Er is weer een ex-schoonmoeder overleden. Ik vind een kaartje in de mail. Ik heb altijd veel van de schoonmoeders gehouden. Ik ben al aan de derde. Ze hebben mij altijd allerhartelijkst in de familiekring opgenomen. Ongekend. Mijn eigen ouders waren niet altijd even hartelijk jegens de relaties.
Zo'n kaart roept de verkering die uitging in herinnering, de ex die je voor een nieuwe liefde in de steek liet, het was bijzonder pijnlijk. Niet alleen om haar, maar ook om de schoonfamilie met wie je respectievelijk zeven en veertien jaar lief en leed deelde. Dat was ineens schluss. Met deze schoonmoeder heb ik toen Ex mij verliet twee keer gebeld, we moesten beiden heel erg huilen. Toen stelden we vast: Laten we dat bellen maar niet meer doen. Over is over. Er is een nieuwe geliefde en die zal tzt mijn plaats innemen. Dat is alweer 15 jaar geleden.
Nu lees en herlees ik de zo bekende namen op de kaart. Het geeft nog steeds een steek. Als je vriendinnen was gebleven/geworden, dan ga je naar de afscheidsbijeenkomst, natuurlijk. Maar nu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten