Maandagmorgen. Het gezinsleven is helemaal stilgevallen. Ze zijn naar het bedrijf en naar school. De nieuwe hond zit in zijn hok. Even andere sferen. In bed lees ik de gehele briefwisseling tussen dichteres M. Vasalis en uitgever Geert van Oorschot. Heel mooi. Warm van toon. Ook de zakelijke brieven over de afrekeningen. Wat waren dat nog eens tijden toen mensen elkaar zulke mooie lange aandachtige brieven schreven. Gebeurt dat heden ten dage nog? Nu mailen, bloggen, msn-en en twitteren we. De code is: kort. Drie alinea´s is wel voldoende. Lengte is ook mooi, tenminste als menVasalis (Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans) en Van Oorschot waren leeftijdgenoten. Beiden geboren in 1909, hij leefde tot 1987 en zij tot 1998. Hij was de oprichter van de beroemde literaire uitgeverij Van Oorschot, waar zoon Wouter van Oorschot nu de scepter zwaait. Vasalis bracht drie bundels bij hem uit, die al die jaren bleven verkopen.
Zij correspondeerden vanaf 1951 tot de dood van Van Oorschot in 1987. Toen het begon probeerde Van Oorschot haar dus over te halen nieuwe gedichten te leveren, en veel van de eerste jaren van de correspondentie draaide om dat thema, maar zij liet zich niet overhalen. Soms is ze bijna zover, maar dan trekt ze zich toch weer terug. Met de jaren neemt de correspondentie in diepgang toe. Steeds meer levensthema´s komen aan de orde. Hoe die twee over hun leven schrijven is mooi, de spanningen rond de zelfmoord van Van Oorschots eerste zoon zijn mooi, het conflict tussen vader en zoon Van Oorschot over geld, dat komt nooit meer goed, en hoe ze mededirecteur Gemma Nefkens buiten schot proberen te houden. En uiteindelijk de thema's aftakeling, ziekte en dood, vooral van de oude Van Oorschot. De brieven zijn goed geannoteerd, maar je komt uiteindelijk niet veel meer feiten te weten dan dat Vasalis en Van Oorschot er over en weer over schrijven.
Vasalis kende ik al, maar nu wil ik ook alles wel van de Van Oorschotjes lezen.
Zij correspondeerden vanaf 1951 tot de dood van Van Oorschot in 1987. Toen het begon probeerde Van Oorschot haar dus over te halen nieuwe gedichten te leveren, en veel van de eerste jaren van de correspondentie draaide om dat thema, maar zij liet zich niet overhalen. Soms is ze bijna zover, maar dan trekt ze zich toch weer terug. Met de jaren neemt de correspondentie in diepgang toe. Steeds meer levensthema´s komen aan de orde. Hoe die twee over hun leven schrijven is mooi, de spanningen rond de zelfmoord van Van Oorschots eerste zoon zijn mooi, het conflict tussen vader en zoon Van Oorschot over geld, dat komt nooit meer goed, en hoe ze mededirecteur Gemma Nefkens buiten schot proberen te houden. En uiteindelijk de thema's aftakeling, ziekte en dood, vooral van de oude Van Oorschot. De brieven zijn goed geannoteerd, maar je komt uiteindelijk niet veel meer feiten te weten dan dat Vasalis en Van Oorschot er over en weer over schrijven.
Vasalis kende ik al, maar nu wil ik ook alles wel van de Van Oorschotjes lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten