In het Torhaus is een kapelletje, heb ik ontdekt, waar ze tussen de middag een moment met gebed en harpmuziek doen. Om even aan de hectiek te ontsnappen ga ik daar naar toe. Het kapelletje is een kleine sobere ruimte met 20 stoelen.
De harpiste speelt op een Keltische harp. Er komen 16 mensen op af. Een jonge vrouw in spijkerbroek doet de gebeden.
Vooraf kletst ze luid met de harpiste en klettert ze met koffiekopjes. Of ik erbij kom zitten. Nee, zeg ik, dank u wel, ik kom voor de stilte. Stil is het helemaal niet. Ik geloof niet dat ze doorheeft hoeveel lawaai ze maken. Ik vergeef het haar maar. Ik kom hier al elf jaar en heb nooit van het kapelletje geweten.
Van een haptonome heb ik ooit geleerd dat je je beter niet kunt afsluiten van de dingen om je heen, dat je er dan juist meer last van hebt. Je kunt de buitenwereld ook in je energieveld insluiten, zodat die ineens binnen is on plaats van buiten. In dit geval sprrekbik het meisje aan en vertelt ze dat ze theologiestudente is. Dit is een baantje voor haar. Ik drink koffie met het gezelschap en groet ze recht hartelijk bij het weggaan. De haptonome had gelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten