Je kunt er natuurlijk op wachten dat een van die hulpverleners mijn aura gaat lezen. Ongevraagd hoor, ik was zelf nog niet op het idee gekomen. En ik kom echt alleen voor het meten-is-weten. En om op te biechten dat ik gemasseerd ben en heb mèt olie. En dat ik worteltjes gegeten heb, terwijl worteltjes tot de verboden vruchten blijken te behoren. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. En vragen of ze niet wat op die crèmpjes weet.
Haar absolutie: het is allemaal niet zo erg, maar het effect wordt minder naarmate je meer zondigt. O ja. Je hebt jezelf ermee. En op de crèmpjes weet ze ook wat: uiercrème. Die is niet vet. Het gaat heel goed met mijn afvalrace. Dat was mijzelf ook al opgevallen, maar het is fijn als het op een wonderweegschaal wordt bevestigd. Ik doe het gemiddeld en dat is goed. Aan het eind (nog twee weken) ga ik misschien onthullen hoeveel ik afgevallen ben. Jullie mogen wel alvast gokken.
Ik heb natuurlijk geen zin om alweer na tien minuten buiten te staan, tenslotte betaal ik goud geld voor de consulten, dus breng ik de klacht van armen, nek en schouders maar weer eens in. Zij is ook van de school van de meridianen en bevestigt de dunne-darm-meridiaan. Ik vertel dat de pijn op de wonderlijkste momenten uitschiet, bijvoorbeeld gisteren op een van de touwbruggen in de de Avonturenspeelplaats in Het Twiske. Die brug is nogal breed, moest ik mij arm teveel uitstrekken. Au au!
En dan brengt ze ineens mijn aura in. Om mijn hoofd is het geel en licht, zegt ze, alles komt heel licht en helder bij mij binnen, maar naarmate je meer naar beneden gaat wordt het blauwer en steeds donkerder. Ik moet meer buikademhalen en mijn energie naar mijn voeten laten stromen. Ze doet het allemaal voor. Dan is het wel weer tijd om naar huis te gaan. Ze heeft me nog magnetische pleisters mee voor op de arm. Ronde pleistertjes met een metalen puntje. Die drukt ze op de meridiaan. Die moet ik drie dagen laten zitten en af en toe 'met de klok mee' licht inmasseren.
En dan brengt ze ineens mijn aura in. Om mijn hoofd is het geel en licht, zegt ze, alles komt heel licht en helder bij mij binnen, maar naarmate je meer naar beneden gaat wordt het blauwer en steeds donkerder. Ik moet meer buikademhalen en mijn energie naar mijn voeten laten stromen. Ze doet het allemaal voor. Dan is het wel weer tijd om naar huis te gaan. Ze heeft me nog magnetische pleisters mee voor op de arm. Ronde pleistertjes met een metalen puntje. Die drukt ze op de meridiaan. Die moet ik drie dagen laten zitten en af en toe 'met de klok mee' licht inmasseren.
Maar ze hééft er wat voor teruggekregen: de tip van de Avonturenspeelplaats in Het Twiske.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten