Stoutenburg is een natuurgebied, een ecologisch project, een leefgemeenschap. Er is een kasteel, een moestuin, een gastenhuis met twaalf kamers. De mensen die hier vast wonen (5) noemen zich 'moderne monniken'.
Met een groep van twaalf gaan we een weekend lang zoals dat heet 'de stilte in'. Anderhalve dag zwijgen. Het duurt altijd even voor het echt zover is. Eerst krijgen we namelijk welkom, dan is het vijf uur, informatie, avondeten, kennismaking en avondmeditatie. Vier uur níet stil om er in te komen.
Doorgaans ben altijd overal te vroeg om niet te laat te zijn, maar hier ben opeens steeds de laatste en zelfs te laat. Ik doe het niet expres maar gevoel enorme behoefte aan mijn eigen tempo en traagheid. Het is geen contramine, het gebéurt gewoon. Piet van het organiserend comité moet mij twee keer van mijn celletje halen. de eerste keet doet hij dat welwillend, de tweede keer al aardig geergerd. Oei.
'Ik ben bijna altijd druk en energiek en open voor alles,' zeg ik bij mijn introductie, 'dit is anders, dit volstrekt in mijn uppie mijn tijd verlummelen of besteden. Al naar gelang. Ook het met een groep zijn is anders voor als je alleen woont. Het is wennen, doe opgelegde discipline, maar ik weet inmiddels uit ervaring; hier word je blij van.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten