Bram

Bram Moszkowicz. Afgezet als advocaat door zijn vakbroeders. Het is het nieuws van de dag en iedereen griezelt (geniet?) mee. Wat een drama. Gisteren werd ook bekend dat het al een tijdje uit is tussen Bram en presentatrice Eva Jinek. 1,9 miljoen mensen hebben gisteren naar Pauw & Witteman gekeken waar Moskowitz zelf zat, met trillende ogen en trillende handen. Wegens het late uur val ik voor de tv in slaap.

Eva Jinek zei eens in een vraaggesprek voor het forum Vrouw & Media in Amsterdam over haar relatie met Moszkowicz: 'Soms zeg ik tegen Bram: "Luister vriend, je bent me heel wat schuldig, door jou ben ik ontslagen." Dan zegt hij: "Nee, door mij heb jij een talkshow".' Fijne liefdesconversatie.

LuckyTV

Het is héél flauw. Maar ik heb even niets te vertellen.

Tussen de hortensia's

Eindelijk, eindelijk! kom ik eens aan de foto's van de Azoren toe. Wat voelt dat lang geleden! Wat was het daar prachtig. Die foto's: het zijn er uiteraard weer honderden en ze moeten allemaal opgepimpt om mij dat gevoel van dat licht en die heldere kleuren terug te geven. Pas dan kan ik het Boek gaan maken.

Dit was tijdens de wandeling over een vulkaanrand in een wolk.

Van oor tot oor

Om drie uur belt Rikus. Zelf. De auto is klaar.

Vanwege de nieuwe winterbanden heb ik nu ook nieuwe velgen. Het soort jongens dat in mijn soort bolide rijdt koopt geen velgen, maar steelt ze, zegt Rikus. Daarom heb ik nu behalve nieuwe velgen ('Ik vind ze eerlijk gezegd nog mooier dan je oude velgen', zegt hij) ook speciale antidiefstalbouten waarmee de velgen (en ik geloof ook de wielen) vastgezet zijn. Ik heb eigenlijk geen idee meer van mijn oude velgen.

Het zal een totaal andere rij-ervaring worden, voorspelt Rikus, met de nieuwe koppeling en de nieuwe banden. Hij geeft me echt gematst, vertelt hij, zo lang als hij er mee bezig is geweest! De rekening is maar 1980 euro. 

Ik heb een doosje speciaal Texels bier voor ze meegenomen. Rikus glimt van oor tot oor. Mag ik nog wel terugkomen, vraag ik vervolgens. Of zal naar een Toyota-Celica-garage op zoek? O néé, schrikt Rikus, 'die doet dat niet zoals wij. Die had die as onmiddellijk stukgemaakt. dan was U twee keer zoveel geld kwijt geweest.

Ik stap in de auto maar kan die speciale antidiefstalbouten nergens vinden. Heb geen idee hoe ze eruit zien en waar ik naar moet zoeken.

Ik ging naar Bommel om de brug te zien

De Amsterdamsebrug is afgesloten en ingepakt, al wéken. Hij wordt overgeschilderd, het wegdek wordt vernieuwd en de brug wordt hóger, zodat er straks ook vierlaagscontainerschepen onderdoor kunnen.

Dit doek Is nieuw, het lijkt wel een kunstproject van Christo. Hoe zal de er straks weer onderuit tevoorschijn komen?

Dag van de Stilte

Als je wilt kun je deze zondag - die benoemd is tot Dag van de Stilte - propvol vullen met stilte-activiteiten. Meditaties, wandelingen, maaltijden. We kiezen de dienst waarin Diana voorgaat. Normaal doet ze dat in de kerk aan de Prinsengracht De Duif, maar omdat die ruimte vandaag verhuurd is zijn ze uitgeweken naar de Amstelkerk op het Amstelveld.

Dat ik stilzijn en dat mensen hun mondhouden (incusief ikzelf) toejuich moge bekend zijn, maar ik hik toch een beetje aan tegen 130 programma's rond stilte. Vind ik een beetje druk.Preken voor eigen parochie bovendien. Trekt dat nou nieuwe mensen aan? Of is het ondersteunend en bevestigend voor mensen die de stilte zoeken? Is het een marketingtool?

Het is de uitdaging, begrijp ik van Diana, om in een kerkelijke omgeving stilte te betrachten. De liturgie is doorgaans dichtgetimmerd met teksten. Psalmen, gezangen, gebeden, lezingen, overweging, zegen... Tekst tekst tekst. De dienst rond stilte heeft veel teksten over de waarde van stilte, over luisteren, heel mooie, ware en relevante teksten, maar echt stilte laten vallen is er toch een soort taboe. Het koor zingt schitterend, maar ook heel luid.

Na afloop gaan we spontaan met Diana en Ekram in de koude herfstzon buiten lunchen bij Nel, het restaurant in de Amstelkerk. Onder de kastanjebomen. Met veel lachen. En dan naar huis, eindelijk stil zijn.

Levenslust in Carré

Will heeft me uitgenodigd voor een avondje Carré met Bill T. Jones en de Arnie Zane Dance Company. Uit New York. Hedendaagse dans op klassieke muziek.

Ik heb geen idee, ik mis kennis van en referentiekader voor dans, maar het is indrukwekkend prachtig. Pure levenslust. Het decor bestaat uit slechts een vlak licht, de kostuums zijn varianten van lichte wapperige gewaden. Een stuk dansen ze naakt. Je wordt af en toe wel een beetje jaloers van de totale souplesse.

Bill T. Jones blijkt een van ‘s werelds meest toonaangevende choreografen, te zijn. In Nederland was hij te zien in het Holland Dance Festival. De voorstelling is helemáál niet uitverkocht. Hoogstens 200 mensen. Maar wel heel enthousiaste mensen.

'Ik bel u wel'

Rikus van de garage is telkens getergd als ik bel. Hij sluit elk telefoontje af met de bezwerende woorden: ik bel wel als de auto klaar is. Maar de auto is al bijna anderhalve week bij hem! 

Woensdag meldde hij (toen ik hém weer belde) dat hij de aandrijfas nog steeds niet los had, en dat hij mijn bolide nu een nacht op de brug ging zetten en 'm onder spanning ging zetten. Ik heb geen idee, en vraag hoopvol of hij donderdagochtend dan kan melden of het wel of niet gelukt is. 

Hij mompelt afwerend. Hij belt wel, zegt-ie. Maar vrijdag om kwart voor vier heeft hij nog niet gebeld. Ik weet dat hij om vier uur sluit. Naar huis naar Lelystad. Wat zou er toch zijn? Het irriteert me dat hij niet belt en dat ik op mijn beurt zelf ook niet meer durf te bellen.

'Mevrouw Theodora!', roept hij als ik het om vijf voor vier toch doe. Blijkbaar herkent hij mijn nummer al. 'De koppeling zit erop, maar nu lukt het niet met de handrem. Die onderdelen kunnen we nergens krijgen. Nu hebben we de handrem zelf maar bekleed (zegt hij 'bekleed'?) maar nu moeten we het bijvijlen en schuren tot het past. Het is heel zwaar werk. Bent u thuis nu? Ik bel u wel.'

Om kwart voor vijf belt hij inderdaad, dat Harm en hij nu allebei heel erg zete schouders hebben, dat ze de boel moeten afmelden en dat ze maandag met frisse moed en losse schouders weer verder gaan. Dus maandag einde dag is-ie klaar, probeer ik afsluitend concluderend. Het zou kunnen.

En daar draag ik straks als het meezit bijna een maandsalaris naar toe.

Autumn leaves

In het Flevopark

Street food

Bij de post ligt een kookboek dat ik gisteren heel impulsief gekocht heb: 'Street food India. Eten van de straat was nog nooit zo lekker'. Wat een feest! Er kwam een e-mailtje binnen op de redactie, de afzender was een mij onbekende website, geheten VegetarischeBoekwinkel.nl. Zoals wellicht bekend houd ik erg van Indiaas koken en eten, èn neem ik me telkens voor meer vegetarisch te gaan eten. Kortom: die mail valt in een gespreid bedje. Binnen een dag is het boek bezorgd in een enveloppe die probleemloos in de brievenbus past.

Het is een ontzettend leuk boek. Als je bedenkt dat ook mensen die op straat koken / leven met eenvoudige middelen heerlijke maaltijden maken en die mensen krijgen een gezicht...

De schrijfster/fotografe, Mirjam Letsch, werkt voor Stichting Duniya die onderwijs en medische zorg biedt aan kinderen in een sloppenwijk in India. Het is heel aanstekelijk die kinderen te zien en horen aanbevelen wat ze ontzettend lekker eten vinden. Echt een geweldig boek! Ga er meteen een eenvoudige doch voedzame maaltijd uit koken.

'Shedding', oftewel 'schurisme'

In de nieuwe VPRO-gids een stuk over een nieuwe reeks Man Bijt Hond-afleveringen waarin vijf mannen worden geportretteerd die die onlosmakelijk verbonden zijn met hun schuur. Te beginnen aanstaande maandag. Het toppunt van geluk is voor veel mannen hun schuurtje. Een eigen plek met eigen bezigheden, eigen rommel, maar vooral rust van de dagelijkse sleur waar ze zich vaak in bevinden. Deze nieuwste trend heet shedding, ofwel schurisme en is komen overwaaien uit Engeland, aldus Man Bijt Hond.

Vijf mannen worden geportretteerd. Zo verzorgt Leo al 30 jaar zijn vrouw met reuma. Om  aan zijn eigen hobby toe te komen, namelijk het reviseren van oude brommers, heeft hij zijn eigen plekje in het schuurtje in de tuin. Dit is de plek voor Leo om uit de dagelijkse sleur te ontsnappen. De relatie met de schuur is echter niet altijd gewenst bij de vrouw des huizes.

Bij de zoektocht naar het droomhuis komen we inderdaad vele schuurtjes tegen. Ik word juist heel blij van die schuurtjes.

In duigen

Van de reeks droomhuizen langs de noordwestelijke rand van Utrecht bezoeken we er vandaag twee, waarna twee dromen in duigen. Wat blijk ik wat af te kunnen fantaseren bij al die opgeleukte foto's en plattegronden op Funda.

Het huis van dit plaatje staat in Groenekan. De woning die te koop staat blijkt van het hele pand slechts een kwart te beslaan. Wat zou er voor familiegeschiedenis achter deze oneerlijke opdeling zitten, vraag je je af. De makelaar weet het niet. Maar dit huis is veel te kein en veel te duur. Het andere (aan de Vecht) ook.

Aardige mannen, beide makelaars. We hebben een beetje met ze te doen. Wat zal de dynamiek van hun werk anders zijn dan enige jaren geleden. Nu zijn er nauwelijks bezichtigingen en als er al bezichtigingen zijn volgt er maar zelden een bod.

Na de bezoeken (bij ontstentenis van de bolide gaan we op de fiets) zijn we koud en hongerig, eindigen Bobby en ik bij een vegetarische Chinees (met speciale vleesvervangers, geïmporteerd uit Taiwan) waar we veel teveel eten. Om half acht stort ik in slaap en vanaf twaalf uur ben ik klaarwakker. Leermomentje om niet meer na werktijd droomhuizen te gaan kijken. Maar wanneer dan wel?

Missie Mijdrecht

In Mijdrecht herdenken de medewerkers van het Johannes Hospitium te Wilnis een vijftiental mensen die hun laatste levensdagen bij hen doorgebracht hebben. Het is in een mooie locatie midden in de weilanden ten westen van Mijdrecht, Tuinderslaan, in het donker trouwens moeilijk te vinden. 

Er zijn zo'n zestig nabestaanden gekomen. Wij van onze familie zijn met acht. Eerst zet iedereen een foto van de overledene neer. Wij zijn de foto vergeten maar hebben gelukkig een iPad waar Mutti's foto opstaat. Het lichtblauwe vlekje rechts op de foto.

Dan noemen de verpleegkundigen Janny, Wilma en Rian (na gedichten en harpmuziek) namen op, en wordt er voor elk van die persoon apart aangestoken. Hetzij door een familielid, hetzij door een van de vrijwilligsters.

Dan vertellen drie verpleegkundigen om beurten een herinnering aan elke persoon. Een meneer die erg van bami hield. Een meneer die graag een borreltje dronk. En wie wil van de nabestaanden mag wat vertellen. En dan wordt er een witte roos in de vaas gezet.

Het is mooi aandachtig. Al die mensen met hun herinneringen, soms nog groot verdriet. We weten van elkaar niet wie we zijn, we delen alleen die warme ervaring in dit hospitium. Het is een soort Allerzielen, al is dat officieel pas volgende week.

Naar Scherpenzeel

Scherpenzeel en Mijdrecht, dat zijn de thema's deze week. Waar ligt dat en hoe kóm je daar? NS-stations als Veenendaal|De Klomp en metrostations als Amstelveen|Poortwachter, en daar dan regiobussen vinden en incalculeren dat die 3 minuten overstaptijd te weinig zou kunnen zijn. En dat je dan een uur moet wachten. Het gaat bijna met me op de loop. 

Maar de verlossing is nabij: Hani501 hoeft haar Honda Civic een paar dagen niet te gebruiken en die mag ik lenen, mits ik om 07.45 uur bij haar op de stoep sta. Om 07.15 op de fiets stappen... Het is onmenselijk, maar dat doe ik natúúrlijk.

Zo zoef ik - opgetogen als nooit tevoren - over de A2 en de A12  naar Scherpenzeel. 66 km heen en 66 km terug. Een fluitje van een cent.

De garage heeft niet gebeld vandaag.

Chansons

Dat is leuk: de Vlaamse schrijver Bart van Loo in DWDD. Hij spreekt over Franse chansons en doet dat zó aanstekelijk dat hij een hele serie mag. Hij speelt Jan Mulder gewoon geheel ónder tafel en Matthijs van Nieuwkerk ligt slap van het lachen óver de tafel.

De garage

Ik sta in bus 37 als Rikus van de garage belt. Wederom zuchtend. Hij heeft alle onderdelen nu wel in huis, een nieuwe koppeling en wat al niet, maar nu krijgt hij de as niet los. het is duidelijk, Rikus wil erkenning voor zijn inspanningen. Hij wil gezien en gehoord worden. De garagehouder is ook een mens.

Maar ik moet met uit de bus, want anders geraak ik in Molenwijk, en dat is zeker niet de bedoeling, en dus moet ik terwijl ik telefoneer ook op de stopknop drukken, mijn portemonnee pakken en de OV-chipkaart uitchecken. En tegelijk moet ik luisteren. De as zit muurvast, zoveel begrijp ik, en als hij er te hard aan wrikt en krikt en scharniert, dan kan die as breken en dat kost ook weer 500 euro.' Ik snáp dat u  niet kan beloven dat-ie mórgen klaar is.'

Ik bel Zus4. Zij vindt het ook verschrikkelijk voor mij. Dat is die bolide van jou niet waard! Zelf heeft zij een tamelijk nieuwe Audi. Maar geeft ze toe, ook zij had laatst een reparatie van 1800 euro.

'Warum blühst du so traurig im Garten allein?'

Letzte Rose denk ik bij het afscheid van de tuin van Stoutenburg. Die ene roos die daar zo fier nog staat. Men wordt toch wel behoorlijk romantisch zo in zulke tuinen. Laatste roos. Waar die twee woorden vandaan komen? Ik kan er daar ter plekke niet op komen. Blijkt bij thuiskomst thuis een pianostuk getiteld  'Letzte Rose' op de piano te staan!

Letzte Rose, wie magst du 
So einsam hier blühn? 
Deine freundlichen Schwestern 
Sind längst, schon längst dahin. 
Keine Blüte haucht Balsam 
Mit labendem, labendem Duft, 
Keine Blätter mehr flattern 
In stürmischer Luft. 

Warum blühst du so traurig 
Im Garten allein? 
Sollst im Tod mit den Schwestern, 
Mit den Schwestern vereinigt sein. 
Drum pflück ich, o Rose, 
Vom Stamme, vom Stamme dich ab, 
Sollst ruhen mir am Herzen 
Und mit mir, ja mit mir im Grab. 

(Uit de opera 'Martha' van Friedrich von Flotow)

En zo klinkt het:

Metro in de mist

Zonder bolide is het leven anders. Je hebt wat meer tijd nodig, minstens anderhalf keer zoveel, en er zijn veel meer mensen tot wie je je moet verhouden. Eigenlijk valt best mee

Van de Oudenoord tot de Joan Muyskenweg, van deur tot deur, is precies een uur. Tien minuten lopen, tien minuten wachten (vertraging), twintig minuten treinen, vijf minuten broodjes kopen op Amstel, tien minuten wachten, vijf minuten metro 51 naar Overamstel, vijf minuten lopen. Er valt theoretisch zelfs nog winst te behalen als de aansluitingen beter zijn. Waar je niet op moet rekenen natuurlijk.

Onderweg lees ik trouwens dat het autoverkeer enorme hinder heeft van de mist.

Van de week moet ik veelvuldig naar 'de provincie': zoals naar Scherpenzeel en naar Mijdrecht. Steeds denk ik wanhopig: hoe kóm je daar? Ik vraag de garage met klem wanneer de bolide weer klaar is, maar de garage is maar een kleine garage, daar heb ik hem op uitgekozen, met maar twee mannen, van wie een steeds achter de computer. De andere durft niets te beloven: 'Ik heb maar twee handjes.'

'Hobby'

Met Hani501 heb ik ineens tegen middernacht een hele sms-dialoog over hobby's danwel passies danwel obsessies. De dag kan nog zo grijs zijn, als je er goeie plaatjes bij maakt of een blog-aflevering schrijft, dan lijkt het opeens allemaal een stuk boeiender, zo concluderen wij.

Zo zie ik op haar blog een verse fotoserie van Chick & Chucky op zeiltocht. Was het leuk? vraag ik. Het was een grijze dag, zegt ze. Ik op mijn beurt heb weer geisha's getekend. Het is zó verslavend, want het wordt steeds - onverwacht - zo leuk, dat ik nu inmiddels mijn halve retraite aan het schilderen ben. Deze tekening heeft toch minstens vier uur gekost, het is echt arbeid. Die ik dan niet aan de verbinding met de natuur heb besteed, terwijl dat de kans van mijn leven is hier. Misschien heb ik daar straks nog net een uurtje voor.

Hobby, stellen wij vast, is een taboe-woord voor OSM. We willen wat ons in zijn ban houdt graag wat hoger en dieper benoemen. Ja, beaamt Hani501 per sms: 'Een passie. Een levensles. Een oefening. Een experiment. Beeldvocabulaire opbouw.'

Én voor het leuk, voegt ze er gelukkig aan toe. Ja, inderdaad. Én voor het leuk. Welterusten!

Heerlijkheid

Stoutenburg is een Heerlijkheid. Ik heb me er verder niet in verdiept, maar je hebt Klein Stoutenburg en Groot Stoutenburg. Het gebied is heel oud en heeft prachtige lanen, beken (de Barneveldse Beek, klinkt dat niet avontuurlijk?) en moerasjes. Allemaal nog ter grootte van een postzegel, geen woeste natuur, maar wel beeldschoon. En goed beloopbaar. De rode paaltjeswandeling is in een uur gedaan.

Als je dan uitgewandeld bent dan mag je weer naar je celletje oeverloos lezen, tekenen, muziek luisteren... En om zes uur krijg je heerlijke biologische andijvie met kaassaus uit de oven. Mmm!

Plekken als dit Franciscaans Milieuproject zijn er omdat er mensen zijn die besluiten dat ze willen leven dichtbij de natuur, in liefde voor mens en dier en aarde, in eenvoud, en dat ze gastvrij willen zijn. Zoals Franciscus van Assisi.

De mensen die dit dragen zijn niet eens meer katholiek. Er is ook een boeddhistische groep hier en er zijn zweethutten, waar mensen zich kunnen reinigen in de Indiaanse traditie. Het gaat eigenlijk allemaal over hetzelfde, zegt Marco die een beetje onze gastheer is. Dat zeg ik zelf trouwens ook altijd.

De enige 'echte' Franciscaan die hier nog woont, Guy Dilweg, kan heel mooi schrijven, trouwens. Daarover wellicht later mee

Kool

Het is hier héél speciaal op Stoutenburg. Alleen al de moestuin. Ze eten hier het hele jaar door uit de eigen biologische moestuin. En de gasten ook. Twee bewoners en een heleboel vrijwilligers zorgen voor de tuin. Twee vluchtelingen koken voor ons. Zijn zij Afghanen? We krijgen in elk geval Afghaanse rijst, champignonsaus en witte kool met zwarte bonen. Alles uit eigen tuin. Heerlijk. De sambal en de pesto komen ook uit eigen tuin. En de kruidentheeën.

Het gaat hier over verbondenheid met de aarde, met elkaar, met jezelf. Tot in alle vezels.

Een rondleiding door een moestuin, eerst denk je: wat moet ik daar? En na een uur wil je er niet meer weg. De foto van de rode kool vind ik m'n mooiste.

Stoutenburg

Stoutenburg is een natuurgebied, een ecologisch project, een leefgemeenschap. Er is een kasteel, een moestuin, een gastenhuis met twaalf kamers. De mensen die hier vast wonen (5) noemen zich 'moderne monniken'.

Met een groep van twaalf gaan we een weekend lang zoals dat heet 'de stilte in'. Anderhalve dag zwijgen. Het duurt altijd even voor het echt zover is. Eerst krijgen we namelijk welkom, dan is het vijf uur, informatie, avondeten, kennismaking en avondmeditatie. Vier uur níet stil om er in te komen.

Doorgaans ben altijd overal te vroeg om niet te laat te zijn, maar hier ben opeens steeds de laatste en zelfs te laat. Ik doe het niet expres maar gevoel enorme behoefte aan mijn eigen tempo en traagheid. Het is geen contramine, het gebéurt gewoon. Piet van het organiserend comité moet mij twee keer van mijn celletje halen. de eerste keet doet hij dat welwillend, de tweede keer al aardig geergerd. Oei.

'Ik ben bijna altijd druk en energiek en open voor alles,' zeg ik bij mijn introductie, 'dit is anders, dit volstrekt in mijn uppie mijn tijd verlummelen of besteden. Al naar gelang. Ook het met een groep zijn is anders voor als je alleen woont. Het is wennen, doe opgelegde discipline, maar ik weet inmiddels uit ervaring; hier word je blij van.'

Bommelstein

Met Hani501 ga ik naar het koetshuis van Huize Frankendael, alwaar de boekpresentatie plaatsvindt van 'Koken op Bommelstein' van culinair journalist Johannes van Dam en tekenaar Dick Matena. Het is een echt vrolijk Bezige Bij-feestje met beroemde oude auteurs en hun Umfeld. Hoogopgetuigde jaren-zestig-vrouwen. Ik ken er ongeveer niemand.

In haar rol als society-fotograaf begint Hani501 schijnbaar moeiteloos met iedereen een kletspraatje. Het is erg fijn om zwaan-kleef-aan te doen. 

Zo raken we aan de praat met een kooklerares die ook vertaalster is van kookboeken. Zij heeft voor dit boek de aantekeningen van Van Dam tot een tekst gemaakt. En met een VRT-verslaggever die eergisteren nog in Syrische vluchtelingenkampen was, en die vroeger Het Stripfestival in Turnhout organiseerde waar hij Dick Matena en Marten Toonder van kende. Met de culinair journalist van De Telegraaf. Met de culinaire conservator van de Bijzondere Collecties van de UvA en haar man...

We dineren overigens voortreffelijk op zijn Bommeliaans. Het boek is echt een leuk cadeau voor Bommel-adepten.

Als ze even de kans krijgt barst Hani501 los over haar os Willy Drie te Woudsend. De mensen hangen aan haar lippen. Tegen elven kan ik echt niet meer en laat ik haar maar achter daar op Frankendael.

Zeulen

Weekendjes weg doe ik gewoonlijk met de bolide. Dat is een makkie want je gooit gewoon je de tas achterin de kofferbak. Ik heb een oude varkenslederen weekendtas, een soort dokterstas, waar ik erg aan gehecht ben. Die is al een half leven met mij mee - hij was mijn eerste verjaardagscadeau van Ex. Maar hij is helemáál niet handig. Dat heb ik vorige week in Frankfurt weer volop beleefd. Het is he reinste gezeul. En er zijn zoveel handige koffertjes te koop, Lucie Theodora! Op wieltjes. Ik ga een weekend naar een kasteel op een platteland, maar nu de auto bij de garage is moet ik met de trein en bus.

Op 9292.nl zoek hoe ik in godsnaam van Zeeburg in Stoutenburg kom. Dat is best ingewikkeld. Eerst natuurlijk hier met de bus naar de trein. Vanaf station Amersfoort moet je met twee bussen naar Leusden-Oost en dan is het nog ruim een half uur lopen. Met die weekendtas van mij: dat is geen pretje.

Zoals altijd ga ik op het nippertje op zoek. Het liefst wil ik een Kipling. Kipling is stoer en kleurig. Op hun website zie je geweldige modellen en kleuren. Kipling heeft een winkeltje aan de Heiligeweg.

In dat winkeltje blijken ze echter helemaal niet al die modellen en kleuren in voorraad te hebben  als in de webwinkel. En bovendien: ik twijfel over de gewenste grootte want er moeten èn lakens èn handdoeken èn tekenspullen èn een pyjamaatje mee. Dat neemt allemaal ruimte in. is zo'n kleintje niet te klein? Is zo'n grotere niet te groot?

Zo raak ik verzeild in V&D dat een hele grote kofferafdeling heeft met honderden 'trolleys'. Daar krijg je ook weer keuzestress van: zal ik een trolley van 51 cm of een van 71? Waarom is er geen 61??? Van die dingen.

Uiteindelijk kom ik thuis met een drager voor koffers op wieltjes. Kan ik toch op reis met de oude varkenslederen koffer. Nu maar hopen dat de weg naar Stoutenburg geasfalteerd is...

Congresseren

In het onlangs van de persen gerolde kwartaalblad van een collega staat een foto van zijn laatste congres. 'n Enorm boeiende foto, maar dit terzijde. Wij hebben het nooit over elkaars bladen. Maar tot mijn schrik zie ik mijzelf op deze foto staan. Midden-rechts-voor, zeg maar. Weliswaar van de achterkant, en niemand zal me herkennen, maar toch. 

Het zijn van die congressen met louter mannen-in-pakken. Ik heb daar een enorme hekel aan. Nu zie ik dat ik me die dag aan de dresscode aangepast heb! De volgende keer ga ik weer kleurig  in vol ornaat!

Bij dit congres hadden ze wat nieuws bedacht. We moesten na elke toespraak aan tafel na-discussiëren over de spreker, om er wat dynamiek in te brengen. Van de (slechts) drie personen aan onze tafel wist eigenlijk niemand wist wat te zeggen, wat een beetje gênant was. Lag het aan ons? Lag het aan de spreker? Lag het aan de stellingen? Na verloop van tijd zwegen we maar gewoon. 

Het was in het World Congress Center in Den Haag. Na afloop kon ik de uitgang van de parkeergarage e niet vinden. Een grapjas had de bordjes Uitgang verkeerd neergezet. Ik reed steeds maar rondjes. En weer, en weer. Het is daar een hele grote parkeergarage. Het was een nachtmerrie. 

Over twee weken is dit congres weer. Ik zie er nu al naar uit!

Altijd wat

Vandaag is het de dag van de APK-keuring en winterbanden. De garagehouder belt, met een grafstem. 'Mevrouw! De koppeling is kapot. De handrem is rechtsachter kapot. Winterbanden zijn er niet in de maat van uw bolide. Ik kan wel iets verzinnen met andere velgen erin.' 

Volgens mij vindt hij dat ik maar een nieuwere en een gangbaarder auto moet nemen. Hoe duur is het in totaal, vraag ik. '€ 1800', antwoordt hij, 'en dan heb ik alles heel erg naar beneden afgerond.'  Hoe erg is erg. Normaal is de reperatie bij de APK + onderhoudsbeurt ook minstens € 1000. 

En dat telefoongesprek voer ik terwijl ik tegen de wind in over de Utrechtsebrug fiets. En zo moet ik een besluit nemen. Ik haal diep adem en zeg: Doe maar. het gaat wel dagen duren, zegt-ie. Vóór het weekend heb ik de bolide niet terug.

Er is altijd wat. Ook als ik een nieuwere auto had was de APK met onderhoudsbeurt elke keer zo'n € 1000. Een nieuwe tweedehandse auto kost al gauw € 7000.

Zwarte billen en borsten

Nu ik toch in Eye ben kan ik ook wel naar de film. De film 'Alleen maar nette mensen' naar het boek van Robert Vuijsje draait. Hij is gisteren met de dood bedreigd, las ik op Nu.nl, omdat Surinamers er cliché afgebeeld zouden zijn. Het gaat over een joodse jongen uit Amsterdam-Zuid die droomt van voluptueuze Surinaamse vrouwen met enorme billen en borsten en in Bijlmer in zeven sloten tegelijk loopt. Er zitten zo einde middag veel gepensioneerden in de zaal. Wat doen die hier? Vraag je je af. Wat doe ik hier? Maar het is een grappige film.

Na afloop ga ik bij Reenske langs, die helemaal into boeddhisme is - en nooit (meer) naar een film als deze zou gaan. We vertellen voorzichtig wat, en we komen gelukkig traditiegetrouw al gauw los. Dus ik vertel van mijn uitwijk naar het Eye met als toetje deze wonderlijke film. Is-ie plat, vraagt ze een beetje afwerend. Nou nee, zeg ik, hij is eigenlijk heel grappig. Sommige mensen hébben dat nu eenmaal, dat ze op dikke negerinnen vallen. Zo heeft iedereen wát. Daar kunnen we het over eens zijn.

Ik geloof dat we erin slagen de veranderingen te leren accepteren en overbruggen. 

Aan het IJ

Het kantoor is te vol mensen. dingen en gedoe De mailbox is te vol. De lijst things-to-do-today is te lang. Er is troep. Je kan de hele dag vullen met wissewasjes. En dat terwijl ik een helder beeld zou moeten ontwikkelen, nadenken over 2013. 2014.

Het restaurant van het Eye aan het IJ is ineens de oplossing. Ik ben er nog steeds niet geweest. Grote ramen met grootse Vergezichten. Weg van het dagelijks gedoe. Met het pontje naar de overkant.

En het helpt. Kunnen we niet hier kantoor gaan houden?

Het lichtje

We lopen met ons zevenen met in de palm van onze handen een Jacobsschelp met een waxinelichtje erin. Op zoek naar het lichtje in onszelf. Dat deden/doen volgens Thom de pelgrims op de route naar Santiago de Compostela ook. De Sint-Jacobsschelp is het symbool van deze bedevaart.

Ik ben een beetje druk want na het werk komt ineens Nichtje eten en praten en we kunnen nog wel uren door. Maar ik wil - verscheurd en wel - toch naar de meditatie.

Mijn lichtje gaat door die drukte steeds uit. Hoe metaforisch. Maar ik steek het gewoon weer aan.

Koefnoen

Het was alweer de laatste Koefnoen van het seizoen. Jammer. Ze speelden - een dag ná het veelbesproken College Tour met Twan Huys, zo knap en geestig. We konden niet zien wie nou die Holleeder speelt.

Beerschoten

Schitterend herfstweer. We doen de rode wandeling in Beerschoten. Dat is een natuurgebied - oud landgoed - ten oosten van De Bilt. Het is nog behoorlijk groen in dit bos en nog lang niet geel. Maar het is een mooi oud bos met oude lanen en oude bomen. je kan hier úren lopen. Het is hier behoorlijk moeilijk oriënteren, dus zo'n paaltjeswandeling is een uitkomst.

Als ik hier ergens ga wonen - áls ik hier ergens ga wonen - dan moet ik mij al die gebiedjes rond Utrecht eigen gaan maken. Ik ben door de jaren heen in alle mooie gebiedjes wel geweest, maar ik kan ze niet goed aan elkaar bedenken.

Saffier

In Frankfurt kocht ik een zilveren ring met een blauwe steen. Saffier, zei de verkoper. Nu ik stil zit zie ik dat de steen een barst heeft. En is het wel een saffier? Een saffier is líchtblauw en lichtdoorlatend. En zo lees ik over het fenomeen synthetische saffieren.

'Saffier heeft een sterk effect op de psyche en hersenen. De steen werkt kalmerend, bevordert de geestelijke gezondheid, wijsheid en inzicht. Saffier zorgt voor een heldere geest en stimuleert nuchter, kritisch, doelgericht en geconcentreerd denken en gaat hiermee bepaalde psychische problemen, zoals wanen, hallucinaties en niet coherent kunnen denken, tegen. 

Saffier beschermt ook tegen psychische aanvallen en mensen die je mentaal proberen te domineren. De steen heeft een kalmerende werking op het lichaam en werkt hierdoor koortsverlagend en pijnstillend en vermindert stress. Verder heeft saffier een positief effect op aandoeningen van de hersenen en zenuwen, ogen, het bloed en de aders. 

Blauwe saffier bevordert liefde, waarheid en zuiverheid. De steen harmoniseert de chakra's en haalt negatieve energie weg. Blauwe saffier werkt sterk in op het keelchakra waardoor het een positief effect heeft op zelfexpressie en communicatie en de schildklier.'

Gelden al die mooie eigenschappenook ook voor synthetische saffier?

BDSM

We zouden naar de film, een romkom, maar nu heeft ze een beter idee: ze gaat bij nader inzien liever naar een lesbisch-bdsm-feest en wel te Zaandam. Als ik wil mag ik mee. Huh? Ik? Ik weet het, iedereen heeft zijn/haar geheime liefhebberijen, maar nee, deze snap ik niet zo goed. Wel dat mensen graag spannende seks willen, maar niet dat ze dat in een achterafzaaltje zoeken. Ik stel me er vooral tobberige taferelen bij voor. Toch wil ik er graag alles van weten.

(Na)tekenen

Japanse tekeningen (na)tekenen is echt leuk! Moet ik mijn techniek uit de doeken doen, vraag ik Bobby. Want ze gelóven het niet. Dat schreef vorige week iemand op Facebook. Eerst: 'Móói!' En toen: 'Ik geloof het niet!'

Bobby vindt dat het niet hoeft. 'Dat is het geheim van de smit'.

Ik kan er misschien wel drie per dag. En ik word er heel gelukkig van. Soms denk ik: zal ik kunstenaresje worden en een galerie beginnen?

Good to be back home

Er staat bij thuiskomst nog de indrukwekkende bos bloemen van Zus4 die vorige week kwam logeren ('t Is maar van de snelweg hoor...'). Niet dat u dat weet, maar toen had ik het werkelijk te druk om te bloggen. Eigenlijk is aan dat boeket alles nog goed, behalve dat de zalmroze roosjes verdroogd zijn. 

Ik steek er maar twee bosjes miniroosjes van de Lidl in, et voila: een schitterend herfstboeket!

Nooit ziek geweest

De terugreis van FF naar Amsterdam duurt lang. Er staat vier uur treinen voor als je met de hogesnelheidslijn reist, maar dan moet-ie niet gaan stilstaan. Mooi wel dus. Voor Düsseldorf staan we anderhalf uur stil. Vanwege dat de airco uitgevallen is en het heel warm wordt zit ik een beetje klem tussen een Gelderse computerprogrammeur die dit de afgelopen weken al meerdere malen heeft meegemaakt en heel kwaad is, en mijn jas.

Gelukkig heb ik in het hotel nog de laatste Nico Dijkshoorn gedownload. Al wilde ik nu na dat auteursoptreden ook wel de nieuwe Lloyd Jones downloaden. Het is aanstekelijk, naar een auteur luisteren.

Dit boek van Nico Dijkshoorn is een echt mannenboek. Als het van een vrouw over haar moeder zou gaan zou het echt een vrouwenboek genoemd worden. Dit is een mannenboek. Anekdotes. De vader is een man die altijd overal anekdotes vertelt (altijd dezelfde) en ermee de lachers op zijn hand weet te krijgen. Waar heb ik dat fenomeen meer medegemaakt? 

Het grappige is dat Dijkshoorn zelf ook de anekdotiek beoefent. Veelzeggende anekdotes, dat wel. Het zijn gewoon niet echt aardige mensen, die ouders van Dijkshoorn, en vooral de vader niet. Beperkt. Kleingeestig. Selsabsorbed. Tenminste, als je de zoon mag geloven. Het eind wordt steeds erger, als vader en moeder Dijkshoorn allebei last van ziektes krijgen. De moeder een Tia, de vader Alszeimer, Ze klagen wederzijds over woedes, agressie en domheid bij de ander. Geen idee wat er van waar is. Daar ben ik blijven steken. Toen raakte ik toch met de Gelders programmeur aan de praat.

Ik moet nog 20% zegt mijn e-reader. Ik heb vanwege de heftige herkenbaarheid aangaande die vader-moeder-misunderstandings alleen niet zo'n zin meer.

Lloyd Jones

Mijn laatste cadeautje aan mijzelf is een openbaar interview met de Nieuw Zeelandse schrijver Lloyd Jones. Leuk is dat. Hij is internationaal beroemd, begrijp ik. Ik kocht zijn boek Mister Pip vier jaar geleden alweer bij boekhandel Bijleveld. Zag er leuk uit. Is een heftig verhaal van een dertienjarig meisje op een geïsoleerd Pacific eiland. Het deed me denken aan prachtige Annie John van Jamaica Kincaid, dat speelde op het Caribische eiland Antigua.

Zijn nieuwe boek gaat zo te horen over een Afrikaanse bootvluchtelinge die op Lampedusa terecht komt en dan door Europa naar Berlijn trekt. Klinkt naar een boek om te lezen, maar in de boekhandel op het Hauptbahnhof verkopen ze de Nieuw Zeelandse schrijvers alleen auf Deutsch. Raar hoor. Ja zo dwingen ze je ook tot downloaden!

Kapelletje

In het Torhaus is een kapelletje, heb ik ontdekt, waar ze tussen de middag een moment met gebed en harpmuziek doen. Om even aan de hectiek te ontsnappen ga ik daar naar toe. Het kapelletje is een kleine sobere ruimte met 20 stoelen. 

De harpiste speelt op een Keltische harp. Er komen 16 mensen op af. Een jonge vrouw in spijkerbroek doet de gebeden. 

Vooraf kletst ze luid met de harpiste en klettert ze met koffiekopjes. Of ik erbij kom zitten. Nee, zeg ik, dank u wel, ik kom voor de stilte. Stil is het helemaal niet. Ik geloof niet dat ze doorheeft hoeveel lawaai ze maken. Ik vergeef het haar maar. Ik kom hier al elf jaar en heb nooit van het kapelletje geweten.

Van een haptonome heb ik ooit geleerd dat je je beter niet kunt afsluiten van de dingen om je heen, dat je er dan juist meer last van hebt. Je kunt de buitenwereld ook in je energieveld insluiten, zodat die ineens binnen is on plaats van buiten. In dit geval sprrekbik het meisje aan en vertelt ze dat ze theologiestudente is. Dit is een baantje voor haar. Ik drink koffie met het gezelschap en groet ze recht hartelijk bij het weggaan. De haptonome had gelijk!

Frankfurter worstjes

Na twee debatten en twee berichten en een overleg met de pr-manager alhier die wil samenwerken even relaxen op de Agora. Helaas zijn de rijen voor de stalletjes met Frankfurter worstjes (o! wat ruikt dat lekker!) ellenlang. 

Dan maar kuieren zónder voedsel. En wat plaatjes schieten van de oerbeelden van de Messe. Beursbezoekers die in het herfstzonnetje zich even uit de drukte wegrukken en licht bibberend op het randje van de vijver Frankfurter worstjes eten.

Geheimen

Er is helaas niet veel tijd voor gewoon geníeten. Want de presentatie van gastland Nieuw Zeeland: dat is echt genieten. Wat weten wij in de noordelijke hemisferen nu helemaal van Nieuw Zeeland? Ze hebben een práchtige hal vol mysterie. Het is er duister, we worden verlicht door een sterrenhemel en een maan. Een groot deel van de zaal bestaat uit een vijver: je moet goed uitkijken dat je er niet in raakt terwijl je om je heen kijkt. 

Uiteraard is er een geweldige multimediale presentatie met beelden, teksten, flarden, lagen achter lagen. Je zou wel de hele dag daar willen zijn en zomaar een Nieuw Zeelandse roman willen lezen. Misschien ga ik vanmiddag naar een presentatie van de auteur Lloyd Jones, van wie een tijdje terug ik de prachtige roman Mister Pip heb gelezen. Ik wist niet dat hij van Nieuw Zeeland was....

Lezen

Er zijn duizelingwekkend veel indrukken. Where do I begin? Dit is de mooiste foto van vandaag. Een lezende non. Vroeger waren nonnen een soort van non-personen, voor de wereld en voor mij ook. Seksloze grijzemuizerige typen. Nu niet meer. Misschien is 'kloosterlingen' een beter woord dan 'nonnen'. Er zijn altijd opvallend veel nonnen op de Buchmesse.

Deze foto is genomen in de hal waar gastland Nieuw Zeeland zijn land, schrijvers, geschiedenis en literatuur presenteert. Ze doen dat in een nachtelijk duistere omgeving. Daar zit deze vrouw te lezen.

Lets get started!

Het begint altijd in het Presse Zentrum. Vinnie en ik hebben vastgesteld dat we in het hotel op de laptop werken, en dat we op de Messe zelf op de PC's werken die daar voor de pers staan. Wel zo aangenam. Maar: mijn maandag geschreven column staat op mijn netboekje en moet nog doorgestraald naar Amsterdam. In het hotel doet de wifi het ineens niet. Dus gaan netboekje én snoeren toch mee naar de Messe,

Kollegen

Het leven is weer heel anders als er Kollegen bij zijn. Meer schnitzel, meer Rotwein, meer Gesang. Dat had wel een beetje minder gemogen, zeggen we de volgende ochtend als we aspirine gaan halen bij de Apothek.

Bestgelezen

Diepe concentratie in mijn 'kloostercel' heeft in drie uur tijd twee artikelen opgeleverd die voor the time being ook nog de meestgelezen artikelen van de dag zijn. Há! Dan was die overvolle chaosdag van gisteren niet voor niets.

Roro7, die te Amsterdam alle chaos uit Frankfurt in goede banen leidt, rapporteert dat ze mijn artikelen 'duchtig' zal lezen en redigeren, en dat lijkt mij heel verstandig.

Kloostercel

De kamer en het hotel zijn zo eenvoudig: het lijkt hier welhaast een kloostercel. Ik heb alles pico bello op orde gebracht om aan het werk te kunnen gaan. Lekker alleen en niet in een internetcafé.

Uitzicht op een herfstige binnentuin. Jammer dat er geen klokken luiden om naar de Getijden te gaan. Dat er geen kloosterlingen rondscharrelen om hun ding te doen.

Maar ik heb mooi wel Spotify op dit netbookje (én wifi én stroom) en kan zo terwijl ik werk naar prachtige fluitsonates van Bach luisteren. Als je niet weet hoeveel moeite het gekost had om alles aan te sluiten zou je zeggen: die Lucie Theodora heeft het allemaal toch maar goed voor elkaar, zij is het evenwicht zelve. Dat is natuurlijk ook zo, maar soms heb je zelf dat gevoel niet.

Shopping experience

Om kwart over zes stel ik vast dat de boodschap van de 15e spreker niet meer binnen komt, en dat die van de 13e en 14e spreker er ook al niet niet meer ingingen... Dan kan ik net zo goed op zoek naar een adapter voor mijn netbook..

In de buurt van het Hauptbahnhof zijn tig telefoonwinkels, van Turken, Chinezen en Indiërs, maar niemand heeft wat ik nodig heb. Een Indiër verwijst me uiteindelijk naar de elektronica-gigant Saturn bij de Hauptwache. Tot 20 uur open, móet ik kunnen halen, zegt hij.

Er blijkt een groot nieuw winkelcentrum bij de Hauptwache, met heel veel opvattingen over shopping experience, dat zie je zo. Het doet me erg aan Villa Arena bij ons in Zuidoost denken, waar je ook nooit de roltrap naar de volgende verdieping kunt vinden. Grr.

Saturn is heel groot, maar bij de vijfde medewerker die ik om hulp vraag blijkt dat het kabeltje dat ik zoek net op is, hij moet het bestellen. dat duurt dagen. Dat héle dunne stekkertje wordt alleen voor dit ene Asus netbookje gebruikt, zegt hij.

Is er in Frankfurt nog een winkel, smeek ik, waar u mij een kans geeft? Konrad, antwoorden ze na enige aarzeling, op de Konstablerwache.

Ik rén om 19.55 uur bij Konrad naar binnen. Daar in de kelder, bij de derde employee die ik het vraag heb ik beet. Es ist nicht billig, waarschuwt hij. Daar sta ik dan, met een kabeltje en een stekkertje en een adaptor. 39,95 euro. Beláchelijk. Niet doen! Gewoon morgen naar het internetcafé! Maar ik ben toch ook weer een beetje stolz dat het me gelukt is. Ik koop 'm.

Terug naar het Fairprice-hotel. Het restaurant op de hoek is vandaag wel open. Weingeist heet het. Ik neem Pasta mit Hänchen auf Indische Weise. En Salat. En een groot glas Weiswein. Mmm.

Draadloos

Waar je tegenwoordig als moderne mens komt: vraag 1 is: is er wifi? Hoe kom ik op de wifi? Organisaties vinden allerhande manieren om klanten kortstondig en veilig en wat dan ook online te krijgen. Dus moet je je met steeds weer andere onbegrijpelijke inlogprocedures verhouden. Mensen als ik hebben al gauw drie apparaten bij zich en die moeten ook nog alle drie op Wifi. Daar voorziet bijna geen systeem in.

Net als bij het hotel gisteravond is bij de conferentie de wifi een ding dat een hele tijd kost voor alle deelnemers eraan hangen. Je moet hier een sms-je scoren waarin een niet te reproduceren kode staat. En bijna niemand heeft een pen bij de hand... Drie assistentes helpen de deelnemers met hun wifi...

Grappige bijkomstigheid is dat al die apparaten die draadloos met internet verbonden zijn zelf veel stroom nodig hebben om te blijven werken. Zeker zo'n lange dag. En zo liggen er door de conferentiezaal overal verlengsnoeren ouderwets aan elkaar geknoopt.

The answer to everything

Leuk op maandagmorgen 09 uur op de Buchmesse, die eigenlijk pas woensdag begint. De toegang is op de woensdagochtend overvol mensen en bewaking. Een soort hel waar je uit de S-bahn stappend in getrokken wordt. Nu is die ingang helemaal onbewaakt. Je kan gewoon doorlopen. Ik ben de enige in de lange gangen. Wel rijden er buiten tientallen vrachtwagens af en aan, die zijn voor de standbouwers. Het nostalgische Danspaleis wordt opgebouwd, waar altijd (literaire) voordrachten worden gehouden. Twee jaar geleden hoorde ik er Anselm Grün.

Vandaag ga ik op cursus. Ik ben veel te vroeg. Ze zijn hier niet gespeend van zelfbewustzijn. De slogans zijn altijd goed - vervolgens vallen de sprekers vaak weer tegen, maar soit. Je kan er in die zin wel wat van leren. Dat het vak op haar kop staat en dat niemand de weg meer weet valt aan de affiches niet af te lezen. En ik ga al die lessen aan mijn lieve lezers overdragen zodra ik vanavond of morgenvroeg ergens een oplader heb gevonden. Nee, niet hier, op een andere site.

De poezenhemel

In de boekhandel op Frankfurt Hauptbahnhof zie ik een rijtje zwarte katertjes. Met strass-halsbandjes. Ik schrik ervan. Zouden Rooie en Gele nog wel leven? Zouden ze al een nieuw huis hebben? Of zijn ze in de poezenhemel?

Okyay

Het Fairprice Hotel is 500 meter van S-Bahn Galluswarte. Het is wel een minimáál hotel: er is geen ontbijt en ze maken je kamer ook niet schoon. Wel gratis wifi via een ingewikkeld hotspot-systeem. Tegen de tijd dat ik internet op alle apparaten aan de praat denk te hebben, ik moet alle drie de apparaten apart aanmelden en bevestigen, had ik niet door dus, als ik denk dat eindelijk alles werkt blijken alle inlogs alweer verloren gegaan. Grr. Tegen de tijd dat ik klaar ben is het aardedonker in het Gallus Viertel.

Ik blijk de oplader voor mijn netbookje vergeten te zijn. Er is hier wel een Turks internetcaféetje annex telefoonwinkeltje, (hoe heet oplader voor netbookje auf Deutsch?) maar die heeft alleen een doos met diverse stekkers (6) en accus, voor 25 euro...

Het is een beetje een armoedige buurt. Type Oostblokflats. De straat ligt open. Alle restaurants in de buurt zijn dicht: de Griek, de Frankfurter en de Italiaan...

Zo raak ik verzeild bij Okyay, een groot Dönerrestaurant. Wel vol gezellige traditionele Turken, maar een limonadeglas Rotwein, desnoods lambrusco, waar ik inmiddels verschrikkelijke zin in heb, zit er hier niet in. Het wordt een Döner met cola light. Toch heb ik al een beetje de Frankfurt-thrill.