woensdag. Dus ik naar het nieuwe tuincentrum Steck - voorheen tuincentrum Overvecht - waar ze op Koningsdag open zijn. Daar hebben ze nog niet zoveel groenteplantjes, maar ik scoor toch een courgette en zes bietjesplantjes. Wordt vervolgd. 

De afgelopen jaren ging ik de groenteplantjes steeds eerst een weekje opgekweken op mijn oppottafel voor ik ze in de moestuinbak deed, nu heb ik dat geduld niet en probeer ik het meteen in de volle grond. Zou het blijven staan of zijn hier allemaal dieren die alles opeten?

‘Ik zie groentebedden verschijnen!’ roept Bobby die met zijn dakgoot steeds dichterbij komt. De dakrand is niet wat je noemt recht, dus de goot sluit niet altijd aan. Dat moet wel natuurlijk, anders heb je er niets aan. Dus hij gooit glaasjes water op het dak en checkt of dat water wel in de goot terecht komt. Soms niet en dan moet de beugel weer los en/of verbogen. Het is niet het juiste woord, maar ik vind dat zo schattig. 

Papierwerk

Omdat ik binnenkort 65 word verandert er administratief weer het een en ander. Als werkzoekende boven de 60 kun  je op enig moment ná je WW een kleine IOW-uitkering krijgen. Daar moet je het maar mee zien te redden. Een echte armoedeval. Als je je hypotheek, je zorgpremie, je autoverzekering, je telefoonrekening en je ANWB hebt betaald is het op. Het is mijn eer te na, maar goddank heb ik Bobby achter de hand. 

Vanaf mijn 62e bleek ik recht te hebben op een prepensioentje van een werkgever van weleer die toen nog van plan was mij op enige moment de VUT in te zenden, o die goeie oude tijd, maar dat was toen. Nu pikken ze bij het UWV dat natuurlijk meteen in. Een paar honderd euro per maand. Foetsie. Vonden ze zelf ook heel naar voor mij, zeiden ze toen ik navraag deed, maar daar had de politiek nu eenmaal toe besloten. Vrij stiekem, voegde de UWV-medewerker er ook nog aan toe. Ik besloot toen maar me erbij neer te leggen, je kan er toch niets aan doen.

Nu krijg ik een schrijven van de betreffende pensioenfonds over dat prepensioentje: dat dat stopt op mijn 65e. O jé. Dus ik naar de UWV-site om dat door te geven. De UWV-site loopt al een halfjaar vast, zodat je allemaal dingen niet kunt zoals je sollicitaties doorgeven (verplicht!!) en overleggen met je contactpersoon (mag alleen online). Enfin, nu moet ik ook weer allerlei dingen uploaden die ik niet heb wat ik wel heb weigert die te uploaden. Grr. Dat UWV, daar wil je niet mee te maken hebben. Die beschouwen elke uitkeringsgerechtigde bij voorbaat als een fraudeur. Net als de Belastingdienst. 

Vanochtend moed verzameld en gebeld. Eerst alle nummers waar ze mogelijkerwijs om zouden kunnen vragen op een briefje gezet en dan met de moed der wanhoop. Het eind van het liedje was dat ik maar een brief moest sturen per post met de brieven die ik wel heb. Ze maakt er vast een notitie van..

Van het concert des levens

Eerst gaan we naar Haarlem op bezoek bij een vriendin die eerder deze week belde met het bericht dat ze kanker heeft. Uitgezaaid. Het is een heel mooi leuk fijn bezoek. Heel licht. Ze is tot haar verrassing heel gelukkig met haar leven nu, zoveel liefde vriendschap en goede zorg ze ontvangt. Ze is heel mager maar ze ziet er goed uit. Ze straalt. We zouden een uurtje maar we zijn er wel twee uur. Ze praat veel en levendig. We hebben een plant mee die wel tot november bloeit. Dat is nog eens optimisme. We hopen dat ze nog zolang leeft dat we haar nog een keer kunnen bezoeken.

Eigenlijk zou je na zo’n bezoek wel naar huis willen om de dingen en het leven wat te overpeinzen maar nee, we gaan nog even naar de Hornbach voor het project dakgoot. Bobby heeft er zin in. Ik iets minder, maar ik wil hem niet afremmen natuurlijk. Hij vindt het echt iets voor Koningsdag. Dus wij daar tussen de goten, buizen, verbindingsstukken, en noem maar op. 

De regentonnen van de Hornbach vinden we niet zo mooi, dus daarvoor rijden we nog even door naar Vechtweelde in Maarsseveen. En dan moe maar voldaan naar huis waar een firma uit Dokkum de picknicktafel voor de deur heeft gezet. Mijn verjaarscadeau. Voor de volkstuin. Zo doen ze dat in Dokkum. Het is allemaal een beetje veel van het goede, zeg maar.

Maar eenmaal thuis blijkt Bobby zijn tasje kwijt met daarin zijn beide telefoons en agenda. Niks niet neerploffen op de bank. Waar kan dat gebeurd zijn? Hij heeft een vage notie dat hij dat tasje op de spoiler van de auto heeft gelegd. 

En dan gaat mijn telefoon. Ene Huib, die meldt dat Bobby’s tasje met telefoons is gevonden en nu te Almere is. Huh?

Italiaanse traybake

Als ik geen inspiratie heb om te koken zoek ik een nieuw traybake-recept. Altijd lekker. Deze is eenvoudig met krieltjes, paprika, tomaatjes, rode ui, knoflook, olijven, Italiaanse kruiden. Peper en zout.  En een stukje kabeljauw gewikkeld in pancetta. Dat is spek op zijn Italiaans. Ik krijg alleen die plakjes nooit goed van elkaar. Volgens mij kun je net zo goed gewoon ontbijtspek nemen. De krieltjes kook ik tegenwoordig even voor, terwijl de oven aan het voorverwarmen is. Het geheel gaat 30 minuten in de oven. Dan is het spek verrukkelijk knapperig. 

Recept:

https://www.culinea.nl/recepten/traybake-italiaanse-kabeljauw/

De Stadsecoloog

Ik heb een interview met de Stadsecoloog over de dieren in het Park. Het is een enorm park waar ook wel plek is voor dieren, zonder dat die meteen lastig gevallen worden door mensen en honden en katten. Erg trots is hij op de Steenuil en de Bever in het park. En het ging ook over de vraag waarom er bijna geen verlichting is in het Park.  Dat interview had hij per e-mail gewild, want zijn agenda is zo vol dat hij geen uur kon vrijmaken. Weken geleden al. Geduld is een schone zaak. 

En dan moest er nog een foto. Daar had hij ook al geen plekje voor in zijn agenda. Half mei pas. Kan anders niet een collega of een familielid een foto van je maken, smeekte ik, maar nee, dat kon ook niet. Enfin. Vanochtend was het eindelijk zo ver en toen regende het. We hebben gewandeld door de Buitenhof op zoek naar zo wild mogelijke stukjes. Nu is hij zo blij met de foto’s dat hij ze voor zijn social media gaat gebruiken.

Laatst heb ik mijn LinkedIn weer eens bijgewerkt. Nu staat er ‘Online Content en Communicatie Máximapark’. Daarvoor had ik er ‘Storytelling’ staan. Ook zo hedendaagse term. Journalistiek is haast een ouderwets woord. Ja dit is een mooi werk waar ik trots op ben.

Schola Davidica

Het is een mooie zondagse traditie in Utrecht: de vespers. De Choral Even Songs. Je hebt ze eens per maand in de Janskerk, 17u, uitgevoerd door de Schola Davidica, twee keer per maand in de Nicolaikerk, ook om 17u, en elke zondag en woensdag om 19u in de Domkerk. Dit hebben we (mede door de Corona) al ruim twee jaar niet mee gemaakt. Dit in de Janskerk is hoog niveau koormuziek in de Anglicaanse traditie. Omdat het de zondag na Pasen is is het programma gevuld met jubel. Het is allemaal knap en mooi maar ook wel een beetje heel erg luid. Het tekstboekje zegt dat de Choral Even Song  bedoeld  is even om stil te worden in alle gewoel van de stad en het leven. Misschien hadden we achterin moeten gaan zitten.

Het kleed

Het tapijt van tante Mies staat al twee weken opgerold in ons schuurtje thuis. Het is loodzwaar, maar samen krijgen we hem in de bolide gesleurd. Onze bolide is echt niet handig als je spullen van a naar b moet verplaatsen. Maar het lukt. 

Op dit vloerkleed is de kleurstelling van het interieur geïnspireerd. Ik vind het bijzonder geestig, al zeg ik het zelf. Nu nog meubeltjes.

Sveta Helena

Twee schilderijtjes maak ik van deze icoon, één ingezoomd en één op afstand. Deze kleine beetje slordige doorgelopen is op de een of andere manier charmanter dan de ingezoomde uitgewerkte. Zij is de Heilige Helena.

Dat komt zo; ik ben begonnen met die tuin en het huisje vanuit de behoefte aan een kapelletje, en aan een atelier. En plek waar ik niets hoef dan te zijn. Dat is de droom. Dat is natuurlijk een droom en een misvatting, want een tuin is werk. Veel werk. De creativiteit daar is niet het tekenen, merk ik, maar het realiseren van de tuin en het huisje. 

Maar toch. Toen ik gisteren door mijn honderden tekeningen begon te bladeren om een idee te krijgen welke ik zou kunnen inlijsten voor daar (wat krijgt de nadruk? het kapelletje of het idee Galerie?) kwamen de momenten dat ik iconen van heiligen ging (na)tekenen weer boven drijven. Ik deed dat doorgaans tijdens kloosterretraites en ik werd er heel gelukkig van. Byzantijnse heiligen vind ik leuker dan katholieke heiligen. Meer vrouwen en meer tooi. De vrouwelijke heiligen die ik uitzoek hebben uitzinnige tooi en zijn vaak koninginnen. Zo ook deze Helena die de moeder was van de Romeinse keizer Constantijn. Toch een stuk opwekkender heiligen dan de gebruikelijke mannen met baarden.

Misschien kan ik uiteindelijk een catalogusje maken van de werken die er hangen.

Het levensverhaal van Sveta Helena:

https://20geboden.deds.nl/holy_father/Silvester_1/helena_augusta_moeder_van_consta.htm

PS
Ik ontdek dat ik St Helena ook als eens eerder heb gedaan, in 2016:

Ontginning

De plank waar ik een paar weken geleden doorheen was gezakt hebben we verwijderd. Die rotte  plank zat achter in een hoekje. Op ons verzoek komt Buch van het bestuur even kijken. Bobby had gehoopt dat hij hem richting enige compensatie kon redeneren, maar nee. Ik had dat twee weken geleden ook al geprobeerd en had toen al nul op het rekest gekregen. Wankele huisjes is part of the game. 

Enfin, Bobby en Buch bespreken nu - als mannen onder elkaar - wat we zouden kunnen doen. Preventief tegen het vocht onder het huisje moet er een dakgoot en een regenton, die ontbreken aan één kant het het huisje, dus dat is meteen weer een nieuw project. En de verrotte balk onder het verrotte vloerdeel moet vervangen, Buch biedt aan dat hij Bobby wel wil helpen. Dat is mooi. In de verenigingsschuur heeft hij nog wel zo’n dragende balk en ook nog wel zo’n vloerdeel. 

Verder maakt Bobby de scharnieren en de sloten van de tuindeuren af, zodat alles nu soepel open en dicht gaat. Het genoegen van deuren die soepel open en dichtgaan.

Ik op mijn beurt ga alle pastinaakwit nog één keer overschilderen, want het dekt net niet en dat zal altijd ergeren. Daarna ga ik mijn nieuwe vierkante meter ‘akkertje’ nog een keer omspitten en van grove wortels en andere resten ontdoen, en nog wat groter maken. ‘Ben je je land aan het ontginnen?’ vraagt een buurman. Inderdaad, ontginnen? dat is het woord.

Ik ben mijn telefoon vergeten en kan helaas geen foto maken van de voortgang. 

Lijstjes

Bij Hornbach is de ene lijstenmaker ziek en de andere is met vakantie. Nu is er tot 2 mei geen lijstenmaker. Dat is pech. Ik ben er juist aan toe om een begin te maken met de inlijstingen voor in mijn tuinhuisje. Deze twee (Clara van Assisi en Franciscus van Assisi) maakte ik rond 2014 tijdens een retraite aan een klooster, ik denk dat het de Adelbertabdij was in Egmond. Daar hebben ze in de bibliotheek mooie kleurige prentenboeken over religieuze kunst. Ik werkte op mooi geprinte bloknootjes uit de hobbywinkel Pipoos. Tot mijn spijt verkopen ze deze blokjes al jaren niet meer. 

Bidprentjes. Met zo’n roodgouden lijstje eromheen krijgen ze echt sfeer en cachet. 

Vierkante meter

De nieuwe Corrie van het koor heeft ook een moestuin, ergens in Utrecht Oost. Een klein lapje grond zonder huisje, alleen een tuingereedschapskist. Natuurlijk vragen de cafégangers me elke week hoe het met mijn tuin gaat, maar deze week zie ik het allemaal even niet meer zitten. De nieuwe Corrie doet mij graag allemaal  adviezen aan de hand. Soms word ik daar een beetje kribbig van, maar vandaag luister ik. Het is heel lief en wijs en nuttig.

Een tip pik ik zelfs op. Ik sprak mijn zorgen uit dat de tuin nu al een wildernis is en dat ik niet weet waar te beginnen, en toen adviseerde zij om eerst maar eens één vierkante meter schoon te spitten en daar met de moestuin te beginnen. Ze noemt een aardig BBC-programma ‘Gardeners World’ met handzame tips voor de beginnende moestuinierder. Ze zegt dat veel beginners niet durven te snoeien, dus dat ik de appelboom al gesnoeid heb vindt ze uitermate stoer. 

Dus vandaag begin ik met spitten achter het huisje. Er staan allemaal blauwe en paarse bloemetjes en omdat ik niet weet wat wat is voelt alles wat ik eruit schep als enorme heiligschennis. Het is loodzware klei. Ik heb mijn determineer-app in de aanslag. De blauwe bloemetjes zijn vergeet-mij-nietjes en de paarse heten longkruid. Die staan overal dus die mogen wel uit die vierkante meter. In een mum van tijd zitten de compostbakken weer mudjevol. Er staan op en rond die vierkante meter ook drie struikjes die ‘mansbloed’ heten en later dit jaar heel leuk geel gaan bloeien. Misschien kan ik wat overplanten, daar of naar de thuistuin.

Bobby houdt zich onderwijl bezig met de plank waar we doorheen gezakt zijn, met inmiddels een enorm gat. En nu? Dat stellen we nog even uit. Tot mijn verrassing is hij heel complimenteus over mijn schilderwerk. Alleen op de anderhalve wand met board dekt de verf niet. Die mag nog een keer over. En hij hangt de rest van de bamboe gordijntjes op. Het maakt het allemaal alweer een stukje huiselijker. En van buiten ziet het er nu een tikje bewoonder uit.

Ik heb ook nog akelei, een Japanse kers en een stuk heg van vier seringen gedetermineerd.

Amsterdamse Bos

Ik wil naar het Amsterdamse Bos. Af en toe heb ik dat, dan wil ik naar het Amsterdamse Bos, liefst vanaf Bovenkerk. Zou er nog een kans zijn dat de Bloesemtuin nog bloeit? Of is dat al voorbij? De Japanse kers in de Beatrixlaan achter ons bloeit nog wel. Er is weer van alles veranderd. Ik parkeer er altijd bij een soort pannenkoekenrestaurant, maar ik word ineens een heel eind omgeleid wegens een nieuw aangelegde bussluis. Achteraf had ik wel mijn oude route kunnen nemen want de bussluis is precies bij het restaurant, en je kunt er nog steeds van beide kanten komen.

Het Amsterdamse Bos is zo heerlijk. Al bijna een eeuw oud. Veel bomen met geschiedenis. En daar bij Bovenkerk zijn veel poelen in het bos. Duister water. Wandelaars met honden. De bloesemtuin is helaas al uitgebloeid. Er zitten nog wel wat groepjes mensen onder de bomen maar die zijn denk ik ook een week te laat.

Oom en tante, vertel eens!

Bobby’s oudste Nichtje komt eten. Ze is ook al weer 31 jaar. Voor haar vak doet ze goede werken in (de buurt van) oorlogsgebieden. Woonde en werkte jaren in Erbil in Irak bij een Italiaanse hulporganisatie om onderwijsprojecten op te zetten en nu gaat ze binnenkort werken bij het Duitse Rode Kruis in Oekraïne. 

Het bezoek is heel genoeglijk en gezellig. Het is wel duidelijk dat zij ons heel oud vindt. Haar ouders, die ze duidelijk ook heel oud vindt, zijn nog jonger dan wij. Op een gegeven moment vraagt ze hoe Bobby en ik elkaar hebben leren kennen. Die vraagt stelt bijna niemand. We hebben er ook niet echt een duidelijk eenduidig verhaal over. Maar met horten en stoten en giechelend komen we er wel zo’n beetje uit. Terwijl wij haar naar de bushalte begeleiden zegt ze dat ze het zo leuk vindt dat ze het gevraagd heeft. Dat vraag je aan jongere mensen, zegt ze, niet aan oudere mensen. 

Blauw-wit

Deze Tweede Paasdag wil ik graag weer verder met het huisje. Nu is het zaak de bovenste helft van de wanden te witten en dus het nachtblauw van de balken de lambrisering en het donkerrood om te ramen af te plakken. De wanden bestaan deels uit schrootjes, deels uit board, deels uit losgeschoten latjes, deels uit pur. Een rommeltje. En dan is het ook nog eens vies geelbeige. 

Kijk, als je het gedegen zou aanpakken dan zou je alle wandjes eraf trekken en nieuwe timmeren. Dat hebben de vorige bewoners al niet gedaan en wij gaan dat ook niet doen. Voorlopig. Gewoon oplappen. Bobby maakt zich zeer verdienstelijk door plankjes en latjes die uitsteken weer vast te spijkeren en grote kieren vol te kitten. En dan doe ik overal pastinaakwitte grondverf op en daarna matte lak. Het knapt er na de eerste laag al enorm van op. 

Bij de buren zijn ze gezellig met het hele gezin en opa en oma op de tuin. Er wordt her en der ook gebarbecued. Maar erg druk is het niet. En last heb ik er ook niet van. 

Familiegeschiedenis

Gelezen: De vrouw die zegt dat ze mijn moeder is door Judith Uyterlinde. Verpletterend familieverhaal. De schrijfster vertelt over de adoptie van haar eerste dochter en de reconstructie van haar eigen ingewikkelde familiegeschiedenis. Haar moeder is de dochter van een Joodse vrouw die in Auschwitz is omgekomen, zelf is ze eerst opgevoed met haar broertje bij haar opa en oma van vaderszijde en toen haar niet-joodse vader na de oorlog zelf ook uit een kamp terugkwam is hij met een andere Joodse vrouw getrouwd. Daar is Judith toen ook komen wonen en die vrouw beschouwde ze als haar moeder. 

Het is heel veel, al die families en overledenen en overlevenden. 

Aan het eind van het boek gaat ze met haar man hun dochtertje halen in Guatemala, en wil ze zoveel mogelijk foto’s maken van de mensen die bij de geboorte betrokken waren: verloskundige, arts, de directrice weeshuis annex adoptiebureau, de moeder ook, wat heel pijnlijk is want die heeft haar kindje alleen uit pure armoede afgestaan ter adoptie. 

De schrijfster heb ik decennia geleden wel ontmoet. Eerst was ze redacteur bij uitgeverij de Wereldbibliotheek en later bij Meulenhoff. Ooit toen ik meewerkte aan de Feminist Book Fair in 1992 was zij daar ergens ook bij betrokken. Misschien wel met de schrijfster Isabel Allende die daar toen was? Ik herinner het me allemaal maar heel vaag. Ze was heel prettig en aardig en toeschietelijk. Dat kon je niet van zoveel zeggen. Toen Nederland en Vlaanderen in 2015 gastland waren bij de Frankfurter Buchmesse was zij coördinator van het literaire programma.

Paasdag

Eerste Paasdag. Geen plannen. In de tuin in de zon zitten lezen. Fietstochtje naar IJsselstein., 17 km vanaf ons. Bobby die al driekwart leven in Utrecht woont kent IJsselstein in het geheel niet en is ook verrukt. Zo dichtbij maar zo’n totaal ander universum dan de stad Utrecht. 

Prachtige groene natuur. 

We eindigen de fietstocht bij Nol en Erni in de voortuin in de avondzon Zij wonen onder de Daphne Schippers-fietsbrug over het Amsterdam-Rijnkanaal.  We krijgen een petje op tegen het middagzonlicht. 

Een vrije zondag zonder plannen zoals je je een vrije zondag zonder plannen wilt. 

Witlof met avocado en serranoham

Weer een heerlijk koolhydraatarm ovengerecht met witlof. Niet vegetarisch. Het is wel een beetje ingewikkeld. Je moet eerst witlof bakken, dan op een halve witlofstronk een plakje avocado leggen, daarop een plakje kaas met pesto erop. Dan dit alles in een plakje serranoham wikkelen. En daar dan een lik crème fraiche op. Dat moet dan 30 à 40 minuten in de oven. Je verzint het niet. En lékker!

Voor Bobby doe ik er nog wat krieltjes bij, en voor mijzelf wat wortelpatatjes. Die zijn ook erg lekker.

Recepten:

https://ketoenzo.nl/gezondheid/lchf/witlof-met-avocado-en-serranoham/

https://beaufood.nl/ovengebakken-wortel-frietjes-met-pesto-mayo/

Kers

Ik heb weer een bloesem - en dus een boom - in m’n volkstuin weten te determineren: een kersenboom. Nu heb ik een appelboom, een Amerikaans krentenboompje, een vlier, twee vlinderstruiken en een kersenboom onderscheiden.

Ik ben er om de blauwe balken af te lakken. Dan kan ik na de Pasen door met het pastinaakwit. 

Het is wel grappig dat ik droomde van een kapelletje om te contempleren en te ZIJN, en dat de tuin nu een plek blijkt om te werken. Maar dat hoort bij een kloosterlijk bestaan: bid en werk. Ora et labora. En het werken vind ik al niet zo erg meer. 

Naar de Schouwburg

Met Leen naar de Stadsschouwburg alhier, naar een voorstelling van het Zuidelijk Toneel uit Tilburg over Satre en De Beauvoir. Ze had - maanden geleden alweer - een juichende recensies gelezen in de Volkskrant. Meer dan anderhalf uur twee hele goeie Vlaamse acteurs:  Frank Focketyn en Sien Eggers, beiden heten komische grootheden te zijn. Theatermaker en filosoof Stefaan Van Brabandt schreef de filosofische dialoog.

In dit stuk praten de twee genoeglijk een cafétafeltje over hun leven, als twee geliefden die niet uitgepraat raken, deels gelijk oplopend met hun levensverhaal, deels elkaar tegensprekend. Het is (auto)biografisch, filosofisch, relationeel, maatschappelijk, politiek. Hoe leef je je leven? Wat is vrijheid? Voor hen was totale openheid tegenover elkaar en schrijven over het leven de manier om zichzelf te zijn. Het is heel onderhoudend en nooit saai, maar wel heel veel tekst en heel statisch om naar te kijken.

Recensie in de Theaterkrant:

- https://www.theaterkrant.nl/recensie/sartre-de-beauvoir/het-zuidelijk-toneel/

Naar Auntie

Weer eens mee naar Auntie in Rotterdam. Daar ben ik al een tijd niet geweest. Meestal gaat Bobby eens in de 14v dagen op donderdagen rond drie uur half vier, en dan is altijd net het dansen voorbij. Nu gaan we een uur eerder, ook om het dansen mee te maken. Auntie kent me niet meer. Ze zegt 'U' tegen me en vraagt: 'Wie bent u? Bent u een bekende van Bobby?'

Het dansen is in het Grand Café. Er is een dansvloer vrij gemaakt en daar zitten de danslustige bewoners in een grote kring omheen. En dááromheen zitten de bewoners en hun familieleden die dat dansen en de sixties-muziek wel onderhoudend vinden, maar die niet van zins zijn mee te doen. In die buitenring zitten ook wij met Auntie. 

Het is allemaal even hartverwarmend en hartverscheurend. Er is een activiteitenbegeleidster of drie, en wat vrijwilligsters, schat ik in, die met allemaal gaan dansen. Heel toegewijd. Allemaal wachten ze geduldig tot ze gevraagd worden, niemand gaat uit zichzelf dansen. En zo blij. Enerzijds die verweesde Alzheimer-uitdrukking, anderzijds het plezier van de muziek. Je ziet dat de bewoners heel veel aan dat dansen en de muziek beleven. Auntie ook, ze zingt gezellig mee. ‘Meisjes met rode haren’ van Arne Jansen, om er maar een te noemen. 

Er zijn ook echtparen waarvan de ene partner nog helder van geest is en de andere helemaal van het padje. De gezonde zingt de liefdesliedjes mee en de Alzheimer patiënt kijkt niet op of om. Ach. Dat is het hartverscheurende gedeelte.

Auntie is niet zo lekker en wil weer naar bed. Ze vindt het de hele middag erg dat ze me vergeten was en blijft herhalen hoe lief ze me vindt en hoe veel ze van me houdt.

Stap voor stap

Het is leuk en leerzaam dat ik de hysterie die ik in mijn lijf voel over het klussen in het huisje te lijf kan als ik alles heel langzaam en stap voor stap doe. Het werk in piepkleine segmentjes knippen, en die geduldig na elkaar uitvoeren. Geen haast, geen deadlines. Vandaag ga ik de nachtblauw gegrondverfde balken en ‘lambrisering’ dun afschuren en vervolgens weer ontvetten met water met ammoniak. En dan hopelijk morgen het nachtblauw aflakken. Vandaag was het anderhalf uur werk, morgen wel weer vier uur denk ik. En dan volgende week de wanden pastinaakwit.

En in de tuin knip ik voorlopig weg wat me in de weg zit. Verder doe ik even niks.

Qua proviand doe ik het voorlopig met een fles Spa en glutenvrije notenrepen, voor de dorst en mogelijke hongerklop. Ik ziet het al helemaal voor me: met straks dat grote veel te weelderige Perzische tapijt van Haagse tante Mies op de vloer. 

Een picknicktafel om aan te tekenen en te eten en voor mogelijke gasten, een speakertje voor zachte muziek voor als ik er alleen maar wil zijn, wat ingelijste tekeningen aan de wand. Misschien een ‘keukenkastje’, een tafel, een kastje voor de tekenspullen, een hangmat, maar ik hoef geloof ik geen ingerichte bungalow.

Iemand zei vorige week dat het heel wijs is om het zo in slow motion te doen. Dat je dan heel goed voelt waar je wel en niet energie en geld aan wilt uitgeven. En dat de minieme opknapbeurt die ik nu doe misschien wel genoeg is. 

Puzzled

De kinderen van Zus1 hebben iets leuks bedacht voor hun moeders verjaardag. Ze kon het begin dit jaar niet groot vieren en ze had bedacht dat ze haar verjaardagsfeest ging opsplitsen in kleinschalige feestjes bij de gasten thuis. En de kinderen stuurden vervolgens de gasten een puzzelstukje: of ze daar een foto op wilden plakken, zodat Zus1 straks een grote puzzel heeft met al haar familie en vrienden bijeen gepuzzeld. 

Wat een leuk idee, maar dat met die puzzelstukjes stel ik steeds uit. Kan niet bedenken hoe dit aan te vliegen. 

Gelukkig had ik Bobby twee jaar geleden geleerd selfies van ons te maken. Hij heeft langere armen dan ik en kan dan een beetje verder weg een foto maken. (‘Neem dan een selfie-stick!’ zegt Zus4.) Maar dit terzijde. Gelukkig hebben enige Geschwister een stellenfoto van ons gemaakt. En we hadden nog een soort van trouwfoto met lila achtergrond. Welke gaat het worden? 

De klemmende deuren

Een dingetje bij het huisje is dat één deur zó klemt dat ie niet open of dicht wil. Het is één van de vele dingetjes. Dit is het taakje van de dag. Die deur moet uit de scharnieren getild en er weer in. Met schuren en schaven probeert Bobby het klemmen op te heffen, maar steeds is er weer een nieuw probleem. Het in- en uittillen van de deur uit de scharnieren valt ook niet mee. Zo’n deur is loodzwaar en dan voel ik mijn ooit gebroken pols weer. Au. Te zwaar. Ondertussen ben ik diep dankbaar dat hij dit doet, zo’n klusje van niets dat úren tijd kost. Zelf doe ik tussen het in- en uittillen uit de scharnieren de laatste dode takken snoeien en klein knippen. En determineren. 

Als Bobby klaar is met de deur ga ik nog een eindje schilderen. Kan de deur echt goed dicht nu? had ik nog een paar keer gevraagd. Dat bleek niet accuraat geformuleerd. Maar ik bedoelde: Kan de deur nog goed op slot, want die sloten steken ook nogal nauw. Dus als je millimeters van een deur af gaat schaven kan er maar zo weer een nieuw probleem optreden. En ja hoor: als ik weg wil krijg ik de deur van het huisje niet meer op slot. 

Appels

Het appelboompje in ons ‘thuistuintje’ staat er nu zeven jaar, en het wil maar niet tot wasdom komen. Het blijft maar dun en ielig. De pruimenboom groeit wel, de stam wordt elk jaar dikker. Toch hebben we elk jaar hoop dat het goed komt met het schriele appelboompje. Nu bijvoorbeeld bloeit-ie als een gek.

CoronaMelder

De ‘CoronaMelder’ staat al heel lang op mijn telefoon, sinds juni 2020 geloof ik, maar ik heb er nooit iets van gemerkt. Nooit een melding gehad. Tot nu: op zaterdag 2 april zou ik langer dan 15 minuten bij iemand met Corona in de buurt zijn geweest. Huh? Toen was ik in Duitsland in Niederkassel, in het hotel en we maakten een mooie lange wandeling over de Wanner Heide. Is die CoronaMelder internationaal? (Ja, sinds november 2021).  Enfin, ik doe maar gauw een zelftest en die is negatief. Dan app ik Will dat ik deze melding heb gehad en zij is ook negatief. Een stormpje in een glas water.

Nachtblauw

De zon schijnt eindelijk weer dus ik ga naar de tuin. Vorige week had ik al donkerblauwe grondverf gekocht. De balken en de ‘lambrisering’ zijn viesgroen en die worden blauw. 

Ik weet dat ik altijd knoei met verven en nu ik balken moet verven boven mijn hoofd is het helemaal erg. Ik zit er helemaal onder, niet alleen mijn handen maar ook mijn gezicht. Ik hoop maar dat niemand me ziet maar nee hoor, daar is al een buurvrouw op de tuin die in klaterend gelach uitbarst. Ik klaterlach maar wat mee.

Ik ben heel blij op de tuin. Kwinkelerende vogeltjes. Ik aan het verven. Ik onder de verf. Een lachende buurvrouw. Allemaal goed.

Park

Ik ga op interview bij de Penningmeester van de Stichting Vrienden van het Park, die zich jarenlang beijverd heeft voor een Werkschuur voor de vrijwilligers. Want de gemeente heeft niet genoeg geld om het Park tot in de puntjes te beheren en dus zijn er wat handenvol gepensioneerde vrijwilligers die dat op donderdagen doen. De Krasse Karren. (Op de volkstuin heb je ook zulke mannen, daar noemen ze zich de Bikkels.) Deze mannen kunnen natuurlijk niet zonder Werkschuur waarin al hun apparaten en gereedschap. Na veel gedoe is die Werkschuur er nu. Eindelijk. Eind van de maand is de officiële opening. 

Twintig jaar geleden was het Park er nog niet en was het tuinbouwgebied. Het Westland-van-Utrecht, zegt de Penningmeester. Zijn vader was fruitteler. Als ik klaar ben met het interview fiets ik langs hun huis en zie ik er stokoude fruitbomen. Dus fiets ik weer terug naar de schuur en vraag aan de Penningmeester of hij ook nog even met zijn vaders fruitbomen op de foto wil.

Het grondje waar de werkschuur op staat is arme grond, vertelt hij, want hier stond een bonsaikwekerij, de grootste bonsaikwekerij van Nederland. De firma Lodder. Meneer Lodder was met een Japanse getrouwd en zo was dat gekomen. Maar bonsaibompjes worden niet op de koude grond gekweekt. En daarom was de grond zo arm. Het bos wil daar niet groeien. 

Veel van deze tuinderijen zijn uitgekocht en naar Harmelen verhuisd, zo ook de firma Lodder. En ik ga altijd al groenteplantjes halen bij een kas in Harmelen. 

Leuk om zo stukjes geschiedenis op te tekenen. We hebben het over het gebied tussen Vleuten en De Meern, nu is dat Utrecht, Leidsche Rijn en Máximapark. 

Adoramus Te

Nieuwe muziek: 'Adoramus Te' van Orlando di Lasso. Er staan diverse versies op YouTube, maar die singen niet wat er op mijn papier staat. Wel deze dame Elyse Anne Kakacek die het in haar eentje heeft opgenomen in mei 2020, toen iedereen in lockdown als een gek thuis ging zingen en opnemen. Ze zingt goed, maar het is toch gek als je drie keer dezelfde stem hoort. Drie verschillende stemmen is boeiender.

Vergeetachtigheid

Iemand in mijn omgeving, een manspersoon van ongeveer 59 jaar en nog volop in het werkende leven, kreeg ineens veel last van vergeetachtigheid. Onder anderen kon hij niet goed Exell-sheets meer lezen. Omdat zijn vorig jaar  overleden moeder aan ernstige dementie had geleden ging hij de medische molen in met hersenonderzoeken. Uiteindelijk konden de dokters niets vinden dat op een medisch probleem leek, ze concludeerden overbelasting. Nu moet hij minder werken, meer ontspannen en vriendelijker voor zijzelf zijn. Hij heeft nu een coach en het advies De geheugenfabriek van de psycholoog Douwe Draaisma te gaan lezen. Ik heb het bij de bieb geleend. Het gaat over de ouderdom, herinneringen, memoires, reminiscenties, etcetera. De ‘ouderdom’ is bij veel mensen de langste periode van hun leven: als je denk dat die bij een jaar of zestig begint. Zestigets en zeventigers zijn tegenwoordig vaak een vitale groep die veel reizen, fietsen, cultuur genieten. Een marktsegment.

Omdat ik zelf ook nogal kan lijden aan vergeetachtigheid - en met mij velen van mijn vriendinnen en vrienden - heb ik het boek bij de bibliotheek gereserveerd. Voortdurend dingen kwijt zijn (vooral sleutels en telefoon), dingen die je je voorneemt vergeten, namen kwijt zijn en niet op woorden kunnen komen. 

Het is volgens Draaisma niet een voorportaal van dementie, het is gewoon vergeetachtigheid. Jongeren rapporteren het probleem ook. Vitaminepreparaten en voedingssupplementen helpen niet, evenmin geheugentrainingen. Dat is een markt die is ontstaan waar veel te verdienen valt. Wel geruststellend dit boek. It is what it is.

Weer krullen

4 mei vorig jaar was de laatste keer dat ze me krullen had gezet. Staat in het kaartenbakje van de kapper. Het is de hoogste tijd, ik ziet er echt een beetje slodderig uit. Voddig.

Het kost 3 uur tijd om mij weer krullen in te zetten, want met mijn langere haar is het veel meer werk, maar het is weer een groot genoegen bij de kapsalon te zijn. Al die mensen die passeren. Een stokoude dame laat haar haar prachtig toeperen maar als ze klaar is steken er stormen en hagelbuien op. Het houdt niet op. Dan brengt de kapper haar maar even naar huis. Een andere mevrouw is halfzijds verlamd, hersenbloeding ofzo, maar ze kom toch zelf met de scootmobiel en waggelend. Want als je haar maar goed zit. Dat geldt natuurlijk voor ieder van onszelf. Er komt een stokoud echtpaar met een kleindochter die bijna niets meer weten. ‘U bent vorige week nog geknipt’, zeggen ze tegen de ongekamde meneer. 

 

Het Poolse maisje en ik stralen allebei als mijn haar klaar is, en thuis Bobby ook. De coupe Wouke Scherrenburg had ook een charme, maar dit is meer ik, met die krullen. ‘Jonger’, oordeelt Zus3 die ik tref op de vierde verjaardag van haar vierde kleindochter. 

Devi

Het is alweer bijna twee weken dat Bobby en ik ons ‘s avonds ontspannen met de Netflix-serie Never Have I Ever over het Indiaas-Amerikaanse pubermeisje Devi. Heel erg geestig. Ze is begaafd maar ook een beetje gek. Ze is haar vader verloren en heeft daarna maanden niet kunnen lopen en in een rolstoel gezeten, maar nu loopt ze weer. Devi heeft twee beste vriendinnen, een Afro-Amerikaanse lesbische nerd en een Chinese actrice. Ze is dol op Paxton, de hunk van de school, en ze heeft een sterke competitie met Ben, de knapste jongen van de klas. En dan die Indiase moeder, dermatoloog, en de knappe nicht Kamela die bij het inwoont en die traditioneel uitgehuwelijkt moet worden. Het is een geestige en aandoenlijke mix van gemengde gevoelens, uitbarstingen.

We zijn helemaal dol op Devi en kunnen niet wachten tot het tijd is voor de volgende aflevering. Bij wijze van welkome afleiding van het dagelijks Journaal met weer nieuw schokkend nieuws uit Oekraïense, van de debatten met minister Hugo de Jonge, en een onthullende documentaire over de evacuatie van Nederlanders uit Afghanistan afgelopen augustus.

Voorinspectie

Met schoonzusje ga ik mee naar Den Haag naar Tante Mies die 95 wordt. Vooraf gaan we naar voorheen haar woning voor de ‘voorinspectie’, dat wil zeggen: iemand van de woningbouw komt vertellen hoe het huis over drie weken leeg opgeleverd moet worden. Wat er uit moet. Eigenlijk alles. Weer zo’n ontmanteld huis. Vol met spulletjes waar ze van hield en die nu in het beste geval naar een kringloop gaan maar waarschijnlijk zelfs dat niet halen. Alles is nu troep. Weg ermee. Au.

Haar verjaardag is heel belangrijk voor haar. Ze heeft een mooi jasje en bloesje aan vanwege haar verjaardag, en wij hebben slagroomtaart en bloemen mee, en ze is blij en dankbaar dat we er zijn, maar verder is ze vooral droef dat het leven maar doorgaat.

De dagelijkse dingen

Elk blog zou ik kunnen beginnen met ‘Terwijl er oorlog woedt in Oekraïene’, want natuurlijk houdt dat de aandacht voortdurend bezig, maar ik weet niet wat ik er hier over toe kan voegen. En ondertussen gaan de kleine dagelijkse dingen door, waaronder ook genietingen, en dat is hier mijn onderwerp. Ik schaam me er haast voor.

Vluchtelingen: ik zie ons geen vluchtelingen in huis nemen. Daar is het huis niet geschikt voor. Vroeger hadden woningen na de voordeur een gang met aparte deuren naar de woonkamer en naar de keuken. Nu kom je doorgaans vrijwel direct in de keuken-woonkamer en vandaaruit ga je naar boven. Volstrekt geen privacy. Moet ik dan toch mijn kapelletje afstaan? De bibliotheek? Dat zijn toch geen woonkamers?

Vorige week tijdens de nazit van het koor vertelde Connie dat zij ten tijde van de oorlog in voormalig Joegoslavië haar huis had opgegeven voor vluchtelingen, maar dat haar aanbod door het organiserend comité werd afgewezen vanwege geen aparte keuken en geen aparte badkamer. Toen was ze beledigd geweest, maar achteraf was ze er dankbaar om. Dit als reactie op alle spijtoptanten, nu al.

Ik heb al weken niet getekend, dat is een signaal. Ik denk dat dat samenhangt met de onrust over de oorlog. Maar een oppasdag met nichtje en neefje doet wonderen voor de inspiratie. Als over een maand (of twee) mijn tuinhuisje een beetje leefbaar is dan ga ik daar zijn en tekenen. De sfeer in de tuin is geweldig. 

Helpdesk

Te zijner (mijner) tijd krijg ik een klein pensioentje vanwege een baantje dat ik had in de jaren negentig. Een baantje in de detailhandel. Het gaat dan ook om het pensioenfonds voor de Detailhandel. Het laatste jaar krijg ik daar wat correspondentie over. Desondanks is het mij niet helemaal duidelijk wat ik moet doen en hoe ik dat moet doen, maar op alle post staat geruststellend dat ik altijd kan bellen of mailen als ik er niet uitkom. Het pensioentje zal zo klein zijn dat ik het beter in een keer kan laten afkopen.

Maar daar gaat iets mis. Op dit formulieren staat nergens op welke datum ik het wil laten afkopen. Dat wil ik pas met 67, niet met 65. Dat moet ik op de site invullen en dat lukt niet. Dus heb al diverse malen met de klantenservice gebeld, maar daar sta je zo een uur in de wacht, terwijl elke minuut een ingeblikte mannenstem zegt dat je ook op de site antwoorden kunt bevinden. Dan gooi ik zo na een uur de wóedend op de haak. Ik heb ook mailtjes gestuurd met een uitleg van de situatie en de vraag, maar dan krijg je na vier weken een standaard mailtje terug met als strekking: Dat moet u zelf doen op de site. 

Vandaag houd  ik het uur in de wacht vol en krijg ik Melissa aan de lijn. 'Melissa', zei ik, 'ik ben inmiddels wóedend van wéér een uur in de wacht, mag ik dat even ventileren? Daarna zal ik rustig mijn vraag stellen.' Melissa zegt niets terug. Uiteindelijk zegt ze dat ik het zelf moet doen op de site. Maar het lúkt niet, kunt u me er niet doorheen sluizen? Melissa weet en ook niet en gaat   intern chatten met een helpdesk over mijn vraag. Daar weten ze het ook niet. Heeft die mevrouw niet iemand die met haar mee kan kijken?''  had de helpdesk haar getipt. 

Ze belooft me het aanvraagformulier afkoop nog een keer te mailen. Kunt u dat doen terwijl ik aan de lijn blijf, smeek ik haar. Staat daar dan de ingangsdatum op? Maar ze moet ophangen. Het formulier komt niet in de mail. Misschien had ze er geen tijd voor. Ik vermoed dat de hele helpdesk uit alleen Melissa bestaat. 

Ik heb nu weer een mail en een brief per post gestuurd. Met URGENT erop. Want ik ben bijna 65.

Kindervreugd

Het is lang geleden dat ik op de Nichtjes opgepast heb. De oudste zit alweer anderhalf jaar op school en de tweede gaat bijna naar school. Ze hebben sinds een jaar een oppasmoeder uit het dorp, een hele leuke vrouw van mijn leeftijd. Dat uit het eigen dorp is veel praktischer natuurlijk. Maar vandaag ben ik de hele dag nodig. Ja, leuk! Ik hoop dat we nog een band hebben. We gaan eieren schilderen. Een Eekhoornspel spelen. Voorlezen. Jip en Janneke. Rupsje Nooitgenoeg. Pieter Konijn. Af en toe moet ik boterhammen smeren en billen afvegen. Nu is er ook een Neefje bij. Hij loopt al en is in de fase dat hij alles uit de kasten trekt en aarde uit de potten eet. Opletten dus.

Ze liggen gezellig tegen me aan. Mmm.

Uckendorf

Ons Hotel Clostermann staat in het durp Uckendorf, onderdeel van de gemeente Niederkassel. Uckendorf is nog kleiner dan Niederkassel. Op de valreep maken we een ommetje door het dorp om te zien waare we eigenlijk  zijn. Er is niet eens een winkel.

Wel is er een hele grote katholieke kerk: die de naam draagt ‘Die sieben Schmerzen Maria’s’. Die vind ik vooral vanwege alle vlakjes echt mooi. Om te tekenen in elk geval. Behalve die enorme kerk is hier ook een ‘Lourdesgrot’. Die beide eye-catchers zijn het initiatief van Agnes Clostermann, een van de gezusters Clostermann. Begin 20e eeuw.

Dagje natuur

De natuur tussen Bonn en Köln is natuurlijk niet zo ongerept en wijds als je zou willen. Het eerste deel van de zeer afwisselende wandeling die ik voor vandaag heb uitgezocht loopt langs weer een zijrivier van de Rijn, of misschien is het een zijrivier van wen zijrivier, en die loopt op haar beurt weer voor een deel langs een snelweg A3. Ruis. En dit alles net onder de aanvliegroute naar vliegveld Köln-Bonn. Maar mooi en van alles wat: langs de Agger dus, en over de Siebenbergen en de Wahnerheide. Beeldschoon is het, ondanks de ruis. Ons valt ook nog een piepklein beetje sneeuw ten deel. Het is prachtig.

Eigenlijk had ik gedacht dat ze bij het hotel wel een stapeltje toeristische kaarten van de omgeving zouden hebben, en/of printjes van wandelingen en fietstochten. Maar nee dus. Niets. En Niederkassel is te klein voor een VVV.  Gelukkig had thuis het een en ander voorbereid en voor de zekerheid uitgeprint, maar de printjes had ik eerste dag hier al bij de Chinees aan de Rijn in Mondorf laten liggen. 

Dan zit je steeds met je telefoon te klooien. Ik zie ons iets teveel veel met onze telefoons in de weer. Je hebt niet dezelfde informatie en al gauw Babylonische spraakverwarringen. Ik had mooie wandelingen in de buurt gevonden via een Duitse Outdoor-app kunt genieten die bij eerste gebruik gratis is en na drie kreeg kan hij niet meer gebruikt worden tenzij je betaalt. Will had wandelingen via een andere site. Allemaal digitale ergernis. Uiteindelijk heb ik de receptie van het hotel gevraagd een kaartje voor ens te printen.

Mondkapjes zijn hier nog érg verplicht. 

https://out.ac/h7WH4

Dagje Bonn

Vanuit Nederland vliegen de sneeuwfoto's ons om de oren. Hier in Nordrhein Westfalen hebben we geen sneeuw. Dat is dan weer pech. Bij het ontbijt besluiten we een dajge Bonn te doen - en morgen weer een natuurwandeling. De Bayerische Freundin zegt dat Bonn veel mooier is dan Köln. Eerst wilden we met een treintje, maar er is hier wel een spoorlijntje, maar geen trein meer. Alleen regionale bussen. Dus rijden we maar door tot Bonn Haptbahnhof.

Bonn is een rustige vriendelijke stad. Er zijn wel studenten maar niet veel. We wandelen langs kasten en kerken en parken de de Rijn. Er is een Kunstmuseum in de voorstad Gronau (met een tentoonstelling van Maria Lasnig en een van de Duitse expressionist August Macke) en een August Macke Haus. 

Van de Macke heb ik eigenlijk nog maar weinig in het echt gezien. Ik leerde zijn werk kennen in de poster- en kaartenwinkel die Ex ooit opende, waarin ik begin jaren negentig een paar jaar gewerkt heb. Voor mij was dat een belangrijke kennismaking met veel aantrekkelijke  kunst. Hier voel ik me zeer mee verwant.