City Utrecht

En alsof het nog niet genoeg is deze overloaded dag heb ik ook nog een eet- en filmafspraak met Leen. 'Een vriend van me heeft een film gemaakt,' appte ze vorige week, 'en die draait dinsdag op het Film Festival, om half acht in het City Theater.' Grappig hoe je vervolgens enorm van opzij kunt inflitsen op zo'n opmerking. Vriend? Welke vriend? Ken ik die vriend? Heb je nooit over verteld. Nou ja, zegt ze, hij is de vriend van een vriendín, en, zoals dat dan gaat, dan wordt hij ook een beetje een vriend. 

De vriendin en de vriend zijn er ook. Hij gaat naar alle voorstellingen van de film. In het weekend is hij vertoond als Volkskrant-film in het grote nieuwe filmtheater in Leidsche Rijn. Met een doek van 19 meter. Uitverkocht met 700 bezoekers. Nu zitten we in allerwegen een minimaal filmtheatertje. 

De vriendin blijk ik trouwens al eens op een feestje bij Leen & Ekfa ontmoet te hebben. Dat herinner ik me nog goed. Ze bleek ook op de Zeeburgerdijk te wonen. Ik was de avond ervoor naar een mime-voorstelling geweest op luitmuziek van Bach en ze was heel geïnteresseerd in luitmuziek van Bach. 

In elk geval is het nu allemaal best vertrouwd. We zitten gevieren bijeen. Het voelt een beetje als in een Woody Allen-film. Leen en haar vriendin kakelen elkaar en haar vriend en mij de oren van het hoofd. Ik laat mij in al die lossigheid ontvallen dat ik de stropdas van de vriendin net een NS-stropdas vind. Dat vindt ze niet zo leuk. Haar vriend de regisseur zegt dat Leen en zijn vriendin samen altijd zoveel kakelen, uren achtereen, en dat ze naar niemand luisteren. Ook niet naar elkaar.

Het is een práchtige film. Een documentaire, getiteld 'Little Angels'. Dat is een verhaal apart. De zaal is ademloos stil. Na afloop krijgt hij een mooi klein applaus. Hij is genomineerd voor een Europese prijs.

Wat gaan we doen, vragen we na afloop, ik ben vrees ik wat pips en witjes van vermoeidheid.  'Jij moet naar bed', zegt Leen gedecideerd. Zij gaan gedrieën naar de trein, naar Amsterdam. Ik doe mijn fietstochtje langs de Vecht. Steeds meer thuis.

Is getekend

De hele werkdag loopt in het honderd want ik ga midden overdag een auto kopen te Oss. Ik maak mijzelf wijs: dat valt wel mee, maar Oss is een uur. Een uur heen, een uur terug, een uur verkoopgesprek, een half uur proefrijden, een half uur contract.

Ik denk nog: hoe voert men een koopgesprek met een autoverkoper, ik kan toch niet die beginzin van de garage gebruiken ('En, is het een beetje een lekker autootje?') maar wat dan wel!? Het gaat echter vanzelf. 'Wat is het verhaal van de auto?' En daarna: 'Wat ga ik allemaal tegenkomen het komende jaar?' 'Wat kunt u met mijn oude auto?' 'Mag ik een proefrit?' 'En hoe nu verder?'

Hij heeft ook zo zijn vraagstukken. U bent die meer de jongste, zegt hij, komt u die auto nog wel uit? En: Moet uw man niet ook even komen proefrijden? En die 322500 km op de teller, heeft ú die allemaal gereden? Nou, allemaal... zeg ik, maar wel veel. Ik zal eens op de aankoopbon kijken.

Hij vertelt hoe het leven van zijn garage + werkplaats veranderd is door internet. Hij is meegegaan met de nieuwe tijd en zet ook elke auto die hij te koop heeft online. Vroeger kreeg hij alleen klanten uit Oss, die de gekochte auto dan ook bij hem in onderhoud deden. Nu krijgt hij ongeduldige klanten uit het hele land, die direct antwoord op een mailtje verwachten. E-mailen zit hem duidelijk nog niet in het bloed. 'U belt tenminste nog', prijst hij mij.

Hij gaat nu nog een extra sleutel bestellen en twee remblokken vervangen, en dan krijg ik een belletje. Ik op mijn beurt moet op zoek naar mijn Kentekenbewijs Deel 3, ik moet zorgen dat ik voldoende euro's kan pinnen en dat ik die dag twee auto's verzekerd heb. Dan geeft hij me een briefje vol nummers en codes mee.

Thuis vind ik op de aankoopbon uit 2008 een kilometerstand van ruim166.000. Dat is  dus 156.000 km in zeven jaar ofwel 22.000 km per jaar geweest. Ja, allemaal zelf.

De oude bolide gaat naar de sloop, zei hij nog. 'Daar ben ik heel eerlijk in'.

'Dame!'

De garage belt en zegt: 'Dame! Ik heb vervelend nieuws voor u.  Behalve alle gewone zaken is de carterpan lek, die lekt olie. Die vervangen kost 325 euro. De distributieriem moet vervangen, dat kost 400 euro. Nee, we zijn er nog niet. Er is méér. De handrem achter is versleten. De brandstofslang is verroest. De grote onderhoudsbeurt èn alle reparaties die echt moeten (vanwege APK en mijn eigen veiligheid) bedragen 2.250 euro. Kortom: uw auto is financieel failliet. De auto staat nog op de brug, wij maken u echt niets wijs, u mag komen kijken.'

Ik was met een vervangende Hyundai Koekblik. Daar ga ik ook snel weer mee terug. Mijn nieuwe garage is prettig en betrouwbaar, denk ik, maar ze verkopen Seat. Het is Wills garage sinds jaar en dag. Zij heeft Seats. Niets ten kwade van de Seat, maar ik wil geen Seat.

Ik heb een paar blauwe Toyota Celica's gevonden, zeg ik. Met 150.000 km op de teller. Eentje van een garage te Oss. Is het misschien een idee dat u die voor mij koopt en controleert, dat ik die dan van u koop? Dat is geloof ik geen gebruikelijke transactie. Maar omdat ik blijf zitten, want zelf vind ik het wel een goed idee, en ik beloof dat ik mijn auto daarna bij hen in onderhoud houd, gaat hij toch bellen. 'Is het een beetje een lekker autootje?' vraagt hij aan Oss. 'Ze hebben daar een heel ander dialect dan wij hier', concludeert hij na afloop.

De transactie zoals ik me die droomde gaat natuurlijk niet door. Leuk geprobeerd, Lucie Theodora. Maar dit moet ik zelf doen. Hij vindt de Brabo's ondanks hun accent wel betrouwbaar klinken. En wat al helemaal vóór ze spreekt, zegt hij, ze hebben de auto al bekeken en apk-gekeurd. Er moet binnenkort nog iets met de remmen, hadden ze wel gezegd, al is hij nu wel door de keuring gekomen.

Begrafenis

Bobby heeft op zijn werk steeds meer uitvaartdiensten, waar vaak honderden gasten bij aanwezig zijn. Vierhonderd is het maximum. Zaterdag had hij een begrafenis waar 'maar' 50 mensen waren. Een alleenstaande man. 

Zo'n verhaal roept ongemakkelijke gedachten en gevoelens op. Is een leven meer waard (geweest) als er heel veel mensen naar je begrafenis komen? Is je leven soort van mislukt als er 'maar' 50 mensen op je begrafenis komen? Hoeveel zouden er op de mijne? Niet zoveel denk ik. Mijn familie, vriendinnen, wat oude vrienden, collega's, een paar werkcontacten... Uiteindelijk leef ik toch tamelijk kleinschalig. Heb geen kinderen, laat staan kleinkinderen, geen bestuursfuncties, vrijwilligerswerk, verenigingsleven, kerk, etcetera. Dat soort verbanden tikken op uitvaartdiensten behoorlijk aan. 

Marg en ik spreken onze angsten tegen elkaar uit, wat een raar gesprek, maar blijkbaar is het een issue, dat er bij ons maar heel weinig mensen komen, en wat de mensen zullen speechen op onze begrafenis. Wie we per se niet willen dat er speecht. We vragen elkaar nog net niet: wil jij speechen open mijn begrafenis en mag ik zelf de speech schrijven?

Vroeger zeiden we al tegen elkaar: 'O als ik dood zal dood zal zijn, kom dan en fluister, fluister iets liefs...'

Naar de Lapjesmarkt

Op naar de Lapjesmarkt om me te oriënteren op potentiële gordijnen voor de kamer boven vóór. Ik herinner me de zoektocht naar gordijnen aan de Zeeburgerdijk. Torn slaagde ik uiteindelijk bij een kraam met Hindoestaanse glimstoffen. Donkerrode tafzijde met borduursels en spiegeltjes en kraaltje in de slaapkamer, en lichtgroene in de woonkamer. Die rode heb ik weggegeven, die groene hangen tijdelijk on de kamer voor. Maar ze staan niet bij de roestbruine vloerbedekking. 

Die Lapjesmarkt is een fantastisch fenomeen. Mensen van allerlei pluimage zoeken er een aankleding voor hun lijf of hun huis. Ze hebben daar allemaal heel particuliere beelden bij in hun hoofd. Wat de een prachtig vindt, vindt de ander afgríjselijk. 

Ik heb een paar weken geleden tegen Bobby gezegd dat ik bij nader inzien toch graag een eigen kamer wil, een waarbij ik niet hoef te overleggen over de kleuren en de indeling. Geen compromissen, maar mijn eigen smaak. 

Op een nacht van de week wist ik het: het moesten gordijnen worden met grafische motieven en de kleuren donkerblauw, roestbruin en wit. Dan komt er ook een plaid in die kleurstelling op het logeerbed. Daar kunnen mijn blauwe schilderijen ook daar en mijn blauwe meditatiekussen. Dan past wellicht ook Bobby's berken tafel daar, die ik nu veel te bleek vind.

Ik zie de gedroomde stof duidelijk voor mijn geestesoog, maar natuurlijk is die er niet. Wel stuit ik op andere stoffen, feller van kleur. Verrukt ben ik over een aqua petrol achtige stof met goud. Niet een print, maar geweven. Drie motieven zijn er. De drukke moet je niet voor het raam doen, zegt Marg die ik de foto's laat zien. Doe die dan op het bed. Maar de kleuren zijn  wel héél krachtig, terwijl het mijn 'stiltekamer' moet worden.

Ook prachtig maar helemaal erg sterk van kleur ik een stof van wollen draden en vilt. Hartman Stoffen. Geheel puzzled keer ik huiswaarts. Net als de vorige gordijnenkeus.

Zodden

Zullen we naar de Westbroekse Zodden? Marg heeft geen idee wat dat zijns, maar gaat onmiddellijk akkoord. Ons laven is wat we hier doen, aan het licht en de lucht. Het is hier zo weids, zo heerlijk. Het is by far het mooiste wandelgebied bij Utrecht. Hier kan je waarlijk bijtanken en ademhalen. 

In de war

Ik kijk op NL ziet (de serie wordt op momenteel op de vrijdagavonden herhaald) naar tv-serie 'Volgens Robert' van scenarioschrijfster Maria Goos en acteur Peter Blok. De serie werd oorspronkelijk uitgezonden in 2013, toen waren zij nog een stel. Een tijdje terug schreef ik een blog over Maria Goos, naar aanleiding van een tv programma over haar sinds haar scheiding. 

Er schijnt in november een vervolg op deze serie te komen: 'Volgens Jacqueline'. Hoe zij geworden is wie zij geworden is in dat huwelijk. Een bazige vrouw.

Robert is een huisarts, een vijftiger, die een beetje 'in de war' is, last heeft van een burn-out en midlifecrisis. Hij woont met zijn vrouw Jacqueline in een villaatje. Zij is huisvrouw, moeder en zijn doktersassistente. Hij slaat haar in het gezicht, gaat even ergens anders wonen, gaat in therapie, en raakt verliefd op de jonge buurvrouw. Het is heel raak en gelaagd en schrijnend en geestig. Je sympathie ligt geheel bij Robert, wat hij ook doet. Hij is een beetje een ongeleid projectiel, himmelhoch jauchzemd en zum Tode betrübt.  

De serie gaat niet alleen over de privésituatie, maar ook over de huisartsenpraktijk.

Schrijnend is vooral Jacquelinte. Ze voelt zich ontzettend miskend. Ze doet heel zuur. Ik ben benieuwd wat Goos van Jacqueline maakt in die vervolgserie.

Afscheid?

Ik bel met mijn nieuwe garage in Overvecht. 'Bent u niet de mevrouw van de Toyota Corolla?' reageert de werkplaatsmedewerker die de telefoon aanneemt. 'Nee, niet Corolla!' 'Ik bedoel: Celica.' 'Dat u dat weet! Wat goed!' Ik was er immers nog maar één keer. 'Ja dat hoor ik wel vaker.'

Ik verzoek hem om snel een afspraak. 'Ik ruik uitlaatgassen in de auto, de winterbanden mogen er weer om, het lichtje van de olie gaat steeds sneller branden. En dan kunnen meteen ook de APK en een onderhoudsbeurt...'

Hij zegt: 'U bent erg gehecht aan die auto hè? Maar eh ... Als die olie er zo snel doorgaan gaat, is het misschien toch tijd afscheid te nemen.'

De hele avond ga ik op zoek naar een nieuwere Toyota Celia. Ik wil deze, maar dit is model 1998. Zulke auto's hebben al gauw 300.000 km op de teller.

Vanochtend koop ik twee nieuwe flessen motorolie. Als ik die in de tank wil gieten ontdek ik dat ik de vorige keer de dop van de olie er niet opgedraaid heb. Hij ligt nog wel ergens op de motor, hij lag klem, en de hele motor is onder de olie gesproeid. Bah bah bah. Alles vet en zwart. Vandaar dus die stank. Dat scheelt weer een probleem

How fragile we are

Om vier uur worden we naar beneden genood, eerder gedirigeerd. Vrij dwingend. In de vergaderzaal zitten we met zes, zeven collega's tamelijk onwillig, want er moet nog zoveel werk gebeuren en ik wil voor de files naar huis. Mijn hele systeem slaat ervan op tilt.

Een van de collega's heeft een man op bezoek die een muzikant rondrijdt, en die wil graag een liedje voor ons zingen en spelen. Ik snap niet wie de man is, en niet wie de zanger is. De zanger is Zuid-Afrikaans, eigenlijk Zimbabwaans, vertelt de man. In Zuid-Afrika is hij heel beroemd, en morgen treedt hij op in Club Dauphine in Amsterdam. En nu dan ven voor ons zevenen  te Bunnik. Eén liedje maar.

Het is mooi. Hij zingt How fragile we are. Maar we zitten niet in de juiste mood. Het voelt raar, alsof het aan ons ligt dat we in ons hoofd geen ruimte hebben voor een liedje. Ik denk alleen maar: Ga weg! We voelen ons haast schuldig, maar we willen werken en/of weg. Als het liedje uit is klappen we natuurlijk wel, want dat het mooi is is ons niet ontgaan. Hoe heet je, vraag ik maar aan de muzikant, want zomaar weglopen is ook zo wat. Jeremy Olivier heet hij. En hoe laat treed je morgen op? Om half negen.

Pas tegen vijf uur lukt het me het pand te verlaten. Het regent erg. Bunnik staat vol auto's, want de A12 en de A27 staan helemaal vast. Waar ik langs moet.

Kantoor

Kantoortje is aan de beurt. Romein heeft ideeën om de chaos daar in te dammen en er een rustige, inspirerende werk- en administratieplek van te maken. Ons internetcafé met twee computers, twee printers, twee administraties. Het is heel klein.

Ze had maandenlang allemaal klussen overal en nergens, de afgelopen maand zelfs een hele maand in Frankrijk, dus dat schoot ook niet op. Maar ze is terug. Hoera.

Ze is begonnen met vier IKEA-kasten aan de wand, vanaf het plafond. Daar mogen alle ordners in. Omdat Bobby en ik elk onze werkplek willen, niet naar elkaar en elkaars troep willen kijken en allebei bij het raam willen zitten gaat ze nu iets heel speciaals bedenken. Ik mag de mooiste en ruimste plek, want Bobby heeft al zijn Man's Cave.

My Bike & My Choir

My bike, is a very very very fine bike... Ik kreeg hem op mijn veertigste verjaardag in Amsterdam-Noord van de vriendinnen. Wat was ik verguld. Ik was van plan woeste fietstochten te maken door de wandelpaadjes van het Twiske, en misschien wel over de Veluwe, maar na twee keer had ik dat wel weer gezien.

Nu is hij mijn Utrechtse stadsfiets. Ik fiets er heel hard op. Dat maakt de afstand Zuilen-Utrecht Centrum behapbaar. Hier staat-ie aan de Bemuurde Weerd, waar mijn woensdagzangkoortje is. Er zijn vandaag maar zes koorleden, vorige week waren we nog met tien. Een heeft haar pols verstuikt, een was haar huissleutels kwijt, een was te zwanger, en een kwam niet meer.  'We moeten ons maar niet te veel aan elkaar hechten', zeg ik. 'Wél!' reageert de dirigente. 'Wél hechten!'

En buiten wacht mijn bike op mij, als een trouwe hond.

Groene Hart

I

Heb een afspraak om 09.30u in Hoofddorp, wat volgens de Tomtom over de A2, de A9 en de A4 drie kwartier rijden is. Ik vertrek om kwart over acht, maar op de Zuilense Ring staat het verkeer al muurvast. Er is een file van 18 km van Utrecht naar Abcoude, zeggen ze op de radio. Dan steek ik de A2 maar over, naar Vleuten. Geen idee waar wat ligt, ik doe maar een beetje links rechts naar het noordwesten. Recht door het Groene Hart. Hemelsbreed is het  zelfs korter. Wat een mooie luchten. En ik kom nog op tijd ook.

Voor de topografie: ik kwam langs Maarssenbroek, Vleuten, Haarzuilens, Portengen, Kockengen, Wilnis, Mijdrecht, Amstelhoek, Uithoorn, Aalsmeer, Hoofddorp. 

Vrouw en Os

Het slaat misschien nergens op maar ik móet naar Hani501 haar verjaardag. Vroeger, toen ze nog in Amsterdam woonde, hadden we altijd 1x per jaar een vreugdevol samenzijn van Hani-and-the-Exes, maar Woudsend is daarvoor te ver. 

Toch ben ik benieuwd naar alles en iedereen en in het bijzonder naar de dieren. De os Willy3 is onvoorstelbaar groot geworden. De blonde poezen Chick & Chuck, broer en zus, die van kindsbeen af zo harmonieus samenleefden, zijn ineens al maanden gebrouilleerd en staan elkaar naar het leven. Willy3 loopt bijzonder mak en handzaam met Hani501 aan de halsband.

Het nieuwe hondje Miepie dat een border collie zou zijn/worden ziet er niet echt uit als een border collie. Het dier is heel lief, maar wel een wonderlijk modelletje.  'Jij bent de eerste die openlijk zegt dat het een misbaksel is', zegt Hani501 waarderend. 

For the records: Bunnik - Woudsend is 7 kwartier, Woudsend - Zuilen is 1 uur en 29 minuten.

De oorsprong van de Vecht

Nel viert haar 65e verjaardag en onderdeel van de partij is een rondwandeling met gids Arthur door een prachtig verscholen stukje Utrecht, een veel bedreigd maar door strijd steeds gewonnen stukje groen. Het is de oude loop van de Rijn en de Vecht. De waterwegen in en om Utrecht zijn door de eeuwen heen nogal verlegd. Zo ook de loop van de Vecht, die nu begint bij de Weerdsingel, maar ooit ergens een aftakking was van de Kromme Rijn. 

Dat gebiedje ligt achter de Abstederdijk. Het is altijd een hoveniersgebied geweest en ook nu nog zijn er heel veel volkstuinen, vooral groentetuinen. Zowel Nel als Arthur hebben daar een tuin. 

De Gemeente wilde er in de jaren 70 een grote brede toegangsweg doorheen aanleggen, en een giga rotonde, wat de buurtbewoners tot de Raad van State toe aangevochten hebben en in 1985 gewonnen. Wonderschoon is het.

Een nieuwe Meneer Pastoor

Ik heb een geweldige ochtend in de Augustinuskerk. A. was op bezoek en zei: Ik zou wel weer eens naar de H. Mis willen, maar niet in mijn eentje. En zo geschiedt. 

De nieuwe pastoor van Utrecht treedt op, gaat voor, en dat is een groot feest. Een Indische man, opgegroeid in Maarssen. Hij is van 1957, maar vergeleken met de priesters die er doorgaans voorgaan doet hij heel jong aan. Hij is hedendaags en verfrissend. Hij heet een verandermanager te zijn, heeft vroeger bij de politie gewerkt. In de kerk zie ik ook een vrouw van het nieuwe woensdagkoortje, die heel blij verheugd is mij daar te zien. A. en ik gaan na afloop met de mensen koffiedrinken en raken met diverse in gesprek, een Senegalese man, een dirigente van diverse koren in de Jozefkerk, de moeder van de dirigente van ons woensdagkoor, de pastoor zelf...

Aan de koorleden en de dirigente vraag ik of je ook gelovig moet zijn om in hun kerkkoor te mogen. Welnee! zeggen ze. Hoe kóm ik erbij?

Er is een versgehuwd echtpaar dat volgens de regelen van de Kerk geen kerkelijk huwelijk mag, maar die zegent hij uitgebreid in. Ik versta dat hij ze Claudia en Jacqueline noemt, en denk: wat krijgen we nou? Een nieuwe pastoor die een lesbisch stel inzegent? Is het soms Claudia de Breij? Maar zo mooi is het niet. A. hoorde dat ook. Je hoort soms ook wát je wilt horen. 

Verdwalen

De week van het grote verdwalen. Ik weet gewoon de weg hier nog  niet goed, maar vergeet dat wel eens en ga soms te nonchalant op stap. Toen ik vrijdag naar de Galgenwaard moest pakte ik per ongeluk de binnenbaan van de A12 in plaats van de buitenbaan, waardoor ik er nooit weer af kon: pas bij Bunnik of bij Rijnsweerd. 

Uren later moest ik weer terug en kon ik de oprit naar de snelweg zo gauw niet vinden en reed ik de verkeerde kant op en weer terug. Je zag het niet aan me af, maar ik reed tientallen zinloze  kilometers langs de snelwegen.

Maar het is niet alleen Galgenwaard. Als je vanuit Utrecht Zuilen naar Hilversum Kerkelanden wil, waar Zus&Zwager1 wonen, heb je de keuze uit drie routes: over de A27, via Hollandsche Rading langs het vliegveldje, of over Nieuw Loosdrecht. Allemaal zouden ze 33 minuten kosten. Omdat ik erg van de Loosdrechtse Plassen houd neem ik de toeristische route. Maak een mooie stop op De Strook. Wat is water toch fijn. De heenweg gaat helemaal goed.

Maar de terugweg in het donker doe ik iets fout. Op een splitsing in de Bethunepolder kies ik richting Maarssen (want de heenweg reed ik adequaat via Maarssen en de Maarsseveensevaart) in plaats van richting Tienhoven en raak ik het spoor geheel bijster in een aardedonkere polder. Er komt geen einde aan. Heel spooky. Uiteindelijk stuit ik op de Vecht bij Breukelen en dan slinger ik in het duister Vecht weer terug naar het zuiden. Het nog maar half tien, maar ik kom niemand tegen. Alleen een maansikkel schijnt mij bij. Is dit de Randstad?

'Jij weet ook overal een avontuur van te maken', zegt Bobby als ik een beetje opgewonden thuiskom, 'zelfs van een ritje Hilversum Utrecht.'

Op 14 juli 2014 heb ik dit gefietst, lees ik op mijn eigen blog terug. Er zit een informatief kaartje bij. Toen voorspelde ik al dat ik erg van De Strook zou gaan houden.

Kookboeken

Deze foto gaat over het kookboekenkastje. Wat een verschil! Opeens is het leuk om vanaf de bank die kant op te kijken. Ik kook zelf meestal vanaf de iPad met recepten van Appie of Smulweb, maar nu pak ik weer kookboek na kookboek uit de kast.

De kookgeschiedenis van elk van ons. Ik ben pas begin 2000 met koken begonnen, en dat zie je. Bobby heeft het vanaf zijn studententijd heel systematisch aangepakt, met allemaal standaardwerken al dan niet van de huishoudschool. En een plank met gidsen op het gebied van wijn, bier en spiritualiën 

Als Bobby thuiskomt zegt hij: 'Maar nog niet alle kookboeken staan erin! Ik mis bijvoorbeeld nog mijn Groot Ikea Kookboek'. Dat zal dan nog wel in een doos zitten.

Blauw avontuur

Kastjes kopen via Marktplaats is een apart avontuur. Vorige week zondagmiddag besluit ik dat ik twee tijdelijke boekenkastjes wil zolang ik niet betaalbare definitieve kastjes heb gevonden. 800 euro vind ik toch teveel voor een teakhouten boekenkastje, hoe mooi ook. Dus zondagavond breng ik vele uren door op Marktplaats en ik schrijf veel mailtjes: hoe hoog en breed is het kastje precies, kan het gedemonteerd worden, kan er nog wat van de prijs af, wanneer kan ik het halen? Wat is het adres? Wat is uw telefoonnummer? Hoe doen we het? Alle communicatie gaat per mail, mensen willen niet graag bellen. Of ik niet.

Twee contacten worden serieus. Een betreft een 'prachtig massief walnotenhouten kastje' te Delft en één een donkerbruine Billy te Utrecht Hoograven. Je krijgt allemaal inkijkjes in levens van verhuisde en verhuizende medemensen. Ze willen hun boekenkasten niet meer, maar ze willen ze ook niet bij de straat zetten.

Dat 'massieve walnotenhouten kastje' wordt aangeboden voor 20 euro. Dat lijkt me goed voor de kookboeken. Het staat in de vorige woning van een mevrouw die met een nieuwe heup in een nieuwe huis te Den Haag gekluisterd zit. De nieuwe huurder van haar oude woning moet mij de kast overhandigen. Het adres is in de binnenstad van Delft. Omdat er in de advertentie staat dat het kastje van massief hout is ga ik ervan uit dat het niet gedemonteerd kan worden en dus niet in mijn bolide past. Ik vraag Zwager3 of er een kast van 2.10m in zou passen en zo ja of ik dan zijn stationcar mag lenen. Inmiddels wordt duidelijk dat het helemaal geen massief houten kastje is, maar een met walnotenhouten fineer. Enfin, om van het vraagstuk van de dozen met boeken af te zijn ga ik het toch maar halen. Zus3 gaat gelukkig mee. Dat avontuur gaat morgenochtend plaatsgrijpen.

Ondertussen mail ik ook met ene Kimber die de Billy in de aanbieding heeft voor 5 euro. Ik wil hem graag, zeg ik, als jij hem voor mij kunt demonteren. Er is wat ge-heen-en-weer over het tijdstip van afhalen, vanmiddag 17 uur, maar vanmorgen mailt ze dat ze de kast niet uit elkaar krijgt. Er zitten plastic dopjes op de schroeven. Ze krijgt ze niet los. 'Met een mesje voorzichtig eraf peuteren', mompelt Bobby, nog half in slaap. Die suggestie mail ik haar en dat werkt.

Zo sta ik vandaag om kwart voor vijf in de Reitdiepstraat in Hoograven in een rommelige straat. Een punkachtig meisje met blauw haar doet open. Het is antikraak wonen daar, vertelt ze, de woningen worden afgebroken en vervangen door mooie nieuwbouw. We slepen de gedemonteerde Billy naar haar slaapkamerraam en daar hijs ik mijzelf en de kast naar de parkeerplaats. Voor 5 euro. Vanwege het blauwe haar van het leuke meisje ben ik als het gedoe met Marktplaats inenen vergeten. Het is niet dit meisje.

Werkelijkheden

Terwijl de vluchtelingenstroom aanzwelt en Wilders de Algemene Beschouwingen domineert ga ik na het werk in de regen op verjaarsvisite bij Schoonmama te Maassluis. 7 km file bij Gouda en 8 km file bij Rotterdam. Zit ik tussen twee buurvrouwen met gedetailleerde verhalen over de diagnose kanker en daarna. Maak ik een wandelingetje naar 't Hoofd. Stilte. Prachtige luchten. Hoe onvergelijkbaar zijn deze werkelijkheden.

Shackles

Och heden! Dit 'Shackles' is toch veel te moeilijk voor een beginnerskoortje? Het is dat het verder erg leuk is, anders haakte ik af. Ik mag van de dirigente niet een octaaf lager. De instructies: we moeten luid zingen. En snel. En schel. Fel. Ik ken het nummer niet, het is mijn muziek niet, en ik kan maar moeilijk meekomen, ik mummel maar wat achter de anderen aan. Gelukkig liggen de Afrikaanse en Maori-nummers die we vorige week leerden nog genoeg in het geheugen.

The Nothing Box

Nichtje komt langs om de tuin te bewonderen en neemt de gelegenheid te baat om een prachtige verhandeling te houden over het verschil tussen mannen en vrouwen. Ze heeft net een YouTube-filmpje toegestuurd gekregen, vertelt ze, dat ze al bijna uit haar hoofd geleerd heeft. Het gaat over The Nothing Box.  Moet ik maar googelen.

Zo gezegd, zo gedaan. The Nothing Box is een theorie van ene  Mark Gungor: volgens wie mannenhersenen onderverdeeld zijn in verschillende boxen. daardoor zouden mannen minder stress hebben dan vrouwen en veel meer structuur kennen. Volgens Gungor  zijn in mannenhoofden alle onderwerpen gescheiden en opgeborgen in aparte doosjes. Daardoor kunnen mannen maar aan één ding tegelijk denken. De lievelingsbox van de man is volgens hem de ‘nothing box’. Standje 'niks'. Daar kunnen mannen zeer naar verlangen! Daarom houden mannen ook zo van vissen. Of van krant lezen. En slapen. Dan staan ze  uit.

De hersenen van vrouwen daarentegen lijken volgens hem meer op spaghetti. Een grote kluwen wol. Alles staat met elkaar in verbinding. Een grote  chaos! Omgeven door emoties.  Op het moment dat mannen op standje 'uit' staan gaan hun vrouwen vragen: 'Waar denk je aan?' Aan 'niets' dus.

Behalve dat heel veel christelijke webwinkels die dvds van de man verkopen kan ik weinig over deze Mark Gungor vinden. Ergens lees ik dat hij een dominee die met een cabaret-achtige benadering heel goed de vinger op de pijnpunten in hetero-relaties weet te leggen.  Zelf vind ik dat Nichtje het veel overtuigender overbrengt dan deze man. Bobby en ik hangen aan haar lippen.

n.

Zoemen in de hebe

Dat is leuk thuiskomen! De planten zijn geplant. Er ligt een enorme lijst met latijnse namen van planten en plantjes op tafel, die ik binnenkort maar eens moet bestuderen. En een schriftje aanleggen. Op de weelderigheid van deze tuin is het nog even wachten tot volgend jaar.

Onze hoveniers vinden het Sedum op ons schuurtje zo'n goed idee dat ze het op hun Facebookpagina hebben gezet. 'Wist u dat Sedum daken niet enkel voorbestemd zijn voor kantoren en woonhuizen. Ook uw schuur, haardhok of overkapping kunt u verrijken met een Sedum dak. Enkele voordelen van een Sedumdak: - koeler in de ruimtes onder het dak - luchtzuivering - biodiversiteit verhogend - opslag regenwater - verlengen levensduur dakbedekking.' We zijn toch best goed bezig, zeggen Bobby en ik grijnzend tegen elkaar.

Van de week kwam een buurman al de bijen in ons voortuintje bewonderen. Die zaten te zoemen in de hebe. Dat zijn de eerste bijen die ik dit jaar zie, zegt hij opgewonden. Hij heeft iets met insecten, want hij heeft een insectenhotel in zijn (grotendeels betegelde) tuin. Ik weet niet hoe zo'n insectenhotel werkt, maar ik denk dat je bloemen en planten nodig hebt voor insecten. Ik hoop dat onze tuin de biodiversiteit van de straat enorm gaat verhogen.

Vandaag wordt er maar eens aan de eettafel gewerkt, met vol uitzicht op dit prille groen. Als dit de herfst en de winter maar overleeft!

Amy

Eindelijk weer mijn Cinevillepas gebruikt. In Utrecht heb je (maar) drie bioscopen die eraan meedoen: 't Hoogt, Springhaver en Louis Hartloper, en ik koos de film Amy over Amy Winehouse. Prachtige documentaire.Wat een leuk mens, wat een goeie zangeres, wat een druk, wereldberoemd zijn en de paparazzi dag en nacht om je huis.

Met haar fenomenale stem en muzikale talent, behoort Amy Winehouse tot één van de grootste iconen van deze eeuw. Ze was dé superster van een generatie en een authentieke jazzartiest pur sang, ze schreef en zong ze vanuit het diepst van haar hart. Ze gebruikte haar muzikale gave om haar persoonlijke problemen te uiten. Haar rauwe eerlijkheid en haar talent resulteerden samen in de origineelste en meest bejubelde nummers van deze eeuw, waarvoor zij bekroond werd met zes Grammy Awards.

Haar succes veroorzaakte een opdringerig en genadeloos mediacircus, dat in combinatie met haar roerige relaties en rock-‘n-roll levensstijl zijn tol eiste. De documentaire is een aaneenschakeling van allerhande beelden, associatief gemonteerd, en vooral muziek. Intimi vertellen kleinbe stukjes in een voice-over. Heel indrukwekkend mooi.

De kookboeken

Het project Kookboekenkast. Samen hebben Bobby en ik 2,5 meter kookboeken. Er is een hoekje in het huis geschikt voor een boekenkastje van 60 cm (buitenmaat). Dan denk je: appeltje-eitje, mooihouten boekenkastje van 60 cm. Bij Ikea is het tenslotte een standaardmaat. Maar bij de teakhouten kastjes is dat helemáál niet zo. In de teakhoutenkastenwinkels hebben ze nooit een kastje van 60 cm. En bovendien: nieuwe teakhouten kasten zijn knetterduur. Vind ik zo'n kastje dat wel waard? 

Weken zo niet maanden ben ik nu al op zoek naar mooie houten kastjes op Marktplaats. Af en toe vind ik iets aardigs, voor onder de 100 euro, maar dat is dan bij navraag (voor de zekerheid) net weer 63 cm. 

Vandaag denk ik: ik ga spijkers met koppen slaan en naar de teakwinkel. Daar bestel het kastje van mijn dromen. Zo gezegd zo gedaan. De verkoper tekent (met balpen en lineaaltje) de kast, en vertelt dan dat de prijs ca 799 euro is en de levertijd 14 tot 16 weken. Dat remt deze opleving van daadkracht enorm. Ik denk er nog even over, zeg ik. Onverrichterzake keer ik huiswaarts.

Als het toch zoveel tijd kost kan ik misschien beter nog even op Marktplaats doorzoeken. Of toch maar gewoon een Ikea-kast van 60 cm.

Buurtfeest

Er is 'Open Dag' in het Buurthuis Beatrix in het Vorstelijk Complex. Optredens en informatiestandjes. Ik ga er naar toe om te kijken wat voor activiteiten er zijn op het gebied van yoga, bewegen of tekenen. Kijk naar een workshop Zumba omdat je daar heel gelukkig van schijnt te worden, maar ik vind dat rotmuziek. 

Het meeste wat het buurthuis aan activiteiten aanbiedt is overdag, en inhoudelijk is het nogal gericht op mensen met veel vrije tijd en/of mensen met een beperking, zoals dat heet. 

Er is ook een standje met zzp-ers, een vrouw die cursussen 'empathisch communiceren' aanbiedt, een wandelcoach, iemand die een dag wandelen met een schaapskudde aanbiedt. Allemaal weer voer voor Koefnoen. Ik spreek met een gewichtsconsulente die ook bewegingscursussen in het Julianapark geeft. En met een creatief instituutje voor verstandelijk gehandicapten, waar op woensdag en donderdag ook gewone  buurtbewoners welkom zijn. Dat lijkt me wel leuk.

Apparatenstress

Ben mijn telefoon kwijt. Óveral heb ik gezocht. Gék word ik van mezelf. Bel jezelf dan, zou je zeggen, maar ik heb het geluid eraf. Ik was op een feestje. Zou ik hem daar hebben laten liggen? Of onderweg naar huis zijn kwijtgeraakt? Dan herinner ik me dat er een appje is 'vind-je-iPhone'. Ik ben niet de enige die haar iPhone kwijtraakt. En daarop verschijnt dit beeld. Daar heb je ook wat aan!

Pap

Sinds de schutting er is en de poort op slot is komt Liam haast nooit meer langs. Dat krijg je ervan. Maar vandaag belt hij tevergeefs aan bij een ander buurjongetje terwijl ik met de boodschappen thuiskom. Die is er niet. Je mag wel bij mij spelen als je zin hebt, zeg ik. Daar moet hij even over nadenken. 

Maar even later belt hij toch aan. 'Heb je nog van die lekkere pap? En een pleister?' Hij heeft een zeer plekje op zijn middelvinger, die hij aldoor gestrekt omhoog steekt. Wij samen op zoek naar waar ik de pleisters heb. Ondertussen becommentarieert hij het hele huis. 'Wat een kleine badkamer! Moet je bij ons zien!' En over de slaapkamer: 'Slapen jullie daar samen? Wat een klein bed!' 

Wat hij met 'die lekkere pap' bedoelt snap ik eerst niet, maar we komen er uit: het blijkt Turkse yoghurt. Mét suiker. 'Ik lust ook wel een appeltje', zegt hij dan. Dat hoor ik maar even niet.

De kleurplaten die ik voor hem geprint heb wil hij niet. 'Ik heb zelf een kleurboek' hij rent naar huis om het op te halen. Het is een boek waarin hij zelf via nummertje de plaatjes moet tekenen. Kleuren doet hij niet. Wel vindt hij dat ik heel mooi kleur.

Zijn vader komt hem halen. Liam neemt nog snel wat hapjes van de 'pap' en zegt ten afscheid: 'Als je de kleurplaat af hebt, gooi je hem dan bij mij door de bus?'

Groen

Heb je het sedum op het schuurtje nog niet gezien? vraagt Bobby. Nee, hoe zou ik? Ik sta om kwart voor zeven op terwijl hij nog doorslaapt en ik mijn kleren op de tast vind. Maar nu is het zaterdagmorgen en geniet ik van het uitzicht (rechts), wat straks een verrukkelijke groenoase wordt. Het sedum op het schuurtje moet wel uitdijen, want zo zie je er op de grond niets van. Insecten, torren, musjes, een hele microkosmos willen we hier.

Nu moet het gaan regenen, dan kan dat zand op de bestrating langzaam tussen de bakstenen verdwijnen.

Omkering

Ik lees Alles verandert van Kristien Hemmerechts. Het is weer een ontregelend Hemmerechts-boek. Uitdagend. Confronterend. Bij tijd en wijle onaangenaam. Het is ook een literair experiment, in die zin dat het een omkering is van de roman In ongenade van J.M.Coetzee, maar die heb ik niet gelezen, dus de paralellen herken ik niet. Daar is het een mannelijke universitair docent die in discrediet raakt nadat hij een relatie is begonnen met een studente, hier is het een vrouwelijke universitair docent. 

Deze Iris (52) bezoekt wekelijks een 'arts' - of is het een mannelijke prostitué - met een enorme verzameling dildo's voor betaalde seks. Als hij met zijn diensten stopt is ze geheel van slag en begint ze een affaire met een Poolse studente, die ook weer haatpr levensonderhoud verdient met prostitutie. Die affaire leidt tot een schorsing. Ze gaat op zoek naar haar zoon die al twee jaar weg is en die ergens op het platteland op een villa naast een asielzoekerscentrum woont. Daar gebeuren allemaal onaangename dingen met Somaliers, zoals een groepsverkrachrig door drie Somalische vrouwen.

Ach het is allemaal veel te complex om na te vertellen. Dat doet er ook niet toe. Het is zo'n andere wereld dan de wereld. Ik lees in recensies dat mensen het hilarisch vinden. Dat zal misschien zo zijn als je het boek van Coetzee kent en ziet wat er in de omkering gebeurt. 

Als je haar maar goed zit

Dit is alweer de derde keer bij de nieuwe kapper. Ik kom om 16 uur aanvliegen: ik moet nieuwe krullen! Kàn het nog? Nou vooruit. 

Zo burger je langzaam maar zeker in in je buurt. Het is een nogal 'volkse' kapsalon, ik heb er nog geen allochtone medemens gezien, en ik sta aldoor op scherp of ze foute rechtse dingen zeggen en dat ik die dan tegen moet spreken. Maar dat is nog niet gebeurd.

Twee mannen zijn eigenaar, een van ver in de 60 en een van net 30, woonachtig te Nieuwegein, en er werkt een meisje van in de twintig. Ze kwebbelen de hele dag door, zo niet met de klanten dan wel met elkaar. Het gaat over koopjes, over recepten, vakanties, afvallen, sporten, het nieuws van de dag. Ze maken flauwe grapjes, plagen elkaar, en als het kan plagen ze ook klanten. Mij plagen ze gelukkig (nog) niet. Ik ben nogal moe van de werkweek en ik vind geen aansluiting bij de conversaties, maar als ik buiten schot mag blijven geniet ik er stilletjes van. 

Nieuwe krullen zijn zo fijn. Men ziet er zoveel minder slonzig door uit, ze kosten twee uur en 75 euro per drie maanden. Hier ga ik dus regelmatig twee uur van meebeleven.

De foto komt van de site Het Geheugen van Nederland.

O! Amsterdam!

O! Wat houd ik toch van Amsterdam! Alle straten en pleinen en plekjes, waar ik niet naar omkeek toe ik er woonde, vervullen mij nu met een peilloze liefde. O!

Ik heb een interviewafspraak in café De Bakkerswinkel op het Westergasterrein. O! Wat is het hier leuk en geweldig. Mijn gezelschap is veel te laat, maar dat deert helemaal niet. De zon schijnt uitbundig en het is een geweldige septembermiddag. O!

Nog een dirigente

Er zijn per dag teveel verhaallijnen om bij te houden. De dood van Joost Zwagerman. De tuin. De bazen die nieuwe bezuinigingen voorbereiden. Die lijnen doe ik allemaal niet.

Ik ben naar een tweede zangklasje geweest. Een koortje voor beginners. Ik dacht: als de ene niet bevalt dan ga ik naar de andere. Of allebei.

Deze dirigente is qua koortjes organiseren en dirigeren duidelijk ook een beginneling. Wij repeteren in een lokaaltje aan de Bemuurde Weerd OZ. Ze heeft ons geworven op onervarenheid. De gemiddelde leeftijd van de deelneemsters ligt hier beduidend lager dan die van die aan het meditatief zingen van maandag. Dit is meer veertig plus, maar ook nog wel jonger. Een vrouw is net 65 geworden en die plempt haar tijd vol met koren en wandelgroepen. Zij zingt sinds kort ook bij het koor van de Augustinuskerk, vertelt ze, Soli Deo Gloria ofzo, wat ik heel erg mooi vind. Daar kunnen ze nog alten en tenoren gebruiken. Dat is dinsdags oefenen en zondags zingen. Oeps. Eerst maar eens dit.

Het gaat nogal chaotisch. Deze dirigente legt steeds vraagstukken aan ons voor, wat zullen we zingen, hoe laat zullen we beginnen, zullen we wekelijks of tweewekelijks, weten jullie een naam voor het koor? terwijl een dirigent directief moet zijn. Maar verder is het leuk, ik zing vrolijk en uit volle borst, dus dit is goed voor de mens. Weer een nieuwe plek in Utrecht om naar toe te fietsen. Hopelijk betekenisvol. Waarvan je later zal zeggen: ooit deed ik daar een koortje. We zingen een West-Afrikaans lied 'Yemaya' en een Maori-lied 'Epo i tai tai e'.

Om de culturele verwarring compleet te maken wordt hieronder het Maori-lied 'Epo i tai tai e' door Afrikaanse mannen gezongen.

De nieuwe tuin - dag 2

De verrukking over the making of de tuin blijft aanhouden. Wat een wonder van verschil in het ruimte ervaren. Dat akelig smalle achterpoortje ziet er nu ineens 'breed' uit, en álles voelt breder, en er staat nog geen plant in! Ze beginnen om 07 uur al en werken met zijn drieën tot 16 uur onafgebroken keihard door. Het is leuk om te zien hoe snel en geroutineerd dat stenen leggen gaat. 

Gouda

Heb afgesproken met de uitgeefster van mijn boekje met Japanse schonen, die twee jaar geleden halverwege ons proces burnout raakte en pas onlangs weer volledig hersteld terug in het werk is. Al werkt ze nu nog maar drie dagen in plaats van vier. Er zijn nu meer dagen van haarzelf dan van het werk, zeg maar. 

Ze is zo leuk, zo enthousiast, zo toegewijd, zo muzikaal. Wil graag weten wat er gebeurd is, hoe ze het opgelost heeft en wat ze nu anders doet dan voorheen. Misschien kan ik er wat van leren. Zij wil weten hoe het samenwonen mij bevalt. Ruim anderhalf uur wisselen we het leven uit. 

In Gouda woont ze. Ik kom langs alle straten waar we vorig jaar liepen met  de Neven-en-Nichtendag. Passeer de muziekwinkel waar ik acht, negen jaar geleden mijn piano kocht: Die aankoop en die dag staan op de een of andere manier in mijn geheugen gegrift. Het meisje dat voor mij op alle piano's voorspeelde. Haar vader en broer die de piano naar mijn auto droegen. Dat het zaterdag na vijven was en dat hij er niet in paste. Ik doe het Gouds Museum. Ik doe de boekhandel. Ik doe de lapjesmarkt. Ik doe de Hollandsche IJssel. Het is een topdagje.

Ze vertelt over geen informatie meer kunnen opnemen, het gevoel dat er iets knapt in je hoofd, duizelingen, paniekaanvallen, psychiater, medicijnen en uiteindelijk de verlossing van ACT-therapie. Acceptance & Commitment Therapie. Accepteren dat het niet gaat, en vasthouden aan je eigen belangrijkste waarden. De behoefte aan spelen. Springen. Dansen. Ze werkt nu zes uur, gaat op de fiets naar Zoetermeer, 1 uur door de weilanden heen en 1 uur door de weilanden terug. Als ze thuis is gaat ze een uur naar bed. In de pyjama, gordijnen dicht. Even alle activiteit rigoureus uitgeschakeld.

Heerlijk Zingen

In het licht van de inburgering heb ik me ingeschreven voor een proefles Heerlijk Zingen. Het is een bijzondere zangles, gegeven door een van oorsprong Duitse zangtherapeute Andrea. Ooit heb haar met een volle kerk in de weer gezien - op de begrafenis van Mart. Ik heb Els meegevraagd om mee te gaan. We vinden het allebei een beetje eng. 

Het is in het ZIMIHC (Podium voor Amateurkunst) aan de Bouwstraat, ergens achter de Biltstraat. Een voormalig klaslokaal. De deelneemsters zijn 14 50-plus vrouwen en één 50-plus man. Op sokken. En volgende keer svp sloffen en een dekentje mee.

We zingen en bewegen en improviseren. Meestal met zijn allen en af en toe alleen. Niets gaat van papier. Je stuitert tegen al je remmingen en afweermechanismen op. En toch is het leuk. We eindigen prachtig driestemmig soort van Russisch.

Na afloop drinken Els en ik een wijntje in een café aan het Griftpark. We nemen even al onze remmingen en afweermechanismen door, bijvoorbeeld al onze oordelen over die twaalf ándere 50-plus vrouwen. Eentje lijkt op Mildred uit de serie George & Mildred. En al die andere uitslovers en aanstelsters. Het is erg bevrijdend om zó te lachen. 

We gaan dóór, zeggen we tegen elkaar. En ook als jij niet door gaat, even goeie vrienden, ga ik wél door.

De nieuwe tuin - dag 1

Dit is leuk thuis komen! De aan te leggen tuin vordert behoorlijk. Dit is in één dag gebeurd. Morgen maar eens vragen hoeveel centimeter zand (en puin?) ze hebben weggegraven. Rechts moet óók zwarte aarde, daar komen twee leifruitboompjes en kruiden. De cirkel middenin is de vijver, daar komt een waterelement (een pijpje) in voor een kabbelend geluidje. En ook komt daar een klein vol boompje. Het wordt gewéldig. Ik ben in tijden niet zo opgetogen geweest!

Sint Jacobus

Als op zondagmorgen de klokken van de Hervormde Kerk gaan luiden is het kwart voor tien. Dan kan ik nog opstaan, ontbijten en de Katholieke Kerk halen. Het is er een beetje treurig. Eind dit jaar gaat dit prachtige kerkje dicht en met deze ook nog drie anderen. Een jaren-zeventig-kerk in Overvecht moet al die parochies gaan bundelen. Dat wordt natuurlijk niets met al die 70- en 80-jarigen. Dat ziet een kind.

En dit is zo'n mooi kerkje. Wat gaat ervan worden? Het is een beetje Byzantijns van vorm en complexiteit. Of heet dit neo-Romaans? Byzantijns is ronder. Het was de eerste blikvanger toen ik in Zuilen ging zoeken naar een huis. Met al dat weelderige groen eromheen. Daar wilde ik wel naast wonen. En nu is dat ook nog bijna zo. Maar dat genoegen is maar erg tijdelijk.

Hij lijkt een beetje op het kerkje Sveti Naum.

Knollen en rapen

Naar AH voor wat boodschappen. Ik heb een recept uitgezocht met vis, aardappelen en knolselderij, maar ik zie geen knolselderij. Er werken Marokkaanse jongens op de groenteafdeling. Knolselderij? Hij heeft geen idee. 

Wel ligt er een paarse knol in een bakje, waar overigens 'broccoli' op staat. Wat is dit voor een knol, vraag ik. Hij zegt bijna 'broccoli' en heeft duidelijk geen idee, maar behulpzaam googelt hij op zijn smartphone 'rode knolselderij'. 

We komen er niet uit. Ik ga wel naar de Turkse groenteboer, zeg ik. Die weet wel dat die paarse knol een koolraap is, maar hij stuurt mij naar huis met een koolrabi, waarvan hij zeker weet dat dàt een knolselderij is. Nee, zeg ik. Ja, zegt hij. Ik neem hem toch maar mee, want hij heeft ook geen knolselderij. Op de foto dus de koolraap.

Onderzoek wijst uit dat we hebben: koolraap, knolraap, koolrabi en knolselderij.

Power Banks

Er lopen hele aardige jongelieden door de trein met een ingenieuze rugzak vol koffie, thee, bammetjes en snoep. Zij werken voor het bedrijf RailCatering. Wat zij ook aanbieden is een oplader voor de mobiele telefoon. Hij kost €12,50. Je kunt een volle oplader kopen en je mag een lege altijd omruilen voor een volle. 

Een prachtige oplossing voor de treinreiziger die panisch is voor een lege telefoon, zoals ikzelf. Ik zie er een groepje jonge vrouwen mee in de weer, wat is dat? Dat wil ik ook! Want ik moet te Zwolle een foto maken en de vraag is, lukt dat wel? Want met de uren hólt de batterijlading achteruit.

Het is een fijne ontdekking, deze Power Station in het klein, ik ben er heel blij mee. Maar ik geloof niet dat het modelletje erg solide is. Googelen levert op dat er veel meer veel solidere modellen zijn. Een nieuw attribuut voor in het moderne damestasje.

Stralen

Het is weer leuker dan verwacht. Je moet gewoon stralend de wereld tegemoet treden, houd ik mijzelf voor, en dan krijg je die straling vanzelf weer terug.

Laatst las ik - ik meen in De Correspondent - een verhaal over het fenomeen dat een babbeltje met een wildvreemde net zo gelukkig maakt als een fijn gesprek met een geliefde bekende. En hoe je zo'n gesprekje met een vreemde begint: met een groot compliment. Dat breekt het ijs enorm.

Het helpt ook dat ik daar te Zwolle Hani501 tegen het lijf loop. Kunnen we in gesprek met de mensen elkaar een beetje aanknopingspunten en onderwerpen aanreiken aan deze en gene.

Zoals elk jaar is het extra leuk om personages tegen het lijf te lopen die je alleen van de telefoon kent.

Botsing

Bij Ermelo is de trein in botsing gekomen met een persoon, roept de machinist eufemistisch om. We staan stil  in een maïsveld bij Putten en moeten terug naar Amersfoort, vervolgt hij. 'Dan kunt u via Deventer naar Zwolle.'

Ik had gedacht rond 14 uur in Zwolle te zijn, en dan een paar uur programma mee te maken. Dit ongeluk leidt tot minstens ruim uur vertraging. 

Misschien is dit ongeluk - welk drama zit hier achter - zal ik nooit weten - ook wel weer mooi. Je kunt niet anders dan je  overgeven aan de dingen. Om 17 uur word ik geacht een winnaar te twitteren en een foto aan Mandy appen. Verder ga ik maar wat flierefluiten en pierewaaien.

Project

Ons Niftarlake-parkgroepje heeft het tot de status 'Project' geschopt met een Budget, en nu heeft de Gemeente er ook een projectleider aan toegevoegd. En een communicatie-ambtenaar. 

Met een der buren heb ik met hen een  aftastend kennismakingsgesprek. Zij hebben ons gebombardeerd tot Enthousiaste Bewonersgroep en nu moeten zij en wij elkaar leren begrijpen. Zij praten in afkortingen en processen, en ik over fantasieën en dromen. Mijn buurman werkt ook veel met de gemeente samen. Hij begrijpt dit beter. Ik geloof dat zij het initiatief niet van ons willen afpakken, terwijl wij niets liever willen dan dat ze het overnemen. Maar er moet wel inspraak en draagvlak georganiseerd worden, want dat is eenvoorwaarde voor de Gemeente om ja te zeggen. Ik houd helemaal niet van inspraak en draagvlak. Maar ik snap wel dat wij als buurtbewoners eerder een gezelschap draagvlak bij elkaar trommelen dan zo'n formele uitnodiging van de Gemeente. Maar wie weet. Het zal een traject van lange adem worden.

De foto heb ik op internet gevonden. Zal jaren zestig zijn. In deze wijk hebben ze vanaf de Vecht 'lobben' park de wijken in gemaakt. De huizen die erop staan zijn er niet meer, daar wonen wij nu.

Tikkende tijd

Vroeger was ik dol op horloges. Ik had er wel zeven. Ze liggen al jaren in een laadje. Ze liggen daar maar te liggen, want de batterijtjes zijn op. Op een gegeven moment wilden horlogewinkels geen batterijtjes meer verwisselen van horloges die niet bij hen gekocht waren. Ook V&D niet. 

Op de boot naar Newcastle waren mooie  horloges te koop. Niet doen! zei ik tegen mijzelf. Zou je er nog wel op kijken? Je bent immers helemaal op de iPhone geconditioneerd. En ik heb er nog zeven, dacht ik. Ik hoef alleen maar batterijtjes te scoren.

'V&D heeft tegenwoordig een speciaal horloge-loketje, voor de batterijen', weet Bobby. Dus ik daar naar toe, op zoek naar eerst alleen al de ingang in dat chaotische Hoog Catharijne in transitie, en dan het horloge-loketje. Twee alleraardigste meisjes deden het heel bekwaam. En nu maar kijken of ik weer richting horloge teruggeconditioneerd kan worden.

Barst

Nog wat klein leed. Ik weet niet of u het zich herinnert, maar ik wel. Van het voorjaar viel ik en met mij mijn telefoon en die was toen stuk. Dat klinkt vrij saai, maar wie ok telefoonverslaafd is weet: dat is nogal stresserend. Heel wat van de communicatie gaat via de app en Facebook. Mijn vriendinnen, familie en collega's zijn gewend dat ik snel reageer. Op advies van Vinnie snelde ik toen naar de firma Teleworld in de Kinkerstraat, Amsterdam-West, die het in een half uur repareerden.

Sindsdien hapert echter het touchscreen. Dat is vervelend, maar het was niet erg genoeg om tot de aankoop van een iPhone 6 over te stappen. Ons bint zunig. Bobby had in Engeland ontdekt dat als je met de iPhone tegen je dij sloeg dat hij het in 80% van de gevallen wel weer even deed.

Gisteren in het vuur van het avondje uit wilde ik de vriendin van Bobby's collega, die ik erg leuk vond, mijn puffin-tekening op de telefoon laten zien, maar toen haperde hij weer zo. In plaats van op mijn dij sloeg ik ermee op tafel. Dat was de wijn, zullen we maar denken. U begrijpt het al: het touchscreen is wéér gebarsten.

Op de Amsterdamsestraatweg heb ik nu een Utrechtse versie van Teleworld gevonden. Hoop ik. Door de stromende regen heb ik daar mijn iPhone naartoe gebracht. 

Inburgeren

Bobby heeft vrijkaartjes voor een opera in het Vredenburg in het kader van het festival Oude Muziek en daar lopen we diverse bekenden tegen het lijf. Zowel van mij als van hem. En zo eindigt avond onverwacht met een lange nazit in het nieuwe Vredenburgcafé Het Gegeven Paard, samen met Bobby's collega K. die er met een vriendin is. Alle opera-artiesten zijn er ook. 

Dit is geloof ik mijn eerste inburgeringsavond in het culturele leven te Utrecht. Veel lachen en ouwehoeren en alles van de hak op de tak. We fietsen om kwart over één door de nacht terug naar Zuilen, allemaal een beetje aangeschoten en samen 75 euro lichter. Oeps. Goedkoop is het culturele leven niet.

Het is maar 15 minuten fietsen van Cultureel Utrecht naar Zuilen.

20 jaar

Zus3 komt een avondwandeling doen. We lopen een rondje Vecht en eindigen op het terras van Het Vorstelijk Complex. Het is al donker. 'Weet je dat het vandaag de sterfdag is van Vati', vraagt ze. Twintig jaar geleden is dat al. 1995. Wij waren erbij, zegt ze. Dat is waar ook. Het was in het Scheperziekenhuis. Hij lag al in coma. Toen hij zijn laatste adem uitgeblazen had ging ik iedereen bellen. Dat leek me heel moeilijk, wat moest je zeggen, maar ik deed het toch. De ooms en tantes. 'Ik heb een nare mededeling. Vati is overleden.' 

Ik was de datum eerlijk gezegd helemaal vergeten. 

Deze foto is van ca 1964. Vati zit links. Hij was toen 40, in de kracht van zijn leven. Alle Geschwister staan erop. Plus nog een bevriende vruchtbare familie, die mij eerlijk gezegd niets meer zegt.

Tuin

Heel opwindend! Zaterdag heb ik akkoord gegeven, plan ons maar in, en nu is de hovenier al langs geweest met de werkvoorbereider. Ze gaan maandag beginnen en over ruim een week hebben we een tuin! Ze moeten alle puinzand afgraven en afvoeren, dan komen er nieuwe zand en aarde op, en daarop bestrating en beplanting. Plus een houtopslag voor Bobby. Niet bijgaande tekening, trouwens, maar deze komt wel van hun site. 

Zus2 zei zondag nog: 'Wát een klein tuintje!' Maar nu zegt de werkvoorbereider: 'Het is helemaal geen piepklein tuintje: in Leidserijn zijn ze allemaal zo.' Ik ben toch zo benieuwd!