Te Texel

Iconisch tafereeltje: de vuurtoren van Texel. Mooi hoopje huizen. Moeilijk om in de avond bij matig lamplicht te werken, we hebben altijd koplampjes mee, maar in de ochtend valt het toch mee. Misschien het boshuisje zelf, nu de zo’n nog schijnt.

Zon

We doen een rondje noordwaarts. Langs De Slufter en de vuurtoren, De Cocksdorp, langs de Waddenkant en dan door de polder terug. Twintig graden is het niet, zoals in de rest van het land, maar je kan wel ineens zonder jas fietsen. Texel is mooi. Ik denk dat het hier zomers héél druk is. 

Ik heb altijd een vooroordeel over Texel gehad. Ik denk dat dat stamt uit de tijd dat ik puber was en wij jarenlang wekenlang naar Vlieland op vakantie gingen. En als je van Vlieland was, dan was je niet van een ander eiland, en zeker niet van Texel dat maar 20 minuten varen is en waar auto’s naar toe mogen. Later dacht ik dat Texel een eiland is vooral voor heel veel oudere mensen die daar lekker kunnen fietsen. Wat ook wel zo is. 

De keren dat ik er was - ik herinner me twee keer een lang weekend - heb ik waarschijnlijk veel gewandeld, ik heb nooit sightseeing gedaan. Zelfs aan Den Burg, toch het magisch centrum van Texel, waar we gisteren een portie kibbeling aten en de boekhandel bezochten heb ik geen enkele herinnering. Nu lijkt het me heel gezellig. 

Ik zie vandaag voor het eerst de vuurtoren van Texel. Op het noordpuntje. Mooi plekje. Groot strand. Uitzicht op Vlieland.

We zien ook diverse vogelgebieden. We zien een goudfazant op 1 meter afstand en we zien lepelaars. Een echtpaar juicht naar ons en wijst: ‘Daar zijn lepelaars!’ Even later zegt de vrouw verontschuldigend achter haar mans rug om: ‘Hij houdt nogal van lepelaars...’ Het is een beetje een Peter van Straaten-tafereeltje.

Bij de vuurtoren is een restaurant (take away) mey een straf Corona-beleid. De mensen zijn getergd, aan beide kanten van de toonbank. Wij scoren toch een koffie en gevulde koek voor 12 euro. Nog nooit had ik zo’n dure gevulde koek.

Het laatste stuk fietsen we - om een stuk af te snijden - een rechte weg schuin door een polder richting de Koog. 7 km immer gerade aus met steeds hardere en koudere wind tegen en nergens beschutting. Dat is een foutje. Maar dan ben je des te blijer als je weer bij je boshuisje bent.

Zomertortel

In een plaatselijk blaadje voor de beginnende Texel-bezoeker staat een stuk over de zomertortel, een duif die in vroeger tijden hier veel voorkwam en nu bijna niet meer. Hij is nog mooier dan de gewone tortelduif. Ik kan hier in dit huisje mijn rijke Lucie-techniek niet toepassen dus het tekenen moet uit de losse pols. 

De tortelduif woont in parken en aan bosranden. Hij/zij is de enige duif die niet ‘s winters hier overblijft. Hij overwintert in West Afrika. En onderweg daar naar toe rond de Middellandse Zee schieten ze ze. Dat u het weet.

Ik heb al eens eerder tortelduiven getekend, realiseer ik me, nadat ik ze regelmatig op ons schuurtje zag. Schaars op Texel, maar wel te Zuilen. https://www.lucietheodora.com/vogels?pgid=irkoleaa-0ffb72fc-85da-4b20-86dd-27807ea76e60

Fietsen

We gaan fietsen huren, want Texel schijnt uitermate geschikt te zijn voor lange einden fietsen. Schaapjes kijken. Maar het mooie weer dat beloofd is is nog niet hier, er staat een harde wind en het is snijdend koud. In midden-Nederland is het twintig graden, hier op Texel maar tien.

Zo eindigen we in boekhandel Nauta in Den Burg waar we ondanks dat we geen afspraak hebben wel naar binnen mogen. En ook langer dan de toegestane 10 minuten. Wat heerlijk, door een boekhandel scharrelen.

Er is een tentoonstelling ‘De kunst van de eenvoud’ van de Texelse kunstenaar Roel Brakenhoff. Beetje Dick Bruna-eenvoud, maar wel een heel andere penseelvoering.

De tweede dag

Pas tegen 13 uur (zomertijd) worden we wakker. Het zal wel nodig zijn. En tegen de tijd dat je dan ontbeten hebt, de koffie achter de rug, de overbodige ruimteslorpers van het kleine aanrecht verwijderd hebt (o.a. de Senseo en de Airfryer), en naar de Jumbo voor de tweede warme maaltijd, kun je pas rond vieren  naar het strand. Het is koud en guur. Harde wind.

Het is nog maar Dag 2. We hebben nog geen goeie wandelkaart, en er is iets raars met de paden in het bos achter het huisje. We willen naar het westen, naar zee, maar alle paden lopen noord-zuid, niet oost-west. Bobby gelooft mij eerst niet, maar het is echt waar. Morgen gaan we een papieren wandelkaart zoeken.

Nog even de kleine ergernissen in het huisje die overwonnen moeten worden: er zakt een kastdeurtje uit zijn scharnieren als we de kast open doen, in de slaapkamer komt een plafonddeel naar beneden als ik de dekbedden op de kast probeer te leggen leggen, de lampen zijn niet zoals je ze wilt. Als je kookt sta je in de schaduw van je zelf. De lichtknopjes zitten achter de gordijnen en zonder enige logica. De vonkontsteking van de gaspitten doet het niet. Er is geen goed braadpannetje. Geen pannenlappen. Geen opscheplepels. Hoe erg is erg. Dag 2 is altijd even acclimatiseren.

Maar het strand en de luchten zijn schitterend. En daarom zijn we hier.

Familie

Gelezen: Het zal je moeder maar wezen door Karin Bruers. Geleend van de e-bibliotheek. Bruers is een Tilburgse cabaretière van bijna mijn leeftijd en sinds een paar jaar ook schrijfster. Dit boek gaat over het laatste jaar van haar dementerende moeder (het is wel een literair thema) en hoe zij en haar broers en zussen (vijftigers en zestigers) daarmee omgaan. Het hele famliesysteem desintegreert en iedereen krijgt enorme ruzie met elkaar. Haar oudere broers en zussen hebben moeder in een heel naar kamertje in een heel naar tehuis gestopt met louter zwaar demente kwijlende stokoude mannen als medebewoners. De moeder is heel ongelukkig en smeekt de hoofdpersoon Karin haar daar weg te halen. Die dan maar haar demente moeder in huis haalt. De relatie tussen de broers en zussen verijst zienderogen. 

Het is niet een boek waarin ieders standpunt evenwichtig uitgelicht wordt. Nee, de ervaring van de twee jongste zussen staat centraal en hun woede en verontwaardiging over dat van hun oudere broers en zus. Bruel is nogal direct, bijna grof gebekt. Ze houdt van haar moeder die in de jaren zestig scheidde toen dat nog een enorme schande was en in haar eentje vijf kinderen groot bracht. 

Het geeft wel een ongemakkelijk gevoel dat het nogal autobiografisch lijkt te zijn en dat ze zo ongenuanceerd over haar broers en zussen schrijft. Karikaturaal. Zij vindt ze egoïstisch en harteloos, ze willen niet meer voor moeders zorgen en stoppen haar in een naar huis. 

Bij de crematie gaan een paar zussen met elkaar op de vuist.

Interview in ‘Vriendin’:

https://www.vriendin.nl/persoonlijke-verhalen/karin-ontvoerde-haar-moeder-uit-het-verzorgingstehuis/

Het huisje

Het is echt een oervakantiehuisje, zo uit de jaren zestig. Het staat aan een bosrand met een rijtje jaren-zestig-vakantiehuisjes. Allemaal anders. Het is niet heel groot maar echt groter dan de blokhut van vorige zomer. Als je achter uit loopt loop je zo het bos in naar de zee, zegt de verhuurster. Dat ga ik zo eens proberen. De verhuurster komt oorspronkelijk uit Woerden, vertelt ze, toen hadden ze dit als vakantiehuisje. Nu wonen ze in Den Burg. Ik had twee angsten: 1. dat het zo klein zou zijn dat ik er onze troep er niet kwijt zou kunnen en 2. dat het zou tochten. Die angsten zijn allebei niet terecht. Het huisje is misschien niet helemaal up to date, in de omtrek hier zijn allemaal huisjesparkjes opgetrokken met allemaal up to date huisjes, maar ik vind dit helemaal goed. 

Het grenst aan natuurgebied De Texelse Duinen. Het is 2 km lopen naar de zee. Het is prachtig. Wie had dat gedacht.

Volksverhuizing

Als Bobby en ik op vakantie(tje) gaan is het altijd een soort van volksverhuizing. Een schoenentas, een boekentas, een tekentas, levensmiddelen, beddengoed, linnengoed, jassen, schoonmaakmiddelen, wc papier, etenswaren. Koffie thee boter olie zou peper kruiden, jassen... En dan elk nog een koffer met sokken, slips, t-shirts, pyjama, toiletartikelen, truien. Fietsen kunnen niet mee, want er past geen trekhaak op de bolide.

Vroeger vergaten we altijd het meeste en dat kochten we dat dan ter plekke. Dat kan natuurlijk ook. Het heeft ook wel wat, want je houdt aan die spullen altijd herinneringen over. Maar ja, nu is het Nederland, dus we zullen het moeten doen met de Jumbo in De Koog en de AH in Den Burg. De laatste keer op vakantie - in oktober - waren we nog in Saarburg. Nee, geen Edeka of  Rewe deze keer. Of Carrefour of Delhaize. 

We hebben nog een hele discussies over de koffie, want in het huisje staat een Senseo-apparaat en we houden allebei niet van Senseo. Ik zóu mijn Nespresso-apparaat mee kunnen nemen, maar Bobby houdt ook niet van Nespresso. Maar zijn koffiemachine is te groot om mee te nemen. Het wordt uiteindelijk de ouderwetse espresso-percolator voor op het gas.

En het erge van alles is dat ik van opwinding al om 07 uur opsta om alles in te pakken, en Bobby pas om 10 uur. Mijn taak is het linnengoed en de schoonmaakmiddelen. Die van hem de etens- en drinkwaren. En het inpakken van de auto. Dus daar wacht ik nu op. Als we straks eenmaal vertrokken zijn is iedereen in een goede stemming.

Op de bank

Liggen ze nu thuis op de bank te huilen? Kajsa Ollengren? Of Pieter Omtzigt? Dat vraag ik me steeds af. Wat een blamage om met die papieren onder de arm de deur uit te lopen. Ik probeer me nu steeds voor te stellen hoe zo’n mooie powervrouw er nu aan toe is, oei ik ben positief getest op Corona, oei ik moet naar huis, en wel nu, gris gris alle papieren over de (in)formatie bij elkaar... En bij Pieter: hoe gênant dat als je even echt overwerkt thuis zit, dat je dan blijkbaar over de tong gaat als CDA-lastpak. In plaats van dat ze trots op hem zijn. Bellen kajsa en Pieter met familie en vrienden? Met partijgenoten? Of willen ze even niemand zien en gaan ze in een warm bad liggen bijkomen?

Kajsa heeft thuis een vrouw en twee kinderen. Pieter heeft een vrouw en vier dochters.

Dat Annemarie Jorritsma ooit huilend op de bank zou liggen kan ik me niet voorstellen. Of Mark Rutte. 

Kom mee naar buiten allemaal

Het plaatje Amelisweerd is zo mooi - het is een paradijs dat steeds weer bevochten moet worden op de uitdijende snelwegen. Waar zal ik gaan lopen? Je overweegt de plaatjes en de koude wind. Waar zijn misschien al bloembollen uit? Amelisweerd? En ja het is er weer bééldschoon en niet erg druk, maar net als de vorige keer enorm veel snelweggeraas: de A12 bij Bunnik.

'Alleen geruststelling is nodig'

Als ik in de spiegel kijk zie ik een spookoog. Help! Bijgaand plaatje is niet mijn oog, maar een plaatje van internet. Het oog doet niet zeer en ik zie goed, maar het ziet er behoorlijk eng uit. Ik google wat in de rondte en lees overal dat je met dit fenomeen niet naar de huisarts hoeft. Het gebeurt zonder oorzaak en het gaat vanzelf weer over. 

De dokter wil jou in deze tijden liever niet over de vloer hebben. Dat is wederzijds. Maar om elf uur bel ik toch maar de assistente die haar taak is om als het even kan de mensen de deur te wijzen. Na enig aandringen (‘het ziet er héél eng uit en het oog traant ook’) mag ik toch komen. Gelukkig zegt de dokter ook: ‘Wat ziet dat er eng uit’, hij is ook een mens, maar het is volgens hem gewoon een gesprongen adertje. Het gaat echt vanzelf weer over. Het is wel zo erg, waarschuwt hij, dat dat wel een paar weken kan duren. Jeetje. Gelukkig heb ik een lange lok die ik voor mijn oog kan laten hangen.

(De site Oogweb.nl voor oogheelkunde-onderwijs meldt: 'Het heet een 'subconjunctivale bloeding', die meestal spontaan optreedt. Roodheid kan beperkt zijn tot een deel van het oog, of het hele oog in beslag nemen. Dit lijkt alarmerend, maar verdwijnt spontaan binnen twee weken. Alleen geruststelling is nodig.)

‘En wanneer krijg ik nu de AstraZeneca-prik’, vraag ik hem, nu ik er toch ben. Want de assistente zei eerder deze week dat ze dat niet kon zeggen. De dokter weet het gelukkig wel en wil het ook zeggen. Het wordt 13 april.

Land Art

Ik heb een grote interesse in Land Art. Het is een vage niet door al te veel kennis gedragen voorliefde, die zijn oorsprong vindt in mijn eerste baan als bibliothecaresse bij Stichting De Appel, begin jaren tachtig, waar ik systeemkaartjes moest typen over oneindig veel wonderlijke boekwerken en catalogi over kunst die buiten de museale denkkaders viel. Videokunst, geluidskunst, performances, installaties én land-art. 

Vooral de Land Art raakte iets. Ooit was er ook een Land Art-kunstwerk ‘Spiral Hill and Broken Circle’ van Robert Smithson overgeplaatst van Park Sonsbeek naar een zandafgraving ergens buiten mijn geboortedorp Emmen. Die heb ik gezocht en gevonden, samen met Zus4, in 2011, na Mutti’s overlijden. (http://lucietheodora.blogspot.com/2011/09/spiral-hill-en-broken-cirkel.html?m=1)  Dat kunstwerk was en is niet meer vrij toegankelijk, omdat die zandafgraving een nieuwe eigenaar heeft. Land Art geeft iets magisch/spiritueels aan een gebied, net als Stonehenge. In Flevoland bezocht ik de Ecokathedraal en het Museumbos. Maar dat er maar liefst tíen Land-Art-dingen zijn in Flevoland was mij onbekend.

Enfin, op zoek naar kunstboeken om te recenseren stuit ik op een boek Land Art Live: De Flevoland-collectie. Het boek ziet er heel seventies uit, met bijzonder onrustige opmaak, veel kleurvlakken en lettertypes. (‘Seventies, toch?’ vraag ik aan Bobby, en hij beaamt ‘Seventies’. Het doet erg aan die tijd bij De Appel denken.)

Bij kunstlicht is het boek voor mijn ogen niet zo leesbaar, ik vind overzichtelijkheid en rust en toegankelijkheid een groot goed, dus voor ik het boek ga lezen zoek ik eerst maar eens online een andere ingang. Flevoland is wereldwijd koploper op het gebied van Land Art en ze hebben dan ook een Land Art-route. Want veel van die kunstwerken liggen in the middle of nowhere. En vorig jaar zijn er tien podcasts gemaakt bij een Land Art Luisterfestival. Een Lelystadse kunstjournalist heeft bij elk kunstwerk iemand geïnterviewd die er nauw bij betrokken is. Heel leuk. Ik wil onmiddellijk een Land Art vakantietje gaan doen. Op de e-bike door de Flevopolder.

Lees verder:

https://landartflevoland.nl/en/

De podcasts: 

https://podcasts.google.com/feed/aHR0cHM6Ly9hbmNob3IuZm0vcy8yNTNhZDFkOC9wb2RjYXN0L3Jzcw

Het kaartje

Alle dagen luisteren we naar de deskundigen, de politici, de ontkenners en elkaar. De lock down, de avondklok, de scholen, de horeca, de bezoekbeperking, de vaccinaties, de toestand in bijvoorbeeld Engeland, Rusland, Israël waar ze veel verder zijn met vaccineren. En Frau Merkel die nu haar excuses heeft aangeboden wegen de strenge Pasen-regels. 

En dan klik ik maar weer naar NRC of er alweer nieuwe kaartjes zijn. En ja. En nee, beter wordt het er niet op. 

De kaartjes van het afgelopen halfjaar:

De toestand in de rest van Europa:

... Als de zon schijnt

Wat is het leven fijn - als de zon schijnt... Bijzonder dat er een liedje van André van Duin op komt borrelen.. Maar André van Duin is tegenwoordig helemaal fashionable. Ik krijg onmiddellijk zin in fietsen en kies voor een tochtje Hilversum. Geen idee of Zus1 thuis is, maar het vliegveld aldaar is ook een mooi doel. Zo tussen de Maarsseveense en Tienhovense Plassen door, wat is dat toch heerlijk. 

Beetje melancholisch wel omdat de Bayerische Freundin niet mee is. Zij verkeert al vele weken in München wegens gezondheidsklachten, en ze gaat daar naar de dokters omdat ze nog niet in Nederland verzekerd is. Ik mis haar echt. De keer dat ik haar het vliegveld Hilversum liet zien was ze zó enthousiast. Het is geweldig om haar kennis te laten maken met de Nederlandse natuur. 

Zelf geniet ik ook bij het vliegveld. Er zijn best wat mensen die daar naar de vliegtuigjes te kijken. Want de vliegtuigjes hebben ook de lente in het hoofd.

En dan is Zus1 ook nog thuis. ‘n Mooie dag.

Zon

De groenteplantjes hebben de kou en narigheid overleefd, tot nu toe. En nu schijnt de zon weer. Yes! Kunnen ze hun worteltjes verder uitstrekken en energie zuigen uit die voedingrijke aarde. Drie sla, 3 andijvie, zes bietjes, drie spinazie, drie sugar snaps en een kooltje (maar ik ben vergeten wat voor kooltje). Trots op.

Sigrid

Elke ochtend doe ik een uurtje nieuws lezen, via Nu.nl, Bendle, Topics en NRC. Het voornaamste nieuws betreft Corona-nieuws en de informatie-ronde voor het nieuwe kabinet. Schreef ik hier vorige week na de verkiezingen nog: ‘Wie stemt er nou op Joost Eerdmans?’ nu wil Rutte hem in het kabinet. ‘Dat is alleen maar strategisch’, zegt Bobby. ‘Even Sigrid laten schrikken.’ De dames informateurs zullen het er niet eenvoudig mee hebben. En Sigrid. Dit plaatje stond in HP/De Tijd.

Kunstmuseum

Nog even for the records: ik schreef weer een stuk over een museumboek. Over het gebouw van het Kunstmuseum van Berlage. Een maand geleden kreeg ik dringend een persbericht over de online opening van de tentoonstelling. Ik kom daar graag dus toen heb ik maar het boek besteld.

Ik citeer mijzelf: 'De opening van het Kunstmuseum in 1935 in Den Haag was een opzienbarende gebeurtenis. Tot die tijd waren musea gevestigd in classicistische gebouwen: met marmer en hoge bordessen. Musea waren voor de elite. Dus was bij de opening niet iedereen meteen gecharmeerd van het lage gele bakstenen complex. Maar binnen overtuigde het, ook voor de elite. Sinds eind februari staat het gebouw centraal in de tentoonstelling  'Het gedroomde Museum. Berlages meesterwerk',  helaas nog niet te bezoeken....'  Lees verder

En hier dan die online opening. Het is mooi en treurig, al die energie die in die opening gestoken wordt als het niet open gaat. Blij voor de medewerkers dat ze samen vol elan ergens aan kunnen werken. Maar ook weer treurig omdat alles dicht blijft.

Vogelkraamkamer

De vaccinatie met AstraZeneka ging dus niet door. Ik kreeg zaterdag een brief. Dus ik belde naar de huisarts: wanneer gingen ze de nieuwe reeks inplannen? Want ik ga een weekje weg. Zou ik dan net het vaccin missen? Kon ze daar misschien een aantekening van maken? En mij ná de Pasen inplannen? Nee dat kon ze niet. Ze wist het allemaal ook niet en ze kon niets beloven. En ook geen aantekening maken.

Ik ga maar een lange wandeling maken. Een vogelrijk natuurgebied in de Lopikerwaard, midden in het Groene Hart. Bij Willeskop, op de grens van de provincies Utrecht en Zuid-Holland. Onder Oudewater en boven Benschop. Het is 20 jaar geleden uitgegraven en aangelegd. Nu voelt het er een beetje alsof je op de wadden bent. Zoveel vogels. Ik was er vorig jaar met Will, toen was net na de eerste lock down het terras van de pannenkoekenboerderij weer open. waar de wandeling begon, dwars door een grappige camping en een drassig weiland. Nu is het stuk door het weiland wegens broedseizoen gesloten en begin ik op een parkeerplaatsje van Staatsbosbeheer.

Van de site van Staatsbosbeheer: 'Het gebied ligt tussen twee middeleeuwse houtkaden. Tot 2002 graasden er nog koeien op de toenmalige weilanden. Vanuit de herinrichting (2002-2005) werd het gebied omgevormd tot een waterrijk natuurgebied dat voor eenderde uit water, eenderde uit land en eenderde uit moeras bestaat. Er is een slotenpatroon aangelegd, dat door de aanwezigheid van het riet de meststoffen uit het water haalt. De voedselarme situatie die hierdoor overblijft, vormt een ideale uitgangsituatie voor zeldzame planten. Het is een gevarieerd landschap met natuurvriendelijke oevers waar de natuur vrij spel heeft.

Vele vogels hebben Willeskop inmiddels ontdekt als ideale rust- en broedplaats. Het gebied kan beschouwd worden als een van de grootste vogelkraamkamers van het Groene Hart. Naast weidevogels, zoals kievit, scholekster en grutto, zijn er tal van watervogels te vinden. Denk hierbij aan reiger, meeuw, visdief en roofvogels. De ganzen en zwanen foerageren in de polders en overnachten in het gebied. Overige kleine dieren hebben ook een goede reden om naar Willeskop te komen. De houtkades vormen een ideale verbindingsroute voor vlinders, muizen, marterachtigen die zich door de beschutting van de bomen veilig voelen voor roofvogels in de lucht.'

'In de Willeskop tref je een keur aan plantensoorten aan zoals lisdodde, gele lis, rietorchis, krabbenscheer, echte koekoeksbloem, dotters, kale jonker, weegbree, pitrus, riet en meer. Langs de houtkaden staan verschillende bomen zoals elzen, essen, meidoorns en lijsterbessen. Als de planten en bomen in de bloei staan is het een prachtig gezicht met een mooie kleuren zoals geel, wit en roze.'

Ik bedoel maar: ik zou ook eens gaan kijken.

Elena Papandreou

Heerlijk muziek geluisterd van de Griekse klassiek gitariste Elena Papandreou (1966). Ik denk dat ik bij haar kwam via de Zweedse gitarist en luitspeler Göran Söllscher. Ik heb een grote voorkeur voor concerten door slechts een of twee instrumenten. Ik heb er geen tekst over. Het is mooi en heerlijk. Haar albums zijn steeds aan één componist gewijd, zoals deze aan Roland Dyens, een andere aan Leo Brouwer, of Nikita Koshkin. Ik ken de namen niet, de wereld van de klassiek gitaristen, maar ik kan het aanraden om even in hun universum te verkeren.

http://www.elenapapandreou.gr/en/

Selfie

En dan komt er nòg een Tel-Uw-Zegeningen-plaatje. Als ik 'm naar de tekeningengroep stuur gaan vast alle oma's daar ter plekke kirren. Maar dit is geen oma, dit is een tánte. Aan mijn handen ziet u natuurlijk ook wel dat het geen echte selfie is, Nichtje heeft de foto gemaakt. Maar als tekening is het wel weer een selfie. Mede omdat ik van Nichtje geen foto's van de Bébés op internet mag publiceren komen er zoveel tekeningen van haar kindekes.

Magnolia

Ik heb dienst, maar er is vanochtend geen enkele rit voor de buurttaxi. Zit ik daar om half negen. Wat nu? In het kader van Tel-Uw-Zegeningen ga ik maar naar huis en tekenen. Van alle bloesems zijn de magnolia's het allermooist. Op het Prins Bernhardplein zijn ze al bijna zo ver. Nu nog een zonnetje.

BeamTeam

We hebben de eerste uitzending van het BeamTeam. Ik kan het nog niet en de daadkracht ligt dan ook geheel in handen van twee youngsters die zonder aarzeling zijn van het al-doende-leert-men. Ik sta erbij en kijk er vol bewondering naar. Enerzijds erg leuk, maar anderzijds nogal confronterend dat je dat allemaal niet meer zomaar kunt en eerst langdurig moet oefenen voordat informatie en vaardigheden in het brein indalen. Maar er is geen tijd om eindeloos te oefenen. 

Liesbeth List

Gekeken naar de documentaire over Liesbeth List, gemaakt door haar dochter. List is een jaar geleden overleden en kon door Corona geen grote uitvaart krijgen. Deze documentaire is een ode van haar dochter aan haar. 

Liesbeth List. Zij was een belangrijke chansonnier. Ik was eerlijk gezegd niet per se een fan van haar, haar enorme make-up en pruik stoorden me. Wel was ik fan van Ramses Shaffy. Maar de laatste jaren heb ik haar toch wel gevolgd. Het gesprek dat Jeroen Pauw met haar had, volgens mij was ze toen al licht dement. Het werd een jaar geleden vlak na haar overlijden uitgezonden. Haar hoofdrol in de musical over Edith Piaf staat mij bij. Heb ik die gezien?

Haar stem en haar liedjes blijven hangen in je hoofd. Ik zal hier morgen wat muziek bij plakken. Die grote hit van Ramses en haar ‘Pastorale’ vond ik onbegrijpelijk (en het ergerde mij dat zij daarbij zo dweperig naar Ramses opkeek) en nu lees ik ergens dat ze zelf ook niet begrepen wat ze zongen, en dat Liesbeths eerste echtgenoot de schrijver Cees Nooteboom hen een stelletje leeghoofden vond. 

Het belangrijkste was dat ze privé zo gewoon bleef en een lieve moeder en oma was, vindt de dochter. 

- Documentaire van de dochter Elisa Baijens

https://www.gids.tv/video/315977/docu-het-slotapplaus-voor-mijn-moeder-liesbeth-list-gemist-bekijk-hier-de-hele-uitzending

- Interview met Liesbeth List door Jeroen Pauw:

https://www.gids.tv/video/191965/het-laatste-woord-liesbeth

Parkeren

Vanwege mijn ergernis over het plots betaald parkeren bij Natuurmonumenten rond Haarzuilens ga ik een rondje Haarzuilens en wijde omtrek fietsen. Want dat natuurgebied is best groot. Tot mijn verbazing staan er toch tientallen auto’s bij Geertjes Hoeve. Misschien hebben de mensen zich eroverheen gezet of zijn ze maar lid van Natuurmonumenten geworden. Anyhow, ik vind als alternatief een kleine parkeerplaats bij Toren De Ham, een bij een gebiedje dat Klein Limburg heet, een bij de Boomgaard, en een bij restaurant Toetje. Die laatste parkeerplaats is zo groot, die kan dan wel de nieuwe standaard-uitvalsbasis worden. Het is wel weer een ontdekkingstocht. Mooi gebied is dat toch.

Je mag bij Geertjes Hoeve nog een half uur gratis parkeren. Bij wijze van compromis. Wat is het idee? In een half uur kun je net niks. Bij het Amsterdamse Bos is ook betaald parkeren ingevoerd, maar daar mag je de eerste drie uur gratis. Daar is vast ook lang over gediscussieerd, hoe belangrijk het is dat de mensen naar de parken gaan. Dat parkeergeld geen belemmering mag zijn. Een echte bus komt er niet bijHaarzuilens, alleen een niet al te frequente buurtbus die start bij NS-station Vleuten. 

Verder lezen

- https://www.ad.nl/utrecht/primeur-in-regio-utrecht-in-dit-natuurgebied-moet-je-voortaan-betalen-voor-een-parkeerplek~ad560d12/

- https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/2142241/kinderboerderij-haarzuilens-baalt-van-betaald-parkeren-ontzettend-pijnlijk.html

Zon!

Ik weet: het is veel te vroeg. Maar op mijn oppottafel achter het huis hebben de miniplantjes de afgelopen twee weken met louter snertweer overleefd. En daar hebben ze geen zon. Dus nu er vóór het huis stralend zon is heb ik ze verplaatst. Drie sla, drie andijvie, zes bietjes, drie potjes spinazie en één rode kool. Op straffe van babbels van voorbijgangers dat het veel en veel te vroeg is. Ja ja, ik weet het. 

De nieuwe moestuinierders zeggen Òòòh en Aààh, en ik verwijs ze door naar Jelles Makkelijke Moestuin. Zelf ben ik daar te eigenwijs en te ongeduldig voor. 

Wie weet redden deze plantjes het. 

Brambergen

Vandaag wandelen Will en ik in het Gooi. Bij Natuurmonumenten in ‘s Graveland is het parkeren tenminste nog gratis. (In tegenstelling tot de parkeerplaats bij Haarzuilens, wat daar ter plekke al tot groot protest leidt, hoorde ik). Maar dit terzijde. Daar bij ‘s Graveland kun je eindeloos dwalen over prachtige (voormalige) landgoederen. Het is er rustig en beeldschoon. 

We stellen vast dat we het avontuur van vorig jaar  (iedere week elkaar en onszelf verrassen met een nieuwe wandeling) een beetje kwijt zijn. We lopen nu een beetje de makkelijke highlights. Misschien als het echt lente wordt weer eens overstappen op de verrassing.

Na afloop verwennen we onszelf met een patatje en een glaasje wijn bij dit aangename café Brambergen, waar we helaas niet op het terras mogen zitten of staan. Dus nuttigen de mensen hun patatje in de speeltuin. 

En (vrolijk) voort maar weer

Wat een mokerslag, die verkiezingsuitslag. Nu ik wakker ben staat Rutte nog steeds op 36, blijkt Sigrid Kaag wat gedaald: van 27 naar 24, en GroenLinks van 8 naar 7. Maar ik ben echt verbijsterd van al die stemmen op rechtse kwibussen: 17 op Wilders, 8 op Baudet, 4 op Joost Eerdmans. We zijn wel tevreden dat Wobke het zo slecht gedaan heeft en stellen ons het gekonkel in het CDA-bestuur voor, die per se Wobke en niet Pieter Omzigt wilden. Maar Wobke heeft het niet. Al zal het bestuur vierkant achter Wobke blijven staan. 

Sigrid Kaag kan deze ontwikkelingen niet goed maken. Wie wordt straks de derde partij naast VVD en D66? 

Bij Jinek discussiëren ze over links en rechts. Dat vroeger arme mensen ‘links’ stemden en rijke mensen ‘rechts’ (VVD) en dat dat nu andersom is. Dat nu rijke mensen links stemmen en arme mensen (extreem) rechts.

Schmerz

Keuzestress. Hoe druk kun je het hebben in je baanloze bestaan. Wat wel en niet doen? 

- Bobby vraagt of ik 'even' zijn schilderijen (nog van zijn lieve moedertje) naar zijn werk wil brengen en adviseren bij het ophangen. 

- Stemmen. 

- Boodschappen.
- Bloemen. 

- De werkster.

- Theevisite bij Zus3 die Geburtstag heeft.

- Oefenen en voorbereiden voor twéé koorrepetities.
- Koken.

- Boek lezen voor Museumkijker.

Twee weken geleden had ik de dames van het koorbestuur gemeld dat ik even afhaak bij het Zoom-zingen, omdat onze dirigente er echt geen talent voor heeft. Ze blijken het helemaal met mij eens, en hebben er iets op bedacht. De nieuwe voorzitster gaat vanavond naar de dirigente toe en gaat opnamen maken met de dirigente live aan de piano. Vanwege de avondklok (die vanavond vanwege de verkiezingen helemaal niet blijkt te gelden) beginnen ze al om 19u!! 

Dan heb ik vanavond ineens twéé zoom-oefeningen. Van 19-20.30u ons koor en van 20-21u Matthäus-Zoomzingen en zingen we onder andere 'O Schmertz'.  Ik heb  nog niets geoefend en ik zou koken en vanavond komt misschien Hans. Hoe druk kun je het hebben. Misschien moet ik beide digitale koorbijeenkomsten maar afblazen. Wat een rust zou dat geven. En alleen op de bank naar de verkiezingsuitslagen kijken.

Vaccineren

De uitnodiging om me te laten vaccineren valt op de mat. Huh? Nu al? En niet in een vaccinatiestraat, wat een welkom avontuur zou zijn, maar bij de huisarts. Met dag en tijdstip. Volgende week woensdag. Ik zou haast gaan juichen. Bobby heeft er nog niet een, trouwens, er is alleen een voor mij. Jammer, nu kunnen we er geen gezellig uitje van maken. 

Maar eh, volgens mij val ik in de categorie AstraZeneca en is die gisteren minstens twee weken stopgezet. Waarschijnlijk is het nu eerst weer afwachten op een brief of telefoontje waarin de afspraak weer wordt afgezegd.

Sierkers

Ik heb de smaak weer te pakken. Was het maar lente. Barstte het bloesemen maar weer los. Op een dag wordt het weer lente. En dan krijg je dit.  

Voor de kenner: het is de roodbladige kerspruim, ofwel de sierkers.

Verkiezingskoorts

Je wordt toch tamelijk tureluurs van die verkiezingsdebatten. De zes belangrijkste, of de zes bijna belangrijkste (steeds Lilianne P. òf Lilian M.) naast/tegenover Mark R., Geert W., Wobke H. en Sigrid K. Ik ga het bediscussieerden van de debatten hier niet nog eens over doen, dat doen ze al genoeg in de praatprogramma’s. 

Woensdag mogen we stemmen, en eigenlijk vandaag al. Bij ons winkelcentrum staat sinds vanochtend een grote grijze bus, waar iedereen die aanklopt al in mag stemmen. 

Voor ik dat ga doen ga ik toch nog even naar het verkiezingsdebat van gisteren bij het Jeugdjournaal kijken. Daar zijn de lijsttrekkers allemaal aardig tegen elkaar en gedragen ze zich als elkaar respecterende collega’s. Heel ontwapenend. Dat is het leukste debat dat ik gezien heb. 

Nou vooruit dan, een stukje Arjen Lubach:

Engeland

Gelezen: Een huis in Engeland door Maarten Asscher. In mijn vorige blog schreef ik er al iets over. Vandaag lees ik het boek uit. Hij schrijft over het huis van zijn grootouders in Engeland, waar zij ná WOII naar toe verhuisd zijn. Zij hebben - met hun kinderen - in 1943 korte tijd in Westerbork gezeten, maar kwamen weer vrij. 

Maarten, van 1957, net als ik, had heerlijke vakanties bij zijn grootouders. Hij probeert zijn herinneringen aan het huis scherp te krijgen en ook om er achter te komen waarom zij na de oorlog ineens naar Engeland verhuisden. Hij noemt het adres van het huis heel vaak, je kunt het zo googelen. Maar in de jaren zestig en zeventig zal het er heel anders uitgezien hebben, nu staat er een SUV op de oprijlaan. Verhalen, kamers, spullen, kasten, gekibbel, het park, de schilderijen, de keuken, de achtertuin, alles komt aan de orde. Maarten Asscher heeft een gave om met grote precisie over ‘dingen’ te schrijven.

Er werd in de familie over veel niet gepraat, zo ook niet over de oorlog en al die familieleden die vermoord waren. Als kind wilde hij het ook niet weten, dat kwam pas later. Maar in het boek is het stukje over de oorlog relatief klein. Zijn opa vond in de oorlog een jurist die kon aantonen dat hij niet joods was maar Arisch. Wat helemaal niet waar was. Maar daarmee hadden zijn grootouders dus een ‘gemengd huwelijk’ en mochten ze uit Westerbork terug naar huis. 

Waarom ze na de oorlog ineens naar Engeland verhuisden was omdat er twee nichtjes opdoken die in de oorlog een paar jaar ondergedoken hadden gezeten en nu geen familie meer hadden. Opa wilde echter niet voor de meisjes zorgen, zoals verwacht werd, en smeerde hem naar het buitenland. 

Het klinkt allemaal heel rauw zo hier, maar het boek gaat over de herinneringen aan dat hemelse huis en de vakanties, waar dus niets over de oorlog was, en over slapen. Het is een mooie vertelling.

I.M.

Drie jaar is het alweer geleden dat Marg overleed. Er worden wat appjes heen en weer gestuurd. Ik lees mijn blog terug. Hoe enorm lente het toen was. Drie pogingen tot portret deed ik toen ze zestig werd. De middelste werd het. Ze werd maar zestig-en-een-half.

Katjes

Ik snak naar weer eens een tekening. Maar ik weet niet goed wat. Het beeld moet een glans hebben. De krokussen en de narcissen zijn met de jongstleden storm en hagel weer helemaal dichtgegaan. M’n piepjonge bietjes en slaplantjes lijken het barre weer wel te overleven, maar die hebben nog wat tijd nodig. Die zijn ook nog geen onderwerp.

Vanavond val ik bij de conference van Freek de Jonge in slaap. Het ligt niet per se aan Freek, ik ben moe van een dag BeamTeam, lezen en lekker dikkedakken. 

(Ik lees momenteel Een huis in Engeland. Roman van een kleinzoon van Maarten Asscher. Het gaat over het huis van zijn grootouders in een vredig voorstadje van Londen. Het boek begint over zijn slechte slapen, hij slaapt max vier uur per nacht. Hij herinnert zich goede nachtrust tijdens logeerpartijen hij bij zijn grootouders. In zijn slapeloze nachten gaat hij zich álles van het huis en van zijn grootouders herinneren. Het is voor mij een troost dat anderen ook aan slapeloosheid lijden en te lezen wat zij doen. De tips van deskundigen en familie en vrienden naast zich neerleggen, want die helpen niet.)

Als ik midden in de nacht wakker word en naar bed ga wil het slapen dus niet meer. Ter verstrooiing ga ik eerst een poosje weer naar Freek kijken, maar die man heeft een te onrustige energie. Je hoopt toch in slaap te vallen. 

Dan maar een tekening proberen. In de nacht. Het onderwerp weet ik inmiddels: vroege bloesem. Ik heb prachtige knalroze prunustakken in de kamer staan, maar die vind ik te moeilijk. Het worden katjes, volgens de Techniek Lucie, zoals de lijstenmaakster laatst zei. Dan ben je dáár mee bezig, en niet met die gedachtenstroom. Het is nu vijf uur. De afwerking mag morgen bij daglicht.

Weg

Bobby snakt naar een weekje weg. Zelf vind ik het eigenlijk nog te vroeg, qua weer, maar natuurlijk ga ik mee. Het moet een Nederlands vakantiehuisje worden, want we mogen de grens niet over. We weten het niet. 

Als je in het laagseizoen huisjes van zo’n 400 euro per week zoekt krijg je niet de allerallermooiste. Die zijn al gauw 1100 euro. Dat doen we niet. Eerst zoeken we bij Landal, en wordt de keuze tussen de Sluftervallei op Texel en Lauwersmeer. Maar ik word toch een beetje depressief van de niksigheid van Landal. En geen bos. En geen dorp. En zo zoeken we verder. 

En zo komen we uit bij De Koog, met bos en duin en zee en dorp. Het doet een beetje denken aan de blokhut vorig jaar in Opende bij Surhuisterveen.

Het besmettingenkaartje

Het wordt weer roder op de kaart. Met smart wachten we op ons vaccin. 

Linzen-tomatensoep met pompoen

Ik wil u graag een heerlijke maaltijdsoep aan de hand doen. Vegetarisch. Rijk smaakpalet in de Indiase hoek. Gevonden in het rek met receptenkaartjes bij AH, onder de noemer ‘Budget’. Zelf vind ik het niet per se héél goedkoop, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik een zak voorgesneden pompoenblokje kocht en reeds gewassen spinazie. Dat het ‘budget’ bleef kwam door de linzen en het pakje kokosmelk die ik nog in de kast had staan. 

De blokjes pompoen bak je samen met flink wat kerrie en gember. Dan gooi je er een pond tomaten en een klein pakje kokosmelk bij en bouillon. Afhankelijk van het soort linzen dat je hebt gooi je die er nu bij of over een kwartier. In totaal 25 minuten koken..En op het laatst de spinazie erbij. Mmm!

 https://www.ah.nl/allerhande/recept/R-R1194945/linzen-tomatensoep-met-pompoen

Auntie (13)

Het is niet alles koek en ei bij Auntie. Een week geleden heeft van haar medebewoners haar een flinke zet gegeven toen zij hem ergens over terechtwees, en toen is ze naar gevallen. Ze waren bang dan ze haar heup had gebroken, maar dat lijkt niet zo. Wel heeft ze pijn aan haar lies. Ze loopt niet meer. Ze ligt op bed en heeft haar kamer nu dicht. Dan kan die onverlaat niet meer binnen komen. 

In haar kamer staan twee rolstoelen en een postoel, dus het is er aardig vol. De verpleging is een beetje afwezig wegen een afscheidsfeestje van een collega die met pensioen gaat. 

Vandaag kijkt Auntie naar Ma Flodder. RTL 7. Ze geniet er erg van. Dat is leuk om te zien. Er komen allemaal politieagenten bij de Flodders langs, en dan glundert ze helemaal. Haar Wiebe was ook politie-agent. ‘Ik vind dat zó mooi, politie-agenten! Ik weet ook niet waarom’. 

Ik op mijn beurt vind bezoek met de tv aan niet makkelijk. Moet ik dan ook gaan kijken? Na Ma Flodder komt er een Amerikaanse serie. RTL7.

Af en toe praat ze nog wel. Ze vind het leven niet zo leuk meer. De dagen duren zo lang. ‘Wie heeft eigenlijk besloten dat ik hier moet wonen? Van hogerhand?’ De dokter, zeg ik. U kon niet meer alleen wonen. Ze knikt. Dat klopt. Ze kan niet meer alleen wonen. 

De dames

Het stormt nogal vandaag. Voor de dames die ik vandaag vervoer is daardoor de rit extra spannend. Een mevrouw moet naar de fysio aan de Amsterdamsestraatweg en gaat dan snel even naar de bakker, want de Boni heeft geen lekker brood. De Boni haalt ze nog net met haar rollator, dat is zo 500 meter, maar de fysio en de bakker zijn echt te ver. Er zijn wel mensen die lekker brood voor haar willen halen maar ze wil niet afhankelijk zijn. 

Een andere mevrouw moet voor controle naar de tandarts. Zij is zo slecht ter been dat je hart breekt. Haar vriendin helpt haar met alles. Zo toegewijd! Ze blijken een tijdje geleden samen te zijn gaan wonen. ‘Ik heb een grote flat’, vertelt ze, ‘en mijn zoon zei: ‘Mama, waarom gaan Corrie en jij niet samenwonen?’ En dat hebben ze gedaan. ‘Allebei hebben we €400 euro moeten inleveren op de AOW.’ Maar Corrie kan nu bijna geen voet meer voor de andere zetten. 

En dan heb ik nog een mevrouw die haar wekelijkse boodschappen gaat doen in winkelcentrum De Gaard. 

De dames die ik vervoer zijn allemaal ver boven de tachtig en ingeënt of bijna ingeënt. En wat blijmoediger dan eerst. 

BeamTeam

In de kerk waar Bobby heutzutage als beheerder werkt moeten ze ook met de tijd mee, ze zijn een beetje laat, en nu gaan ze daar ook beginnen met het streamen van de kerkdiensten. Ze hebben camera's laten installeren en speciale programma's waarmee de de camera's bedient en de boel tenminste een béétje aantrekkelijk in beeld krijgt, en nu nog de mensen die het gaan bedienen. Ze dachten dat er niemand voor zouden kunnen vinden en ik had eens gezegd dat ik dat misschien wel leuk zou vinden, want alles wat je bijleert is weer meegenomen. 

[Daar heb ik het even over met de directrice van de buurttaxi, dat dat je zo moeilijk computerdingen bijleert als je geen werkomgeving en collega's meer hebt. Je met het allemaal maar kunnen. Vaak worden nieuwe programma's ingekocht door de directie die daartoe door een vriendje is geprest, terwijl niemand van de medewerkers er behoefte aan heeft, nou ja dat moet dan maar. Normaal krijg je ook geen cursus in de nieuwe programma's, maar dan heb je wel collega's met wie je de mogelijkheden uitzoekt en bij wie je afkijkt. Zij beaamt alles. Het ligt niet aan mij].

Maar nu wil Bobby's baas graag dat ik de leider word van het  BeamTeam. Oeps. Dus storten ze met twee mailtjes in een nieuwe digitale omgeving, die is opgezet door je reinste techneuten. Harry en Gerard. Ik krijg weer een nieuwe e-mail-omgeving ('O nee!'), ik moet ik mappen zien te vinden vinden in een Teams-omgeving (Huh? Dat was toch voor videobellen?), teksten knippen uit pdf's en die plakken in powerpoints. En dat allemaal om de start van de streaming aanstaande zondag smooth te laten verlopen. Ik beleef weer van alles.

Was mein Gott will, das g'scheh allzeit

Vanavond oefenen, want morgenavond ga ik weer meedoen met de zoom-ZING, nu stukjes Mattheüs Passion, bij dirigent Hans Veldhuizen. De ZING Mattheüs is een reeks van zes avonden, er zijn al twee bijeenkomsten geweest, en ik steek in bij de derde. Hoop maar dat ik een beetje mee kan komen. 'Was mein Gott will, das g'scheh allzeit'. Ik ga denk ik maar de sopraan zingen, en dan een octaaf lager.

Bj de tweede bijeenkomst oefenden ze: 'Wer hat dich so geschlagen?'

En: 'Wo willst du dass wir dir bereiten':

En ook hebben ze al geoefend: 'Wir setzen uns mit Traenen nieder'

Nieuw West

Met mijn broertje doe ik een rondje om de Sloterplas. Sinds de pandemie loopt hij veel om de Sloterplas. Nieuw West (voorheen Slotermeer, Geuzenveld en Overtoomseveld) is ongelofelijk veranderd sinds ik Amsterdam verliet. En omdat ik mijn laatste Amsterdamse jaren ook nog eens in Oost woonde verloor ik een beetje het contact met West. Eerst was hij al zo enthousiast over de wijk De Baarsjes rond het Mercatorplein, maar nu reikt het enthousiasme veel verder. Er is enorm veel hoge nieuwbouw gepleegd tussen de A10 en de spoorlijn west (station Lelylaan) en ook verderop naar het westen is er veel verhipt. Het lijkt hier wel IJburg, stamel ik.

Er is een nieuwe aangename fietsroute aangelegd, genaamd de Oranje Loper, van hartje Amsterdam naar het Sloterpark. Via de Rozengracht, de De Clercqstraat, de Jan Evertsenstraat, immer gerade aus. Om uit te stralen dat de Sloterplas gewoon bij Amsterdam hoort. De ontwikkeling van steden is haast niet te bevatten als je er niet woont. 

Ook leidt hij mij door weet een nieuw laagbouwwijkje genaamd Noorderhof, met gezellige nauwe straatjes, sfeertje jaren dertig binnensteden terwijl dat Nieuw West uit de jaren zestig van de grote lange lijnen, hoogbouw en lappen groen was. Leuk om te zien wat ze nu allemaal proberen om het Amsterdamse leven ver buiten de A10 ook aantrekkelijk te maken. In de advertenties voor woningen daar staat: ‘Slechts 19 min fietsen naar de Dam.’

Nieuwe apparaten

Mijn apparaten raken aan het eind van hun latijn. Mijn iPhone 6s (van 2016) heeft slechts 16 GB geheugen en daar kan hij nog maar weinig mee. Ik moet de hele tijd alle apps van de telefoon afgooien en opnieuw weer downloaden als ik er wat mee wil doen. Zo’n gedoe. Maar zomaar online een telefoon kopen en hopen dat ik zelf het telefoonnummer van de ene telefoon naar de andere kan overzetten, nee. Dus de nieuwe tien-minuten-afspraak moet maar naar de Vodafone. Ik kan het niet uitstaan, want het ding is op zich nog goed. 

Het zelfde geldt voor mijn laptop. Ik heb een HP uit het stenen tijdperk. Ik heb had mijn jaarlijkse checkup door een jongen van StudentAanHuis, Shaan heet hij, en die vindt mijn computer wel erg traag. Daar kan hij niets aan verhelpen. Hij kan alle cleanups wel doen, maar dat maakt de computer niet sneller. Het is heel fijn om met zo’n jongen te praten. Ik leg al mijn kwesties aan hem voor, ik luister ik goed naar zijn uitleg, en dan voel ik me weer iets deskundiger. Hij vindt het bijzonder dat ik interesse toon en aantekeningen maak, want zijn meeste klanten tonen geen enkele interesse. 

Een nieuwe schijf zou kunnen, zegt hij. Maar die kost ook zo weer 100 euro en dan moeten al die bestanden nog overgezet worden. Neem nou gewoon een nieuwe computer, zegt Bobby. Student Shaan zegt dat hij de inhoud van de computer kon overzetten op de nieuwe, zelfs zo dat hij precies zo ingericht is als de oude, dat kost ongeveer drie uur, maar ik heb zijn nummer niet genoteerd.

Dus de komende weken gaat u mij horen over deze trip. Mijn vorige laptop was een rooie, zeg ik altijd. Een mooie rode Asus. Gekocht bij Paradigit op de Nagtegaalstraat. Dat weet ik nog, dat ik ‘m aanwees en dat ik een doos meekreeg en dat ik thuis het ding aanzette, peentjes zwetend, hij-zal-het-wel-niet-doen, wat-moet-ik-doen, ik-kan-dit-niet, en toen deed hij het het gewoon.

Stekjes

Ook ga ik naar de zaterdagse plantjesmarkt. Die is open. De stoffenmarkt niet. Daar is het denk ik te krap. Al die vrouwen die dringen om stukjes stof, zullen de beleidsmakers wel gedacht hebben. Nu al plantjes kopen is tricky, want het vriest ‘s nachts nog een paar graden.   

We hebben diverse nieuwe moestuinierders in de straat die er niets van af weten, en zelf vind ik zaaien en kweken best moeilijk als je er geen ruimte voor hebt. Dus daarom doe ik die plantjes. En ik vind het leuk om de medetuinierders in de appgroep af en toe een geïllustreerde tip aan de hand te doen. Dus ik ga plaatjes schieten. Een mooi doel in mijn leven: plaatjes schieten. De appgroep begint een beetje levendiger te worden sinds Bram aanbood gezamenlijk voor-wie-wil moestuinaarde in te kopen. Vijf schreven in en die hebben nu allemaal hun tuinbak helemaal omgeploegd. Nu ziet ons project er ineens behoorlijk ordelijk uit.

Het is leuk op de plantjesmarkt. Al die mensen die hunkeren naar een bloeiende tuin. Bij de moestuinplantjes-stal werken vandaag allemaal pubermeisjes mee, vaders heeft zijn dochters en hun vriendinnetjes meegenomen. Ze weten niks en vinden het heel spannend. Grappig.

Ik koop enkele sla-, andijvie-, bietjes-, rode kool- en spinazie-plantjes. Het erge is alleen dat ik die plantjes als ze zo klein zijn niet goed uit elkaar kan houden. Bietjes wel, maar sla en andijvie niet. En alle koolsoorten lijken ook op elkaar.

De miniplantjes zet ik altijd eerst in potjes op de oppottafel in de achtertuin, zodat ze wat meer wortels krijgen, als een kraamkamer, en dan plant ik ze na circa een week voor in de bak. Het slaat geloof ik nergens op, maar zo vind ik het leuk. Ook een Lucie-techniek. 

De Lucie-techniek

Naar Vleuten. Ik moet nog twee portretten inlijsten en de lijstenmakerijen zijn al maanden dicht. En nu met die nieuwe regels over winkelen-op-afspraak blijft Hornbach dicht. De nieuwe regel twee-klanten-per-tien-minuten is voor hen niet te doen. Nu heb ik lijstjes via hun website besteld (beuken). Je kan ze niet in Nieuwegein afhalen, ze komen rechtstreeks uit Duitsland. Het zij zo. 

Voor de passe-partoutjes ga ik nu naar een voor mij nieuwe lijstenmaakster in Vleuten. Ook maar dertien minuten met de bolide. Ik vind de lijstenmakers in hartje Utrecht niet zo aardig. Lijstenmakerijen zijn twee keer zo duur als die in de Hornbach, maar dat moet dan maar. Deze mevrouw heeft wel veel meer kleurtjes passe-partout-karton dan Hornbach.

Ze vraagt naar mijn techniek en ik doe zomaar mijn kunstje uit de doeken. Waar heb je dat geleerd? vraagt ze. Nergens, zeg ik, dat heb ik zelf uitgevonden. De Lucie-techniek, lacht ze. Ze adviseert om het papier tijdens het tekenen strak op een werkblad vast te plakken, dan zal het wat minder bobbelen. 

We babbelen verder (onze tien minuten-afspraak loopt behoorlijk uit) en ik vertel dat ik in mijn studietijd ook in een lijstenmakerij heb gewerkt. O, welke? Aan de Elandsgracht! O van Marieke! Wat een leuke vrouw! Zie je haar nog? Eh nee.

Ze heeft een hele dure een passepartoutsnijder die alles automatisch doet, nadat je de getallen hebt ingevoerd. Ze is er heel trots op. Wat een leuk vak, van lijstenmaker. Nu nog wachten op de lijstjes en dan kan ik het kunstwerkje gaan afleveren in Oosterbeek.

Anne +

O, ik heb het weer gedaan, een hele Netflix-serie gekeken. ‘Anne+’ heet-ie en het is een Nederlandse serie die eerst op NPO3 is uitgezonden. Het gaat over Anne, studente, copywriter, barvrouw en schrijfster in de dop. Al haar liefdes komen langs. Vrouwen. Een vrolijke lesbische serie. En heel veel lief en leed in de relaties. Haar ouders gaan zelfs uit elkaar omdat haar moeder geheel op haar vader is uitgekeken. Happily ever after met twee is ondanks alles wel het streven. Maar niet iedereen slaagt daarin. Elke aflevering staat een andere liefde centraal. Ook poly-amorie en transgenders, het komt allemaal langs. Heel erg leuk en onderhoudend. En dat alles in hartje Amsterdam. Aan het slot van de serie is Anne 25 jaar, heel oud is dat, vinden zij en haar vrienden.

De bedoeling

Gelezen: Wat is precies de bedoeling door Thomas Verbogt, een van mijn lievelingsschrijvers. De titel moet het hem gedaan hebben. Je moet vandaag de dag je bibliotheekboeken via de app reserveren, en als ze er zijn dan mag je ze in het halletje van de bibliotheek ophalen. De gelezen boeken moet je in de brievenbus gooien. Beetje raar. Vóór Corona mocht je altijd max vijf boeken reserveren, nu geloof ik 10. Maar boeken zoeken in een app valt niet mee. Een boek moet je eerst door je handen laten gaan. Voorplat en achterplat bekijken, bladspiegel beoordelen. Stukjes lezen. 

Nu heb ik een van Adriaan van Dis, die een luisterboek blijkt te zijn. Zal ik het proberen, denk ik nog, maar dan geef ik hem toch maar aan de bibliothecaris terug. Want ik houd niet van een luisterboek. De bobliothecarissen zijn met zijn drieën en ze hebben helemaal niets te doen. 

Anyhow. En dus Wat is precies de bedoeling van Thomas Verbogt. Leuk boek. Het zijn verzamelde columns uit De Gelderlander. Ofwel Petit histoires. Ze zijn allemaal precies even lang, vanwege die kolom in de krant, en in dit boek dus ruim 1 pagina. 

Verbogt loopt de deur uit en maakt verhaaltjes mee. Voor de deur. Uit het raam. In de trein. Bij de bakker. Zakdoeken. Geweldig. Maar na vijftien weet ik het wel. Ik wil een roman.