De terugreis van FF naar Amsterdam duurt lang. Er staat vier uur treinen voor als je met de hogesnelheidslijn reist, maar dan moet-ie niet gaan stilstaan. Mooi wel dus. Voor Düsseldorf staan we anderhalf uur stil. Vanwege dat de airco uitgevallen is en het heel warm wordt zit ik een beetje klem tussen een Gelderse computerprogrammeur die dit de afgelopen weken al meerdere malen heeft meegemaakt en heel kwaad is, en mijn jas.
Gelukkig heb ik in het hotel nog de laatste Nico Dijkshoorn gedownload. Al wilde ik nu na dat auteursoptreden ook wel de nieuwe Lloyd Jones downloaden. Het is aanstekelijk, naar een auteur luisteren.
Dit boek van Nico Dijkshoorn is een echt mannenboek. Als het van een vrouw over haar moeder zou gaan zou het echt een vrouwenboek genoemd worden. Dit is een mannenboek. Anekdotes. De vader is een man die altijd overal anekdotes vertelt (altijd dezelfde) en ermee de lachers op zijn hand weet te krijgen. Waar heb ik dat fenomeen meer medegemaakt?
Het grappige is dat Dijkshoorn zelf ook de anekdotiek beoefent. Veelzeggende anekdotes, dat wel. Het zijn gewoon niet echt aardige mensen, die ouders van Dijkshoorn, en vooral de vader niet. Beperkt. Kleingeestig. Selsabsorbed. Tenminste, als je de zoon mag geloven. Het eind wordt steeds erger, als vader en moeder Dijkshoorn allebei last van ziektes krijgen. De moeder een Tia, de vader Alszeimer, Ze klagen wederzijds over woedes, agressie en domheid bij de ander. Geen idee wat er van waar is. Daar ben ik blijven steken. Toen raakte ik toch met de Gelders programmeur aan de praat.
Ik moet nog 20% zegt mijn e-reader. Ik heb vanwege de heftige herkenbaarheid aangaande die vader-moeder-misunderstandings alleen niet zo'n zin meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten