In het Foam hangt een tentoonstelling van fotografe Charlotte Dumas. Ze fotografeert dieren in de door mensen gedomineerde wereld. De tentoonstelling opent met grote portretten van honden, zwerfhonden. Het zijn uitdrukkelijk geen documentaire foto's, maar dierenportretten, waarin zij de nadruk legt op het scala aan menselijke emoties dat de kijker erin kan herkennen.Zij ging onder meer naar Palermo (Sicilië) om daar zwerfhonden te fotograferen en zocht contact met groepen honden. 'Soms werd ik volledig genegeerd, andere keren werd ik bijna deel van de groep.Een keer besloot de leider van de roedel om de rollen maar eens om te dreeien: de groep volgde mij in plaats van andersom. Confronterend en intimiderend vond ze dat. Aan de ene kant voelde ik me heel trots, aan de andere kant dacht ik: O jee, waar heb ik me zelf nu in gemanoeuvreerd. Het zijn echt wilde beesten. Maar het bleek uiteindelijk vrij gemakkelijk om weer van ze los te komen: toen ik de grenzen van hun territorium uitliep volgden ze niet meer. Nadat ik dat had uitgevonden voelde ik me net Jane Goodall tussen deze straathonden.'
Fascinerend is dat ze niet met een telelens werkt en dus heel dicht bij de dieren moet komen om ze vast te leggen. Die honden kijken haar licht wantrouwend aan, zoals ze waarschijnlijk vrijwel alle mensen wantrouwen, maar ze hebben toch besloten te blijven liggen. Ze zijn wel afgekloven, maar ze behouden toch hun eigenheid en waardigheid. Dat heeft deze Charlotte Dumas heel mooi neergezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten