Rechtdoor en opgewekt vrij en blij

Het is zonnig en winderig. Oostenwind.  We gaan een eindje fietsen. Ik ben weer zeer te spreken over mijn TREK-fiets die veel te lang in de schuur heeft gestaan. Zodra ik die fiets opstap begin ik keihard te rijden. 

We gaan het Diemerpark in, dat een eiland is tussen het Amsterdamrijnkanaal en IJburg. Het loopt tot Overdiemen, dat weer halverwege Muiden ligt. Hoe verstedelijkt en geïndustrialiseerd het hier ook is, er zijn steeds weer kleine stukje wonderen der natuur, want hier hier ligt de Ecologische Hoofdstructuur.  We doen nog even het vrolijke strand van Blijburg aan, maar daar is teveel Koninginnedag-gedruis.

De terugweg fietsen we langs het Amsterdam-Rijnkanaal terug. Fluitenkruid en koolzaad stralen je tegemoet. Het is net als langs de Nieuwe Waterweg, zeg ik, waar ik ooit eens van Vlaardingen naar Maassluis fietste. Ook zo rechtdoor en zo opgewekt vrij en blij.

We eindigen op de Diemerzeedijk bij Watersportbedrijf Peek, waar we weer van steiger naar steiger trekken en bootjes becommentariëren. Bobby wil dat zijn boot stoer is, ik wil dat-ie behalve stoer ook gezellig is. Je zou het niet zeggen, maar er zijn boten die voor beide kwalificaties in aanmerking komen.

Mina Bakgraag

Bijna 50 jaar lang heb ik een diepe wens tot bakken onderdrukt. In mijn keukenkastjes zie je de wens af en toe de kop opsteken,. Zo heb ik  door de jaren heen allerlei taartvormen, ovenschalen en braadsledes gekocht maar nooit deed ik er wat mee. 

Bakken was iets voor (huis)vrouwen en als ik iets niet wilde worden of zijn was het (huis)vrouw.  Eén keer heb ik een appeltaart gebakken, ik was midden dertig en woonde happily ever after (dacht ik) samen. Ik vond het heerlijk zo heerlijk om te doen en zo heerlijk ruiken dat ik er acuut mee stopte. Stel je voor dat ik mij alsnog tot (huis)vrouw zou ontwikkelen! Zo moet ik gedacht hebben.

De afgelopen maanden heeft u mijn voorzichtige eerste schreden richting bakken - met ovenschotels en  Römertopf - kunnen volgen. Vandaag is het Koninginnedag. Morgen ben ik jarig dus vandaag is het moment voor mijn tweede taart.

Dat komt, Vinnie heeft op het werk heel dwingend een nieuwe regel ingesteld, namelijk dat iedereen vanaf nu zijn eigen verjaardagstaarten moet bakken. Roselle die met zwangerschap ging kwam met een heuse chocoladetaart. Goh, zei ik verwonderd, dat je dat kán. Zij is ook hoofdredacteur en hoofdredacteuren bakken geen taarten, moet ik gedacht hebben. Ze vertrouwde me toe dat het uit een kant-en-klaar doos van de supermarkt kwam. 

Toen kwam Vinnie twee weken geleden met een waar misbaksel dat Cas (een vriend van hem met taartaspiraties) voor hem gebakken had, een ongare ingestorte appeltaart in een tulbandvorm. Het leidde niet tot afkeuring maar tot grote vreugde bij de rest. En het was hoe ingestort ook hartstikke lekker. Dus wat hield mij nog tegen?

Om te beginnen heb ik gisteren twee dozen gekocht: een voor kwarktaart van Dr Utker en een Amerikaanse voor brownies. Ik, die zo unverfroren tegen koken met Knorr-dozen ben! Ik heb er eens een verkering om uitgemaakt. Maar inmiddels ben ik milder. Men moet toch ergens beginnen. De kwarktaart staat op te stijven in de koelkast en en Brownie staat in de oven de taartvorm uit te rijzen Bobby zit in de zon op het balkon met de krant. Je wordt een echte Mina Bakgraag, zegt hij. Wát!?! Wie!?? roep ik, want ik voel mij uiteraard onmiddellijk in de (huis)vrouwenhoek geduwd.

Mina Bakgraag, zult u zeggen, wie is Mina Bakgraag? Misschien kent u haar. Ik kende haar niet. En zo wordt het weer een leerzaam cultuurhistorisch blog. De publicist Ewoud Sanders (NRC) wist het ook niet en stelde in 2003 een lezersvraag waar veel enthousiaste reacties op kwamen. Het voert te ver om dat hier allemaal uit de doeken te doen, maar ik raad u aan deze twee afleveringen te lezen. Héél geestig. En ondertussen geurt mijn nederige stulp verrukkelijk naar Brownies. Mmm!

- Ewoud Sanders over Mina Bakgraag (1)

- Ewoud Sanders over Mina Bakgraag (2)
- Ewoud Sanders over Mina Bakgraag (slot)

Bodhisattva van het mededogen

In de etalage van de brocante-winkel 'De oude pijpenlade' zie ik een wit porseleinen beeld staan van een vrouw met een roos. Of het een boeddha-beeld is weet ik niet. Ik vind haar mooi matchen met mijn Rosa Mystica, de wenende Maria met roos. Deze weent niet en de roos is geen roos maar een lotus, maar toch. In de winkel blijken ze meerdere beeldejes van dit personage te hebben. Ze blijkt Kwan Yin te heten.

Bijna ben ik alweer jarig. Toen ik vijftig werd kocht ik een beeldje van een wulps vrouwspersoon, die Lakshmi bleek te heten, een Hindoe-godin, en wel van de gulheid. Dat is het beeldje rechts. Nu ben ik bijna weer jarig en is het tijd voor een nieuwe godin. Het beeldje links dus.

Wikipedia: 'Kwan Yin is de Chinese interpretatie van de bodhisattva Avalokiteśvara, een godin van Troost & Genade, van Mededogen & de Zee. In de traditioneel Chinese godsdienst (taoïsme en Chinees boeddhisme) wordt zij naar verluidt aangeroepen in gebeden ten tijde van gevaar, want zij redt mensen die in gevaar zijn. Kwan Yin was eigenlijk een god toen hij net in China populariteit kreeg, maar toen er beelden van hem gemaakt werden en hij steeds een vrouwelijker uiterlijk kreeg, werd de god een godin.

'Op schilderijen wordt Kwan Yin vaak voorgesteld met een kindje in haar armen.' Nou kijk, wat zei ik? 'Ze lijkt daarom op een boeddhistische variant van Maria met het kindeke Jezus in haar armen. Een ander vaak voorkomend beeld van haar is met een vaas in de handen. De vaas bevat reddend water en wordt door haar op de aarde gegoten.'

Ubi caritas, et amor

Mart is overleden. Vijf jaar is ze ziek geweest en afgelopen vrijdag (Goede Vrijdag) is ze heengegaan. Er is een afscheidsdienst waar wel vierhonderd mensen zijn. Het is een grote muzikale rouw en feest tegelijk.

Ik heb haar maar kort gekend en helaas slechts van een afstand. In september 2009 was ik bij haar bruiloft. Ze moet heel bijzonder geweest , warm, creatief, vriendin, actief. Vakgenoot. Hoofdredacteur van het blad Zing Magazine.

Tijdens de ceremonie zingen haar twee dochters het lied 'The Water' van Johnny Flynn en Laura Marling, vrienden en vriendinnen zingen 'Funeral sentences van Henry Purcell. Onder leiding van ene Andrea zingen alle aanwezigen meditatief, waaronder 'Oum' en het 'Ubi Caritas' in de versie van Taizé ('ubi caritas, et amor, ubi caritas, Deus ibi est', ofwel: 'waar barmhartigheid en liefde is, daar is God') en tot slot horen we haarzelf. Op band. Ze zingt: 'Sentimental Journey' van Doris Day.

Sukkel?

Ik vind het echt een geestige titel, maar als je bij je oude moeder op de bank zit die weinig meer begrijpt en die vraagt: 'Wat is dat voor een boek dat jij aan het lezen bent? Wat een rare titel. Dat sukkel is ook niet aardig, Vind je het een mooi boek? Heb je er veel aan?' Dan sta je ineens enorm met de mond vol tanden. Die titel is een persiflage, Mutti, op de bestseller Ik bent o.k. jij bent o.k. van de psychiater Thomas Harris uit de jaren zeventig.Maar ja, dat las zij toen ook niet.

Als je de mensen alsmaar tegenspreekt, bij voorbaat al met goede raad  op de proppen komt, an altijd vanuit je eigen denkkader, en niet open staat voor de andere manier van denken en doen en spreken en bewegen van de ander, dan straal je eigenlijk almaar uit dat je de andere in wezen een sukkel vindt. Het gaat over je inleven, empathie, je spiegelen. Als je net zo doet als de ander dan gaat hij je vertrouwen en krijg je sneller iets voor elkaar dan wanneer je altijd je eigen gewoonten voorop stelt.

Het spiegelen is niet bedoeld als trucje maar als innerlijke houding. Het gaat er in essentie om dat je daadwerkelijk laat merken dat je geïnteresseerd bent in de ander; open staat voor de ander en dat niet alleen doet door het te zeggen, maar je daar ook daadwerkelijk naar gedraagt.

Nieuwe krullen

Eigenlijk zou een permanentje wel goed zijn, ('Nieuwe krullen') maar een permanentje zetten duurt twee uur. Ik ga naar de kapster beneden, die Mutti twee weken geleden heeft geknipt. Kan Mutti tussen het permanenten door niet even naar huis? Twee uur is echt te lang voor haar.

Nee, zegt de kapster resoluut, ze kan niet tussendoor naar huis. Permanenten is een opeenvolging van gedoe. Ze moet - voor zover ik het begrijp - eerst 20 minuten permamentvloeistof in het haar, onder de kap, en daarna moet dat uitgespoeld, waarna het wassen en watergolven aanvangt. Met de rollers. En dan weer 20 minuten onder de kap. En onderwijl moet de kapster steeds checken of alles wel goed gaat.

Dus stort ik mij in de wereld van de thuiskapsters. Als je 'thuiskapster Emmen' googelt kom je bij enige advertenties die niet meer actueel zijn. 'Die heeft mijn man op internet gezet, maar ik doe het niet meer. Hij moet die advertentie er nog af halen.' En een 'Hair Point Thuiskapster' die de telefoon niet opneemt. Mijn hoop is nu gevestigd op ene Olga met een Poolse of Russische achternaam te Klazienaveen. Een roman- of filmpersonage! Zij is alleen te mailen. Dan maar weer de volgende keer.

De bank

Bij Mutti op de bank. Zullen we naar het nieuws kijken? vraagt ze. En zo kijken we naar de situatie in Libië, Syrië, de veenbranden in het Fochteloërveen en De Hoge Venen. Het Journaal gaat over Nieuwsuur, waar een aantal topeconomen de noodklok luidt over de bancaire sector. Raar om daar met Mutti naar te kijken. Blijkbaar vindt ze het vandaag níet beangstigend om die onbegrijpelijke tv aan te hebben.

Ik ben wel geboeid. De politiek heeft de afgelopen jaren miljarden euro's gestoken in het redden van de banken, en die gaan gewoon op de oude voet voort. De burger denkt / hoopt dat zo'n crisis niet meer kan gebeuren, maar het kan zo weer voorvallen, luidt de boodschap van drie topeconomen en een oud-bankier van de Rabobank. Het zijn Arnoud Boot, Herman Wijffels, Ewald Engelen en Hans Schenk.

Volgens hen doet de politiek niets. De burger en de hele maatschappij moet nu bloeden voor die reddingsactie van de banken, maar de ploitiek maakt zich niet druk over die banken, maar over hoofddoekjes.

Dat de politiek niets doet komt volgens de deskundigen door onwetendheid van de parlementariers, die denken dat het bankwezen te ingewikkeld is om aan te pakken. En de banken op hunbeurt hebben een sterke lobby in Den Haag. Maar sinds in 2008 miljarden euro's aan staatssteun in de bankensector werden gepompt, is er volgens de vier niets veranderd. Het risico op een nieuwe crisis achten zij daarom levensgroot en zij pleiten voor het scheiden van commerciële en particuliere afdelingen van de banken. Nu nemen banken grote risico's met ons geld dat wij met zijn allen op de bank hebben gezet, in de illusie dat het daar veilig is.

GroenLinks-Tweede Kamerlid Bruno Braakhuis reageert geschokt op de uitspraken. Wat mij dan weer verbaast want hij moet toch thuis zijn in de materie, want voorheen werkte hij als bankier bij Van Lanschot.

De paralelle werkelijkheden van enerzijds de politiek en anderszijds iemand met Alzheimer, en dat op één bank.

De Rustige Smurf

 

Kijken of ik het leuk vind: varen. We huren een huursloep in Alphen a/d Rijn, dit in het kader van Bobby's bootjeswens. De sloep heet: 'De Rustige Smurf'. Ik zeg graag om ty pesten: als-hij-maar-gelukkig-is, maar eigenlijk is het best leuk. Het leukste vind ik het aan het stuur, ook al is het een nep-antiek tut-stuur.

We varen door het Groene Hart van Nederland en passeren pittoreske plaatsen met namen die ik alleen van aardrijkskunde van vroeger of als afslag van de A4 ken: Woubrugge, Braassemermeer, Roelofarendsveen, Oude Wetering, Kaag, Kagerplassen... Het is best druk in het Groene Hart, vooral aan/in/op de Ringvaart.

In de Kagerplassen liggen we aan een picknick-eiland. Niet helemaal alleen, om het maar zacht uit te drukken, maar toch idyllisch en met een goed gevulde picknickmand.

Daarna nemen we een brede boerensloot met als hoogtepunt een zelf te draaien fietsbrug, dan is het Hoogmade, Woubrugge, nog een rondje Braassemermeer en dan weerom naar Alphen. Evaluerende heeft het dagje varen ups en zijn downs. Het is heel heel heel zonnig, wat prachtig is, maar de huursloep heeft geen enkele beschutting en aan het eind van de dag heb ik bijkans een zonnesteek. Of overdrijf ik en is het 'maar' een 'hitteslag'? Misselijk, hoofdpijn, ellendig.

Wikipedia: '(...) Wanneer iemand bij het zonnebaden last krijgt van misselijkheid, hoofdpijn en/of duizeligheid is er waarschijnlijk sprake van een zonnesteek. In de mildste gevallen is het voldoende om de persoon die een zonnesteek heeft uit de zon te halen en in de schaduw of koelte te brengen. Ook te drinken geven zal helpen. Voor jonge kinderen en oudere mensen kan ook een milde zonnesteek levensgevaarlijk zijn. Daarom wordt geadviseerd altijd een arts in te schakelen. Vaak spreekt men in mildere gevallen niet van een zonnesteek, maar van een hitteslag.'

Het begon met een Römertopf...

We genieten een verrukkelijk Paasontbijt op de steiger van Luigi aan het Kinselmeer en blijven er de hele dag. Uitgebreid nemen we het leven door.

Alle thema's passeren de revue: de PVV, de literatuur, biografieën (Luigi leest de biografie van Lodewijk van Deyssel, 2000 pagina's en weet het een en ander over Maaike Meijers biografie van Vasalis), Bomans op Rottummerplaat, de oude moeders, het gewicht van Vespa, en ook de Römertopf.

'Het begon met de Römertopf', weet Luigi zich nog goed te herinneren over haar eerste verkering. 'Maar allengs werd het mystieker en mystieker en uiteindelijk verdween ze voor maanden naar een klooster in Ierland. Tegenwoordig leeft ze als een soort kruidenvrouwtje in Friesland.'

Dan weten we alvast waar het allemaal toe kan leiden.

Indiaas gedoe

Zaterdag om 16 uur besluiten we een fietstochtje te gaan maken en wel naar boekhandel Barends & Donkersloot in Amsterdam ZuidOost. Ze zijn verbouwd en we zijn benieuwd wat Ivo ervan gemaakt heeft. En om een impulsaankoop voor het Paasweekend te plegen. De winkel is erg verbeterd. Veel opener, ruimer, opvallender, moderner, uitnodigender.

Ik koop er onder meer Mama Tandoori van Ernest van der Kwast. Ik had het al veel eerder willen kopen, omdat deze Van der Kwast mij zo amuseert met al zijn gedoe, maar toen ik een keer op het station in een AKO was en het daar wilde kopen om het onderweg naar Frankfurt te lezen, was het niet op voorraad. Toen, herinner ik me nog, kocht ik een andere Indiase schrijver Aravind Adiga: De witte tijger. Ze geven veel troost in tijden van gedoe, romans over het gedoe van de Indiase maatschappij en mens. Dat is veel en veel erger dan je eigen gedoe.

Mama Tandoori is het geromantiseerde verhaal van de Indiase moeder van Van der Kwast. Ze leeft bij het motto ‘Gratis is goed’ en heeft altijd een deegroller op zak. Haar man en drie zonen hebben wat te lijden onder haar regime. Van der Kwast vertelt ongemeen geestig. Onderkoeld, nooit larmoyant. Het is te warm deze avond om diep op de dingen  in te gaan, maar het is een echte aanrader. Mooi citaat van Herman Koch op de flap: 'Dit is het geestigste en ontroerendste boek dat ik dit jaar heb gelezen. Wie zich afvroeg waar de Nederlandse Salman Rushdie toch bleef, of eerder nog de Nederlandse Aravind Adiga, krijgt met Mama Tandoori het antwoord.'

Ik ben wel heel benieuwd met wat voor tweede boek deze Kwast gaat komen. 

Level 10

De neven zijn best dol op mij, want ik heb een iPhone. En zij mogen geen iPhone van hun moeder. Tijdens de korte logeerpartij van negen uur eergisteren hebben zij de hele nacht aan de iPhone gehangen en het spel Angry Birds geïnstalleerd.

Nu het Paaszaterdag is en ik helemaal geen doel of plan heb wil ik het wel eens gaan proberen. Je moet met een katapult boos kijkende vogels lanceren teneinde in wankele constructies verschanste groene varkens te vernietigen. Het spel is  in december 2009 op de markt gekomen en staat op de vierde plaats van meest gedownloade app. Er zijn er meer dan 100 miljoen verkocht. Angry Birds wordt geprezen om zijn combinatie van verslavende gameplay, komische stijl en lage prijs.

'Wat een leuk spel is dat Angry Birds!' sms ik naar Neef2 (Kwek). 'Echt?' sms-t hij terug. 'Welk Level ben je al?' smst Kwek. Level? Even een uurtje proberen. 'Ik blijf hangen in Level 10!' 'Als je tijdens het vliegen toucht op de display dann worden het drie vogels,' legt hij behulpzaam uit. U lieve lezer begrijpt er waarschijnlijk niets van. Ik eerst ook niet, maar langzaam maar zeker kom ik steeds dieper in de wondere wereld van de youngsters.

Slow Cooking

Het is vrijdag, en ook nog eens Goede vrijdag, dus de hoogste tijd voor slow cooking. Op de Albert Cuyp blijkt nog een gewone 'fysieke' kookwinkel te bestaan die de Römertopf verkoopt: De Pittenkoning, Het blijkt de winkel te zijn waar ik ook ooit mijn Creuset grillpan kocht.

Na het werk dus op hakjes de Albert Cuyp op. Au au. Het is even doorzetten, maar dan heb je ook wat. Ze hebben diverse afmetingen en modellen, maar ik wil eerst maar eens een klassieke tweepersoons. Deze is geglazuurd van binnen en hoeft helemaal niet 24 uur in een teiltje. Ik kan meteen aan de slag!

Na een keer Römertopfen (kip in het pannetje)  ben ik al helemaal om. Het is bijzonder lekker en ontspannend. Ik ga iedereen de komende tijd een Römertopf op haar verjaardag geven!

Huwelijksgeluk

Tom en Ali trouwen. Ze hebben ons de datum al een half jaar geleden laten vastleggen in de agenda's. We zijn er dus ook allemaal. Behalve Mutti, maar die kan het allemaal volgen via Skype. Heel  heel heel aangrijpend om haar thuis naar het scherm te zien kijken.

Het is allemaal net een prinsessensprookje. Ali laat zich door haar vader weggeven aan haar Tom. Ze heeft conservatorium gedaan en kan prachtig zingen en pianospelen. Ze zingt Tom een schitterend zelfgemaakt liefdeslied toe. Het wordt hem af en toe allemaal helemaal te machtig.

Behalve de wederzijdse families en vrienden is ook hun spirituele familie in groten getale gekomen. De jongelui blijken deel uit te maken van de studentenvereniging Navigators. Dat zijn hele blije gelovigen die met opwekkingsliederen geheel uit hun dak gaan. 'Ik dacht dat dit alleen in Amerika bestond', fluistert zegt Zus4. Haar zonen (voor de vaste lezers bekend als Kwik, Kwek en Kwak) hebben nog nooit een huwelijk meegemaakt, vertelt ze. En voegt er een beetje ongerust aan toe: 'Straks denken ze dat dit gewoon is!'

Wij Geschwister - al ongeveer levenslang ex-vrijgemaakten - weten niet wat ons overkomt. Staan stijf van de weerstand tegen zoveel geloofsgeluk. Na afloop moet iedereen een biertje of drie. 'Het is interessánt,' zeggen we flink. 'Alleen al als fenomeen. Dat wij zo van slag zijn, zegt net zo veel over onszelf als over hen.'

Na de dienst die twee uur duurt doen familie en vrienden van het bruidspaar nog eindeloos stukjes. Dat maakt het geheel nog een beetje aards en menselijk. En vervolgens gaan de Navigator-jongens- en meisjes allemaal dansen en dat kunnen ze heel goed. Jongste Nichtje gaat alle andere jonge meisjes voor in prachtig groepsdansen. Ik ben heel trots op haar. Het zijn helemaal net gewone mensen!

Zus4 en haar zonen komen na afloop bij mij logeren. Toch wel een beetje uitslapen, vraag ik met klem. Want in hun gewone leven op het Oost-Duitse platteland staan ze om 06 uur op. Ze doen eens gek, ontbijten pas om 08.30 uur en rijden om 09 uur weer weg. Kan ik ook nog op tijd naar het werk.

Middagpauze

We moeten heel hard werken en buiten schijnt de zon. Er gaat ook nog eens van alles mis. Grrr. Net naast de grote lege parkeerplaats voor ons kantoor is een veldje en achter dat veldje liggen woonboten. Op het veldje staat 2 trampolines. RoRo7 en ik hebben een nieuwe pauze-bezigheid gevonden: trampolinespringen. Elk een eigen trampoline. De bewoners van de woonboten, van wie neem ik aan de trampolines zijn, lopen hier met hun teckels, en ze vinden het wel grappig. De collega's staan allemaal voor het raam te lachen. Zulke collega's als wij hebben ze geloof ik nog nooit gezien.

Mooiste dag

Vandaag viert een van de Neven de mooiste dag van zijn leven. Hoewel niemand daar in de buurt woont gaat feest gaat plaatsgrijpen in De Lichtfabriek in Haarlem. Hij en zijn Alie zijn nog geen negen maanden bij elkaar, maar wel dolgelukkig en verliefd.

En iedereen komt, van heinde en ver, voor een evangelische feestdient van anderhalf uur in een feestzaal op een bedrijventerrein, beginnende om 19 uur. Allemaal zijn we zenuwachtig over hoe we na ons werk om 19 uur in Haarlem zijn. Ik heb gisteravond om de stressfactor te verhogen alle Geschwister uitgenodigd voor een hapje vooraf in de Chocoase, de voormalige Drostefabriek. Deze en gene heeft vannacht teruggemaild: 'Leuk idee, maar dat háál ik niet!'

Ze vragen wel wat van je. We moeten ook nog een kaartje invullen met daarop de gouden tip voor een gouden huwelijk. Alsof ik daar iets vanaf weet!

Gold - met wàs

Het liefst zou ik een eigen carport willen. Want al zou je het niet zeggen als je naar de bolide kijkt: autowassen is mijn lust en mijn leven. Maar in de grote stad doe je zoiets niet. Autowassen is iets voor in de provincie. Maar afgelopen weekend is mijn auto weer helemaal ondergescheten geworden geworden. Er is geen parkeerplaats vrij in de buurt van mijn huis, en om nou honderden meters op en neer te gaan lopen met een emmertje...

Om 21.30 uur besluit ik naar de autowasstraat te gaan. Van sommige autowasstraten houd ik heel veel, en van andere helemaal niet. Sommige zijn gebruikersvriendelijk, andere het tegenovergestelde. Groot voorstander ben ik van wasstraten waar je in de auto blijft zitten, waar een bediende vooraf de auto afspuit met een hogedrukspuit en desgewenst nog even naborstelt tot al het groffe vuil eraf is. Dan stop je hem een een tientje toe, hij drukt op een knop, en dan word je de straat doorgetrokken. Ik wil wasstraten die dag en nacht open zijn.

Mijn lievelingswasstraat was altijd die bij de molen aan de Haarlemmerstraat. Maar nu woon ik al een jaar in Oost. Ik ben al een jaar niet naar een autowasstraat geweest, want ik heb er hier nog steeds geeneen gevonden. De dichtstbijzijnde 'wasstraat' die ook 's avonds open is is het Shell-pompstation Kriterion op het Zeeburgereiland. Maar dat is zeen waar ik niet warm of koud van word. Daar moet je hem inrijden en een code intoetsen. En dan eruit. Van die wasstraten die het soms niet doen. En dan zegt zo'n kassamedewerkster: 'Dat kán niet. Hij móet het doen. Hij doet het áltijd. Dat gebeurt anders nóóit...'

Hier zitten studenten (v) achter de kassa. Je ziet het zo: die weten niet van autowassen. Die zeggen maar wat. Gaat vogelpoep er wel af in uw wasstraat vraag ik. Welk programma moet ik nemen? Ze zeggen: Het programma Gold. Waarom het programma Gold, vraag ik. 9,50 euro. Die heeft wàs, zeggen ze. Alsof dat helpt tegen vogelpoep, zeg ik. Dan komt de vogelpoep ook nog eens onder een laagje was! Ze kijken me met lege ogen aan.

Nou ja. Dan maar. Ik rijd de bolide er in. Toets de code in. Hij werkt. Sta gespannen toe te kijken. Ben ik te achterdochtig. Of heb ik gewoon weer eens gelijk. Ik heb gewoon weer eens gelijk. Ik rijd een extra rondje om de benzinepomp met wasstraat en besluit geen tweede confrontatie met de studentes aan te gaan. 

Dan thuis in de straat maar met een emmertje en een zachter borstel, eindje lopen, wat geeft het, net zo lang tot de bolide schoon is.

Poème

Het wordt uiteindelijk een lange slenterwandeling over de Singels van Utrecht, vol verrukking over de bloesems, die uitmondt bij een uitvoering van het symfonieorkest De Philharmonie, die 'Blumine' en 'Symfonie nr 1 in D' van Mahler speelt, alsook 'Poème voor cello en orkest' van  Henriette Bosmans. Ik herinner me nog goed in de jaren tachtig dat deze componiste door de feminstes van weleer aan de vergetelheid ontrukt werd. Nu wordt ze gewoon gespeeld. Dat is mooi.

Gisteren speelde dit orkest in de Beurs van Berlage en vandaag in de Geertekerk in Utrecht. Het is allemaal onverwacht mooi. Jammer dat ik er geen woorden voor heb, voor muziek. Maar zo'n concert is een geschenkje dat je zomaar in de schoot valt.

Ja zeggen

Wat is het enorm lente. Ik kan niet kiezen tussen de hele dag lezen lezen lezen, tekenen, kleuren, fietsen, wandelen. Ik wil álles. Het gevolg is waarschijnlijk dat het helemaal *niets* wordt deze dag. Dat is goed. Vol 'Ja!' tegen het niets.

Gisteren heb ik behalve Stine Jensen ook het Ja-maar boek gekocht, van Berthold Gunster. De boodschap van de man is dat we niet moeten ja-maren, maar volop ja zeggen. Niet Ja-maar, maar Ja-en.  Ja zeggen en dan maar zien wat dat Ja van je vraagt.

De hoofdstukken zijn getiteld: Zeg ja.

Zeg ja tegen het zijn
Zeg ja tegen de werkelijkheid
Zeg ja tegen  dit leven
Zeg ja tegen je intuïtie
Zeg ja tegen je vermogens
Zeg ja tegen je verlangens
Zeg ja tegen je doelen
Zeg ja tegen anderen
Zeg ja tegen elke gebeurtenis
Zeg ja tegen doen

Römertopf

We zijn uitgenodigd bij iemand die zwéért bij de römertopf. Dat is een poreuze, aardewerken schaal met deksel. Ik heb al vaak overwogen er een aan te schaffen, maar toch is het er nog nooit van gekomen, ik vind het ook een beetje een jaren zeventig-ding. Misschien komt-ie in het kader van het fenomeen slow cooking weer terug.

Voor gebruik dient men de römertopf minstens een kwartier in koud water te plaatsen, en de eerste keer zelfs een etmaal! Misschien is dat het wat me weerhoudt. Daardoor neemt de schaal dit vocht op en wanneer men hem daarna met deksel in de oven zet en langzaam opwarmt, dan ontstaat er een oven-in-een-oven. Gedurende het bakken verdampt het water, waardoor er een nevel ontstaat die de ingrediënten gaarstoomt. Er gaan geen vitaminen en voedingsstoffen verloren tijdens het kookproces. Aanbakken is onmogelijk. Dat zijn toch enorme aanbevelingen!

Volgens onze gastheer is de römertopf ook ideaal voor als je etentjes geeft. Je zet de boel als de mensen arriveren in de oven en dan gaart het en gaart het en het maakt niet uit hoe lang en kun je je ontspannen met je gasten onderhouden.

Nog wat weetjes: de schaal is gevoelig voor temperatuursschommelingen en mag nooit in een voorverwarmde oven worden geplaatst. Een hete schaal op een koud oppervlak zetten kan ook voor problemen zorgen. Een römertopf kost tussen de € 30,- en € 50,-. Je hebt verschillende formaten, voor twee en voor vier personen, maar ook minirömertopfjes voor singles.

Een römertopf koopt men o.a. bij Pannenland of bij Zus & Zo Keuikengerei.

Ons intieme kapitaal

Omdat ik nodig naar de gespecialiseerde drogist moet voor een nieuw potje Hepatodoron loop ik ook maar even binnen bij boekhandel De Wijze Kater en daar zie ik liggen: Echte vrienden. Intimiteit in tijden van Facebook, GeenStijl en WikiLeaks van Stine Jensen, essay van de Maand van de Filosofie 2011. Ik had al geprobeerd het aan te schaffen via een internetboekhandel, maar daar is het allemaal uitverkocht. Zo zie je maar weer.

Op het werk  hebben wij het vaak over Facebook en Twitter, van directiewege moeten we ons daar alemaal de hele dag ophouden, niet ter meerdere glorie van onszelf maar van de Titel. Marketingtechnisch schijnt het allemaal de toekomst te zijn, dus wij propageren het ook best wel een beetje in ons Vakblad. Of propageren: we laten de mensen ermee kénnismaken.

Ik ben er allemaal lid van, maar stel mij vind ik zelf behoorlijk terughoudend op. Ik lurk. Volg velen op ons vakgebied, vind sommigen van hen geweldig, en anderen uitgesproken stom, en aan sommige mensen erger ik me wild. Vinnie kan heel goed Facebooken, vind ik.  Het beste van iedereen. Ik kan het niet. Wil het niet. Ik blog al en vind dat wel genoeg. Ik vind drie à vier alinea's een leukerder lengte dan 1 à 2 zinnen.

Een filosofisch essay over dit fenomeen is bij mij erg welkom. Ik lees het dan ook in één ruk. Stine Jensen is hooked geweest aan Facebook en nu er weer van af. Zij schrijft eerlijk en grappig en heeft een brede blik. Genadeloos onder het eigen vergrootglas.

Waarom verspreiden wij al dat intieme kapitaal, vraagt zij zich af. Een aantal verklaringen heeft ze. Ten eerste de evolutionaire (opgemerkt worden, informatie over vijanden verzamelen, een partner zoeken), ten tweede de sociologische (erbij horen, macht verwerven), ten derde de psychologische (vriendchap, contact, ijdelheid en aandacht) en ten vierde de emanicipatoire (het persoolijke is politiek). En dan is er nog een mogelijkeverklaring voor onze aanhoudende drang om intiem kapitaal te verspreiden en te consumeren: het verlangen naar urgentie én naar de verstrooiing die dat biedt.

Het is volgens mij een heerlijk boek voor believers. Ik vraag me af of mensen die níet in de sociale media verkeren - en dat doen toch nog de meesten - het ook zo interessant vinden. Waarschijnlijk wel, omdat Stine het uiteindelijk allemaal afwijst.

Eicellen

We zitten in het Badhuis. Myr (ook alweer 36) vertelt: 'Mijn ex heeft een eicel afgestaan aan een bevriend homomannenpaar. Ze wilde wel voor een eicel zorgen, maar ze wilde het kind niet voor hen baren. Toen hebben die mannen een draagmoeder gezocht, waar het embryo in geplaatst is. dat gebeurde in Cyprus, want in Nederland mag dat niet. Nu is er een tweeling geboren, waar die ene homoman en mijn ex de biologische ouders van zijn, maar juridisch is het kind van die draagmoeder en haar echtgenoot. Nu moeten ze een hele procedure doorgaan om te kijken of ze de tweeling kunnen adopteren.'

Maar het wordt nog raarder. De nieuwe mogelijkheden van het invriezen van eicellen nu de cellen nog gezond zijn spreekt haar erg aan. Want zelf wil Myr ook wel een kind, maar liever niet er de hele dag voor zorgen. Eens in de twee weken weekend-moeder/vader zijn, dat lijkt haar meer wat.  Dus wat haar betreft vindt ze een homostel dat graag een kind wil, en laat ze daar een van de ingevroren eicelletjes bevruchten door hun sperma in inbrengen bij een draagmoeder... Ja, geeft ze toe, het is een raar gesprek, maar het kán allemaal tegenwoordig en het houdt haar de hele dag bezig.

Bist du bei mir

Wat zullen we doen? Behalve het dwingende bijna dagvullende ritme van ontbijt, afwassen, koffie, paaseitjes, wasje draaien, wasje ophangen, wasje opvouwen, vuilniszak verversen, middageten, afwassen, thee, boodschappen... We weten het niet zo goed. We maken een uurtje een ritje door lente-Drenthe, maar in een kopje koffie met appeltaart heeft ze geen zin. Daarvoor is ze te verdrietig.

'Zullen we muziek luisteren', vraag ik na de middagthee. 'Zal ik Aafje Heynis opzetten?'  Dat vind ik verdraaglijker dan EO-samenzang. Dat vindt ze een goed idee. We luisteren hand in hand. Af en toe huilt ze een beetje, en ik ook. Af en toe valt ze in slaap. En ik ook. 'Je mag wel naar huis gaan hoor', zegt ze, 'maar ik weet niet of er vanavond nog een komt.' 'Ja', weet ik, 'Riet komt vanavond nog even'. Maar met dat ik het zeg is ze het weer vergeten.

Als je haar maar goed zit

We gaan naar de kapper, Mutti's haar is nogal een wildernis. Je gaat toch wel mee he, vraagt ze. Bij de kapper binnen zegt ze: Ik ben hier nog nooit geweest, ik ga altijd naar een andere kapper. Maar de kapster spreekt haar tegen en zegt dat Mutti hier al jaren komt, en volgens de gegevens in de computer was december de laatste keer. Toen heeft ze wassen-&-watergolven gekregen.

Het krullen zou wel weer eens mogen, want Mutti heeft geen krullen van zichzelf, maar ik besluit toch maar geen permanent te laten zetten, maar alleen maar te knippen. De kapster bekijkt ons via de spiegel en vindt dat Mutti en ik veel op elkaar lijken.

Het is woensdagmiddag, tevens kinderknipmiddag.  Kleine kinderen zitten in een stoel, die ook een autootje is. Die kunnen hun hoofd niet stil houden. Zo heeft iedereen wat.

Wie wat bewaart

Wie wat bewaart die heeft wat, is een moeilijke wijsheid voor iemand die graag alles weggooit. Er staat een trommeltje op mijn aanrecht waar alle sleutelsbossen van mijn leven in zitten. Het zijn geen sleutels die actueel zijn, want die hangen aan diverse spijkers. Toch kom ik er niet toe de oude sleutels weg te gooien.

Een van de vele sleutels moet die van Mutti 's appartement zijn. Maar welke? De twee die ik vorige keer had meegenomen, die waren het in elk geval níet. Het moment komt steeds dichterbij dat ik die sleutel nodig heb, realiseer ik me, omdat ze misschien ineens de deur niet meer opendoet.

Het trommeltje. Ik zou het zo leeg kunnen storten. Geen haan die ernaar kraait. En toch: af en toe zit er in dat verleden een clou. Mooie woordspeling. Ik herinner me ineens weer wanneer ik die sleutel in dat trommeltje stortte. Vijftien jaar geleden of zo. Ik was beledigd, gekwetst, kwaad, om iets wat ze zei, en reed om 00.30 uur terug naar Amsterdam. Ik besloot dat ik geen intimi meer was met haar. Ik zou vanaf dan weer aanbellen. We legden het niet lang daarna weer bij, maar nooit deed ik de sleutel terug aan mijn actuele sleutelbos.

Vanavond doet Mutti voor het eerst inderdaad de deur niet open als ik aanbel. De sleutel van de eerste voordeur van het complex had ik vorige keer al gescoord, dus daar kan ik in. En nu zit aan het bosje van drie sleutels inderdaad Mutti's sleutel! Ze staat weifelend in de gang als ik mij toegang verschaf. Had u de bel niet gehoord? De bel?

Warum?

In de bloemenzee voor winkelcentrum de Ridderhof in Alphen aan den Rijn staat een bord: 'Waarom? Warum?' Het duikt in bijna iedere nieuwsrubriek op.  In de Volkskrant een verhaal over de Bordjesman,  Timo Tasche, in Duitsland bekend als 'Der Schildermann'. Al zeven jaar gaat hij naar plaatsen waar zich drama's hebben voltrokken om zijn bordjes te plaatsen, maar ook bij rechtszaken of demonstraties komt hij opdagen met zijn borden en een band om zijn hoofd.

In 2009 dook het bord op in Oostenrijk, voor het huis waar Josef Fritzl in een kelder zijn dochter jarenlang opgesloten en verkracht had. Daar stonden ook twee andere borden bij: 'Schon wieder' en 'Wie kontte es dazu komen?' In Winnenden, waar een scholier in maart 2009 op een school 15 mensen doodschiet, poseert de maker van de borden met zijn bord met daarop 'Gott, wo warst du?' voor een grote groep cameraploegen en fotografen. Vorige maand liet hij zich nog filmen bij de Libische grens, waar hij samen met iemand een kartonnen bord met de tekst 'Stap op, Kadhafi' vasthield.

Tasche zegt zelf in een televisiereportage de overtuiging te hebben dat er 'wat veranderen moet'. 'Ik begrijp niet dat er maar zo weinig mensen betrokken zijn.' Volkskrant-fotograaf Hans Aarsman denkt dat het de man om aandacht te doen is. 'Zijn missie is niet het beantwoorden van de vraag: 'Warum' heeft dit drama zich voltrokken, maar het krijgen van aandacht', zegt Aarsman. 'Net als de seriemoordende scholier uit Winnenden zal ook hij het gevoel kennen dat de wereld hem niet ziet staan. Maar hij heeft een minder gewelddadige manier gevonden om de aandacht op zich te vestigen.' 

Kindeke

Bij de Martelaren van Gorcum is een mooi Mariahoekje met heel veel kaarsen. Het raakt me. Ik wil almaar kaarsjes branden voor Mutti. Overal.

Hier heeft Maria haar Kindeke Jezus in de armen, maar bij ons zijn de rollen omgedraaid en moeten wij kindekes onze Mutti in de armen nemen. De Maria is een beetje gepantserd, ze lijkt wel een ridder.

Het is een  beetje een knoeiplaatje geworden, zo op de maandagavond, maar toch vind ik 'm - in al zijn knulligheid - ook wel weer aandoenlijk / lief en/of mooi geworden.

De ijzerwaren des levens

Als je toch in de Praxis bent kun je best een paar extra gangpaden meenemen. Wie weet loop je nog iets tegen het lijf dat het leven  enorm kan verlichten.

En zo heb ik ineens - na de gereedschapskist die almaar voller en voller raakte - nu ook een gereedschapsbord! Ik ben onder de indruk van mezelf.

Stiekem zou ik wel stickertjes onder het gereedschap willen met de juiste namen. Is die oranje tang nu de bahco, vraag ik. Nee, dat is geen bahco, zegt Bobby, dat is een waterpomptang. Een beetje stom is het wel, geef ik onmiddellijk toe, want nota bene de eerste aflevering in de verhaallijn 'IJzerwaren' heette 'Mijn eerste Waterpomptang'.

Martelaren

Op weg van huis naar werk ergens midden in de binnenstraten van de Watergraafsmeer achter de Linnaeusparkweg heb ik een katholieke kerk ontdekt, die wel de Hofkerk heet, maar ook de kerk van de Martelaren van Gorcum. Ze hebben er drie koren: een die de oude traditionele muziek verzorgt, een die moderne liturgieën begeleidt en een met een combo. Ze treden allemaal eens per drie weken op. Als ik al fantaseer over een koor en niet al te veel verplichtingen zou dit een antwoord kunnen zijn. Het is tenslotte ook nog in de buurt.

Op de site van de kerk zie ik foto's van het koor met traditionele kerkmuziek, maar het is niet direct uitnodigend, het ziet het er tamelijk bejaard uit. Toch wil ik kijken of ik niet bevooroordeeld ben. Het is een hele grote kerk in een heel bijzonder bouwproject. Een Begijnhof anno 1900 lijkt het wel. Een voormalige katholieke enclave midden in de Watergraafsmeer. De kerk is levendig, maar inderdaad heel bejaard. Vandaag doen ze aan boetedoening. Dat betekent dat alle bezoekers naar voor in de kerk lopen, hun rechterhand in het wijwater dopen, daar een kruisje mee slaan en dan die hand geven aan de persoon die hen volgt. We doen niet mee. 'Er zijn grenzen aan die Roomse heisa', vindt  ook Bobby.

Dit 'Cantique de Jean Racine' van Gabriël Fauré is het mooiste wat ze zingen. Dat zou ik zo wel mee willen doen! Maar  zo mooi als op dit filmpje zingen ze bij lange na niet. Ik denk niet dat dit Watergraafmeerse koor een is waar ik me aan ga verbinden.

Jachthaven

Bobby droomt van een boot, dus vandaag - ná de H. Mis (eindelijk weer eens), de middagkoffie, de nieuwe verduisterende rolgordijnen in het kapelletje/annex logeerkamer, en een eindeloze krantensessie in de zon op het balkon - gaan we kuieren. Mijn doel althans is kuieren, Bobby's doel is kletspraatjes maken in jachthavens en bootjes kijken teneinde een boot. Hij belooft: We doen het zo lang tot jij zegt: Het is genoeg geweest. Deal.

Er zijn wel vier jachthavens hier tussen Zeeburg en IJburg, een wonderschoon gebied ingeklemd tussen tunnels, bruggen en snelwegen. Watersport is hier wel degelijk mogelijk. De werven en havens liggen aan een kom met een doorsteek naar het Amsterdam-Rijnkanaal. Het geeft een levendig uitzicht op de voorbijtrekkende binnenvaart.

Op de Diemerzeedijk treffen we Ginni op de fiets op weg naar haar Scott die een zeilbootje van het type Kolibri heeft liggen in Jachthaven Bovendiep.  We vinden je wel, zeggen we. Op alle werven zijn mannen boten aan het schuren/plamuren/dik-in-de-lak-aan-het-zetten. Bij Bovendiep geldt de regel: schuren op de éven dagen, lakken op de óneven dagen. En na 1 april alleen nog maar lakken.

 

Scott en zijn Kolibri hebben we zo gevonden. Er komen nog twee vrienden van Scott en Ginni langs, uit de Watergraafsmeer, en alras raken we met zijn zessen verzeild op het terras van Jachthaven Bovendiep. Wat een feestmiddag. Ik wil nu ook wel een boot.

Erkenning

Het is een smeuïg verhaal: de schrijver Stieg Larsson van de succesvolle Millennium-reeks overleed op 50-jarige leeftijd. Zijn familie (vader en broer), met wie hij nauwelijks contact had, strijkt vervolgens de erfenis op. Eva Gabrielsson, de vrouw met wie Stieg meer dan 30 jaar samen was, en die veel meegedacht en mee-gecreëerd heeft aan die boeken,  krijgt niets van het fortuin dat zijn werk (boeken en verfilmingen) hebben opgeleverd. Ze was nu eenmaal niet getrouwd met Larsson en ze hadden niets geregeld. Dan gaat de erfenis volgens de Zweedse wet naar de familie.

Nu heeft Gabrielsson het verhaal over haar leven met Stieg opgeschreven, om erkenning te krijgen voor haar lange en intensieve samenwerking met Larsson. Het is zuur dat de wetten zijn zoals ze zijn. Het is de vraag of haar strijd om recht op het intellectuele eigendom van Stiegs boeken kan bewerkstelligen. 

Nu hoop ik maar dat ze met dit boek iets verdient. Het is vrij zakelijk en niet speciaal mooi of aangrijpend geschreven. Dat moet toch iemand anders doen, vrees ik.  Maar het is wel de moeite waard om dat leven van hen beiden te lezen.

Chinees bistrosetje

Het balkon mag nog wat verder opgeleukt. De Praxis bij mij in de buurt heeft een enorm leuk 'bistrosetje' in de hal staan, aanbieding van de week, maar niet op voorraad. En er zijn problemen met de belevering, zegt de dame aan de informatiebalie, dus ze stuurt me naar een Mega Praxis, zo-een met een tuincentrum. Ging ik vroeger naar het westelijk havengebied, nu gaan we naar Zuidoost.

Het bistrosetje komt uit China. Het mozaïek is met Chinese handjes gemaakt. We kijken ook naar luie stoelen, om ook af en toe goed onderuit te kunnen hangen, maar die zijn zo groot.  En het balkon is wel breed, maar niet diep. Eerst maar eens dit. Glaasje prosecco erbij, schaaltje olijven... Helemaal top.

Laren

Naar De Stichtse Hof in Laren. Zonder afspraak, want een afspraak kan alleen doordeweeks. Omdat ik niet zo'n beeld heb wanneer ik komende week zou kunnen ga ik nu maar. Bobby mee. We mogen van de recptioniste door het gebouw lopen en over de afdelingen.

Het is heel erg prettig en mooi daar. Met het schitterende weer vandaag valt het extra positief uit. Er is veel aandacht voor detail en sfeer en welbevinden. Warme kleuren, mooie kunst, wat dieren in de tuin, veel ruimte, veel licht. Het personeel spreekt  ons een paar keer aan, zoekt u iets, kunnen wij iets voor u doen, heeft u vragen. Er zitten veel bewoners in de huiskamers, er lopen ook wat door de  gangen te dwalen, die zien er niet per se heel ongelukkig uit.

Het cafétje, het terras, de tuin, de grote centrale hal, alles is prettig. Als je je voorstelt dat je er bij Mutti op bezoek gaat zo eens per week ofzo, dan is dat daar geen straf. Dat het voor mij van deur tot deur slechts 25 minuten is naar Laren, dat is ook heel fijn.

We kijken in de 'kapel', een mooie ruimte ook. Daar zag ik de papiertjes van de protestantse dienst liggen. Er worden in die dienst allemaal psalmen en gezangen gezongen die ik ook ken, dus dat zijn volgens mij de evergreens, de gouwe ouwe. Dus dat zal in elk geval herkenning geven.

Het is erg, erg moeilijk je een voorstelling te maken van hoe Mutti zich in de verschillende huizen zal voelen. In zekere zin is het allemaal erg. Maar als je dit vergelijkt met de vorige huizen die ik bezocht, dan denk je: zou  Mutti zich in die vrijgemaakte smakeloosheid meer thuis voelen? Elk huis waar we haar naar toe brengen zal een grote breuk zijn met vroeger en hoe ze dat zal ervaren?  Er is geen garantie dat ze zich in de Amandelboom gelukkiger zal voelen dan in De Stichtse Hof. Mag je de eigen behoeften meenemen in de overwegingen?

Contact Center

Heb geen nieuw ANWB-lidmaatschapspasje ontvangen dit jaar, ik loop nog steeds rond met het pasje van 2010. Je lidmaatschap wordt automatisch verlengd, staat op dat pasje, tenzij je je lidmaatschap voor 15 november opzegt. Het zal dus wel loslopen, maar toch. Je weet niet wat je gaat overkomen als je onverwacht met pech langs de weg staat. 

Vandaag is het de derde keer dat ik probeer contact te maken met de ANWB. Ik bel het Contact Center. Eerst moet je zo'n keuzemenu door waarin jouw vraag niet staat. Je doet maar keuze 4. Dan krijg je een pianomuziekje en een stem die zegt dat alle medewerkers in gesprek zijn maar dat je je zo aan de beurt bent. Na drie keer de mededeling gehad te hebben maar dat je je zo aan de beurt bent, krijg je een nieuwe stem die meldt dat het erg druk is en dat je ook naar de website kunt.  Of naar een ANWB-winkel. Niet om hen een of ander, maar de winkel op het Museumplein is dicht. Ik geloof ik nu naar Osdorp moet!

Nu heb ik via de website ook al een paar keer een mailtje verzonden via klantonvriendelijke contactformulieren, en nooit antwoord op gekregen. Ditmaal luister ik 28 minuten en 18 seconden naar piano en stem voor ik ophang. Als je naar de website ga moet je een nieuwe inlog aanmaken.

Het gaat nergens over, kun je zeggen, of je kunt er een hele lading maatschappijkritiek op loslaten, want het is om horendol van te worden. en zijn er nog drie van die minor problems die ik niet kan oplossen.

Landmarkt

Het is twee pittige bruggen over en dan ben  ik bij een geweldige nieuwe winkel in Schellingwoude: Landmarkt. Gisteren geopend. Veel goeie pers gehad. Het is een overdekte markt met veel verse producten uit de regio. Zo is er onder meer meel van een molen in Weesp, bloemkool van Texel en kaas uit de Weere in West-Friesland te vinden. Veel producten komen van agrariërs uit Noord-Holland. Er is ook een proeverij met een eetbar. Open van 8-20 uur.

Ik fiets er in de middagpauze (thuiswerken) naar toe en in de zon is dat een feest. Met regen en wind is het een moeilijker locatie qua vervoer. Want de producten worden dan wel uit de eigen regio gehaald en gebracht, de meeste mensen gaan er wel mooi met de auto naar toe. En daar is niet zoveel plek voor. Er zijn ook niet echt toegangswegen. Er is dus veel geheen-en-weer met auto's.

Afgezien daarvan ben ik erg enthousiast. Heerlijk brood hebben ze. Leuke artikelen van kleinschalige bedrijven, en voor zover ik kon zien lang niet zo duur als het vergelijkbare Marqt aan de Overtoom, dat ik hysterisch high brow en duur vind. Dit zit lager in de markt. Er waren veel 'gewone' mensen.

Het verbazingwekkendst zijn de kassa's: die hebben geen lopende band waar je koopwaar op kunt zetten. De kassamedewerkers moeten de artikelen van het ene winkelwagentje in een andere overtillen. Het verstoort de klanten een beetje. De een na de ander zegt: Dat is toch veel te zwaar voor u??? Ik ben benieuwd wat de filosofie daarachter is en hoe lang ze dat volhouden.

Naar de bossen

Met twee Geschwister ga  ik naar Bosch & Duin, dat ligt tussen Bilthoven en Zeist. Heel de Randstand staat weer een s vol files. Met een geavanceerde TomTom kun je files vermijden. Dat betekent een route met veel uitzicht op de Gooi- en Vechtstreek.

Het verpleeghuis De Wijngaard ligt midden in de boossen. Het is van dezelfde Gristelijke Zorggroep als D'Amandelboom waar we laatst waren. De intake-mevrouw (die vorige keer in hardroze gekleed was, en nu in appeltjesgroen) doet weer haar verhaal over de goede bejegening van de patiënten in hun huis. En de fijne gristelijke signatuur. Maar in de huiskamers waar we langs lopen zitten steeds acht oude Alzheimer-patiënten te zwijgen in de kring. Er is geen activiteit, geen plezier, geen rumoer. Er komt een mevrouw langs een van de huiskamers met een roltafel met knipselspullen. Ze gaat met de bewoners kalenders knippen en plakken.

We leggen onderweg contact met de dominee te leggen en mogen een half uur bij hem op bezoek. Nu we er toch zijn vragen we hem de hemd van het lijf. Want als we al voor het psalmen-aanbod komen, dan willen we het ook wel concreet weten: wat gebeurt er hier aan psalmen? Aan muziek? Aan activiteit? Eigenlijk veel te weinig, geeft hij toe. Er zijn hier maar heel weinig vrijwilligers en al die activiteiten hangen af van vrijwilligers. Dus het klopt dat die bewoners vooral daar in die huiskamers zitten. Hij 'spreekt' de mensen individueel eens per half jaar.

We koken hier zelf, zegt de intake-mevrouw. Ze bedoelt: er is hier een eigen centrale keuken. Koken op de afdeling, zoals in sommige instellingen voor PG-patienten, dat doen ze hier net. Dat zelf koken kan een aanbeveling zijn, maar hóeft dat niet te zijn. Laten we de proef op de som nemen in het 'restaurant', zeggen we. Daar zit vooral personeel. We kunnen alleen met de chipknip betalen, wat nog een heel gedoe oplevert omdat niemand genoeg geld op zijn chip heeft staan. Maar we komen er uit. Ik neem aardappelpuree, worteltjes en witte vis. Je kunt het eten met je tong fijndrukken. Verder is het koud. Dit is het geloof ik niet, zeggen we, we gaan maar weer naar een ander huis.

Geheimtipp

Het Gemaal is sinds 1 april weer open. Het is een  Geheimtipp midden in het Flevopark. Elke dag open van 15 tot 20 uur. en in het weekend van 12-20 uur. Will en ik spreken er om 18.30 uur af en genieten ruim anderhalf uur van het weidse uitzicht over de vijver en de avondzon. Het is geweldig. Prachtig. Een plek om elke avond geheel tot rust te komen. Hangen in fantasieën dat het je eigen landgoed is. Of dat je op vakantie bent in Engeland. Er wordt geen eten geserveerd, alleen bijzondere drankjes en een kaasplankje. 

Van een wandelsite: 'Het Flevopark doet niet onder voor het Vondelpark of welk ander park in Amsterdam. Het bomenassortiment is bijzonder; door de ligging aan het Nieuwe Diep met het erachter liggende IJsselmeer is het park een eldorado voor zang- en watervogels. Door de aanwezigheid van de voormalige Joodse begraafplaats die als buffer en als rustgebied dienst doet tussen de huizen van de Kramatweg en het park, is de fauna rijkelijk vertegenwoordigd. Het park straalt rust en weidsheid uit.'

De Ja-maar® filosofie

'Op zich een aardig plan: een nieuwe metrolijn die Noord- en Zuid-Amsterdam met elkaar verbindt. Maar het is Amsterdams allergrootste hoofdpijndossier gebleken. Door financiële missers, politiek gekonkel, een slappe ondergrond, verzakte panden langs het tracé en fel verzet van bewoners en winkeliers heeft het project een schier onafzienbare vertraging opgelopen.

Toch is het mogelijk interessant het eens van een andere kant te bekijken. Denk het om. Want wat is er mis met een project dat nooit af komt? Sommige steden zijn er wereldberoemd mee geworden. Neem Barcelona met zijn kathedraal van Gaudí. Wegens een chronisch gebrek aan financiële middelen wordt er al sinds 1882 aan de Sagrada Familia gebouwd. De huidige officiële opleverdatum is in 2026, maar het is maar de vraag of dat wordt gehaald – en nog belangrijker – of Barcelona dat moet willen. Want een groot deel van de charme is juist dat hij nog niet af is...'

Dit tekstje heeft een marketingmedewerkster bedacht ter introductie van een nieuw magazine gebaseerd op de Ja-maar-filosofie van Berthold Gunster. Wat een leuke tekstje, reply ik haar spontaan. Mag ik dat tijdschrift en een paar van die boeken? En who-the-heck is Berthold Gunster. Is hij een Nederlanders? Jij hij is een Nederlander. Hij is de grondlegger van de Ja-maar® filosofie. Over dit gedachtegoed schreef hij al een paar boeken zoals Ja-maar wat als alles lukt? en  Ik ben oké, jij bent een sukkel. Laten we samenwerken! Dat vindt zij een goed idee.

Zo makkelijk gaat dat soms, samenwerken. Soms ook niet, trouwens, maar daar gaat het nu niet over.

Hij zei 'Cliniclown' tegen mij...

Ik ontbijt met nrc next met daarin - in de reeks over wurkshups - een heel ironisch verslag van een wurkshup op de AutoRai gehouden door een collega. Hinnikend fiets ik naar  het werk. Hebben jullie nrc next gelezen, vraag ik aan de marketingafdeling. Maar niemand leest hier geloof ik een krant. Of een boek. Dat kan. 

Lees voor, vraag ik aan de marketingmanager. Zij leest voor. Alle marketingmedewerksters houden de adem in.  Wat erg!  Nou ja, zeg ik, het is toch ook gráppig! Ik vind het grappig. ik geef toe, voor de collega in kwestie is het minder leuk. Het zal ook wel niet helemaal waar zijn. Maar iets... 'n Leermomentje, wellicht?

Mijn nrc next dwaalt door het hele gebouw. Gelukkig komt RoRo7 ook met háár nrc next en dan hebben we er twee. De twee directeuren hebben vandaag zitting bij ons. Die lezen thuis ook geen nrc next. Ze zijn een beetje verstoord door de negatieve berichtgeving, maar ook wel geamuseerd door het feit dat wij het zo grappig vinden. Als jij directeur was, Lucie Theodora, wat zou jij dan doen, nu, vragen ze aan mij. Zou jij een boze brief aan de journalist schrijven? Of aan de krant? Nee! zeg ik, niet doen! Ga die collega bellen en vragen of hij het gezien heeft, vraag hem hoe de wurkshup ging en hoe het met hem is.  Iedereen heeft toch wel eens een off day. Dat vinden ze een grote wijsheid.

Komt heel toevallig deze dag die collega hier vergaderen. Vergaderzaal vol pakkemansen, word ik erbij gevraagd om troost en aandacht te bieden. Wat érg voor je, zeg ik vol-empathisch, hoe was het in het echt? Vast héél anders dan hier beschreven. Hij vertelt zijn versie. Ik moest wel lachen om het artikel, vertel ik eerlijk, maar ik vind het heel rot voor je. Ja, want mijn kinderen lezen ook nrc next, zegt hij. 

Bij het weggaan zeggen de directeuren dat ik de cliniclown van het bedrijf ben. Zal ik dat maar als een compliment opvatten?

Leun Op Mij

Nichtje heeft een fout gemaakt op haar werk en is daarvan behoorlijk van slag. Leermomentje, zeg ik levenswijs, laat even aan je baas weten dat je je realiseert dat het een foutje was, dat het niet meer gebeurt: leermomentje...

Tot nu toe heeft zij zich op de been gehouden met het nummer 'Leun op mij' van Ruth Jacott. Maar wat bedoelt Ruth eigenlijk, vraagt Nichtje zich af. Voor wie zingt ze dit? Of bedoelt ze God? Ik, God, Ruth Jacott? Of zingt ze het aan een kind? Ik denk dat ze het aan haar Geliefde zingt. Even mag hij / zij leunen. We komen te spreken over Ruth Jacott, die altijd van die gevoelige liedjes over groot ongeluk zingt waarbij ze naar mijn smaak veel te sensueel danst. Tekst en lichaamstaal zijn niet congruent.  

Dan breng ik Juana la del  Pipa in en Nichtje gelooft haar ogen en oren niet. Is dat een vrouw? En wat zou Juana zo dramatisch zingen? 'Mijn Moeder Heeft Alzheimer en Mijn Kat Diabetes', playbackt Nichtje Juana, 'En Ik Moet De Afwas Ook Nog Doen! Olé!' En maar wulps dansen, bij wat je ook zingt.

Dat is zo heerlijk van met Nichtje verkeren: dat we alles tegelijk doen en van de hak op de tak gaan en alles roepen en zingen en uitbeelden wat we denken. Dat de dierenarts haar heeft beschuldigd van hoogverraad dat zijn we al dansend na een uur helemaal vergeten.

En ondertussen op het balkon...

Elke ochtend en elke avond inspecteer ik de bloemetjes op het balkon. De violen bloeien uitbundig, de narcissen en blauwe druifjes moeten het nog gaan doen. In sommige potten komt iets naar boven van vorig jaar. Munt. Knoflookbieslook. Rododendron. De peterselie doet niets. De roosjes krijgen prachtige donkerrode randjes om de bladeren. Maar er zijn ook potten waar iets met grote kracht naar boven komt en ik heb geen idee. Is er iemand die weet wat dit wordt? Lelies?

Mujeres

Met de Jazzvriend ja ik naar het Tropentheater waar drie befaamde flamencozangeressen optreden. Ze zouden eerst vrijdagavond optreden, maar op het laatste moment is het concert verzet naar zondagmiddag. De zangeressen heten Juana la del Pipa, Dolores Agujetas en Tomasa la Macanita. Ze zijn van drie generaties en kennen elkaar goed van  flamenco-feestjes ('juergas') in hun thuisstad Jerez de la Frontera. Nooit eerder traden ze gezamenlijk op tijdens één concert.

Tomasa la Macanita is de beroemdste, de jongste en de meest sensuele, maar de oudste  -Juana la del Pipa- vind ik persoonlijk de mooiste, de meest indrukwekkende, met haar lage hese stem en haar geweldige temperament.. Wat een wanhoop, wat een verdriet, wat een drama. En als ze dan gaan dansen, koket, hoe oud ze ook zijn en hoe formidabel de buik ook is, gewéldig! De jazzvriend zegt dat een vanzoveel wanhoop - je eigen wanhoop ten spijt - echt weer helder en opgewekt wordt.

Het Nederlandse publiek doet natuurlijk niet wat een Spaans publiek doet: meeklappen, meeroepen. Nee, wij zitten zwijgend te genieten en applaudisseren na afloop. Gelukkig zitten er nog wel wat Spanjaarden in de zaal voor de sfeer.

Grebbelinie

Er zijn van die namen die je kent uit de Vaderlandse Geschiedenis. De Grebbelinie die ons land tegen de Duitsers had moeten beschermen maar dat niet deed. Hij loopt onder Leusden.Ik ben er vanwege een familiefeestje. Neven-en-Nichten-Dag. Allemaal vijftigers.

Oostindisch blind

Op het balkon in een knetterende lentezon lees ik uit de stapel boeken over dementie De moeder van Nicolien van Voskuil. Van Het Bureau ben ik nooit een adept geweest, dus ik begin licht gereserveerd, maar ik moet zeggen: Voskuil doet dit verschrikkelijk goed. Kleine schetsjes, kleine dialogen, maar die komen voort uit haarscherpe observaties. Veel ook voor detail. Nu het over een dementerende (schoon)moeder gaat treft het me meer dan wanneer het over een kantoor gaat. Op de flap staat echter: 'Of men nu wel of niet een dergelijk proces van ouder worden en dement worden van nabij heeft meegemaakt: De moeder van Nicolien is een emotionerende leeservaring.' Toch geeft de herkenning denk ik iets extra's.

Hij beschrijft momenten uit het leven met zijn vrouw en zijn schoonmoeder van 1957 tot 1998. Boven elk hoofdstukje staat een datum en jaartal. Heel veelzeggend. In eerste instantie zijn er slechts kleine signalen van het dementeren. Ze herhaalt zich, gaat in de verkeerde stoel zitten, ze verstopt een parelsnoer in het kolenhok. Dan ineens, enkele pagina's en twee jaar later, kan moeder op bekend terrein de w.c. niet vinden. Haar dochter en schoonzoon reageren zoals dat gaat, Oostindisch blind: 'Nou doet ze ineens alsof ze niets meer kan', zegt Nicolien geërgerd.

Nauwgezet wordt het proces in kaart gebracht, de neergang van de moeder, de emotionele ontwikkeling van haar dochter en schoonzoon, hun groeiende geduld, hun verdriet en de ontroostbaarheid van de moeder, hun onvermijdelijke verraad door een plaats in een verpleeghuis te organiseren. Heel heel mooi. Dit is veel poëtischer dan Het Bureau. Laatst bespraken een der Geschwister en ik hoe onze respectievelijke partners op de verhalen over onze Mutti reageerden. Of ze alle mailtjes wilden lezen of niet. Wie wel en wie niet. Veel meer dan beetje luisteren kunnen ze niet. Nu ik dit lees ben ik ook geroerd over een inkijkje te krijgen van wat het met de partner doet. Zo respectvol hij het gedoe van zijn Nicolien en zijn moeder opschrijft. Eigenlijk is het boek een eerbetoon aan zijn vrouw.

Grappen

Wat erg! Ik heb geloof ik geen gevoel voor humor. In elk geval niet voor 1 april. RoRo7 wil graag een 1 april-grap op de site. Moet je doen, zeg ik, maar je moet niet mijn mening vragen. Ik snap 1 april-grappen niet. Ik vind er niets aan. Je verspreidt een leugen en dat is dan leuk.

Vandaag heeft ze er een verzonnen en op de site gezet. Inderdaad zie ik er de grap niet van in. Gelukkig zijn er lezers die het wel leuk vinden. Die reageren met veel humor terug. Verder bekijken we alle persberichten met reserve. Is dit een 1 april grap???

Van een informatieve 1-april site: 'Een 1 april-grap is een goedaardige grap waarbij mensen elkaar op 1 april voor de gek willen houden. In Frankrijk spreekt men van poisson d'avril. In Engelstalige landen wordt het April Fool's Day genoemd, en de Russen hebben het over Dyen' Doeraka (letterlijk vertaald: de dag van de dommerik). In sommige Vlaamse streken spreekt men over verzenderke(n)sdag, de dag waarop je iedereen tracht ergens heen te zenden om ze beet te nemen.

'Over de hele wereld zijn er nepberichten rondgestuurd, om mensen te bedotten op 1 april. In Nederland is een aardige grap de Heineken bierpad van Douwe Egberts Senseo. 'Na het gemak van de Douwe Egberts SENSEO® koffie- en Pickwick SENSEO® theepads introduceert Heineken in samenwerking met Philips de speciaal ontwikkelde Heineken SENSEO® bierpad. Voor koud bier met een heerlijke schuimkop op een moment dat jou uitkomt. Al het genot in één handzaam apparaat. Proost!', zo valt te lezen op Bierpad.nl.