Vandaag moet ik ook een maaltijdbox afgeven bij een huisartsenpost. Het adres is aan een straat, maar ik krijg de aanwijzing mee dat de werkelijke ingang aan een andere straat is. Er zijn diverse ramen en deuren met daarop 'Huisartsenpraktijk', maar nergens een ingang. Ik loop het hele blok rond. Tot een mevrouw die mij ziet zoeken roept: 'Je moet op de rode knop drukken!' Binnen zit achter de balie de dirigente van ons koor, hier in de hoedanigheid van doktersassistente. Haar man is de dokter. Há! Jij hier? Dit is mijn maandagmiddagbaantje. O nou dit is míjn maandagmiddag baantje. Wat een vreugde.
Ik kom ook bij een flat waar je nergens mag parkeren, dus dan moet je een eind lopen. Nadat ik eindelijk zijn bel heb gevonden doet de klant de voordeur van de flat open, ik op zoek naar flat F-02, maar daar lijkt niemand thuis. Huh? Blijkt dat hij van mening is dat de lift het niet doet, en daarom is hij mij via de trap tegemoet gelopen. Maar ik was met de lift, die het wel deed. En zo ben je zo weer een kwartier verder.
Dan heb ik nog een heel erg aardige nieuwe mevrouw in een deftige parkflat, die heel blij is met het eten en met mij. Ik zeg: 'Uw dochter bestelt de maaltijden hè? Wilt u dat niet liever zelf doen?' 'Nou wat dénk je! 'Hier is de folder en dan kunt u bellen of de bon aan mij meegeven.' Dat lijkt haar fantastisch.
En de meneer wier dochter vorige week meldde: 'We gaan geen mantelzorg meer geven. Hij is zó eigenwijs. Het gaat zo niet meer, maar hij wil hier niet weg. We hebben voor drie weken maaltijden besteld.' Hij doet gelukkig open.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten