Terwijl ik de vaatwasser aan het uitruimen ben en alle borden, koppen en bestek in de keukenkastjes zet zie ik ineens in een flits de inhoud van de keukenkastjes van mijn ouderlijk huis voor me. Vanaf 1965 woonden we in de Emmersen jaren-zestig-nieuwbouwwijk Angelslo in een 'herenhuis', een soort drive in-woning. De eetkamer en de keuken bevonden zich op de eerste etage. We hadden een L-vorminge woonkamer en een aparte keuken met een doorgeefluik met harmonica-gordijntjes naar de eetkamer. Dat was heel gezellig. Heel maf. Kastje voor kastje komt de inhoud langs, maar vooral inhoud van de kastjes boven en onder dat doorgeefluik. De borden, de schalen, de soepkoppen, het bestek, de koekjestrommel, de doos met cadeaupiertjes.
Deze gekleurde soepkoppen hadden we. Bobby zegr dat je die spaarde bij de Royce-soep, maar even googelen levert op dat het bij de Unox-soep was. Ze waren van het Franse merk Arcopal. Het heette opaalglas en het was heel sterk. Ik herinner me ook het bestek dat we hadden, elk van ons had een eigen bestekset met je naam erin gegraveerd. Bij de Blue Band? Ik word zomaar bevangen door een grote snik naar al die spullen. Later kocht ze ook glazen soepkippen met schotel van het merk Duralex. Daar hadden we ook theeglazen van. Die waren veel minder leuk en memorabel.
Toen Vati overleed halverwege de jaren 90 verhuisde Mutti naar een flat in het centrum van Emmen. Maar een deel van de inhoud van de keukenkastjes ging mee. Ik denk deze soepkommen ook, maar dat weet niet niet meer. Van haar keukeninventaris heb ik alleen het theelichtje meegenomen. Ik kan me niet herinneren wie deze soepkommen meenam. Of iemand ze meenemen. Elke avond als ik thee zet denk ik even aan haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten