Corona-haar

Bij landgoed Beerschoten loop ik langs een weitje met twee mooie lieve paarden. Niet deze twee hoor, maar na afloop op zoek naar wat plaatjes van paarden met lange blonde manen stuit ik op deze, Haflingers, een Oostenrijks ras. Wier haren me sterk aan mijn eigen corona-kapsel doen denken. Maar dat is weer een ander onderwerp.

De tekeningen. De een schrijft een dankdagboek, of een dank-app, de ander doet een dankgebed, en zo zijn er diverse manieren om de dag met een positief gevoel af te sluiten, om de stroom niet altijd even positieve gedachten die bij ons mensen door het hoofd schiet, te laten voor wat-ie is. Waar de boeddhisten het altijd over hebben. Ik doe dat nu met een tekening van iets wat me de dag verheugd heeft.

Naar Brooklyn

Gelezen: Brooklyn van de Ierse schrijver Colm Tóibín. Geleend in de e-bibliotheek. Ik heb het idee dat ik nog niet zolang geleden ook al een boek van hem heb gelezen, uit het buurtbiebje in ons park, en dat ik het mooi vond, maar ik zou niet weten welke ttitel en ik vind er nergens iets over terug. Dit is (ook) mooi en ik lees het in één ruk uit. 

Hoofdpersoon is een jong Iers meisje Eilis dat in de jaren vijftig in haar eentje uit een Iers dorp naar Brooklyn verhuist, omdat er in hun Ierland geen werk en geen toekomst voor haar is. 

Er is daar in Brooklyn in die tijd een heel iers ondersteunend systeem: een priester, een kosthuis, een baan in een warenhuis, dus ze is in zekere zin onder de pannen. Al is er groot heimwee. In de parochiezaal worden dansavonden georganiseerd om de Ierse jongens en meisjes te koppelen. En Eilis heeft haar huis met medebewoonsters, haar werk, ze gaat een boekhoudcursus doen en ze krijgt kennis aan Tony, een Italiaanse jongen, loodgieter. Maar dan sterft haar oudste zus in Ierland en moet ze terug naar haar rouwende eenzame moeder in Ierland. 

Alles wordt vrij sec beschreven: veel dagelijkse dingen, geen grote gevoelens, grote zwijgzaamheid, geheimen, en ook: veel weten. Ja mooi gedaan. In Ierland krijgt ze ook kennis aan een jongen, Jim, een goeie partij. Wat moet ze nu?

Interview met Colm Toibin:

https://youtu.be/tP8mutN69HA

Een ándere witlof van Brenda

Ik heb geloof ik al vaker van de toren geblazen over Brenda en de site BrendaKookt, maar gisteren had ik enorme zin in witlof uit de oven, maar eens wat anders dan met ham en kaas. Dus naar Brenda. 

Dit recept is met rode pesto, bacon, geitenkaas en pijnboompitjes. Mmm! Bij onze AH was geen bacon op voorraad, en toen heb ik maar ontbijtspek genomen. 

Recept: https://brendakookt.nl/2013/09/30/witlof-uit-de-oven/

Cantores Martini

Je kan dezer dagen zo naar een concert snakken. Dat je tot een jaar geleden op zaterdagmiddag zomaar naar de Domkerk kon fietsen en dan een concert bijwonen. Maar kijken wat ze doen. Het was altijd mooi. 

Nu dat allemaal niet meer kan is streamen helemaal in. In veel kerken hebben ze tegenwoordig een set op de pilaren gemonteerde camera's die één persoon vanaf een paneeltje met een joystick kan aansturen. Het levert geen dynamische televisiebeelden op, of mooie close-ups, maar als je die verwachting uitzet kun je je toch voorstellen dat je erbij bent. Het heeft wel wat.

Zo val ik midden in de live streaming van de eigen Domcantorij. Hun solisten-ensemble Cantores Martini, onder leiding van Remco de Graas. Er kijken 41 mensen naar. Und ich war dabei. Een stukje dan.

Het concert (ze beginnen op ca 8 minuten 30 seconden):

 

Uit je dak

 

Onze dirigente voelde zich na de afgelopen Ledenvergadering blijkbaar toch wel uitgedaagd om weer eens  iets voor ons te proberen online. Ik had gevraagd of ze niet wat kon bedenken. Dat ik ook wel snap dat het niet motiverend als een deel van de koorleden aldoor zegt: Voor-Mij-Hoeft-Het-Niet, maar dat het nu al bijna een jaar later is en dat de koorervaringen per Zoom onder dirigenten wellicht tot nieuwe inspirerende inzichten hebben geleid. Wat wel en niet werkt. Ook al is het geen live zingen met elkaar, het kan toch iets zijn. Nu schrijft ze rond dat we 10 februari weer wat gaan doen. 

En ter opwarming stuurt ze een link naar gratis gospelworkshops online. Aanstaande maandagavond 19.30u. Het is prachtig, maar of dit de schuchteren onder ons over de drempel helpt? Een probleem dat mensen rapporteren over thuis online oefenen is dat hun gezinsleden alles horen en er grapjes over gaan maken. Durf jij in je kamertje zo uit je dak te gaan als deze gospelzangers?

Ook u kunt zich voor de workshop aanmelden. Zie: https://mailchi.mp/universalvoice/newsflash-gratis-online-maandagavond-workshop-1-februari?e=3b53a72fbe

Het kaartje

U leest vast niet allemaal de digitale NRC en ik wil u het kaartje niet onthouden. Het is allemaal iets minder dramatisch dan vorige week, maar nee, we zijn er nog lang niet. Noord-Holland Noord, Twente, Zuidoost-Brabant en Noord-Limburg zijn er nu het meest zorgelijk aan toe. 

Vorige week heb ik de maker van de kaartjes omstandig bedankt, via zijn vriendin. Ik wilde er alles van weten, over de kunst van het kaartjes maken. Want in de krant (online) is het geen statisch maar een dynamisch kaartje. We zouden eindelijk weer eens bij hen gaan eten, toen de niet-meer-dan-één-bezoeker-regeling inging. Dus maar weer uitgesteld.

Net keek ik naar het wekelijkse Gesprek met de Minister President en Arjan Noorlander die Mark interviewde had misschien wel de opdracht gekregen hem eens stévig aan te pakken. Wat denkt u, vroeg hij herhaaldelijk, wat is het uitzicht? Hoe lang duurt het nog? Kunnen de mensen het nog wel aan? Moeten we niet de economie en het welzijn van de jonge mensen boven de gezondheid van de oude mensen stellen? Of hij speelde advocaat van de duivel? De stem des volks?

Als ik de minister president was zou ik geloof ik tegenvragen gaan stellen. 

Héau

Mooie stille muziek gevonden op Spotify van Astor Piazzolla, gespeeld door Florent Héau op klarinet en Marcha Roggeri op piano. Het eerste en mooiste nummer is Oblivion. Ik wil een middag stil liggen in mijn kapelletje, en met muziek gaat dat beter, maar religieuze muziek is me momenteel te religieus. Muziek van/over de zoekende ziel. 

Op YouTube staan honderden uitvoeringen van Oblivion, het is ongeveer zijn beroemdste nummer, en meestal is het veel gepassioneerder. Ook mooi, maar niet voor nu.

 

 Met twee cello's klinkt het zo:

 

 En Piazzolla zelf klonk zo: 

Vaccinatie-ritten

Als Buurttaxi hebben we een nieuwe doelgroep te bereiken: de mobiele 90-plussers die vanaf nu gevaccineerd mogen worden. Als ze niet mobiel zijn komt de huisarts bij ze thuis, anders moeten ze zelf naar de vaccinatiestraat. Wie uitmaakt of iemand mobiel is: weet ik niet. En wat is mobiel. Enfin. De mensen moeten nu naar de Expo in Houten, maar vanaf aanstaande woensdag schijnt ook de Jaarbeurs gereed voor vaccinatie. Sommige van onze klanten hebben al een brief gehad, anderen niet.  

Vandaag zijn er weer aardig wat ritten, gelukkig. Boodschappen halen bij de AH. En tulpen. Zij was tijdens haar werkzame leven lerares Frans in Bilthoven, vertelt ze. Niet op de Kees Boeke School (zie gister), maar bij de concurrent. Met een andere mevrouw breng ik naar de orthopeed te Groenekan die adverteert met modieus orthopedisch schoeisel. Dan heb ik een Chinese mevrouw die geen woord Nederlands spreekt die naar de huisarts moet. Ze komt niet naar beneden en op het naambordje bij haar flat staat een andere naam. Verwarring alom, haar dochter regisseert alles vanaf de locatie van de dokter. Maar het komt allemaal goed. 

Naar Bilthoven

Inge is van het koor af gegaan, een van de dríe Deutschen. Haar besluit kwam mij toevallig ter ore en ze heeft het inmiddels bevestigd. Dat vind ik wel heel jammer. Maar ja, er zullen wel meer koorleden gaan verdwijnen, één voor één. Stilletjes. Elk om hen moverende redenen, aangewakkerd door de Corona-pauze.

We gaan wandelen. Zij woont in Utrecht-Oost en werkt in Bilthoven. Haar fietsroute van huis naar school gaan we lopen. In die contreien wandelen betekent eerst meerdere rond- en snelwegen oversteken, maar als dat achter de rug is kom je in mooi oud landschap. We passeren ook de pipowagen ‘Koffie bij Maria’ bij Fort Voordorp, waar je mag schuilen en koffie en thee mag nemen, en naar de wc mag. Er is zelfs een elektrische kachel, zie ik nu. Ik vond het er al leuk vóór Corona, maar nu helemaal. Zo bijzonder dat iemand zo’n plekje maakt voor toevallige voorbijgangers. Zonder enig winstoogmerk. De uitbaatster doet aan voetreflexmassage en numerologie. 

We wandelen dus naar de Kees Boeke School. Daar is Inge lerares Duits. Dat is een beroemde school waar indertijd de prinsessen Van Oranje ook op gezeten heeft. Ze vertelt steeds via welke paden ze naar school fietst. Ik vind het erg interessant om te horen hoe ze les geeft nu, online, uur na uur bijna zonder pauze. Er zijn nu online open dagen om weer nieuwe leerlingen binnen te halen. Er komt een jongetje aanfietsen en ze kletsen even over de open dagen. Wat gezellig tussen docent en leerling, zo was dat niet bij ons vroeger. 

Het is 10 km. Teruglopen vind ik too much dus in Bilthoven nemen we bus 77 terug naar Utrecht-Oost. 

Le coq

De haan. Le coq. De bezoekjes aan het Julianapark zou wel eens tot een nieuwe reeks kunnen leiden... 'Een stoere Barnevelder', schrijft een dame op de tekeningen-Facebookgroep. Dat weten we dan ook weer.

De dieren

Voorlopig kan ik niet meer mee naar Auntie, want die mag sinds de weer aangescherpte regels per dag maar één persoon op bezoek hebben. Dat vind ik wel jammer want bij Auntie is het altijd fijn. Ze is zo grappig, dankbaar en complimenteus, heerlijk. Natuurlijk kan ik wel op een andere dag alléén gaan. Naar de Rotterdamse wijk Ommoord, waar zij nu woont, is een stuk korter dan naar Vlaardingen, dat is slechts 42 minuten. Afslag Capelle aan den IJssel. 

 

Vandaag gaat mijn uitstapje dan maar naar het Julianapark. Het park is niet zo groot, dat is jammer, maar het is zo leuk dat het niet erg is om drie keer rond te gaan. Er scharrelen daar tientallen hanen rond, een stuk of vijf pauwen, nijlganzen, en op de dierenweide hertjes, alpaca’s, schapen, kalkoenen, zwijnen, en wat al niet. Er is een gratis speeltuin voor de kindjes en hun ouders. 

Ik heb er enkele jaren over gedaan, maar nu vind ik het een droombestemming. Dat komt van al die loslopende dieren die geen enkele schrik voor mensen hebben. En de beesten op de dierenweide zijn ook zo mooi.

Het vaccin komt er aan

Vaak word ik chagrijnig van al die geestige filmpjes die via Whataspp worden doorgestuurd. Topper op dit gebied is de whatsapp-groep van de gymnastiek, maar ik moet toegegeven: deze is echt grappig. Ik moest tenminste lachen. Terwijl ik dat natuurlijk niet wilde. Probeer maar. Het filmpje duurt maar 29 seconden.

 

 

‘Me Myself I’

Sinds een paar weken doe ik een reeksje ‘geestelijke gesprekken’ met een ‘geestelijk verzorger’. Je kunt kiezen tussen alle gezindten. Ik wilde geen christelijke en koos een gesprekspartner die zich humanist en spiritueel angehaucht noemt. Ik ging die gesprekken doen omdat ik af en toe behoorlijk somberig word van deze coronatijden met zo weinig Umfeld. 

Inmiddels heb ik twee gesprekken gehad. Een slaapkamer in haar woning dient als spreekkamer, dus behalve de gesprekken er is van alles meer te zien en te beleven. Ze houdt nogal van ‘dingetjes’. Toen ik daar iets over opmerkte zei ze: ‘Dan moet je mijn wc eens zien!’ Die hing vol met een verzameling visjes die ze sinds haar jeugd al spaart. ‘Typisch iets voor jou’, zei Bobby, ‘dat je geestelijk verzorger jou haar wc gaat laten zien.’ Maar dit terzijde.

In het eerste gesprek behandelden we mijn situatie, en toen vroeg ze ‘Je bent best veel kwijtgeraakt. Rouw je wel genoeg?’ En in het tweede gesprek deed ze familie-opstellingen met houten poppetjes. Het doel van die opstellingen is om - uiteindelijk - dankbaar te zijn voor je familie, je ouders. Zei zij. ‘Zij zijn de ouders die je gehad hebt en daarmee de beste die je had kunnen hebben.’ Is dat zo. Daarna stelde ze voor dat we de volgende keer iets met ‘zelfcompassie’ zouden doen. Ik vind het allemaal best griezelig.

Zelf heb ik geen idee wat ik vandaag bij haar wil doen en stel ik het gesprek maar een week uit. Ik ga eerst maar eens wat meer in mijn kapelletje vertoeven met mooie heilige muziek. En proberen te tekenen. Zelfcompassie. Die portretten die ik gemaakt heb vind ik altijd een daad van liefde. Misschien kan ik bij wijze van ‘zelfcompassie’ eens een zelfportret maken.

Dat is wel bijzonder. Deze tekening is naar een zwart-wit foto uit 1971, dus ik was 14 jaar. Grappig dat je alles nog zo goed weet en voelt. Dat haarspeldje, de elastieken met beige witte houten kralen. Die staartjes. Maar even in mijn leven heb ik iets langer haar gehad. Toen. Het is eigenlijk wel een heel leuk levendig meisje, zie ik nu.

Wie-zijn-die-mensen?

Zoals we op 6 januari bij de beelden van de bestorming van het Capitool de hele tijd riepen: ‘Waar-is-de-politie?!?’ Zo roepen we nu steeds bij het zien van de rellen in diverse Nederlandse steden: ‘Wie-zijn-die-mensen?’ 

Het programma Nieuwsuur keilde hun uitzending  gisteren al aan met die vraag, en op het Journaal hoorde ik het Mark Rutte ook zeggen: ‘Wie-zijn-die-mensen?’ Nieuwsuur kon er eigenlijk geen antwoord op geven en de deskundige vanavond op het Journaal ook niet. Relschoppers. En anti-coronabeleid-betogers. Maar vooral relschoppers. 

Bij ons te Utrecht staat de politie ook schrap maar gebeurt er geloof ik niet zoveel. En op Nu.nl lees ik dat er ook groepen verzameld zijn in het ‘kerkdorp’ De Horst bij Groesbeek. Daar heb ik begin december nog in B&B De Pastorie gelogeerd en ons avondmaaltje gehaald bij de snackbar.

De wereld is onbegrijpelijk.

Rode kool

Er staat nog één stronk andijvie in de moestuinbak, maar op de een of andere manier wil ik toch geen stamppot andijvie maken. Op de site van Jumbo vind ik een recept met rode kool en saucijsjes. Daar heb ik meteen enorme zin in. 

Rode kool was iets wat Mutti vroeger vaak maakte. Mutti was van de traditionele Hollandse pot en we hadden een groot hongerig gezin. Aardappelen groenten, gehaktbal, jus. Zij maakte acht gehaktballen uit een pond gehakt, en de groente van de reclame. Rode kool was vaak op woensdag in de reclame. Dan rook de hele wijk naar rode kool. Wat herinner je je toch rare dingen. Maar bij rode kool (volgens mij deed ze er kruidnagel bij) kregen we geloof ik ook saucijzen. 

Het is me toch een partij lekker! In dit recept stoven ze de rode kool met appelmoes. Ik doe een goudrenet. Ik heb nog rode bessen chutney die ik in oktober maakte en ik had al ergens gelezen dat de Denen die op rode kool eten. Mmm. Bobby vindt het ook heerlijk. Sentimental journey. 

Dan moet ik nu met schaamrood op de kaken denken aan dat wij allemaal (zes kinderen) altijd zo snel aten en voor zover ik mij herinner niet of nauwelijks Mutti bedankten voor het koken. Er werden wel grappen over gemaakt dat men in het Noorden niet erg scheutig is/was met complimentjes aan de kok. Het mooiste compliment zou zijn: ‘Ik zeg toch niks?’

https://www.jumbo.com/recepten/gestoofde-rodekool-met-saucijs-en-puree-504958

This is Egypt

Gezien: de VPRO-documentaire #thisisegypt2#. Tien jaar na Tahrir van de Vlaamse arabiste Ruth Vandewalle. Zij was aanwezig bij de revolutie in Caïro tien jaar geleden en ook al is er van die revolutie niets geworden, en is de dictatuur nu strakker dan die toen, ze is er gebleven. 

Met deze documentaire probeert ze een beeld te schetsen van het leven van haar vriendinnen en vrienden in Caïro, die proberen hun ding te doen, zoals dat heet. Een vriendin die op hoog niveau roeit, een vriendin die liedjes schrijft en zingt, een vriend die deejay is en technomuziek draait. Egyptische single vriendinnen die bij hun ouders thuis wonen want iets anders kan niet daar. Maar er toch een draai aan geven, ieder in zijn/haar bubbel. 

Ruth Vandewalle werkt als correspondent voor de Vlaamse en Nederlandse televisie, en haar opdrachtge willen altijd het zwarte verhaal van de dictatuur. Maar de andere kant is er ook: de hechte vriendschappen, de onderlinge behulpzaamheid, het plezier. De documentaire is bedoeld om die tegenstrijdigheid in beeld te krijgen. Mooie film. 

Te zien op 2DOC.

https://www.2doc.nl/documentaires/series/2doc/2021/thisisegypt2.html

Demain tout commence

Gezien de film Demain tout commence (2016) met de Franse acteur Omar Sy die onder meer beroemd werd door de film Untouchables. Een beetje een raar ongeloofwaardig verhaal, maar ik laat me er graag door meenemen. 

Omar Sy speelt een vrolijke losbol Samuel die werkt in de toeristenindustrie in zonnig Zuid Frankrijk. Op een dag krijgt hij van een oude scharrel Kristin die hij nauwelijks herkent een baby in de armen geduwd. Zij moet zegt ze even de taxi afrekenen en weg is ze. 

Dus Samuel voedt de baby Gloria alleen op, en wel in London, waar hij dacht Kristin te vinden. Als Gloria een jaar of acht is duikt Kristin ineens weer op en nu wil zij Gloria meenemen naar New York. Het is grotendeels geestig en hartverwarmend, maar het eindigt onverwacht naar. Niet per se een film in de categorie Moet-Je-Zien, maar toch aangenaam tijdverdrijf in deze barre tijden.

Naar Amsterdam

Op ziekenbezoek in Amsterdam. Ik ga toch maar met het OV, want het parkeertarief in de binnenstad à €7,50 per uur is wat benauwend. Dat het €22,50 zou kosten als je 3 uur op bezoek blijft. 

Met het OV maakt het wel een tocht met Corona-bijkomstigheden. Rustig in bus en trein. Dat u dat weet. Geen bloemist open op of buiten station Amstel, en ook niet op Amsterdam CS. (Wel is op CS de natuurdrogist Erica open, zodat ik eindelijk weer mijn groene slaapaanjagers (Hepatodoron) kan kopen. Die zijn al weken op.) 

Dan het bloemetje. Ik wil niet zonder bloemetje, maar liever geen AH-bloemetje. Met tram 2 naar de Bloemenmarkt. Fijn dat ik Amsterdam  nog kan dromen. Die bloemenstallen zijn open. Verder is alles dicht. De Leidsestraat waar je normaal over de koppen kunt lopen is helemaal leeg. Alleen Jamin is open. 

Het rare van zo’n strenge lockdown is dat alles zo fijn rustig is in de stad. Ik moet aan de Weteringschans zijn, vlak bij het Rijksmuseum, waar het altijd vergeven was van toeristen en verkeer. Will vertelt dat ze nu een straat-app hebben en met Kerst een buurtborrel op straat hebben gedaan. Mensen doe daar al veertig jaar wonen hadden elkaar nog nooit ontmoet. Door die toeristen. 

Soestdijk

Álle foto’s in het grote digitale familie-archief zijn mooi en iconisch, maar net als die van Schiphol (had ik die hier nu ook gepubliceerd?) vind ik deze van ons te Soestdijk weer eeuwigheidswaarde hebben. Die auto! Die jurkjes! 

Van de week stond ik hier met Leen, die boswandelingen maar griezelig saai vond, maar ik beloofde haar de opwinding van Soestdijk. En na afloop deze foto. En dat was raak. Geen idee van wanneer tot wanneer de Soestdijk-defilés waren. Deze foto moet rond 1961 zijn. Maar wij gingen toch niet naar Soestdijk als daar geen defilés waren?

Juliana werd in 1948 koningin en zij ging toen haar verjaardag te Soestdijk vieren met kilometers lange optochten langs hun bordes. Halverwege de jaren vijftig kwamen die defilés ook op tv. 

O nee, de foto van ons rijtje te Schiphol (1966) had ik niet hier maar op Facebook geplaatst. Dan ook nog maar even hier.

Miro

Bij het Rode Kruis Utrecht waar ik sinds een tijdje medewerker communicatie ben heb ik na het kennismakingsgesprek eigenlijk niemand meer ontmoet. Overleg gaat via Whatsapp, mail, telefoon of Teams (waar ik minder goed mee uit de voeten kan dan met Zoom). Aan Teams onttrek ik me daarom een beetje, maar nu hebben we binnenkort een brainstormvergadering. Daar blijken we nu ineens niet alleen in Teams te gaan werken maar ook met de tool ‘Miro’. Lees ik op de Whatsapp. 

Eerlijk gezegd word ik een beetje duizelig als er weer een nieuwe tool voorbij komt. Ik heb daar niet echt talent voor. Mag deze beker aan mij voorbij gaan, denk ik dan. Ik trek me terug, denk ik dan, ik dóe dit niet, denk ik dan. Is het leeftijd? Ben ik oud en der dagen zat? Dat wil ik natuurlijk niet en dan herpak ik mijzelf en ga ik toch maar weer mijn stinkende best doen. Als je in een baan met collega's werkt heb je doorgaans management dat  je nieuwe tools aanreikt (opdringt) en collega's met wie je het samen aanleert. Nu moet ik het zelf doen. 

‘Miro’ dus. Qu'est-ce que c'est que ça? Eerst moet je je aanmelden en registeren, dat alleen al, waarom en waartoe, om erin te geraken. En dan krijg je allemaal schermen waarvan je denkt: Waarom en waartoe. Je moet er post-itjes op plakken. Miro is bedacht voor creatief brainstormen in coronatijd. 't Is dat de  jongere communicatie-collega's zo razend enthousiast zijn dat ik denk: Lucie, doe even je best, wie weet... En voor ik het door heb heb ik wat post-its geplaatst.

Wagenpark

Decennialang stond ik om kwart voor zeven op, maar nu de dingen zijn zoals ze zijn vind ik kwart over zeven opstaan best heel vroeg. Dat doe ik als ik ochtenddienst heb bij de Buurttaxi. Daar begin ik om half negen. Ik heb echt een uurtje tutten nodig voor ik de deur uitga. Vandaag zijn er gelukkig weer wat meer ritten. Koos heeft telefoondienst. Koos is altijd heel vroeg en over-ijverig. Vanochtend vroeg heeft hij het hele wagenpark uit de parkeergarage gehaald en voor de deur van onze ‘centrale’ gezet. Wij hebben hybride auto’s en hij gaat die dan allemaal opladen. Dit is nog niet voorgekomen: vier lege plaatsen voor de deur. Dus iedereen blij met deze foto. 

Er zijn weer wat meer ritjes dan de vorige eken gelukkig. Misschien is dat het onbedoelde bij-effect van de aangekondigde avondklok. Dat mensen er overdag weer meer uitgaan. Ik heb een mevrouw die  naar Albert Heyn gaat. En weerom. Een mevrouw die zich bij een nieuwe fysiotherapeut nieuwe steunkousen gaat laten aanmeten. Een oude moeder en dochter die wekelijks naar het graf van wijlen pa op begraafplaats Daelwijck gaan. Zorgzame dochter.

Het kaartje

Het meest recente NRC-kaartje met de COVID-besmettingen ziet er weer totaal anders uit dan een paar weken geleden. De uitbraak in Schiedam waar de verpleegster in Vlaardingen over sprak zie ik zo niet terug, wel is het nu heel zorgelijk in Noord Holland-Noord waar Zus 2 woont, en ook nog steeds in Zuid-West Friesland waar Hani501 woont. 

Ik ken nu één iemand die onlangs positief getest is. Die had ik al weken niet gezien, dus treft haar besmetting mij niet persoonlijk. ‘Hoe voel je je?’ Zij voelt zich niet erg ziek, maar wordt naar haar zeggen gespamd door de GGD en haar sociale omgeving in het kader van het contactonderzoek. Mensen die alleen maar vragen: met wie ben he in contact geweest? En niet: hoe is het met je?

Auntie (8)

Vorige week was Bobby nog naar het revalidatiecentrum te Vlaardingen geweest om het zorgplan voor Auntie door te nemen - het idee was tóen dat ze daar nog zo’n zes weken zou blijven - maar dinsdag (eergisteren) begonnen ze te drukken dat Auntie weg moest. Er moesten COVID-patiënten opgenomen worden en daarom moest Auntie naar een andere zorginstelling. Er was al een indicatiestelling - hoppa! - en niets stond haar vertrek nog in de weg. Deze week nog. 

Er is ineens ook plaats in zorginstellingen. Ze kan in twee instellingen in Rotterdam-Noord zó terecht. Je durft het niet hardop te zeggen maar dat komt natuurlijk door de COVID-uitbraken. Dus wij naar die zorginstellingen. Beiden hebben een kamertje van 3 x 4 met een ziekenhuisbed en een klerenkast. En dan is er een kleinschalige groep met een huiskamer. Morgenvroeg moet ze verhuizen.

Ik herinner me nog levendig dat we voor Mutti van zorginstelling naar zorginstelling gingen (voor demente mensen) en het overal even afschuwelijk vonden. Daar bracht je je moeder toch niet naar toe? Nu is het geen vraag. Het is duidelijk welke van de twee het wordt, die instelling waar het personeel een uur voor ons uittrekt en alle vragen beantwoordt. It is what it is. 

Auntie schrikt nogal als we vertellen dat ze morgen gaat verhuizen. Ze heeft zich helemaal geschikt in het verblijf in het revalidatiecentrum en is blij over de verzorging. ‘Ik weet niet of ik vannacht wel kan slapen’, zegt ze. Maar als we zeggen dat nicht Jacqueline morgen komt om haar tas in te pakken en haar te begeleiden is ze heel dankbaar. We moeten zelf een rolstoeltaxi bellen. Een uur later is Auntie het meeste weer vergeten.   

De zuster verklaart bij het afscheid dat er een grote COVID-uitbraak is in een verzorgingshuis in Schiedam. Dat daardoor alles anders is.

De inauguratie

Van 17-19 u non stop gekeken naar de inauguratie van Joe Biden en Kamala Harris. Wat een opluchting dat (hopelijk) Donald Trump voorbij is! Al weten we dat niet zeker.  

Maar dat Biden allemaal presidentiële decreten van Trump per onmiddellijk ongedaan gaat maken is al een hele opluchting. 

Het is heel bijzonder dat er zoveel vrouwen - en vrouwen van kleur - een rol spelen bij de inauguratie, en onconventionele zangeressen als Lady Gaga en Jenifer Lopez. Maar als aan het eind de countryzanger Garth Brooks optrad - als geste naar de achterban van Trump - lijkt me ineens dat de opdracht voor een ‘inclusieve’ regering en uitstraling wel heel moeilijk is heden ten dage. 

Want ‘inclusief’ hield tot nu toe in dat je mensen van kleur en LHGTB-mensen in je gelederen opneemt, maar vanaf nu moet je óók inclusief zijn met 70 miljoen homofobe en racistische Trump-aanhang. Ga daar maar aanstaan. 

Baarn

Met Leen doe ik de NS-wandeling Baarn-Hollandsche Rading. De route is totaal anders dan in de jaren tachtig en negentig toen ik die wandeling heel vaak deed. Want handig bereikbaar met de trein. 

Leen is een echte stadswandelaar, geïnteresseerd in kunst en cultuur - en in deze tijden ook architectuur - en voelt zich onwennig in een bos. Een bos is ook maar een bos.  Maar gelukkig voert de route langs paleis Soestdijk en wekt hey fenomeen Lage Vuursche met al zijn pannekoekenrestaurants ook haar interesse. Ekfa en Riemer vinden het heel leuk en opwindend dat Leen een natuurwandeling gaat maken. 

2021

ALV. Er zijn er twaalf koorleden aanwezig. Sommigen zijn Zoom-moe, anderen hebben zich blijkbaar uit het koor teruggetrokken. Ze van het bestuur hebben besloten dat ze / we de dirigente vanaf nu hálf doorbetalen in plaats van héél, wat blijkbaar tot nu toe is gebeurd. Vind ik best veel, zeg ik, vier keer per maand voor eigenlijk niets doen. Ik gun het haar wel, maar eh...  Maar ik ben geloof ik de enige die dat vindt. Ze kunnen het allemaal lijden,  blijkbaar, contributie betalen voor een koor dat stil ligt. Dat is mooi. We gaan door ook al kunnen we niet doorgaan. 

Lunetten

De penningmeesteres van het koor woont in de wijk Lunetten. Ik heb beloofd de ordner (die wij van de week als kascommissie gecontroleerd hebben) naar haar terug te brengen. Heb ik weer een fietstochtje en wordt mijn nieuwsgierigheid bevredigd. 

Lunetten is een jaren 80-wijk die ingeklemd ligt tussen snelwegen A12, de A27, de binnenring en een spoorlijn richting Culemborg en Den Bosch. Ik ben er één keer eerder geweest, rond 1984, toen mijn vriendin K. er haar 'wooncarrière' begon en niet wist hoe snel ze er weer weg kon komen. 

Dus nu vind ik het leuk er rond te koekeloeren. Het regent dat het giet dus ik ga met de auto. Lunetten is vergeven van de woonerven en er is maar één doorlopende weg door de wijk, die je ook maar via één punt in en uit kunt (één voor de fiets en één voor met de auto), vanwege die snelwegen en spoorwegen eromheen. De ‘rondweg’ door de wijk heeft opeens een bussluis en een verboden-in-te-rijden bord, maar ik kan nergens anders naar toe. Dan maar door de bussluis. Het lijkt wel een boze droom. Gelukkig heb ik Google Maps. Hoe deden we dit vóór Google Maps?

Het huis van de penningmeesteres is leuk. Gezellig. Echt van ‘onze’ generatie, met Lundia-kasten, veel boeken en planten. Ik kan me voorstellen dat ze hier in de jaren tachtig ooit neergestreken zijn: een ruim betaalbaar huis. Hun dochter woont in onze straat. Dat schept een band. Weer een stukje Utrecht leren kennen.

Het Achtje

Als het even kan loop ik - al dan niet samen met Bobby - rond half elf, elf uur een ‘Achtje’. Door het parkje en langs de Beatrixlaan. Het is dan donker en helemaal stil, bijna iedereen slaapt al. De hondenuitlaters hebben hun rondje al rond half tien gedaan. Er is zo’n mooi liedje van Ramses Shaffy over ‘s nachts op straat. Dat is nog veel later, ver na middernacht, in hartje Amsterdam.

Bobby en ik praten over de avondklok. Vanaf 20 uur mogen we straks misschien niet meer op straat. Waarschijnlijk. We zullen ons er aan houden, maar we snappen niet echt welk doel ermee wordt gediend. Dat jongeren niet meer naar feestjes gaan? Dat we ‘s avonds niet meer bij familie of vrienden te eten gaan? We geen Achtje meer lopen? Dat de urgentie aangescherpt wordt? 

Doorzetten maar

Het is wel even doorzetten, zo'n fotoboek maken.  Maar het is de moeite waard. Ik ben er haast een week mee bezig. Daarin vallen ook de dagen dat je er moe van wordt en bijna wilt stoppen. Eerst een hele dag foto's verzamelen en hernoemen en ze in het programma in laten lopen. Dan een halve dag alle routes en plaatsnamen erbij zoeken en daar kaartjes van maken en opslaan. De opmerkingen van de partner weerstaan die zegt: Zou je niet eens stoppen? Is dat wel goed, die hele dagen aan het scherm? De tekeningen inscannen. Alle foto's in het fotoboekprogramma in laten lopen. 

Het leuke is dat je zo'n vakantie zo enorm herbeleeft. Tekstjes invoegen. Kleurtjes. Deze spread is van de eennalaatste dag te Montenegro toen we van het heerlijke schiereiland Lustica terugreden naar Kroatië en met de veerpont de Baai van Kotor moesten oversteken. Ik houd erg van veerponten en dat zie je op de foto's terug. 

Het fotoboek kost € 38,66. Dat zie je pas bij de allerlaatste handeling. Oeps. Er zitten ook heel veel foto's in. Nou ja... Wat moet dat moet.

O! Wat heb ik zin in vakantie. Misschien ga ik nu een boek maken over de vakantie naar (toen nog) Macedonië, nu Nóórd-Macedonie. Als ik daar nog foto’s van heb. De iCloud gaat terug tot 2014. Daarvoor zat alles op een harde schijf die er niet meer is. Maar eerst nog even een maand of wat lock down verdragen en avondklok.

Kaarsvet

Aan de Zeeburgerdijk te Amsterdam, waar ik van 2010 tot 2015 woonde, brandde ik op de een of andere manier veel kaarsen, van die mooie dikke gekleurde stompe kaarsen. Ik moest de resten altijd bewaren, want Bobby zei dat hij graag zelf kaarsen smelten. Maar het kwam er steeds niet van. Ik weet nog die enorme zak met kaarsvetresten bij de verhuizing in 2015. Kan die niet weg? Nee die kon niet weg. Vandaag is het dan eindelijk zo ver. De afgelopen week hebben we allemaal blikjes en wc-rolletjes gespaard en is het feest begonnen. Het grappige is dat je geen idee hebt hoeveel volume kaarsvet we hebben. Het smelten van het kaarsvet gaat in een blik au-bain-marie per kleur. 

Zoutpad

Gelezen: Het zoutpad door de Engelse Raynor Winn. Prachtig verslag van een adembenemende wandeltocht van geheel een buiten hun schuld om ‘dakloos’ geworden Welsh echtpaar langs het South West Coast Path, aan de westkant van Cornwall, aan de Atlantische Oceaan. Ze zijn in de vijftig, ze hadden ooit een vriend financieel ondersteund met zijn bedrijf, en toen hij failliet ging werden zij meegesleurd. Huis en haard raakten ze kwijt en geen cent meer te makken. Met alleen een tent en een kleine rugzak met minimale middelen besluiten ze te gaan lopen. Ze krijgen ongeveer £48 per maand om uit te geven. En hij is ernstig ziek. Het pad is 1014 km en ze lopen het helemaal. 

Het is tamelijk kaal van dag tot dag beschreven. Dit is het. Er is nu pas een tweede boek van haar hand verschenen, las ik, waarin ze weer een huis hebben, hij gaat studeren en zij in een diepe put terecht komt. De wilde stilte heet dat, en daarin krijgen - als je de recensies mag geloven - de personages meer geschiedenis en reliëf.

Waarom ze niet overwegen bij iemand te gaan logeren of waarom niet iemand hen conciërge helpt, vertelt ze niet. Biedt niemand het aan? Willen ze geen hulp aannemen? 

Het prachtige omslag is van de Engelse illustrator Angela Harding. Doet me denken aan het mooie boek De uitweer van Amy Liptrot, dat zal wel komen door de woeste kustlijn. 

Love is all you need

Gezien: de Deens film Love is all you need die als ik het wel heb in september 2021 op de rol staat voor uitzenden op de Nederlandse televisie. Maar nu al te zien onder het kopje ‘Vooruitkijken’ bij NL Ziet. Hoofdrolspeelster is kapster Ida die net een behandeling tegen borstkanker achter de rug heeft en het huwelijk van haar dochter is aanstaande. Haar man blijkt het met een blonde del van zijn werk te doen en alle rampen komen samen in het Italiaanse stadje Sorello. 

Ida wordt gespeeld door de beroemde Deense actrice Trine Dyrholm, die ik ook ken van de film Queen of Hearts waar zij een succesvolle advocate speelt die een relatie begint met haar stiefzoon. Deze film is wat luchtiger, wat meer over the top, al zijn de thema’s ook niet mis. Een romkom. Heerlijk zoals alles uit de hand loopt in die idyllische omgeving. 

Let it snow

Wandeling weer door het Amsterdamse Bos. Wat doe ik toch steeds daar? Dit is de Bosbaan. Bovenaan de Bosbaan bij het Grand Café zijn diverse mensen aan het sporten, hu! en er zijn ook roeiers die de Bosbaan op en neer roeien, ondanks de weersvoorspelling. Ik sta er wat te blauwbekken want Reenske was vergeten dat haar fiets nog op Amsterdam  Centraal stond. Nu moet ze lopend komen en dat is best een eindje. 

Er is sneeuw voorspeld, dus vol verwachting klopt ons hart. Heerlijk die kou. Mooi die sfeer. Altijd weer troost bij de geitenboerderij. Veel jonge geitjes zijn er al en nog meer hoogzwangere geitenmoeders. We kunnen hier ondanks de Corona-maatregelen gelukkig nog steeds een beker koffie en een kaas stengel kopen. Wel buiten staand nuttigen. Brr.

Op Radio M. hoor ik een Woerdense ondernemer die 2300 sleeën op voorraad heeft staan en ineens deze week heel goede zaken doet. Online business. 

Portretten

Ik ga weer oppassen bij mijn achternichtjes, nu met hun nieuwe broertje. Mama gaat weer aan het werk. De meisjes hebben er zin in. Ik ga jou tekenen, kondig ik aan. Ze hebben dozen vol kleurpotloden en wasco. ‘We gaan elkáár tekenen’,  zegt Bébé1. En: ‘Ik doe jou blauw haar’. En ze krast mijn haar wild blauw. 

Bébé2 is aangenaam verrast over het gele haar dat ik haar zusje gegeven heb. ‘Mag ik ook geel haar,’ vraagt ze. 

Wat is dat lang geleden dat ik op ze paste. Het is gelijk weer feest. Ik lees een boekje voor en de wichtjes liggen heerlijk tegen me aan. Haast vallen we alle drie in slaap. 

Hun oma (Zus3) is ook mee. Wij zijn ook zusjes, net als jullie, leggen we uit. Ja dat weten we, zeggen ze.

De kascommissie

Het koor ligt alweer maanden stil, maar volgende week hebben we toch de jaarvergadering. Via Zoom. Ik neem aan dat we dan gaan bepalen of we onder welke omstandigheden wel of niet contributie gaan betalen. Het afgelopen jaar hebben we wel contributie betaald en is de dirigente doorbetaald. Vier van de 25 leden zijn afgehaakt. Maar nu? Blijven we de dirigente doorbetalen? Zo niet, heffen we dan daarmee het koor op?

Wie of er in de kascommissie wou. Die gaat de jaarcijfers controleren. Dat wou ik wel doen. Voor de belevenis. Onze penningmeesteres is indertijd ook maar zonder ervaring aan die klus begonnen. Mijn mede-kascommissielid Margriet heeft het controleren vorig jaar ook al gedaan, dus ik vertrouw blind op haar kennis en ervaring. Het is wel leuk om te doen, want we hebben een grote ordner gekregen, en een A4-tje met de ‘Begroting 2020’ en een A4 met ‘Gerealiseerd 2020’. En doe ordner. Eh, hoe pakken we dit aan? ‘Zo deden we het vorige jaren ook ongeveer’, giechelt Margriet. 

Door de vriesnacht fiets ik de hele stad door. Brr. Er is bijna niemand op straat. De avondklok is in feite al gerealiseerd. Maar als die komt mag je ook zo’n fietstochtje niet meer maken. In Frankrijk is er al een avondklok van 18u tot 06u. 

Bitter Love

Gezien: een Zweedse VPRO-documentaire over een Russisch cruiseschip dat over de Wolga vaart vol vooral oudere singles op zoek naar liefde. Tegen beter weten in. De reizigers hopen te ontsnappen aan zorgen, leegte, relaties, spijt of gewoon de realiteit. Vredige Russische dorpen en landschappen glijden voorbij, en op het schip worstelen zowel jong als oud met hun hooggespannen verwachtingen. In de beslotenheid van het schip en in de wetenschap dat iedereen straks weer zijn eigen weg gaat, stellen de hartverwarmende, soms wat melancholische opvarenden zich ongewoon kwetsbaar op. Heel mooi gemaakt.

Terugkijken: 

https://www.gids.tv/video/293313/docu-bitter-love-gemist-bekijk-hier-de-hele-uitzending

De oude moeders

Ook Reenskes moeder wordt ouder en ouder. Reenske gaat minimaal elke week naar haar toe. Heel af en toe kom ik ook daar. Van de zomer hebben we nog met zijn drieën pannenkoek gegeten bij duingebied Meijendel bij Wassenaar. 

Zal ik haar tekenen, vraag ik. De foto die ze me stuurt is nogal beige bruin, dus ik breng er een beetje kleur in aan. Rode lipjes. 

Stil op straat

Alwéér een nieuw Coronakaartje op NRC. Vergeleken met de vorige kaartjes gaat het toch echt de goede kant op. Al zijn de kaartjes nu roder dan eerst. Ik begrijp ook dat dit niets garandeert en dat er zeer gevreesd wordt voor de Britse variant. Bij ons is het heel stil op straat. Bijna net zo stil als tijdens de eerste lockdown.

Eerdere kaartjes:

Troost voor dames

Hani501 en ik maken een wandeling naar Oud Zuilen waar ze in het volkstuintjescomplex - waar ik vorige jaren een moestuin had - zwijntjes hebben lopen om de grond te doorwroeten. Ze zijn zó vrolijk, ze dansen naar ons toe. Helaas hebben we geen lekkers bij ons. Hani501 heeft thuis te Heeg allemaal dieren, ze begint er tot mijn onuitsprekelijke vreugde weer over te bloggen. Wij te Zuilen hebben dan wel geen eigen beesten, maar wel het Julianapark met tientallen hanen en pauwen en alpaca’s, en nu dus stadstuin Zuilen met zwijntjes.

Herk's over kippen, handen en hoenders

Jaardag

Vandaag is de verjaardag van Vati, net als Mutti van 1924. Hij stierf omtrent 1995, dat is ook alweer 26 jaar geleden. Deze foto is van 1958 denk ik, wandelen met het gezin (toen vier dochters, nog twee kinderen te komen) en twee van Mutti's zussen. De zoektocht door het familie-fotoarchief was tweeërlei: hoe zag ik er uit als kindje? Wat kun je toen al aan mij aflezen van wat er nu nog is?

En ik wilde graag een páár een beetje gelukkige foto's van mijn ouders. Dat het ooit wél goed was allemaal. Die wens is ruimschoots in vervulling gegaan. Er zijn vele foto's die getuigen van best een blije jeugd.

Sprookjesbos

De Bayerische Freundin en ik gaan wandelen in de bossen ten oosten van De Bilt: Houdringe, Beerschoten en Panbos. Als het zo vochtig koud is is een bos fijner dan het open veld. Beschutter. Het is er niet zo dicht bos en er zijn veel verschillende bomen, soms is het een sprookjesbos met spookbomen. En op maandag niet zo druk. Door het taalverschil hebben we grappige gesprekken zoals over ‘atlassen’, en over het woord ‘vijver’ (zij kent dat woord niet. In het Duits hebben ze Teich, maar volgens mij is dat net iets anders). En over haar kleinzoon Aron uit Berlijn die ze zo mist.

We lopen wel 12 km. 

Music for a while

De Britse à capella zanggroep King's Singers hier in Corona-samenzang met de Poolse countertenor Jakub Józef Orliński. ‘Music for a while’ van Henry Purcell. O wat mooi. Er kon zoveel niet het afgelopen jaar en ineens kon dit wel. 

https://www.kingssingers.com/single-release-music-for-a-while-with-jakub-jozef-orlinski/

Te boek

Een mooie kille dag om eens wat foto's uit de iCloud naar mijn eigen harde schijf trekken en te kijken of ik een vakantieboek kan maken. Want wat heb je aan die foto's in de cloud. 

Vakantie, op reis gaan, wat voelt dat lang geleden. De laatste twee vakantiereisboeken die ik maakte waren van Schotland (2019) en Zweden (2018). Daarvoor waren we in de Dolomieten (2017) en het jaar dáárvoor in Montenegro (2016). Maar van die vakanties heb ik geen boeken gemaakt. Zo'n boek is altijd wel een week werk. Montenegro was zo mooi exotisch, laat ik daar maar mee beginnen.

Er hangen in de cloud wel 300 foto's van Montenegro, en ze zijn op de een of andere manier niet logisch genummerd. Als je ze dan gaat uploaden naar een fotoboekprogramma dan zie je alleen maar een zootje ongeregeld aan ‘thumbnails’. Dan lukt het niet een boek te maken. Dus eerst maar eens uren al die 300 foto's een nieuwe naam en nummer geven en de  plaatsnamen erbij zoeken. En de onbruikbare foto’s weggooien. De hele dag Montenegro kijken. Weet-je-nog...? Wat was dat een mooie reis. Het wakkert de reislust behoorlijk aan.

Van twee tot tweeëntwintig

Honderden foto's heb ik inmiddels gedownload uit het familie-foto-archief. Om een zo breed mogelijk beeld te krijgen moet ik ook nog de foto's uit mijn eigen tamelijk povere fotoboek inscannen en toevoegen. Daar zitten ook klassenfoto's in. En dan zou ik een echt boek met de plaatjes van mijn jonge jaren kunnen samenstellen en laten drukken. 

Wat een verschil met nu. Nu worden er vrijwel elke dag foto's van kinderen gemaakt. Maar digitaal kijk je er niet naar. Ik heb er veel gedachten en gevoelens bij, maar die houd ik maar voor mij. Ohne Worte. Bobby heeft deze Lucie's nooit gezien. Leuk om zo naar te kijken. 

Voorbij

Gelezen: Voorbij voorbij door Clairy Polak. Het is een ‘roman’ over het huwelijk van een journaliste van in de zestig met een dertien jaar oudere echtgenoot die Alzheimer heeft. De journaliste in het boek heet Judith. De echtgenoot Leo. Maar het hele boek door had ik het gevoel dat er in een eerdere versie van het boek ‘ik’ had gestaan. Het begint op het moment dat ze hem ‘weggebracht’ heeft naar een instelling omdat het écht niet meer ging. 

Clairy Polak is lange tijd een (radio)journaliste van betekenis geweest in mijn leven. Sinds eind jaren tachtig. Een aanwezigheid. Ze was altijd heel scherp op de radio, bevroeg politici en ander 'machtige mannen' bijzonder kritisch. Een onbevreesde onafhankelijke geest. Toen ze voor tv gevraagd werd en overstapte  (Nova, Nieuwsuur) ging het vaak over haar uiterlijk, omdat ze principieel weigerde make-up te dragen. Na een tijd ging ze toch om. Nu werkt ze voor Omroep Human, waar ik lid van ben, maar ik ben haar er nog nooit tegengekomen, daar zie ik vooral documentaires. Misschien werkt zemeer achter de schermen?

Rond 2002 was ik een keer op een congres van machtige mannen in Hotel Figi in Zeist met mijn toenmalige baas Leo, en Clairy was dagvoorzitter en presentator. Ze droeg felrode pumps en volgens Leo waren al die machtige mannen bang voor haar en een beetje verliefd op haar. Een keer ging ik vis eten bij een beroemd visrestaurant in Scheveningen, waar ik haar zag eten met een oudere man, haar echtgenoot dus, over wie dit boek gaat. Ze schijnt onlangs voor het programma ‘Sterren op het doek’ geschilderd te zijn, maar geen van de schilders (her)kende haar.

Ik weet niet goed wat ik hoopte of verwachtte van het boek, een autobiografie over leven en werk, maar het gaat voornamelijk over de jaren van dementie bij haar oudere echtgenoot. Ze raakt hem helemaal kwijt. Ik vind het wat stroef geschreven, niet literair. Maar ja. Ze is ook geen literair auteur en ook geen schrijvend journalist. Ik lees een recensie van verpleeghuisarts Bert Keizer, die er met enige reserve aan begon maar het toch een belangrijk boek vindt omdat zij de realiteit van vele duizenden met een demente partner exploreert. Er is liefde, zorg, trouw, maar op een gegeven moment kún je als partner niet meer.

‘Judith’ laat haar ‘Leo’  herinneringen opschrijven, ze vertelt over haar bezoeken 5 keer per week aan het verpleeghuis, haar vriendschappen en de gesprekken over haar zieke man, een beetje over haar werk, uiteindelijk een reis in haar eentje naar Zwitserland. Ze schrijft wel eerlijk, maar het is alsof ze in deze tekst de diepste laag niet raakt. En ik ben toch erg nieuwsgierig naar, naar haar werk, hoe ze dat doet nadat haar de wacht is aangezegd door de NPO. Als dat ook nog samen ging met een dementerende echtgenoot... 

Hiernaast het schilderij dat ze uitkoos bij ‘Sterren op het doek’. Zij is van 1956, één jaar ouder dan ik. 

Rijden

Er staan vandaag alweer nieuwe besmettingskaartjes op NRC. Ik dacht dat ze dat alleen per de 1e van de maand deden. Misschien omdat iedereen zijn hart vasthoudt over de nieuwe maatregelen per 19 januari. Het lijkt nu toch wel een béétje de goede kant op te gaan, hoewel niet genoeg. Het maffe is dat Utrecht en Amsterdam nu lichtrood zijn, terwijl de problemen in oktober bij die twee steden leken te beginnen. De grote steden leken toen dé grote gevarenzones en overtreders te zijn. Maar zo simpel ligt het niet. 

Bij de Buurt Taxi hopen we dat we mogen blijven rijden.

Hier de vorige corona-kaartjes.

Omstreeks 1960

Het is wel geweldig, al die foto’s. Het zijn er vele honderden. En ik ben nog maar in 1961. Dit was in 1960 in onze straat, de Allee in Emmen. Tussen het station en het Noorderdierenpark in. En achter ons ziet u onze eerste auto, een donkergrijze Opel. VK-97-15. Vijf zusjes en twee nichtjes - uit Dordrecht. Het is een van de eerste kleurenfoto’s in de verzameling. ‘t Is dat-ie niet scherp is, anders zou je er zo een poster van maken.

This is not America

Was van plan nog meer oude familiefoto’s te gaan bekijken en misschien een verzameling verbazingen over mijn ouders te gaan aanleggen, die ik misschien in een fotoboekje zou kunnen samenbrengen, toen ineens in Washington de wereld op zijn kop stond. 

En toen keken we urenlang verbijsterd naar CNN, waar verslaggevers en commentatoren luid maar op de bekende Amerikaanse vlakke toon verslag deden en commentaar leverden op de onbegrijpelijke beelden van de bestorming van het Capitool. 

Waar is de politie? riepen we om de haverklap. Waarom grijpt niemand in? Waarom wordt er niemand gearresteerd? En toen hadden we de beelden van wat er binnen gebeurde nog niet gezien. Op een uur of 23 deden we de tv maar uit om te wachten op het late Journaal, waar Marieke de Vries verslag zou doen. Nou ja, u heeft het ongetwijfeld allemaal gezien.