Dat is mooi. Zo kent niemand de Nederlandse voetbalsters, zo praat iedereen over ze. Sommigen van de vriendinnen zijn ze zelfs tot troost in het leven.'Wat is uw enige troost, beide in leven en in sterven?' luidde vraag 1 ooit bij catechesatie. De Dordtse Leerregels, geloof ik. Ze stonden achter in het psalmboekje, dus als je niet naar de preek wilde luisteren zocht je bijvoorbeeld daar afleiding. Zo'n tekst komt dan zomaar in zijn geheel weer bovendrijven. Het antwoord mag u overslaan, maar het klonk aldus: 'Dat ik met lichaam en ziel, beide in het leven en sterven, niet mijn, maar mijns getrouwen Zaligmakers Jezus Christus eigen ben, Die met Zijn dierbaar bloed voor al mijn zonden volkomenlijk betaald en mij uit alle heerschappij des duivels verlost heeft, en alzo bewaart, dat zonder den wil mijns hemelsen Vaders geen haar van mijn hoofd vallen kan, ja ook, dat mij alle ding tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heiligen Geest van het eeuwige leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.' Dat er zulke tekst in je hoofd zit! Maar dit terzijde.
Vrouwenvoetbal. Als ik zondagavond zit te kijken - best moeilijk als je alle speelsters nog niet van elkaar kunt onderscheiden, ze hebben allemaal een paardenstaartje - wordt het steeds spannender. Bobby had de hele week gekeken op Eurosport en had zich opgewonden dat Studio Sport ze helemaal had laten liggen en er pas op was gesprongen toen bleek dat de kijkcijfers bij Eursport zo toegenomen waren. Tijdens de verlenging begin ik allemaal sms-jes uit te zenden naar wie ik inschat dat ze ook zitten te kijken. 'Ik kan het niet aan als ze penalty's moeten gaan schieten!' Sms-en we. Maar als de Engelsen een minuut voor tijd hun tweede goal hebben zijn we toch enorm teleurgesteld.
Het is fijn om ze zo vrolijk door de poortjes van Schiphol te zien komen, verrast door de grote media-aandacht. Ik lig helaas al geheel onder zeil wanneer ze bij Pauw & Witteman optreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten