De kunst van bij jou horen

Vandaag woon ik een huwelijksfeest bij van twee vijftigers die al 21 jaar samen zijn, al twee grote dochters hebben, en een akelige ziektegeschiedenis (kanker) achter de rug. Nu vieren ze temidden van hun familie en vrienden het leven. De liefde. De formaliteiten zijn eerder deze week al geweest, nu is het feest met veel prachtige toespraken en live muziek. Bride en groom, beiden hartstochtelijk koorzangers, zingen elkaar met grote liefde toe. Hij zingt haar 'Voor Haar' toe van Frans Halsema. Zo mooi, zo vol. Iedereen begint te sniffen. Zoveel liefde! En dat in het echte leven. Het is niet eens een film!

In de 'pauze' loop ik een ex-collega tegen het lijf die ik tien jaar niet gezien heb en wat doe je? We vatten de laatste tien jaren even voor elkaar samen. Werk, wonen. Verlaten, gescheiden, nieuwe liefdes, nieuwe (des)illusies... Ik vraag me af hoeveel mensen in de zaal zitten die zouden willen dat ze zo'n grote liefde hadden. 'Al die eenzamen hier', praat ik tegen Gilles naast mij, 'hoe voelen zij zich nu? Gesterkt door deze grote liefde? Of extra eenzaam?' 'Jij bent toch niet eenzaam?' vraagt hij ongerust. 'Nee, ik even niet' (ik zit tenslotte as we speak allerschattigst hand-in-hand met Bobby), 'maar hoeveel van de aanwezigen wel? Jij?' 'Ik ben al vijfendertig jaar samen', onthult Gilles, 'al vanaf mijn achttiende. Maar niet getrouwd. Inderdaad, je liefde met de mensen delen, het is misdádig.'

En natuurlijk is dat kleingeestig geneuzel. We gunnen natuurlijk het bruidspaar het leven en de liefde van harte, zeker na die onvoorstelbaar zware jaren, en we proosten hen - met de 200 andere gasten - stralend toe.

Claudia de Brey zong het lied ook bij Pauw & Witteman