Ik wil graag naar de Jakobuskerk aan het Prins Bernardplein, een sfeervolle Neo-Romaanse katholieke kerk uit de jaren vijftig. Ongeveer dezelfde als in de jaren vijftig-wijk Emmermeer te Emmen staat. We gaan, want dan kunnen we ook even de volgende vorderingen van het nieuwe huis zien.
Eigenlijk ga ik er naar toe om de koren van deze kerk te zien, om te kijken of ik me daarbij zou willen aansluiten. Vlak om de hoek, dat is toch geweldig. Maar het ene koor bestaat uit tachtigplussers met bibberstemmen, en het 'jongerenkoor' zeg maar uit zestigplussers. Dat zingt het 'Ave Verum' op ferme toon. 'Ik weet niet of jij wel bij die dames past', zegt Bobby desondanks voorzichtig.
Dan terug naar het nieuwe huis. Wat blijkt? Om half elf begint niet alleen de katholieke mis, maar ook de kerk recht tegenover ons huis: de Opstandingskerk. Van hearsay weet ik dat het de vrijgemaakte kerk is, mijn jeugdtrauma.
De vrijgemaakte kerkgangers komen in groten getale aangestormd en parkeren strak op de stoepen om ons huis. Ik ben nu al woedend. Op hun site zie ik dat ze elke zondagavond om 19.30 uur ook nog een dienst hebben. Dan parkeren ze de straat nog een keer zo vol. Dit wordt een hele uitdaging straks!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten