Hoofdvrouw

Bijzondere documentaire gezien: ‘De hoofdvrouw’. Het vertelt het verhaal van een vrij jonge vrouw Marijke wier moeder toen zij nog klein was haar gezin verliet om in een christelijke sekte te gaan wonen. Haar moeder werd de ‘hoofdvrouw’ van de sekteleider Sipke Vrieswijk. Zij beiden zijn eind jaren negentig veroordeeld voor seksueel misbruik van minderjarigen. 

Marijke is een normale aardige creatieve vrouw, kinderarts, getrouwd, drie kindjes, mooi huis, maar onderhuids is er altijd deze geschiedenis. Ze heeft haar moeder nooit meer gezien of gesproken en weet niet wat ze erger vindt: dat ze haar moeder nooit meer gezien heeft of wat haar moeder gedaan heeft.

Je ziet Marijkes worsteling om deze geschiedenis die een soort taboe in haar leven is nader te leren kennen en een plek te geven. Je ziet vooral háár, soms in gesprek met mensen maar die zijn altijd onscherp in beeld. Haar vader, haar zusje, haar tante, ex-sekteleden. Niemand praat vrijuit, Niemand veroordeelt de moeder. Heel raar en onbevredigend. Als ik ernaar ga zoeken speelde het allemaal in de jaren tachtig en negentig, het was een sekte in de buurt van Dordrecht en kwamen de mensen uit vrijgemaakte en christelijk gereformeerde hoek. Er wordt heel verhuld in die gereformeerde kromspraak over gesproken. Gillend gek zou je ervan worden. Wat voor vragen ze ook stelt, heel omzichtig, antwoorden krijgt ze niet. Nogal beklemmend.

Verder lezen:

https://www.tvkrant.nl/Acties/article/8013/2doc-De-hoofdvrouw

De documentaire:

https://www.2doc.nl/documentaires/series/2doc/2018/mei/de-hoofdvrouw.html

Zeewind

Op bezoek bij Jeroen in Egmond en het plan is door de duinen naar het strand. Hij waarschuwt dat er grote kans is op ‘zeewind’ - die ‘wind’ heet maar vooral mist is. Andere woorden voor het fenomeen zijn ‘zeemist’ en ‘zeevlam’. Of ik wel warme kleren bij me heb. Nee, natuurlijk niet, het is snikheet. 

Zeewind is dus mist in de duinen en aan het strand. ‘Op een heerlijke dagen met zon en hoge temperaturen  steekt van het een op het andere moment een wind van zee op en daalt de temperatuur flink. Het wordt zo koud dat het niet meer leuk is. Zeewind ontstaat als er een groot temperatuurverschil is tussen het land en de zee, minimaal zo'n 10 graden.’  

Zo drinken we op deze volgende hete dag in de mist een theetje op een leeg kil strandterras.

Code Oranje

Het is on-ver-dra-ge-lijk heet vandaag, buiten en inmiddels ook binnen. Er wordt code oranje voorspeld maar het duurt erg lang voor het zo ver is. En dan wordt het eindelijk donker en kletteren hagelstenen als knikkers op het terras en tegen de ramen. Geweldig. Wat een spektakel en wat een opluchting.

https://youtu.be/2qR3OF6aSgo

Avond te Voordorp

Toen ik drie jaar geleden naar Utrecht verhuisde raakte Peeq net van haar verkering af en verhuisde ze naar de wijk Voordorp. Het blijft lastig vanuit Zuilen Voordorp te vinden met de fiets, of in elk geval het gevoel te hebben dat je route klopt. De beste route is langs de Vecht tot de Rode Brug, dan langs het spoor van Overvecht, langs Fort Blauwkapel. Het is heel erg zigzag zonder duidelijke aanwijzigingen wat culmineert in een aantal spoorwegovergangen. En nérgens een bordje 'Voordorp'.

Nu drie jaar later zijn Peeq en haar liefde weer bij elkaar, happily ever after. Zo kan het dus ook gaan. We  spreken weer gevieren af. Peeq heeft nog geen tuintafel en tuinstoelen voor vier, want toen ze naar Voordorp verhuisde dacht ze dat ze vanaf nu eeuwig single zou blijven. En kocht ze een buitentafeltje voor slechts twéé. 

Nu doen we weer stellenbezoek, maar ze is er nog niet toe gekomen tuinmeubilair te kopen voor vier. Zo jeuzelen we de avond in de tuin gezellig door met klapstoelen als bijzettafeltjes. Als vanouds gaat het weer over het journalistenvak en waar je als radiomaker of schrijvend journalist je vak nog uit kunt oefenen. Wij zijn journalisten van het oude stempel die graag mooie dingen maken bij/voor een bedrijf. Maar in ons vak heeft een grote disruptie plaatsgevonden, en vele journalisten zijn wegbezuinigd. Om te kunnen maken wat je zou willen maken moet je tegenwoordig behalve journalist ook je eigen uitgever zijn. Je eigen omzet creëren en je eigen marketing doen. Dat stuit ons tegen de borst. We zijn we niet per se goed in, we worden er niet blij van, want we waren toch gewaardeerd journalist.  

Hoe is het nu met jóu, vragen ze natuurlijk aan mij Wat dóe je nu de hele dag? Heb je al een idee wat je gaat dóen? Nou eh, ja eh, ik heb af en toe een netwerkgesprek en dat is dan heel erg leuk maar het leidt tot weinig concreets. Soms kan zo’n netwerkgesprek pas over drie weken. Chefs in de journalistiek die ik gesproken heb hebben geen ruimte voor nieuwe freelancers, die moeten juist minder freelancers en meer gratis ‘content’.

Japanese Gardens

Laatst kwam ik erachter dat de Japanse Tuin in Den Haag maar een paar weken per jaar open is en wel nu. En in oktober nog een paar. Aangezien Reenske nu weer in Nederland is en in Den Haag logeert stel ik voor om samen met haar moeder naar die Japanse Tuin te gaan. Die is in Clingendael, tegen Wassenaar aan. Voor mij is dat 51 minuten rijden, vanuit Den Haag-Zuid  40 minuten. Beeldschoon die tuin. Perfecte harmonie. Zitten we daar verrukt te wezen als dankbare mensen.

CLE

Op de Facebookpagina Tin Pan Alley (inmiddels een geduchte concurrent van de pagina Oud Emmen) staat een foto van het oude GSG, met de vraag wie er op heeft gezeten. Tin Pan Alley was de naam van wat ik de volksmond de ‘koffiebar’ heette, daar werd wiet gerook en daar mochten wij nooit komen. Ik ben er (dus?) nooit geweest. 

Veel reacties op die vraag. Nou ik niet dus, want wij gingen naar het CLE op de Baander, later CSG. Christelijk Lyceum Emmen. Christelijke Scholen Gemeenschap. Daar zijn veel minder foto’s van. Het was wel een bijzonder pand onder architectuur. Dit was de hal, de aula. Wat een herinneringen liggen daar. Ik was niet erg gelukkig als puber, dus ook niet in deze aula. Dus de foto roept niet louter vreugde op. Maar dit terzijde. 

Links en rechts waren de garderobes. In een hokje rechts voor was een hokje met de conciërge. Daar was ook de chocolade-automaat. Later kwam er een grotere automaat met ook soep. Boven de ingang was de bibliotheek. Ik kan me zo alle lokalen voor de geest halen. Godsdienst, Engels, Duits, wiskunde, natuurkunde, scheikunde, tekenen, muziek. Gymnastiek... Nederlands en Latijn hadden we in de barakken. Voor de namen van de leraren moet ik vrees ik iets meer moeite doen. De bijnamen komen nog wel boven. Meneer De Wilde was rector, meneer Renkema conrector. Vati en meneer Mulder gaven wiskunde, eerst op de begane grond, later op 1 hoog. Volgens Vati was wiskunde het allerbelangrijkste vak. Dat zei hij zonder spot.

Meneer Meijer (Wietze) gaf Latijn. Van den Berg (Siepel) en De Jager (Bullie) gaven Nederlands. Beetsma en Appelhof gaven Engels. Een andere Mulder gaf natuurkunde, Nienhuis scheikunde. Venema gaf tekenen en Beeftink muziek. Vegter gaf biologie, Van Strien Frans. Brands Duits. Ik weet ze niet allemaal meer: geschiedenis (ook een Mulder?), aardrijkskunde, maatschappijleer en godsdienst blijven blanco. Misschien komt het nog, in de loop van de dag, en anders vult vast wellicht een der Geschwister de leemten aan.

Zus1 weet er inderdaad nog meer, maar niet van alle namen die zij noemt had ik les. Wij schelen vijf jaar. Zij noemt Jelsma gymnastiek, Stolk voor godsdienst, Bomhof gymnastiek, Spoelman geschiedenis, Terbijhe aardrijkskunde, Karssenberg natuurkunde. 

Er kwamen ook juffen voor gymnastiek en Engels, maar hun namen moet ik nog even uit het geheugen opdiepen. Ja! Daar komt er al één: Juf Troost voor Engels.

Verder lezen:
- O kijk, in 2013 wijdde ik ook al een blog aan deze school. Toen naar aanleiding van een lerarenfoto. https://lucietheodora.blogspot.nl/2013/04/historie.html?m=1

- Hier een artikeltje over de school. Er staat ook een klassenfoto op, met Vati erop. http://www.historisch-emmen.nl/centrum/baander/ba03.htm

Chocolade-proeverij

K. is jarig en heeft een chocolade- én wijn-proeverij georganiseerd voor een stuk of 20, 25 familieleden, vrienden, en buren. Ze heeft op internet een 25-jarige chocolademaakster gevonden die de workshop/proeverij begeleidt. Deze wàs tot voor kort onderwijzeres, maar patissier worden was haar grote droom. Haar opleiding daartoe volgde ze in Zaandam. K. is haar allereerste klant en wij zijn haar allereerste ‘wurkshup’. We krijgen informatie over de productie in Afrika en Zuid-Amerika en de verdere verrijking in Europa. Chocola  is een nogal ondoorzichtige handel vol grote wereldbelangen. Want waarom verrijken de Afrikanen de cacao niet zelf tot chocola? Maar het is geen geopolitieke bijeenkomst. 

Ze maakt de mooiste chocolaatjes, en het ruikt allemaal even verrukkelijk. Het opknabbelen gaat begeleid. Iedereen heeft een rijtje chocolaatjes voor zich liggen. Het gaat allemaal tamelijk traag, we mogen ons eerste chocolaatje pas na anderhalf uur eten. Het programma is opgebouwd van witte chocola (bestaande uit cacaoboter en suiker) via melkchocola naar pure chocola. Chocola maken is een héél precies werkje, dat begrijp ik wel. Percentages en temperaturen steken nauw. En alle chocolaatjes worden gelardeerd met uiteenlopende wijnen en port.

Mijn buurvrouw en ik zeggen tegen elkaar: het is dat mevrouw de patissier zo mooi dun is dat je steeds meer chocola gaat eten. Ze vertelt dat er in Zeist (waar zij woont) een oliebollenkraam staat waar nogal dikke mensen werken. Dat weerhoudt je van oliebollen kopen. Nee dan dit meisje!

Het is een wondere combinatie, wijn en chocola. Verboden vruchten. Iedereen is in eerste instantie heel braaf en volgzaam, maar wordt op den duur toch wel een beetje wild en giechelig. En dus steeds gezelliger. Het is een wonder concept, maar wel een topconcept voor een verjaardag op zondagmiddag.

https://www.chocolateriebonmarie.nl/chocolade/

Verlicht

Reenske vraagt om een tekening van een boeddha. U vraagt wij draaien. Wat voor boeddha? Op internet vind ik een paar vrouwelijke grappige nogal wulpse ‘Tara’-boeddha's met puntborstjes. Nee, die wil ze niet. Dat is een andere leer. Dat is een Tibetaanse benadering. Ik ben wel geïnteresseerd. Volgens Wikipedia zijn er wel 21 Tara’s, in alle kleuren van de regenboog, is zij een redster en staat zij voor succes in werken en prestaties.

Ze wil graag een oude stille boeddha. Een mooi verlichte, denk ik daarbij.

Wasmeer

Er zijn veel discussies over Facebook, maar zelf heb ik er toch niet zo’n moeite mee. Het is niet meer het 'vrienden'-platform als de eerste jaren, nu is het meer een uitwisseling van sferen, activiteiten, nieuws, nieuwe ideeen. En advertenties die redelijk bij je passen. Theoretisch weet ik dat het gevaarlijk is dat bedrijven en overheden zoveel van je weten, en zou ik me er verre van moeten houden, maar op de een of andere manier dringen de gevaren niet genoeg tot me door.

Via deze onsympathieke weg kom ik achter heel wat concerten, tentoonstellingen, wandelingen, kranten-artikelen, en soms ook meubilair, kleding, tekenspullen en abonnementen. Soms ga ik erop in als een sympathieke organisatie hun magazine gratis aanbiedt. Zo ben ik ook ‘vriend’ van IVN, een instelling voor natuureducatie. Ik geloof dat het via hen is of via het Gooisch Landschap dat ik op de wandeling Laarder Wasmeer terecht kom. Nooit van gehoord. 23 minuten rijden van mijn huis, 5,6 km lopen en halverwege is het Theehuis, midden op de grote stille heide. Bluk heet dat nu. Het is een subliem behapbaar uitje, ook voor de wandeling in haar eentje. Vandaag ga ik met Zus1.

Het is wel even zoeken. Het gebied is bij Anna’s Hoeve, waarvan ik verwacht dat dat de naam van een restaurant is, maar dat is al lang niet meer zo sinds dat afgebrand is decennia geleden. Nu is het een nieuwbouwwijkje aan de oostkant van Hilversum. In ruil voor een bouwvergunning moest de gemeente nieuwe natuur maken en dat is dit Laarder Wasmeer geworden. Bos, heide, zandverstuivingen, meertje. Het ziet er heel authentiek uit, zoals eeuwen geleden grote delen van Nederland, maar dat is bijna allemaal verschwunden en dit is splitsplinternieuw. Je kunt er niet in, alleen omheen. Het hekwerk is gelukkig ijl, het stoort niet. Van Zus1 krijg ik allerlei Hilversumse lokale kwesties te horen die bij dit  gebiedje horen. Leuk is dat. 

Wel ligt aan de noordkant van het gebied de A1 en aan de oostkant de A27, dus je hoort soms veel snelweggedruis, maar de prachtige beelden zijn sterker dan de ergernis over het geluid. 

Er is trouwens niet een meer, zoals op het plaatje geschetst wordt. Dat is maar een kleine plas, meer een drinkplaats voor de ruige runderen die daar grazen. 

‘Dat wordt nooit wat’

Mijn zeer ervaren ook in Oud-Zuilen moestuinierende buurvrouw zegt van de week vol compassie: ‘Ik kan me voorstellen dat je wanhopig wordt van die grond! Wat een ellende bij jou. Je had nóóit dat stukje moeten kiezen. En dan ook nog die lege tuinen vol onkruid naast de jouwe. Dat wordt nooit wat. Je had de tuin naast mij moeten nemen. Als ik jou was zou ermee stoppen.’ Dat is nog eens bemoedigend. 

Toch ga ik vanochtend maar weer kijken en onkruid steken. De sla en de Chinese kool zijn weg. Ook de pompoen is weer weggevreten. De courgette groeit gelukig wel en in de rabarber zit eindelijk ook enige

groei. Volhouden maar.

Het gym

Gelezen: Het gym door Karin Amatmoekrim. Een Surinaams meisje uit een flattenwijk in IJmuiden en dochter van een bijstandsmoeder gaat naar het gymnasium in Velsen, waar ze de enige ‘zwarte’ leerling is die anders is dan alle anderen en altijd als anders behandeld wordt. Mooi beschreven, haar thuis, haar vriendschappen in de buurt en op school, haar moeder die niets onderneemt, de jongens die ze leuk vindt, de medeleerling die haar treitert en discrimineert. Het is een beetje droog geschreven, en daardoor erg toegankelijk, zowel over de meisjes uit de buurt als over de meisjes van school fijne details. Altijd een buitenstaander, maar geen emotionele uithalen over hoe erg het was/is. 

Ze heeft al zes boeken geschreven, dit is uit 2011 en heeft al tien drukken gehad. Zecheeft ook over Anton de Kom geschreven en over haat vader. Een tijdje geleden heb ik een documentaire gezien waarin ze contact legt met haar biologische vader in Suriname, een Chinese taekwondo-vechter Eric Lie. Een ster daar.  

NRC over de documentaire ‘De jacht op mijn vader’ (2017) https://www.nrc.nl/nieuws/2017/05/12/de-vloek-van-een-jungle-narcissus-8840551-a1558360

Jurken

Doorgaans ben ik nogal kritisch op het Centraal Museum en de meeste mensen die ik ken delen die mening. Het is een onbegrijpelijk gebouw waar je steevast verdwaalt, en noch van de vaste collectie als van de tijdelijke exposities word je erg enthousiast. Dat kunnen de Kunsthal in Rotterdam, het Gemeentemuseum in Den Haag, het Stedelijk in Amsterdam en de Fundatie in Zwolle beter. Maar aan mijn kritische geest kan hersenvernauwing ten grondslag liggen ten gevolge van hard werken. Nu ik meer tijd heb beoefen ik de open geïnteresseerde blik.

Sinds ik er was, en dat is wellicht jaren geleden, is de ingang van het museum verplaatst. Die was altijd aan de zijkant bij de binnentuin. Daar is-ie nu niet meer. Waar is de ingang?!? 

Als ik de ingang gevonden heb en naar binnen wil vragen ze of ik een timeslot heb voor de tentoonstelling ‘Reflections’ van Jan Taminiau. Nee, ik weet eerlijk gezegd niet eens welke tentoonstelling er is, ik kom voor het hele museum. 

En zo sta ik ineens in een jurken-tentoonstelling. Deze Jan Taminiau ontwierp de blauwe jurk van Máxima bij de kroning, vijf jaar geleden. Hij is gespecialiseerd in geheimzinnige gelaagde stoffen en kralen. En zo sta ik ineens temidden van tientallen dames naar een jurkententoonstelling te kijken. Jurken die de prachtigste smalste vrouwenlichamen bedekken en nog mooier doen uitkomen. De vrouw als sieraad. Als bloem. Als vogel. Daar heb ik op de een of ander manier een beeetje moeite mee. Daar heb ik mij altijd tegen verzet. Ik houd van de getooide mens, maar ook van mensen die niet gezegend zijn met een mannequinfiguur.

Over Taminiau komen we hier in het museum maar weinig te weten. Ik denk toch dat de menselijke ingang meestal de makkelijkste is. Een portret van de kunstenaar, een levensverhaal, een inkijkje in zijn fascinaties. 

Gelukkig heb ik de telefoon bij me om wat meer over de ontwerper te weten te komen. Zo was hij lange tijd single en heeft hij sinds een paar jaar een Spaanse vriend JUan. Hij woont nu afwisselend in Baambrugge, Amsterdam, en Madrid. Door Juan is zijn werk verder verdiept.

Over Spaanse en Nederlandse vrouwen zegt hij: 'Grappig genoeg lijken ze in hun uitingen op elkaar. Nederlandse vrouwen zeggen al snel dat ze niet te veel sieraden willen dragen bij mijn kleding. Spaanse ook. Het grote verschil is dat de Spaanse vrouw blijer is met zichzelf. Het maakt niet uit of ze 20 zijn of 80, allemaal flirten ze met zichzelf in de spiegel als ze iets aantrekken of omslaan. Ook als ze geen modellenmaten hebben, kijken ze naar zichzelf en denken: ik mag er zijn. Wat een verademing. Dat je dat jezelf gunt. In Nederland mag dat boven een bepaalde leeftijd niet. Hier is het: dat kan niet meer of doe even normaal.'

Verder lezen:

- Interview met Jan Taminiau in AD

- NRC over de tentoonstelling

Non-stop-lachen

Omdat de voorstelling van Wende Snijders vorige week in Carré ons een beetje tegenviel neemt Leen bij wijze van revanche me nu mee naar het DeLaMar-theater - waar ik nog nooit geweest ben. Wel naar het ‘oude’ Nieuwe DeLaMar, maar niet naar dit nieuw DeLaMar dat dus niet meer Nieuwe DeLaMar heet. Enfin. We gaan naar de ‘hilarische roadmovie’ Selma Ann Louis, met Arjan Ederveen, Plien en Bianca. Een musical. Twee uur non-stop-lachen, heeft een collega van haar haar beloofd. ‘Zul je zien dat wij er weer niets aan vinden’, zegt Leen.

En inderdaad. Het is een vrije productie, zoals alles hier in dit DeLaMar, het is een beetje hilarisch  schooltoneel met veel geestige requisieten. Een welkom uitstapje van de anders zo artistiek geëngageerde acteurs. Volgens mij vinden ze het zelf erg leuk. 

Het verhaaltje: drie oud-klasgenoten - nu in de vijftig - treffen elkaar bij de uitvaart van een oude vriend. Het confronteert hen met de pubers die ze waren, de vier pubers die ooit samen op reis gingen. Nu is het vele jaren verder en het leven heeft niet gebracht wat ze gehoopt hadden en ze gaan weer op reis met zijn drieën, in een busje. De roadmovie is geestig opgelost met tweedimensionale bordkartonnen vervoermiddelen en op doek een film van een bewegende Amerikaans snelweg. Onderweg gebeuren er allemaal ruige dingen als moord en doodslag en een overval, maar dat is humor-om-te-lachen, allemaal met een vette knipoog naar roadmovie-films. 

Ik moet niet zeuren, het is ook wel een beetje grappig, dat kan ook niet anders met deze acteurs, en soms hinnik ik ook echt wel, maar het is alleen echt niet twee uur non-stop-lachen. Leen wil in de pauze al weg, maar ik toch niet, ik wil wel all the way. Het is gewoon niets meer en niets minder dan een onderhoudend avondje uit waar mensen blijkbaar een aardige duit voor neer willen leggen. Je moet er gewoon geen al te hoge verwachtingen van hebben. 

Leen gaat heel veel naar film en theater en beweert nu dat ze maar twee keer per jaar een theatervoorstelling écht goed vindt. Ik vind dat we twee fijne avondjes uit hadden, waar ik al die werkende jaren nauwelijks energie voor had, en nu weer wel.

FC Emmen

'Moet jij niet over FC Emmen bloggen', appt Zus1. Ja natuurlijk moet ik over FC Emmen bloggen, ware het niet dat ik helemaal niets heb met FC Emmen. Voor mogelijke nieuwe lezers van dit blog: ik ben geboren en getogen in Emmen. In mijn jonge jaren deed sport er niet toe. Ik deed geen sport. Als ik diep in mijn geheugen graaf dan herinner ik me gymnastiek in de lagere schooltijd bij gymanstiekvereniging Oranje Nassau. Met hen liepen we ook de Avondvierdaagse, geloof ik. Verder was er geen sport in mijn leven. Laat staan voetbal. In mijn studietijd in Groningen hoorde je wel eens van voetbalsupporters, FC Groningen, je zag ze wel eens luidruchtig bij de weg, maar ik vond dat een soort primitieve holbewoners, die je vermeed. Ooit was ik met Ex op vakantie op Sardinië (1990?)  toen daar op dat moment het WK werd gespeeld en de Ierse supporters daar nogal ruig aanwezig waren. Ik had oranje haar en een groen kort broekje en op straat vroegen de mensen aan mij: ‘Are you a hooligan?’ Ik wist niet eens wat een hooligan precíes was, zó interesseerde me het niet.

Toen Bobby in mijn leven kwam als geliefde en wij een weekendrelatie kregen kondigde hij na een paar maanden aan dat hij in onze relatie helemaal zichzelf wilde kunnen zijn en dat ij weer voetbal ging kijken. Natuurlijk! zei ik gul en hartelijk, mij niet realiserende wat dat inhield. Zondag 19uur is heilig. Maar ook zaterdagavond en andere avonden. Een tijdje keek ik mee en vond ik het wel leuk. Een keer zijn we zelfs met Zus4 en de Duitse neven naar De Kuip geweest. Het regende pijpenstelen en we stonden op een goedkope plaats zonder dak.

Een tijd lang gaf ik Bobby op zondagavond eten op de bank. De jongste Duitse neef zei een keer afgunstig: ‘Bobby, jij boft wel!’ Tegenwoordig eten we trouwens op zondag vóór Studio Sport.

De laatste jaren op vakanties in Zweden, Kroatië, Engeland en Oostenrijk en Italië hebben we in ontelbare cafés de WK’s en EK’s gevolgd. Dat was elke keer een hele belevenis. Maar ja, ook dit jaar speelt Oranje niet mee.  

Dus FC Emmen? Natuurlijk kreeg ik mee dat Sparta (de club van Bobby’s jeugd) gedegradeerd was. Dát was erg. En ik zag en hoorde in het Journaal de burgemeester van Emmen zeggen dat er nu snel veel geld naar het Emmer voetbal moet. Is er überhaupt een stadion in Emmen? Ik zou het niet weten. Even zoeken wijst uit dat de voetbalvelden aan de Meerdijk zijn en waren. Daar woonden wij niet ver vandaan. Richting Barger-Oostetveld, Klazienaveen. Ja natuurlijk wil ik wel naar FC Emmen-Ajax. In Emmen. De nieuwe seizoenskaart kost 249 euro.

Ik dacht dat ik niets te vertellen had over FC Emmen, maar het is toch een heel verhaal geworden. Net lees ik ook nog de opiniestuk in Trouw van sportverslaggeefster Marijn de Jong die ook uit Emmen komt en een uitleg geeft over de psychologie van de Drent.  https://www.trouw.nl/opinie/ik-heb-de-buik-vol-van-grapjes-over-drenthe-en-fc-emmen-kan-donders-goed-voetballen-~a28a6956/

Grief

 Ik heb mijn eerste bestelling binnen! ‘Mag ik van jou een print van de afbeelding “Grief”’uit 2015?’ Ik stel mij voor hoe iemand al die tekeningen op mijn nieuwe website heeft bekeken en deze uitgekozen. Wauw! Ik herinner me vaag dat ik een hele reeks tekeningen van treurende graf-engelen maakte nadat Mutti was overleden. Wanneer was dat ook alweer? 2013? Maar deze tekening is van 2015.

De vrouw die de prent bestelt ontmoette ik bij de uitvaartdienst van Marg. Zij werd Facebook-vriend en weet daardoor van mijn tekeningen-website. Doet deze prent haar aan Marg denken? Of treurt ze ook over andere mensen? Ze schrijft dat ze les heeft gehad van Arthur Polspoel die specialist is grafengelen. Die naam ken ik niet, maar die is zo gevonden. Hij was ooit pastor en later docent rouwbegeleiding aan de Katholieke Universiteit Brabant te Tilburg. Op twee van zijn boeken staat zo’n grafengel afgebeeld.

Dat wordt morgen een tocht naar de Printerette en van alles uitproberen met papier. 

Zoekende naar de geschiedenis van de grafengelen als thema begint het in 2012. Er is een die ik zelf eigenlijk mooier vindt. Want lichter.

Jubileum

Het is héél erg, maar voor het vierde jaar op rij staat Hans op 21 mei voor de deur met een romantische bos bloemen en wéér hebben we er niet aan gedacht. Geen moment. Erger nog: we hebben net gekibbeld over huishoudelijke zaken - en het al weer goedgemaakt, maar we zitten nog wel even elk op onze eigen kamer in ons eigen sop gaar te koken. En dan gaat de bel en zitten we ineens reuze gezellig gedrieën in de avondlijke tuin met kaarslicht en een wit wijntje. Hans vindt het zijn taak als Getuige om ons te herinneren aan dat mooie Ja-woord. Dank je wel, Hans.

Akelei

Had ze laatst gekocht in het winkelcentrum, want vond ze zo leuk. Maar in een pot zijn ze lang niet zo wild en weelderig als buiten in de wind. Toen toen ik ze laatst elders  in een tuin zag en iemand desgevraagd zei: Dat is de akelei! toen ging ik eens beter kijken. Het is een adembenemend complex grappig bloemetje. 

Hé, er is een gedicht van Ida Gerhardt over de kunstschilder Albrecht Durer (15e-16e eeuw) die een akelei schildert. 

De Akelei (Dürer)

Toen hij het kleine plantje vond,
boog hij aandachtig naar de grond
en dan, om wortels en om mos
groef hij de fijne aarde los,
voorzichtig - dat zijn hand niets schond.

Behoedzaam rondom aangevat
droeg hij het langs het slingerpad
van bos en akker voor zich uit,
en schoof het thuis in 't licht der ruit
zoals hij het gevonden had.

Dan, fluitende en welgezind
mengde hij zoekend eerst de tint;
diepblauw en zwart ineengevloeid,
met enk'le druppels rood doorgloeid,
dat het tot purper samenbindt.

En uur aan uur trok stil voorbij;
zó diep verzonken werkte hij,
dat het hem soms was of zijn hand
de vezels tastte van de plant-
zo glanzend kwam de omtrek vrij.

Totdat het gaaf te prijken stond:
de wortels scheem'rend afgerond,
het uitgesprongen groene blad
scherp in zijn karteling gevat
tegen de lichte achtergrond;

de bloemkroon purper violet,
de hokjes om het hart gebed
en boven de geknikte steel
de honingsporen, het juweel
vijfvlakkig: kantig neergezet.

In 't vallend donker toefde hij
nog dralend bij zijn akelei;
dan, in het laatste licht van 't raam
schreef hij de letters van zijn naam
en 't jaartal glimlachend erbij.

Ida Gerhardt

Gnoeg

Gelezen: Gnoeg is gnoeg van taalkundige Wim Daniëls. Van de bibliotheek. Opmerkelijk hoe anders je keuze van boeken is in de bibliotheek dan in de boekhandel. De laatste boeken die ik gekocht heb zijn Het werk van Renate Dorrestein, Ik, J. Kessels van PF Thomése en Time to Momo Berlijn. De laatste twee vielen me echter allebei nogal tegen en dan is het ineens zo sneu geld nu ik daar wat minder van rond te strooien heb. 

Wim Daniels zou ik niet gauw kopen, zoveel taalgrappen, wat moet je ermee, en die lees ik nu met veel plezier. Het zijn gebundelde columns van de radio. Overal haalt hij zijn materiaal vandaan. Overal wordt immers zoveel onzin verkondigd. Verkiezingsprogramma's van bijvoorbeeld de Partij voor de Dieren of de SP, hetTijdschriftengala. Of over het Koningslied. Ik lees er tegenwoordig vaak overheen, over onzin, dan leg ik de krant weg. Zou het een leuk vak zijn om overal de onzin aan te wijzen? Of word je daar ook wel eens gek van?

Santa Theodora

Ik heb beetje veel sociaal gedaan de afgelopen dagen, van vrijdagmiddag tot nu, iets te veel geloof ik, zo twee tot drie afspraken met vriendinnen per dag, heel fijn en gezellig, maar nu is het zondagavond en is het me allemaal een beetje over de schoenen gelopen. Want ik heb ook nog mijn tuintjes te verzorgen, tekeningen te maken, wassen te draaien en eten te kopen/koken. Wie zou er niet ook een beetje overspannen van worden. Nu we terug zijn van onze Eerste Pinksterdag bij Schoonmama te Maasssluis sluit ik me maar op in mijn kapelletje met wierook en Nocturnes van Chopin. 

Daar zoek ik plaatjes van de heilige Theodora. Misschien kan zij. Er staat op de Peloponnesos bij het plaatsje Vastas een prachtig kapelletje gewijd aan haar. Er loopt een riviertje onder het kapelletje en er groeien 17 bomen uit het dak. En nergens wortels te zien. Daar moest ik maar eens een weekje naar toe.

Over de kapel van de heilige Theodora: https://greecebyagreek.com/2014/11/23/a-small-miraculous-chapel-saint-theodora-in-vasta/

1985

Zojuist ben ik tagd in een foto uit 1985. Ik ben het meisje in de roze trui, wat was ik jong en dun en roze. Ik werkte bij boekhandel Xantippe, toen nog vróuwenboekhandel Xantippe. Helaas is het een klein en onscherp bestandje. Van links naar rechts: Caroline, Pia, Ineke, Lucie, Loes, Gemma. Wie onder meer ontbreekt is Rolien, toendertijd mijn partner in crime. 

Xantippe was toen een collectief. Ik heb er veel geleerd en ontwikkeld. Boeken verkopen heb ik geleerd. Mensen boeken adviseren. Ook heb ik geleerd om in een collectief te werken, iets wat mij niet erg makkelijk afgaat omdat er zoveel mensen in het spel zijn en zoveel vooral ongeschreven regels en wetten gelden. 

Toen ik eenmaal snapte hoe je je in een collectief voegt en meebeweegt kon ik ook een beetje expanderen. 

Lastig vond ik dat ze allemaal radicaal feministisch waren en van die radicaal lesbisch-feministische dingen vonden. Die dingen vond ik vaak niet, maar ik werkte er wel graag, dus dan zei ik maar niet zo veel. Ik heb er toen veel interessante vrouwelijke wereld-auteurs leren kennen die ik anders vast niet had leren kennen, zoals Louise Erdrich, Jeanette Winterson, Margaret Laurence, Jenny Diski, Alice Walker, Marlen Haushofer, Jeanette Turner Hospital, en wie al niet. Ik zal straks eens in de boekenkast gaan kijken om verder aan te vullen. 

De Utrechtse voedselrevolutie

Met J. wandel ik naar de Koningshof, aan de Koningsweg, waar zij sinds een paar weken ook een moestuintje heeft. Dat is een hele leuke plek. Circa 40 particuliere tuintjes, en er zijn kassen waar klanten op zaterdagen zelf groenten uit de grond kunnen plukken - en kopen. De bietjes zijn al losgewoeld en kunnen zo meegenomen worden. Bietjes vind ik ook prachtig. 

Daar te Utrecht Oost zijn ze heel wat beter in marketing en pr dan bij ons op Zuilen,  'Koningshof, het Slow Food centrum van Utrecht Samen werken we aan een lokale, duurzame voedselketen'. 'Sluit je aan bij de Utrechtse voedselrevolutie'. Grote woorden. Het is er allemaal heel gezellig en een beetje knullig, zoals op alle tuinen. 

Bij thuiskomst een tekening van bieten gemaakt. De tweede tekening van bieten in mijn leven. De eerste was in juli 2017. 

Interview met voorzitster Akke: http://www.allesisgezondheid.nl/nieuws/moestuinieren-kun-je-leren-en-wel-bij-koningshof-utrecht

Jonge kool

Witte kool of spitskool vind ik dan wel niet heel erg lekker, maar de jonge planten vind ik wel prachtig om te zien. De bladeren in de groei die dansen in het licht. Die lichtgroengrijze tinten. Over jonge sla is al wel eens een gedicht geschreven,  maar of jonge kool getekend is? Vast ook wel. Op mijn nieuwe website heb ik nog geen categorie ‘Groenten’, voorlopig komt-ie maar in de categorie ‘Bloemen’. 

Wende

Voor mijn verjaardag had ik uitjes gevraagd en Leen neemt me mee naar Carré, naar de nieuwe show van Wende Snijders. Het is een relatief goedkope ‘luisterplek’, verontschuldigt ze zich, dus we houden er rekening mee dat we achter een pilaar komen te zitten. Maar dat is niet het geval. We zitten loge, het is slechts 1 hoog, met goed zijaanzicht op het podium.

De show heet Mens. 'Mensch! Durf! Te!  Leven!', denk je dan. En ja, dat nummer zingt ze ook. Het is een van de weinige rustpunten in de show. Wende Snijers beoefent allerlei genres, is miet voor een gat te vangen: ze doet kleinkunst, chanson, jazz, electro, gothic. De invloed van electro is in deze voorstelling heel sterk. Het is allemaal heel luid, in elke zin des woords. En almaar door. Uitroeptekens. Anderhalf uur lang. Niet alleen het geluid, maar ook de beeld- en lichtshow. Er spreekt me helemaal níets van aan. Behalve dat ze zo ontstuitbaar gedreven is. Heb je wel eens van stilte gehoord, denk je steeds. Subtiel, zegt dat woord je wat?

Het applaus is overdonderend. Leen en ik klappen allebei mondjesmaat tot niet. Ik ben wel opgelucht dat zij er blijkbaar óók niet veel aan vond. Dat zij ook na vijf minuten dacht: mag ik weer weg? Want dat bekennen we elkaar op straat.  Ik zal nog wat filmpjes zoeken met voorbeelden. Dan mag u zelf zeggen wie er gelijk had: dat uitzinnige publiek of wij. Het kán toch niet dat al die honderden bezoekers dit zo fantastisch vonden en alleen wij niet. 

Op het hoekje van de Weesperstraat (‘Mag ik wel direct naar huis nu?’) nemen we snikkend van de lach afscheid. Ze hád namelijk nog gezegd dat we ook naar Fay Lovski konden. Fay Lovski vind ik leuk, zei ik, met haar kleine rake muziek. Haar humor. Maar Fay Lovski heb ik al een paar keer in de Parel van Zuilen gezien, zei ik. Wende ken ik niet. Maar als er iets is dat ontbreekt bij Wende is het het kleine. En humor.

Als ik nu naar de filmpjes online kijk, waarbij ze aan het werk is aan de show, is het helemaal niet zo luid.

'Brievenbuskokers'

Om de kunstwerkjes op A3-papier te kunnen verzenden - geen idee of ik er ooit één ga versturen - kan ik kiezen tussen een gekartonneerde enveloppe, of een koker. Bij onze eenvoudige buurt-Read Shop verkopen ze zulke zaken niet, dus op naar kantoorspeciaalzaak Lorjé bij het Neude. Volgens de verkoper zijn zowel A3-enveloppen als kokers een vorm van ‘pakketpost’, maar dan bedenkt hij zich: er zijn ook 'brievenbuskokers'. Hij staat helemaal alleen in die winkel dus ik mag zelf in de kelder op zoek. De 'brievenbuskokers' zijn heel dun en je koopt ze per 5. OK dan maar.

Met een naar MeckPom geadresseerde koker ga ik vervolgens naar de Primera aan de Ansterdamsestraaatweg (want het postagentschap in de Read Shop in ons winkelcentrum is dicht), waar ze me het kokertje aangetekend willen laten versturen. Dat kost €4,80 in Nederland, dat is nog het overwegen waard, maat €11 naar Duitsland. Niet aangetekend - kost het €4,30. We wagen het er maar op. Afwachten of het aankomt!

Bye bye Dokter Deen

Vanavond is het slot van te tv-serie Dokter Deen. Omroep Max heeft de stekker er uit getrokken. Dat is natuurlijk allang bekend, maar dat soort nieuws dringt niet tot mij door. Ik was een trouwe kijker.Vier keer tien afleveringen waren het en ik heb ze allemaal gezien - dankzij het onvolprezen Uitzending Gemist. Vlieland, waar wij begin jaren zeven en famille jaren op vakantie gingen. Misschien moest ik er maar eens een uitje naar toe organiseren. 

De vierde en laatste reeks Dokter Deen vond ik trouwens wel echt té erg, met al het drama ziekte, doden en onwaarschijnlijke wendingen, en dat gold voor de laatste aflevering helemaal. Maria’s geliefde Oscar ineens met de ziekte ALS, Maria’s oom met longkanker die 4 miljoen euro wint met een Staatslot,  en doorboord wordt door een aanhanger. Freek (de man van Isa), de dominee met al die jaren een ernstige longziekte heeft ineens nieuwe longen en geen centje pijn meer en Isa en hij zijn weer verliefd als nooit tevoren. Sven is terug bij Maria na de dood van Oscar maat zij stuurt hem weg. Pip verlaat Robbert nadat hij maanden vreemd gegaan blijkt te zijn met de plaatselijke politieagente. De zwaardemente Mama Deen Is verliefd op een getrouwde medebewoner en tot woede van diens vrouw zitten ze steeds te vozen in de koffieruimte. En niet te vergeten: de barjongen die verliefd is op een paard. De laatste minuut komt Sven weer terug bij Maria: totaal ongeloofwaardig happily ever after. 

Monique van de Ven wil nog wel een kerstfilm met Dokter Deen maken. Maar dat kan alleen als er sneeuw ligt.

Gagel

Na weer een ‘netwerkgesprek’ even recupereren in het Gagelbos. Tot nu toe heb ik het Gagelbos eigenlijk alleen op de fiets geëxploreerd en dan is er weinig aan. Het zijn eigen twee rechthoekige polders waar je omheen kunt fietsen. Tussen die twee polders in ligt nog een polder van precies hetzelfde formaat, maar ik neem aan dat die eigenaar niet wilde verkopen. 

De polder die het meest oostelijk ligt en in de buurt van Voordorp waar Peeq woont is het leukst. Daar is onder andere Fort Ruigenhoek, een forellenvijver en een camping die ‘Tussen Hemel en Aarde’ heet en waar ik zo een week zou willen kamperen, ook al is het maar drie kilometer van mijn huis. 

Dat het een nieuw bos rechttoe-rechtaan bos is stoort mij vandaag niet: het is zonnig en winderig, ideaal weer. Het doet met denken aan wandelgebieden uit mijn verleden: het Roggebotse Bos en Het Twiske. Lucht, wolken, water, riet...

De spirituele tuin

Line nodigt me uit voor een wijntje bij een vuurtje in haar tuin. Maar het is ineens koud en guur. Dus zitten we binnen bij de houtkachel maar wel met de tuindeuren wijd open. 

Zij woont in Utrecht Oost, net buiten de prachtige groene singels, in een sfeervol vrijstaand huisje aan een niet meer gebruikt spoor met een grote - ik mag wel zeggen góddelijke - tuin. Het spreekwoordelijke boerderijtje op de Dam. Ik vertel over mijn werksituatie (wat zij nog niet wist), over mijn reis naar Berlijn en over mijn drie tuintjes. Over het werk, de ambitie en de vreugde die ik eraan beleef. Dan begint zij (zij is dominee) over de spiritualiteit van de tuin. Daar heb ik nooit over nagedacht. De tuin als bijna goddelijke plek van rust en contemplatie: dat heb je inderdaad bij veel kloosters, in veel religies. Maar stadsparken en botanische tuinen hebben die functie ook. De tuin / het park als paradijs. Maar zij bedoelt ook de tuin als spiegel van de ziel. Wat vertelt het werk in/aan de tuin over de tuinierder? Er moet namelijk veel en hard gewerkt worden om het paradijs te verwezenlijken, en dat werk is never ending. Uiteindelijk heb je als tuinier weinig macht over de natuur. 

Als ik zo snel even nadenk over de betekenis van ‘mijn’ drie tuinen voor mij...  De achtertuin moet bloeien. Het behagen van kleuren en geuren door de seizoenen. Als rustplek aan het eind van de dag. In de seizoensmoestuin zoek ik meer aansluiting bij de aarde en verwondering over hoe ons voedsel groeit. Daar hield ik me nooit zo mee bezig. Ni wil ik het zien er ervaren. Het is niet eens dat ik er zo nodig van wil eten.

De moestuinbakken in het plantsoen voor mijn huis en het bloemenlint zijn een verbindende factor in de voorheen wat anonieme openbare ruimte, die de afgelopen jaren langzaam verandert van een zielloze hondenuitlaatplek in een heerlijke plek waar allerlei mensen graag verkeren en elkaar ontmoeten en aanspreken. En dat komt door een rijkere natuurbeleving. Ik doe en beleef het allemaal zomaar, zeg ik, zoals het me invalt, zonder er termen als spiritualiteit aan te hangen. Ik weet dat niet hoor, met 'spiritualiteit'.

Maar het is wel interessant om er eens over te lezen, en om wat tekst bij de aandrang en de beleving te vinden. Er zijn de laatste jaren wat boeken verschenen - zie ik nu - over tuinen en spiritualiteit. Ik zal ze reserveren bij de bieb. Ter verdieping van dit alles.

Drukdrukdruk

Hoe druk kun je het hebben als werkzoekende. Eerst moet ik naar de huisarts voor een zoveelste bloeddrukmeting. Dat doe ik natuurlijk niet meer om 08 uur, zoals in mijn werkend bestaan, maar pas om half tien. De bloeddruk is eindelijk goed. Hè hè. 

Dan ga ik bij mijn nieuwe website eerst maar eens titels aan de plaatjes toevoegen. Later wordt dat elke keer een verhaaltje, beloof ik u. Een uur per dag, schat ik in, tot het klaar is. Deze eerste dag wordt dat uur al meteen anderhalf uur.

Dan ga ik naar de site Werk.nl om te kijken of het UWV nog taken voor mij heeft en shit! dat heeft het: ik moet de online cursus Werk Zoeken doen en ik heb nog twee dagen. Oei. Dat komt niet uit. Ik krijg allemaal opdrachten als mijn competenties opschrijven en moeilijke vragen bij sollicitatiegesprekken beantwoorden.  Wel uitdagend op zicht, maar daar had ik me niet op ingesteld. Morgen maar. 

De kaduke printer. Hani501 - die heel handig is met alles en ook met computers - zei dat zij in zo’n geval het apparaaat voor de zekerheid eerst ging deïnstalleren en dan opnieuw installeren. Je weet maar nooit. Dus. Dat deïnstalleren is een gedoe dat bijna een uur duurt. Na het vervolgens opnieuw installeren (duurt ook weer een half uur) is het ding nog even stuk als daarvoor. Ik dácht dat de garantie voorbij was, maar dat ging ik toch even checken en néé, er zit nog wel garantie op het kreng. Zucht.

Mijn apparaten koop ik altijd bij BCC (‘High Service Low Prices!’), vroeger in Amsterdan aan de Bilderdijkstraat, nu in The Wall, het megawinkelcentrum aan de A2 waar nooit iemand komt. Voordeel: daar hebben ze altijd alle tijd. Eerst even bellen, denk ik, voor de zekerheid, maar BCC heeft alleen een algemeen Klantenservice-nummer waar ik een kwartier in de wacht sta. O kijk, je kan wel e-mailen met de filialen. En chatten. Maar ik wil helemaal niet chatten. Ik wil iemand spreken.

Uiteindelijk rijd ik er zo maar naar toe. Ja u hebt nog garantie en we kunnen hem naar het servicecentrum sturen. Binnen 21 dagen krijgt u uitsluitsel. ‘21 dagen? U kunt me net zo goed direct een nieuwe printer geven, dat is veel  goedkoper dan het ding van hot naar haar slepen. Van employé naar employé.’ Maar dat is niet het beleid, nee.

Ik bel Bobby. Om ons moverende (dringende) redenen hebben wij namelijk gescheiden ICT-systemen. We blijven van elkaars computer en printer af. Zo is hij voor een grote desktop-computer aan een netwerkkabel, en ik voor een laptop met WiFi. Om maar wat te noemen. ‘Het gaat met die printer enige weken duren, vertel ik, maar ongeduld kan toch geen reden zijn om wellicht onnodig een nieuw apparaat te kopen? En onze gescheiden systemen? Daarover zijn we het eens. Kan ik de komende maand jouw computer en printer gebruiken? Misschien, bedenk ik nu, kunnen we gewoon zijn printer ook aan mijn laptop hangen.

Hij vraagt of ik langskom bij zijn werk om een historisch bijzonder gebouw te bekijken. Dat vind ik vast leuk, meent hij. Maar ik heb het veel te druk. Dat past niet in mijn schema. Want na de BCC staat ook nog de achtertuin op het programma, waar op het stukje achter de schutting waar nooit zon komt geen plant het doet. Zowel van de varens als van de vrouwenmantel zijn dit jaar twee van de drie geheel ter ziele. En de enige overgebleven varen is ook heel zielig ielig. Vandaag ga ik nieuwe vrouwenmantel halen en hosta’s. Die kunnen in de schaduw, belooft het tuincentrum.

Misschien moet ik iets doen aan mijn straffe plannen. Want echt open voor onverwachte dingen zoals hartelijke telefoontjes sta ik niet, terwijl je zou zeggen dat ik de tijd aan mezelf heb.

Mien toentje

Omdat het zo hysterisch zonnig is ga ik ‘s avonds toch nog maar even gieteren op de moestuin. Ook al zei de Juf Moestuin vorig jaar dat dat in principe niet hoeft, dat de plantjes het zelf moeten kunnen. Maar ik had maandag een nieuwe pompoenplant èn een cherry-tomaatje gekocht en die moeten ook in de grond. En ik wil even tellen hoeveel bedden ik nu toch te vullen heb. Een stuk of vijf. Hani501 noemt de kweekpotjes in mijn achtertuin - waar een paar piepjonge kasplantjes (nu Chinese kool) eerst op krachten komen - mijn ‘kraamkamer’. 

Eigenlijk valt het inmiddels best mee. Even alles op zijn voordeligst fotograferen. Ik kan het ook gemakkelijk ónvoordelig fotograferen, maar dat doe ik niet. Het glas halfvol of halfleeg. Wat ziet u hier? Spinazie, aardappelen, rode biet, witte kool, courgette, knolvenkel. De vraag: wat-moet-ik-straks-met-zes-witte-kolen verdringen we maar even. Ik houd niet eens van witte kool. Maar mooi zijn ze wel. De vijf bedden dus. Ik denk dat ik snijbiet ga zaaien. Snijbiet is lekker. En nog weer wat paksoi en sla uitzetten in de kraamkamer. 

Er is meer moestuinenleed dan men door heeft. Diana reageert: ‘Mijn sla was onmiddellijk weg door de Slak. Slak houdt niet van pompoen. Snijbiet houdt het ook nog. Tot nu toe.’ 

De nieuwe website

Toen ik ruim twee weken geleden begon met het bouwen van een website voor mijn tekeningen kreeg ik diverse reacties: 'Mooi hoor, maar wat wil je ermee?' De vraag met websites is: hoe krijg je mensen er naar toe en wat moeten ze er? Wil je laten zien? Wil je niet wat vertellen? Wil je gaan verkopen? Het is het betere denk- en knutselwerk.

Vandaag heb ik op de site een blog toegevoegd, waar steeds de nieuwste tekening geplaatst wordt. Met een klein verhaaltje erbij. En een blokje op de homepage verwijst daar naar toe. En ik heb bij 'Contact' toegevoegd dat mensen voor € 25 / € 30 een print op A4 of A3-formaat kunnen kopen. Nog wel A3-enveloppen zoeken. Nu ga ik bij elke tekening een tekstje maken. Dat is heel veel (denk)werk.

Maar ik word behoorlijk opgetogen dat ik dit leer. Zie eerder: 'Wix leren'

Chicks love food

Zoals gezegd: Hani501 komt helpen met mijn Lucie-Theodora-Galerie-website en we nemen halverwege de sessie een gezonde lunch. Van de blog Chicks Love Food. Meloen, tuinbonen, fetakaas, sla, tuinkers, verse munt, olie, citroen. Mmm! En een ciabatta/broodje erbij. Ik vind m zo lekker dat ik hem ‘s avonds nog een keer maak. (Tip)

Ziehier het recept: https://www.ah.nl/allerhande/recept/R-R1185930/chickslovefoods-meloen-fetasalade

Printerette

Ik heb weer apparatenstress, want mijn printer heeft het van de ene op de andere dag begeven. Ik krijg allemaal vage meldingen dat-ie niet aan staat of dat de USB-kabel ontbreekt. Uiteindelijk is de melding dat er niets op te lossen valt en dat ik het servicecentrum moet bellen met ‘code 5011’.

Nou mooi niet. Dit wordt een gebed zonder end. Die printers kosten bijna niets. Dat is het businessmodel. Hun geld verdienen ze met de knetterdure inkt. Je kunt hem nooit repareren voor de prijs van een nieuwe. Deze Canon heb ik nu ruim anderhalf jaar dus de garantie is ook voorbij. De printerpatronennavulwinkel zei dat de HP even goed is als de Canon, maar dat de Canonpatronen nog duurder zijn dan die van HP.

Morgen komt Hani501 en dan gaan we verder aan mijn website werken. Mijn Galerie: lucietheodora.com. Daar staan nu allemaal tekeningen op maar geen tekst. Wat wil ik ermee? Wat wil ik vertellen. Wil ik ze verkopen? Wil ik ze laten printen?

Ik zoek contact met de Printerette aan de Voorstraat of ze mijn scans van 6 MB op A4 en A3 voor me willen printen en of ze toevallig ook mooi ivoorkleurig papier hebben. Nee maar ze hebben wel off-white Biotop-karton. Nou doet u maar. En of ik ook een keer langs kan komen met eigen (mooier) papier en kijken of het haar ook op print. Ja dat mag, in de ochtend, als er niet zoveel mensen zijn.

Maar het handigst is natuurlijk als ik de hele productiestraat zelf hier in huis heb. Dus een A3 printer. En dan klanten zoeken!

Spinazie

Een beetje met lood in de schoenen naar de moestuin. Hoe erg zal het zijn? Er is al veel onkruid. Acht dagen weg en het is best al een bende. 

Verdwenen zijn: de flespompoen (zat onder een mandje), de 4 koolrabi (onder een mandje), de 4 paksoi (onder een mandje) en zes slakropjes. Eén slakropje overleeft. Ik heb er al achttien geplant. Nieuwe taktiek is nu de iniminieplantjes van het tuincentrum eerst thuis in een potje even wat kracht en volime laten krijgen.

Er is ook hoop. De de vorige keer geplante courgette staat er nog, evenals de twee paprika's, 4 van de 6 knolvenkels,  6 rode bieten, de 3 aardbeiplanten blijven klein maar bloeien nu wel een beetje, de prei en de radijs gaat misschien redden. En wat al klaar is om te oogsten: de spinazie. En van de 18 aardappels die ik gepoot had zijn 3 opgekomen.

Zwager4 is van huis uit een moestuinierder. Van kindsbeen. Hij zegt dat rabarber het eerste jaar nooit iets doet, en dat je ook stam-sla-bonen hebt, die je niet tegen een raamwerk van bamboestokken hoeft op te tuigen, maar die gewoon struikjes worden,  Daarvan heb ik er nu thuis op tuintafeltje 4 x 3 in een potje gezet. De methode opkweken in eierdozen (ziet er heel ecologisch romantisch uit) bouw ik af. Dat wordt niks.

Asperges en verse bloemen

Vijf uur en 37 minuten, zegt Google optimistisch. Dan kan echt niet, zeggen Zus4 en Zwager4. Zes uur rijden is minimaal. En dan heb je nog de pauzes daar bovenop. Om 9 uur vertrek ik en om 18 uur ben ik thuis. Bij Hamburg sta ik een uur in de file, dan bij en voorbij Bremen een uur, en vervolgens de waarschuwing om vooral niet richting Osnabrück te rijden, want daar staat twéé uur vertraging. 

De aanbeveling is via Cloppenburg en Emmen. Dat is een trage provinciale weg vol vrachtwagens. Net over de grens krijg ik ook nog een stortbui van jewelste, zo erg dat je niets meer ziet. Niet voor niet achter niet links niet rechts. En ook geen zoab-asfalt. Gedurende enkele minjten denk ik: dit is het einde, ik slip zo van de weg af of een ander slipt mij van de weg af, maar we overleven alles weer. Zo’n rit moet je maar zo gauw mogelijk vergeten. 

Thuis heeft Bobby asperges en verse bloemen gehaald. Mmm. Hij heeft me echt wel gemist, zegt hij. Het voordeel was wel dat hij de afwas dagen op het aanrecht kon laten staan, maar dat weegt toch niet. Dat is mooi, zei ik. Ik vermoed namelijk dat ik meer op stap ga.

Dagje Dobbertin

Bij het nabijgelegen dorp Dobbertin is ook weer een meer, en wel de Dobbertiner See. Dobbertin heeft een oude kerk en een voormalig kloostercomplex dat vroeger een van de grootste en rijkste nonnenkloosters van de Benedictijnse orde in Mecklenburg was. Na de opheffing in 1572 werd het klooster 360 jaar lang een protestants klooster. Tegenwoordig wonen er 550 mensen met een verstandelijke beperking.

Het is een prachtig  open terrein waar bewoners, medewerkers en bezoekers vrij door elkaar heen bewegen en van de parkachtige omgeving en het meer genieten. Aan het wandelpad langs het meer zijn allemaal houten beelden ter plekke uit de stam van bomen gesneden.

Wikipedia over het Kloster Dobbertin 

Raps

Eerst een tekening, dan op pad. Tekening maken geeft een soort rust, dat ik wat máák. Koolzaadvelden.  Koolzaad heet hier Raps. Het koolzaadgeel is heel moeilijk, het bestaat natuurlijk uit honderdduizenden bloempjes en is als zodanig heel beweeglijk, en ookals je er twee drie kleuren geel op smeert.., het blijft plat. Natmaken en deppen met keukenpapier is uiteindelijk de oplossing. 

Dagje Krakow

Zus4 gaat in de middag na het werk naar haar kapster in Krakow am See. Terwijl zij geverfd en geknipt wordt doe ik een rondje om het schiereiland in de Krakower See. Krakow is een toeristisch hoogtepunt van deze streek: zo idyllisch met meren en bossen en het gerestaureerd oude dorpje/stadje. De mensen hebben steigertjes in het meer en hebben daar kleine huisjes op gebouwd. Datsja’s. Het zijn bootshuisjes, maar soms ook wel meer dan dat. Stel je voor dat je daar een week zou wonen, starend over het water. Zou dat fijn zijn? Niet meer bewegen, alleen maar kijken naar het water en het licht. Misschien wel heel saai, misschien geweldig lui.

Lui heb ik het niet in het Gutshaus, als ik dat al zou willen, want Zus4 is van het ondernemende slag en na het avondeten gaan we wederom naar Krakow. Er treedt vanavond een gitaren-ensemble op uit Lübeck, in de Alte Synagoge. Twaalf gitaren. Ik krijg ineens sterke herinneringen aan een voorspeelavond van de Muziekschool in Maarssen, waar ook seniore gitaarleerlingen optraden en groupe. Dezen zijn heel goed gedrild, ze spelen de tango’s foutloos, maar ze kijken er heel moeilijk bij en behalve de geestige dirigent hebben ze maar weinig enkele zeggingskracht. Maar het is wel ontroerend. Je ziet dat ze alles geven voor hun hobby op late leeftijd.

Gutshaus

Het Gutshaus waar Zus4, Zwager4 en hun zonen in wonen verdient een tekening. Het is niet eenvoudig om het licht en de diepte er in te krijgen, maar de toevoeging uiteindelijk van de slagschaduwen geeft de  finishing touch. Best trots op.>

Hondenstrand

Theoretisch zou Potsdam ook nog kunnen, maar dat is te ambitieus voor een uurtje, laat ik nog een keer naar Berlijn gaan. En zo wordt het de Grunewalder See omdat ik daar vanwege het Brücke-Museum toch al ben. Het is een populaire plek voor Hemelvaartsdag, met een familierestaurant met live muziek midden op de dag, en een Jachtslot, een paar stranden en opvallend veel honden. 

Het bos blijkt hier een speciale hondenuitlaatplek te zijn, met speciale hondenstranden. Ik heb aldoor de neiging om het te vergelijken met iets Nederlands en dan kom ik op het Amsterdamse Bos, maar dit bos, het meer en het Jagd Schloss zijn wel veel ouder en stijlvoller.

Naakt en/of slapend

Het slotakkoord van mijn Berlijn-bezoek is in het Brücke-Museum in het Grunewald in Dahlem. Prachtig gelegen tussen geweldig hoge naaldbomen, met bijbehorende geuren en overal gekwinkeleer van vogels. Het is hier een beetje Wassenaar. Aerdenhout. 

Die Brücke was een kunstenaarsbeweging die in 1905 in Dresden ontstond. Kunstenaars als Erich-Ludwig Kirchner en Erich Heckel zetten zich met de oprichting van Die Brücke af tegen de heersende kunst. Zij wilden weg van het tradionele en academische denken over kunst. Wat ze dan wel wilden, wisten ze nog  niet. Het oprichten van de beweging was het begin van een reis. Een reis die acht jaar zou duren en die uiteindelijk het Duits expressionisme zou opleveren.

Het initiatief voor het museum kwam van Brücke-kunstenaar Karl Schmidt-Rottluff, die in 1964 besloot al zijn kunstwerken aan de stad Berlijn te schenken. Later deed de weduwe van Erich Heckel hetzelfde. De stad Berlijn besloot een museum te bouwen om de werken tentoon te stellen. Schmidt-Rottluff dacht mee over de locatie van zo’n museum. Die Brücke ging over de harmonie tussen de mens, zijn kunst en de natuur. Dus moest het museum in een natuurlijke omgeving komen. Gekozen werd voor Dahlem; een van de rijkste en groenste wijken van Berlijn. Het gebouw is onopvallend en functioneel en staat volkomen in dienst van de getoonde kunst.

De kunst toont vrijheid, blijheid kleur en levenslust. De kunstenaars (allen m) hielden zo te zien hartstochtelijk van de natuur en van naakte en/of slapende vrouwen.